Leśna polana

16.10.15 22:27

First topic message reminder :

Leśna polana

Polana w lesie, nieopodal wybrzeża, uszy przytulnie pieści miarowy szum falującego morza. Wysoka trawa przeplatana wyrośniętymi polnymi kwiatami otoczona jest krzewami różowego bzu, których przesiąknięty słodyczą zapach otumania i porywa w krainę fantazji. Miejsce jest bardzo dobrze skryte przed oczami niepowołanych, trudno jest się tutaj dostać na własną rękę.

Spodomantka

Popioły z rytualnych, rozpalanych podczas Festiwalu Lata ognisk, są każdego poranka zbierane do urn i zanoszone do namiotu rozstawionego na zacienionej polanie. Namiot wykonany jest z czarnego, ciężkiego materiału, który o zmroku zdaje się niemal stapiać z gwieździstym niebem i cieniami drzew.
Codziennie o zachodzie słońca na polanie ustawiają się kolejki - po zmroku w namiocie wróży z popiołów wiedźma, wprawiona w sztuce spodomancji. Nikt nie wie, skąd przybyła ta czarownica, jak ma na imię, ani ile ma lat. Pojawia się w Weymouth co roku i pamiętają ją nawet najstarszy bywalcy Festiwalu Lata, którzy zarzekają się, że jej wróżby się sprawdzają. Choć wiedźma ma pomarszczoną twarz i garba, to w namiocie, w świetle świec zmarszczki zdają się wygładzać, a plecy prostować.
W namiocie płoną świece, oświetlając hebanowy stół nakryty białym materiałem. Na stole leżą niewielkie kości zwierząt, poświęconych w rytuałach Festiwalu Lata. Do środka wchodzi się pojedynczo. Pod czujnym okiem wiedźmy, każdy może nabrać garść popiołu i rozsypać go na zwierzęcych kościach.
Popiół układa się w obrazy, czasem abstrakcyjne, a czasem przerażająco realistyczne. Czarownica służy pomocą w interpretacji wróżb.

Aby otrzymać wróżbę, rzuć kością k15:

Wróżby:

[bylobrzydkobedzieladnie]

22.01.17 11:20

Lynn nie miała racji. Morgoth wciąż słyszał każde słowo tej rozmowy i starał się je odpowiednio przeanalizować. Jednak nakład myśli, które w niego uderzyły, a także wyplątanie się z nim nie było takie proste. W końcu jednak odrzucił rodzinę na drugą stronę, by móc zająć się sprawą Gostira. Musieli go znaleźć za wszelką cenę, a jeśli stary coś jeszcze wiedział, niech powie już teraz. Nie sądził, by ten zbzikował tak bardzo jak Flint czy czarnoksiężnik. Po prostu życie samotnika wdało mu się w krew, a raczej nie miał zbyt wielu gości na tym pustkowiu. Sam fakt że grał rolę jakiegoś strażnika lasu był dziwny. Tak. Morgoth zauważył zgromadzone szyszki, żołędzie, liście każdego z drzew znajdujących się w Weymouth. Może był to jakiś stary ogrodnik skoro obejście domu miał tak dobrze zadbane albo leśniczy, który tak bardzo zżył się ze swoim lasem, że nie mógł go opuścić? Tyle ile było ludzi, tyle też istniało pomysłów, spaczeń i losów. Nie przybyli tu jednak analizować życia gospodarza chatki z bali. Chcieli jedynie tego co wydarzyło się i co pamiętał z tamtej nocy. Morgoth był już pewny, że był to właśnie smok, ale czy jego? Trudno było się przychylić do jakiegoś dzikiego stworzenia, bo te już dawno zostały wyłapane. A szczególnie te wielkie, których lot przypominał nadchodzącą burzę. Mimo wszystko musiał się jeszcze upewnić co do jednego.
- Świst przypominający krzyk? - mruknął, idealnie odtwarzając odgłos skrzydeł wielkiego smoka. Nie spodziewał się reakcji, ale mężczyzna lekko kiwnął głową. Gdy to zrobił, Yaxley przeniósł spojrzenie na Lynn. Nie musiał odpowiadać. W jego oczach czaiło się potwierdzenie jej pytania. Przedłużający się odgłos zdeformowanego wysokiego wrzasku. Właśnie tak to było. Jednak Morgoth znowu lekko się spiął, gdy mężczyzna się poruszył. Zaczął swój wywód, który zapewne znowu nie miał w sobie nic godnego uwagi. A przynajmniej jedynie pozornie, bo to co usłyszeli w ogóle nie przeszłoby im przez myśl. Pewnie niedługo po ślubie ,co? Patrzysz na mnie tak jakbym miał ją zaraz porwać, uwięzić, albo zatruć…
- Kończy nam się czas - warknął po długiej sekundzie ciszy, chociaż nie zamierzał. Jednak wspomnienie o zawartym związku małżeńskim, które nigdy nie miało ani nie miało mieć miejsca, uderzyło w niego. Czuł się jakby ktoś grubym kijem uderzył go w potylicę i to najbrutalniej. I chociaż nie pociemniało mu do tego w oczach ani nikt za nim nie stał, ból promieniował po całym ciele. Wpatrywał się usilnie w czarodzieja, byle tylko nie przenieść uwagi na Selwyn. Ruszył w stronę gospodarza i stanął przed nim, szukając odpowiedzi. - Obchodziłeś po tym dom? Okolicę? - spytał, chcąc zapomnieć o jego słowach. Musiał się skupić na wspomnianym trzasku. Musiał. Trzask łamanych gałęzi? Drzewa? A może... Trzask zaklęcia?

