First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Uśmiechnął się do niej przez smutek. Ten jednak ustępował powoli, bo skoro to nie była próba targnięcia się na swoje życie, to... wszystko było w porządku? Nie, na pewno nie wszystko, ale przynajmniej w takiej ilości, która pozwalała jej na to, żeby się śmiać i oddychać, a to przecież było najważniejsze. Oddychała. On też wziął głęboki wdech. Miała rację — był spięty strasznie, bo się ostatnio nie czuł za dobrze, ale pojawiało się w jego życiu coraz więcej chwil lekkich i dobrych. Przypominały mu powoli o tym kim był i kim może się na powrót stać. Nie zgorzkniałym, użalającym się nad sobą Cillianem Moorem, tylko znowu (wreszcie!) Sillym. Ich, Sillym, który ich na duchu podtrzymywał przy każdej możliwej okazji. Udało mu się to w tym miesiącu kilka razy. Pod wpływem osób, przy których czuł się najbardziej swobodnie. Dolores była inna — łączyło ich kilka spotkań, koleżeńskość, stos teorii spiskowych i miejskich legend szeptanych sobie do ucha, ale... wciąż potrafił przyrównać ją do kogoś spotkanego przypadkiem, a to pozwoliło mu wystawić samego siebie na kolejną próbę.
Czy jeszcze potrafi? Być sobą?
Nie do końca. Przeszło mu przez głowę jakieś dwadzieścia pomysłów na to, jak mogłaby tu zginąć, ale urwał to wyliczanie szybko, bo i tak by jej tego nie powtórzył — posiadał w sobie jeszcze jakieś strzępki tego, co wypadało powiedzieć, a czego nie...
— Albo pisarza — mrugnął do niej. Niechaj mu przyjdzie docenić jej lekkiego ducha i na tym koniec. Czy potrzebowali dzisiaj do szczęścia czegoś jeszcze? W jego odczuciu nie. Zamierzał karmić się tym jak swawolna była. Wyciągnął rękę z kieszeni i wyciągnął w jej kierunku. Niech go znów pociągnie gdzieś. Co prawda jutro umówił się z Lady Macmillan, ale... chyba przeboleje to, że będzie zaspany. — Mamy delikatne serca.
Splótł ze sobą ich palce.
— Skoro tak... — uległ temu — to mogę odprowadzić cię rano, albo kiedy popłaczemy się z zimna. — Nie mógł rozgrzać jej zaklęciem. A może... mógł? Wiedziała już przecież o istnieniu magicznego świata, ale nigdy przecież nie połączyła go z nim. Musiała być pewna, że stoi naprzeciwko mugola.

Uchwyciła jego dłoń, uśmiechając się delikatnie. Większą od jej własnej, chociaż wydawało się, że po pracy w warsztacie to właśnie jej skóra była nienaturalnie szorstka - nie mogła dorównać delikatnością pannom z dobrych domów, które mogły pracować za biurkiem czy w urzędach, nie musząc brudzić się smarem i ciężką pracą. Chociaż wciąż niewiele kobiet miało taki przywilej, szczególnie w czasach wojny - chyba, że posiadali magię. Nie była w stanie sobie wyobrazić jakie życie prowadzili czarodzieje. Gdyby ktoś jej zdradził, że Cillian posiadał ten niezrozumiały dar, nie wiedziałaby co o tym myśleć, bo w końcu nie był taki jak oni - ci którzy przychodzili i palili wioski, mordowali ich dla własnej przyjemności i przeganiali.
- Tak podatne na wojnę i smutek... - powiedziała ciszej, zastanawiając się przez moment jak sobie z tym wszystkim radził, nie mogąc powiedzieć, żeby nie dostrzegła tej zmiany. Martwił się, bo kto nie martwił się o bliskich w tych czasach? Przyjaciół, rodzinę, znajomych z którymi śmiali się i bawili.
Wiedziała, że miał delikatne serce. Jak on sobie radził z tym wszystkim? Była pewna, że nie ominęła go utrata bliskich... Ale nie czuła, że powinni rozmawiać o tym. Powinni oboje nakarmić swoje serca miłymi wspomnieniami póki jeszcze mogli odczuwać radość. Dzień za dniem wydawało jej się, że te wszystkie wspomnienia sprzed lat blakną i wcale już nie cieszą tak jak kiedyś, a powodują tylko większą pustkę i tęsknotę za czasami, które już nie wrócą. Bała się, że to wszystko co dobre już minęło.
Pociągnęła go po chwili, unosząc jego rękę do góry i samej wykonując piruet z cichym śmiechem, który dołączył do szumu wody i wiatru. Nie powinni być głośno, powinni uważać, bo skąd mogli wiedzieć czy ktoś wrogi nie czai się niedaleko? Mimo to, potrzebowali chwili swawoli - wolnej od zmartwień i lęku.
- Wtedy zatańczymy, będzie cieplej. Może nie będzie tak ciepło i przytulnie jak w barze, ale będzie wystarczająco - powiedziała, stając zaraz znów naprzeciwko niego i opuszczając ich dłonie, nie odrywając wzroku od jego oczu. - Albo pobiegniemy, albo pójdziemy do domu i znajdę koc, zaparzę coś do picia, i usiądziemy na dachu, i wtedy zaczekamy na wschód.

