Zagajnik

24.10.15 23:25

First topic message reminder :

Zagajnik

Nieopodal gęstej kniei, gdzie można spotkać niezwykłej urody kwiaty i magiczne stworzenia znajduje się niewielki zagajnik z wciąż młodymi, zaledwie kilkuletnimi drzewami, głównie brzozami i jesionami. Nie jest gęsty, więc nie ma mowy o zgubieniu się pomiędzy pniami. W jego centralnej części znajduje się niewielka polana otoczona przez krzaki dzikiej róży i jeżyny, które można zbierać o tej porze roku, by nacieszyć się ich smakiem.

Arena

Nieodłącznym elementem święta Lughnasadh pozostawała wszechstronna rywalizacja sportowa. Na Arenie czarodzieje zmagali się z różnego rodzaju fizycznymi konkurencjami, uprawiane były zapasy, w których prym wiódł jeden z potężnie zbudowanych lordów Macmillanów, przygotowywano aetonany na tradycyjny wyścig pod Durdle Door, urządzono sparingi Quidditcha, popisywano się męstwem i fizyczną sprawnością. W zdrowym ciele zdrowy duch, dało się słyszeć co jakiś czas z ust naganiaczy widowni. Na nieco chwiejnych drewnianych trybunach mogło się zmieścić kilkadziesiąt czarodziejów - był z nich doskonały widok na większość odbywających się na Arenie dyscyplin. Udeptane, wysuszone magią błoto stanowiło stabilne, miękkie i bezpieczne podłoże dla zmagań.

Aby przystąpić do jakichkolwiek zmagań wystarczy zgłosić taki zamiar jednemu z czarodziejów pilnujących w pobliżu porządku. Należy wówczas napisać posta, w którym postać deklaruje taką chęć jeszcze bez jakiegokolwiek rzutu kością (aby możliwe było zawarcie zakładu przez jakiegokolwiek gracza).

Wyścigi

Wyścigi:

Wspinaczka

Wspinaczka:

Zapasy kornwalijskie

Zapasy kornwalijskie:

Siłowanie na rękę

Siłowanie na rękę:

Zakłady
Przy Arenie nieprzerwanie kręci się cwaniakowany półgoblin w połatanym cylindrze, który chętnie przyjmuje zakłady na każdego przystępującego do zmagań zawodnika. Pykając pachnącą ziołami fajkę inkasuje kolejne monety, z uśmieszkiem śledząc kolejne zmagania. Czasem można go znaleźć opartego biodrem o zagrodę lub ścianę trybun, innym razem przesiadywał na jednej z pobliskich ław, przecierając leniwie nieco wyszczerbionego na krańcach monokla. Do pasa przytroczonych miał kilka sakiewek, można było tylko podejrzewać, że wypełnione były złotem.

Aby postawić kwotę na konkretnego zawodnika należy napisać w temacie posta w momencie, w którym przystępuje on do zmagań (sam napisze wiadomość, w której deklaruje przystąpienie do zmagań). Można założyć pieniądze zarówno na jego wygraną, jak i przegraną. W przypadku trafienia końcowego wyniku postać zyskuje dwukrotność założonej kwoty. W przypadku postawienia na niewłaściwy wynik postać traci swoje pieniądze.

[bylobrzydkobedzieladnie]

30.06.18 19:24

Melisande nie wierzyła we wróżby. Była praktyczna, była człowiekiem umysłu, była badaczem. Nie potrafiła uwierzyć w to, że wylany na wodę wosk, jest w stanie przewidzieć jej przyszłość. To jej wybory miały ją ukształtować i tylko ona sama - całkowicie samodzielnie - była odpowiedzialna za to, jak miało potoczyć się jej życie. Przynajmniej w niektórych aspektach własnego życia. Wiedziała, że nie wybierze swojego męża, a zmiana jej stanu cywilnego będzie obowiązkiem który spełni, nie zaś przyjemnością. Pogodziła się z tym, nie zamierzała łamać wieloletnich tradycji którym hołdowała.
W Dorset nie znalazła się przypadkiem, sama nigdy nie ruszyłaby w te rejony, jednak nie mogła zignorować prośby jednej z lady o towarzystwo, która - w przeciwieństwie do lady Rosier - miała nadzieję poznać przyszłość właśnie dzięki odbywającym się tu wróżbom. Nie podeszła bliżej, zatrzymała się kawałek dalej, przy jednym z drzew. Choć wizja oparcia się o pień plecami kusiła nie uczyniła tego. Splotła dłonie przed sobą, a stalowo-niebieskie spojrzenie obserwowała z pewnej odległości poczynania jej towarzyski, obok której już po chwili zjawił się starający o jej dłoń kawaler. Westchnęła lekko. Wiedziała, że zjawienie się tutaj dzisiaj będzie błędem, jednak nie spodziewała się, że aż tak dużym.
Rozejrzała się wokół, nie mogła odmówić Prewettom rozmachu, zagajnik prezentował się nienagannie, gdyby lubowała się w rzeczach pięknych, z pewnością byłaby w stanie zachwycić się urokiem miejsca w którym własnie się znajdowała. W półmroku, szeptach rozmów, zdobień z kluczy i nikłych świateł udało im się wyciągnąć nastrój którego nie każdy miał dane doświadczyć w innym miejscu. Czasem, jedynie doroczny festiwal na to pozwalał. W zeszłym roku tez tu była, wraz z Fantine, która namawiała ją na przelanie wosku. W końcu dała się namówić - jej siostra, jako jedna z niewielu potrafiła przekonać ją do czegoś, na co nie miała ochoty. Z sceptycyzmem oglądała potem kształtne woskowe serce zapowiadające wielką miłość.
Minął rok, a ona dalej jej nie spotkała. Nie też, żeby za taką tęskniła. Nie potrzebowała jej. To uczucie mogło jedynie wszystko skomplikować. A Melisande nie potrzebowała komplikacji. W morzu obowiązku i zadań stawionych przed nią i tymi, które stawiała sobie sama, nie było czasu na rozterki miłosne. Ani rok temu, ani dzisiaj.
Jej znajoma zerknęła w jej stronę posyłając jej przerażający uśmiech, który jednocześnie znaczył, że zamierza spędzić jeszcze chwilę - jedną, dwie, milion, z mężczyzną obok. Tym razem się nie rozejrzała, by sprawdzić, czy ktoś jej nie obserwuje. Westchnęła sfrustrowana. W ogóle nie chciała tu być. Postanowiła dać przyjaciółce jeszcze kilka chwil, nim podejdzie do niej, kulturalnie oznajmiając, że wraca do posiadłości.
Tylko kilka, nie mniej, nie więcej.

