First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

12 SIERPNIA
Ponad wszystko - pragnęła wytańczyć emocje.
Nasączyć taniec goryczą i żalem, melancholią i tęsknotą, radością i podekscytowaniem, ogniem i namiętnością; sprzeczne uczucia mieszkały w każdym jej mięśniu, czuła ich naprężone nicie owijające się wokół kończyn i ciągnące ją ku ogniskom, gdzie do życia powoli budziła się muzyka. Prowadziły ją niczym błędne ogniki, a ona podążała za nimi ślepo i ufnie, wodząc niewidzącym, nieobecnym wzrokiem po pejzażach Lughnasadh. Wokół niej zapadał zmrok, na niebie rozlewał się atrament, ponad głowami budził księżyc. Ach, gdyby tylko wznieść się ponad lasy i ponad każdy błąd... Przytłoczona, zdekoncentrowana i nagle tęskniąca do obumierających jesiennych wieczorów, cudem prześlizgiwała się pomiędzy ludźmi rozsianymi po dorsetowskich ścieżkach. Intuicja w porę ostrzegała ciało przed niefortunnym wpadnięciem na zajętych sobą festiwalowiczów, przynajmniej gibkość stawała się tarczą, skoro nie potrafił tego umysł.
Celine nie była pewna kiedy zaczął się jej spacer, nie była nawet pewna dokąd zmierza; czy te odległe smugi czerwieni rzeczywiście były ogniskami, których poszukiwała? Czy może łąką, gdzie płomienie szeptały imiona poległych, a gałązki pieczętowały pożegnania? Długi, srebrny warkocz kołysał się za plecami, zwieńczony karminową wstążką, opuszki palców niespokojnie gładziły materiał chabrowej sukienki, bo spacer, sam spacer, wcale jej jeszcze nie pomógł. Krucha cielesność była zbyt mała, by pomieścić wijące się w niej myśli. Ach, gdyby tylko wznieść się i odlecieć gdzieś daleko stąd... Napięcie rozpierało się w płucach, myślała o ojcu, o zimnym grobie w Dolinie Godryka, myślała o tym, jak by to było nie czuć nic, i szła, szła przed siebie, szła za słodką obietnicą tańca, aż nagle zrozumiała, że wcale już nie idzie. Stała - wpatrzona w kilkuletnią srebrnowłosą dziewczynkę w błękitnej sukience, trzymanej za rączkę przez gawędzącą z kimś rodzicielkę. Ale jej duże, niebieskie oczy zdawały się spoglądać prosto na Celine; różane policzki przysłaniał bukiet polnych kwiatów, wyjaśniający pochodzenie zielonych plam na kolanach, wolna od matczynego dotyku rączka przyciskała się do ust, które zamarły na krawędzi listka. Dlaczego przez chwilę nie mogła oderwać wzroku? Dlaczego ten widok przywrócił ją do rzeczywistości i przerwał narkotyczny sen na jawie? Odetchnęła głęboko, odrobinę drżąco, i z trudem przywołała uśmiech, cichą obietnicę dochowania sekretu - i dziewczynka odpowiedziała jej tym samym, zawstydzonym, rumianym grymasem poprzedzającym kolejny kęs rośliny.
Rozejrzała się, zanim ruszyłaby dalej, a wtem dostrzegła znajomą sylwetkę wyłaniającą się spomiędzy połów czarnego namiotu. To tam los przemawiał wróżbami, tam tkały się przepowiednie; co usłyszała ona? Choć Celine nie poszukiwała dziś nikogo znajomego, ba, sądziła wręcz, że w towarzystwie nieznajomych łatwiej jej będzie odciąć się od poplątanych myśli, to jej pierś nagle roziskrzyła się wdzięcznością. Nie widziały się od dawna, wiankowy zawód wbił klin pomiędzy ich grupę na więcej niż jeden sposób, uchwyciła więc jej dłoń, zanim Doe, która chyba jeszcze jej nie zauważyła, zdążyłaby odejść.
- Evie, cześć - szepnęła niepewnie, na moment zawieszając wzrok na brzuchu, w którym kwitło nowe życie. Do rozwiązania było już niedaleko. - Jak się czujesz? Gdzie byłaś? - zapytała z troską. Kiedy Eve nie wróciła do namiotu, próbowała jej szukać, jednak bezskutecznie - jakby ta wcale nie chciała być znaleziona, a przecież w tym stanie, och, w tym stanie to prosta recepta na dramat. - Powiedziała ci coś mniej ponurego? - spytała cicho, wskazując na namiot spodomantki, której słowa nakreśliły łuk jej własnego losu. I nakreśliły go skutecznie.

Snuła się, snuła bez większego celu, zastanawiając się, dlaczego w ogóle jeszcze tu była. Wczorajszy wieczór był koszmarem i tragedią, którą przecież przewidywała już na samym początku spotkania, a mimo to dała się podejść. Uwierzyła kolejny raz i pozostała z goryczą. Była zła na siebie, rozgoryczona, że zamiast cofnąć się w porę, pozwoliła sobie brnąć dalej. Nie powinna przystawać na tamtą rozmowę, godzić się na wymianę zdań. Powinna wrócić do prawie monologu o zachodzie słońca, wpatrując się w kolory, które ją zachwycały. Odwrócenie wzroku na niego było błędem, podobnie jak chwila słabości, by nieśmiało uchylić drzwi do emocji, jakich nie chciała już czuć. Sama była sobie winna. Dała się zrobić jak dziecko, głupia trzpiotka, która nie wie, co się zaraz wydarzy. Ból po tamtej rozmowie osiadł jednak gdzieś głębiej, sięgając tej skrytej cząstki nieprzygotowanej na to, co usłyszała. Zabolało mocniej i dosadniej, kiedy w wygaszonym konflikcie, który nawet go nie dotyczył, stanął przeciwko niej. Nie mógł zrobić jej gorszej rzeczy. Wszystko, co dotąd robił okazało się cieniem, przy tej jednej decyzji. Postawiło w miejscu w którym sądziła, że nie chce więcej przekonywać go do czegokolwiek. Nie miało to sensu, a i tak utonęła we własnej słabości. List, który przyniosła później śnieżna gołębica, przyniósł nieco ulgi. Zniknął, zabrał się stąd, zostawiając ją samą sobie. Może to i lepiej, może bezpieczniej dla obojga. I to była właśnie odpowiedź na snute pytanie, co tu jeszcze robiła. Została sama z problemem, daleko od Doliny, a z koniem, którego nie dało się inaczej, jak zaprowadzić do domu. Miała jednak jeszcze trochę czasu, kilkanaście godzin do jutrzejszego południa, gdy trzeba będzie już podjąć jakąś decyzję i zastanowić się, jak to zrobić. Festiwal się kończył, a jutro o tej porze pozostaną nieliczni.
Przystanęła, gdy prawie wpadła na nią jakaś dziewczyna niższa o głowę. Czarne wręcz włosy mignęły jej tuż przed nosem, kiedy odruchowo cofnęła się. Spojrzała na nieznajomą, posyłając jej lekki uśmiech, jako nieme zapewnienie, że nic się nie stało. Kolejny ruch w polu widzenia sprawił, że powiodła wzrokiem ku czarnemu namiotowi. To tutaj jakaś stara czarownica szeptem zdradzała, co kryło się w popiołach i cudzym losie. Zerknęła ku niebu, które nosiło już znamiona zachodu i nadchodzącej nocy. Słyszała, że dopiero, kiedy mrok otulał tą część świata, można było wejść do środka i posłuchać, co takiego widziała. Kolejka, która zdążyła się ustawić, zdradzała, jak duże zainteresowanie wśród ludzi budził ich własny los. Tknięta impulsem, jakimś dziwnym przeczuciem również stanęła na końcu. Zatopiona w myślach przesuwała się kroczek po kroczku, aż minęła płachty czarnego materiału. Rozejrzała się po wnętrzu, lecz nie dostrzegła nic, czemu mogłaby poświęcić dłuższą uwagę, poza sylwetką starej czarownicy. Długie palce zatopiły się gładko w popiele, by zaraz obsypać nim zwierzęce kości. Dopiero teraz poczuła, że może nie powinna tego robić, że kłóciło się to ze słowami, które powtarzała jej babcia. Było jednak za późno, bo popiół zdążył już opaść i uformować się wśród bieli kości. Spojrzała na smoka, wyraźny kształt gadziego ciała.
Wzbijesz się wysoko, gdy spopielisz przeszłość w ogniu. Ochrypły głos dotarł do jej uszu, a ciemne tęczówki uniosły ku twarzy czarownicy. Nie spodziewała się tego, słów tak trafnie dotykających głównego problemu jej życia. Przeszłość ciążyła okrutnie, była powodem niezgody. Naprawdę właśnie to powinna zrobić? Spopielić ją? Ogień wyrządził w jej życiu najwięcej szkód, a teraz miał stać się rozwiązaniem. Wyrwała się z otępienia, chociaż miała wrażenie, że ciało zareagowało z opóźnieniem. Myśli były już poza namiotem, kiedy nogi dopiero robiły pierwsze kroki ku wyjściu. Wypadła stamtąd, spłoszona wróżbą, a raczej dobrą radą, co powinna zrobić z własnym życiem. Zignorowała rzucane jej spojrzenia przez czekających na swą kolej. Obejrzała się tylko raz przez ramię, chcąc stąd zniknąć najszybciej jak się da. Jednak los miał inny plan, pod postacią pięknej półwili, najwyraźniej nie chciał dać jej umknąć. Przeniosła odrobinę nieobecny wzrok na dziewczynę, której dłoń zamknęła się na jej własnej.- Celine.- szepnęła i zamrugała, zbierając się w sobie. Kąciki ust drgnęły i uniosły się w uśmiechu, wyuczenie ładnym, maskującym chwilę niepewności, która jeszcze gdzieś tkwiła w żołądku.- Cześć.- dodała, zdecydowanie żywiej. Zrobiła krok w jej stronę, by zaraz delikatnie przytulić blondynkę. Coraz pewniej spoglądała na nią, jak na przyjaciółkę, przełamując dystans, jaki potrafiła trzymać wobec innych.- Eee... dobrze, chociaż zawsze mogłoby być lepiej, sama wiesz.- odparła i wzruszyła lekko ramionami, gdy już cofnęła się o ten jeden krok. Nie emanowała radością, zwłaszcza po wczoraj i nie do końca wiedziała, jak to skutecznie ukryć.- Cały czas tutaj.- nie wchodziła w szczegóły, czując, że to nie najlepszy temat na teraz. Przyjrzała jej się uważniej, ciemne spojrzenie zdawało się wręcz świdrować dziewczynę.- Wszystko w porządku? – pytanie padło cicho, odrobinę niepewnie.
Zerknęła ku namiotowi, kiedy półwila dopytała o wróżbę.
- Nie do końca. Widziałam smoka w popiele, a ona powiedziała coś dziwnego. Poradziła by spopielić przeszłość.- nadal nie wiedziała, co o tym myśleć.- Powiedziała, że to sposób, by wznieść się wysoko.- miała wrażenie, że miało to drugie dno. Była sroką, ale czy kobieta mogła o tym wiedzieć? Przecież to absurd.- Ogień odebrał mi rodzinę, jakim cudem teraz miałby być rozwiązaniem czegokolwiek.- westchnęła cicho, by zaraz potrząsnąć głową.- Bez sensu ta wróżba.- dodała zaraz, unosząc znów kąciki ust. Czuła jednak, że smok i wróżba nie opuszczą jej myśli za szybko.