Zdążył już powiedzieć to na głos, ale teraz raz jeszcze powtórzył w myślach: naprawdę dobrze było ją widzieć. I nie chodziło już jedynie o radość z tego, że oboje wciąż żyli i najwyraźniej mieli się całkiem dobrze. Chodziło o to uniesienie, które mu przyniosła razem ze swoją osobą. Uniesienie, którego potrzebował — zabrakło w nim na długo tego szaleństwa, żeby tańczyć na pomoście do dźwięków przyrody, ale z Dolores nie dało się spędzać czasu inaczej. Była zbyt wolna, była zbyt... sobą? Nie potrafił opisać uczuć, które towarzyszyły ich spotkaniom, a chciałby to zrobić. Chciałby uwiecznić te chwile na papierze i unieśmiertelnić je. Tak jak wiele innych bliskich sercu. Tylko jak ubrać to wszystko w słowa? Czy Dolores dało się zamknąć w czarnych literach na białej kartce? To zdawało się być uwięzieniem ptaka w małej klatce. Chwile spędzone w jej towarzystwie pamiętał tak, jakby mózg zapisał je na pożółkłej kliszy. Były niewyraźne i wyraźne zarazem, jakby rozmazany obraz uzupełniany był przez kipiące ze scen emocje i nastrój.
— Ale na radość i miłość również — przypomniał jej, unosząc w górę nie tylko kąciki ust, ale i brwi. Spędził z nią wspólnie ledwie kilka minut, a już czuł, że jest z nim coraz lepiej. Jakby czerpał z niej energię, jakby promieniowało z niej ciepło.
Była jak słońce.
I utonął w tym zupełnie. Chociaż opuściła ręce, Moore odważył się sam poprowadzić ją do koślawego tańca w rytmie ich oddechów i śmiechu. Nie znał żadnych ciekawych kroków, zabrakło im muzyki innej niż szum drzew i bicie serc, posiadał w sobie jednak sporo szczęścia, które mógł spożytkować na to, aby uczynić tę chwilę bardziej magiczną — braki w umiejętnościach nadrobił entuzjazmem. Powiedzieli sobie, że zostaną tu do rana, ale nie zostali. Jesień przepędziła ich stąd bardzo szybko. Zimny wiatr wdzierał się coraz mocniej pod zimowe płaszcze, a niebo pozostawało tak samo ciemne jak przed chwilą. Odprowadził ją do domu. Rozstali się pod drzwiami. Znów jedynym świadkiem ich spotkania było morze gwiazd.

| Z tematu x2

6.01.1958

Nie należał do romantyków, a jednak teraz czuł, że takie spotkanie było wręcz oczekiwane. Będąc człowiekiem stworzonym do działania nie potrafił tak ot, czekać aż coś się zmieni czy stanie, musiał wziąć sprawy we własne ręce. Zwłaszcza po ostatnim spotkaniu z Florką musiał się dowiedzieć jakie następne kroki ma powziąć.
Nie ukrywał przed czarownicą, że ma zamiar zaangażować się mocniej w działania, ale czy ona była na gotowa? Czy miała świadomość, że tak jak martwi się o brata teraz on będzie przysparzał kolejny kłopotów? Nie miał ambicji znalezienia się na listach gończych, ale jego czyny tam właśnie będą go pchać, był tego w pełni świadom.
Uznał, że ciągłe siedzenie w Greengrove Farm jest zbędne, zwłaszcza teraz, zimową porą kiedy okolica przykryta śniegiem wręcz zapraszała do skorzystania ze spaceru. Na miejsce spotkania wybrał pomost, gdzie skuta lodem tafla wody przypominała lustro, a promienie słoneczne odbijały się od niej mocno. Ubrany w ciepłą kurtkę i opatulony puchońskim szalikiem stał przed wejściem na pomost i patrzył w dal wspominając swoje wyprawy do Amazonii, które zdawały się teraz daleką przeszłością, jakby wydarzyły się w innym życiu, jakby nie było to jego życie. A przecież ledwo pół roku temu zjechał do Anglii nie mając jeszcze pełnej świadomości jak wygląda sytuacja w ojczyźnie, obiecując sobie, że w nic się nie zaangażuje, bo przecież to nie jego walka; jak bardzo się mylił. Ostatnie tygodnie pokazały mu, że aby zło zatriumfowało wystarczy, że dobrzy ludzie nic nie będą robić. Nie miał zamiaru stać i patrzeć, nie teraz kiedy zrozumiał, że każda para rąk jest potrzebna, a jego umiejętności mogą się przydać w dalszym działaniu.
Słysząc kroki za sobą obrócił się i dostrzegł figurę Florki zmierzającą w jego stronę. Odetchnął z ulgą, obawiał się, tylko trochę, że czarownica się nie zjawi, że pocałunek tuż po świętach sprawił, że zaszyje się w Oazie, ale jednak przybyła, a to sprawiło, że uśmiechnął się na jej widok.