23.01.17 13:35

Lucinda nigdy nie byłaby dobrym materiałem na żonę. Małżeństwo to nie chwila sztucznego uśmiechu, to nie przybranie maski na kilka godzin by zrobić dobre wrażenie na szlacheckich osobistościach, to bycie z ciągle tą samą osobą do końca życia. Lynn nie byłaby w stanie przez całe życie być kimś kim nie jest naprawdę. A sobą nie mogłaby być. W końcu na własnej skórze doświadczyła tego co dzieje się z jej uczuciami kiedy pozwala poznać siebie naprawdę. Merlin jej świadkiem, że nie miała zamiaru popełnić tego błędu kolejny raz. Teraz słysząc od starca, że prawdopodobnie są parą nowożeńców aż zbladła. Ciężko było sprawić by jej już blada twarz stała się jeszcze bledsza. A jednak. Czy byli w całej swojej relacji równie daleko od takiego stwierdzenia? Kiedy spotkali się w teatrze i powiedzieli sobie tyle przykrych rzeczy sprawy między nimi powinny stać się proste. Szybko jednak okazało się, że wcale takie nie są. Nie da się w nich znaleźć rozsądku. Ostre słowa Yaxley'a przywołały ją na ziemię. Próbowała skupić się na tym co mówił starzec, ale ciężko było jej się skoncentrować. Zbyt ciężko odgonić nawiedzające ją ciągle myśli. Spojrzała jak mężczyzna unosi rękę jakby machając z zażenowaniem. Czyżby miał nadzieje usłyszeć jakiekolwiek szczegóły z ich relacji? Prędzej Lynn zabiłaby go wzrokiem niż do tego dopuściła. - Reszta odgłosów – powtórzyła Lucinda chcąc sprowadzić mężczyznę na ziemię i jak najszybciej wrócić do tematu. - Co to mogło być? - zrobiła krok w stronę mężczyzn unikając spoglądania na Morgo jak tylko mogła. Czemu to w ogóle było dla nich trudne? Czy to przez to co wydarzyło się między nimi przed jej domem? Czy przez list, który wysłała? Merlin jej świadkiem jak bardzo powinna tego wszystkiego żałować. Merlin jej świadkiem, że powinna, ale nie żałowała. - Mój płot. Mój drewniany płot. Macie szczęście, że przyszliście dzisiaj bo właśnie miałem się zabrać za naprawę. To… coś zniszczyło mój płot i pół ogrodu. No patrzcie. - powiedział starzec wskazując okno. Nic dziwnego, że wcześniej tego nie zauważyli. Najważniejszy ślad znajdował się za domem mężczyzny. A pomyśleć, że mogli to przeoczyć. Pójść inną ścieżką. Nie znaleźć tej chaty. Lynn podeszła zainteresowana i wyjrzała przez okno. Zniszczony płot i przeorany ogród wyglądały tak jakby ktoś przejechał po nich czymś ciężkim. W jej oczach zabłyszczała nadzieja pomieszana z fascynacją. - To on. - mruknęła tylko odwracając się do Morgo pierwszy raz spoglądając na niego od dłuższej chwili. Musieli wyjść na dwór, przyjrzeć się temu bliżej. To nie mogło być nic innego.

23.01.17 18:17

Morgoth wiedział, że kiedyś ojciec powie mu z kim miał się połączyć węzłem małżeńskim. Dla dobra swojej rodziny - nic więcej się nie liczyło. Zamierzał się tego podjąć. Wiedział zresztą, że ten czas może nadejść w każdej chwili. Pomimo młodego wieku mógł stanąć przed takim zadaniem. Nadchodził konflikt, a silne sojusze zawiązywano właśnie podczas trwania wojen. Co bardziej jednoczyło niż powiązanie poprzez ślub? Trudno było jednak stwierdzić czy przewidzieć taki obrót sprawy. Na razie nie wiązało się to z żadnymi konsekwencjami. Właśnie... Na razie. Na razie Morgoth mógł jeszcze w pewien sposób cieszyć się swoim wolnym stanem. Czy jednak jako syn nestora nie miał jeszcze poważniejszych zobowiązań? Nie zastanawiał się nad tym. A przynajmniej sam chciał się przekonać, że nie robiło to na nim wrażenia. Od zawsze wiedział przecież, że żona zostanie mu dobrana. Nie wybrana przez niego, chociaż niektórzy tak właśnie mogli sądzić. Odpowiedni ród, odpowiednia krew, odpowiednie koneksje, odpowiedni posag. Chociaż Yaxley'owie nie musieli akurat przejmować się pieniędzmi. To był zakup przyszłej żony - nic więcej. Miało się to opierać głównie na korzyściach, a nie uczuciach. Dlatego też jego rodzina była tak silna, bo myślała o przyszłości zamiast skupiać się na odczuciach. Wierzył w to. Wierzył w to do czasu pokonania Oktawiana. Potem wszystko to legło w gruzach. Teraz znowu było mu to obojętne.
Przejechał spojrzeniem po czarodzieju i z mieszanym niesmakiem na ustach odsunął się od niego, by przejść do jednego z okien. Zaraz jednak widząc dzieło wielkiej bestii, przeszedł w stronę drzwi. Usłyszał głos Lynn, odwracając się w jej kierunku. Mogli zbyć to wszystko milczeniem, ale i tak wiedzieli, że dotknęło to ich dwojga. Obojętnie jak bardzo - po prostu to wiedzieli. Nie wytrzymał mimo to i wyszedł pierwszy, zostawiając otwarte na oścież drzwi wejściowe. Przeszedł przód ogrodu, by obejściem dostać się na tył, a gdy to zrobił, stanął bez ruchu. Nie zareagował również gdy poczuł bliskość Lucindy. Przenosił spojrzenie na rozorane wielkim ogonem pola, na zarysowane w grubym konarze dębu wgłębienia, na zdewastowany do ostatniej drzazgi płot. Przejście tornada lub... Serce podeszło mu do gardła, a coś ścisnęło go w tym miejscu. Odetchnął dopiero po chwili wstrzymywania oddechu. To nie wyglądało na czysty przelot. Gostir upadł i... Był wleczony. Nie zauważając obecności Selwyn, zaczął iść w kierunku zniszczeń.