01.07.18 21:35

Festiwal był cudny. Podobało mu się wszystko. Od przygotowania przez asortyment po atrakcje. Chociaż nie wszystkim oczywiście przyklaskiwał, mając swoje powołanie astronoma walczącego z astrologią, a wróżby niewątpliwie należały do dziedziny, która nauką nie była. Nie oznaczało to, że był uprzedzony do każdej osoby wierzącej w ich sprawczą moc - w końcu z nauczycielem tego przedmiotu dogadywał się naprawdę dobrze. Jeśli oczywiście wykreślili wszelkie tematy związane z jasnowidzeniem czy podobnymi kategoriami. Po prostu nie widział w tym odniesienia się do rzeczywistości i ciężko było mu zmienić zdanie. Co prawda nie był wyjątkiem pomiędzy swoimi kolegami po fachu, ale znaczna większość nie dostrzegała problemu w sięganiu do odczytywania przyszłości z gwiazd czy z fusów. Wszak to też była część magii, nieprawdaż? Jayden mimo wszystko był sceptyczny, bo jeśli wizje by się zgadzały lub miały odniesienie w realnym życiu czy zdarzałyby się te wszystkie straszne rzeczy? Ludzie mieliby władzę nad swoim życiem i losem. A nie mieli i to przesądzało o jego opinii na ten temat. Czasem w tej kwestii był niezwykle zaborczy, ale postrzegał astrologię jako swoje nemezis. Być może wywodziło się to z jego wychowania w duchu nauki i opierania się na niej, a nie na domysłach. Poleganie na swojej intuicji było najważniejsze i nic nie było przesądzone z góry. Na pewno uczniowie wykorzystaliby te umiejętności do przepowiedzenia pytań na egzaminy. Z jakiegoś powodu ta myśl niezwykle Jaydena rozbawiła i jednocześnie lekko zasmuciła. W końcu była to dopiero połowa wakacji, a on już tęsknił za tym dziecięcym rozgardiaszem i problemami dorastających czarodziejów czy czarownic. Nie wszyscy musieli kochać astronomię jak on, ale na pewno uwielbiał każdego studenta, z którym miał do czynienia. Nawet tych rozrabiających. Ostatnio często przychodziło mu rozmyślać o Hogwarcie i o tym, co się tam aktualnie działo. Nic więc dziwnego, że zostawiony samemu sobie odlatywał myślami daleko od Dorset znajdujących się tu tłumów.
Sam nie wiedział jakim cudem znalazł się pomiędzy tymi, którzy czekali na wywróżenie swojej przyszłości z wosku, ale w końcu nie zważał uwagi na to, gdzie zmierza. Wszędzie było pięknie, a on musiał się nacieszyć widokiem wspaniałej okolicy. Niewątpliwie Weymouth należało do tej zaczarowanej części Wielkiej Brytanii i nie można było tego podważać. Jay podczas pobytu na Festiwalu Lata zwiedził znaczną część dostępną dla gości rodziny Prewett i jeszcze nie mógł się nadziwić. Szedł tam, gdzie poniosły go kończyny, pragnąc czerpać z tego szczęśliwego okresu jak najwięcej. W tych ciężkich czasach było to wyjątkowo ważne. Gdy zaburczało mu w brzuchu, przypomniał sobie, że zakupił na jarmarku parę wypieków, które zamierzał teraz opędzlować. Przystanął i zaczął wpatrywać się w niebo, podnosząc oczy w tamtą stronę i na pewno wyglądając w tej pozie niezwykle interesująco. Być może dlatego nie spostrzegł zbliżającego się w jego kierunku młodszego z braci Snape. Słysząc znajomy głos, profesor zszedł na ziemię i zatrzymał wzrok na twarzy Orpheusa.
- O, cześć! - przywitał się, starając się, by muffinka za bardzo mu nie wypadła z buzi, ale kilka jej okruszków już znalazło się na miękkiej trawie i zapewne miały się nimi zająć zgłodniałe ptaki, gdy tylko czarodzieje usuną się z tego miejsca. Nie miał zielonego pojęcia, co mogło aktualnie trafić jego młodszego towarzysza - podobnie zresztą nie tylko jego. Jay był osobą, która nie dostrzegała niektórych rzeczy w stanie astronomicznej zadumy jak jeszcze przed momentem, dlatego nie wyczuł niepewności uzdrowiciela. - W jak najlepszym! Pomijając oczywiście brak zajęć i świadomość, że już nie napotkam niektórych twarzy po powrocie we wrześniu... - odparł, wzruszając ramionami i już przełykając swoją babeczkę. - Jeny. Tak dawno się nie widzieliśmy! Co się u ciebie działo? Z Cyrusem widujemy się raczej raz po raz, ale niestety wyleciało mi z głowy, by o ciebie wypytać. Mam nadzieję, że mi to wybaczysz - dodał lekko zawstydzony swoim brakiem taktu i pomyślunku. Musiał jednak oddać to faktom, że starszy Snape odnalazł wyjątkowy meteoryt, nad którym profesor głowił się już jakiś czas. Niesamowite odkrycie... I niesamowite możliwości. - Tak się cieszę, że cię widzę. - Uśmiechnął się ciepło, czując naprawdę szczęście z powodu tego spotkania. Wydawać by się mogło, że przez ostatni czas zaniedbał parę znajomości. Dobrze, że nadarzała się okazja, by sobie o nich przypomnieć.

03.07.18 1:38

| 03.08

Początkowo była pewna, że zjawi się tylko na dniu otwarcia i puszczaniu wianków, ale ostatecznie pokusa pokazywania się w towarzystwie była zbyt silna. Jej ród mógł nie lubić Prewettów i uważać sabaty za bardziej elitarne, ale pozostawało faktem, że Festiwal Lata był ważnym wydarzeniem gromadzącym również śmietankę towarzyską. Niestety oprócz niej był też plebs, ale czego spodziewać się po rodzie szlamolubów? Tak czy inaczej Elise nie zwracała na nich uwagi, krocząc przez Weymouth z dumnie uniesionym podbródkiem, ubrana w przepiękną zieloną suknię z haftami w motywach Nottów. Była to jedna z nowych kreacji, które otrzymała z okazji ukończenia Hogwartu i prawdziwego wejścia w dorosłość, więc obnosiła ją z dumą, zadowolona, że już nigdy nie przywdzieje nijakich szat szkolnych.
Trochę doskwierało jej to, że większość lipca spędziła w dworze i niezmiernie radowała ją okazja do opuszczenia go. Miała nadzieję na spotkanie swoich krewnych ze strony matki, których towarzystwa nie miała na co dzień w Ashfield, a także innych znajomych z salonów bądź szkoły, bo nawet w Hogwarcie można było jakieś ciekawe znajomości zawrzeć, przynajmniej w obrębie uczniów Domu Węża.
Początkowo towarzyszyła jej matka, opowiadająca z nostalgią o festiwalu, które przeżyła jako młoda dziewczyna krótko przed tym, jak ojciec ofiarował jej rękę Nottowi. Ale w pewnym momencie wśród rozmaitych ludzkich sylwetek dostrzegła wreszcie jakąś znajomą twarz i na moment zawiesiła na niej wzrok, z ciekawością lustrując kreację napotkanej damy. Matka, widząc jej zainteresowanie młodą lady Rosier, zachęciła ją, by do niej podeszła; Cassiopei bardzo zależało na tym, by jej córka obracała się w towarzystwie jej podobnych dobrze wychowanych dam z zaprzyjaźnionych rodów. A Elise nie trzeba było powtarzać dwa razy, więc grzecznie pożegnała matkę i ruszyła w stronę najmłodszej z róż.
Na sabacie nie sposób było przegapić lady Rosier, tym bardziej, że tańczyła z jej drogim kuzynem Flavienem, była też siostrą małżonka jej kuzynki Evandry. W oczach parę lat młodszej Elise wydawała się przykładem dobrej damy, która wiedziała, jak poruszać się w zawiłościach świata salonów. Ale nie tylko to sprawiło, że młoda Nottówna zdecydowała się do niej podejść.
- Droga Fantine – przywitała ją z uśmiechem, wiedząc, jak się zachować i sprawiać dobre wrażenie. – Jak miło wreszcie dostrzec w tym tłumie jakąś znajomą twarz. Może przejdziemy się razem? Słyszałam, że w pobliskim zagajniku organizują dziś wróżby. Może to dobry moment, by zobaczyć, co pokaże nam wosk?
Elise nieszczególnie wierzyła we wróżbiarskie praktyki i w Hogwarcie rzuciła ten przedmiot po zaledwie miesiącu, ale nagle uznała, że przejście się tam to dobry pomysł, zwłaszcza gdyby miała tak ciekawe towarzystwo, mogące zdradzić sporą garść salonowych ploteczek... i tańczące na sabacie z Flavienem. O tak, Elise była niezwykle ciekawa, czy tę dwójkę łączy jakaś bliższa relacja, czy to tylko przypadkowy wybór lady Adelaide.
- Jak podoba ci się tegoroczny festiwal? Spełnia twoje oczekiwania? – zapytała w ramach zapoczątkowania rozmowy, kierując się w stronę zagajnika.

