Leśne ostępy

The member 'Sybilla Vablatsky' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 100

--------------------------------

#2 'k10' : 6

Podekscytowane szepty, chichotanie zdradzające lekką nerwowość oraz poruszenie, podniesione głosy przekazujące sobie wzajemnie uprzejme — lecz, czy prawdziwe? — życzenia rychłego zwycięstwa, a także muzyka rozbrzmiewająca w tle — to wszystko niespiesznie cichło, przeradzając się wpierw w szemranie, by wreszcie mogło stopniowo zamilknąć. Nie zapadła jednak cisza permanentna, bowiem miękkie poszycie ze swoistym westchnieniem uginało się pod ciężarem niewielkich stóp, zaś wiatr przemykający między rozłożystymi gałęziami drzew, zmuszał wręcz liście do snucia swych wiekowych pieśni. Do nich to dołączał się zaraz chór ptasich głosów, jakże sprytnie skrytych, przed co ciekawskim okiem. Dźwięki te oddalały skutecznie poczucie osamotnienia, którego niedane było zaznać niziutkiej uzdrowiciele, choć towarzystwo sióstr Leighton pozostało w tym momencie ledwie wspomnieniem. Niemniej wychowana pośród leśnych ostępów, młoda Sprout czuła niemalże nostalgiczną przynależność do tego miejsca, z niejakim rozrzewnieniem wspominając czasy, gdy zapuszczała się w lasy okalające jej rodzinny dom w poszukiwaniu rodzeństwa, które jakże sprytnie sądziło, iż zdoła uciec przed rudowłosą tyranką, jeśli się weń skryją. Och, słodka naiwności. Nieświadomie pokręciła głową z rozczuleniem, na dużych ustach zabłąkał się łagodny uśmiech — po latach powinni się wreszcie nauczyć, że przed Red nie ma sensu uciekać. Ona i tak ich dopadnie. Jedno po drugim.
Poruszała się ostrożnie, uważając na wszelkie wystające korzenie oraz witki krzewów, gotowych zaplątać się w materiał błękitnej sukienczyny. Nucąc melodię, w którą wkradały się co jakiś czas podstępne nutki fałszu, rozglądała się za czerwienią owoców — majtając przy tym dosyć bezceremonialnie, acz wciąż beztrosko dzbanuszkiem. Zapewne, gdy wypełni się on malinami, będzie pilnowany o wiele uważniej, póki co jednak zamierzała całą sobą ukazać odczuwaną radość. Gdyby miała mniej serca, a troska o dobre samopoczucie współuczestniczek konkursu mimo wszystko nie istniała — z chęcią wyśpiewałaby światu całą swą pogodę ducha. Lecz wtedy prawdopodobnie osoby odpowiadające za bezpieczeństwo zabawy uznałyby, że ktoś zarzyna w sposób prawdziwie bolesny niepełnosprawnego kota i tyle by z tego było. Cóż, ich strata. Talenta wokalne Ro nie miały sobie równych. Prawdopodobnie pośród szyszymor. To one lubowały się w wyciu? A może to były irlandzkie banshee? Któż wie.
Zatrzymała się w pewnym momencie, marszcząc rude brwi i wspięła sie na same czubki palców, chcąc dojrzeć to, co ledwo mignęło w kąciku oka. Och! Czyżby maliny? Czy... Drgnęła, gdy patyk leżący na ziemi ugiął się pod czyimś ciężarem. Niemal natychmiast odwróciła w tamtą stronę głowę, zauważając obcą dziewczynę ubraną w bogato zdobioną suknię i posiadającą nieco niepewną minę.
— Przepraszam, znalazłaś już może jakieś krzewy? — zapytała jakby nieśmiało, kręcąc dosyć niepewnie dzbankiem w dłoniach. Red przekręciła łeb na bok, pozwalając, by na twarz wpłynął pełen życzliwości uśmiech. Nie była pewna, czy przyuważone znalezisko było faktycznie malinami — bzdura, była córką zielarza, nieprawdaż? — jednak jakaś samolubna część Rowan zapragnęła przekonać się o tym samodzielnie, bez udziału osób trzecich. To w końcu był konkurs! I pal licho, że nawet aż tak bardzo nie zależało jej na tym, by wygrać.
— Jeszcze nie — przyznała szczerze, co było zaledwie w połowie kłamstwem, z którego była w stanie całkiem gładko wybrnąć na wypadek, gdyby nieznajoma sama zauważyła znajdujący się nieopodal krzaczek.