24.01.17 1:00

Chyba pierwszy raz ulgą napawał ją widok zniszczonej własności. Ulgą wskazującą im kierunek, upewniającą ich, że nie zgubili się wśród drzew i ścieżek. Gostir tu był i chociaż to była tylko pozorna nadzieja bo przecież od tamtej pory mógł być już daleko to jedyna, której mogła się teraz trzymać. Czy zawsze musiała przywiązywać się tak bardzo do sprawy, którą prowadziła? Czy nie mogła być tylko obserwatorem i wspomagać umiejętnościami kiedy przychodziła taka potrzeba? Mogła wcale nie reagować szybszym biciem serca na każdy znaleziony ślad i entuzjazmem na przewrócony płot. Mogła być neutralna, a już na pewno przy pracy z Yaxleyem taka być powinna. Mogła, ale nigdy nie była i nigdy taka nie będzie. Obojętność nie leżała w jej kwestii. A czasem bardzo by chciała znaleźć w sobie choć odłamek interesowności. Wyszła za Morgothem uśmiechając się przepraszająco do wlepiającego w nich oczy mężczyzny. Chociaż nie poszedł za nimi to ciągle wyglądał ich z okna. Widziała jak Yaxley przygląda się zniszczeniom i chociaż na usta cisnęło jej się parę pytań to to co przed chwilą usłyszeli… skutecznie zamknęło jej usta. Nie miała śmiałości nawet myśleć, że byliby dobrym małżeństwem. Pewnie po tym wszystkim nie było w nich wystarczających pokładów zaufania i zrozumienia by móc być dobrym. Tylko czy w ich życiu istniało coś takiego jak dobre małżeństwo? Były tylko te bardziej współpracujące i mniej współpracujące. Nie trzeba było być jasnowidzem by wiedzieć, że niektórym ludziom po prostu nie jest pisane. Skupiła się na śladach. Jej wyobraźnia odgrywała scenę dopasowując ślady do ciała smoka. Kucnęła by dotknąć twardej ziemi. Prawdopodobnie mogliby znaleźć tutaj kolejną łuskę. Tylko po co im ona? I tak do niczego ich łuska nie doprowadziła. Są tutaj dzięki przeczuciu Morgo. Przeczuciu, które nadal nie dawało jej spokoju. Lucinda sięgnęła po różdżkę i rzuciła zaklęcie by sprawdzić czy są tutaj jakieś ślady klątwy. Powietrze na chwile zgęstniało, ale tylko na chwile bo zaraz małe drobinki załamanego światła rozpłynęły się. Jeżeli była tutaj jakaś klątwa to czas skutecznie ją zniweczył. Tylko delikatne drgania informowały ją, że nie wszystko tutaj było naturalne. Westchnęła zatrzymując się krok za Morgo. - Dlaczego spadł? - zapytała chociaż nie kierowała tego pytania bezpośrednio do niego. Myślała głośno nie wiedząc co tak naprawdę mogło się stać. Skoro leciał i chciał wylądować mógł to zrobić kilka metrów dalej. To uderzenie było silne, ciężkie, nieplanowane. Tylko dlaczego takie było?

29.01.17 20:33

Chociaż powinien cieszyć się z tego względu, że podążali właściwym tropem - Morgoth był daleki od wszelkich przejawów zadowolenia. Czuł obezwładniający go strach, którego źródła nie potrafił zidentyfikować, chociaż krążył on dookoła osoby odpowiedzialnej za uprowadzenie stworzenia. Niemal mistycznej, tajemniczej, nieosiągalnej postaci, która równocześnie wydawała się nawiedzać go w snach, czaić w mglistej poświacie księżyca, chociaż równocześnie pozostawała nieosiągalna i obca. Bliska, a równocześnie niesamowicie wyczuwalna. Nie był szaleńcem. Nie były to jego mroczki, bo czy szaleniec mógłby z taką precyzją pozostawać dalej sobą i przeć naprzód do osiągnięcia celu? Podążał za czymś, czego się bał, ale równocześnie był zdeterminowany, by odzyskać smoka. By odzyskać część siebie. Zdewastowany ogród starszego czarodzieja uświadomił mu, że naprawdę wyczuł ten upadek. Że znał to miejsce i kiedyś tu był, chociaż było to niemożliwe. Obraz który pamiętał był jedynie mignięciem, ale wtedy panowała noc. Jak w opisie mężczyzny. Nie było to już związane z animagią, z poczuciem wolności i odciągnięcia od wszystkiego, co wydawało mu się skomplikowane. To było coś zupełnie innego. Wiedział już co to było. Zaklęcie, którego użył spowodowało, że nie połączył się jedynie na chwilę z Gostirem. Ich podświadomości zostały złączone i Morgoth wyczuwał stany swojego smoka. Czuł ból, strach, gniew, chociaż otoczenie nie miało na to wpływu. Dlaczego? Odpowiedź była tak prosta, że nawet nie brał jej pod uwagę. Teraz wiedział.
Nie wiedział co Lynn myślała o pomyłce czarodzieja. Domyślał się jedynie, że wolałaby umrzeć niż stać się kimś, kto nosił jego nazwisko. Samoistnie stałaby się żoną mordercy i kłamcy, za którego go miała. Nie zamierzał wspominać o tym słowem. Nie potrafili nawet dojść do porozumienia. Jakim więc cudem mieliby kiedykolwiek ponownie dobrze współpracować? Jego uwagę od tych spraw odciągnęło to, co zobaczył. Zapomniał o poruszonej, niezręcznej sprawie możliwego związku pomiędzy ich dwójką. Zapomniał nawet o obecności dwójki osób za swoimi plecami. Nie zauważył też rzucanego przez Lynn zaklęcia, gdy szedł wciąż do przodu w stronę przewróconego płotu i nadszarpniętego, wielkiego dębu. Dopiero po dłuższej chwili zareagował na jej pytanie, chociaż nie odwrócił się w jej stronę. W ogóle się nie poruszył.
- Został ściągnięty - odparł, marszcząc brwi. Zupełnie jakby widział to oczami wyobraźni. Jak skryty w cieniu człowiek zarzuca różdżką magiczne, palące lasso na otumanionego już i tak smoka, by poddać go swojej woli. By ściągnąć go mocno w stronę ziemi. Yaxley czuł dosłownie zaciskający się czarodziejski sznur na szyi, po której przejechał nieświadomie dłonią, a chwilę później ruszył w stronę drzewa. Zupełnie jakby musiał go dotknąć, bo wydarzyłoby się coś złego. Gdy to zrobił, ostry ból przeszył jego lewę ramię. Cofnął rękę, ale było już za późno. Zaklęciem rozciął rękaw płaszcza i marynarki, by zobaczyć jak biała wcześniej koszula pokryła się mokrą, lepką krwią.

