Kuchnia

i wtedy wchodzę ja, cały na różowo

To na pewno nie tak miało wyglądać.
Przyglądam się z wyrazem czystej rozpaczy temu, co zostało w garnku. Miały to być warzywa. Wszak nic trudnego do przyrządzenia dla kogoś, kto samemu żywi się od sporego kawałka czasu. Różnicą jest jednak gotowaniem dla samego siebie, a raczej smażeniem na mocno rumiany kolor jarzyn, a smażeniem dla tak wielu osób. Dla Zakonu. Wciąż nie mogę w to uwierzyć, brzmi to, co najmniej surrealistycznie, chociaż stało się faktem już jakiś czas temu. Kiedy dostałem ten list od Jaimiego nie byłem do końca pewien, że jest on powiązany z moim dziwnym snem o wspaniałym ptaku. Okazało się jednak, że owszem, dokładnie o to chodzi. Wtajemniczył mnie w istnienie organizacji już wcześniej i zakładałem, że sporo czasu zajmie przejście do dalszego etapu. Tymczasem stało się to tak niespodziewanie. Miał rację, kompletnie oderwało to moje myśli od reszty spraw i było niezwykle przydatne. W dodatku zaprosił mnie do spędzenia świąt w ich towarzystwie. Nie miałem pojęcia, kto jeszcze tam należy oprócz przyjaciela, co wzmagało we mnie uczucie niepewności. Ostatnio okres końca grudnia spędzaliśmy z Benem zalewając się w trupa, więc odmiana była naprawdę duża. W dodatku otrzymałem stosowne instrukcje jak dotrzeć do miejsca spotkań oraz jak mogę pomóc w przygotowaniach. A chciałem pomóc, nie wyobrażałem sobie pojawienia się nagle jak Filip z konopi z radosnym uśmiechem oczekując wszystkiego w gotowości. To byłem ja, uznawałem równy podział pracy, który często przecież tak bardzo zbliżał do siebie ludzi.
Zostałem jednak stosownie uprzedzony, że kuchnia w chacie jest raczej miejscem małym dla zwykłych osób, a więc tym bardziej dla kogoś o moich gabarytach może stanowić pewne utrudnienie. Postanowiłem więc sprostać temu zadaniu w swojej własnej kuchni, w której czuję się przecież najlepiej. Warzywa i sosy, co może w tym być trudnego?
Niestety mam wrażenie, że przeceniłem swoje możliwości. I to całkiem mocno. Brukselka chyba nie powinna przypominać konsystencją puree ziemniaczanego, a puree ziemniaczane nie powinno wyglądać jak surowe brukselki. Tak samo marchew powinna być bardziej miękka, bo ktoś może mieć problem z wbiciem w nią widelca. Nie mam jednak czasu na powtórzenie całego procesu od nowa. Z niepokojem spoglądam na zegar. Cóż, może przynajmniej sosy będą jadalne i zabiją smak nieudanych warzyw. Wydaje mi się, że one akurat wyszły całkiem w porządku, chociaż sos chlebowy robiłem pierwszy raz i prawdopodobnie ostatni w życiu. Zresztą nie mam już czasu na dywagacje. Wskazówki nieubłaganie biegną do przodu, więc i ja muszę przyspieszyć. Szybko przebieram się z ubrudzonych żurawiną i farbą spodni, odnajduję nadające się na wyjście czarne oraz błękitną koszulkę, której nie podejrzewałem nawet, że znajdę. Chociaż coś mi wyszło. Pakuję moje nieudane wyroby oraz prezent, z którego jestem wyjątkowo dumny i teleportuję się od razu zbyt spóźniony, żeby się denerwować.
Nie szukam Bena, bo na pewno prędzej czy później go zobaczę. Kieruję się od razu do kuchni. Przystaję jednak przed drzwiami, wsłuchuję się w panujący tam gwar. Boję się. Ja, stary chłop, pewnie starszy od wielu tam z nich, boję się, że mnie nie zaakceptują. Wyobrażam sobie jak Wright zabija mnie za ten pomysł śmiechem, więc biorę głęboki oddech i wchodzę.