Czy zdawała sobi sprawę? Z tego, że teraz Herbert będzie się mieszał w sprawy zakonu równie mocno, jak Florean? Sama wmawiała sobie, że owszem, jest tego świadoma. Więcej, przekonywała samą siebie, że jest na to gotowa. Przecież ten konflikt, ta wojna nie trwały od wczoraj, a ona zamartwiała się o bliskich i znajomych już od dłuższego czasu. List gończy wystawiony został za jej bratem już parę miesięcy temu, Oaza była jej domem jeszcze dłużej, czy nie miała więc czasu przywyknąć?
Problem polegał na tym, że do tego nie dało sę przywyknąć. Więc na dobrą sprawę nie, Florence nie była gotowa na to wszystko. Nawet pomimo faktu, że zmagała się z tym już od miesięcy. Sama zabrnęła jednak w to zbyt głęboko, aby odpuścić - chociaż nie należała do zakonu, ani nawet do jego sojuszników, była zbyt zaangażowana emocjonalnie. Mogła więc jedynie wspierać ich swoimi uzdrowicielskimi i kulinarnymi umiejętnościami oraz wierzyć, że dzięki współpracy dadzą radę to wszystko przetrwać.
Spacer w zimowej scenerii brzmiał wręcz bajecznie, jak idealna okazja na to, aby na moment oderwać się od niewesołych myśli związanych z wojną oraz coraz dotkliwszym głodem i problemami w Oazie. Kobieta nie była pewna, czy Grey słyszał już o nowych przeciwnościach losu, z którymi musieli radzić sobie uchodźcy zamieszkujący ową zaczarowaną wyspę. Jeśli nie, ne zamierzała też tego tematu poruszać - naprawdę chciała się odrobinę zrelaksować, przenieść myślami w inne miejsce, pocieszyć wolnym, leniwym popołudniem. A przyznać trzeba, że nie było to wcale trudne. Przynajmniej jeśli chodzi o ten fragment ze skupieniem myśli na innych tematach. Florence przez kilka dni po świętach i po wizycie w Greengrove Farm co rusz powracała wspomnieniami do tej szczególnej chwili w salonie Herberta. Na samą myśl o tym jej policzki przybierały intensywny, różowy odcień. Teraz było tak samo, choć winą za to obarczała panujące wokół zimno i szczypiący skórę mróz. Czy była spanikowana? Może odrobinę. Tak, przez chwilę nawet myślała o tym, czy powinna się tu zjawiać. Ucieczka jednak nic by jej nie dała. Mogłaby uciec przed Herbertem dziś, ale nie uciekłaby przed swoimi własnymi uczuciami. No i Grey prędzej czy później także by ją w końcu dorwał. Nie, tak głupim i bezsensownym zachowaniem tylko sprawiłaby mu ból. I sobie też. Bo przecież jej zależało. Nie chciała, by pomyślał sobie inaczej. Gdy przywoływała w myślach jego twarz, wyraz jego ciepłych, jasnych oczu i dotyk szorstkich dłoni, w brzuchu czuła przysłowiowe motyle i robiło jej się gorąco. Poza tym, na Merlina, miała prawie trzydziestkę na karku. Nie była już nastolatką, żeby peszyć się na myśl o spotkaniu z chłopakiem!
Okolica była naprawdę urokliwa. Florence zdążyła się już z nią zapoznać, gdy mieszała przez chwilę w Dolinie Godryka. Gdy jednak dziś jej oczom ukazała się zimowa sceneria, na której tle odznaczała się ciemna sylwetka mężczyzny, kobieta musiała aż na moment przystanąć. Było coś prawdziwie magicznego - w lśniącej, lustrzanej tafli zamarzniętej wody, w puchu zalegającym dookoła, w promieniach słońca, które nieśmiało przebijały się przez chmury. Wszystko to stanowiło jednak tylko tło da niego. Widząc ten ciepły uśmiech, Florence miała wrażenie, że jej kolana zamieniają się w watę. Policzki i tak już miała czerwone. - Dzień dobry - powiedziała miękko, także obdarowując Herberta serdecznym uśmiechem. - Wybrałeś naprawdę urokliwe miejsce - Chyba ubrała za gruby płaszcz, czy może to pogoda nagle zrobiła się cieplejsza?

Ogarnął go jakiś spokój kiedy znalazła się bliżej. Czy to właśnie nazywają ostoją kiedy mówią o drugiej osobie? Czy to samo czuł ojciec gdy przebywał z Hattie? Jeżeli tak, to było to fantastyczne uczucie i nie chciał aby przeminęło. Zima i szczypiący mróz nie miały teraz znaczenia kiedy była obok. Zawierucha wojenna na chwilę zeszła na bok, wielkie plany z wędrówkami po wrogich terenach, odczytywaniem map również, ponieważ to jej orzechowe oczy i miękki głos były teraz najważniejsze. Kiedy podeszła bliżej, nachylił się w jej stronę by ucałować jej zmarznięty policzek.
-Czyli trafiłem idealnie. - Uśmiechnął się tym swoim krzywym i chłopięcym uśmiechem, który zdawał się należeć do łobuziaka niż do dorosłego mężczyzny, ale pasował do samego Herberta. -Gdyby zaś nam było chłodno, mam ze sobą termos gorącej herbaty.
Wskazał na torbę, którą zabrał ze sobą. Każde wyjście traktował trochę jak małą wyprawę, na którą należało być przygotowanym. Wyciągnął w jej stronę swoją dłoń zachęcając ją tym samym aby ją pochwyciła. Wiedział, że musi pokazać kobiecie, że pocałunek w salonie był czymś więcej niż chwilowym uniesieniem, niż kaprysem mężczyzny, który wykorzystał chwilę słabości. Kiedy przyjęła jego dłoń ruszył na most spokojnym krokiem.
-Kiedy byłem w Amazonii próbowałem wytłumaczyć Indianom czym jest śnieg. - Przypomniał sobie jedno ze spotkań z tym groźnym ludem. -Nie mogli pojąć idei śniegu i zmrożonej wody, ale za każdym razem pytali jak to wygląda. Chcieli abym im przywiózł śnieg ze swojej krainy. Może kiedyś to zrobię.
Pomost był pokryty właśnie tym białym puchem więc musieli ostrożnie stawiać kroki aby się nie poślizgnąć, ale okolica była na tyle urokliwa, że warto było wyjść pomostem prawie na środek jeziora by podziwiać jego piękno. -Amazonia zachwyca, ale tęskniłem do takiej zimy.
Był podróżnikiem, wagabundą i choć lubił swoje życie w biegu, w ciągłym ruchu tak powroty do domu pozwalały mu zebrać siły do kolejnych wypraw. Mógł zaplanować kolejne kroki. Niestety mapy lasów deszczowych zostały teraz zastąpione mapami z czasów wojny, pokreślone z zaznaczonymi punktami leżały w Greengrove Farm czekając aż Grey spakuje je do plecaka i wyruszy w zimową podróż po kraju ogarniętym wojną.