30.01.17 14:29

Lucinda nie potrafiła stwierdzić czy dążą do czegoś korzystnego. Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na zadane wcześniej pytania. Bo jak mogą razem dojść do czegokolwiek skoro nie potrafią nawet normalnie się porozumieć? Jednak gdzieś w głębi siebie uważała, że zalążek ich wcześniejszej pracy dawał o sobie znać. Sprawiał, że to było łatwiejsze. Bo przecież mogli nie znać się już wcale. Nie mieć pojęcia o tym co wydarzyło się przez ten czas i co tak naprawdę mogło na nich wpłynąć. Mogli nie znać siebie nawzajem, ale w jakiś sposób wiedzieli jacy są i czego mogą po sobie oczekiwać. Czy Morgo mógł powiedzieć, że pracuje mu się tak z każdym? Czy gdyby do oranżerii przyszedł inny opiekun smoków i to z nim przyszłoby jej pracować… czy to byłoby zbliżone do tego co mają teraz? Wbrew wszystkiemu nie musieli od nowa uczyć się pracy ze sobą. To w nich zostało i nawet jeśli miało ich zaprowadzić tylko do kolejnego śladu, do kolejnej poszlaki to Lucinda w jakiś sposób to szanowała. Nawet jeśli nie miała zamiaru nigdy powiedzieć tego na głos. Rozglądała się przez chwile nie zwracając uwagi na wpatrzonego w ziemię Yaxleya. Chciała wierzyć, że tak bardzo nie różnią się w rozumowaniu. Przecież wciąż szukali tego samego smoka. Został ściągnięty. Oczami wyobraźni zobaczyła jak smok spada obijając się o wszystkie przeszkody. Zrozumiała już co oznaczał trzask, o którym mówił starzec. Zrozumiała świst przecinający powietrze. To musiała być chwila. Zbyt długa dla ciągniętego smoka, zbyt krótka dla mężczyzny skulonego w starej chacie na odludziu. Nic nie powiedziała kiedy Morgoth ruszył w stronę drzewa. Spoglądała na niego ze ściągniętymi brwiami zastanawiając się czy podpowiadał mu to dobry wzrok czy kolejna wiązka intuicji. Intuicji, której tak zawierzał. Widząc jak jego biała koszulka barwi się na szkarłatny kolor krwi przez chwile nie mogła się ruszyć. Tak jakby ktoś właśnie zablokował jej wszystkie funkcje motoryczne. Odzyskując panowanie ruszyła w jego stronę rozglądając się dookoła. Co to miało być? Skąd wzięła się ta rana? I może właśnie to, że przez ostatnie kilka chwil nie wydarzyło się nic zagrażającego pozwoliło jej myśleć, że to nie jest zwykły krwotok po zranieniu. To była magia. Podeszła do niego nie pytając o nic spojrzała na ranę. - Skąd to się wzięło? - zapytała, a kiedy nie usłyszała odpowiedzi przeniosła spojrzenie na mężczyznę. Nie miała zamiaru bawić się w żadne gierki. Miała nadzieje, że tym razem tego unikną. Tylko na co liczyła? Na szczerość z jego strony? Wydawało się, że jest to bariera nie do przejścia. - Skąd wzięła się ta rana? Jeszcze chwile temu… - jeszcze chwile temu było z tobą wszystko w porządku, a nagle wygląda to tak jakby ktoś rzucił tobą o ziemię, a później ciągnął przez mile. Wyglądało tak jakbyś to ty… został ściągnięty.

30.01.17 15:19

Krew dobywała się tak naprawdę jakby spod skóry. Nie wiedział ani nie widział żadnego otwartego czy wewnętrznego złamania. Co więc się wydarzyło? Skąd dochodziła krew? Nie miało to jednak teraz znaczenia, bo czuł jak pulsowała mu w żyłach. Jak wydobywała się na światło dzienne niewidocznymi porami, zalewając mu ramię i płynąc pod rękawem w stronę dłoni. Lekko drżącej, chociaż w głowie Morgoth czuł ból nie do opisania. Zupełnie jakby ktoś złamał mu kość, przy okazji wciąż trzymając za zbitkę tkanek ją budującą. Niszczył od wewnątrz, rozbijał i ciągle nie puszczał. Nie czuł nigdy czegoś podobnego, chociaż ból był podobny do tego, gdy zmieniał się w animaga. Tylko tym razem nie chodziło o przemianę. Chodziło o połączenie. Połączenie, którego nie mógł zerwać. A przynajmniej wiedział, że nie powinno to tak działać. Tamte połączenia, w Rumunii, był niezwykle proste. Pomimo skomplikowanego zaklęcia jak i nauczenia się go, później przychodziło mu to z większą łatwością. Ale Gostir był inny. Był największym smokiem, z jakim Morgoth miał kiedykolwiek do czynienia. Był też najsilniejszym i zapewne najbardziej odpornym. Do tego diabelnie niebezpiecznym. Jak więc udało mu się podchodzić do niego tak blisko? Sam zadawał sobie to pytanie i chociaż chciał znać odpowiedź na nurtującą go kwestię, wiedział dlaczego tak się działo. Podświadomie i równocześnie niezwykle instynktownie. Mogłoby się to wydawać tak oczywiste jak uczucia, które nazywał podczas bycia pod postacią wilka. Dość często ostatnio zaznawał bólu fizycznego, a myśli biły mu się pod czaszką jakby hartując nie tylko jego ciało, ale również i umysł. A przynajmniej wydawało się to o wiele prostsze, gdy nie znajdował się blisko niej. Poczuł jak się zbliża, ale nie chciał tego. Skąd to się wzięło? Skąd wzięła się ta rana? Za dużo pytań, na które nie chciała znać odpowiedzi.
- Zostaw! - odparł chłodno, praktycznie niemal warcząc na nią. Wiedział, że nie mógł pozwolić jej się przyjrzeć przez wzgląd na Mroczny Znak. Ale nie zamierzał również w żaden sposób widzieć w niej współczucia. Nie chciał tego. Nie chciał, by patrzyła na niego przez pryzmat litości. Ponownie. Upokorzony i słaby. Taki właśnie dla niej był, a nie zamierzał się takim pokazywać nikomu nigdy. Czując jak ręka zaczyna mu powoli drętwieć, poruszał palcami. I chociaż równało się to z bólem, wiedział, że nie powinien mu się poddawać. Zupełnie jakby nie zauważając tej całej sytuacji, odsunął się od Lucindy i skierował swoje kroki dalej ku kierunkowi, gdzie został zawleczony smok. Spuścił dłoń wzdłuż ciała, wiedząc, że krew dalej skapywała na ziemię. Nie był jednak ranny, a ból nie zamierzał go powstrzymać przed dowiedzeniem się co się stało z jego smokiem. Na samą myśl o tym, że Gostir został tak brutalnie potraktowany, skręcało go w żołądku. Szedł pewnie, chcąc oddalić się równocześnie od Selwyn, chociaż gdyby ktoś nie znał sytuacji pomiędzy nimi mógł uznać, że po prostu coś znalazł. I może tak właśnie było... Byli na dobrej drodze. Lub właściwie on był.