04.07.18 17:02

Prychając pod nosem przewróciła oczyma. Niewielu było mężczyzn, którzy mogliby się oprzeć takiej wizji - tłumu chętnych kobiet, gotowych, by dowodzić swego uwielbienia; a przynajmniej tak zapamiętała tę zabawę z zeszłych lat. Mogła się tego spodziewać po Ramseyu, wykazującym zadziwiającą, godną podziwu odporność na kobiece wdzięki, no może z małym wyjątkiem, jednakże przypuszczała, że akurat Macnaira - z tego co wiedziała: kawalera - mogłoby to skusić. - No pewnie - odparła pozornie twierdząco, lecz ton głosu był podszyty nieukrywaną ironią tak mocno, że tylko głupiec wziąłby to za potwierdzenie. - Właśnie dlatego wysyłam tam ciebie. Jesteś taki niedomyślny - westchnęła ciężko, patrząc na niego spod zmrużonych powiek i sącząc w słowa jad.
Zamyśliła się nad jego słowami; jeśli to stare porzekadło miałoby w sobie choć trochę prawdy, powinna była już dawno nabrać nieco ogłady i samokontroli, właściwej ich wspólnemu sojusznikowi, albo zimnej krwi własnego bliźniaczego brata.
- Czy to znaczy, że wpadnę w alkoholizm jeszcze tej nocy? - spytała rozbawiona, zerkając wymownie na dzierżoną przez niego piersiówkę.
Niemal zakręciło się jej w głowie od mdlącego zapachu kadzideł i wosku.
- No właśnie nie - zaprotestowała od razu, posyłając pełne pobłażania spojrzenie jego rażącej niewiedzy. - Przed śmiercią ma się ostatnie życzenia. Będzie ponurak, to spełniasz moje - wyjaśniła mu łaskawie; oczywiście zazwyczaj było to jedno życzenie dotyczące posiłku, lecz przecież alkohol też się spożywało, czyż nie?
Nie dała się wyprowadzić z równowagi przez jego drwiącą uwagę, choć na samo wspomnienie tych stworów zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. Wyciągnęła bez zawahania rękę, by boleśnie uszczypnąć go w przedramię. - Żebym ja ci dementora nie wywróżyła, stracisz coś więcej niż duszę - syknęła przez zaciśnięte zęby. Wróciła spojrzeniem do własnej wróżby. Przyglądała się jej z przechyloną lekko w bok głową. - To chyba ma rogi... - zastanowiła się na głos, mrużąc przy tym oczy, jakby miało to wyostrzyć jej wzrok - zwłaszcza trzecie ok, któreg nie posiadała. - Kozioł. Nic dziwnego, mieszkam nieopodal gór - dodała zawiedziona; liczyła na coś bardziej spektakularnego. Z zerową wiedzą na temat wróżbiarstwa nie potrafiła tego poprawnie zinterpretować. - Twoja kolej - ponagliła go, by sam przelał wosk przez klucz. Czekała i czekała, aż przybierze konkretny kształt, lecz nic się takiego nie stało. - Wygląda jak kałuża - stwierdziła po chwili z miną prawdziwego znawcy. - Pewnie rozbijesz butelkę, Macnair, jak możesz?! - spytała z wyrzutem, wycofując się w stronę drzew; nie chciała rzucać się w oczy, gdy sięgnie po dar otrzymany w genach. Już po chwili wychynęła stamtąd z płomiennorudymi włosami i łagodniejszymi rysami twarzy.
Była gotowa, aby jako lady Prewett przepowiadać śmierć.
- Mój panie... - odezwała się w stronę nie mniej ryżego Macnaira bardzo, ale to bardzo oficjalnym i poważnym tonem, zerkając wymownie w stronę młodych dziewcząt pochylonych nad jedną z mis.

04.07.18 18:54

Pojawiła się w Dorset w nie najlepszym humorze. Dotychczas nic nie układało się tu dla niej pomyślnie. Nie zdołała zwyciężyć pierwszego dnia podczas tradycyjnej zabawy dla panien; nie popisała się także podczas konkursu alchemicznego. Nie przyznałaby się do tego nikomu, lecz zeszłego wieczora wylała kilka łez wściekłości. Na szczęście matka doprowadziła ją do porządku; nie mogła pojawić się w Dorset z zapuchniętymi oczyma. Kilka słodkości i spotkanie z drogą sercu przyjaciółką pozwoliły Fantine zapomnieć o smutku; gdy dobiegło końca zapragnęła odnaleźć matkę, lecz lady Cedrina była pogrążona w rozmowie i nie miała śmiałości, by jej przeszkadzać. Trwała w cierpliwie w cieniu jednego z drzew, nie chcąc się narażać na szkodliwe działanie słońca; cerę miała szlachetną, alabastrową, nieskalaną, a jej bladość podkreślała czarna suknia zdobiona złotymi i czerwonymi haftami; nieco odkryte - lecz w granicach przyzwoitości - ramiona zdobiły wyhaftowane różę; do łabędziej szyi przyciągała uwagę kolia z rubinów, w uszach lśniły kolczyki z tego samego kompletu. Ciemnobrązowe włosy kazała sobie spleść w finezyjne upięcie tuż nad karkiem. Nieistotne, że Festiwal Lata odbywał się w na leśnych polanach - zawsze prezentowała się olśniewająco.
Przywołała na usta uśmiech, gdy kątem oka dostrzegła zbliżającą się do niej młodziutką Elise Nott. Wyprostowała się i uniosła brodę wyżej, obdarzając dziewczynę łaskawym spojrzeniem; dobrze, że zdecydowała się podejść do niej pierwsza. Fantine lubiła, gdy zabiegano o jej towarzystwo.
- Droga Elise, cudownie cię widzieć - przywitała się nie mniej uprzejmie, skinąwszy jej lekko głową. Fantine była świadoma łączącego ich, odległego powinowactwa; matka Elise wywodziła się z rodu Lestrange, tak jak i świeżo upieczona małżonka Tristana, Evandra. Najpewniej zarówno ona, jak i sama Elise mogłaby odnaleźć w drzewie genealogicznym inne łączące ich rodzinę punkty. Świat brytyjskiej arystokracji był niewielki, wszyscy w mniejszym, bądź większym stopniu byli ze sobą spokrewnieni. - Ja także o tym słyszałam - kiwnęła głową, z uwagą przyglądając się Elise, a zwłaszcza jej sukience i biżuterii; minę miała zagadkową, oczy nieprzeniknione. - Z checią, moja droga. Przejdźmy się i przekonajmy jak bardzo świetlana przyszłość nas czeka - odpowiedziała z niezachwianą pewnością; nie mogło być przecież inaczej. Obie wywodziły się z dobrych rodzin, w ich żyłach płynęła szlachetnie czysta krew, były piękne i wykształcone - zasługiwały na wszystko, co najlepsze, czyż nie? - Pięknie wyglądasz, lady Nott! - dodała po chwili, obdarzając Elise łaskawym komplementem i uśmiechem; suknia Nottówny pasowała do jej urody i okazji, zasługiwała na pochwałę.
Ruszyły wydeptaną ścieżką wiodącą do zagajnika. Z każdym krokiem coraz mocniej wyczuwalna była woń kadzideł i wosku, nieco zbyt mdląca jak na wyrafinowane gusta Fantine. Kroczyła nieśpiesznie, z dłońmi splecionymi przed sobą; miała nadzieję, ze większość obecnych na Festiwalu Lata opuściła już to miejsce.
- Och, niezbyt - wyrzekła konspiracyjnym szeptem, nachylając się lekko ku Elise. Po twarzy Fanny przemknął wyraźny cień, w oczach pojawiło się obrzydzenie. - Jakże mogłabym być zadowolona, skoro rodznie Prewett nie przeszkadza, że każdy może się tu pojawić? - spytala retorycznie, nie starając się nawet ukryć zdegustowania. Źle czuła się w towarzystwie niżej urodzonych, a już zwłaszcza świadomść, że wokół mogą przebyć szlamy była jak ostry kamień w pantofelku.
Dotarłszy na miejsce Fantine westchnęła z lekkim zachwytem. Atmosfera była naprawdę ujmująca. Pogrążanej w półmroku polanie towarzyszył niemal mistyczny, doskonale wyczuwalny nastrój; w powietrzu unosiły się świece, a rozmowy toczono ściszonymi głosami. W oddali dostrzegła Melisande i uśmiechnęła się do niej promiennie; Fantine nie przypuszczała, że starsza siostra zechce zaszczycić zagajnik swa obecnością. Zeszłego lata ledwie ją namówiła! Cieszyła się, że Melisande otwiera się na podobne zabawy, które były właściwe młodym damom.
Jeszcze mocniej zapragnęła poznać swą przyszłość. Podeszły z Elise do jednej z mis, na uboczu, z dala od innych; żadna z nich nie miała ochoty przebywać zbyt blisko niżej urodzonych. - Pozwolisz moja droga, że zrobię to pierwsza - odezwała się władczo Fantine, sięgając po klucz; nie było pytanie, nie potrzebowała zgody młodszej dziewczyny. Zwykła uprzejmość zaznaczyła jej pozycję. Drobna dłoń Różyczki ujęła stary, złoty klucz, druga świecę. Jęła przelewać przezeń wosk, niemal drżąc z niecierpliwości, gdy wypatrywała konkretnego kształtu.
Co przyniesie jej los?