The member 'Rowan Sprout' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'k6' : 4

Nie dziwi mnie reakcja mężczyzny na widok Solene, tak naprawdę borykamy się z podobnymi przypadkami tak długo, że zdążyły one już spowszednieć. Nie dziwię się także zazdrości mniej urodziwych dziewcząt, mnie też denerwowałyby tak żywe reakcje mężczyzn na wile wdzięki. Każda z kobiet ma w sobie pierwiastek próżności oraz potrzebę adoracji, tylko u jednych jest to mniej, a u innych bardziej wykształcone. Uśmiecham się pojednawczo, może trochę nawet kpiąco, ale dołączam do krótkich braw i zaraz potem słyszę ostateczny sygnał do rozpoczęcia konkursu. Oplatam palcami dzbanek, stawiając ostrożnie stopy na leśnej ściółce. Cóż, przynajmniej na początku.
Nie idę za żadną z czarownic wybierając całkowicie odludną dróżkę. Szybko orientuję się jak bardzo jest mi to na rękę. Podoba mi się spokój oraz tak ciasna obecność natury. Drzewo za drzewem, krzak za krzakiem, wszystko zdaje się mnie wręcz przytłaczać. Ale to takie dobre przytłoczenie. Przywodzące na myśl ciepło i o zgrozo, zgubne poczucie bezpieczeństwa. Naturalnie rozglądam się wszędzie, tylko nie pod nogi, co znacząco utrudni mi przemarsz z malinami. Na razie jest jednak pięknie móc podziwiać każdy aspekt przyrody. Nawet w trawionym anomaliami świecie można dostrzec urodę flory i fauny. Aż jestem zdziwiona, że nagle mi się to podoba. Nie lubię ich przecież odkąd pamiętam, bo nauki przyrodnicze skutecznie obrzydzili mi rodzice swoimi nakazami. Z drugiej strony matce nie mogę się dziwić. To było jej dziedzictwo, wychowała się wśród koron drzew i leśnych ostępów, była dzieckiem natury. Jej pierwotne instynkty musiały zaprowadzić ją do magomedycznego przeznaczenia. Jednak ojca nic nie tłumaczy. Wolał pędzić za swoimi chorymi ambicjami niż wesprzeć córki, które przejawiały talent w innych dziedzinach. Nie, nie chcę się niepotrzebnie denerwować. W końcu jestem łatwozapalająca się, a drewno jest natomiast łatwopalne.
Idę więc po średnio wydeptanej drodze, a wsłuchując się w ptaki oraz oglądając się na kolejne rośliny nie zauważam, że ziemia przede mną wygląda inaczej niż powinna. Zanim orientuję się, że coś jest nie tak, zapadam się po pas. Kurczowo trzymam w dłoniach dzbanek, żeby go nie stracić i próbuję się sama jakoś uwolnić z tych przeklętych, ruchomych piasków. I pomyśleć, że powoli się przekonywałam do natury, dobre sobie. Jasne, że nie spodziewałam się znalezienia malin, ale to już gruba przesada. Wypuśćże mnie, przeklęta naturo. O ile nią w ogóle jesteś.

The member 'Odette Baudelaire' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 42

