Odległa stacja metra

Wszystko trwa ledwie chwilę, ale mam wrażenie, że całą wieczność. Płynny ruch nadgarstkiem i chaos w sercu, ale udaje mi się dostać w pożądane miejsce. Ledwie otwieram oczy, a mam przekonanie, że dzieje się coś dziwnego, chociaż kompletnie nie wiem co. Może tylko mi się tak wydaje. To nieważne, najgorsze, że nie ma obok mnie Just. Czy się rozszczepiła? Chcę karmić się złudzeniem, że pomyślała o innym miejscu niż ja i po prostu nie widzę jej z tej pozycji. Ściskam mocno zarówno miotłę jak i różdżkę, starając się być najciszej jak potrafię, ale uważnie nasłuchuję. Formuła zaklęcia jest mi znana, dlatego chociaż nie odczuwam wpływu zatrzymania czasu to już wiem, że dzieje się coś złego i Tonks wcale nie udało się nigdzie przemieścić. Serce bije mi jak oszalałe, gdyż nie mam pojęcia co mam zrobić. Z tego miejsca i tak niewiele mogę. W myślach panicznie przetrząsam jakieś inkantacje, sposoby na wydostanie nas stąd i całą masę innych myśli, ale ten rozkaz nie pozostawia już złudzeń, że jakoś uda nam się zażegnać kryzys. Jak tamtej może się tak wszystko udawać? Co najmniej podejrzane…
Szybko przekalkulowując swoje szanse po prostu jak najciszej wsiadam na miotłę, chociaż serce mi się kraje i dusza buntuje. Jednak w takim położeniu, sama, nie przydam się tutaj na nic. Dlatego z determinacją, prędkością oraz uwagą jednocześnie odbijam się od ziemi, żeby dostać się w upragnione miejsce. I przy okazji nie wlecieć na ścianę albo w jakikolwiek inny sposób utrudnić sobie przelot. Muszę być skoncentrowana i zdecydowana do przedostania się do celu.

Jej zaklęcie chybiło celu, może jednak za mało się skupiła, może zbyt szybko próbowała zaatakować, by mieć pewność, że kobieta nigdzie nie ucieknie. Zaraz potem czas się zatrzymał, choć nie odczuła tego w żaden sposób, skoro była zamrożona w czasie i nie wiedziała, co w tym czasie mogła robić Sigrun. Po chwili jednak wszystko ruszyło znowu, a dla Lyanny to było jak przerwa między jednym mrugnięciem powiek a drugim. Mogła jednak zauważyć promienie zaklęć mknące od Sigrun w stronę jednej z kobiet. Drugiej nie widziała, zapewne zdążyła zniknąć, ale jeśli nadal była gdzieś w pobliżu, musiała spróbować ją znaleźć.
- Homenum revelio – mruknęła pod nosem, próbując wykryć obecność drugiej z kobiet (Pomony). Obojętnie kim były, nie mogły ryzykować, że ściągną tu kogoś, kto przeszkodzi im w naprawianiu magii.

The member 'Lyanna Zabini' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 29

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Czas znów ruszył. Sztuczne światło zaczęło lekko migotać, usłyszała uliczne odgłosy nad ich głowami, oddech czarownicy przed nią. Zmaterializowały się dwa potężne promienie zaklęć, popędziły w kierunku przeciwniczki.
- Dlaczego wypraszasz swoją przyjaciółkę? To niegrzeczne - zakpiła cicho, rozglądając się uważnie; druga, wyższa kobieta zniknęła za sprawą Abesio. Nie powinny były dać jej uciec. Sigrun zwróciła się cicho do Lyanny: - Musimy ją znaleźć, szybko. - Liczyła, że Zabini uda się zatrzymać drugą z kobiet.
Utkwiła spojrzenie na niższej postaci, pozbawionej już różdżki, bezbronnej, próbowała uciekać - ale zaklęcia były bardzo silne, potężne, nie miała szans. Sigrun wciąż zastanawiała się nad jej tożsamością, kim mogła być? Dotychczas spotykała przy ogniskach anomalii członków Zakonu Feniksa, a wiedzieli już, że i członkowie Departamentu Przestrzegania Prawa znaleźli się w ich szeregach. Nawet jeśli nie - zasługiwała na karę za sam fakt znalezienia się tutaj.
Lewą dłoń wsunęła do kieszeni, aby wsadzić tam różdżkę kobiety, swoją zaś wciąż trzymała uniesioną; uciekała, przesunęła lekko dłoń, będąc pewną, że trafi. Wycelowała w jej (Tonks) prawe kolano i w myślach wyrzekła formułę zaklęcia, czemu towarzyszył odpowiedni gest różdżką.