04.07.18 18:54

The member 'Fantine Rosier' has done the following action : Rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 19 0ZL8KQH

04.07.18 21:55

Dziwne, jak łatwo sama pozwoliła na kreację pozorów. Ciche kłamstwo wkradało się między jej działania, wpisując się rolą w manipulacyjne standardy arystokracji. Kiedy wszysycy patrzyli jej na dłonie, przyglądali się poczynaniom, z gracją malarki, rysowała obraz siebie, którą chcieli zobaczyć w szlacheckim światku. Wyrywała się dopiero u siebie, gdy czujne spojrzenie ciotek znikało i nikt nie liczył popełnianych przez nią błędów. Oddychała, gdy pojawiał się On, chwytając światło, które przy im widziała. Nawet, jeśli on sam widział ta wiele cieni.
Trudno było o kogoś, kto nie otarł sie o mrok. Trudno spotkać było chociaż jedną sylwetę, którą bezpośredni lub nie tknęło otaczające wokół szaleństwo. Mogła ten sam, tajemniczy błysk niepokoju dostrzec w jasnych źrenicach Evandry. Z lekkością projektowała wokół aurę szczęśliwości, ale Inara wiedziała, że nigdy nie było tak prosto. Duma wychylała się na pierwsze miejsce, satysfakcja, piękno, a pomiędzy nimi kryła sie tęsknota i blady cień smutku. Wszystko to jednak umykało w roztaczanej przez półwilę uroku. Była piękna i nikt nie mógł temu zaprzeczyć, a Inara umiała się przy niej odprężyć, spychając gdzieś w dal targające nią smutki - Dziękuję, moja Droga - usta wygięły się w uśmiechu, który sięgnął orzechowych źrenic. Alchemiczka wciąż nie była pewna, co właściwie miała myśleć o swoim stanie. Z jednej strony - cieszyła się niemożliwą wręcz radością. Z drugiej...z drugiej bała się. Nie tylko samej kwestii bycia matką, ale przeraźliwego czasu, w którym urodzić się miał jej syn.
- Domyślam się, że otacza cię wianek pomocy, a Tristan zadba o każdy specyfik, który ulży ci w bólu, ale jeśli tylko zechcesz, spróbuję przygotować ci wzmacniające serum - troska zadrgała w głosie alchemiczki nie bez powodu. Klątwa choroby, którą nosiła na sobie Evandra, aż nazbyt wiele cieni rysowała nad przyszłością. Nott próbowała nawet kreślić plany na badania, które mogłyby ulżyć w cierpieniu przyjaciółce i kobietom jej podobnym. Pomysł jednak przesuwał się w czasie, rzucając czarnowłosej dużo większe zapotrzebowanie na bardziej aktualne specyfiki. Uwielbiała siedzieć w pracowni alchemicznej, ale ostatnia częstotliwość wyraźnie wzrosła. Obserwowała przeraźliwy wzrost i konieczność na tworzenie eliksirów. Także tych bojowych - Ja... trochę się boję... - przyznała się i niemal w tym samym momencie usłyszała słowa przyjaciółki. Nachyliła się lekko w stronę złocistych pukli towarzyszki. Odezwała się szeptem, ale była na tyle blisko, by słowa dotarły do adresatki - Tristan nie pozwoli, by stała ci się krzywda - dodała równym szeptem - i ja ci nie pozwolę - zakończyła równie bezgłośnie, by uwieńczyć wypowiedź muśnięciem warg jasnego lica.
Oderwała się od płynących ze słowami cieni i skupiła na otaczającej je magii. Festiwal niósł przecież nutę orzeźwienia, oddech pośród tężejącego mroku. Przyjęła więc słowa przyjaciółki sinieniem głowy, chociaż nie była przekonana. Co prawda, dawno temu porzuciła plany na naukę wróżbiarstwa i nie szło jej odgadywanie płynącej z woskowych plam - symboliki, ale artystyczna skaza na spojrzeniu, kazała jej doszukiwać się czegoś bardziej skomplikowanego. Może zbyt? - Twoja wizja bardziej mi się podoba - zmrużyła oczy i tym razem uwagę posłała ku drobnym dłoniom półwili i plamom kapiącego na wodę wosku. Pokręciła energicznie głową, aż czarne pasma rozsypały się na ramionach - Żuczek - nachyliła się nad misą, przyglądając powstałemu kształtowi - Popatrz, tu ma nóżki, pancerzyk - przesunęła opuszkiem palca nad woskową figurą - A one są symbolem fortuny, dobrego losu - spojrzała poważnie w jasny błękit, by upewnić przyjaciółkę o swej racji - Pamiętaj, jestem alchemikiem, mam wiele do czynienia z tymi stworzonkami - uśmiechnęła się jeszcze zaczepnie, rozpraszając ciągnącą się chmurę i chwyciła w dłoń, smukłe palce Evandry.

04.07.18 22:16

Elise miała jeszcze przed sobą jutrzejszego wiankowego pecha, więc na ten moment była raczej pogodna i zadowolona. W konkursie alchemicznym nie brała udziału, bo miała dwie lewe ręce do mikstur i tylko by się ośmieszyła, wianki miały czekać ją jutro i już się nie mogła doczekać, bo umówiła się listownie na spotkanie z Marine, za którą bardzo się stęskniła, bo jakby nie patrzeć, spędziły siedem lat razem w Hogwarcie.
Wypatrzywszy lady Rosier zdecydowała się do niej podejść, zadowolona z okazji do porozmawiania z inną znakomicie wychowaną damą, mającą prawdopodobnie podobne co ona priorytety i zapewne równie niezadowoloną z otwartości Prewettów, którzy zaprosili tu nawet szlamy. Mogły wspólnie na to ponarzekać oraz poplotkować; Elise uwielbiała salonowe ploteczki, a podejrzewała, że Fantine musi znać mnóstwo smaczków, w końcu była dorosła całe trzy lata dłużej od niej.
- Ciebie też – rzekła. – I również pięknie wyglądasz. Twoja biżuteria niezwykle dobrze pasuje do tej sukni – pochwaliła również ją, w duchu bardzo zadowolona z komplementu, bo uwielbiała pławić się w pochwałach, ale również Fantine zasłużyła na zauważenie jej pięknej kreacji. Niemniej jednak obie wyglądały jak przystało na idealne młode przedstawicielki swoich rodów i z daleka było widać ich wysoki status. Elise nie zamierzała jednak dostosowywać się do pospólstwa, nie obchodziło jej to, że komuś niższego stanu mogło być przykro i chętnie podkreślała to, kim była, czując się lepszą od tych, których nazwiska nie figurowały w Skorowidzu.
Z całą pewnością w ich drzewach genealogicznych znalazłyby się punkty wspólne, biorąc pod uwagę, że ich rody żyły w przyjaźni, a Elise dodatkowo była blisko związana z rodem Lestrange; jej matka była bowiem siostrą ojców Evandry, Marine i Flaviena. Biorąc pod uwagę hermetyczność szlacheckiego środowiska rody łączyła cała sieć misternych powiązań, niekiedy dalekich, a niekiedy nawet bliskich. Musieli trzymać się razem, chcąc podtrzymać szlachetną krew i odwieczne tradycje.
- Zaiste, powinna być świetlana – powiedziała. Jakże mogłoby być inaczej? Dwie młode lady z dobrych rodów musiało czekać piękne i pomyślne życie w blasku. Nie chciała w tym momencie myśleć o Rosalind, której bajka została przerwana zbyt szybko, ale łudziła się, że nie podzieli jej losu, nie miała w końcu serpentyny ani traumy krwi, które mogłyby przedwcześnie zakończyć jej żywot. Nie chciała też myśleć o niedawnych nieprzyjemnych zdarzeniach, łudząc się naiwnie, że jej szlachetna krew i bycie Nottem uchronią ją przed największym niebezpieczeństwem.
Zmierzały w stronę zagajnika już z daleka roztaczającego lekką woń kadzideł i wosku, skąd wiedziały, dokąd się kierować, bo gdy weszły między drzewa zapach stawał się coraz intensywniejszy.
Kiedy Fantine nachyliła się w jej stronę, w oczach Elise błysnęła ciekawość.
- Rzeczywiście, to stanowi bez wątpienia cień kładący się na całym wydarzeniu. Towarzystwo nie jest tak elitarne jak na naszych sabatach, ale Nottowie bardzo dbają o to, kogo zapraszają na swoje uroczystości – powiedziała, obrzucając wyniosłym spojrzeniem jakąś młodą dziewczynę w nijakiej, spłowiałej sukienczynie, która właśnie je minęła. Nie było tajemnicą, że Elise nie znosiła mugolaków i biedoty, a połączenie jednego i drugiego już w ogóle niezwykle ją drażniło. Na bale i sabaty Nottów miała wstęp tylko śmietanka towarzyska. – A jeśli przy sabacie jesteśmy, to widziałam twój taniec z moim drogim kuzynem – dodała, ciekawa czy Fantine zdradzi coś więcej. – Ale i tutaj można spotkać towarzystwo warte uwagi, nawet, jeśli trzeba rozglądać się za nim uważniej – skinęła w stronę Rosierówny. – Poza tym, kiedy jest się debiutantką każda okazja do towarzyskiego wyjścia jest dobra. – Zwłaszcza teraz, w czasach nieprzyjemnych, drażniących ograniczeń i niepokojów, które mąciły jej start w dorosłość. Dlatego warto było nawet pojawić się na ziemiach nielubianego rodu, byle tylko zażyć odrobiny dobrej zabawy i towarzystwa.
Dotarły w końcu na miejsce, gdzie znajdowały się porozstawiane misy i gdzie czarodzieje dokonywali już swoich wróżb. Z ulgą zauważyła, że byli tu też szlachetnie urodzeni i nie miały być samotne. Mogła przysiąc, że gdzieś dostrzegła małżonkę Percivala w towarzystwie, co zaskakujące, Evandry, oraz starszą z sióstr Rosier.
Nie wyraziła sprzeciwu, kiedy Fantine powróżyła sobie jako pierwsza; ostatecznie była starsza i bardziej doświadczona, dlatego Elise nie była o to zła. Za parę lat sama pewnie będzie równie władczo wysuwać się przed młodsze koleżanki.
- Och, czy to nie koniczyna... i to czterolistna? – spytała, zauważając kształt odlany przez Fantine. – To chyba szczęśliwa wróżba!
Nie trzeba było dużo wiedzieć o tajnikach wróżbiarstwa, żeby rozpoznać tak powszechnie znany szczęśliwy symbol. Była ciekawa, w co wosk ułoży się dla niej, dlatego kiedy tylko Fantine wyjęła z misy koniczynkę, Elise chwyciła klucz i ostrożnie przelała wosk, próbując odgadnąć, co przypomina kształt powoli krzepnący w wodzie.

