First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Przeciskanie się nie idzie mi zbyt sprawnie - wyginam się pod różnymi kątami, schylam głowę w niższych miejscach, cały czas jest jednak tak wąsko, że nie możemy stanąć obok siebie. Odgałęzienie jaskini wydaje się poprawne, ciągnie się coraz to dłużej, lecz z każdym krokiem wędrówka nie przypomina górskiej wspinaczki z torem przeszkód. - Powinni to przemyśleć zanim zmuszą do wejścia tutaj jakiegoś olbrzyma - wyobrażam sobie tego dużego mężczyznę ze spotkania Zakonu, on najpewniej musiałby się tutaj czołgać albo przejść całą trasę na klęczkach. Nie niepokoje się też parą, którą napotkałyśmy przed wejściem do jaskini. - Nie powinni nas dogonić, jesteśmy za blisko wyjścia. Spójrz! Jeszcze kilkanaście metrów i pewnie kawałek za rogiem, i będziemy wolne - szczera ulga pobrzmiewa w moim głosie. Śmiało mogłabym zgasić światełko na końcu różdżki, a wciąż widziałabym, gdzie należy stawiać stopy obute w pantofelki, które nie nadają się do wędrówki po jaskiniach. Może to moje przekonanie o zbliżającym się końcu tego jaskiniowego koszmaru sprowadza na mnie istne nieszczęście. Całkowicie niespodziewanie zahaczam o wystający kamień, plączą mi się nogi i by utrzymać równowagę wykonuję obrót godny primabaleriny, szoruję przy tym ręką po podłożu zanim podpieram się dłonią, by nie upaść. - Kości psidawaka! - sapię, podnosząc się do pionu - zdecydowanie, kiedy się wydostaniemy z tego labiryntu, muszę odnaleźć tego ćwierć inteligenta, co wymyślił taką przeprawę. Zbieram się w sobie, by przejść jeszcze kawałek, a gdy wychodzę na drugą stronę groty, ulga jest nie do opisania - dobrze wiedzieć, że nie darzę sympatią ciasnych miejsc zanim przyjdzie mi się wpakować do kolejnej pieczary lub innego, ciasnego tworu natury. - Nie pamiętam, ile miało być zadań? Pięć czy sześć? - dopytuję przyjaciółki, na pewno jednak jesteśmy już na półmetku. Krok od wyjścia i dwa kroki od waty cukrowej.

Skupiona na modelu Układu słonecznego Lunara nie zauważyła w pierwszej chwili, że tuż obok nich pojawiła się także druga para. Nie dostrzegła też, jaki wpływ miała na Skamandera jasnowłosa kobieta. Dopiero po dłuższej chwili zauważyła, że jej towarzysz był zdecydowanie rozproszony. Zaklęcia nie wychodziły mu tak jak tego chciał - choć rzecz jasna Lunara nie odczuwała przedziwnego uroku, jaki roztaczała wokół siebie druga kobieta. Nieudane próby Anthony'ego zrzuciłaby raczej właśnie na karb znudzenia zagadką - w końcu to ona ją rozwiązała, niemalże samodzielnie.
- No, pięknie. Prawda, że to bardzo ładny model? Mogłabym mieć coś takiego na swoim poddaszu. Tylko w pomniejszeniu. Unosiłyby się pod sufitem i pulsowały kolorowymi światłami - rozmarzyła się nieco, zerkając z dumą na ukończone zadanie.

szczęście

The member 'Lunara Greyback' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 34