| stoję w miejscu, zaklęcie niewerbalne wcześniej przesłane na PW MG

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'Anomalie - CZ' :


--------------------------------

#2 'k10' : 6

Justine nie zdołała uniknąć zaklęć niewerbalnych, zrobiła jednak kilka kroków w tył, a jej głos - a właściwie polecenie - było doskonale słyszalne dla wszystkich, w tym dla ukrytej ciągle Pomony. Promienie uderzyły w Justine, jeden z nich owinął się wokół jej kostek i nadgarstków, pętając ją i uniemożliwiając ucieczkę. Drugie zaklęcie było zaś nieoczywiste, obce, lecz - z czego zdawała sobie sprawę zarówno Sigrun, jak i Tonks - bez wątpienia udane. Just czuła, że coś oblepia ją swoją wolą, że jej ciało staje się dziwnie podległe, że coś igra z jej umysłem i wiedziała, że może spróbować zrzucić to z siebie, o ile odnajdzie w sobie wystarczająco wiele sił psychicznych.

Tonks została pozbawiona różdżki, skrępowana kajdanami, ale ciągle przytomna, widząc, jak w jej stronę leci kolejne zaklęcie. Padające z różdżki Sigrun: drewno Lyanny nie zareagowało na próbę sprawdzenia, czy wokół znajdują się inne, ukryte, osoby. Tylko Justine była w stanie zobaczyć, czy Pomona usłuchała jej polecenia i czy udało się jej uciec z peronu - Rookwood i Lyanna nie miały takiej pewności.

| Czas na odpis każdej z grup: 24h.
Kolejka: Rycerze Walpurgii, Zakon Feniksa

Pomona, otrzymasz za moment PW z informacją, czy Twoja ucieczka była udana.

Działanie Felix Felicis (Sigrun): 4/10 tur
Pavor veneo: 3/3 tury
ST przełamania zaklęcia rzuconego przez Sigrun (Tonks): 75, do rzutu dolicza się biegłość odporności psychicznej

Żywotność Justine: 239/240 (1 - rozszczepienie)

Mapka:

Ekwipunek:

Lyanna zaklęła pod nosem, gdy zaklęcie znowu okazało się nieudane. Przecież dobrze radziła sobie z białą magią, potrafiła rzucać te inkantacje - a jednak różdżka uparcie jej nie słuchała. Czy to wina bliskości anomalii? Było to całkiem prawdopodobne, że jej moc osłabiała zaklęcia Zabini. Dobrze, że Rookwood pod działaniem felixa radziła sobie dużo lepiej, unieszkodliwiając przeciwniczkę. Lyanna nie wiedziała jednak, jakie zaklęcia rzuca jej towarzyszka, bo robiła to niewerbalnie.
Wiedziała, że musiały znaleźć tę drugą zanim ściągnie im kogoś na głowę i uniemożliwi naprawianie magii. Dlatego, niezrażona pierwszą porażką, próbowała ją znaleźć znowu.
- Homenum revelio - mruknęła ponownie, próbując wykryć, czy kobieta jest gdzieś w pobliżu.

The member 'Lyanna Zabini' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 57

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Z zadowoleniem przyglądała się jak oba promienie jej zaklęć trafiają w szczupłą, kobiecą sylwetkę, podejmującą bezskuteczną próbę ucieczki. Już po chwili kostki i nadgarstki spętały kajdany, a Sigrun wyraźnie poczuła wladzę nad cudzym umysłem, a uczucie to było nad wyraz przyjemne.
Zwróciła się do niej władczo, lecz szeptem, by jej towarzyszka, jeśli wciąż ukrywała się gdzieś w pobliżu, nie mogła jej usłyszeć; polecenia były skierowane jedynie do uszu nowej podwładnej.
- Każ jej natychmiast wracać. Nie ruszaj się z miejsca, nie wzywaj pomocy. Zdejmij jedynie kaptur i powiedz mi cicho jak się nazywasz, a później - wsadź palce wskazujące do własnych oczu i wydłub je sobie. Nie krzycz nawet, gdy zaboli.
W szepcie Sigrun wyraźnie rozbrzmiała ekscytacja, wzbudzała ją nie tylko poczucie władzy nad kobietą, ale i wizja ujrzenia krwi działały na nią pobudzająco.
- Widzisz ją? - zwróciła się do Lyanny, by druga Rycerka miala się na baczności i rozejrzala uważnie.
Trzymając różdżkę wycelowaną w swą ofiarę (w Tonks) w myślach wyrzekła formułę następnego zaklęcia.