04.07.18 22:16

The member 'Elise Nott' has done the following action : Rzut kością

'Wróżby' :
Zagajnik - Page 19 BTAAH3u

05.07.18 17:18

3 VIII 1956

Niebo stopniowo skrywało się pod całunem nocy, błękit okraszony dozą barwy pomarańczowej oraz różowej, uginał się pod siłą atramentowego kolorytu oraz świetlistych gwiazd nim upstrzonych. Aromat lasu, poszycia deptanego przez dziesiątki stóp, liści oraz niezliczonych kwiatów skrytych pomiędzy zdradliwymi gałązkami krzaków mieszał się z zapachem topionego wosku. Zagajnik tchnął tego wieczora szmerem przejętych, tudzież lekko sceptycznych głosów, które pod wpływem panującej wręcz mistycznej atmosfery nie głośniejsze od szeptów były. Było w tym coś uspokajającego, wręcz relaksującego, nawet jeśli na tafli wody jednej z mis warzyć się mogło czyjeś przeznaczenie. Ale taki był właśnie Festiwal Lata, niosący szczęście, pozorną przyjaźń oraz zdejmujący osiadający dotąd na ramionach ciężar. Pozwalał na głęboki oddech, na wykrzywienie warg w na wpół radosnym na wpół leniwym uśmiechu, na chłonięcie tego wszystkiego, co tylko mogła ofiarować chwila spokoju. Wolność, brak lęku o następny dzień, ekscytację przyprószoną pewnego rodzaju opieszałością. Trochę za tym tęsknił, chociaż trochę nie, bo nawet nie wiedział, że za tym tęsknił, dopóki wielkie magiczne wydarzenie nie nadeszło, pozostawiając Ernesta z dłońmi w kieszeniach skórzanej kurtki oraz tlącym się papierosem w ustach. Pierś ogrzewała piersiówka wypełniona jakimś tam alkoholem, oczy zaś jaśniały szczerym zainteresowaniem wespół ze spokojem, który zdawał się nigdy nie opuszczać Prangowej osoby. Doprawdy, świat mógłby się walić na jego oczach — co teoretycznie teraz robił, ale on się tym nie przejmował, bo magiczne społeczeństwo miało skłonności do dramatyzowania. Drugiej światowej nie widzieli, to panikują — a on nie uniósłby nawet jednej brwi w zdziwieniu. Przyjąłby po prostu, że tak jest. Tak jak zawsze przyjmował wszystko, co gotowy był zesłać mu los. Bierność ponad wszystko.
No więc był, w całej tej swojej Ernowej glorii i chwale, przedzierając się przez gęstą knieję, chcąc poznać swoją przyszłość oraz przyszłość kogoś, z kim przyjdzie mu spędzić ten wieczór. Liczył trochę, że Johnatan ta menda nieczysta i brat z siostrą w jednym, zdecyduje się mu towarzyszyć, jak kumplowi przystało, ale ten wolał czas spędzać z jakąś panienką. Totalnie dostał za to dwa uniesione kciuki. Niemniej był sam, ale sam długo nie będzie, bo to stworzenie nader społeczne i zaraz wślizgnie się w jakąś grupkę, będąc czarującym sobą. Jednak plany Erniego miały to do siebie, że często się swoich wytycznych nie trzymały, tak też bystre ciemnoniebieskie ślepia miast ciągnąć ku jakiejś roześmianej gromadzie, skupiły się niemal natychmiast na samotnej sylwetce czającej się w cieniu drzew. Niewieścia sylwetka naturalnie zdradzała się niepewnością oraz być może nieśmiałością, a przede wszystkim niejakim rozpoznaniem. Bo oto Prang dostrzegł czającą się Poppy, która najwyraźniej wyczekiwała na próżno towarzystwa. Poczekał chwilę, dopalając papierosa, zaraz listek mięty żując, a gdy upewnił się, iż wyczekiwana osoba nie nadchodzi, palcami przeczesał rozwiane włosy, wzdychając przy tym.
— Panno Pomfrey! — zawołał, machając doń ręką lekko — Proszę wybaczyć, moje spóźnienie! Co prawda nie miałem pojęcia, że mieliśmy się spotkać, ale słowo! Spieszyłem się, jak tylko mogłem — zapewnił, rękę do serca przykładając i oddychając gwałtownie, jakby naprawdę biegł wprost ku pielęgniarce. Mrugnął zaraz doń pogodnie — Jeżeli nie znalazła panienka przez ten czas godnego zastępstwa, proszę mi pozwolić wynagrodzić to opóźnienie i spędzić ze mną ten wieczór na wróżbach — poprosił zaraz, oferując dziewczęciu ramie. Bo Ernie był nader uprzejmą osobą, choć nikt tego nie doceniał w momencie, gdy za kółkiem Błędnego siadał. Nawet Poppy zdarzało się krzyczeć, kiedy za mocno kierownicą szarpał. Ale co poradzić. Niemniej, Ernie to super facet. Zawsze poratuje damę w opałach. Proszę nie tworzyć jakiś dziwnych scenariuszy w swojej głowie. On jest miły. Proszę go nie bić. Super Ernie jest super.