30.01.17 23:55

Zostaw! Chłodny i przeszywający głos Yaxley'a na chwile oderwał ją od szukania wyjaśnienia. To nie był głos człowieka, który nie chciał zostać dotknięty. To nie był głos człowieka, który czuł się urażony jej drążeniem. To był głos człowieka, który coś ukrywała i z każdym oddalającym się od niej krokiem Lynn bardziej upewniała się w przekonaniu, że jest to coś nad czym już dawno przestał panować. Zaskoczenie jego głośnym warknięciem przeszło równie szybko co przyszło. Zmarszczyła brwi i ruszyła w jego stronę dość szybko pokonując dzielącą ich odległość. - Co zrobiłeś, Morgo? - zapytała niby spokojnie, ale w jej głosie czaiła się ostrzegawcza nuta. Mówiła dalej nie zważając na to, że w ogóle nie zwolnił całkowicie ignorując jej słowa. - Ta niezwykle trafna intuicja, nagłe bóle ramienia, krew… myślisz, że nie wiem co to jest? Myślisz, że nigdy o czymś podobnym nie słyszałam? - jej słowa były zimne. Ciężkie. Jednak w myślach miała tylko to ile trzeba było poświęcić by nauczyć się takiego zaklęcia. Nawet nie wiedziałaby gdzie mógłby się takiego zaklęcia nauczyć i chyba nie chciała tego wiedzieć. Zbyt wiele rzeczy znowu ich poróżniło. Może po prostu od początku mieli sobie bardziej przeszkadzać niż pomagać. A może właśnie miała się o tym dowiedzieć. Nie pozwolić by taka ważna informacja po prostu zniknęła. - Czujesz go. Czujesz każdy jego krok. Wiesz co się z nim dzieje i wiesz, że to samo dzieje się z tobą. - odetchnęła zaciskając dłonie kiedy nadal się nie zatrzymał. Była wściekła. Na niego i na siebie. Na niego bo pomimo tego, że wiedziała iż coś ukrywa nie brała tego za coś szkodliwego. Tak naprawdę nie powinno go tu wcale być. Pierwszą rzeczą jaką powinni się zająć było zerwanie tej więzi. Więzi, która mogła zabić i jego i smoka. Czy nie zdawał sobie sprawy z tego jak bardzo ryzykował? Przez cały ten czas szukała swojej pracy. Czegoś w czym mogłaby się przydać prócz umiejętności odnajdowania się w terenie czy poszukiwań. Przez ten cały czas zastanawiała się czy nie odejść i nie zrezygnować, a tak naprawdę… wszystko to było tylko na wyciągnięcie ręki. On był na wyciągnięcie ręki. Lucinda sięgnęła do jego ramienia i szarpnęła go by się zatrzymał i na nią spojrzał. - Co narobiłeś? - powtórzyła znowu nie zabierając dłoni z jego ramienia. Nie musiał odpowiadać by znała prawdę. Była namalowana. Na jego twarzy, w jego oczach i w czerwonych plamach na koszuli. Nie była już tą samą kobietą co jeszcze dwa miesiące temu. Ani w niej ani w nim nie było już tej ostrożności jeżeli chodzi o nich samych. Bariera fizyczności została przełamana jeszcze przed jej domem i Lynn nie bała się złamać jej ponownie. Była zła, wściekła… zagubiona w tym co myślała i w tym co czuła.

31.01.17 13:07

Ginął. Powoli i nieubłaganie zanikał, a z każdym dniem jego czas się kończył. Po złożeniu Wieczystej Przysięgi przed Riddle'm zdawał sobie sprawę, że każdy kolejny dzień mógł być jego ostatnim. Nie tylko ze względu na chorobę czy zadania Rycerzy Walpurgii Morgoth się zmieniał. Im bliżej końca tym stawał się silniejszy. Jego ambicje związane z przetrwaniem rodu Yaxley'ów były wysokie i ktoś mógłby powiedzieć, że nigdy się nie ziszczą. Ale on wiedział, że dla nich mógł się poświęcić. Swoje zdrowie, swoje relacje z bliskimi i nawet swoje życie. Lynn by tego nie zrozumiała. Że walczył za sprawę, której nie chciała popierać. Zapewne sposoby wydawałyby się jej przeklęte i godne potępienia. Już widział jej silną reakcję na wydarzenia na latarni morskiej. Zabił tego człowieka i zabił jeszcze wielu innych. Nie widziała tego? Nie widziała czym się stał? Dlaczego nie odeszła? Dlaczego on dalej patrzył na nią z tym uczuciem, którego sądził nigdy nie dozna? Czemu sobie to robili? Dlaczego?
Stłumił syk bólu, gdy szarpnęła go za ramię, a nogi lekko mu się ugięły. Nie tylko połączenie z Gostirem dawało o siebie znać, ale rany po pazurach wilkołaka również dość długo się goiły. Za długo. I chociaż już powoli się zabliźniły, podskórny ból dalej pozostał. Nie był przytępiony, nie był uśmierzony. Palił żywym ogniem, a dodatkowo złamane(?) kości wydawały się poruszać między mięśniami dodając jedynie temu okrutnych męczarni. Zacisnął oczy, nie chcąc, by ani jedna łza bólu się przez nie przedostała. Nigdy nie miał okazywać słabości. Już nigdy więcej, chociażby nie wiadomo co. Ani przy niej, ani przy kimkolwiek innym. Zassał gwałtownie powietrze, po czym spojrzał prosto w zielone tęczówki Lucindy. W jego czaił się gniew wymieszany z bólem, co tworzyło okrutną mieszankę najgorszych negatywnych odczuć. Nigdy go takim nie widziała. Nie wiedziała, co działo się podczas ich rozłąki. Tak naprawdę w ogóle już nie znała Morgotha Yaxley'a ani tego do czego był zdolny. Jednak czy kiedykolwiek mogli powiedzieć, że się znali? Czy nie wytworzyli doskonałych obrazów siebie samych? Jacy byli naprawdę? Zacisnął zęby, ściskając po raz kolejny oczy. Wyprostował się, pokonując ból, który nieświadomie lub świadomie mu zadała, by zwrócić jego uwagę. Tylko dlaczego zadawała te pytania skoro znała już odpowiedź? Jej twarz, jej słowa, jej gesty. Wszystko mówiło, że wiedziała. Nie popełnił żadnego przestępstwa, rzucając tamten czar. Po prostu coś poszło nie tak. To wszystko. Ale czy był to powód do przerywania poszukiwań? Musieli go znaleźć czym prędzej. Musieli... On musiał. Ona mogła robić, co chciała.
- Zostaw mnie! - powtórzył, chociaż teraz kładł nacisk właśnie na swoją osobę. Czuł się silniejszy po tym momencie bólu. Zupełnie jakby krew ponownie popłynęła mu w żyłach, ale z o wiele większą siłą i mocą. Krwawienie ustępowało, a razem z nim dolegliwości. Patrzył na nią teraz z góry, czując jak wszystko odchodzi. Jak znowu czuje się dobrze jak poprzednio. Ale coś się zmieniło. Zupełnie jakby nie krew, a ogień wędrował mu wewnątrz naczyń krwionośnych. I chociaż kolejny raz powiedział, by go puściła, nie wyszarpnął się. Im mocniej zaciskała palce, tym on czuł coraz mniej.