rzut

Rozpoznała zamyślenie kłębiące się w spojrzeniu Eve, zasępienie po rozbryzganiu piany duszy o ostre klify przeznaczenia. Kiedy otrzymała wróżbę kilka dni temu, nie spodziewała się, że wisząca nad głową przestroga mogłaby faktycznie przerodzić się w katastrofę, przeczuwała to, owszem, ale do ostatniej chwili chwytała się cienkich nici nadziei, wypominając sobie czarnowidztwo i szkodliwe plątaniny domysłów. Dziś wiedziała, że powinna była usłuchać wszystkich rozpalonych na czerwono instynktów, które ruszyły w danse macabre za przepowiednią, a być może oszczędziłaby sobie nieprzyjemności, zdusiłaby je w zarodku. Z drugiej jednak strony - czy gdyby nie to wszystko, nagłe zwolnienie przyniesione przez rodową sowę i zalakowane elegancką szlachetną pieczęcią, splotłaby swój los z Hectorem? Tak, to było im pisane, nie miała co do tego wątpliwości; jej serce, chociaż nadkruszone i zmęczone ostatnimi wydarzeniami, żarzyło się równocześnie przyjemnym ciepłem, i wiedziała, że było warto - ale świeżo po otrzymaniu wróżby, nie wiedziała zupełnie nic. Uchylony rąbek mistycznej tajemnicy zasiewał w duszy więcej chaosu niż pomocy i to samo widziała teraz w Eve, licząc, że na końcu jej drogi w meandrach oswajania wyroków duchów również będzie czekać coś miłego. Coś, co rysowało nowy widnokrąg nadziei nawet w najpochmurniejszy dzień; tym była dla niej bliskość Hectora.
Odwzajemniła jej niepewny uśmiech, chociaż kąciki ust unosiły się z ociąganiem, nie tak promiennie jak zwykle. Nie on jednak miał znaczenie, tylko to, co nastąpiło po nim. Zamknięta w znajomych ramionach ostrożnie otoczyła Eve rękoma, ustawiając się tak, by nie wywierać nacisku na spęczniały od nowego życia brzuch, niepewna gdzie leżała związana z tym granica bólu lub dyskomfortu, a w naturalnym zapachu czarownicy wyczuła znajomą woń popiołów rysujących kształty przyszłości. Nieco okrojona odpowiedź nie była tym, do czego nie przywykłaby w otoczeniu Eve; Doe otwierała się wolniej, otaczająca ją skorupka, zamiast eksplodować, pękała powoli, słowo po słowie, oddech po oddechu, aż otaczające ją mury opadały i odsłaniały uwrażliwione serce. Celine to rozumiała, nie wymagając, by dziewczyna postępowała wbrew sobie.
- Wiem - zapewniła z westchnieniem, na moment splatając z nią dłonie. - Też czekasz już na spokojną i cichszą jesień? Lughnasadh było piękne, ale tylko przez chwilę - wymamrotała. Ostatecznie zniweczyło w jej życiu więcej, niż śmiała zakładać, chociaż półwila wiedziała, że nie była w tym bez winy. To jej wybory doprowadzały do bólu, jej niestałość, jej chwiejność, jej egoizm. Nie potrafiła dalej cieszyć się widokiem otaczających ją roześmianych ludzi, ich radosne rozmowy zlewały się w jedną kakofoniczną masę. - A chociaż jeszcze się nie skończyło, to dzisiaj wracam do domu. Właściwie już zamierzałam w nim być, ale pomyślałam, że zatańczę na pożegnanie, tylko że moją duszę najwyraźniej ciągnęło do ciebie, nie do ognisk - uśmiechnęła się blado i cofnęła dłonie, zakładając za ucho srebrny kosmyk. Spojrzenie Eve zdawało się przedzierać przez powłokę skóry, docierało do głębin, które ukrywała przed światem, zasolonych łzami i obumierających zmęczeniem rozlanym po mięśniach. Ile z tego Doe dojrzała od razu? - Niezbyt... - przyznała szeptem. - Chcesz się gdzieś przejść? Gdzieś z dala od ludzi? - zaproponowała, bo pobliże namiotu spodomantki nie było miejscem, w którym chciałaby opowiadać o udrękach toczących jej wnętrze, nawet jeśli stłoczeni tu festiwalowicze skupiali się na wyobrażeniach wobec swojego losu, zamiast na plotkach dwóch dziewcząt. Potem zmarszczyła delikatnie brwi, słuchając o przepowiedni powierzonej na barki Romki, przepowiedni, którą sama odczytywała jako odrodzenie i dowód smoczej siły wypełniającej ciało Eve, podszytej płomieniami uczuć, jakie niechętnie pokazywała innym. - Co ona ma z tym wznoszeniem... - zacmokała cicho i pokręciła głową. - Może jest w tym trochę racji? Życie feniksa kończy się w ogniu i na nowo w nim zaczyna. Giną pióra, z których mógł być niezadowolony, zastąpione przez świeże i bardziej błyszczące lotki - mówiła, lecz kiedy czarownica wyjawiła, że żywioł kosztował ją jej najbliższych, półwila zatrzymała się, osłupiała. Dotknęła nadgarstka Eve, czule i delikatnie przesuwając palcami po śniadej skórze, jakby podświadomie hamowała potrzebę zamknięcia jej w ramionach i przyciągnięcia do siebie ze względu na dziecko. - Tak mi przykro - szepnęła szczerze, ale wszystko, co chciała dodać potem, wydawało się błahe, miałkie, na takie blizny nie istniało remedium. Przykrywał je upływ czasu, chociaż wciąż kłuły, zbudzone fantomowym pulsowaniem, szczególnie w obliczu rozniecających je impulsów. - Mi przepowiedziała nowe wyzwania i ciężką pracę, która zakończy się boleśnie, jeśli nie wespnę się na szczyt. Myślałam, że chodziło o Palace Theatre, ale kilka dni temu straciłam dodatkową posadę u Abbottów - wyjawiła cicho, dopiero kiedy oddaliły się od innych ludzi. - Dlatego wierzę, że jej wróżby... są prawdziwe.