Było coś magicznego w tej morskiej scenerii. Chociaż Florence od miesięcy dosłownie żyła na wyspie, a od najbliższej plaży dzieliło ją ledwo kilkanaście minut spacerem, tam jakoś nie potrafiła docenić okolicy. Oaza przestała być faktyczną oazą, nosiła po prostu taką nazwę. Stała się miejscem, które, owszem, było bezpieczne, jednak straciło niemal całe piękno i urok. Gdzie nie padł jej wzrok, zawsze widziała bezdomnych ludzi, takich jak ona, albo i biedniejszych. Rozbite rodziny które cały swój dobytek mogły schować w jednej lub dwóch płóciennych torbach, ukrytych gdzieś we wnętrzu namiotu rozbitego na plaży. Nie, chyba nie potrafiła już patrzeć na tamte okolice z uśmiechem.
Tu jednak było zupełnie inaczej. Okolica była cicha i spokojna. Trafili także na moment, gdy w pobliżu nie było nikogo. Cisza i spokój tego miejsca była niemal nierealna. Sprawiała wrażenie zaklętego w czasie, bezpiecznego i magicznego. Florence wiedziała jednak, że w dużej mierze była to zasługa samego Greya. Nie wybrałaby się tu, gdyby nie on. Nie czułaby się tak bezpiecznie, gdyby nie on. No i serce by jej tak nie waliło, gdyby nie ten mężczyzna. Gdy złożył pocałunek na jej policzku, miała wrażenie że skóra w tamtym miejscu wręcz płonie. Chyba po części jednak była znów nastolatką - tak samo z resztą jak i on, z tym chłopięcym uśmiechem, iskrą w oku i puchońskim szalikiem owiniętym wokół szyi.
- I jeszcze herbata! Herbert jesteś genialny. - dlaczego ona o tym nie pomyślała?
Nie posądzałaby go o to, że chciał wykorzystać moment jej słabości. Nawet jej to do głowy nie przyszło, przeciwnie. Miała o nim przecież bardzo dobre zdanie - nawet jeśli był trochę włóczykijem, trochę ciągnęło go do bijatyki, to chciał także iść ratować świat. Czy nie o tym rozmawiali przecież wcale nie tak dawno w jego salonie? Tamtego dnia, kiedy, osłabiona głodem, Florence padła jak długa na deski podłogi? Był dobrym człowiekiem, kogoś takiego nigdy nie oskarżyłaby o zabawę uczuciami innych. Jak do tej pory pokazywał jej jak bardzo mu zależy. Nie brała tego wcale za pewnik - każdy taki drobny gest był więc mile widziany i ciepło witany.
Florence zerknęła na wyciągniętą dłoń Herberta, finalnie jednak jej nie chwyciła. Zamiast tego, objęła jego przedramię, przylegając do niego bokiem. Posłała mu także lekko zaczepny uśmiech - ona także musiała pokazać mu, że ta relacja wiele dla niej znaczyła - z każdym dniem coraz więcej. Chciała też by wiedział, że nie zamierzała tylko brać... bo cóż, wstyd przyznać, ale póki co Florence faktycznie głównie czerpała korzyści z odwiedzin w Greengrove Farm. Chciała się mu tym jakoś odwdzięczyć, dziś jedynie drobnym gestem, ale kto wie na co wpadnie jutro?
- A nie spróbowałeś im go wyczarować? - zapytała, zaciekawiona historią. Gdy ruszyli ku pomostowi, stawiała kroki powoli i ostrożnie. Nie chciała się poślizgnąć i jeszcze, nie daj Merlinie, wpaść do wody. To by była katastrofa. Wtedy nawet herbata by jej nie uratowała. - Wiem, że to nie to samo ale... zawsze mogłoby im dać jakieś wyobrażenie - dodała jeszcze, nadal lekko zamyślona. Swój wzrok skierowała na profil Herberta, przez krótki moment podziwiając jego twarz. Zima faktycznie była wyjątkową porą roku. Mroźna, nieprzyjazna, czasem wręcz zabójcza, ale dawała też tej wyjątkowy rodzaj radości i piękna, którego brakło innym porom roku. Szkoda, że nie mogli się tym teraz cieszyć w pełni. - Nie żałujesz, że wróciłeś, prawda? - zapytała cicho, trochę niepewnie. Gdyby Grey wciąż przemierzał bezkresną dżunglę, dostęp do informacji miałby pewnie mocno ograniczony - nie wiedziałby więc zapewne, jak źle dzieje się w Anglii. No i... byłby bezpieczny. No, bezpieczniejszy.

Zima miała to do siebie, że zmieniała nie tylko krajobraz usypiając cały świat, ale również ludzi. Biały, chłodny puch potrafił wyciszać  i skłaniać do refleksji. Ta dwójka postanowiła na chwilę się zatrzymać i choć za ich plecami toczyła się wojna to chcieli przez krótki moment wyzwolić się z duchoty i strachu jaki towarzyszył każdego dnia i osiadał na ramionach oraz piersi ciężarem.
Jakiś czas temu Herbert uważał, że wiązanie się z ludźmi, przywiązywanie się do nich jest błędem w czasie takim jak ten. Powoduje ból, oglądanie się przez ramię, ciągłą obawę a jednocześnie to właśnie napędzało i sprawiało, że parł uparcie do przodu. Walczył o każdą kąśliwą uwagę brata, o ciepłe spojrzenie Hattie, o uśmiech Florki. To mu dodawało energii, sprawiało, że patrzył w przyszłość i wypatrywał jej spokojnej, gdzie nie muszą martwić się o przeżycie swoje i bliskich. Miał po co i dla kogo walczyć, gdyby był samotnikiem nie miałby takiego celu i siły, choć bywały momenty kiedy patrzył na mapy i swoje plany pustym wzrokiem rozumiejąc, że na samym końcu może spotkać jedynie śmierć. A ta uśmiecha się do każdego, co człowiek może zrobić to podarować jej swój uśmiech.
-Zdarza się nawet najlepszym. - Uśmiechnął się zadziornie odpowiadając na jej zaczepny uśmiech kiedy powoli szli ku końcowi pomostu. Chwila beztroski, trochę dziecięcej pozwalała złapać oddech i nabrać dystansu do rzeczywistości, a właśnie tego potrzebowali. -Zdobyłem ich zaufanie, ale wyczarowanie im śniegu sprawiłoby, że zobaczyli by we mnie demona ze swoich opowieści. - Odpowiedział i spojrzał na Florkę u jego boku. -Kobiety z tego plemienia byłby zachwycone twoimi włosami. - Byli coraz bliżej końca pomostu wychodząc bliżej serca jeziora. - Same mają włosy czarne niczym smoła i sztywne. Kiedy dotykały moich  nie mogły się nadziwić, że są tak odmienne od ich.
Zaśmiał cicho na to wspomnienie kiedy przez chwilę stał się główną atrakcją w małej wiosce w sercu Amazonii. Zatrzymali się na końcu, a Herbert spojrzał przed siebie w dal, jakby wypatrywał czegoś na horyzoncie. Przez chwilę milczał pozwalając aby pytanie kobiety wybrzmiało w powietrzu. Czy żałował? Nie było to proste pytanie i choć odpowiedź zdawała się oczywista to nie potrafił jej udzielić od razu. Potrzebował chwili aby ją wyartykułować.
-Nie. - Powiedział stanowczym tonem, a niebieskie oczy nabrały chłodnego wyrazu niczym lód, który skuwał powierzchnię jeziora. Kiedy jednak spojrzał na Florence wrażenie rozmyło się pod ciepłem jego spojrzenia i niefrasobliwym uśmiechem. - Teraz tym bardziej.
Trochę się z nią droczył i zaczepiał, ale prawdą było to, że nie żałował swojej decyzji, że wrócił do kraju i został. Zaraz jednak znów spoważniał patrząc na czarownicę w milczeniu. -To co teraz powiem, jest prawdopodobnie jedną z najbardziej egoistycznych rzeczy jaką kiedykolwiek powiedziałem w moim życiu. Dziękuję, że jesteś.