- Wesołych świąt - rzucam na powitanie i nagle rozpoznaję tę jedną twarz, która wydaje się być moją latarnią. - Florence! - wołam, nie ukrywając swojej radości na jej widok. Jakoś nie dziwi mnie to, że tu jest. Kieruję się więc w jej stronę, licząc, że kto jak nie ona może uratować moje marnej jakości wyroby. Po drodze marszczę nos, gdy dochodzi mnie woń alkoholu. Co oni tutaj robią? Może nie tylko ja miałem problemy.

Najpierw było oślepiające światło.
Potem… Spadanie. Myślę, że to przypominało spadanie. Albo mgłę? Rozwiązanie zagadki jak to jest być w środku chmury? Było chyba słychać śmiech. Nie szyderczy, ten przyjemny, dziecięcy. Może nawet Nicholasa? Nie wiem. Był też głos. W kółko powtarzający otwórzoczygwendolyn, otwórzoczygwendolyn, otwórzoczygwendolyn. Więc otworzyłam.
Po siedmiu dniach.
Zdezorientowana. Przerażona. Głodna.
Do teraz nie wiem czy pamiętam cokolwiek z tych siedmiu dni czy też wszystkie te urywki obrazów, odczuć, dźwięków są tylko sposobem na poradzenie sobie z przerwą od życia. Nie jestem psychiatrą. Nakazali mi regularnie odwiedzać trzecie piętro Munga w najbliższym czasie, podobno tego potrzebuję.
Bo czasem mi uciekają. Te. Myśli. I słowa. Nie potrafię się skupić. Łatwo tracę wątek. Gubię się w zdaniach. W mojej głowie tłoczy się masa obrazów, dźwięków, liter, fraz wyrwanych z kontekstu, wydymają się jak brzuszysko podczas orgii, wiją jak glizdy, buczą niczym muchy żerujące po padlinie, jak mrówki rosną i rosną w jednym roju rozsadzając mi czaszkę, potrzebuję ciszy, nie wiem co się dzieje, co mówiłam, gdzie jestem, z kim jestem, ratunku, pomocy, znowu zgubiłam się we własnej głowie.
Wystarczy wtedy odejść na chwilę. Na bok. Wziąć głęboki oddech. Jeden. Dwa. Najczęściej trzy. Ustaje.
Chociaż słów odpowiednich nie znajduję wcale. Uciekają przede mną jak motyle. Te łapane latem, na łące pełnej kwiatów, piękne wspomnienie z dzieciństwa. Jak latawce porwane przez wiatr. Mała dziewczynka której wypadł z rąk sznurek, biegnąca brzegiem morza w rozpaczliwej próbie złapania swojego skarbu.
Ciekawe dokąd lecą wszystkie zagubione latawce. Czy ktokolwiek je odnajduje? Reperuje? Prezentuje kolejnym małym dziewczynkom?
W świątecznym prezencie.
Jak dobrze jest wrócić. Do ukochanych twarzy, tych droższych i dopiero poznawanych. Do miejsca niby niepozornego, a przepełnionego ciepłem. Do dziurawych czterech ścian wypełnionym przyjaznym śmiechem. Przekraczam prób starej chaty i po ciele rozchodzi się przyjemne uczucie bycia we właściwym miejscu. Dzisiaj w głowie będą same spokojne myśli. Nie zabraknie mi żadnych słów. Może nawet przypomną się te świątecznych piosenek.
Do niczego przez cały rok nie tęsknię tak mocno jak do świątecznych piosenek.
- Wesołych Świąt - witam się po kolei z każdym napotkanym Zakonnikiem, i przyjacielem znanym od lat, i tym widzianym pierwszy raz. Do kuchni wchodzę jednak z lekkim wstydem, stając u progu przygryzam nieco wargę, no cóż. Trzeba się popisać.
Z orzechowej pieczeni jestem nawet zadowolona, całkiem przypominała tę z okładki tygodnika dla nowoczesnych kobiet. Może nieco bardziej koślawa, trochę mniej wyrośnięta, ale smaczna, spróbowałam. Za to eggnog.