| Para nr 11 idzie w prawo (1)
Nie spodziewał się, że jego pierwszy taneczny popis okaże się na tyle dobry. Ba, nie miał pojęcia, że to właśnie z Inarą przyjdzie mu odnieść taki sukces, czego owocem były czerwone świetliki wskazujące ścieżki, których nie powinni obierać. W swoim rozradowaniu czuł także odrobinę żalu do konkurującej z nimi pary, zdając sobie sprawę, że nie poszło im tak dobrze. Jednak nie okazał tego w żaden ostentacyjny sposób, w zamian uśmiechając się do Inary i przystępując do jak najszybszego ściągnięcia nie swoich butów. Jedynie w swoich czuł się nad wyraz komfortowo, choć wycieczka w labiryncie powoli dawała jego stopom do wiwatu; szczególnie jednak obwiniałby za ten stan odbyty przed chwilą taniec.
— Zatem tędy — zwrócił się cicho do swojej partnerki, gestem dłoni wskazując jedyną poprawną trasę. Na pożegnanie drugiej parze rzucił zaledwie krótkie spojrzenie, całkowicie poświęcając się już obserwowaniu dalszej ścieżki między żywopłotami.
Otaczająca ich zieleń działała na Zachary'ego kojąco, odpędzając od niego przemyślenia całkowicie niezwiązane z dzisiejszą atrakcją letniego festiwalu. Droga nie była jedynak na tyle długo, by mógł pozwolić myślom odkrywać nowe rejony pełne spostrzeżeń i pomysłów. Była właściwie bardzo krótka zważywszy na czas, który poświęcił na jej obserwowanie, w istocie będąc dlań zbiorem kroków prowadzących do kolejnej atrakcji; atrakcji, w której po raz kolejny towarzyszyli im inni.
Znajoma twarz Macmillana niemal natychmiast wzbudziła w nim odrobinę niepokoju. Przywoławszy obojętny wyraz twarzy, rzucił mężczyźnie krótkie spojrzenie tuż po tym, gdy się do niego zwrócił. Patrzył na Anthony'ego jeszcze chwilę, nim ledwie widocznym ruchem głowy przytaknął, uśmiechając się w myślach, że ten konkretny czarodziej miał problemy z rozpoznaniem go.
— Lordzie Macmillan — rzucił krótko, zerkając w stronę Inary. Jej także nie poznał. Czyżby Macmillan miał z pamięcią problemy większe niż przypuszczał? A może jego lata nie pozwalały mu na spamiętanie wszystkich członków arystokracji. Nie miał pojęcia. Był jednak pewien, że ta krótka wzmianka ubawiłaby Ramesesa do łez i dałaby jego bratu kolejny powód, by dręczyć biednego czarodzieja.
— Pozwól, że przedstawię ci lady Inarę Nott — odezwał się, gestem dłoni wskazując na swoją towarzyszkę, przechodząc krok do przodu, aby wreszcie przyjrzeć się czekającej na nich zagadce. Niuchacz, pomyślał, poprawnie identyfikując to pocieszne stworzenie. Nie poświęcił mu jednak zbyt wiele uwagi, dostrzegając drugiego mężczyznę. Ten był mu obcy.
— Lordzie — odpowiedział obojętnym tonem, widząc przybycie kolejnej pary. Ich również nie znał. Jedynie widok rudych włosów dawał mu do myślenia, że ich właścicielka mogła być Weasleyem. O drugiej z pań nie myślał kompletnie nic. Może tylko tyle, że ostatecznie stanowiła interesujący obiekt badań tego, w jaki sposób pogardzała stanem, którego nigdy nie będzie dane jej zaznać.
W końcu jednak nie to było istotą tego miejsca. Dał sobie spokój z tym, czego tu zaznał. Powitania miały miejsce. Zasady rozgrywki zostały zachowane i Zachary nie zamierzał brnąć w polityczne pogawędki, gdy na powrót skupił się na niuchaczu. Stworzenie były zaplątane i niewątpliwie stanowiło odpowiedź w tym, co potrafiło uczynić. Zbliżywszy się do niego, miał na twarzy lekką namiastkę uśmiechu. Kontakt ten przywodził mu na myśl wszystkie wspomnienia związane z Ammunem i były dla Zachary'ego idealną wskazówką, w jaki sposób powinien postępować. Wyciągnął różdżkę (pierwszy raz, odkąd zabawa się rozpoczęła) i wolnym ruchem wycelował ją w więzy utrzymujące zwierzę. Cały czas starał się utrzymać kontakt wzrokowy, będący tak niezbędny, bowiem wizja rzucenia zaklęcia przyprawiała go o dreszcz. Starcie z burzliwym zachowaniem magii było mu absolutnie nie w smak, jednak już podjął decyzję.
— Diffindo — niemal szepnął, ostrożnie przesuwając koniec różdżki po więzach, wspominając przez moment dzień, w którym przyszło mu ratować jednego z ocalałych z płonącego Ministerstwa.