Florence od zawsze wiedziała, że grupa ludzi zawsze potrafi zdziałać więcej niż w pojedynkę. Co prawda, przez pierwsze lata jej życia ta "grupa" ograniczała się do jej i Floreana... to chyba była taka cecha bliźniąt. Później krąg ten rozszerzył się na inne dzieciaki, szczególnie w szkole. Florence nigdy nie była sama - no, może poza jednym wyjątkiem, a mianowicie wyjazdem do Florencji. Chciała wtedy zabrać ze sobą brata, ale finalnie pojechała sama - co początkowo niezwykle ją przerażało. Dała tam jakoś radę i nawet odkryła nową pasję - ale nigdy nie dałaby rady rozkręcić biznesu bez brata. O nie, Florence zdecydowanie doceniała relacje, które nawiązała w swoim życiu. Każdy jeden z jej przyjaciół miał w jej sercu szczególne miejsce, o każdego się martwiła. Najbardziej oczywiście o swojego brata - a teraz także coraz bardziej o Herberta. Nic nie mogła na to poradzić, nawet jeśli - świadomie oraz nie - się na to wszystko zgodziła.
- Oh. Nie znali magii? - dopytała zaraz, jeszcze lekko speszona, że mogła o tym nie pomyśleć. Florean już jakiś czas temu zauważył, że dwójka rodzeństwa niemal odcięła się od swoich mugolskich korzeni - nie specjalnie. Po prostu tak byli zajęci swoim życiem na Pokątnej, korzystania z czarów i tak dalej. Zwyczajnie zapomnieli, że połowa ich genów pochodziła od niemagicznej kobiety. Nie pomyślała więc w pierwszej chwili, że mieszkańcy dżungli mogli nie znać magii. Ale z drugiej strony... spodziewała się, że umiejętności czarodziejów są obecne na całym świecie? W takich momentach Florence czuła się zwyczajnie głupia. Tak mało wiedziała o świecie! Z drugiej strony, był taki czas kiedy potrzebowała po prostu znaleźć swoje miejsce, swoją kotwicę. Pokątna i lodziarnia były właśnie taką ostoją. Do czasu. - O nie. Już widzę, jak próbowałyby mnie ostrzyc, żeby zdobyć po kosmyku dla siebie - zmarszczyła lekko brwi, słysząc o włosach ludzi z plemienia. Ale domyślała się, że faktycznie miękkie włosy europejczyków musiały wzbudzić w plemieńcach niezwykłą sensację. - Szorstkie przez ich geny czy przez to że... nie mają w dżungli... mydła? - znów poczuła się trochę głupio, zadając to pytanie. Wiedziała, że mieszkańcy Amazonii nie posiadali wielu luksusów, które dla rozwiniętych cywilizacji były normą... ale chyba mieli jakiś sposób na zachowanie czystości?
Spodziewała się jego odpowiedzi. Albo właściwie... po cichu miała nadzieję, że usłyszy właśnie taką odpowiedź. Mimo wszystko, gdyby został w dżungli, nie byliby w stanie wyrwać dla siebie tej chwili radości. Nie odwiedzałaby Greengrove Farm, nie piekła ziemniaków w ognisku, nie czerpałaby sił z ciepła niebieskich oczu.
- Egoistycznych...? - powtórzyła, nie do końca pojmując, co miał na myśli. Nie całkiem zdawała sobie sprawę z tego, co właściwie jej osoba mogła znaczyć dla innych. Oczywiście, chciała być oparciem, wspierać go zarówno w życiu codziennym, jak i w kwestiach związanych z wojną... nigdy jednak nie myślała o sobie, jako o kimś niezastąpionym, o kimś szczególnie ważnym czy wyjątkowym. Traktowała się raczej jako jedną z wielu twarzy w tłumie. To dlatego słowa Herberta tak wiele dla niej znaczyły - tak wiele, że jej serce na moment zabiło mocniej - Głupoty mówisz jakieś. Przecież to ja tu jestem większą egoistką... - uciekła wzrokiem w bok, wyraźnie zawstydzona. Czy nie traktowała jego domu jako miejsca ucieczek z Oazy, czy nie korzystała z jego dobroci i ciepła, samemu dając mu w zamian tak niewiele? Chyba tylko więcej zmartwień, starczy wspomnieć ten raz, gdy zemdlała w salonie. - Herbert, byłam cieniem dawnej siebie - zaczęła, decydując się jednak spojrzeć mu w twarz. Zrobiła krok, stając naprzeciwko mężczyzny, nawet wyciągnęła dłoń, dotykając lekko jego policzka - Nadal bym była... gdyby nie ty.