| zaklęcie niewerbalne przesłane na pw MG przed dodaniem posta

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'Anomalie - CZ' :


--------------------------------

#2 'k10' : 5

- Nie jesteś taka silna. - powiedziała mrużąc lekko oczy ignorując padające pytania. Nikt nie miał tyle szczęścia. A ona była praktycznie pewna, że ma do czynienia z Rookwood, pamiętała jak ta wraz z bratem pokazywała jej, gdzie jest jej miejsce. Miejsce szlamy. Mogła się mylić, ale jej spojrzenie było jednakie z tym sprzed laty. Zresztą, nie miało to znaczenia. Próbowała i znów poczuła gorzki smak porażki czując jak zaklęcia trafiają w nią jedno za drugim. Dłonie i nogi spętały się magicznymi kajdanami. Widziała jak wsuwa jej różdżkę do kieszeni. Lewej, zapamiętała. Chociaż wątpiła, by miało jej to pomóc. Drugi promień był inny, nie zrozumiała od razu co się dzieje. Coś ją oblepiało a uczucie to było okrutnie obrzydliwe. Jej wola, zdawała się być nadal jej, jednak nie całkiem wolna. Myślała szybko, czy nie tak opisywał to Alex i Josie? Czyżby to było właśnie to? Musiała się skupić, nie mogła poddać się czarnomgaicznej sile. Zacisnęła powieki i wzięła wdech głęboko w płuca. Spokój i opanowanie.
Miała ochotę warknąć zmuś mnie. Ale nie zrobiła tego, głos uwiązł jej w gardle. Skupiła się na walce, która rozgrywała się w jej głowie licząc na to, że jej własny umysł jej nie zawiedzie.

| rzucam na wybudzenie się (mam 25,5 w OP) i prosiłabym o info czy rozpoznałam Rookwood czy nie

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 56

Zaklęcie Lyanny ponownie nie wykryło obecności żadnego ukrytego człowieka, żadna obca sylwetka nie rozjarzyła się srebrzystą łuną.

Tonks nie mogła obronić się przed mknącym w jej stronę kolejnym zaklęciem, spróbowała jednak zrzucić z siebie kajdany innego zaklęcia, wpływającego na jej umysł. Udało się jej to, poczuła się wolna, swobodna, panująca nad samą sobą a więź, która połączyła ją z Sigrun, rozpadła się na kawałki. Udane zaklęcie Rookwood uderzyło jednak w staw prawej nogi Tonks, ucinając kośći, mięśnie i ścięgna pod kolanem; tuż po nim w Justine uderzyło zaklęcie przywołujace najgorsze koszmary, zadające Zakonniczce prawdziwe psychiczne cierpienie; nie mogłaby podjąć ofensywy nawet, gdyby posiadała przy sobie różdżkę. Pod wpływem podwójnego cierpienia opadła na podłogę, krew z potwornie rozharatanej nogi zalewała ją ciepłą fontanną. Tonks widziała przed sobą tylko najgorszy koszmar, najokrutniejszą wizję, która zupełnie ją pochłaniała.

A anomalia - zdawała się tym cierpieniem karmić, sycić. Powietrze zawibrowało, kamienne łuki peronu metra zatrzęsły się a szyny zaczęły wydawać z siebie dziwne, piszczące, świszczące odgłosy. Wszystkie miałyście pewność, że jeśli natychmiast ktoś nie zajmie się ujarzmieniem anomalii, ta zupełnie wymknie się spod kontroli.


| Czas na odpis każdej z grup: 24h.
Kolejka: Justine, Rycerze Walpurgii

Działanie Felix Felicis (Sigrun): 5/10 tur
Tonks wyłączona z walki: 1/2 tury

Żywotność Justine: 109/240 (1 - rozszczepienie, 90 - cięte, ucięcie prawej nogi w prawym stawie kolanowym, 30 - psychiczne); -30 do kości

Sigrun, Lyanna - jeśli chcecie naprawić anomalię, musicie podjąć to działanie w tej turze.

Jeśli któraś z Was zna się fabularnie z innych okoliczności - jesteście w stanie się rozpoznać.

