Szum morza uspokajał zmęczonych biegiem mężczyzn. Zatrzymali się przy wielkim skupisku stożków, schodów i półek kutych w czystym białym kamieniu.
- Znowu nam uciekł… - – zdanie padło cicho, ale z determinacją pulsującą z każdej sylaby. Mężczyzna, o stalowo szarych oczach, opierał się teraz o wielki kamienny stół, starając się wyrównać rytm oddechu. Dwuręczny, posrebrzany miecz ściskał w obu dłoniach, upatrując w nim dodatkowej siły. Spojrzał na pozostałych kiwając głową o bielusieńkich włosach, związanych rzemieniem w ciasny kuc.
- Musimy zacząć znowu od tamtych podziemnych korytarzy, zawsze tam gdzieś uciekał… i... - zawahała się, niepewny własnych słów -  Może zabierzemy ze sobą wieszczkę?. Muszę przyznać, że jest dobra, choć magów zbyt często nie spotykałem… - przerwał i spojrzał na dwie drobne sylwetki siedzące pod  rozłożystym dębem, opodal ich postoju. Jedną z nich była wspomniana czarodziejka, która przyglądała im się badawczo. Siedziała z podkulonymi nogami, z brodą opartą na kolanach. Jasne, kręcone włosy i wielkie, krystalizująco niebieskie oczy przykuwały uwagę. Nie dziwiła się więc, że bohaterowie chcieli ją mieć w drużynie, nie tylko ze względu na swe umiejętności. Wstała, z gracja otrzepując peł z granatowej szaty, a mężczyzna z mieczem ukłonił się zapraszająco.
Kobieta bez wahania podążyła ku nowym towarzyszom, zostawiwszy za sobą swe wizualne przeciwieństwo, czarnowłosą dziewczynę, która bez ruchu, z zamkniętymi oczyma, wciąż opierała się o pień starego drzewa. Nie musiała patrzeć. Widziała.
Nie poruszyła się nawet wtedy, gdy wyczuła znajome dreszcze i chłód…, malujący na skórze ścieżki gorąca, zupełnie, jakby pozostawione dłońmi kochanka. Oddychała szybko, łapiąc powietrze, którego chwilami jej brakowało. On tu był, wcale nie uciekł. Czaił się w mroku, niby dzika bestia, obserwował wszystko z drwiącym uśmiechem, który powoli zmieniał się w coś zupełnie innego. Był Łowcą, a nie zwierzyną. A widząca, która tak beztrosko pozostawili, miała zostać jego nagrodą.
Gdybyż wiedział, jak bardzo się mylił...

Zawsze lubiłam zachody słońca.
Zadzierając głowę do góry, widzę wyraźnie ciemny błękit jaśniejący ku zachodowi, by przejść w łagodne odcienie pastelowej zieleni, żółci, pomarańczy i różu, aż po brudny fiolet tuż przy linii horyzontu. Może minuty dzieliły słońce od ostatecznego zetknięcia się z nią, więc muszę się spieszyć.
Niewyjaśniony impuls każe mi iść ścieżką w stronę pobliskiego wzgórza. Brnę przez wysoką trawę, parę razy potykając się na niewyraźnej ścieżce. W dłoni niosę szkicownik, choć nie wiem, czy zdążę utrwalić ten niezwykły widok. Pewnie nie, ale przecież zawsze mogę wracać tu w kolejnych dniach. Czuję jednak, że ten zachód słońca ma w sobie wyjątkową magię, choć nie wiem, dlaczego.
Dookoła jest cicho, wiem, że jestem tu sama, jeśli nie liczyć nielicznych drobnych zwierząt kryjących się w trawie, której kolor nie jest tak nasycony jak za dnia, w pełnym słońcu. Wydaje się raczej przygaszony, zupełnie jakby wszystkie kolory z otoczenia wyssało niebo. Zerkam przez ramię, a w oddali za drzewami widzę kawałek swojego domu. W szybie mojego pokoju także odbija się blask zachodzącego słońca, mogę dostrzec to nawet z tej odległości. Pokonywałam tę drogę tak wiele razy, ale nie czuję się znudzona. Sycę się ciszą, balsamicznym powietrzem przesyconym wonią trawy i letnich kwiatów, dotykiem zachodzącego słońca na bladej skórze, a po chwili docieram do swojego celu. Pokonuję ostatnie metry, by stanąć na szczycie niewielkiego, trawiastego wzgórza górującego nad rodzinną wioską. Obok mnie stoi tylko samotne, rachityczne drzewo o powyginanych gałęziach; jego liście także wydają się teraz wyblakłe i wiotkie, a na korze nadal widnieją dziecinne szlaczki, które lata temu wydrapałam kawałkiem zaostrzonego patyka. Muskam je przelotnie, jednak mój wzrok kieruje się na malowniczy zachód słońca, z tego miejsca wyglądający jeszcze piękniej niż z łąki, którą szłam wcześniej.
Gra kolorów dosłownie mnie oszołamia. Nie potrafię zachować obojętności w obliczu piękna, które ukazało się moim oczom. Nie wiem, czy sama potrafiłabym tak doskonale oddać je na papierze czy płótnie, choć w wyobraźni już widzę siebie próbującą jak najwierniej utrwalić ten widok.
Stoję tak i patrzę w ciszy, urzeczona. Oczy prawie zaszły mi łzami, ale staram się mrugać jak najmniej, by nie stracić ani chwili tego magicznego widoku. Zapominam nawet o szkicowniku, nie otwieram go, a tylko patrzę i widzę, jak czerwonawa tarcza słońca powoli kryje się za linią horyzontu, widać ją coraz mniej, aż w końcu po okrągłej kuli pozostaje tylko cienki, jaskrawy pasek. Gra kolorów nieba wciąż jednak trwa nawet kiedy słońce znika całkowicie, dopiero później barwy zaczynają ciemnieć i mieszać się. Nadchodzi wieczór, wkrótce na niebie pojawią się pierwsze gwiazdy. Kolejny dzień przeminął w zaskakująco piękny sposób, a mnie nawiedziła przelotna myśl, że wszystko musi kiedyś dobiec końca.
Puszczam więc szorstki pień, o który się oparłam i jeszcze raz omiatam wzrokiem wzgórze, po czym rozpoczynam schodzenie. Moje nogi nadzwyczaj łatwo odnajdują ścieżkę, którą szłam już tyle razy w swoim krótkim życiu. Schodzę w dół, wciąż pogrążona w myślach. A gdy docieram do domu, zabieram się za malowanie obrazu.