-Znając magię, ale zupełnie inną. - Odpowiedział na jej pytanie i spojrzał na nią kątem oka przywołując na twarzy jeden ze swoich krzywych uśmiechów. -Widzisz, ich magia jest bardziej pierwotna, o wiele słabsza niż nasza, wykorzystują ją by kontaktować się z przodkami, zrozumieć przeszłość oraz przyszłość. - Obłoczki pary ulatywały z jego ust kiedy mówił, ale nie czuł chłodu, nie wtedy kiedy ona była obok. Zaśmiał się słysząc obawy czarownicy i pokręcił głową szczerze rozbawiony sięgając dłonią do jednego jej kosmyka. Był to dla niego bardzo naturalny odruch, nawet nie zastanawiał się nad tym co właściwie robi. -Nie obcinają czyiś włosów na pamiątkę. Włosy mają dla nich ogromne znaczenie. Na pewno jednak by podziwiały. - Tak jak on teraz podziwiał i chłonął wzrokiem jej osobę. -Takie stworzyła ich natura. Dżungla to nieprzyjazny teren, włosy są formą ochrony przed insektami. W miękkie łatwo mogą się wkręcić… - Nawinął kosmyk Florki na palec drażniąc się z nią lekko. Uśmiechał się przy tym niefrasobliwie, ale zamarł jak dotknęła jego chłodnego policzka. Przechylił głowę w stronę jej dłoni ciesząc się ciepłem i bliskością, przymknął na chwilę oczy skupiając się jedynie na oddechu. Gdy na powrót otworzył oczy te jaśniały intensywnie od emocji jakie się w nim kumulowały. Miał przecież się nie angażować, miał przed nikim się nie otwierać, nie wcześniej jak wojna się skończy, a stało się inaczej. Kiedy na to pozwolił? Ujął dłoń Florki by złożyć na jej palcach pocałunek wciąż się w nią wpatrując; rozpalał go żar, ale wiedział, że to złudne. Ciało było wychłodzone i należało dostarczyć mu ciepła. Z żalem puścił dłoń czarownicy by sięgnąć do torby, wyciągnął z niej dwa kubki. Jeden podał kobiecie, a drugi wziął dla siebie, machnięcie różdżką i termos sam się otwierał rozlewając gorący płyn do wcześniej przygotowanych kubków. Upijając łyk napoju czuł jak ciepło rozpływa się po jego ciele, jak naczynie parzy w dłonie, to też sprawiło, że myśli zaczęły płynąć swobodniej. Uśmiechnął się do niej, ale tym razem nie zadziornie, nie zawadiacko i prowokacyjnie jak miał w zwyczaju. Ten uśmiech był pełen ciepła ale również troski i oddania. -Pięknie dziś wyglądasz. - Powiedział w końcu nienaturalnie niskim głosem.

Słuchanie o mieszkańcach dzikiej i niedostępnej dżungli było prawdziwie fascynujące. Nie tylko pozwalało jej dowiedzieć się czegoś więcej o świecie zupełnie jej nieznanym, ale także odciągało myśli od nieprzyjemności. No i nie zamierzała kłamać, obserwowanie Herberta, który z pasją opowiada o swoich przygodach, zwyczajnie sprawiało jej przyjemność. Podejrzewała, że ona wyglądałaby mniej więcej tak samo opowiadając o nowych smakach lodów lub polewach. Albo o tęczowych wafelkach o zapachu waty cukrowej, które sprzedawali z Floreanem w swojej lodziarni, a za którymi dzieciaki zwyczajnie szalały. Opowiadanie o rzeczach szczególnie bliskich sercu zawsze sprawiało, że w ludzkich oczach zawsze pojawiał się ten specyficzny błysk. Miała tylko nadzieję, że kiedyś odzyska swój.
- O, czyli jestem bezpieczna - parsknęła cicho. Naprawdę przestraszyła się podobnego scenariusza, a przecież wolałaby się ze swoimi włosami nie rozstawać. Nie, żeby planowała wycieczkę do amazońskiej dżungli... chociaż może kiedyś? Kiedy to wszystko się skończy? - W sztywne się nie wkręcają? - upewniła się, bo jakoś ciężko było jej to sobie wyobrazić. Włosy to włosy, paskudztwa lubią w nie włazić niezależnie od struktury włosa!
Zerknęła ku jego dłoni, która nawinęła kosmyk na palce. Dobrze wiedziała, że się z nią drażnił, trochę ją podpuszczał. Nie wykluczała nawet, że trochę podkolorowywał swoje opowieści - ot, odrobinę, żeby miały jeszcze większy efekt niż w rzeczywistości, jeszcze bardziej zapierały dech w piersi i wprawiały w większy zachwyt. Ale to dobrze, musiał ćwiczyć, jeśli chciał pisać książki o swoich podróżach. Literatura wymagała tego, aby czasem ją ubarwić, a nie podawać tylko i wyłącznie suche fakty. Chociaż równie dobrze to wszystko mogło być jednak prawdą, co do najmniejszego szczegółu - a to tylko wróżyło dobrze książkom, które Grey chciał napisać.
Obserwowała w ciszy jak Herbert zdecydował się sięgnąć po herbatę i nalać im obojgu po kubeczku. Przyjemne ciepło rozlało się po jej ciele, kiedy wzięła kilka łyków. Nie odczuwała zimna, nawet na policzkach, wystawionych na działanie mroźnego powietrza, dobrze było jednak rozgrzać się naprawdę. Podziękowała mu pięknym uśmiechem. Właśnie takie drobne gesty sprawiały, że Florence doceniała poszczególnych ludzi - a Herberta szczególnie. Małe, bezinteresowne gesty, za którymi stała troska, opiekuńczość, przywiązanie. Tak samo z resztą z komplementami. Słysząc słowa mężczyzny, Florence na krótki moment się zapowietrzyła - choć udała, że to przez to, że oparzyła sobie język herbatą. Zaraz potem jednak opanowała się, zerkając na Herberta. - Dziękuję, ale... - to były naprawdę urocze słowa, aczkolwiek skoro on się z nią droczył, nie zamierzała pozostać mu dłużna. - Czy tego się nie mówi na początku spotkania? - mrugnęła mu z uśmiechem zza kubka, posyłając zaczepne spojrzenie, żeby przypadkiem nie pomyślał, że na poważnie robi mu jakiś wyrzut.