--------------------------------

#2 'k6' : 4

Deirdre przyjęła sygnał rozpoczęcia zabawy z ulgą - w końcu las miał odseparować ją od Hiacynty, nie wątpiła bowiem, że przyjaciółka postawiła sobie za cel zwyciężenie w tej szalonej konkurencji i nie zniosłaby ryzyka przegranej. Tsagairt niewątpliwie szczerze życzyła jej powodzenia, im szybciej zniknie w kniei, tym krócej będzie musiała znosić jej odrobinę niewygodne pytania o zerwane narzeczeństwo oraz plany macierzyńskie. Los się do niej uśmiechnął i już po kilku krokach znalazła się w upragnionym cieniu. Kątem oka widziała Fantine, sunącą przez polanę z wysoko uniesioną głową; w oczy rzuciła się jej także druga półwila oraz egzotyczna brunetka, zapewne lady Shafiq. Dei nie nawiązywała jednak kontaktu, kierując się w bok, jak najdalej od uczęszczanego szlaku. Ciągle jednak słyszała w tle chichoty i ciche rozmowy; doprawdy, panienki nie potrafiły uszanować ciszy lasu porastającego Weymouth. Ona sama szła w ciszy, rozglądając się dookoła, by w końcu dostrzec, tuż za krzakami leszczyny, lśniące owoce malin, pyszniące się w słońcu, wpadającym przez witraże dębowych liści, szumiących tuż nad głową. Skierowała swe kroki w tamtą stronę, pochylając się nieco, by nie zahaczyć o wyjątkowo niską gałąź krzewu, gdy tuż przed nią pojawiła się rudowłosa i pyzata kobieta. Niestety, nawiązująca kontakt. Pochwaliła pogodę, dającą - wyjątkowo w czasie anomalii - szansę na słoneczny dzień, po czym zapytała o miejsce, w którym wyjątkowo bujnie rosły poszukiwane przez nie owoce. Deirdre doskonale zdawała sobie sprawę, że znajdują się dość niedaleko, ale nie zamierzała mówić prawdy. Nie uśmiechało się jej odnalezienie przyjaciółek podczas tego owocowego wyścigu, a zapewne nie mogłaby pozbyć się towarzystwa nieznajomej żadnym kulturalnym i akceptowanym sposobem. Dzielenie się ewentualnym znaleziskiem także nie wchodziło w grę. Z ubolewaniem pokręciła głową, wyrażając smutek z powodu nieurodzaju malin na obranych ścieżkach, po czym, życząć powodzenia, gdy czerwonowłosa znów zniknęła w półcieniach lasu, sama skierowała się w stronę upatrzonego, pełnego malin, zakątka, licząc na to, że jej kłamstwo się powiodło.

| kłamstwo III

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 33

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 5

Vera, gdy oficjalna część zabawy dobiegła końca, śladem pozostałych czarownic weszła między drzewa. Szła przed siebie, z glinianym dzbankiem w dłoniach, dalej w las. Stopniowo oddalała się od uczestniczek, szybko straciła je z oczu - głosy ucichły wkrótce po tym, zastąpione pozorną, żywą ciszą. Szum liści, przerwany ludzką obecnością śpiew ptaków, milknący na znak dostrzeżenia (usłyszenia?) intruzów. Trzask i szelest, gdy stopy zamiast na miękki, tłumiący dźwięk kroków mech trafiały na niepozbawioną suchych gałązek ściółkę. Patrzyła pod nogi, z wyuczoną ostrożnością oceniała najbliższy teren, spodziewając się raczej niespodzianek, niż malin na równie wczesnym etapie konkursu. A jednak nie uszła daleko, gdy widok tych pierwszych, odcinających się wyraźną czerwienią na zielonym tle, zwrócił jej uwagę. Jak dotąd nie napotkała na drodze przeszkód - czyżby chwilowy przebłysk szczęścia? - co w każdej chwili mogło się zmienić. Przystanęła przy znalezisku, odstawiła dzbanek na ziemię i delikatnie, starając się nie uszkodzić owoców, przystąpiła do zbiorów. Maliny szybko przykryły dno naczynia, pachnące i świeże. Duch rywalizacji budził się w łamaczce klątw powoli, jakby potrzebował na to dłuższej chwili, ale skoro już wzięła udział w tej konkurencji, należało dać z siebie wszystko. Myśli, ulatujące w kierunku ostatnich wydarzeń, znacznie łatwiej odganiało się w towarzystwie. Albo po prostu niedopuszczanie ich do głosu zdążyło już zamienić się w odruch, przywoływany z każdym wyjściem między ludzi. Teraz nikogo nie było wokół - dobry nastrój przeciekał jej przez palce zupełnie jak woda i nic nie robił sobie z prób zatrzymania go na siłę, przestała próbować. Spochmurniała, dało się z jej twarzy czytać, nigdy nie umiała kłamać. Może to i lepiej, że się rozdzieliły? Skupiła się na malinach, w parę minut zebrała wszystkie znalezione w tym miejscu i była gotowa, by ruszać w dalszą drogę. Z rękami splamionymi sokiem sięgnęła po swój dzbanek, tu nie miała już czego szukać.