03.02.17 20:18

Lucinda nie wierzyła w skrajności. Nie wierzyła, że ludzie dzielili się na dobrych i złych. Nie rodzili się z predyspozycją do jednego albo drugiego. Kształtowały nas wybory. Nie tylko nasze. Wybory naszych przodków, naszego otoczenia, naszych bliskich. To co robiliśmy zawsze było poprzedzone długim mechanizmem popełnianych decyzji. Wbrew wszystkiemu… czy na końcu nasze działania mieściły się w ogółem przyjętej normie czy odbiegały od niej na dalekie kilometry… według nas oblegały w słuszność. I choć nigdy nie usprawiedliwiała ludzi, którzy krzywdzili innych i chociaż nie potrafiła zrozumieć walki o ideę to ważne było tylko nasze postrzeganie. Nic innego nie miało znaczenia. Więc dlaczego nie mogła tak samo myśleć jeżeli chodziło o niego? Dlaczego nie mogła powiedzieć prostego „rób co chcesz”, odwrócić się i zostawić go z tym problemem samego. Ta wiara w niego po tym wszystkim ją przerażała. To co nadal do niego czuła ją przerażało. I może właśnie dlatego patrzyła na niego właśnie z taką wściekłością. Może właśnie dlatego kiedy krzyknął by go zostawiła nie cofnęła dłoni. - Mogłeś umrzeć. - zaczęła patrząc się twardo w jego oczy. - To co zrobiłeś… było potwornie ryzykowne, ale to tylko i wyłącznie twój wybór. Jednak w momencie, w którym zdecydowałeś się na pracę ze mną… - cofnęła dłoń kręcąc głową jakby nadal nie była w stanie w to uwierzyć. -...twoim obowiązkiem było powiedzenie mi o tym. Mogłeś umrzeć! I chociaż widzę, że sam nie przywiązujesz do tego zbytniej wagi… - westchnęła, cofnęła się o kilka kroków i odwróciła się przykładając dłonie do twarz. Czy w ogóle nie myślał o tym co mogło się z nią stać gdyby nagle padł nie podnosząc się już nigdy? Czy nie wiedział jak bardzo pękłoby jej serce? Czy nie myślał, że to mogłoby ją zniszczyć? On ją niszczył. Właśnie tym, że ukrywał przed nią takie rzeczy. Po co to robił? Czy było coś czego o nim mogła nie wiedzieć? Czy była jakaś rzecz, której by się po nim nie spodziewała? Odwróciła się, a dłonie opadły jej wzdłuż tułowia. Pokiwała głową jakby docierało do niej co raz bardziej jakie mogło to być do przewidzenia. - Zachowałeś się jak dziecko. Pomyślałeś tylko o sobie. Jesteś impulsywny, chcesz wszystko już, teraz, natychmiast i nie myślisz o konsekwencjach. I nie wiem po co w ogóle ci o tym mówię skoro i tak to nic dla ciebie nie znaczy. To, że za tobą ślepo idę, to że po tym wszystkim nadal mam do ciebie jakiekolwiek zaufanie… bo przecież inaczej by mnie tu nie było prawda? - odparła przenosząc wzrok na ziemię. Nie powinna mu tego mówić? Był szlachcicem, była arystokratą. Tylko, że w pewnym momencie jej życia, kilka miesięcy temu był dla niej przyjacielem. To nie było sprawiedliwe. Ona dzieliła się nim ze wszystkim. Nie chciała by opowiadał jej o swoim życiu, ale to dotyczyło ich pracy, przemierzonych kilometrów. Zirytowana nie powiedziała nic więcej. Nawet na niego nie spojrzała.

03.02.17 20:57

Morgoth wierzył w siłę. Wierzył w to, że dzięki niej będzie mógł zrobić to, do czego się urodził. Nie miała być to prosta droga. Nic co przychodziło łatwo nie miało wartości. Nie potrafiłoby się tego uszanować, a łącznie z tym samego siebie. To zawsze miało być połączone - cel i cierpienie. Tego właśnie uczył go ojciec, by nigdy nie dać się złamać i się nie poddawać. Czasami czuł się zmęczony. Musiał jednak szukać wewnątrz siebie, musiał odnaleźć tę wewnętrzną siłę i wyciągnąć ją z siebie, by zyskać motywację, by się nie poddawać. By nie rezygnować, nie ważne jak bardzo chciał. Było ciężko chociażby z tego względu, że Yaxley był obarczony klątwą Ondyny. Ale Leon Vasilas nigdy nie odpuszczał i dobrze robił. Bez niego byłby bez wartości, a Morgoth nie zamierzał taki być. Był wierny swojemu rodzicowi, za jego słowem mógł lojalnie podążać i tak jak on nie uznawał słabości. A wiedział, że Lynn właśnie nią była. Pozwolił sobie na nią, sądząc, że nie będzie to miało na niego wpływu. Widział ojca, gdy za każdym razem patrzył na matkę. Znał relacje między nimi i wiedział, że to było prawdziwe uczucie tak nieliczne w ich świecie. Naiwnie wierzył, że jemu też przyjdzie to tak prosto, gdy spotkał Lucindę. Ale pomylił się. Nie każdy mógł sobie pozwolić na słabość, którą posiadał Leon Yaxley. Morgotha nie było na nią stać z tej prostej przyczyny, że w tej rzeczywistości ich rodziny zawsze były zwrócone przeciwko sobie. Nigdy nie mieli nawet cienia szansy na to by przetrwać. Dlaczego więc sobie na to pozwolił? Na coś, czego nie mógł mieć. Gdyby nie to, zapewne nigdy nie doszłoby do tej sytuacji, w której się znajdowali. Lynn mówiła, a on milczał. Była kobietą. Postrzegała wszystko zupełnie inaczej od niego. Wiedział, że nie była typową damą, która przejmowałaby się byle czym, ale nie chciał, by mówiła mu to wszystko. Im bliżej niego była, tym on stawał się słabszy. Działał właśnie impulsywnie, bez przemyślenia, gwałtownie. Taki właśnie teraz był i nie zaprzeczał jej słowom. Miała rację, ale nie rozumiała jednej rzeczy. Mężczyzna, którego znała nie żył. Był słaby i głupi, więc go zniszczył.
- Miałabyś jedno zmartwienie mniej - powiedział zimno, po czym po raz ostatni przejechał spojrzeniem po jej twarzy i odwrócił się, by pójść dalej w stronę, w którą ktoś zawlókł jego smoka. A ona... Ona mogła robić, co uważała za słuszne.

|zt x2

25.05.18 23:30

Konkurs alchemiczny

Jednym z tradycyjnych elementów Festiwalu Lata jest konkurs alchemiczny, odbywający się w malowniczej i spokojnej scenerii jednej z leśnych polan. Organizatorzy zadbali o to, by odpowiednio oznaczyć drogę dojścia do polany; w powietrzu unoszą się niewielkie świece i bukieciki kwiatów, a na końcu ścieżki znajduje się przestronna, pachnąca kwieciem polana, już przygotowana do alchemicznych zmagań. Na samym środku znajduje się duży stół, na którym czekają ingrediencje i przybory alchemiczne, a także główny punkt programu - maliny zebrane pierwszego dnia festiwalu. Na bokach stołu znajdują się stanowiska alchemiczne, na każdym z nich znajduje się już kociołek. Polana jest ocieniona przez drzewa, nie docierają tu też dźwięki festiwalu. Atmosfera zdaje się idealnie sprzyjać skupieniu niezbędnemu do uwarzenia mikstur. Zgodnie z tematyką festiwalu będą to wywary mające sprzyjać romantycznej aurze.