Podróże były jego życiem i pasją, która go definiowała, sprawiała, że miał cel w życiu i do czego dążyć. Ostatnie miesiące jednak sprawiły, że zaczął inaczej postrzegać siebie i świat wokół siebie. Pewne wartości należało zdefiniować na nowo, zweryfikować je oraz poddać srogiej ocenie. Wiedział, że do Amazonii szybko nie wróci, nie teraz kiedy miał inne zadania do wykonania, ale powroty nawet w opowieściach pozwalały mu zachować równowagę. Mapy w pokoju zapełniały się pinezkami oraz nazwami miejsc, w które chciał się udać kiedy to wszystko się skończy, pytanie brzmiało czy uda się tam sam.
Zerkał na Florkę kiedy snuł swoje wspomnienia z wypraw, a była wdzięcznym słuchaczem, któremu z przyjemnością przedstawiał inny świat.
-Nie tak łatwo. - Włosy czarownicy były miękkie i gładkie jak jedwab, delikatne jak ona sama, choć Florence miała w sobie wiele siły, choć sama tego nie widziała. Nie doceniała jaką była kotwicą dla niego i dla jej brata. Stanowiła punkt, którego obydwaj uczepili się, a będąc przywiązani mogli przeć dalej do przodu, było bowiem gdzie i do kogo wracać. Przekrzywił lekko głowę i posłał jej ten zaczepny uśmiech. -Spodziewałabyś się tego.
Oczywiście, że się drażnił i droczył, ale obydwoje tego potrzebowali. Ujął kubek w dłonie i upił spory łyk gorącego płynu, który przyjemnie rozgrzewał członki i jakimś sposobem koił myśli. Hattie zawsze powtarzała, że na troski najlepsza jest herbata, nie wiedzieć skąd ale matki posiadały tą mądrość życiową, która pomagała całej rodzinie. W Greengrove Farm to właśnie pani Grey, wdowa i matka dwóch niesfornych synów była dobrym duchem, który otaczał czułą opieką każdego kto przebywał akurat w domostwie.
Odszukał dłoń Florence i ujął w swoją zamykając w uścisku wyrażającym więcej niż tysiąc słów. Spojrzał przed siebie ponownie a na twarzy odmalowała się zaduma tak głęboka, że aż zmarszczka pojawiła się między jego brwiami.
-Musimy wracać. - Powiedział w końcu przerywając ciszę, która zdawała się trwać całe wieki.-Odezwę się do ciebie niedługo.
Odwrócił się w stronę Florence i podszedł do niej blisko by złożyć krótki pocałunek na jej czole.


|zt dla Herba

12.06.1958
Stawiane bez celu kroki wiodły w miejsce, którego nie znała. Załatwiając parę spraw w okolicy, dała się pokusie, aby po prostu zostać tu dłużej. Nie spieszyło jej się do domu, nie ciągnęło z powrotem do Doliny. Musiała wrócić przed wieczorem, lecz teraz miała te parę godzin, gdy nie ograniczało jej nic. Od kilku dni wróciła tęsknota za otwartą przestrzenią i dźwiękami otoczenia. Ciepłem słońca, powiewami wiatru, śpiewem ptaków, zapachem koszonej trawy czy kwiatów, których woń niosła się w powietrzu. Podskórnie czuła, że brakowało jej czegoś, czego nie potrafiła określić ani nazwać. To było dziwne, budziło bliżej nieokreślony dyskomfort, który osiadał nieprzyjemnie na barkach. Może to było tylko przeczucie, może oddech losu na karku, który znów przyniesie ze sobą coś złego. Chciała się mylić, zignorować intuicję, zagłuszyć nerwowość. Nie lubiła takich momentów, niechętnie wspominając słowa kobiet w taborze. Tych, które okazywały się mądrzejsze, nauczone życiowym doświadczeniem. Wiedziała, że zbeształyby ją za ignorancje, za nie szukanie powodu. Westchnęła cicho, zerkając na majaczący w oddali pomost. Może to właśnie on był celem? Nie znała jego historii, smutku topielców, którzy utracili życie w morskiej toni. Z zaciekawieniem pokonywała metry drewnianych desek, by na ich końcu przystanąć przy samej krawędzi. Woda zachęcała, by się w niej zanurzyć, lecz nie zdecydowała się od razu. Wolała usiąść, posłuchać pozornej tylko ciszy. Chociaż nie słyszała wokoło ludzkich głosów, nie oznaczało to, że otaczający ją świat był cichy. Przymknęła na moment oczy, odbierając sobie jeden ze zmysłów, a kąciki ust drgnęły minimalnie. Dotarł do niej tylko szum wody i świergot ptaków. Spojrzała w dół na nogi ledwie zanurzone w przyjemnie chłodnej wodzie. Dwa złote łańcuszki znów zdobiły lewą kostkę. Zerwane w złości w sylwestra, powróciły dziś na swoje miejsce, połyskując nieśmiało w promieniach słońca. Pozornie nie miały żadnego znaczenia, a jednak dla niej oznaczały wiele, będąc również przypomnieniem złożonych obietnic. Przechyliła delikatnie głowę, zastanawiając się nad tym. Czy dobrze zrobiła, że w końcu miała nosić je znów? Odzyskane tygodnie temu, dotąd zalegały w szufladzie, schowane przed wzrokiem, wyparte z pamięci. Może powinna pozostawić je tam, zapomnieć. Nie, nie chciała. Czuła znów znajomy upór i zaciętość, by ruszyć się z tego miejsca w życiu. Nie mogła w tym tkwić, w tej beznadziei. Zostało niewiele czasu, nim na świecie pojawi się dziecko, a tygodnie uciekały jej przez palce niekontrolowanie. Zmarnowane i niewykorzystane. Nie chciała, aby tak to wyglądało, by było tak dalej.
Pogrążona w myślach, nie usłyszała kroków na drewnianym pomoście. Nieświadoma niczyjej obecności, aż do ostatniego momentu. Wzdrygnęła się lekko, gdy w końcu dotarł do niej dźwięk, ciche szurnięcie nogą po drewnie. Odwróciła gwałtownie głowę, a ciemne loki rozlały się po plecach, by pędem jednak opaść na lewe ramię. Uważne i chmurne spojrzenie spoczęło na drobnej sylwetce dziewczyny, by zaraz rozpogodzić się zauważalnie. Brew uniosła się nieco, podobnie, jak kąciki ust.
- Hej.- odezwała się, odrobinę niepewnie. Półwila nie była przeciwnikiem, którego powinna się obawiać, a przynajmniej dotąd nie okazała się takowym być. Czuła jednak cień wstydu, że dała się tak podejść, że pozwoliła, by wystraszyła ją obecność znajomej dziewczyny.- Dobrze Cię widzieć... chociaż co tu robisz? – spytała zaraz, chyba naprawdę ciekawa tego. Odkąd tu była, nikt nie kręcił się w pobliżu. Dzięki czemu nacieszyła się już samotnością i mogła docenić dobre towarzystwo, a takim najpewniej mogła być Lovegood. Przesunęła się trochę, by zrobić jej miejsce obok.