The member 'Vera Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 6

Odette wpadła w pułapkę ruchomych piasków. Okazała się jednak na tyle gibka i zwinna, że zdołała się z niej prędko uwolnić, a idąc dalej ścieżką odnalazła nieco malin.
Z ust Fantine, Marine oraz Deirdre gładko popłynęły przekonujące kłamstwa, w które uwierzyły inne dziewczyny. Każda z nich w pewnym momencie się oddaliła, szukając owoców w samotności, a lady Rosier, lady Lestrange i panna Tsagairt zebrały wszystkie maliny z krzaczka do własnych dzbanków.
Mająca dobre usposobienie Rowan nie potrafiła kłamać, nie udało się innej dziewczyny przekonać. Żachnęła się, że rudowłosa pewnie żartuje, po czym dostrzegła owoce nieopodal. Panna Sprout musiała się nimi z nią podzielić.
Do Nephthys i Very uśmiechnęło się dziś szczęście. Znalazły dużo owoców, które zebrały do swoich dzbanków.
Zaklęcie Charlene było udane. Dzbanek wyrwał się z łapek chochlika kornwalijskiego, który znudzony brakiem chęci alchemiczki do zbabawy oddalił się, powrócił w dłonie dziewczyny. Mogła iść dalej.
Solene i Druella napotkały na swej drodze jednorożce,. Czystość i niewinność kobiet sprawiły, że najpiękniejsze z magicznych istot okazały się skore do pomocy. Dzięki nim odnalazły wiele malin.
Jeśli tylko Sybilla miałby widownię, z pewnością właśnie zerwałaby się z miejsc, aby obdarować ją owacjami na stojąco. Wróżbitka, próbując uskoczyć przed wściekłą błotoryją, wywinęła przy tym tak zjawiskowy piruet, że nie powstydziłaby się go żadna primabalerina. Może powinna zastanowić się nad zmianą ścieżki zawodowej? Niestety pomimo niezwykłego wdzięku w tańcu na bagnie nie znalazła żadnych malin.


| Instrukcje do rzutów zawarte są w opisie zdarzeń. Dodatkowo dalej rzucacie kością k6 na przejście na następne pole.
Na odpis macie 48h.

Wydarzenie 4 - Solene:

Wydarzenie 5 - Druella, Fantine, Odette:

Wydarzenie 6 - Sybilla:

Wydarzenie 7 - Rowan, Deirdre, Marine:

Wydarzenie 9 - Nephthys:

Wydarzenie 10 - Vera:

Wydarzenie 12 - Charlene:

Numer pola	Imię i nazwisko	Punkty zapełnienia dzbaneczka
12	Charlene Leighton	0
10	Vera Leighton	10
9	Nephthys Shafiq	10
7	Deirdre Tsagairt	10
7	Marine Lestrange	10
7	Rowan Sprout	5
6	Sybilla Vablatsky	0
5	Fantine Rosier	10
5	Odette Baudelaire	5
5	Druella Rosier	10
4	Solene Baudelaire	10