Mapka:

Ekwipunek:

Udało jej się, umysł znów należał tylko do niej. Wiedziała, że tak. Ale kolejny promień zaklęcia który w nią trafił rozszerzył w zdumieniu jasne oczy. Przez ułamek sekundy przez jej twarz przemknęło zdziwienie, które zaraz zastąpił ból. Ból tak okropny, jakiego nie czuła jeszcze nigdy w życiu. Nie rozumiała co się dzieje. Drugi promień trafił w nią równie szybko. Upadła, choć ledwie to zauważyła. Nie czuła nic poza rozrywającym bólem. Ale to nie to było najgorsze. Widziała go, widziała jak znów podcina gardło ich synowi.
- Nie! - krzyknęła po raz kolejny, próbując doczołgać się w tamtą stronę, ale wizja rozmyła się i zastąpiła ją następna. Ból zlewał się w jedno, oblepiał ją całą przyspieszając bicie serca, które chaotycznie tłukło się w piersi. Nie, to nie ból ją zalewał, to jej własna ciepła krew, która rozlewała się wokół niej. Czuła ją pod palcami. Czuła pod sobą, mieszała się z jej ubraniami, barwiła skórę, i jasne włosy. Docierała do każdej jednej granicy, ale jedno wiedziała na pewno. Pomony tutaj nie było i to wyrwało z jej ust szaleńczy śmiech przepełniony bólem i cierpieniem, ale też satysfakcją.
- Nie mogę. Nie ma jej już tu. - wydusiła z siebie zwijając się z bólu. Ale majaki nadal ją nawiedzały, a ciało pulsowało nieznośnie. Próbowała jednak utrzymać się przy przytomności. Wiedziała… Coś wiedziała, ale umysł nie pozwalał dogonić tej myśli.

Z odmętów niepamięci w koncu wyłoniło się nazwisko, które była w stanie dopasować do tej twarzy. Justine Tonks. Szlama, mugolak, wspominana podczas spotkań Rycerzy Walpurgii jako członkini Zakonu Feniksa. Nie myliła się więc, podejrzewając, czy znów może ich spotkać przy ognisku anomalii.
- Tak sądzisz? Przekonamy się za chwilę - zakpiła Sigrun w odpowiedzi.
Czuła władzę nad jej umysłem, oczekiwała, że Tonks wbije sobie palce we własne oczodoły, by wydłubać z nich gałki, ale pomyliła się - po chwili władza ta ukruszyła się, pękła. Szlama zdołała wyzwolić się spod jej zaklęcia, a Sigrun warknęła ze złością; z rozkoszą spoglądała jak brutalne zaklęcie łamie kość, przerywa stawy i tkanki, oddzielając część nogi Justine od reszty działa. Wokół niej rozlała się kałuża krwi, gęstej, czerwonej i gorącej, brudnej, lecz jej widok działał nań pobudzająco - pragnęła ujrzeć jej więcej, jeszcze więcej, wydrzeć z gardła szlamy wrzask. Crucio powinno załatwić sprawę, tak potężne załatwiłoby ją raz na zawsze, być może zawsze już widziałaby najpotworniejsze wizje, jakie musiały ją teraz nawiedzać?
Rookwood cofnęła Esposas, nie było już potrzebne, Tonks została skutecznie unieruchomiona i unieszkodliwiona; bez nogi, bez różdżki nie miała szansy na ucieczkę, a pogrążona w najgorszym koszmarze nie mogła zrobić nic. Kajdany były zbędne. Sigrun uczyniła kilka kroków do przodu, zamierzając sobie wziąć jej nogę na pamiątkę.
Odezwała się jednak anomalia, sycąca się cierpieniem i bólem, przypomniała, że nie należy jej ignorować - powietrze zaczęło pulsować niebezpiecznie.
- Pamiętajmy, co jest ważnego/b] - zwróciła się do Lyanny; Czarny Pan nakazał im poskramianie tej niestabilnej anomalii, to stanowiło dla nich priorytet. Nie prywatna zemsta, nie zabawa z ofiarą. Najpierw to co ważne - a jeśli im się powiedzie, pokaże brudnej szlamie gdzie jej miejsce.
Uniosła różdżkę i skierowała strumień swojej magii przeciwko anomalii, zamierzając wziąć ją we władanie, potrafiła już przecież to robić, uczyniła to nie raz. Skupiła myśli na tej niestabilnej energii, postępując zgodnie z procedurą przekazaną przez Pana, licząc, że Lyanna nie będzie zwlekała - i dołączy do niej.


[b]| ściągam własne zaklęcie, więc bez akcji, rzucam tylko na anomalię do tego
na naprawę anomalii nie rzucam, bo felix