Rzucam Diffindo, doliczam statystykę obrony

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 72

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Był pod niemałym wrażeniem, gdy oplatające niuchacza więzienie zaczęło się rozpadać. Był wolny zupełnie jak Ammun. Mógł zrobić, co tylko chciał, jednak Zachary w zamian za wolność pragnął jedynie małej przysługi.
— Znajdź klucze potrzebne do otwarcia naszej skrzyni — zwrócił się cicho do niuchacza, posyłając mu poważne spojrzenie, które niweczył uśmiech błądzący po twarzy. Nie umiał określić tego, w jaki sposób cieszył się, że mu się udało. Może i nie było to w żaden sposób związane z jego darem, jednak każde zwierzę traktował z szacunkiem, jeśli tylko nie było mu wrogie. Choć przypuszczał, że cała fauna głośno krzyczała o jego obceności, ale to była jedynie krótka myśl, bowiem nie wsłuchiwał się w odgłosy swoich ptasich przyjaciół.

Nakłaniam niuchacza do współpracy, ONMS - I poziom

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 96

Naprawdę zrobił się głodny, kiedy te wszystkie wizje zostały owinięte w słowa. Nie znał znajomych Julii, dzieliło ich mimo wszystko parę lat, nietrudno było jednak zauważyć, że z Pomoną znają się dobrze. Przywitał panny Sprout skinieniem głowy, kiedy zjawiły się u progu jaskini. Starszą kojarzył, nie miał nawet pojęcia, skąd - młodszej musiał się przedstawić, co też uczynił.
- Nie ma za co - odparł spokojnie na podziękowania. Dobrze, że tym razem nie trafili na nikogo, kto mógłby drwić z lady Prewett - to nie był najlepszy moment, zresztą takich spotkań było im dość na całą labiryntową konkurencję.
- Nie sposób odmówić - zaproszenie wydawało się nawet kuszące, a podejrzewał też, że powinni już zacząć obracać się w towarzystwie najbliższych znajomych - zarówno Julii, jak Ulyssesa. Pożegnali się z kobietami, zostając przy rozwidleniu jeszcze chwilę. Nie pospieszał towarzyszki - pamiętał jeszcze strach małej Ophelii, silne objawy klątwy Ondyny nachodziły ją wyjątkowo często, zostawiajac w emocjonalnych strzępach, męcząc atakami paniki, co tylko zaogniało przebieg choroby - nabrał niezłej wprawy w uspokajaniu siostry, dlatego teraz spokojnie przyjmował skrajne stany psychiczne. Teraz z kolei on nie czuł, by przeprosiny były konieczne.
- Nie musisz przepraszać za coś, na co nie masz wpływu - odpowiedział krótko, gdy już podążali kolejną ze ścieżek. Uwagę utrzymywał na drobnej postaci, w razie nagłej ucieczki sił - na wszelki wypadek, bo najgorsze mieli już za sobą. - Z niektórymi rzeczami najwyraźniej trzeba się pogodzić - uznał, mając na myśli zarówno klaustrofobię, jak chorobę genetyczną - ona również stawiała go w sytuacjach, jakich wolałby uniknąć.
Wędrówka tym razem nie trwała tak długo, jak poprzednia przeprawa. Znów usłyszeli przed sobą nowych towarzyszy, również chłód wzmagał się z każdym krokiem naprzód. Wzrokiem powiódł najpierw po zjawie, będącej powodem mrozu, potem zaś przeniósł spojrzenie na Josepha i Jessę. Energiczne powitanie Wrighta nie mogło go zdziwić, zareagował na nie nawet nieznacznym uśmiechem.
- Znamy się - odpowiedział na przedstawienie panny Diggory. Nie tak dawno miała okazję oglądać go w satynowym szlafroczku, kiedy wystraszone stworzenie postanowiło zrobić im niespodziankę - kobietę obdarzył subtelnie rozbawionym spojrzeniem. Zaraz też przedstawił Julię drugiej parze.
- Mogę wcielić się w Argneira - stwierdził, zgadzając się na współpracę, choć samo odgrywanie scenek nie wywołało w nim nawet krzty entuzjazmu. Postać, jaką wybrał, była do Ollivandera podobna, oszczędził więc sobie zbędnego dramatyzmu. Nie potrzebował też do niej rekwizytu. Zwyczajnie wdał się w interakcję z Marianną, graną przez pannę Prewett.

| kłamstwo I

The member 'Ulysses Ollivander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 71