| Gwen

Przepiękny odcień porannego nieba rozlewał się po całym terenie Szkocji, ciesząc zaintrygowane oko. Intensywne kolory mieszały się ze sobą, tworząc nieprawdopodobny spektakl. Rażące pomarańczowe pasy, przeplatały się ze słoneczną żółcią, pofalowanym granatem, drobinkami pudrowego różu, zostawiającego jedynie pojedyncze, subtelne plamki. Promienie słońca przebijały się przez ów pejzaż, wpadając przez uchylone okno, pozbawione ochronnych zasłonek. Ten sam, powtarzalny koszmar wybudził go o wiele za wcześnie. Dziwna wizja ukazująca zamglone odludzie oraz skalne osuwisko, na którym znajdowała się ona. Kobieta o długich poplątanych kosmykach w kolorze hebanowej czerni. Biała, postrzępiona sukienka wirowała w zimnych podmuchach niesfornego wiatru i siąpiącego deszczu. Kogo mogła przypominać: zmarłą matkę, a może zaginioną siostrę, tak łudząco podobną do utęsknionej rodzicielki? Stała na samej krawędzi – wychudzona, wybiedzona, wyczekująca. Ledwo trzymała się na nogach, lawirując pomiędzy życiem, a prawdziwym nieszczęściem. Widział jej plecy, chciał przejść dalej, wyciągnąć rękę, uratować od niebezpieczeństwa, jednakże nie potrafił. Budził się w rozdzierającej kulminacji, łapiąc oddech, ocierając kropelki potu spływające po spiętej szyi. Odgarniał niesforne kosmyki, tonąc w plątaninie myśli oraz skrajności targających odczuć. Niemalże od razu podnosił się na nogi, wiedząc, że upragniona faza odpoczynku – dobiegła końca. Westchnął ciężko na wspomnienie ów sennej mary. Długie palce zawinęły się wokół glinianego kubka, wypełnionego melisowym naparem. Wyglądając przez szybę, doglądał piękna letniego, beztroskiego, tak utęsknionego lata. Zawieszenie broni chyliło się ku końcowi. I choć w żadnym z przemijających dni nie odczuł pełni zagwarantowanej swobody, wiedział, że ów wydarzenie wyratowało wiele przytłoczonych istnień. Namiastka normalności rozciągnęła się na terenie wysp, dając te prawdziwą nadzieję. Ostatni łyk ciepłego napoju, rozlał się po wszystkich wnętrznościach. Miał dziś dużo pracy: dostarczenie dostawy, zerknięcie na zgłoszenie o przeklętym przedmiocie, wizyta na Jarmarku w celu przekazania wymaganych składników. Zabierając skórzaną torbę, przewiesił ją przez ramię. Odstawił naczynie i wyszedł z domu zmykając go na drugi, dorobiony klucz. Starał się być cicho, aby nie wybudzić swej współlokatorki, oddanej ramionom słodkiego Morfeusza.
Na miejscu znalazł się odrobinę przed czasem. Wyjątkowa, leśna polana, zapraszała do swego wnętrza ukazując ogrom ukochanej roślinności, na którą spoglądał z lubością i wrodzoną intrygą. Wiatr ocierał się o zielone liście, szumiąc w akompaniamencie pobliskiego morza. Świeży, popołudniowy zapach, mieszał się z kadzidlaną ciężkością, wodną solą, dymnym popiołem pochodzącym z rozpalonych ognisk. Rozglądając się na boki, dostrzegł mnogie skupiska rozbawionej ludności. Część z nich oddawała się festiwalowym uciechom, sącząc słodkawy miód, jedząc przypieczone potrawy, pochodzące od lokalnych wystawców. Po prawej stronie widział też kolejkę – wejście do czarnego namiotu, powiewało nostalgicznie, nie zdradzając mistycznego wejścia. Brwi zmarszczyły się na chwilę, gotowe dowiedzieć się ów tajemnicy, dostrzec rąbek ukrytego. Spróbował zrobić krok do przodu, wyciągnąć szyję, jednakże skumulowany tłum, skutecznie zasłaniał obserwowaną przestrzeń. Zrezygnowany wzruszył ramionami i wolnym krokiem ruszył do przodu, zabijając czas. Jeszcze raz sprawdził zawartość torby, oceniając przygotowane ingrediencje. Poprawił włosy, podwinął rękawy beżowej koszuli, aby po krótkiej chwili usłyszeć znajome nawoływanie. Błękitne tęczówki zmrużyły się nieznacznie, wyglądając nadchodzącej postaci. Kobieca sylwetka o charakterystycznej, ognistej grzywie, przebijała się przez ściśnięte ramiona. Podszedł jeszcze nieco bliżej, aby oszczędzić jej niepotrzebnej zadyszki: – Dzień dobry. – rzucił spokojnie, uśmiechając się mimowolnie. Przez moment próbował skojarzyć fakty. Czyżby mężczyzna zapomniał przekazać mu, że dzisiejszego dnia, jego zadanie zostanie przejęte przez zdolnego wysłannika? – Ach tak… – wyrzucił zaraz. – Dobrze, dobrze. Ja też mam to, o co mnie prosił. – zapowiedział w chaotycznej odpowiedzi, próbując przypomnieć sobie treść wymienionych listów. Wierzył, że zaprzyjaźniony Zakonnik przekazał dziewczynie dokładną instrukcję, dlatego mógł jej zaufać. Pojedynczy głos, wyrwał jego uwagę, a wzrok przeciągnął się po kilkuletnim chłopcu, zalanym rzewnymi łzami. Biedaczek. Głos współtowarzyszki, przywrócił go na ziemię. Pytanie o Festiwal, zawisło między postaci: – To chyba prawda. Nie znam się zbytnio na Festiwalach... Mówiąc szczerze, to mój drugi w życiu. – zwierzył się z niewymuszoną otwartością. Zaborczy ojciec bardzo rzadko prowadzał ich na tego typu wydarzenia. Ciemnowłosy nie wyrażał również wielkiego zainteresowania, gdy przebudzony rodziciel, zapraszał swe pociechy na kolorowe atrakcje. Czuł fałsz, niczego nie żałował. – Wiesz co, dopiero przyszedłem. – przyznał. – Sam z siebie, nie jestem fanem tego typu rozrywki. – uśmiechnął się lekko, aby jej nie odstraszyć. Nie był nudny. Ogrom czerwcowych przeżyć, utracone uczucie, zatrzymywało go w ciasnych czterech ścianach, ferworze pracy pozwalającej na chwilowe zapomnienie. Ogromne szczęście obcych osobistości rozrywało jego serce. Obwiał się, że w każdej, rozrywkowej lokacji, spotka właśnie ją. Klatka piersiowa uniosła się w przytłaczającym odczuciu, gdy kontynuował: – Zastanawiałem się tylko co to za namiot. O ten, tam… Straszna kolejka… – może rozdawali coś za darmo, lub za atrakcyjną cenę?