06.07.18 16:13

Odkąd zmarła Amaryllis, Louvel nie uczestniczył w Festiwalu Lata. Nie tylko z powodu natężających się niesnasek z rodem Prewettów, lecz raczej z pobudek osobistych. Uroczystość całkiem naturalnie kojarzyła się z miłością, którą on nie tak dawno temu utracił. Minęły… dwa lata? Może odrobinę więcej, czas nie istniał odkąd pogrążył się w pracoholizmie. Zdarzało mu się pomylić dzień, nawet porę dnia, jednakże nic sobie z tego nie robił. Nie zamierzał zjawiać się w Weymouth - świadomość przeszłości była bolesna. Pogodził się ze stratą żony, oczywiście, że tak, jednakże znane z ich wspólnej historii obrazy wprawiały mężczyznę w trudny do opanowania smutek - nienawidził się tak czuć. Unikał zatem przygnębiających miejsc oraz okazji, lecz tym razem nie mógł. Matka jasno przekazała mu wytyczne nestora, który coraz mocniej naciskał na ustatkowanie się Lou. Zarówno on jak i Magnus posiadali córki, które - być może, w ich rodzie to akurat kwestia sporna - nie przekażą dalej dumnego nazwiska przodków; rozwijające się w łonie Moiry życie równie dobrze mogło być kolejną dziewczynką, nie zaś silnym chłopcem. Lord Salazar wolał dmuchać na zimne pchając pozbawionego męskiego potomka w ramiona kolejnych kobiet. Rowle zastanawiał się wtedy dlaczego po prostu nie wybrał jednej z kilku nadobnych, wolnych panien i nie zorganizował oświadczyn, a później wesela; podobno to właśnie lady Lynx ubłagała surowego mężczyznę, żeby dał jej synowi jeszcze trochę czasu. Prosiła go zatem o uczestnictwo w festiwalu mając nadzieję, że zaradny potomek poradzi sobie z palącym problemem wynajdując wybrankę serca na wybrzeżach Dorset. Ona wierzyła we wróżby oraz mistycyzm jako jasnowidzka, jednakże sam Louvel pozostawał mocno sceptyczny w stosunku do tego pomysłu. Skoro jego matka przewidziała, że to właśnie tu i tego dnia odnajdzie on szczęście, to wspaniałomyślnie postanowił się z rodzicielką nie kłócić. Obcując z duchami od niepamiętnych czasów dopuszczał uczestnictwo sił wyższych w życiu czarodziejów.
Przybycie na miejsce oprócz bólu nie kosztowało go nic - a być może dzięki polubowności w kontaktach z matką zyska przez jakiś czas spokój. Szedł niespiesznie udeptanymi ścieżkami. Wszyscy jak jeden mąż zachwalali wróżby prowadzone w zagajniku, zatem wiedziony ciekawością Rowle poszedł wraz z nimi oświetloną lampionami drogą. Przystanął dopiero w niewielkiej odległości od wejścia. Zauważył, że zdecydowana większość osób spędza czas na przelewaniu wosku do misy w parach lub w większym gronie. Samotne usadowienie się przy jednym ze stanowisk nagle wydało się mężczyźnie wysoce niekomfortowe. Rozejrzał się za ewentualną ofiarą, z którą mógłby dzielić trudy oraz znoje tak wymagającego zajęcia jak wróżenie, aż dostrzegł stojącą przy drzewie lady Rosier. Nie podszedł od razu - poddawał sytuację analizie. Widocznie przyszła z inną lady, którą bardziej od przyjaciółki interesował flirt z pewnym lordem. Trwało to może pięć minut, lecz towarzyszka nie odrywała spojrzenia od wyraźnie zadowolonego samca. Lou westchnął pod nosem, po czym raźnym krokiem podszedł do wyraźnie zniesmaczonej czarownicy.
- Lady Rosier - przywitał ją z należnym szacunkiem, skłaniając się płytko. Uśmiechnął się, chcąc nadać ostrym rysom twarzy łagodności oraz przyćmić dość ciężki, surowy głos jakim został obdarzony. Wszakże nie zamierzał jej wystraszyć. - Proszę wybaczyć mi moją śmiałość, lecz podszedłem do lady nie bez powodu. Otóż osoba chcąca mi towarzyszyć podczas ceremonii wróżenia wystawiła mnie w ostatniej chwili. Może zechciałabyś uświetnić ten pokaz bajdurzenia swą urokliwą osobą, lady? Obiecuję każdy zły omen wziąć na swoje barki - powiedział, kłamiąc gładko. Nie tyle chodziło o niego, co chciał wybawić Melisande z opresji samotnego sterczenia pod drzewem oraz oczekiwania, aż koleżanka postanowi wreszcie odkleić się od adoratora. Nie wypadało stawiać kobiety w niewygodnym położeniu, zatem wziął całą winę na siebie - to on został ofiarą, pozwalając tym samym wynieść Różę na piedestał królewskiej wybawicielki jeżeli tylko skłoniłaby się do prośby Rowle'a. Mówcą był niezgorszym, miał na to szanse, lecz nie był pewien czy umiejętności oratorskie zdołają przekonać kobietę do spędzenia z nim tego wieczoru. On byłby tym zachwycony - to na pewno.

08.07.18 15:56

Ludzie od zawsze się o nią troszczyli. Najpierw rodzice, traktujący młodsze dziecko jak oczko w głowie, co tylko zintensyfikowało się po wykryciu tragicznej choroby. Później brat, dbający o to, by nawet jeden złoty włos nie spadł z jej małej główki podczas najbardziej niewinnych zabaw lub ćwiczeń muzycznych. Gdy znalazła się w Beauxbatons także nie pozostawiono jej samej sobie. Doglądali ją krewni oraz przyjaciele, a wraz z kolejnymi latami nauki i dojrzewania, do ich grona dołączyli liczni adoratorzy. Wystarczyło, by promiennie się uśmiechnęła, a już wokół niej rozkwitał wianuszek ludzi, gotowych uczynić wszystko, by się nią zaopiekować. Podobnie działały łzy, rozpuszczające nawet zatwardziałe serca. Tak niskie techniki osiągania własnych celów nie działałyby, gdyby nie półwili urok. To on zamieniał prymitywne manipulacje w efektywne działanie, gwarantujące jej bezpieczeństwo i wszelkie wygody. Rozpieszczona i wychuchana, przywykła do życia pod pięknym kloszem, nie uważając go za klatkę a za niezbędny wymóg bezpieczeństwa, wspomagany kordonem ludzi, ułatwiających trudny żywot arystokratki. Inara zaliczała się do tego grona a Evandra doceniała opiekuńczość, wzruszona rozczuleniem lady Nott.
- Masz zupełną rację, Tristan zapewnił mi najlepszych uzdrowicieli, czuwał także przy moim łożu – odpowiedziała z wdzięcznością, koloryzując rzeczywistość. Tak naprawdę słyszała, od plotek i z podszeptów służby, że jej mąż wcale nie spędzał przy wezgłowiu nieprzytomnej żony całych dni a wręcz przeciwnie, znikał. Chroniła jednak nie tyle jego, co złudną wizję ich idealnego małżeństwa. Sama mogła mieć wątpliwości i czuć rozżalenie, ale na zewnątrz prezentowała nienaganną widokówkę ze szczęśliwego związku pozbawionego najmniejszych wad. – Nikt jednak nie jest w stanie uwarzyć tak dobrego eliksiru jak ty, Inaro – komplementowała ją poufale, podziwiając alchemiczne umiejętności przyjaciółki. – a to dlatego, że dodajesz tam specjalne ingrediencje. Uczucie, wsparcie, czułość – wyjaśniła ciepłym szeptem, także pozwalając sobie na ściśnięcie delikatnej dłoni brunetki w swojej. Była wdzięczna za propozycję, jaką oczywiście przyjęła, nie musząc nawet wypowiadać, jak cenne będą dla niej eliksiry wychodzącej spod ręki lady Nott.
- Czego się boisz, Inaro? – spytała cicho, delikatnie, by nie przywołać przykrych obrazów. Znajdowały się na Festiwalu Lata, powinny się cieszyć i eksponować szczęście dwóch brzemiennych arystokratek, ale nad ich złotymi klatkami zbierały się ciemne chmury. – Nasi mężowie poradzą sobie ze wszystkim, co złe, kochana– potwierdziła z stuprocentową pewnością, a błękitne oczy zalśniły stalowym spokojem. Zarówno Percival jak i Tristan byli odważnymi mężczyznami o coraz szerszych wpływach, nadzieją swych rodów. Rozumiała lęk przyjaciółki, sama go czuła, ale dotyczył on wyłącznie jej słabości, Serpentyny. Gdyby nie ona, mogłaby tylko cieszyć się z ciąży i pojawienia się na świecie dziecka. Niecierpliwiła się, chciałaby już przytulić do piersi drobne ciałko, upewniając się, powiła zdrowego syna. Wewnętrzny niepokój ujawnił się w postaci zasmuconej twarzy. Reagowała tak zarówno na własne uczucia jak i na paskudny prztyczek, otrzymany od woskowej wróżby. Świnia. Nie mogła w to uwierzyć; to zwierzę było dobre dla niższych sfer albo otyłych starych ciotek a nie dla niej. Wróżbiarstwo było dla Evandry sztuką tajemną. Zaczytywała się w horoskopach, ale nie znała szczegółów ani znaczenia pojawiającego się na wodzie kształtu. Dla niej był wyłącznie brzydki i upokarzający. Z wdzięcznością przyjęła pocieszenie Inary. – Naprawdę tak myślisz? – spytała drżąco, z nadzieją wpatrując się z bliska w twarz przyjaciółki. – Robaków też nie lubię – zorientowała się, a różane usta wygięły się w podkówkę. Z dwojga złego wolała jednak żuka niż brudne zwierzę, łączone z plugastwem. – Może to skarabeusz? Bywają naprawdę piękne, widziałam kiedyś taką biżuterię u lady Shafiq – zastanowiła się na głos, szukając promyka nadziei na to, że wróżba sugeruje dla niej coś szczęśliwego.