Maxine uniosła swoją różdżkę wykonaną z czerwonego dębu i uważnie wyrzekła słowo inkantacji zaklęcia. Spodziewała się, że rzemień pęknie, nie było to przecież trudne zaklęcie, ale żeby z taką siłą? Uśmiechnęła się lekko, unosząc brodę wyżej. Dobrze, że niuchacz się nie przestraszył, a jedynie przypatrywał im ciekawie, trwając jednak na swoim miejscu. Maxine spojrzała ukradkiem na Rię i przykucnęła przy stworzonku.
- Cześć, łobuzie - przemówiła do niego łagodnie. Co prawda wyniosła ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa podstawową wiedzę o opiece nad magicznymi stworzeniami, wiedziała czym jest niuchacz i w jaki sposób może okazać się przydatny, nie nazwałaby się jednak specjalistką od zwierząt... Chyba nie miała do nich dobrej ręki. - Potrzebujemy kluczy, wiesz? Złotych kluczy - puściła do niuchacza oczko, mając nadzieję, że błyskotki zachęcą go do poszukiwań. - Znajdziesz je dla nas? Nie daj się prosić! - ciągnęła dalej Maxine, mając nadzieje, że skłoni niuchacza do rozpoczęcia kopania.


I poziom onms

The member 'Maxine Desmond' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 24

To nie tak, że miał problemy z pamięcią. Po prostu Zachary’ego nie mógł dobrze rozpoznać. Szczególnie kiedy wiele lat pozostawał poza krajem, a jedyną styczność miał właściwie tylko i wyłącznie z Ramesesem, którego szczerze nienawidził. Nie to było teraz ważne. Nie wiedzieć czemu dziewczyny zdecydowały się na samodzielną pracę, a on nie potrafił zrozumieć dlaczego. Spojrzał tylko zaskoczony na Aydena, jak gdyby chciał zapytać „Co ją ugryzło?”, zapominając tym samym, że sam był powodem tej obrazy.
Jemu ze zwierzątkiem się nie udało, ale drugiemu Macmillanowi owszem.
– No świetnie – pogratulował mu. Natychmiast podszedł do niuchacza i sięgnął po klucze, natychmiast idąc do skrzyni i próbując ją otworzyć za ich pomocą.

| Szczęście

The member 'Anthony Macmillan' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 65

A więc towarzyszką Ulyssessa była lady Prewett! Usłyszawszy to, Joe uniósł zaskoczony brwi (nie był mistrzem w orientowaniu się kto jest kim w szlacheckim światku, a od kiedy mieli ze sobą do czynienia - on i Julia - minęło już sporo czasu), po czym uśmiechnął się jeszcze szerzej (tak, najwyraźniej było to możliwe), a oczy błysnęły mu wesoło.
- Lady Prewett! Twój ród wraca mi wiarę w to, że arystokracja jeszcze potrafi się dobrze bawić! Tegoroczny Festiwal Lata jest jeszcze lepszy niż poprzednie - oświadczył jak najbardziej szczerze i zupełnie nie przejmując się tym, że być może właśnie obraził całą resztę szlachetnej braci. Mniejsza o to. A takie rzeczy jak udaną organizację zabaw należało doceniać!
W każdym razie zaklęcie Josepha wyszło, o dziwo, bez problemów (posłał rudej lady czarujący uśmiech za jej miły komentarz), natomiast to Jessy... Wright syknął, kiedy przeraźliwy pisk przeciął powietrze, praktycznie zwalając go z nóg. Mimo zatykania uszu, jeszcze dobrą chwilę był trochę oszołomiony tą nieszczęsną anomalią.
- Ale zaklęcie ci wyszło - zauważył mimo całego zdarzenia wesoło, kiedy uznał, że odsłonięcie uszu jest już względnie bezpieczne. Podniósł się też czym prędzej z kolan i pomógł w tym samym Jess.
Tak, na szczęście nikomu nic się nie stało i można było zacząć przedstawienie.
Arystokratyczna część ich Trupy Teatralnej jak przystało na szlachtę - doskonale odgrywała swoje role - ale przyszła też kolej na Joe. Czy był dobrym aktorem...? Cóż... Dla niego jak zawsze najważniejsza była dobra zabawa, popisy i akcja. No i z równym entuzjazmem wskoczył do scenki odgrywanej przed zjawą, z jakim robił to samo przed na przykład Amosiem.
Ale czy to wystarczy?


[kłamstwo I]

The member 'Joseph Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 28