Nephthys podążała dalej wyznaczonym przez siebie szlakiem. Od zapachu malin, który kusił słodyczą z dzbanka, kręciło jej się w głowie. Dopiero teraz zauważyła, że palce miała nieco poplamione sokiem. Otarła dłoń o dłoń, po czym kontynuowała rozglądanie się po krzewach zieleni. Panujący spokój nawet nie zachęcał do wychodzenia stąd, nie zamierzała się zatem tym bardziej spieszyć. Wzrok przywykł już do wszechobecnej barwy szmaragdu, jeszcze niezmąconej barwami jesieni i coraz ciężej było jej wypatrzyć cokolwiek, co nie było mchem lub paprociami. Shafiq nie tylko obserwowała; starała się też nasłuchiwać, nie tylko ewentualnych zwierząt, ale i konkurentek. Choć lwią część z nich znała przynajmniej z widzenia, nie miała dzisiaj ochoty na rozmowy. Nie należała nigdy do osób nieuprzejmych, stąd też z dwojga złego wolała skryć się wśród liści, aniżeli oznajmić komuś niezbyt grzecznie, że nie ma chęci na pogawędki, niezależnie od tego, jak trywialne by nie były.
Oprócz materiału sukni, który zaczepił się o gałązkę i niezbyt przy tym ucierpiał, jak dotąd nie napotkała jeszcze na żadną przeszkodę. Tylko połowicznie ją to martwiło: brak konieczności sięgania ku magii oznaczał również brak narażania się na działanie anomalii. Z drugiej strony zaczęła mieć wrażenie, że idzie zbyt łatwo. Nieświadoma trudności, jakie napotkały pozostałe uczestniczki, podążała w obranym kierunku, skanując las ciemnym spojrzeniem uważnie, choć nie wykluczała, że coś mogła przegapić. Wsłuchując się w cichy szept liści, śpiew ptaków i szelest swojego kroku na leśnym poszyciu, starała się myśleć tylko o zbieraniu owoców. Było to jednak znacznie cięższe, niż mogłoby się wydawać. Nawet cisza nie koiła rozszalałych myśli. Nephthys przystanęła na chwilę, dłonią odganiając wszędobylskiego owada, który nadleciał z sobie tylko znanego kierunku. Odrzuciła włosy na plecy i wzdychając, wbiła wzrok w masyw leśny. Gdzie skryły się te nieszczęsne maliny? Całkowicie skupiając się na odnalezieniu czerwieni, zdawała się nie dostrzegać nic ponadto.

The member 'Nephthys Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 13

--------------------------------

#2 'k6' : 4

Umiejętność sączenia w cudze uszy nieprawdy Fanny wyssała najpewniej z mlekiem matki, lady Cedriny Rosier, krwi Crouch. Nie było w tym nic ani dziwnego, ani zdrożnego; życie arystokracji miało wszak to do siebie, że utkane było z kłamstw. Słodkich, lepkich i bezwzględnych. Nikogo nie obchodziły przecież cudze prawdziwe uczucia. Należało trzymać pozory i udawać, udawać, udawać. Nieprawdziwe uśmiechy damy zwykły mieć przylepione do ust. Tego przecież od nich wymagano: miały być uśmiechniętą, promieniującą szczęściem ozdobą, nawet wówczas, gdy złota klatka była dlań nazbyt ciasna. Różyczka doskonale odnajdywała się w swojej rzeczywistości. Potrafiła łgać jak z nut i nigdy nie czuła z tego powodu wyrzutów sumienia. Tak została wychowana, tego ją nauczono. Powieka nawet jej nie drgnęła, gdy okłamywała przeciwniczkę. Nie miała najmniejszego zamiaru dzielić się z nią łupem. Zawsze mierzyła wysoko, pragnęła błyszczeć najjaśniej spośród wszystkich, nawet podczas zbierania leśnych owoców. Przeciwniczka oddaliła się zasmucona. Nie przez fakt kłamstwa, którego nie zdołała wyczuć, lecz przez brak owoców. Fantine uśmiechnęła się zwycięsko, odczekała chwilę, po czym ruszyła w odpowiednią stronę. Zebrała owoce do własnego dzbanka, dbając, by nie pobrudzić przy tym sukni. Zabrawszy je wszystkie ruszyła ścieżką dalej, uważnie rozglądając się wkoło.
Wkroczyła na tereny podmokłe; z niezadowoleniem lewą ręką unosiła spódnicę, odsłaniając kostki (dobrze, że wokół nie było żadnych mężczyzn i lady Nott, która z pewnością by Fanny za to potępiła), aby uchronić ją przed błotem. Wokół było cicho, Fanny wątpiła, aby znalazła tu owoce - zamiast nich, to coś znalazło ją. W pewnym momencie potknęła się, sądziła, że o kłodę, lecz to była... Błotoryja, która rzuciła się pokazując ostre zęby. Lady Rosier pisnęła ze strachu i próbowała uskoczyć przed tym atakiem, uważając jednako, aby z dzbanka nie wypadły maliny, które już zebrała. Rozpoznała to zwierzę, wyniosła z Beauxbatons podstawową wiedzę o magicznych stworzeniach (rzecz jasna o smokach najwięcej nauczyła się od własnej rodziny), wiedziała, ze nie ma ochoty na bliskie spotkanie z nią. Czy okaże się jednak dość szybka?