Istnieje kilka przesądów na temat jednorożców, które powstały w momencie, gdy czarodzieje jeszcze nie do końca poznali te zwierzęta. Pierwsza z nich pochodzi z czasów Kartezjusza, kiedy to uważano, że róg jednorożca był biały u podstawy, czarny w środku i czerwony na końcu, a jego szczególną cechą było to, że przerobiony na naczynie chronił każdego, kto z niego pił od trucizn, drgawek i padaczki. Dopiero w średniowieczu jednorożce zostały tak naprawdę poznane, zaczęły też pojawiać się wtedy w mugolskiej literaturze. Mugole wierzyli, że gdy róg jednorożca dotknie skażonej wody, ta zostanie oczyszczona i stanie się zdatna do picia albo, że jednorożce pałają tak wielką miłością do tego, co niewinne, że widząc siedzącą pod drzewem niewiastę, podejdą, położą swoją głowę na jej łonie i zasną. Jak widać, mugole nie mylili się za bardzo, jednak przez te opowieści doszło do wielkich polowań na te stworzenia. Zainteresowanie w śród mugoli wygasło dopiero w osiemnastym wieku, kiedy zauważono, że nie ma nikogo, kto mógłby potwierdzić, że naprawdę zobaczył jednorożca na własne oczy. Jak można się domyślić, była to zasługa czarodziei, którzy czyścili pamięć mugolom, aby ochronić zwierzęta przed pazernością ludzi niemagicznych i nie dopuścić do ich wyginięcia.

Jakby przez ścianę
Choć dzielą nas setki kilometrów
Słyszę twój krzyk
Ile w nim prawdy
A ile fikcji nieujarzmionej
W słowach wiarygodności
Które z taką pasją wymawiasz

Mogłeś ocaleć ale zginąłeś
Razem ze mną

Czy cierpisz męki
Czy to złudzenie
To bajka czy rzeczywistość
Wymysł człowieczy nieznający granic
Że ty mnie a ja Ciebie wołam z żalem
I tak jak ja w nim sobie
Tak ty sobie zniekształcasz rozstanie

Mogłeś ocaleć ale zginąłeś
Razem ze mną

Ty wiesz że żyję ja
Ja wiem że żyjesz Ty
Ale zginęliśmy oboje
W ten wiekopomny dzień
Co nie uszedłem z życiem

Mogłeś ocaleć ale zginąłeś
Razem ze mną

Mogłeś ocalić Aniele Stróżu
Ale nie ocaliłeś i zginąłeś
Razem ze mną

Druella: 18pkt
Rosalie: 17pkt
Lyra: 15pkt
Inara: 14pkt
Megara: 10pkt
Evandra, Darcy: 9pkt
Isabelle: 8pkt