Ten eggnog.
Gotując lałam i lałam kolejne butelki spirytusu bo wydawało mi się, że alkoholu wciąż jest za mało. Kiedy wszystkie składniki się przegryzły okazało się, że… No cóż.
Jeden kieliszek nawet Benjamina zwali z nóg. Wszyscy skończymy wieczór pod stołem.
- Przesadziłam z alkoholem - przyznaję więc, wyciągając z torby kolejne butelki jajecznego likieru. I uśmiecham się, tak przepraszająco, wybaczcie.
Wcale nie chciałam.
Jak dobrze was widzieć.

Leżał na tej podłodze, biedny nie widząc kompletnie nic. Jednakże wystarczyło, że Garry się odezwał. Zaśmiał się głośno.
-Faktycznie, że też od razu nie wyczułem w powietrzu odoru Weasleya, to przez ognistą.-powiedział oczywiście żartobliwym tonem. Długo jeszcze nie mógł wstać, a fakt, że pojawiało się w kuchni coraz więcej osób naprawdę nie był pocieszający. Na szczęście ktoś podał mu okulary, a kiedy włożył je na nos obraz się wyostrzył. Szybko zbadał sytuację.
Było kilka pewników.
Ludzi coraz więcej.
Nadal leżał na podłodze.
Ale na szczęście ktoś pomógł mu wstać, a tym kimś była Florence. Uśmiechnął się do niej delikatnie w podziękowaniu.
-Dzięki Flo, tak, chyba żyję.-odparł z szerokim śmiechem. Na razie nie widział, aby okulary za bardzo ucierpiały na tym upadku więc nie mogło być tak źle. Złapał się za tył głowy. Na szczęście oprócz bólu nic się nie stało. Także inne części jego ciała były całe i zdrowe. Żaden odłamek szkła nie wszedł w ciało Pottera. Spojrzał na Garry'ego.
-To się okaże.-odpowiedział. Ale z tego Charlusa to był śmieszek. Dopiero teraz doszło do niego to, że Margo i Garry razem. A on tak okrutnie wpadł na środek kuchni i rozbił ich chwile sam na sam. W tym momencie pewnie miał ochotę walnąć się z płaskiej dłoni w czoło, ale powstrzymał się w obliczu wszystkich. Ludzi robiło się coraz więcej, a Potter miał czasu coraz mniej. Chyba zaczynał się denerwować i żałował, że nie poprosił swojej mamy o przygotowanie tego dania. Każdy kto miał okazję spróbować potraw pani Gracji Potter wiedział, że jest to kobieta o wybitnym talencie kulinarnym. Przywitał się się oczywiście z Selwynem, który wszedł i wyszedł, a Potter był za bardzo zajęty sprzątaniem. Wyszczerzył zęby do Flo. Nie ma co, taki plan działania w kuchni bardzo mu się podobał, bo sam nie dałby sobie rady. Przeniósł swoje spojrzenie na panią Lupin. W końcu pewnie znali się całkiem dobrze, ponieważ z Lupinem miał całkiem dobry kontakt. Wygrzebał z kieszeni kartkę z przepisem od pani Potter.
-Z tego tu wynika, że najpierw trzeba je wyczyścić. To może ja je wyczyszczę, a ciebie Margit poproszę o przygotowanie nadzienia, wszystko jest na kartce.-powiedział, pewnie kupił takie niewyczyszczone w środku dlatego musiał się za to zabrać. A jeżeli chcieli zdążyć to potrzebował pomocy pani Lupin. Zatem zabrał się za to. Na początku szło mu cienko, znaczy nic sobie nie zrobił, ale koślawo mu szło. Z czasem jednak było coraz lepiej, a na czerwonej twarzy Charliego pojawił się wyraz dumy.

