First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Oczywiście, że nie miał zamiaru zdradzać celu podróży. Miała być to przecież niespodzianka! Dlatego na pytanie uśmiechnął się i konspiracyjnie, wprawionym ruchem palców zakręcił wąsa. Będziesz zachwycony - mówiły jego ślepia i kto wie...? Może należało się trochę obawiać? W końcu nie na co dzień oczy potrafiły szeptać w tak niemy sposób.
Adrien prowadził kuzyna w tym dwuosobowym, podniebnym galopie. Pogoda sprzyjała, a ciepłe, wiosenne podmuchy łechtały rozłożyste skrzydła majestatycznych koni zachęcając je do podniebnych akrobacji toteż należało być czujnym i trzymać je krótko. Carrow dyskretnie łypnął na kuzyna czy radzi sobie. I to nie tak, że wątpił w jego umiejętności. Powodowała nim zwyczajna, niczym nie uargumentowana troska.
Mrużąc swe okole ślepia, Adrien dostrzegł na horyzoncie światła wesołego miasteczka. Przesunął łydki na przód i zebrał wodze. Koń zamachnął skrzydłami, Carrow jakby na moment zawisł w powietrzu by zaraz zrównać lot z aetonanem kuzyna.
- Cel podróży na horyzoncie, mój drogi - powiedział mu, wskazując to coraz bardziej powiększający się kształt jednej z atrakcji miasteczka - Kto ostatni na miejscu ten wąchał skarpety Merlina i stawia magiczną watę cukrową - Dodał wesoło, nim Morgoth zdołał jakkolwiek zareagować na pomysł tego, że zbliżają się do miasteczka i tego, że w tym momencie został wyzwany na wyścig. Carrow nie tracił na tą drugą czynność czasu bo ledwie co skończył zdanie tak zaraz jego rumak niebezpiecznie nagle zaczął obniżać lot, znikając gdzieś pod młodym Yalaxeyem. Cóż...Adrien niewątpliwie zręcznie postawił kuzyna przed faktem dokonanym wobec tego co względem niego planował. Jak zwykle.

|Kto wyrzuci więcej oczek ten dociera do celu pierwszy! Do rzutu doliczamy bonus z biegłości jeździectwo!

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 19

Nic nie rozumiał i trochę go to drażniło. W końcu byli z Adrienem tak różni i to nie tylko z powodu dzielącej ich różnicy wieku. Carrow zachowywał się i czuł jakby miał zapewne tyle lat ile Morgoth, a Yaxley właśnie wręcz przeciwnie. Może jednak to w pewien przekorny sposób sprawiało, że nie mógł się złościć na swojego dużo starszego kuzyna. Ten wciąż traktował go jak dziecko, co w pewien sposób było irytujące, ale równocześnie i przypominające, że może nie cały świat musiał się trzymać tych wszystkich poważnych chwil. Chociaż Morgoth należał do cichych i raczej nie szukających podobnych wrażeń osób, nie potrafił odmówić Adrienowi, któremu podniebny wyścig chyba powoli odbierał rozum. Yaxley widząc praktycznie szaleńcze spojrzenie blondyna, złapał jedynie swojego wierzchowca nieco mocniej za uzdę i nakierował go na ostrzejsze i bardziej ryzykowne ustawienie się pod wiatr. Ale udało im się zachować równowagę, a rosnąca z każdą chwilą przyjemność z lotu wygłuszała niepewność. Czapraki obu koni były już mokre od potu, a wierzchowce zdyszane z wysiłku, jednak nie dali im odpocząć. Już kilkanaście minuty pędziły z całych sił, niosąc jeźdźców na grzbietach. Morgoth w locie dociągnął swojemu rumakowi popręg, wiedząc, że później dość sprawnie go też zluzuje, gdy dotrą na miejsce.
Najwidoczniej mieli się tam pojawić o wiele szybciej niż sądził. Usłyszał radosny głos kuzyna, a potem przeniósł spojrzenie na nikłe światła gdzieś w dole przed nimi. Co ten Carrow znowu wymyślił? Chyba się domyślał i nie mógł uwierzyć w pomysłowość kuzyna, który chyba naprawdę zaczynał nieco wariować. Ten zaraz krzyknął coś o wyścigu i zaczął pikować. Morgoth pokręcił głową, ale ruszył za Adrienem, spinając karego aetonana. Lekki uśmiech wyszedł na twarzy rycerza.

|zt x2

The member 'Morgoth Yaxley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 75

Kwiecień upływał pod znakiem myśli o Zakonie. Było ich wiele, były różne, w wielu zwyczajnie się gubił. Do nich w pewnym momencie doszły wydarzenia związane z Anną i tym sposobem, choć zaczął się wspaniałą celebracją Święta Błaznów, tak kończył się natłokiem myśli, które Bertie potrzebował wreszcie wypchnąć ze swojej głowy. Nienawidził myśli tego pokroju: tych, które błąkały się po głowie, odbijały po jej wnętrzu, ale nie znajdowały ujścia, nie wywoływały żadnego ruchu, bo i nie mogły. Myśli względem których pozostawał bezradny.
Tak więc szukał sobie jeszcze więcej zajęć, choć na codzień i tak dbał o to, żeby mieć co robić, teraz zapychał sobie każdy dzień jak tylko się dało. Wesołe miasteczko wydawało mu się wyjściem wprost idealnym, szczególnie że i za towarzystwem Ari zdążył trochę zatęsknić. Mieszkali pod jednym dachem, jednak co chwila się jakoś... mijali.
- Umówienie się na miejscu było najgłupszym, co mogliśmy zrobić, co? - mimo wypowiadanych słów, na jego usta wpełzł wesoły uśmiech, kiedy usłyszał o wróżce. Ruszył zaraz przed siebie, oglądając wszystkie atrakcje dookoła. - A wróżki są super. Wiesz, zawsze przewidzi dobre rzeczy, szczególnie te w podobnych okolicach. Rozmawiasz z taką i już obraz przyszłości jest idealny.
Uśmiechnął się dość wesoło, może nie w pełni po swojemu, może trochę jakiś mały demon w nim musiał jeszcze zdusić skojarzenie, jakie wywołało wspomnienie o wróżce, jednak uparcie. Zamierzał się dziś dobrze bawić, to było postanowione.
- Ale wiem, gdzie możemy się ukryć. - odwrócił ją w stronę miotłowego rollercostera. - Tam na bank nas nie złapie. Co ty na to? W ogóle co ci obiecała? Mąż, dzieci, idealna praca, bogactwo?
Spytał, ruszając we właściwą stronę.

- Oczywiście, ale też za to, że jestem taki miły, utalentowany, przystojny, rozgarnięty, opiekuńczy, wesoły, a do tego zabójczo przystojny. Ah i skromny, przede wszystkim skromny. - puścił jej oczko, wchodząc w naturalny dla siebie klaunowaty nastrój. To był dla niego najlepszy sposób od jakichkolwiek złych myśli: uciekał. Zamykał je, wypychał z umysłu i wydurniał się udając, że zmartwienia nie istnieją w nadziei, że te nie urosną w rym czasie, kiedy są ignorowane.
- Szczęśliwy dzień jest, blondyn jest, wieczór będzie. Kamień, kamień... hm, musimy jakiś ustrzelić na konkursie. Albo coś zorganizujemy. A dziewczyn w koło pełno i każda zazdrości ci towarzystwa, więc sama wybierz tę ciemnowłosą. - wzruszył ramionami. Wierzył we wróżby, oczywiście, nie mógł w końcu nie wierzyć, tylko... cóż, nie do końca wierzył w festynowe wróżki, czy właśnie takie jak te które bywały w wesołych miasteczkach. Nie zamierzał jednak narzekać i mędzić o tym, jak to nie wyłudzają, skoro potrafią dać człowiekowi trochę rozrywki, a przecież o to w tym chodzi.
- Mi ciebie też. Ale dzisiaj mamy cały dzień, w pakiecie mogę dorzucić słodkie bułeczki na śniadanie. Co u ciebie w ogóle?
Postanowił zadać najbardziej ogólne z możliwych pytań, choć spytał faktycznie ciekaw tego, jak Ari sobie radzi... ze wszystkim. Głównie z omijaniem problemow chyba, ale decyzję o tym o czym konkretnie mu opowie pozostawił jej. Bo i powinna wiedzieć, że nie da się zbyć jakimś nędznym ochłapem pokroju "okej", "w porządku", czy "po staremu".
Stanęli więc w kolejce do rollercostera. Jednocześnie wyjął różdżkę, myśląc już nad zmianą spódnicy Ari w spodnie prostym zaklęciem, zaraz jednak z pełnią niezadowolenia schował ją. Miejsce publiczne...
- Nie chciałbym ci narzucać co masz nosić, ale chyba dobrze jeśli się gdzieś zakitramy i spróbujemy trochę zespodnić twoją spódnicę, hm? - zaproponował z uśmiechem, wskazując na szybkie miotły na których materiał zapewne byłby dość nieposłuszny.

Słuchał jej spokojnie, słuchał jak wszystkich swoich bliskich osób i tyle w niej cenił szczególnie, że nie kręciła. Nie znosił jednej rzeczy, którą sam uparcie praktykował, ukrywania problemów. One gnieździły się w głowach, a potem wypływały. Kidey człowiek nie mówi o tym, co mu na sercu leży, nie można mu pomóc, a on... on po prostu chciał, żeby wszystko było dobrze u osób, które zagrzały miejsce gdzieś w jego sercu. Słuchał jej więc uważnie i skinął lekko głową.
- Te demony to konkretni ludzie? - spytał wprost, bo i martwił się o nią. Martwił się, bo wiedział kogo mu panna Roots przypomina. Była jak damska wersja cholernego Matta, przyciągająca problemy, ładująca się w nie, nie do końca radząca sobie z tym, co dookoła, choć na szczęście w przeciwieństwie do durnego Botta potrafiła zauważyć problem. I miała swój urok, choć Bertie zdecydowanie wolał widzieć tę część z wesołym urokiem, niż tę smutną czy wystraszoną.
- To może zacznę ci podrzucać bułeczki? I obiady, ej obiady zawsze w Ruderze są, mam to po mamie chyba, że gotuję jak dla armii i nie umiem inaczej. - wiedział, że nie w samym jedzeniu rzecz, nie był głupi, w każdym razie nie aż tak głupi jak starał się wyglądać, a jednak choćby ten wierzchołek góry chciał roztopić. Małymi kroczkami, prawda? - Będziesz musiała jeść z myślą, że jak nie zjesz to będzie mi przykro i uznam, że ci nie smakowało. A jak zobaczę, że chudniesz to rzucę cię na pożarcie Rogerowi. Mówię poważnie, ten królik ma w sobie szatana.
Nie umiał w poważne rozmowy. Dążył do nich, a potem uciekał, jak zawsze, nie radził sobie do końca z szarą stroną rzeczywistości, jednak ją dostrzegał i starał się coś robić, cokolwiek. Chociażby rozbawić pewną pannę, która potrzebowała więcej, niż dachu nad głową.
Potrzebowała solidnej porcji wesołości, zwyczajnie miłego dnia, czy raczej życia.
Na pytanie o siebie nie odpowiedział. Doszedł do pewnego etapu, który starał się zakopać. Odepchnąć, skupić się na czynnościach, na działaniu, nie na myśleniu o problemie, myślenie nic mu nie dawało i chyba poddał się jeśli chodzi o rozmowy po ostatniej próbie. Zamiast tego objął ją i przyciągnął do siebie.
- Po rollercosterze idziemy na rybkę. - zadecydował, bo i ryba z frytkami podawana w styropianowych pojemnikach nigdy nie przestanie być jego ulubionym fastfoodem, był tego pewien. A jak już się Ari przyznała to teraz będzie jej pilnował.
Zaciągnięty gdzieś na tyły między jedną atrakcją a drugą, zaśmiał się pod nosem.
- Nigdy nie sądziłem, że będę się ukrywał z dziewczyną między atrakcjami... w każdym razie nie po to, żeby zmieniać jej strój. - przyznał rozbawiony zdając sobie sprawę, że z boku musieli wyglądać jak para kochanków, która nabrała ochoty na odrobinę prywatności.
Zdziwiło go trochę, że to on ma czarować, wyjął jednak różdżkę, rozejrzał się czy nikogo nie ma, czy nikt ich nie widzi i skierował ją na spódnicę dziewczyny.
- Ostrzegam, że nie jestem mistrzem transmutacji, - Acus.
Spróbował. To było dość proste zaklęcie, ale... cóż, nigdy nie wiadomo.

The member 'Bertie Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 36

The member 'Ariadna Roots' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 48

- Trzeba to nadrobić. - stwierdził jedynie, bo i nie miał żadnej sensownej odpowiedzi. Po prostu się nie zgrało, jakoś tak nie wyszło i tyle. Zazwyczaj robił to po pracy na kolejny dzień i zostawiał duży kocioł pełen zupy albo jakiejś potrawki w kominku, czy jakieś mięso na tacy, różnie bywało. Jedynie po fakcie, że czasami jakieś przedmioty są inaczej rozstawione, niż je zostawił poznawał,że nie tylko on korzysta z kuchni w pełni.
- Ale wracając do tematu. Coś ci grozi? Serio pytam. Może zaszyjesz się trochę, albo nie wiem. Powiesz mi, kto to jest? - spojrzał w jej oczy. Chciał jej pomóc, jasne że chciał. - I czym podpadłaś.
O ile problemy kuzyna zostawiał jemu samemu, o tyle Ari... cóż, pod tym względem to inny przypadek, a Bertiego może cały świat okrzyknąć seksistą, jednak najpewniej chciał jej pomóc, nie uważał jej za bezradną istotkę, jednak wiedział, że ona sama z siebie nie przyjdzie po pomoc, a przecież każdy czasem sobie z czymś nie radzi, prawda? - Jak mi nie powiesz, zacznę cię śledzić, ostrzegam.
Dodał i dał jej lekkiego pstryczka w nos, choć mówił całkiem serio, jakoś potrzebował rozbić rosnącą atmosferę, która szczególnie dziwna była w tym miejscu.
- A Roger to urodzony morderca. Nie widziałaś jego ostrych kłów? Wygląda uroczo, ale nosi w sobie zło i jestem pewien, że jest w stanie pożreć duszę.
Stwierdził całkowicie pewny tego co mówi, wzruszając nieznacznie ramionami, jakby tym gestem miał dodać wierz lub nie, ja tylko ostrzegam i szedł dalej.
- Nie dzieje się nic z czym mogłabyś mi pomóc. Właściwie to nic nowego się nie dzieje. Nie przejmuj się, ogarnę się trochę i będzie okej, zajmijmy się jednym. Właściwie to możesz mi pomóc, jak dasz mi zajęcie w postaci swojej osoby.
Puścił jej oczko. Łatwiej było się skupić na cudzych problemach i nie tylko problemach. Łatwiej je rozwiązywać, łatwiej o nich myśleć, bo są odległe nawet, jeśli Ari była jedną z na prawdę bliskich mu osób, nadal był osobą z boku, co mogło trochę ułatwić.
I odciągnąć jego myśli od tych natrętnych, które nie chciały dać spokoju i, które do niczego nie prowadziły.
Kiedy dziewczyna złapała za jego policzki nawet nie próbował walczyć wiedząc, że to wojna i tak skazana na porażkę, uśmiechnął się, sprawiając że jego twarz na moment stała się jeszcze dziwniejsza i nieznacznie wzruszył ramionami nic sobie nie robiąc z dźgnięcia zamortyzowanego przez ubranie.
- Gdyby to w Hogwarcie widzieli. - zaśmiał się pod nosem - Do trzech razy sztuka, jak nie wyjdzie to idziemy jeść i szukamy innych atrakcji.
Zadecydował, zerkając czy nadal na pewno są sami. Nie chciał tak głupio ryzykować, a jeszcze bardziej nie chciał żeby spódnica Ari oszalała, bo znając jego szczęście zamiast zmienić się w spodnie albo zniknąć, pewnie zaczęłaby ich dusić.
- Tylko ja to było... - mruknął pewien co do słowa, ale nie co do ruchu jaki powinien wykonać różdżką pewien, że skoro zaklęcie nie podziałało, oboje wykonali go źle. Gdzie ta pamięć i czemu on nie mógł choć raz uważać na transmutacji?
- Acus.

The member 'Bertie Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 6