| Vincent

Miała wrażenie, że Herbert wymusił na niej wyjście dla jej dobra, jakkolwiek to by nie brzmiało – być może uważał, że po prostu opuszczenie domu na chwilę dobrze jej zrobi? Było w tym trochę racji i na jego miejscu sama siebie również próbowałaby zachęcić do jakiegoś wyjścia, zwłaszcza gdy towarzystwo było sprawdzone. Nie wątpiła, że kuzyn ufał Vincentowi. Gdyby było inaczej, nie pozwoliłby się jej z nim spotkać, prawda?
Chociaż biorąc pod uwagę, że wciąż czuła osłabienie spowodowane zarówno przez nadmiar emocji, jak i niedożywienie w ostatnim czasie, naprawdę wolałaby móc chociaż przez kilka dni spędzić na farmie, w bezpiecznym miejscu, nie przejmując się światem zewnętrznym. Z drugiej strony, wiedziała, że nie było to możliwe: nuda zwykle sprowadzała na pannę Grey najgorsze myśli. Może więc lepiej było pozostać w ruchu.
– Och. Prosił o coś? Mnie dał tylko te zioła… do przekazania. Nie wspominał, że mam coś zabrać – wyjaśniła, nieco zmieszana.
Herbert mógł jednak po prostu o czymś zapomnieć. Jeśli Vincent coś jej wręczy, po prostu to weźmie i wręczy kuzynowi. Przecież nie było w tym nic złego. Nie miała zaś wglądu do ich prywatnej korespondencji, żeby móc przypomnieć Rineheartowi, co takiego zielarz od niego chciał. Tak po prawdzie, chociaż kojarzyła mężczyznę z twarzy, kiedyś nawet walczyła z nim w pojedynku (czy to nie było jeszcze w innym świecie?) nie znała go wcale, nie znając ani jego przymiotów charakteru, ani zawodu czy umiejętności. Musiał być jednak co najmniej w wieku Herberta, co zdradzały zarówno rysy twarzy, jak i tak, że nie pamiętała go z czasów szkolnych.
– Ja bywałam z rodzicami… ale one były trochę inne. – Mugolskie festiwale jednak różniły się trochę od tych czarodziejskich, a państwo Grey raczej nie mieli pojęcia, że takowe też się odbywają. – No i byłam w zeszłym roku… w Oazie – ściszyła na chwilę głos, wypowiadając to słowo – gdzie… no… wąż ściągnął mnie pod wodę. Dlatego dobrze, że jesteśmy w lesie – stwierdziła, starając się, aby jej głos brzmiał spokojnie. Czemu ona się martwi? To był tylko zwykły wypadek! To nie tak, że każdy festiwal, na którym się pojawi, skończy się tragedią. Prawda, że nie jest to prawda?
Wzrok panny Grey podążył za ręką Vincenta. Przekrzywiła delikatnie głowę i nie czekając zbyt długo, oznajmiła:
– Chodźmy zobaczyć.
Ruszyła przed siebie, sprawdzając tylko kątem oka, czy mężczyzna ruszył za nią. Szedł, a Gwen ruszyła w tłum; okazało się, że nie tworzy on wcale zwartej kolejki, na końcu której należałoby czekać, więc po prostu weszła wśród ludzi, starając się powstrzymać przed trzymaniem dłoni na różdżce (nie każdy chce cię zabić, Gwen – próbowała się uspokoić), przedzierając się pomiędzy podobnymi od panującego ukropu ciałami, w końcu docierając do namiotu. Zastygła na chwilę w bezruchu, próbując zrozumieć, cóż takiego widzi. Na hebanowym stole dostrzegła świece, kości i popiół, gotowe do wróżenia.
– Znasz się na wróżbach? – spytała towarzysza, nie zauważając znaku, że powinni wchodzić pojedynczo. Pilnująca dobytku czarownica akurat chyba jadła drugie śniadanie i też nie zwróciła na nich większej uwagi. – Ja właściwie to zupełnie nie… Ale to ciekawe, nie sądzisz? Myślisz, że naprawdę możemy przepowiedzieć tu swoją przyszłość?
Podeszła do stołu, chwytając garść popiołu i rozsypując go na białym obrusie. Czy wierzyła we wróżby? Nigdy nie zaprzątała sobie nimi szczególnie myśli… Może tak? Może powinna? Dopiero po rozsypaniu pyłu zorientowała się jednak, że jeśli te magiczne wróżby działają (co wcale nie wywołałoby u niej szczególnego zdziwienia) to chyba nie chciałaby usłyszeć dziś czegoś złego.

The member 'Gwendolyn Grey' has done the following action : Rzut kością

---

'k15' : 5

Festiwal Lata, choć w pewnym sensie kontrowersyjny, miał służyć słusznej sprawie - na jeden krótki i ulotny moment, oderwać od wojennej rzeczywistości, przejąć te negatywną energię wysyłaną od wszechświata. Pozwolić na zaczerpnięcie oddechu każdej, pojedynczej jednostce, niezależnie od pozycji i wykonywanej profesji. Wydarzenie miało w sobie wyjątkową, magiczną moc odganiającą wątpliwości i przeważające troski. Posępny humor i wyrazista niechęć odchodziły w dal, razem z dźwiękiem skocznej, celtyckiej muzyki, zapachem soczystej pieczeni w akompaniamencie słodkiego miodu. Ciało rwało się do wariackich pląsów, niezobowiązujących rozmów przy cieple skrzypiącego ogniska. Niezawodna organizacja popychała do zwiedzania rozległego terenu, spoglądania na regionalne wyroby, połyskujące na drewnianych straganach. Błądząc między alejkami, nie widział dawnych trosk, nie czuł przytłaczającego uciemiężenia, związanego z walką, atakami i wszechobecną ruiną. Czułe gesty, powtarzalne uśmiechy – czy był w stanie uwierzyć w nie naprawdę? Tak jak dziś, gdy stojąc na bezpiecznym uboczu leśnej polany, wyczekiwał swej towarzyszki, starając się skupić na meritum sprawy, nie wytrącając się z niepotrzebnej rozwagi. Odetchnął głęboko, przymykając powieki. Pozwolił sobie na delikatny grymas uśmiechu, gdy kobieta znalazła się w niewielkiej odległości. Nie musiała się go obawiać, wsparcie dobrego znajomego, były tu jedyną pobudką. Wsłuchując się w wypowiadane słowa, pokręcił głową łagodnie i zaśmiał się pod nosem, wiedziony odległą prośbą: – To dawna sprawa… – zaczął machając ręką. – Mógł po prostu zapomnieć – letni ferwor porywa. A ja miałem gdzieś taką notatkę, na którą natknąłem się niedawno. Może sam nie pamiętam jak starą? – zastanowił się na bieżąco, poprawiając opadający, zakręcony kosmyk. Poklepał wierzch torby w potwierdzeniu, iż wymagany składnik, znajduje się tuż przy nim. Przez moment zastanawiał się również nad dziewczęcym powiązaniem: czyżby była daleką krewną Zakonnika, a może siostrą, o której nie miał pojęcia? Znajomość obu braci, choć niepełna, pomijała niektóre informacje. Pamiętny pojedynek toczony na deskach prestiżowego Klubu, był przeszłością, nieistniejącym faktem, o którym zdążył już zapomnieć. Jak wiele wydarzyło się od tamtej pory? Jak bardzo rozwinął swe umiejętności, wykorzystywane w polu bitwy, w samym środku wojny? Zmienił idee, stał się zupełnie innym człowiekiem. Uniósł brwi w zaciekawieniu, zerkając na kobietę: – Inne? – pod jakim względem, co miała na myśli? Na wspomnienie zeszłorocznej edycji organizowanej w Oazie, pokiwał głową, przyjmując zmartwioną minę. To właśnie ów wydarzenie było dla niego początkiem poznaniem ów niesamowitej tradycji. – Pamiętam… – odpowiedział krótko, wspominając wydarzenie, a także ten felerny incydent. – Dobrze, że nic ci się nie stało. – dorzucił jeszcze w wyrazie otuchy, wiedząc, że woda okazywała się niesprzyjającym żywiołem. Niejednokrotnie pokonała nawet jego. Nie sądził, iż wcześniejsza obserwacja tak szybko skusi rudowłosą. Zdziwił się przez moment, lecz nie zamierzał protestować. Ruszył za nią bez słowa, próbując stłumić nieco sceptyczne uczucia: czy było to konieczne. Zbliżali się do rozochoconego tłumu, przepychającego się przy hebanowym namiocie. Zbici w niewielki grupki, próbowali podejrzeć ów rytuał, wykonywany przez nieznajomą czarodziejkę, wieszczkę, wróżkę – czy była prawdziwa? Zmarszczył brwi w skupieniu i stając na placach, mógł ujrzeć skrawek zasłoniętej głowy, świetlistej kuli, świec, których używała do swych ceremonii. – Nie do końca… – wyrzucił siłowo, powracając do wcześniejszej pozycji. – Co nie znaczy, że w nie wierzę. – znał osoby obdarzone tym niezwykłym darem. Przemawiające z samego wnętrza, znające fakty, które miały stać się w przyszłości. Czy te miały okazać się pomyślne? – Wątpię czy prawdziwą przyszłość. Pewnie jakieś ogólne słowa… Hmm. – nie chciał psuć nadziei. – Choć kto wie. – idąc w jej śladu i posyłając obcej kobiecie niezbyt przychylne spojrzenie, ujął w dłoń odrobinę popiołu i rozsypał go na stole, między drobne kostki, świece i inne świecidełka. A więc, co przyniesie mu los?