08.07.18 19:08

- Serio? Nie wiedziałem, że z niego taka złota rączka. - wywracam oczami - Szczerze współczuję, ten człowiek jest niereformowalny. - dodaję, kiwając głową, bo podobnie jak Lea nie znosiłem Matta już od czasów szkolnych. W gruncie rzeczy nie mam pojęcia od czego się ta nasza wzajemna niechęć zaczęła, ale trwa to już tyle, że łatwo po drodze zapomnieć.
- Podobno można przyciągać różne rzeczy podświadomością, wiesz, zbierać dobrą energię z kosmosu czy skądśtam, nie wiem, nie znam się aż tak. - wzruszam ramionami, w międzyczasie zerkając już w dół, na szybko twardniejący wosk. Odkładam klucz i świecę, po czym zdrapuję z palców drobinki zastygłej masy. Marszczę brwi.
- Czekaj, czekaj, daj zerknąć bo nic nie widzę. - tak się Lea pochyla nad tą misą, że widzę tylko tył jej głowy, więc się gibam na wszystkie strony żeby z którejś może zerknąć na swoją wróżbę, a jak mi się wreszcie udaje to do zmarszczonych brwi dochodzi jeszcze nos. Tykam to palcem.
- No coś jakby... no w tę stronę to faktycznie jakby miał tutaj takie skrzydło... ale wtedy to nijak nie pasuje. - wzdycham i przekrzywiam łeb na prawo i lewo, doszukując się jakiś konkretów, aż nagle... - TYYYYY!... - grzmię na całe gardło, aż się kilka głów odwraca w naszą stronę, ale oto mnie oświeciło, trzecie oko wróża mi się otworzyło i w ogóle, bo widzę dokładnie, że to co mogło być koniem, kotem, ptakiem bądź plamą, jest niczym mniej i niczym więcej niż - Jednorożec! To jest jednorożec! Popatrz, tutaj ma kadłub i kopyta, tutaj ogon trochę i łeb taki z grzywą, a tu jest róg, co nie? - pokazuję pannie Tonks gdzie co jest, chociaż koń jaki jest każdy widzi, a ten ma dodatkowo róg wyrastający prosto z łba - Widzisz to? - dopytuję, a zaraz się głęboko zamyślam nad tym wszystkim, bo co to może znaczyć? Zawsze odpływałem na wróżbiarstwie w jakieś swoje dzikie fantazje, więc średnio się znałem na symbolach i takich tam.
- To chyba dobra wróżba? Jednorożec to w końcu cudowne stworzenie jest, przepiękne, magiczne, czyste i niewinne, dziewicze wręcz... - tak sobie głośno myślę, aż coś mi wpada do łba i uśmiecham się w ten swój łobuzerski sposób - Wiesz co ja myślę, Lea? Że się powinienem wybrać do zagrody jednorożców, pewnie czeka mnie tam jakieś szczęście. - puszczam jej porozumiewawcze oczko, bo ona już pewnie wie co mi po głowie chodzi, a dam sobie rękę uciąć, że aż się tam roi od różnych panien...

09.07.18 0:38

Ostatnie na co porwałby się szatyn to robienie z siebie kretyna tylko dla tłumu kobiet, który miałby rzekomo wzdychać do jego mięśni i męstwa. Miał zdecydowanie ciekawsze i poważniejsze zajęcia, które stały w opozycji do pragnienia chwilowej sławy, plotkarskiego rozgłosu oraz łatki amanta. Nauka to potęga – tym Macnair się kierował – spędzając nierzadko całe dnie z nosem w starożytnych księgach, manuskryptach pozwalających mu rozwijać pasję związaną z klątwami oraz ukrytymi artefaktami. Przekleństwa nie stanowiły dla niego źródła dochodu, ale coraz częściej zastanawiał się czy dobrym pomysłem była tego zmiana. -Faktycznie, tytan intelektu.- przewrócił oczami kpiąc w podobnym tonie co towarzyszka; w końcu sama go tak nazwała, więc nieszczególnie powinna się temu dziwić. -Z pewnością gdyby podobna konkurencja była dla kobiet to zjawiłabyś się tam pierwsza.- stwierdził spoglądając na nią z ukosa, bo choć płci pięknej nie przystało to widok Sigurn biegającej po polu i uciekającej przed kulami ognia nieszczególnie by go zaskoczył.
Uniósł brew nie kryjąc teatralnego wyrzutu malującego się na twarzy. -Alkoholizm, a degustacja to inne pojęcia.- poprawił ją, bo alkoholik brzmiało po prostu źle, choć w gruncie rzeczy było mu kompletnie obojętne jak go opisywano patrząc z boku. Bez ognistej nie wytrwałby tutaj nawet minuty – podobnie jak w towarzystwie większości osób – więc spożywanie sporych dawek wiązało się z samymi plusami. -Nie musisz rzucać knutami za tą cenną radę.
Zaśmiał się pod nosem na słowa dziewczyny, bo musiała być naprawdę naiwna jeśli myślała, że zrobi cokolwiek, aby poprawić jej humor. -Niech będzie. Ostatnie życzenie, a zaraz po nim pozbędę się Ciebie szybciej niżeli dorwie Cię przeznaczenie.- skwitował fundując jej kolejny ze swoich szyderczych uśmiechów.
Nie zwrócił uwagi na reakcję dziewczyny przyglądając się wylanemu przez siebie wosku, który był podobny zupełnie do niczego. Zbita flaszka, rozlana zupa? Nie miał pojęcia. Z zamyślenia wyrwały go dopiero słowa Rookwood. -Dobrze, że nie użyłaś słowa wyssałabym.- odchrząknął z udaną powagą, choć ta nie trwała długo, bowiem nie mógł powstrzymać się przed szerokim uśmiechem. Domyślał się, iż wiązało się to dla niej z bolesnymi wspomnieniami, jednak granice żartu zwykle były mu obce. Przyglądnąwszy się wróżbie dziewczyny nie potrafił wyczytać z niej nic – co akurat nie mogło nikogo dziwić – więc porwał się na zwykłe wymysły nie mające w sobie nawet krzty prawdy. -Kozioł akurat by pasował, szczególnie ten ofiarny.- pokiwał głową powracając jeszcze na moment do swojej chmury z nadzieją, iż może cokolwiek się zmieniło i dziwny kształt przerodził się w coś sensownego, jednak wierzył na próżno. Prychnąwszy na jej słowa posłał nienawistne spojrzenie – jak w ogóle mogła go oskarżać o takie marnotrawstwo? -Jak faktycznie stłukę to wiem do kogo udać się po nową.
Mniej tudzież bardziej dyskretnie przeobrazili się we wskazaną przez Sigurn dwójkę, choć z pewnością zapomnieli o kilku detalach mogących szybko zdemaskować ich kłamstwo. -Moja pani.- odpowiedział, a jego twarz wyraźnie spoważniała. Podchodząc do dwóch, młodych dziewczyn spojrzał na nią wymownie, jakoby rzucając wyzwanie. No dalej Rookwood zdradź im mroczną przyszłość. -Pozwólcie, że moja małżonka odczyta wasze wróżby. Nie znam osoby posiadającej lepsze trzecie oko.- powiedział spokojnym tonem zerkając wprost na wesołe twarze. Cóż szybko miny im zrzędną.