| nie wiem, czy wszystko ogarnęłam, bo coś przysypiam, ale wierzę, że mnie poprawicie w razie czego i nie udusicie <3

Choć moje ciasta niezbyt dziś wyszły, szalona – ale nie tak bardzo jak Cynka – Florence przejęła władzę nad kuchnią i przydzieliła mnie do wypiekania babeczek. Byłam jej wdzięczna za tę wiarę we mnie, mimo że dziś szalałam nieuważnie, ale, cóż, najwyraźniej swoje babki trzymały się razem i razem również tworzyły coś wielkiego. Zakonnicy! Dziś nie będzie wypieków rodem ze Słodkiej Próżności, ale będą babeczki zakonowe w wykonaniu Florki i Cynki! Jeśli znajdziecie w którejś coś podejrzanego, nie mamy z tym nic wspólnego! Choć gdyby wrzucił jakieś takie… Cynko, bądź dojrzałą kobietką!
Jako że bywam roztrzepaną i nie zawsze mogłam pochwalić się spostrzegawczością godną mojego Gabrycia, nie dostrzegłam wzroku Roberta, który zabłądził gdzieś na mojej osobie i się na moment tak zatrzymał. A szkoda, bo gdybym zapytała lub gdyby sam zagadał, bo gdyby naciskał i opowiadał o zażyłości swojej z Rogerem Eliottem, którego po misji uznano za martwego, Cynka wyciągnęłaby pewien przedmiot z torby. Nuż – pomyślałaby, znaczy ja bym pomyślała – to różdżka Rogera? [tak, to różdżka Rogera] Och, po potwierdzeniu, że to jego zguba, moja wyobraźnia by rozkwitła! Może zabłądził gdzieś w kociej postaci, a potem woda wyrzuciła go gdzieś daleko? Może miał amnezję? Może żył… Ba!, z pewnością w mej głowie by ożył, bo nadzieja to coś, co nas uskrzydla, szczególnie w takie dni jak ten – świąteczny, w którym nie spędzałam całych świąt samotnie, odkąd mój mąż zmarł.
Tymczasem nieco wariowałam z Florką, bo przepisów na babeczki pełna moja głowa była, a jeszcze więcej tam tkwiło niezrealizowanych pomysłów… Ale starałam się uziemiać, bo przecież nie chciałam zepsuć kolejnych wypieków, czyż nie?
– Panowie, a nie ma gdzieś tu w chatce gramofonu? Myślę, że umiliłby nam pracę, póki nie zaczarują instrumentów pod kolędy – zaproponowałam, przerywając na moment mieszanie ciasta czy jakiejś masy i odwracając się do innych kuchennych pracusiów. Musiałam przyznać, że to wyglądało niesamowicie. W sensie ta wspólna praca! A co do gramofonu... Uwielbiałam słuchać przy pieczeniu. Szczególnie rytmicznych jazzowych kawałków.

Dzięki wsparciu Cynki praca przy babeczkach szła błyskawicznie. Nawet jeśli absolutnie wszystko robiły na oko! Tu czegoś dosypały, tam czegoś dolały - obie panie miały zarówno talent, jak i doświadczenie, więc zadanie nie sprawiało im trudu, a jedynie przysporzyło mnóstwo zabawy. Florence nieustannie chichotała pod nosem. Kiedy ciasto było gotowe, a piekarnik się grzał, zostawiła panią Vanity, by dokończyła dzieła. Właśnie w kuchni pojawiły się kolejne osoby, które trzeba było odpowiednie powitać. Piegowate oblicze Florki ozdobił promienny uśmiech.
- Leo! - zawołała radośnie i zaraz rzuciła się w kierunku przyjaciela. - Jak wspaniale Cię widzieć! Nie wiedziałam, że będziesz.
Gdy tylko odstawił przyniesione przez siebie dania, wyciągnęła w górę ramiona, domagając się bez słów, by pochylił się w jej stronę. Panna Fortescue była naprawdę drobniutka i dopiero w butach na obcasie sięgała Leonadrowi do ramienia. Jeśli chciała ucałować jego brodate policzki, to on musiał się najpierw pochylić w jej stronę. Gdy tylko to uczynił zarzuciła mu ramiona na szyję, a następnie głośno cmoknęła najpierw jeden, a potem drugi policzek brygadzisty.