Czy morze, w którego objęcia rzucali się ludzie o utraconych marzeniach, urwanej przyszłości i rozdartych sercach, zapisywało w swoich kroplach strzępki ich dusz? Było kapryśne, zaborcze. Mogło nie pozwolić na odejście, gdy poznało już smak cudzej bliskości, może mylnie przekonane o tym, że jego głębiny stworzą świat milszy niż piekło powierzchni. Niedziwne, że dziś przyszła akurat tutaj, jakby coś wiodło ją za rękę - cichy zew, albo wrzaskliwy szept drażniący wnętrze ucha, trudno powiedzieć. Tam, gdzie pulsowały żyły romantycznych tragedii, odnajdywała swoje gniazdka. Nie wiła ich świadomie, rzecz jasna, nie znała tak mrocznej strony historii pomostu w Dorset, ale gdy tylko dostrzegła go na horyzoncie, uznała, że właśnie stamtąd rozpocznie dalszą przygodę. Że tam będzie dobrze, choć każde inne miejsce spełniłoby się w roli przypadkowo obranego punktu wejścia do wody. Od majowych upałów, które sprawiły, że poddała w wątpliwość uprzejmość pogody, coraz częściej zaznajamiała się z akwenami na własną rękę; zdobywała coraz śmielsze dystanse, które z początku były krótkimi machnięciami rąk i nóg. Nie potrafiła pływać, wtedy - a dziś szło jej to opornie, ale przynajmniej doszła do punktu ćwiczeń, z którym dało się zrobić więcej, niż z kotwicą opadającą na dno.
W lnianej, przewieszonej przez ramię torbie schowała ręcznik, włosy zaplotła w dwa długie warkocze, w których znalazło się miejsce na kilka przeszywających ich kłosy koralików na wstążkach. Po porannej ulewie nadszedł czas na gorąc, jaki rzadko kiedy nawiedzał Anglię, z na powrót rozpogodzonego nieba lał się żar, jakby wszystko w ich świecie zamierzał podpalić. Może i tak było, może na to się zanosiło. To kwestia dla mądrzejszych.
Ona przyszła tu tylko popływać.
I nie spodziewała się towarzystwa, chyba trochę nierozsądnie założywszy, że temperatura zachęci spacerowiczów do zostania w domach. Nie poznała jej od razu, nieco ciemniejszej karnacji, bujnych loków opadających na plecy, których barwa przypominała korę pięknego drzewa; Celine musiała podejść bliżej, nieco pod kątem, by dojrzeć fragment znajomych rysów.
Tower, po którego wąskich korytarzach od celi do sali przesłuchań nauczyła się chodzić cichutko, byle nie wzbudzić uwagi współwięźniów, a i może zakłamać strażników o tym, że nie istniała, pozwoliło jej dziś zakraść się do dziewczyny na paluszkach, kiedy tylko postanowiła, że nie będzie się mieszać w jej sprawy z Nealą. Obie były dorosłe, Nela co prawda nieformalnie, obie musiały więc rozwiązać swoje problemy jak dorośli. Uśmiechnęła się pogodnie, wyłapując spojrzenie czekoladowych oczu czarownicy.
- Ciebie też, Evie - celowo zmiękczyła jej imię, po czym podeszła bliżej i miękko opadła na deski, żeby zająć miejsce obok Doe. W torbie miała mały kocyk, mogły na nim usiąść, ale było coś niebywale przyjemnego w dotyku sękatego drewna pod skórą, tak długo, jak nie pozostawiało w niej drzazg. - Chciałabym powiedzieć, że przyszłam poszukać syren, ale tak naprawdę po prostu chcę popływać. Uczę się. Na nurkowanie i szukanie ich gdzieś przy dnie jeszcze przyjdzie czas - wyjaśniła wesoło i przekrzywiła lekko głowę. - A ty? Przeszkodziłam ci w kąpieli w myślach? - bo na taką właśnie wyglądała jeszcze chwilę temu, zamyśloną, nieobecną, chyba nawet dość smutną, choć Celine nie znała jej na tyle, by móc ocenić to z przekonaniem.

The member 'Celine Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

'Zdarzenia' :