I tura: Wybór składników

Na dużym stole pośrodku polany znajdują się rozmaite ingrediencje. Każdy z alchemików musi spośród nich wybrać ingrediencje roślinne i zwierzęce. Sercem wywaru będą zebrane uprzednio maliny.
ST znalezienia składników najwyższej jakości wynosi 50. Do rzutu liczą się odpowiednio biegłości zielarstwa (ingrediencje roślinne) i opieki nad magicznymi stworzeniami (ingrediencje zwierzęce). Udany rzut skutkuje dodatkowym bonusem do punktacji (5 punktów), a do rzutu doliczana jest wyższa biegłość - zielarstwa lub ONMS. Gracz nie musi wypisywać, jakie ingrediencje losuje, nie będzie nimi ograniczony w następnych etapach.

II tura: Warzenie eliksirów.

Każdy z alchemików ma do uwarzenia trzy eliksiry do wyboru spośród dostępnych receptur. W zależności od poziomu trudności są różnie punktowane. Wybrany eliksir nie może się powtarzać. Za osiągnięcie ST eliksiru odpowiada zawsze pierwsza kość. Nieosiągnięcie ST skutkuje brakiem punktów za eliksir. Eliksiry ze ST powyżej 60 są dostępne tylko dla postaci mających co najmniej 5 punktów statystyk.
W jednej turze postać może uwarzyć jeden eliksir. W poście musi zostać określone, jaki to eliksir i jaką ma moc.

Alchemik przy odpowiednich umiejętnościach może mieć wpływ na moc eliksiru.

Podwójna moc - ST 60
Potrójna moc - ST 100
Poczwórna moc - ST 140

Za moc eliksiru odpowiada zawsze druga kość. Żeby osiągnąć wymaganą moc należy osiągnąć ST (rzut plus bonus za biegłość astronomii). Nieosiągnięcie ST skutkuje obniżeniem wartości eliksiru; wywar taki nie ma zwiększonej mocy i otrzymuje punktację zgodną z poniższym spisem.

Eliksiry

Nalewka malinowa z nutką lipyST 20, 1 PKTMaliny, kwiat lipy plus cztery dowolne składniki
(2 roślinne i 2 zwierzęce)Prosty w przygotowaniu napar o przyjemnej czerwonej barwie i charakterystycznym zapachu malin. Poprawia nastrój, rozwesela.

Eliksir ośmieleniaST 30, 2 PKTMaliny, mięta plus cztery dowolne składniki
(2 roślinne i 2 zwierzęce)Miętowy zapach tej nalewki orzeźwia i przegania ponure myśli. Wprawia w dobry nastrój i dodaje energii do działania, zwiększa śmiałość - zwłaszcza jeśli chodzi o wyznawanie uczuć.

Śpiewny eliksirST 40, 3 PKTMaliny, mieszanka ziół plus cztery dowolne składniki
(2 roślinne i 2 zwierzęce)Po jego zastosowaniu w czarodzieju budzi się ogromna ochota do śpiewania wybrankowi lub wybrance piosenek o miłości. Nie wymaga biegłości śpiewu, poprawia głos nawet najgorzej śpiewającej osoby.

Wywar poetyckościST 50, 4 PKTMaliny, stokrotka plus cztery dowolne składniki
(2 roślinne i 2 zwierzęce)Po zastosowaniu tego eliksiru czarodziej odkrywa w sobie iście poetycki nastrój i chęć deklamowania wybrankowi lub wybrance miłosnych poematów. Nie wymaga biegłości tworzenia poezji, choć jej posiadanie niewątpliwie pomoże oczarować ukochaną osobę.

Eliksir zauroczeniaST 60, 5 PKTMaliny, olejek różany plus cztery dowolne składniki
(2 roślinne i 2 zwierzęce)To bardzo łagodny eliksir miłosny, wprawiający raczej w stan zauroczenia i lekkiej fascynacji wobec osoby znajdującej się najbliżej pijącego. Wydziela przyjemny zapach róż i ma bladoróżowy kolor o lekko perłowym połysku.

Eliksir pierwszej miłościST 70, 6 PKTMaliny, waleriana plus cztery dowolne składniki
(2 roślinne i 2 zwierzęce)Silniejszy eliksir miłosny na bazie waleriany. Wprawia w stan zauroczenia przywodzącego na myśl miłość od pierwszego wejrzenia. Prawidłowo warzony wydziela upojną woń waleriany.

Eliksir wilego urokuST 80, 7 PKTMaliny, jagoda jemioły plus cztery dowolne składniki
(2 roślinne i 2 zwierzęce)Najsilniejszy z eliksirów możliwych do uwarzenia w konkursie. Używa się go jak perfumy; osoba, która się nim posmaruje, wydaje się równie piękna jak wila i budzi fascynację płci przeciwnej. Działa również w przypadku mężczyzn.

2 sierpnia 1956

Polana została przygotowana, a drogi do niej odpowiednio oznaczone. Wszystko było gotowe na nadejście alchemików – stół z ingrediencjami, a także stanowiska, przy których już stały kociołki i inne niezbędne przybory. Kiedy czarodzieje schodzili się – zarówno alchemicy, jak i kibicujący ich staraniom bliscy i przyjaciele, pokierowani do wydzielonej części polany – na środek wystąpił starszawy czarodziej o potarganej grzywie siwych włosów, Eugene Waffling, doświadczony alchemik, który uczestniczył w prowadzeniu ministerialnych kursów dla młodych adeptów tej trudnej sztuki.
- Miło mi powitać wszystkich zainteresowanych wspaniałą i subtelną sztuką, jaką jest warzenie mikstur – zaczął, dłonią poprawiając krzywo osadzone na nosie okulary. – Zanim jednak oddamy się jakże sielskiej atmosferze festiwalu i spróbujemy uwarzyć te cudowne mikstury wspomagające dobry, romantyczny nastrój... Warto pamiętać o niedawnych wydarzeniach i tragedii, która się rozegrała, a która dotknęła także naszą małą, alchemiczną społeczność. Uczcijmy minutą ciszy Billy’ego Havishama, ubiegłorocznego zwycięzcę tej konkurencji, a także kilku innych alchemików, którzy ofiarowali swoje umiejętności Ministerstwu Magii i zginęli w tragicznym pożarze.
Eugene zamilknął, podobnie jak inni. Minutą ciszy uczczono pamięć tych, którzy zginęli. Dopiero później staruszek przywołał na twarz nieco smutny uśmiech i klasnął w dłonie.
- Wszystkich chętnych spróbować swoich sił zapraszam do wyznaczonych stanowisk. Ingrediencji i przyborów wystarczy dla każdego – zachęcił ich. Nie tylko profesjonaliści mogli spróbować uwarzyć mikstury, Eugene liczył na rozpropagowanie wspaniałej sztuki alchemii i zachęcenie do niej także amatorów.

| Na odpis macie 48 h. W pierwszej turze rzucacie na losowanie składników.