- Wspaniale Cię wiedzieć, skarbie. - powiedziała jeszcze z uczuciem, nim uwolniła go z uścisku swoich drobnych ramion i wróciła na ziemię. Dosłownie. Uśmiechnęła się z rozbawieniem do Gwen, machając przy tym niedbale dłonią. - Za dużo alkoholu? Nie znam takiego pojęcia. - zaśmiała się i mrugnęła do niej figlarnie. I choć nie poznała jeszcze wszystkich zakonników, miała przeczucie, że się z nią zgodzą. Banda alkoholików, jak Merlina kocham... Pomogła jej schować butelki zaraz obok tych z Ognistą, które wcześniej powierzył jej młody Selwyn. No dobra... prawie wszystkie butelki tam schowały. Jedną Flo pozwoliła sobie otworzyć, by zaraz rozlać po kolejce jajecznego likieru dla każdego. Nie znalazła dostatecznie wielu kieliszków, więc niektórym przyszło pić ze szklanek.
- Och, gramofon, to by było wspaniałe! - podekscytowała się, wciskając jednocześnie napitek w dłoń Leonarda. Upiła łyk i zaraz zaniosła się kaszlem. - O to jest poważna sprawa. - zaśmiała się, gdy już odzyskała oddech. I choć likier faktycznie zawierał w sobie więcej alkoholu niż czegokolwiek innego, dzielnie dokończyła swoją część. Odstawiła szklankę i zerknęła ciekawie do tego co przyniósł ze sobą Leo. Umoczyła mały palec w jednym z sosów i pokiwała głową z uznaniem, tylko po to, by zaraz pokręcić lekko głową nad jarzynami.
- Zajmę się tym. - powiedziała tylko i wyciągnęła różdżkę, by sprawdzić czy uda jej się cokolwiek zdziałać.

Rozstawiająca wszystkich po kątach Florence zachowywała się glośno, trochę zbyt głośno jak na to, co Robert lubił. Ale Magrit była nią oczarowana, co wyczytał z jej oczu cieple patrzących. Już może tylko wyglądać kolacji na którą panna lodziara zostanie zaproszona. Uchroń boże, byleby to nie było w tym tygodniu, bo nie wytrzymie tego po prostu. Patrzy na to, jak Magrit się z nią wymienia spojrzeniami i odwrócił się obrażony, bo poszedł po ostatnią skrzynkę wina, które zakupił na odpowiedzialność żony.
Wraca, a w kuchni jeszcze większe zamieszanie niż było. A Cynthia, prosi o muzykę. No jeszcze tego brakowało, może jeszcze kolendy będą śpiewali! Albo te irytujące dżingle, które w radio mugolskim się pojawiają. Mruknął pod nosem coś co pewnie dla postronnych brzmiało jak: - kapustanieposolona - chociaż było największym przekleństwem, jakie znał w obcym języku, ale Magrit na pewno rozpoznała, co Robert ma na myśli. Znają się przecież na wylot. A prawie wcale.
Staje przy garze i zaczyna wlewać to wino, litr po litrze, aż ogień pozwala mu odpocząć. I wtedy do kuchni weszła Gwen i zaczyna wyjmować masę likieru.
- Nie wiem czy wiesz, ale właśnie ratujesz przyjęcie, bo prócz wina, nic więcej nie mamy - pocieszył ją, spoglądając jeszcze za Garretem oskarżycielsko, bo czy to nie on miał załatwić Ognistą? Ale likier jajeczny też dobry. Rozchmurzył się nieco i z nadzieją spogląda na żonę, ale po jej minie już wie, że nie ma co się cieszyć, bo i tak dzisiaj nie spróbuje alkoholu. Przecież ktoś ich musi zaprowadzić do domu, a jak zapowiedziała, na pewno nie będzie to ona.
A potem podchodzi do Magrit i pokazuje jej pomarańcze.
No bo przecież ona wie, że on jak potnie pomarańcze, to będą z nich takie obleśne kawałki, że szkoda komukolwiek pokazywać.