09.07.18 22:37

Festiwal dobrodusznej złośliwości trwał w najlepsze, wprawiając wszystkie trzy jakże urokliwe panny wprost w szampański nastrój, nader skutecznie maskujący poczucie niepewności. Były wciąż młode, urody nie sposób było im odmówić podobnie jak pasji oraz sukcesów zawodowych, a jednak jakaś dziecięca myśl zwykła plątać się na skraju świadomości, szepcąca zdradzieckie: a co jeśli nikt nie wyłowi mojego wianka? A co jeśli będę stać na brzegu z nadzieją w oczach i sercem wyciągniętym na dłoni, tylko po to, by ujrzeć jak plecione kwiaty odpływają w dal? Była to perspektywa co najmniej zawstydzająca, przywołująca dosyć nieprzyjemne widmo staropanieństwa, które za kilka lat obierze postać niebezpiecznego wroga, z którym samotnie walczyć nie szło w żaden sposób. Dlatego też właśnie Rowan miała plan. Trzydziestoletni co prawda, acz staranny — zdobycie władzy nad światem wszak wymaga czasu oraz niezbędnych przygotowań. Na to póki co miała jeszcze chwilkę, którą z wrodzoną radością wykorzystała na snucie wesołych fantazji.
— Jeżeli bierzesz się za bajkopisarstwo moja droga, to proszę wyczarować mi jakiegoś zacnego oraz dzielnego ponad miarę amanta. Najlepiej w rozchełstanej koszuli, któremu kochana Max przyzna przepiękne dziesięć punktów, płacząc przy tym rzewnie, na widok takiego poświęcenia — oświadczyła Red figlarnie, zaraz współczująco ściskając ramię blondynki na wieść o jakże przykrych perypetiach z gęsiami. Osobiście lubiła te ptaki, wydawały się urocze, smaczne również — Pomona zwykła piec je z pomarańczami. Prychnęła po chwili, słysząc drobne złośliwości kierowane w stronę jej oraz umiłowanych bucików na wysokich obcasach, bezczelne żyrafy.
— Musiałabyś wlać we mnie niebotyczną ilość wina, żebym mogła się potknąć w tych cudeńkach. Albo w jakichkolwiek cudeńkach, które naturalnie możesz mi sprawić — stwierdziła lekko naburmuszona, powstrzymując kąśliwy język przed przytykiem w stronę drugiego rudzielca odnośnie galeonów, które nie zwykły się Weasleyów trzymać. Nie zrobiła tego, po pierwsze za bardzo uwielbiała dobroduszną Rię, po drugie miała klasę, a po trzecie...trochę podziwiała ród przyjaciółki za to, iż skory był do wyrzeczenia się swoich dóbr. Czynić wredne komentarze na ten temat? Nu-uh. To byłoby nie w jej stylu, a o styl jakby nie patrzeć dbała wyjątkowo.
— Jeżeli tak się stanie, to chcę być twoją druhną na ślubie. Nie zapomnisz o mnie, jak już osiądziesz w jakimś zamku, prawda? — spytała niewinnie, trzepocąc przy tym szaleńczo i jakże sztucznie rzęsami.
— Cóż... — odpowiedziała poważnie Rowan, patrząc na najmłodszą członkinię ich niewielkiej grupy, zastanawiając się przez moment jak tu by pogodzić śmierć i zaliczenie — ...w takim przypadku, będziemy musiały oszukać przeznaczenie — stwierdziła pewnie panienka Sprout, której tylko brakowało mugolskich okularów przeciwsłonecznych na nosie oraz głośnego `yeaaah` grzmiącego w tle. Zaraz wyraźnie się ożywiła — Oooch! Słyszałam o tym! Zawsze chciałam zobaczyć takie polowanie, ale wiecie...jestem trochę zbyt żywa i zbyt ogłowiona na takie zabawy— westchnęła z żalem, wachlując się przy tym ręką w geście `cóż mogę poradzić`.
— Ptysiu, jak z tobą skończę, to twoja matka słać mi będzie do końca życia wyjce — stwierdziła nader protekcjonalnie w stronę Rhiannon, puszczając jej zaraz oczko. Płomiennowłosa lubiła wierzyć, iż jej talent do quidditcha nigdy nie uległ zapomnieniu i nadal lśnił swym niezaprzeczalnym blaskiem, niemniej wybór innej ścieżki kariery oraz brak regularnych treningów mógł go nieco przytępić. I chociaż lubiła wierzyć, tak realistyczne podejście nie pozwalało na nadmierne fantazje — czy oznaczało to, że teraz w rozmowie winna podkulić puchatą lisią kitę i przyznać dwóm zawodowym graczkom rację? Nigdy. Przenigdy. Po jej powabnym trupie. Burknęła zaraz, poprawiając potargane przez Desmond włosy, choć na dużych ustach wciąż uśmiech się błąkał.
— Albo wręcz przeciwnie, zdobędziesz księcia, lecz przekonasz go, że wasza miłość wymaga, by ten został w domu i wychowywał małe Maxiątka, podczas gdy ty będziesz wygrywać nadchodzące mecze — zasugerowała uczynnie Red, która była zdania, iż starsza Harpia byłaby w stanie komuś z rodu Shafiq latający dywan sprzedać — Cóż, gdyby Riri była lordem, to walka z wiklinowym magiem z góry zostałaby przesądzona — uznała dziewczyna wzruszając przy tym ramionami, po czym skupiła się na wróżbie Rii.
— A może to na wyścigu właśnie spotkasz swe przeznaczenie? Wygrywając, odrzucisz malowniczo włosy, przystojny rywal przybędzie ci pogratulować, wasze oczy się spotkają, dłonie delikatnie się musną i BAM — tutaj klasnęła głośno, zmuszając do drgnięcia pobliskie osoby stojące nad własnymi misami — Miłość, szmaragd i smarkatki. Chcę być druhną i matką chrzestną. Byłabym cudowną matką chrzestną Ria, nie odbieraj mi tego — poprosiła radośnie. Zaraz mina jej zrzedła, przez czerń oczu przemknęło rozczarowanie, a prędki ruch zmusił ją do zbliżenia się do własnej figury woskowej.
— Ale jak to gumochłon? — zapytała, niemal z dziecięcym smutkiem — Kula jest kształtem idealnym, a turlanie się będzie wygodniejsze. Jak rzucę odpowiednie zaklęcie, to może nawet będę się odbijać jak piłeczka — uznała, choć jakoś tak bez żaru, patrząc na woskowe dziwadło, jakby co najmniej zrobiło jej jakąś podłą krzywdę — Dla mnie to może być nawet i jeleń, tak czy inaczej rogacz — westchnęła, przenosząc lekko zbolałe spojrzenie na towarzyszki — Moje drogie, to źle wygląda. Świnia, rączy ogier i rogacz. Jutrzejszy dzień z pewnością będzie interesujący — i jaki prawdziwy, aż chciało się rzec, acz o tym nasze drogie panienki jeszcze nie wiedziały. Zaraz to jakaś werwa na nowo zaległa we wnętrzu Sproutowskiej dzierlatki, gdy przyuważyła lekkie zamieszanie.
— Och! Och! Niebawem zacznie się Wiklinowy Mag! — ucieszyła się wyraźnie — Chcecie zobaczyć, jak nieustraszeni panowie walczą o tytuł Pogromcy? Podobno udział biorą tylko najdzielniejsi z dzielnych — oświadczyła tonem znawcy, nie kryjąc podziwu. Nie było w niej tym razem złośliwości, a szczera chęć przekonania się, jak w tym roku będą wyglądały zmagania.

Zagajnik

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia