Akwiarum z ośmiornicą

The member 'Sybilla Vablatsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 90

Miała prawo nie słyszeć. Gładziutkie, blade lico, brak najdrobniejszej zmarszczki wokół oczu, świeżość urody jasno świadczyły, że brunetka niedawno ukończyła szkołę, była wciąż zieloną młódką. Sigrun nie dopytywała w którym roku się urodziła, przypuszczała jednak, że miała sporo lat mniej na karku niż ona sama. Nie pamiętała, aby minęły się w szkole - i tak nie było, bo Sybilla znalazła się za murami Hogwartu, kiedy Sigrun już go opuściła.
- Jakich? - spytała, spoglądając na dziewczynę z zaciekawieniem.
Powróciła pamięcią do pierwszych lat po ukończeniu szkoły, gdy była mniej więcej w jej wieku. Zielona, głupia, nie za mądra. Silna, ale nie na tyle, aby przeciwstawić się ojcu. Uległa mu, kiedy zmuszał ją do małżeństwa z Alphardem Montague. Musiał minąć ponad rok, by zdołała się od niego uwolnić. Oby Sybilla już teraz miała w sobie więcej siły. Wydawała się dużo cichsza, spokojnie, bardziej milcząca; Sigrun nie stawiała jednak znaku równości pomiędzy tymi przymiotami, a słabością. Cicha woda brzegi rwie, tak mówiło stare ludowe porzekadła, a one miały w sobie wiele prawdy.
Czego już zdążyła doświadczyć? Blondynka wiedziała jedynie, że poszukuje swojej matki, że Vablatsky zaginęła; zniknięcie jasnowidzki było wszak powodem, dla którego jej córka przybyła aż do Harrogate, szukając śladów, sprawdzając trop u dawnego kochanka matki.
- Co wtedy czujesz? To jak sen?
Znała Ramseya, Cassandrę, córkę uzdrowicielki, wiedziała, że posiadają najprawdziwsze trzecie oko, nigdy jednak nie dopytywała o szczegóły; Śmierciożerca nie dzielił się swymi sekretami, w przypadku Vablatsky nie naciągała bolesnej struny, wiedząc, że widzą czarną przyszłość, miała w nich przyjaciółki i pragnęła, by tak zostało. Zastanawiała się jedyne czasem - jakie to uczucie, gdy zagląda się w przyszłość? Czy widziała wszystko z lotu ptaka, czy może oczyma bohatera wizji? Może jeszcze inaczej? Trudno było sobie to Sigrun wyobrazić, a była zwyczajnie ciekawa, może po kobiecemu wścibska. Zrozumiałaby, gdyby Sybilli trudność sprawiłoby ujęcie tych myśli i uczuć w słowa; sama nie potrafiła do końca opisać jak jej wola wpływała na ciało, dowolnie zmieniając jego kształt. To po prostu się działo.
- By przewidzieć, że w październiku będzie lało nie potrzebuję trzeciego oka - odparła podobnie kąśliwym tonem, a kącik ust drgnął w uśmiechu. Czy jej się wydawało, czy siostra nieśmiało pokazywała pazur? To dobrze, powinna. Może i nosiła nazwisko Vablatsky, może i były do siebie za grosz podobne, płynęła w niej jednak krew Rookwoodów.
Wyznać? Zaskoczona uniosła brew, podążyła spojrzeniem za wzrokiem Sybilli, odczytując z tabliczki oznaczenie kolorów piłeczek, które ośmiornica miała do wyboru. Prychnęła śmiechem.
- Wiele rzeczy mogę wyznać wyłącznie w tajemnicy - pytanie, czy akurat o tym chcesz słuchać - odparła wymijająco, posyłając brunetce szelmowski uśmiech; czyż nie mówiła przed chwilą, że niektórych rzeczy wolałaby nie słyszeć?
Kilkakrotnie postukała jeszcze palcami w szybę, obserwując zabawę ośmiornicy z niebieską piłeczką, którą w końcu upuściła, najpewniej szykując się, by przepowiedzieć przyszłość samej wróżbitce. Na pełnych ustach jawił się uśmiech; w przeciwieństwie do wielu podobnych jej czarnoksiężników nie miała kijka od miotły w tyłku, często się śmiała i żartowała, uwielbiała zabawę i czerpała z życia pełnymi garściami - nie snuła się po Nokturnie jak ponurak. Uśmiech gasł jednak z każdym wypowiedzianym przez Vablatsky słowem.
Minister Magii. Kamienny krąg. Dementorzy. Drugi czarodziej, powalający innych na kolana bez wypowiedzenia choćby jednej inkantacji.
Na kilka uderzeń serca zastygła w bezruchu, próbując przetrawić te informacje; dopiero po chwili przeniosła badawcze spojrzenie na Sybillę. Czarodziejem, który powali wszystkich innych mógł być On.
- Wiesz, że dziś wieczór w Stonehedge ma odbyć się wiec najszlachetniejszych rodzin? - zamiast odpowiedzieć, sama zadała pytanie. Jak dotąd młodziutka Vablatsky sprawiała wrażenie niezorientowanej w aktualnej sytuacji politycznej. Właściwie to nie wiedziała o niej praktycznie nic. Nie zdziwiłaby się, gdyby nie czytała nawet Proroka Codziennego. Co dopiero Walczącego Maga. - Dementorzy w Stonehedge... Czy to w ogóle możliwe? - spytała bardziej samą siebie, niż siostrę.
Azkaban przecież został zniszczony, a szczątki dementorów rozpierzchły się po całej Anglii. Czuła, że powinna była komuś o tym powiedzieć - ale było już zbyt późno. Nerwowym gestem wyciągnęła zza pazuchy kieszonkowy, złoty zegarek. Nawet, jeśli skorzystałaby z najszybszej sowy w Londynie, nie dotrze do Wiltshire na czas - a arystokracja o tej porze zapewne już przybywała na miejsce.

Przeniosła wzrok na Sigrun, na moment krzyżując własne spojrzenie z tym zawieszonym na niej, zastanawiając się, co właściwie kobieta chciała usłyszeć. To był odruch – wyrobiony przez lata przepowiadania nieznajomym mglistej przyszłości; lata w czasie których zrozumiała, że szczęśliwi klienci płacili lepiej – a uszczęśliwiały ich wieści pomyślne, trafiające w ten czuły punkt wypełniony pustką, którą desperacko starali się zapełnić. Czymkolwiek: kłamstwami, mrzonkami, złudną nadzieją. Pytania rzucane przez Rookwood nie zdawały się jednak wpadać w tę samą kategorię, a Sybilla miała wrażenie, że blondynka pytała dlatego, że naprawdę chciała wiedzieć – choć, rzecz jasna, mogła się co do niej mylić; prawie się nie znały. – Kobiet, zastanawiających się, czy ich mężowie naprawdę wypruwają sobie żyły pracując po godzinach, czy grzeją w tym czasie łóżko młodszych czarownic – odpowiedziała bez emocji, odrywając spojrzenie od Sigrun i kierując je przed siebie, zawieszając na bliżej nieokreślonym punkcie. – Matek tęskniących za dziećmi. Mężczyzn szukających sposobów na bogactwo, przekonanych, że znajdą je w kartach. – Wzruszyła ramionami; wszystko to było na pewien sposób przygnębiające – jak nudni i przewidywalni bywali ludzie w swoich pragnieniach. Zabawne, że kiedyś ustawiłaby się z nimi w jednym szeregu – zanim życie nauczyło ją, że przywiązywanie się do kogokolwiek nie mogło skończyć się niczym innym, niż tylko ciągnącym w stronę ziemi uczuciem utraty.
Nie odpowiedziała od razu na następne pytanie Rookwood, przez chwilę zastanawiając się, czy w ogóle chce to zrobić, ale ostatecznie przerywając przeciągające się milczenie. – Nie – odparła krótko, marszcząc lekko ciemne brwi; nie z niezadowoleniem, raczej w poszukiwaniu odpowiednich słów, które pozwoliłyby jej na względnie wiarygodne opisanie rzeczywistości. – Bardziej jak tonięcie. Próbowałaś kiedyś otworzyć oczy pod wodą? – Zerknęła na kobietę z ukosa. – Wszystko jest zamazane, chyba, że skupisz się naprawdę mocno, a i tak musisz zgadywać czym jest to, na co patrzysz. No i w pewnym momencie zaczyna brakować ci powietrza. – To była tylko część prawdy, była jednak pewna, że ktoś, kto nigdy nie doświadczył wizji, i tak nie był w stanie w pełni jej sobie wyobrazić; ona by nie była. – Po wszystkim budzisz się z ogromnym kacem – podsumowała jeszcze, nie znajdując lepszego porównania na określenie tego, co działo się z nią po wybudzeniu z koszmaru przyszłości: rozdzierającej głowę migreny, bolesnej wrażliwości na światło, mdłości wstrząsających wykończonym ciałem.
Poniekąd była w tym jakaś świeżość i ulga – w mówieniu o tym na głos, w świetle dnia, nawet zachmurzonego i siąpiącego deszczem; skryła się pod okrągłą wiatą, przez moment słuchając, jak skapujące z nieba krople stukają w prowizoryczny dach nad ich głowami. – A że w czerwcu spadnie śnieg? – podchwyciła z lekkim rozbawieniem, trochę się drażniąc; niezupełnie bezpodstawnie – szarpiące krajem anomalie dawno już sprawiły, że nawet coś tak oczywistego jak pogoda stało się zupełnie nieprzewidywalne. W tym też tkwiła pewna świeżość, nawet jeśli przerażająca i budząca niepokój. Wywróciła oczami; nie wątpiła, że Sigrun miała swoje tajemnice – ale w jej naturze nie leżało wyciąganie ich siłą. – To zależy, czy mają uczynić moje życie trudniejszym – odpowiedziała, nie patrząc jednak na blondynkę, a zamiast tego przyglądając się, jak ośmiornica wyciąga kolejną piłkę – tym razem białą.
Nie zdążyła przeczytać interpretacji wypisanej na wywieszonej na akwarium legendzie, bo jej uwagę przyciągnęła Rookwood; przyglądała się jej raczej niespodziewanej reakcji z niewypowiedzianym pytaniem ukrytym w spojrzeniu, czekając, aż sama zainteresowana ją wyjaśni – ale zamiast tego usłyszała kolejne pytanie. – A powinnam o tym wiedzieć? – zapytała w odwecie, unosząc wyżej brwi; nie wiedziała, dlaczego miałyby interesować ją polityczne wiece, czy spory trawiące wielkich i szlachetnych; nie żyła nigdy w ich świecie, niespecjalnie interesowało ją więc, kto aktualnie pozostawał u władzy; z poziomu doków, wszyscy wydawali się tacy sami. – Rozkazywał im. Ten człowiek. On… – odezwała się jeszcze, niejako odpowiadając na zawieszoną w powietrzu wątpliwość – ale urywając w połowie zdania, ogarnięta nagłą słabością; zamrugała szybko powiekami, odruchowo sięgając bladą, powleczoną niebieskimi żyłkami dłonią do twarzy, żeby zetrzeć strużkę gorącej krwi, zbierającej się tuż pod jej nosem.