The member 'Vincent Rineheart' has done the following action : Rzut kością

---

'k15' : 7

Wyrwana z rzeczywistości na kilka dłuższych miesięcy, Gwen nie miała zamiaru wnikać w to, czy samo zorganizowanie festiwalu było moralne, czy nie, czy był to potrzebny, czy zbędny wydatek. Wielomiesięczna nieobecność w wojennych czasach mogła oznaczać powrót do zupełnie innej rzeczywistości, a sama czuła, że nie do końca w pełni ją jeszcze rozumie. Czekało ją jeszcze dużo nadrabiania, co wcale nie było takie proste, gdy człowiek obawiał się odezwać do przyjaciół w lęku, że nie uzyska odpowiedzi, bo tych już po prostu nie ma. Jej kuzyni byli żywi, żywy był też Gabriel, ale co na przykład z Johnatanem? Od tak dawna nie miała od niego wieści…
Nie sądziła, by Herbert o czymś zapomniał z powodu letniego ferworu; prędzej rozproszyło go ich wczorajsze spotkanie. Wszak emocje po wczorajszym spotkaniu wciąż w pełni jeszcze nie zniknęły, a przynajmniej – jeszcze nie z niej. Przypuszczała, że z kuzynem było podobnie. Mężczyźni mogli się jednak umówić też po prostu dość dawno, sprawa mogła być drobna, a zielarz mógł zapomnieć. Zdarzało się.
Pokiwała więc głową, dając znać, że rozumie. Nie było sensu ciągnąć tematu. Może lepiej by było, gdyby Vincent od razu wręczył jej go, co miał Herbertowi przekazać, jednak Gwen już pognała w tłum, słysząc tylko, jak Rineheart mówi za nią, że dobrze, że nic się jej nie stało. Dobrze, naprawdę dobrze, w ostatnim czasie mimo wszystkiego złego szczęście jej sprzyjało i Vincent nawet nie miał, jak bardzo. Po co jednak miałaby mu to tłumaczyć tutaj, teraz, w samym środku letniego festiwalu?
– Moi rodzice nie chcieli, żebym chodziła na wróżbiarstwo – przyznała, odpowiadając Vincentowi. – A nie umiałam tego przed nimi ukrywać. Ale chyba są prawdziwi jasnowidzowie, prawda? A skoro są, tacy się rodzą, to nie może być takie złe – powiedziała jeszcze, nim ruszyła do wróżby. Gdy zaś sypnęła popiołem, niemal zachłysnęła się powietrzem, otwierając szeroko oczy. Oto, tuż przed nią, znajdowała się ona sama.
Spożywająca swój posiłek kobieta oderwała się na chwilę, rezygnując z wolnej chwili na rzecz wyjaśnienia wróżby przybyłej parze. Nie skomentowała tego, że weszli razem, wciąż zbyt skupiona na sobie. Od niechcenia wyjaśniła Gwen znak, w który ułożył się popiół, na co malarka zmarszczyła brwi. Portret za bardzo ją przypominał, aby to mógł być przypadek, Vincent na pewno też to widział. Ale maska? Druga twarz? O co tej kobiecie mogło chodzić? Zawsze wydawało jej się, że jest całkiem szczera w tym, kim była.
Wciąż myśląc nad znaczeniem wróżby, nachyliła się, aby zobaczyć, cóż takiego wyszło Vincentowi. Popiół układał się w kształt orła.
– Ładny – powiedziała półszeptem. – Orzeł to twój patronus? – spytała. To właściwie miałoby sens, prawda? Był zakonnikiem, mógł mieć właśnie takiego, pasowałby do niego, do jego wyrazu twarzy, kształtu nosa. Orzeł to dobry patronus. Nie żeby narzekała na swoją kozę, ufała, że ta podąży za nią wszędzie bez najmniejszego trudu, nawet i w niebo, gdyby było trzeba, zawsze mogła wyhodować skrzydła, ale potężny ptak w roli anioła stróża brzmiał dostojnie i musiał dawać poczucie bezpieczeństwa.
Powoli zaczęła ruszać w stronę wyjścia z namiotu, aby nie blokować możliwości skorzystania z wróżb innym.

Interpretacja organizacji tak hucznego wydarzenia, była opinią względną, należącą do każdego, pojedynczego mieszkańca. Każdy z nich nosił ze sobą indywidualną mieszankę uczuć, przechylającą się na szalę przyzwolenia, lub srogiej nienawiści. Górnolotna idea miała odciągnąć uwagę, wyswobodzić zbolałe serce, nieprzyzwyczajone do nowej rzeczywistości. On sam gubił się w zmienności ów zdarzeń. Nie nadążał przyswajać pewnych faktów, które opadały na zmęczone ramiona. Walczący przyjaciele, zaginiona rodzina, nazywana najgroźniejszymi terrorystami. Zwaśnione frakcje, pragnące obopólnej zagłady. Nieudane misje, tak wielkie straty, zaznanie bolesnej śmierci. Dziwił się, że jest w stanie wytrzymać tak wiele cierpienia. Zamknąć najcięższe uczucia, aby nie przeżywać ich codziennie, na nowo. A te odzywały się nocami, gdy nie miał kontroli nad sobą, a przede wszystkim nad własnym ciałem. Nie dziwił się również swej współtowarzyszce – młodej dziewczynie mającej przed sobą tak wiele możliwości i ogromnych perspektyw. Świat, w którym znaleźli się właśnie teraz był zamknięty, ograniczony, dyskryminujący. Nie stwarzał odpowiednich perspektyw… Zapewne martwiła się z taką samą intensywnością. Próbowała dopasować się do paskudnej rzeczywistości, na którą nie zasłużyli. Dzisiejsze sprawunki zdawały się tam błahe, tak nieistotne, gdy od czasu do czasu spoglądał na wszystko z góry. Nadzieja nie gasła. I choć nie był optymistą, lubił wiedzieć, że została zachowana – wśród innych ludzi.
Nie spodziewał się tak szybkiej i żywiołowej reakcji. Ognistowłosa, jak na zawołanie prześlizgnęła się przez tłum, zbliżając się do domniemanej wieszczki. Mężczyzna uniósł brwi w zaskoczeniu i zaśmiał się pod nosem, zmierzając tuż za nią. Poprawił opadający pasek torby i uważał, aby nie potknąć się o przypadkowego uczestnika. Przypomnienie zeszłorocznego, felernego zdarzenia, zdawało się tak nierealne. Czas pędził nieubłaganie, a on gubił się w niedalekiej przeszłości, zapominając o drobnych szczegółach. Pamiętał ów incydent, szybką mobilizację i sprawny ratunek. Morska bestia rodem z opasłych ksiąg, była niewiarygodna i nieujarzmiona. Całe szczęście, iż reagowała na zmyślną magię zaangażowanych czarodziejów. Dziewczyna faktycznie – miała bardzo dużo szczęścia. Zmarszczył brwi, gdy w końcu znalazł się obok niej: – Dlaczego nie chcieli, abyś tam chodziła? Uważali to za bzdury i stek kłamstw? – zapytał w odpowiednim tonie. Powtarzał zasłyszane plotki, które nie były prawdą. Pamiętał, że z zainteresowaniem podchodził do nowych tematów. Wierzył w nie, mając obok siebie utalentowanych przyjaciół: – Oczywiście, że są. – potwierdził kiwając głową. – Znam takie osoby. Nigdy nie byłem sceptyczny, bo prędzej czy później to, co mi powiedzieli – sprawdziło się. – w różnym czasie, w różnej formie i w różnej intencji. Obserwował główną sprawczynię całego zamieszania. Oceniał przedmioty, nazywał je, zerkał na jej skupioną twarz, konsumującą późne śniadanie. Czy wyglądała na oszustkę? Jego ręce splotły się na dole pleców, czekając na efekt wróżby młodej malarki. Popiół zawirował, a jego drobinki uformowały znajomą postać. Wypukła twarz, gęstwina włosów, przypominała współtowarzyszkę. Ciemnowłosy przysunął się bliżej i wychylił na moment, szukając podobieństwa – ale jak? – Rozumiesz coś z tego? Dlaczego popiół ułożył się właśnie tak? – zapytał lekko przyciszonym głosem, a kobieta łypnęła na niego złowieszczo. W tym samym czasie on sam rzucił garstką grafitowego pyłu, który w szybkim tempie uformował kształt orła. Spoglądał na niego z ciekawością, odpowiadając z dużym opóźnieniem: – Hm, patronus? Nie, nie, mam lisa. – wyjaśnił, a dłoń oparła się o krawędź stołu. Kobieta popatrzyła na niego spod przymkniętych powiek, mówiąc: – Nie wątp w siebie chłopcze. Masz duży potencjał… Zawsze dawaj z siebie więcej niż możesz. Zajdziesz daleko. – był zdzwiony. Jego twarz wskazywała ów uczucie, gdy zastanawiał się nad tymi słowami. Ściągając usta, podziękował skinieniem głowy i odszedł na bok, przeciskając się przez tłum. Wychodząc z dusznego namiotu, zakasłał krótko, gdyż kadzidlane opary, osiadły na jego skórze, ubraniu i skręconych kosmykach. Jasne tęczówki zatrzymały się na twarzy Sojuszniczki, gdy zapytał: – I co o tym sądzisz? Trochę dziwna, prawda? – i bardzo bezpośrednia.