26.05.18 0:19

Ostrożnie poruszała się między idącymi na polanę czarodziejami i czarownicami, jeszcze nie do końca wiedząc, czy dobrze postąpiła zgłaszając się na konkurs alchemiczny. Minęło kilka lat od czasu jej pamiętnej pomyłki nad kociołkiem swojej uczennicy i rywalizację traktowała już bardziej jako niepotrzebny element swojego życia niż warunek do polepszenia umiejętności. O konkursie myślała więc jak o dobrym sprawdzianie tylko i wyłącznie dla samej siebie. Nie miała zamiaru patrzeć innym do kociołków ani śmiać się pod nosem z satysfakcją, bo ktoś niewłaściwie obrobił dany składnik i eliksir zareagował nie tak, jak było to opisane w recepturze. Nawet, jeśli przegra, zabierze coś stąd dla siebie, skoryguje swoją wiedzę, poprawi zdolności.
Stanęła gdzieś z boku, na razie tylko oglądając stanowiska, przy których niedługo śmiałkowie mieli uwarzyć zabarwione odrobiną romantyzmu mikstury. Gdy na środek wyszedł prowadzący (poznała go po tych charakterystycznych, zmierzwionych włosach, lśniących zawsze na zdjęciach tylnych okładek popularnych książek dla początkujących eliksiroznawców), spojrzenie mimowolnie przeniosła na niego. Milczała, kiedy mówił, i milczała tym bardziej, kiedy poprosił o minutę ciszy, chociaż nie do końca wiedziała, czemu miało to służyć. Dlaczego nikt nie cieszył się ze spalonego Ministerstwa Magii? Czy to nie na popiołach stratowanych budowli budowano kolejne potęgi?
Westchnęła cicho, gdy zaproszono zgłoszonych do stanowisk, wcześniej pozwalając im na wybranie spośród zgromadzonych ingrediencji tych najlepszych. W głowie zaczynała układać sobie plan, więc dobór odpowiednich składników był już dla niej o wiele łatwiejszy. Podeszła do głównego stołu z niewielkim koszykiem podarowanym jej przez jakąś wyjątkowo miłą (skąd się brali tacy ludzie?) asystentkę i zaczęła wzrokiem omiatać zgromadzone alchemiczne dobra.

| i w zielarstwie i w onms mam II poziom, więc bonus +10

26.05.18 0:19

The member 'Eir Goyle' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 83

26.05.18 0:44

Na Festiwalu Lata jestem już zaręczony. Dawno się tak nie czułem, może nawet zbyt dawno. Nie odnajduję się w pokrętnej ścieżce narzeczonego, którego obowiązkiem jest zapewnienie nadobnej damie rozrywki, co wiąże się z publicznym pokazywaniem na różnorodnych wydarzeniach. Przede mną wyławianie wianków z wodnej toni, co samo w sobie przyprawia mnie o palpitację serca. Przypomina mi wtedy o wielu nieudanych konkursach jeździeckich, w których brałem udział i zawsze kończyło się to byciem przemoczonym do suchej nitki. W tym roku nie ma być inaczej.
Dla relaksu decyduję się na wzięcie udziału w konkursie alchemicznym. Nie uśmiecha mi się zawitanie do Weymouth oraz konkurencja z wszelkimi osobnikami poza stanem szlacheckim, ale potrzebuję teraz odskoczni od ciągłych myśli na temat własnej przyszłości. Z początku wydaje mi się, że miałem nad tym kontrolę, ale jak teraz się nad tym zastanawiam, to muszę przyznać, że to nieprawda. Od zawsze steruje mną nestor wraz z innymi męskimi potomkami i chociaż od zawsze jestem im posłuszny, to mimo wszystko pozostaje pewne ukłucie niezadowolenia czy raczej zawodu, że pozorne bycie kowalem swego losu to nadal utarty, nic nieznaczący schemat. Nieprawdziwy.
Mam lekką tremę, gdyż nie uważam się za mistrza eliksirotwórstwa. Ba, moim umiejętnościom wiele brakuje do perfekcji, dlatego na pewno nie olśnię wszystkich swoimi niesamowitymi, utalentowanymi dłońmi. Nie martwi mnie to, ale to prawda, chciałbym być najlepszy. Mam w sobie ślizgońską ambicję, miałem ją już w szkole, a uczestnictwo w Klubie Ślimaka u profesora Slughorna tylko podsycało chęć wybicia się ponad innych. Nic się w tej materii nie zmieniło, ale podchodzę do sprawy zdroworozsądkowo. Czy też jak kto woli, pesymistycznie. Wszędzie i zawsze węszę porażkę, dlatego nie nastawiam się na nic szczególnego. Po prostu cieszę się z kolejnej okazji do podreperowania swoich umiejętności. Jeśli uda mi się nie wywołać eksplozji eliksiru to już wtedy będę zadowolony ze swojego wyniku.
Zbieram się na polanie wraz z innymi uczestnikami, rozglądając się za znajomymi twarzami. Jest ich kilka, każdemu uprzejmie kiwam głową na powitanie. Chwilę później wsłuchuję się już w słowa Wafflinga rozpoczynającego konkurs. Zgodnie z jego wolą rzeczywiście milczę ku pamięci osób, które kiedyś znałem. Później na wydany znak staję przy pierwszym lepszym stoisku, na którym już znajdują się bezpieczne przybory oraz maliny. Potem kieruję swoje kroki do wielkiego, alchemicznego stołu z rozłożonymi ingrediencjami. Oglądam je skrupulatnie w nadziei, że uda mi się odsiać te gorsze oraz odnaleźć takie, które posiadają najwyższą jakość. Co może być niestety trudne ze względu na ograniczony czas oraz sporą ilość składników widniejących na blacie.

Leśna polana

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia