First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Uzdrowiciel nie do końca potrafił stwierdzić, jak mógłby pomóc mugolskiej kobiecie. Niewiele wiedział o niemagicznych ludziach obracając się jedynie wśród ich przeciwieństwa. Mógł mieć jedynie nadzieję, że jego próba zrobienia czegoś pomoże kobiecie wytrwać do czasu aż nie oddadzą jej innym mugolom. Przygarnął ją do siebie chcąc ją podnieść. Wtedy też właśnie zwrócił uwagę na formujący się pod nim samym, jak również innymi czarodziejami kurz. Wodząc wzrokiem po ponurych smugach doszukiwał się źródła z którego się wydobywały. Wszystko się zaczynało trząść w posadach - Musimy stąd iść... - Musieli opuścić to miejsce. Co do tego nie było wątpliwości. Czy jednak miejsce miało zamiar wypuścić ich...? - Trzymaj się blisko nas, Piers - Rozumiał obawy chłopca. Były one całkowicie uzasadnione. Jednak ważne było, by chłopiec znajdował się od nich w takiej odległości by w razie potrzeby mogli mu pomóc. I tu nawet nie chodziło o magiczna pomoc.
- Expecto Patronum! - Widząc, jak ponura aura bledła w kontakcie z zaklęciem leczniczym również próbując ustać na nogach postanowił, tak jak współtowarzysze spróbować wyczarować patronusa. Nie wiedział jak to mogło wpłynąć na szlam i cień oraz nią. Miał jednak nadzieję, że zaklęcie zatoczy się przy nich rozganiając dziwną obecność, jak i szum snujący się za nimi po podłodze torując ostatecznie drogę na przód, ku wyjściu. Bez względu na powodzenie uroku nie zamierzał zapominać o nieprzytomnej kobiecie, którą przygarnął do siebie z zamiarem jej uniesienia. Prawa ręka podpierała ją w zagięciach bezwładnych kolan, a dłoń trzymała różdżkę.

|1. bansuję, 2. czarymary

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 28, 22

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Czuła się coraz bardziej zdezorientowana. Wszystko, co działo się wokół było do dla niej niezrozumiałe, chaotyczne; nowe elementy układanki nie pasowały do całości, a Poppy miała coraz większy mętlik w głowie. Początkowo przypuszczała, że źródłem anomalii jest sam chłopiec, że jego potężna magia wymknęła się spod kontroli, pani profesor mówiła, że to dzieci wyjątkowe i obdarzone wielką mocą; teraz jednak, gdy chłopiec znalazł się pod osłoną wynalezionego przez Zakon Feniksa zaklęcia, stabilizującego energię, to budynek jakby buntował się przeciwko temu. Pod stopami wciąż mieli czarny kurz.
Widziała, że Piersa wyraźnie coś boli, wolała jednak nie ryzykować kolejnym wybuchem, który zrani ich wszystkich i wciąż trwała na swoim miejscu.
- Czy my także możemy ją usłyszeć? Czy możemy się z nią porozumieć? - kontynuowała panna Pomfrey; wciąż wiedzieli niewiele, a już z pewnością nie mieli pojęcia jak opanować szalejącą w tym miejscu magię. - Hexa Revelio - wyrzekła z mocą Poppy; musiała sprawdzić wszystko, co tylko przychodziło jej do głowy. Kiedy podłoga pod ich stopami zaczęła drżeć, poczuła ukłucie paniki; starała utrzymać się na nogach, jednocześnie mając nadzieję, że zaklęcie się powiedzie i przyniesie odpowiedź, czy na tym budynku, a może samym chłopcu ciąży klątwa. Nie władała magią z zakresu obrony przed czarną magią dobrze, lecz zaklęcie nie należało do najtrudniejszych - podjęła więc ryzyko. Patronusa z całą pewnością wyczarować by nie zdołała, nie próbowała więc nawet powtórzyć wypowiadanej przez innych inkantacji.


1. stoję, 2. czaruję

The member 'Poppy Pomfrey' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 36

--------------------------------

#2 'k100' : 88

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Margaux przyjrzała się pyłowi - przypominał nieco sadzą, ale nią nie był; podstawowa wiedza uzdrowicielki pozwalała stwierdzić, że dokładne przebadania substancji mogło przynieść więcej odpowiedzi - nie było jednak w tym momencie na to ani czasu ani warunków, a sama Margaux - nie posiadała też odpowiednich umiejętności alchemicznych. Adrien szukał jego źródła - nie znalazł - pył osiadł na przestrzeni wokół i w przeciwieństwie do śluzu w kamiennych wyrwach nie wytwarzało się go więcej - a przynajmniej nic na to nie wskazywało.

Chłopiec pokręcił głową - przecząco.
- Nigdy mnie nie słyszała, tylko wołała - odparł na pytanie Vance, po czym przeniósł spojrzenie na Poppy. - N-Nie wiem, czy ją słyszycie - odpowiedział siedmiolatek po lekkim zająknięciu. Zaklęcia patronusów okazały się nieskuteczne.

Margaux, kiedy rzuciła zaklęcie, odczuła osłabienie - nie potrzebowała pomocy, by stwierdzić, że zaczynała pojawiać się u niej gorączka. Wiedziała, że potrzebowała eliksiru zbijającego tę gorączkę  - i potrzebowała go jak najszybciej.

Zaklęcie Poppy nie wykazało działania klątwy.

Wszyscy utrzymaliście równowagę, jednak wstrząsy jedynie przybrały na sile. ST utrzymania się na nogach wzrasta do 40, wciąż obowiązuje was dodatkowy rzut. Im mocniej kamienna posadzka drżała - tym jaśniejsze i bardziej oczywiste wydawało się, że najsilniejsza moc skupiała się wokół chłopca - tuż przy krańcowej linii obszaru objętego działaniem zaklęcia.

Maxima paceum (mugolka 3/5)
Maxima paceum (chłopiec 2/5)

Poppy 184/204; -5

Ustał na nogach, lecz zaklęcie zawiodło. Zawiodły go najszczęśliwsze wspomnienia, jakie posiadał. Nie miał żadnych innych. Świadomość własnej beznadziejności ugodziła w Cyrusa gwałtownie, na moment zapierając dech w piersiach. Nienawidził siebie za to, kim się stał. Kiedyś potrafił wyczarować pięknego, jasnego puszczyka dającego nadzieję. Dzisiaj zatracił tę umiejętność, chociaż wydawało mu się, że otrząsnął się ze wszystkich życiowych tragedii. Wszakże stał się nowym człowiekiem, rozpoczynał wszystko od zero, zatem nie wiedział co mogło pójść nie tak.
Ledwie wziął się w garść kiedy utrzymał balans stojąc na drżącej ziemi. Niestety trzęsienie nie zamierzało ustąpić, a wręcz nasiliło się, sprawiając, że jakiekolwiek działania zostały znacząco utrudnione. Snape nie poddawał się jednak, starając się zachować pion spróbował jeszcze podejść do tajemniczego, unoszącego się pyłu. Tak jak podjął próbę rozerwania jeszcze kawałka szaty i zeskrobania dziwnej, sypkiej materii do tegoż materiału. To również powinno zostać zbadane, chociaż nie wiedział czy tym razem pójdzie równie dobrze jak wcześniej. Oby tak, ponieważ w żaden inny sposób nie mógł przydać się Zakonnikom. Nie znał się na magii uzdrawiającej ani na ugłaskiwaniu dzieci. Żałował, oczywiście, że tak, lecz nie było czasu na sentymenty ani rachunek sumienia. Musieli stąd uciec póki jeszcze mieli na to szansę i miał nadzieję, że ta misja im się powiedzie bez powiększania puli obrażeń oraz niepowodzeń.

The member 'Cyrus Snape' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 77

Nie powiodło się nikomu. Czyżby ponura aura wpływała na ich zaklęcia do tego stopnia...? Trzęsienie przybierało na sile. Ewidentnie było to powiązane z chłopcem. Im dłużej znajdował się na terenie katedry tym mocniej coś zaciskało swoje szpony chcąc by został właśnie tu. Nie wiedzieli jednak co konkretnie mają powstrzymać. Jak to zrobić. Błądzili jak we mgle.
Carrow próbował utrzymać się na nogach. Poprawił w ramionach nieprzytomną, niemagiczną kobietę. Nawet jeśli miał upaść chciał by to ona upadła na niego niż n odwrót. Zyskując też wygodniejszy chwyt na różdżce przymknął na chwile oczy próbując przywołać jej wspomnienie pomimo panującego wokół chaosu. Spróbował raz jeszcze mając ten sam zamiar co poprzednio.
- Expecto Patronum! - chciał zacząć przemieszczać się w stronę wyjścia przecierając szlak pozostałym.

1. równowaga, 2. czar

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 42

--------------------------------

#2 'k100' : 22

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Jeszcze nigdy wcześniej jej własna magia nie zawiodła jej tak mocno – ledwie skończyła wypowiadać inkantację mającą przywołać patronusa, poczuła, jak otaczająca ich negatywna energia wnika w różdżkę, przepływając przez zaciśnięte na niej palce, i dalej, do klatki piersiowej; serce załomotało jej niespokojnie, spodziewała się najgorszego. Potwierdzenie niepokojących przypuszczeń nadeszło chwilę później: poczuła uderzenie gorąca w policzkach i skroniach, któremu towarzyszyło nagłe osłabienie, charakterystyczne dla wysokiej temperatury. Nienaturalnej, w oczywisty sposób wywołanej zaklęciem; zachwiała się, nadal kucając i opierając dłoń na drżącej posadzce, żeby się podeprzeć, podczas gdy wzdłuż jej zakończeń nerwowych skradało się przerażenie – wiedziała, czego ofiarą padła oraz że nie istniało zaklęcie, które mogłoby jej w tej chwili pomóc. Potrzebowała leczniczego eliksiru, i potrzebowała go szybko.
Zacisnęła mocniej palce na różdżce, spoglądając na chłopca. Ledwie zarejestrowała jego odpowiedź, ale z dobiegających jakby z oddali słów wychwyciła ogólny sens; nie byli w stanie rozmówić się z tajemniczą ją. Nie mieli też na to czasu, posadzka trzęsła się coraz mocniej i chwilami Margaux miała wrażenie, że razem z nią, rozpadnie się cały budynek; musieli się spieszyć, wydostać się na zewnątrz razem z Piersem. I wyglądało na to, że Adrien również doszedł do tego wniosku, bo kątem oka dostrzegła, że bierze w ramiona nieprzytomną kobietę, zamierzając ruszyć z nią do wyjścia. – Piers – odezwała się, zwracając się do chłopca. – Zaufaj nam, proszę – dodała, unosząc różdżkę. Wiedziała, czym ryzykowała, ale nie widziała innej możliwości; miała też nadzieję, że tym razem działanie ochronnej bariery powstrzyma ewentualne, przykre konsekwencje. – Facio coma – mruknęła, wskazując różdżką na Piersa; o ile się nie myliła, to on był powodem nasilających się drgań.

1. ustanie na nogach, 2. zaklęcie

The member 'Margaux Vance' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 3

--------------------------------

#2 'k100' : 95

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Na upstrzonym piegami czole pojawiła się zmarszczka zamyślenia, gdy Piers wyjawił, że właścwie z tajemniczą nią nie rozmawiał, bo ona uslyszeć go nie mogła - jedynie ona mówiła do niego. Jak więc mogli się z nią porozumieć, aby ją odnaleźć? Musieli uwolnić Piersa od tego głosu, przede wszystkim jednak - musieli wynieść go z tego budynku, który coraz mocniej drżał w fasadach.
- Nie wykryłam żadnej klątwy... - poinformowała innych z wahaniem; mimo iż zaklęcie zadziałało poprawnie, to do końca nie była pewna jak wiarygodny był jego rezultat. Nie panowała dobrze nad magią z tej dziedziny, mogła się więc pomylić.
- Margaux? Jak się czujesz? - spytała, gdy kątem oka dostrzegła jak ratowniczka nagle dziwnie pobladła na twarzy. Co jeszcze było nie tak? Nie zaprotestowała, gdy Margaux zaklęciem postanowiła uśpić chłopca; może było to najlepsze wyjście, aby wraz z nim uśpić anomalię - i wynieść stąd Piersa jak najprędzej.
Ruszyła w stronę ratowniczki, starając się nie przewrócić i utrzymać na nogach, aby pomóc jej wynieść chłopca z katedry.

| utrzymanie się na nogach

The member 'Poppy Pomfrey' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 38

Zaklęcie Margaux zadziałało: chłopiec zatrząsł się na nogach i upadł, ale wstrząsy nie ustały. Przewrócił się na trzęsącą się podłogę, a jego ciało zapewne naznaczone zostało kolejnymi sińcami - chwilę po nim upadła także Margaux, rozdzierając kolano i kalecząc łydkę. Poppy - chwiejnie - podeszła w jej stronę. Cyrus i Adrien zdołali dotrzeć do wyjścia, skąd mogli już bezpiecznie wydostać się z katedry. Starszy uzdrowiciel zdołał utrzymać w ramionach kobietę. Przy drzwiach wyjściowych i dalej od chłopca - kamienna posadzka była wyraźnie stabilniejsza.

ST utrzymania się na nogach wzrasta do 50, Adrien i Cyrus nie muszą rzucać, jeśli nie zamierzają udać się w głąb katedry.

Poppy 184/204; -5 (20  - tłuczone)
Margaux 185/210; -5 (10 - febris, 15 - tłuczone)

Spodziewała się, że zaklęcie Margaux przyniesie dwojaki skutek: nie tylko uśpi Piersa, lecz zarazem anomalię, którego podejrzewała o bycie jej źródłem. Fakt, że katedra nadal drżała w posadach pogłębił jedynie wątpliwości Poppy. Nie trwoniła jednak cennego czasu na rozważania, a przynajmniej chwilowo. Musiała działać, zwłaszcza, gdy Margaux upadła na ziemię w ślad za chłopcem.
- Szybko! - ponagliła ratowniczkę; nie mogła wyciągnąć do niej ręki, musiała zająć się chłopcem, skoro Cyrus, zamiast im pomóc, wybiegł, by ratować siebie, pozostawiając dźwiganie chłopca kobietom. Prychnęłaby z dezaprobatą, gdyby tylko nie była tak przejęta i zmartwiona całą sytuacją.
Poppy nie była wysoka i silna, lecz nadźwigała się w domu ciotki dość wiader z wodą i worków z warzywami, by się nie połamać przy próbie udźwignięcia ciężaru - chyba. Starając się zachować równowagę pochyliła się, by wsunąć jedną rękę po plecy Piersa, a drugą pod jego kolan i podnieść go do góry, stękając przy tym trochę. Skoro jednak matki mogły nosić swoje dzieci całymi latami, to ona także.
Podążyła ku wyjściu z katedry szybkim krokiem, próbując przy tym nie upaść; już dość Piersa poobijali.


| staram się nie upaść