Nie znała pochodzenia Vincenta. Nie znała go zbyt dobrze, a przecież obcej osoby nie pyta się, czy jego rodzice byli czarodziejami, czy nie. Czy dobrze kojarzyła jednak, że jego ojciec był aurorem? Chyba tak. To, w połączeniu z jego słowami sugerowało, że nie miał zbyt wielu styczności z niemagicznym światem. Czarodzieje byli w tym względzie zaskakująco dużymi ignorantami, nawet jeśli ich serca stały po dobrej stronie. Zresztą, skąd mogliby czerpać wiedzę? Gwen nie miała zamiaru ich o to obwiniać; to był raczej przykry fakt. Gdyby Vincent wiedział cokolwiek o religii, najpewniej szybko by się domyślił, o co chodziło.
– Tak jakby. No wiesz… anglikanizm raczej nie popiera wróżb, chyba że akurat popiera – wzruszyła ramionami. W końcu Mesjasz przyszedł na ziemię za sprawą przepowiedni. Duchowni jednak byli dość wybiórczy, jeśli chodziło o traktowanie magicznych kwestii. Przecież nie bez powodu traktowali czarownice tak, jak traktowali, prawda? – Naprawdę? Ja chyba nikogo takiego nie spotkałam. A przynajmniej no… nic o tym nie wiem, wiesz, nie pytam się obcych ludzi, czy przypadkiem nie są jasnowidzami. – Posiała Vincentowi jakby przepraszający uśmiech.
Już ruszając do wyjścia, odpowiedziała na pytanie Vincenta, kręcąc głową.
– Nie bardzo. Nie wiem, o jaką maskę mogło chodzić… ja… nie wiem, raczej nikogo nie udaje? Nie udaje nikogo, prawda? – spytała jakby samą siebie, marszcząc brwi. – Więc nie wiem, co miałabym z tym zrobić.
Przyjrzała się Vincentowi po raz kolejny. Lis nie wydawał się złym patronusem, żaden zresztą taki nie był. Ale orzeł chyba bardziej pasował do jego aparycji. Z drugiej jednak strony, patronus przybierał formę zależnie od duszy, charakteru człowieka, nie jego wyglądu. Może więc nie powinna go tak szybko w tym względzie oceniać?
– Lis się wszędzie dostanie – powiedziała cicho. – Ale to akurat chyba prawda? Tylko chyba… niewiele wnosząca. Każdy z nas ma duży potencjał, tylko czasem trzeba go odnaleźć – stwierdziła. Nie znała talentów Vincenta, nie wiedziała, na czym się zna i co potrafi, ale skoro był zakonnikiem, na pewno musiał być cennym członkiem organizacji. Już samo to świadczyło o tym, że wróżba przynajmniej nie kłamała. Tylko czy Rineheart był osobą, która wątpiła w swoje umiejętności? Wydawało jej się, że nie wyglądał na takiego.
Wychodząc z dusznego namiotu, wzruszyła ramionami, biorąc głęboki oddech.
– Trochę dziwne… ale może to tylko taka zabawa? Nie pamiętam za dużo z lekcji, ale to nie wygląda mi na prawdziwe wróżbiarstwo – mruknęła, spoglądając za siebie, na namiot. Po chwili jednak spojrzała na Vincenta, a błysk w oku zdradzał, że sobie o czymś właśnie przypomniała: – Ach, może daj mi to, co mam przekazać Herbertowi, nim obydwoje zapomnimy – zaproponowała. Tłum wokół nich powoli zaczął się przerzedzać, znów dając im możliwość swobodniejszej rozmowy.

Błądząc pamięcią w zamierzchłych czasach odległego dzieciństwa, pamiętał, że ich rodzinne koligacje, posiadały powiązania z przedstawicielami mugoli. Dalecy kuzyni reprezentowali ten nieznany świat, bliższy pokoleniu rodziców, od strony nieżyjącej już matki. Zapewne to właśnie ona kojarzyłaby pewną specyfikę związaną z ich światem, kulturą i obyczajami. Mężczyzna nie zdawał sobie sprawy jak wielkie różnice dzielą ów dwie przeciwności: sposób bycia, styl ubioru, użytkowne wynalazki, obyczaje, z którymi konfrontowała go rudowłosa współtowarzyszka. Były intrygujące, niepoznane, okrutnie niezrozumiałe, powodujące zdziwienie i jawną konsternację. A ta malowała się na lekko opalonej twarzy, gdy z zaciekawieniem przysłuchiwał się wypowiadanym słowom. Pokiwał głową w wyrazie empatii, a dłoń prześlizgnęła się po twarzy w geście zastanowienia, utrwalenia informacji: – Anglikanizm? Gdzieś słyszałem już to słowo… – wyrzucił niepewnie i uśmiechnął się zdawkowo, nie chcąc pogrążać się w swej niewiedzy: – Pamiętasz reakcję swoich rodziców? No wiesz, na to, że posiadasz tak unikatowe zdolności? Że się ujawniły, tuż przed nimi? – zawsze ciekawiła go reakcja niemagicznych – to pierwsze, nietypowe zetknięcie z osobą, czyniącą prawdziwe cuda. Pamiętał ów moment, gdy magia objawiła się w jego otoczeniu: kropelki wody wymknęły się z metalowego zlewu, zaczęły krążyć wokół chłopca, unosić się, rozszerzać, tańczyć w wyimaginowanym rytmie, aby następnie prysnąć z nienacka, oblewając go zimnym, niespodziewanym strumieniem. Nie znał historii, nie rozumiał tak odmiennego nastawienia do obu podgrup. Wolał traktować ich jak normalni, równi sobie ludzie, nie zważając na podziały i niezrozumiałe waśnie: – Chodziłem z takimi osobami do szkoły. W tamtym czasie ten dar, sam był dla nich, hmm, zaskoczeniem? Poznawaliśmy go na bieżąco. Nie raz, przepowiedzieli mi coś, co stało się kilka dni później. Żebyś widziała moje zdziwienie... – zaśmiał się lekko i wzruszył ramionami. Żałował, że nie mógł wykorzystać tego w sytuacjach krytycznych – gdy ciężki szlaban wisiał w powietrzu. – Może będziesz miała okazję spotkać kogoś takiego na swojej drodze. Świat jest mały, naprawdę mały. – pełen sprzeczności i zrządzeń losu, o czym przekonał się niejednokrotnie. Ciężki zapach przedziwnych kadzideł, unosił się wewnątrz namiotu, drażniąc wrażliwe nozdrza. Czuł jak przeciążająca woń atakuje skronie, które bolały go od nadmiaru wrażeń. Powstrzymywał się, aby nie kichnąć gromko, rozdrażniając specyficzną wieszczkę. I choć kochał ziołowe mieszanki, szczypta przesiąkniętego orientu, doprowadzała go do szału. Zmarszczył brwi, koncentrując się na dziwnym przedmiocie, po czym zwrócił się do kobiety, zastanawiając się nad jej wróżbą: – Może chodzi o jakieś konkretne sytuacje? – zaczął próbując wspomóc interpretację. – Może nie chodzi o maskę do świata, tylko do samej siebie? – kontynuował, podchodząc bliżej i odchylając się na moment: – Może jest coś, co ukrywasz przed sobą, czego nie chcesz zaakceptować… – on sam posiadał wiele sprzeczności, problemów, nieprzepracowanych aspektów, które leżały w jego wnętrzu. Przybierał maskę praktycznie codziennie, nie ukazując swej natury, tak odmiennej od tej pożądanej. Odkąd ponownie pojawił się na macierzystych terenach Anglii, nie był sobą. Szedł pod dyktando, zawrócił z prawdziwej ścieżki wybierając nieszczęśliwą miłość, czynną walkę i śmierć. Nie był autentyczny. Zmarszczył brwi, słysząc własną przepowiedź. Jasne tęczówki zawiesiły się na twarzy kobiety, szukając potwierdzenia i zrozumienia. Orzeł jako patronus? Zamyślił się na dłuższą chwilę, słysząc ostatnie słowa panny Grey: – Hmm? Tak, masz rację, masz racę… – wymamrotał i odsunął się od stołu. – Może czeka mnie do odkrycia coś nowego? – niepoznanego, tajemniczego, wiodącego w zupełnie innym kierunku. Rozwój osobisty był mu bliski. Uwielbiał naukę i poszerzanie horyzontów. Nowa dziedzina, która mogła stać się mu bliska, brzmiała intrygująco. Czy wątpił w swe umiejętności? Każdego dnia, w wielu krytycznych momentach, wątpił, uważając się za niewystarczającego. I choć nie pokazywał tego całemu światu, wewnętrzne demony, potrafiły zniszczyć go do cna. Wychodząc z namiotu, przytrzymał grubą kotarę, aby rudowłosa, wydostała się na letnią przestrzeń festiwalu. Kiwnął głową jednorazowo, rzucając: – Myślę, że zabawa nutką prawdy i własnej interpretacji. Zostajesz jeszcze dziś na festiwalu? – zagaił jeszcze, podążając za jej rytmem i zatrzymując się w tym samym momencie. – Ach tak, masz rację. Załatwmy to, co najważniejsze. – idąc za swą wypowiedzą, rozpiął torbę i wyciągnął kilka lnianych woreczków, wypełnionych: płatkami ciemernika, suszoną szałwią, krwawnikiem i mieszanką płatków nagietka, bławatka i rumianku. – Proszę.

No tak, mogła się domyślić, że to słowo będzie dla Vincenta równie obce, jak dla jej rodziców słowo patronus, gdy po raz pierwszy odkryła to zaklęcie i dowiedziała się, że za jego pomocą można wyczarować zwierzęcego stróża. Pomysł ten wydał jej się tak wspaniały, że przez całe lato opowiadała o nim mamie, wymyślając coraz to bardziej nieprawdopodobne zwierzęta, w które mógłby zamieniać się jej własny, zaczarowany opiekun. Nigdy nawet nie przyszło jej do głowy, że mogłaby to być najzwyklejsza w świecie koza.
– Anglikanizm, no… wiara niemagiczna. Tak właściwie to chrześcijaństwo, tylko nasz król, Henryk VIII, pamiętasz go? No, wtedy rozwodu mógł udzielać tylko papież, w sensie dowódca religijny, który był w Watykanie, a on nie chciał mu go dać, chyba jego żona miała coś wspólnego z tym całym papieżem… Więc doprowadził do rozłamu i w Anglii powstał anglikanizm – wytłumaczyła dość chaotycznie, po prawdzie sama nie mając na ten temat jakiejś szczegółowej wiedzy. – Chyba byli… zdziwieni? W szoku? Ale dość szybko… dość szybko próbowali no wiesz, przejść do porządku dziennego. Jakoś to zaakceptować. I większość dziwnych rzeczy przyjmowali, ale to wróżbiarstwo… po prostu, sam rozumiesz, to było chyba trochę za dużo. – Westchnęła.
Pokiwała głową. Pewnie, była taka szansa; w końcu świat czarodziejów nie był szczególnie duży, a nie dało się ukryć, że w ostatnim czasie obracała się głównie w nim. Poza tym kto wie, może wśród znajomych miała już jasnowidza, jednak ten z tych czy innych powodów po prostu nie chciał jej o tym powiedzieć. Miał przecież do tego pełne prawo.
– Może… ale nic teraz nie przychodzi mi do głowy – podrapała się po głowie; jej palce na chwilę zaplątały się w loki, potrzebowała chwili, aby znów je wyplątać. – Może… może za bardzo na siebie naciskam? No wiesz, przy całej tej sytuacji… trudno mi trochę wysiedzieć w miejscu.
Bo jak mogła siedzieć i czekać, kiedy ginęli ludzie? Nie mogła uratować wszystkich, ale to nie oznaczało, że nie miała zamiaru próbować tego zrobić. Wciąż była młoda, jej możliwości były dość ograniczone, ale na Merlina, naprawdę nie potrafiła nic nie robić. Chętnie oddałaby ratowanie świata w ręce szlachetnych rycerzy, ale tych na horyzoncie cały czas brakowało. Świat potrzebował rąk do pracy i pomocy, nie dam w opałach.
– Coś chciałbyś odkryć? Zobaczyć? – podpytała, licząc, że być może nakieruje Vincenta na jakąś myśl: – Gdybyś mógł teraz gdzieś się znaleźć… gdzie by to było?
Nie musiał odpowiadać na głos, jeśli nie chciał. Nie znali się przecież zbyt dobrze, Rineheart wcale nie musiał jej ufać. Ale z drugiej strony, czasem łatwiej jest zdradzić tajemnice niemal obcej osobie, niż tym, z którymi człowiek jest najbliżej, czyż nie? Jeśli więc Vincent chciał, mógł mówić.
Wzruszyła ramionami na pytanie o festiwalu.
– Nie wiem, chyba nie powinnam zostawiać za długo. Po tym wszystkim… Herbert może się martwić, lepiej będę wracać – oznajmiła.
Wyciągnęła dłoń, przyjmując woreczki. Podstawowe alchemiczne zioła, które Vincent jej przekazał, doskonale rozpoznawała. Co prawda nie znała być może ich dokładnych właściwości, ale wiedziała, co jakich eliksirów może je dodać, aby uzyskać pożądany efekt. Schowała je do torby i posłała mężczyźnie ciepły uśmiech:
– Herbert na pewno zrobi z nich dobry użytek – obiecała, doskonale wiedząc, że w razie potrzeby będzie mogła stworzyć z roślin na jego prośbę odpowiednie mikstury.

Czasami dziwił się ogromnie jak wiele nigdy niepoznanych aspektów, nie znajdowało się w jego zasięgu. Przebywając w różnorodności magicznego świata, znając przedstawicieli krwi mugolskiej, w niewielu przypadkach, interesował się ich zwyczajami, kulturą, zupełnie innym punktem widzenia, czy osobistą historią. Skrywali tak wiele tajemnic, które mogły okazać się fascynujące, poszerzające horyzonty. Owszem, przypominał sobie pewne historie, głoszone przez zaprzyjaźnione rodzeństwo Tonks. W główniej mierze dzięki nim, nie pozostawał w tyle, nie ignorował niektórych wzmianek, wypominanych w towarzyskich kuluarach. Mężczyzna zmarszczył brwi, koncentrując się na nowych informacjach. Nie znał całej tej opowiastki, jednakże pamiętał, że zetknął się z nią w jednej z ksiąg. Czy mógł czytać ją jeszcze za granicą? – Kojarzę jedynie skrawki tego co mówisz. – przyznał, dokonując wewnętrznej analizy. Rozłam kościoła, król, dowódca religijny i wiele innych… – Chyba czas przypomnieć sobie pewne aspekty historii. – zaśmiał się lekko, nerwowo, widząc, że ograniczony czas, nie pozwoli mu na długie godziny, spędzone przy przygaszonym świetle lampy, wraz z opasłą księgą. – Rozumiem. – potwierdził po chwili, przyjmując prywatną opowieść. – Dobrze wiedzieć, że próbowali do tego przywyknąć, pomóc ci i akceptować. Chyba nie każdy miał tyle szczęścia. – zauważył otwarcie, przypominając sobie odległe wyznania, pochodzące od innych czarodziejów. Rodzinne poglądy, czasami przebijały się przez głębokie więzi. Odmienność nie była popularna, a często nieakceptowana: – Wróżbiarstwo budzi kontrowersję nawet wśród czarodziejów, dlatego nie dziwi mnie już ich reakcja. – dodał jeszcze, rozwijając ów temat i przechodząc dalej. Rozpiętość namiotowej przestrzeni była przytłaczająca. Z zewnątrz wydawał się niewielki, niemieszczący tak dużej ilości osób. Jego wnętrze było jednak inne: szerokie, wielokomorowe, pełne mebli, poduch i dziwnych bibelotów. Główna sprawczyni ów zamieszania musiała się cenić, prosząc o tak wygórowane warunki: – To możliwe. – zgodził się łagodnie. – Rozumiem, że dajesz z siebie wszystko i pewnie chcesz jak najlepiej. Ale jeśli robisz to swoim kosztem, kosztem zdrowia, wyrzekasz się codzienności. To nie zadziała. – filozoficzne stwierdzenie wypadło z jego ust, a on spojrzał na dziewczynę. Czy okazało się pomocne? Miał taką nadzieję, gdyż resztę interpretacji, pozostawił w jej dłoniach. Wzmianka o jej nieugaszonym zapale była pokrzepiająca. Chciała działać, mimo tak zaawansowanego etapu konfliktu. On sam, miał w sobie tak wiele sprzeczności, przemyśleń, rezygnacji i niezrozumienia. Odmienne energie zderzyły się w samym środku dziwnego pomieszczenia, konfrontując swe działanie. Jeśli miała chęć, siły i determinację, nie zamierzał jej gasić. Takie osoby były im potrzebne. Na kolejne pytanie uniósł brwi i przechylił głowę na bok, zastanawiając się nad odpowiedzią: – Może nauczyłbym się lepiej transmutacji? – wyjawił nagle i zmarszczył twarz, nie wiedząc, czy odpowiada zgodnie z prawdą. Słysząc kolejne ze zdań, z jego ust wydobyło się krótkie: – Och… – gdzie chciałby się znaleźć? Gdzieś daleko, ponownie za granicą, uciekając od tego światła, porażek, rozczarowań i wściekłych demonów. Do międzynarodowej tułaczki, która była mu najbliższa: – Pewnie na dalekim wschodzie. W Egipcie, albo Arabii, tam gdzie słońce znika na bardzo krótki czas. – wyjawił, skręcając w odmęty dawnych podróży i dalekich przeżyć związanych z profesją. Westchnął ciężko wychodząc z namiotu i przechodząc w głąb polany: – Rozumiem. Mam cię odprowadzić? Może choć kawałek? Będzie bezpieczniej. – zaproponował uprzejmie, nie chcąc, aby znajomy po fachu, zamartwiał się zbyt mocno. – Cieszę się i ja również ci dziękuję. Jeśli będziecie czegoś potrzebować, dajcie mi znać. – gdy dziewczyna podsunęła drugi pakunek, przyjął go z ostrożności chowając do skórzanej torby. Tojad był niezwykle istotny, gdyż posiadał na niego kilka zamówień, które pragnął wykonać. Uśmiechnął się w podzięce i skierował w stronę wyjścia, aby towarzyszyć jej w spacerze i dalszej rozmowie. Takie transakcje były przecież samą przyjemnością.

| zt x2

Widziała mniejszą pogodność, którą zwykle emanowała dziewczyna i którą zarażała skuteczniej, niż ktokolwiek inny, kogo znała. Niepokój, który jej towarzyszył od chwili wyjścia z namiotu, teraz nieco nabrał na sile i zmienił swój kierunek. Potrzeba by zrozumieć, co się działo, wyszła na pierwszy plan, przytłaczając wszystko inne. Nie zamierzała jednak brnąć ku temu, ignorując padające między nimi słowa. Z wdzięcznością przyjmowała wyrozumiałość Celiny i fakt, że pozwalała jej stopniowo otwierać się, a obietnica, która padła między nimi tygodnie temu, zdawała się nadal żywa, budując tylko więcej zaufania. Czuła się dobrze przy niej, o wiele pewniej, że przez jedno potknięcie, nie zostanie nagle całkiem sama. Takich osób miała więcej, ale jednak to przy Lovegood czuła się spokojniejsza.
Delikatnie wzmocniła uścisk ciepłych dłoni, przyglądając się dziewczynie z nienatarczywą uwagą.
- Chyba tak, chociaż nie wiem, czy będzie różniła się od ostatnich miesięcy.- odparła, delikatnie przechylając głowę z jawnym zastanowieniem.- A może jednak, bo przecież będzie nas już więcej.- dodała i mimowolnie uśmiechnęła się mocniej.- Lughnasadh nie było dla mnie piękne, a gdyby nie przyjaciele, byłoby tragiczne.- stwierdziła z delikatnym wzruszeniem ramion. To osoby z którymi spotkała się później, nadały temu festiwalowi, jakiś przyjemniejszych barw. Noc spędzona z Castorem, rozmowa z Liddy i teraz spotkanie z Celine, takie chwile, miała nadzieje, że zostaną z nią. Tylko je miała ochotę wspominać.
Zmarszczyła lekko brwi, kiedy dziewczyna przyznała, że zamierzała już wrócić do Doliny i powinna tam być już teraz. Kącik jej ust drgnął lekko i uniósł się powoli na dalsze słowa.
- Bo twoja dusza wiedziała, że byłabym śmiertelnie obrażona, jakbyś wróciła do domu bez pożegnania.- rozbawienie zagrało w jej głosie, jakby próbowała nieświadomie rozluźnić napiętą atmosferę i stres, który jej samej ciążył za mocno. Czuła napięcie w mięśniach i chciała się go pozbyć, nawet w żartobliwy sposób. Zawsze tak próbowała, od dziecka to był sposób, gdy nawet brzmiała kąśliwie i ironicznie. Ludzie, którzy ją znali i rozumieli, dobrze o tym wiedzieli.
Ciemne tęczówki błądziły po twarzy półwili, uważnie przeskakiwały od oczu do ust i z powrotem. Uśmiech stopniowo spełzł z jej ust, kiedy nabrała powagi, której najwyraźniej wymagał ten moment.
- Co się stało? – spytała, bo intuicja podpowiadała, że cokolwiek się wydarzyło, było źle. Skinęła głową na propozycję, by poszły gdzieś indziej.- Jasne, gdzie tylko chcesz.- nie miała nic przeciwko, by znalazły się jak najdalej od namiotu.
Ciche westchnięcie wyrwało się z jej ust, gdy przyszło jej opowiedzieć o przepowiedni, którą usłyszała. Romowie wierzyli w takie rzeczy, nawet jeżeli w tej jednej sytuacji wolałaby nie.
- Może i jest, ale nie widzę siebie, jako feniksa. Kiedy mam wiedzieć, że spopielę tylko to, co brzydkie i zbędne, a nie pogrążę w ogniu wszystkiego wokół siebie? - wypuściła powietrze z płuc. Ogień, nie brzmiał, jak dobre rozwiązanie czy to rzeczywisty czy tylko jako metafora. Wspomnienie rodziny było tylko przykładem, jak niszczycielskie były płomienie i jak wiele zła mogły wyrządzić. Zerknęła na dziewczynę, czując jej dotyk na nadgarstku i słowa, których nigdy nie oczekiwała, ale zwyczajnie potrzebowała.
- To już przeszłość.- szepnęła, bo co innego mogła powiedzieć. Nie mogła cofnąć tamtych wydarzeń, a czas, kiedy miała możliwość przeżywania straty, również minął bezpowrotnie. Słabość i tęsknota, były dla niej zwyczajnie groźne, bo świat nie wybaczał potknięć, a już zwłaszcza młodym kobietom. Przekonała się o tym nie raz, gdy na własnej skórze czuła ból popełnionych błędów. Nikt jej przed tym nie chronił i nie ratował.- Mówią, że czas leczy rany i chyba tak jest.- dodała ciszej, bardziej do siebie niż do Celiny.
Spojrzała na nią, kiedy zdecydowała się podzielić własną przepowiednią od starej wiedźmy. Lekki grymas wpełzł na pełne usta, gdy usłyszała, co się wydarzyło.
- Abbottowie, nie wiedzą, co stracili, odrzucając ciebie. Jeszcze kiedyś tego pożałują.- stwierdziła z pewnością, posyłając jej pokrzepiający uśmiech. Musnęła palcami dłoń dziewczyny.- A może przeszkodziliby ci tylko by wspiąć się na szczyt, skoro przepowiedziała ci wyzwania. Może oni wcale nie byliby tym wyzwaniem? – uniosła brew, chcąc by dziewczyna poczuła się lepiej i nie przejmowała jedną straconą okazją.