First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Alexander Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 17

W irracjonalny sposób naszła go myśl, że to on przynosił pecha drużynie. W końcu ciągnęło się za nim przekleństwo. I chociaż dotyczyło zupełnie innej sfery życia, to zimna, ostra nić szarpała się w piersi, wystukując hałaśliwe winny. Chmura ciemnych myśli nie pomagała rozwiać absurdalnego (czy aby na pewno?) pomysłu, a kolejne "przygody", jakie zdarzały im sie na śnieżnym boisku, raczej podkopywały pewność, że jest inaczej.
Nawet nie zareagował, kiedy małe, półprzezroczyste stworzonko dorwało się do czarnego, ciepłego szalika, porywając we wiadomych sobie psotach. Westchnął tylko, wypuszczając powietrze przez usta, kreśląc bielącą się mgiełkę przy ustach. Z celnością też nie poszło najlepiej, chociaż przekrzywił głowę z zainteresowaniem przyglądając się reakcji Moore'a, gdy bieląca się kula śniegu rozbiła się na jego ramieniu (chyba tam, bo skrząca fala rozbryzgujących się śnieżyn mogła zmylić). W toczącym się wokół obrazku dostrzegał zapomniany i niemal wyrwany, dziwnie nie pasujący fragment z ciemności, która stapiała ostatnio niemal wszystko. Trudno było o pogodę ducha i chwilami łapał się na tym, że dopadało go nieme zdziwienie. Czy ktoś jeszcze potrafił zachować ten jasny pierwiastek, nie naznaczony smutkiem? A jeśli tak, jakim cudem potrafił go utrzymać?
Oczekiwał uderzenie. Tura na obronę żółtkowych zawodników minęła, ale nim zasygnalizowano czas ataku, uwagę przykuło duszne wołanie. Saneczki. I urokliwe, mieniące sie błękitem towarzystwo duchów, które próbowało uszczknąć dla siebie odrobinę rozrywki. Było w tym coś sprzecznego. Jednocześnie smutnego i wprowadzającego w konsternację. Tyle z zebranych duchów nie podążyło "gdzieś dalej". Co tak w rzeczywistości zatrzymało ich na ziemi? Co przykuło, że nie odnaleźli spokoju? - Aeris - za przykładem kilku pierwszych osób wysunął różdżkę, by zapleść wolą znajomą inkantację w czyn. Cyprysowe drewienko zadrgało od zbierającego się w nim ciepła, tego magicznego, łaskoczącego dłoń i pulsującego żywotnie. Chciało się wydostać z ram, które przewodziło moc. Ale znając rzeczywistość, kaprysy magii mogły w staniej chwili się zmienić.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 6

O rany, ale mam farta. Nie dość, że mogę sobie chrupać bez przeszkód pyszne, ciepłe ciasteczka, okruszków na brodzie prawie nie widać, to jeszcze udaje mi się umknąć pociskowi ciśniętym przez Just. Nigdy nie podejrzewałabym, że ze mnie taka żwawa sarenka. Niesamowite. Hyc, i już mnie nie ma, a przynajmniej w tamtym miejscu. Aż sama otwieram szerzej oczy ze zdziwienia. Przynajmniej raz się udało. Później to może być różnie, ale nie martwię się na zapas. Towarzystwo jest cudowne, włącznie z duchami, będącymi nadzwyczaj żywotnymi jak na kogoś, kto umarł. Śmieję się trochę pod nosem, po czym wsadzam do ust ostatni kęs słodkości. Gotowa na atak, wręcz mrużę złowieszczo oczy wypatrując swojej kolejnej ofiary, ale nie jest mi to dane.
Wręcz oburzona spoglądam na Bena, kiedy tak krzyczy te złowieszcze pogróżki. I grożę mu palcem.
- Zielarstwa w to nie mieszajcie - odpowiadam donośnie. Pewnie jeszcze pokręciłabym głową z jawną dezaprobatą gdyby nie to, że dzieje się kolejna rzecz odwracająca moją uwagę. Za dużo tu bodźców, nie wiadomo w którą stronę patrzeć. Tam posąg rzuca we Floreana, tam duchy pragną przejażdżki na saniach. Aż otwieram szeroko oczy z tego zdumienia, bo nie wiem czy to tak można. Czy na pewno duchy utrzymają się na saniach. Ostatecznie wzruszam ramionami.
I chciałabym pomóc, ale wszyscy się nagle zrywają do rzucania potężnym wiatrem. Aż przytrzymuję czapkę, bo tak strasznie zaczyna wiać. Mrużę oczy, w międzyczasie ponownie usiłując wyciągnąć z kieszeni różdżkę, chociaż osobiście uważam, że wcale nie trzeba już więcej pomocy. Jednak duchom trudno odmówić.
- Aeris - próbuję zatem, kierując koniec różdżki pod sanie zjaw. Wolałabym dostać kubek gorącego kakao, albo po prostu kontynuować bitwę na śnieżki, bo to jest naszym zadaniem numer jeden. Przynajmniej powinno być.

The member 'Pomona Sprout' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 12

Nie mogłem uwierzyć własnym oczom, kiedy śnieżka minęła wszystkich przeciwników i rozpłaszczyła się na twarzy Jocundy Sykes. Moje oczy powiększyły się do wielkości srebrnych sykli, bo nie mogłem przewidzieć jak zareaguje. Czy rzuci we mnie śnieżką? Czy rzuci i jednocześnie wymiesza mnie z błotem? Naprawdę nie chciałem trafiać posągów, po prostu nie potrafiłem celować. Jocunda na szczęście okazała się rozbawiona całą sytuacją, więc posłałem jej w odpowiedzi szelmowski uśmiech i nawet pomachałem (pomachałemdoJocundySykescoztegożejesttylkoposągiem) zanim zgiąłem się w pół, próbując uniknąć jej śnieżki. Świetnie latała na miotle, wręcz wybitnie, więc zapewne dobrze grała w Quidditcha - zawsze łączyłem te dwie umiejętności - a więc i siłę i cel powinna mieć całkiem dobry. Ja natomiast odkryłem w sobie talent do robienia uników, dlatego chciałem sądzić, że szanse są wyrównane.
Ledwie wykonałem ten jakże zwinny ruch, a wokół mnie zebrało się więcej duchów. Uśmiechnąłem się szeroko na ich widok, obserwując jak wsiadają na sanki. Wyłączyłem się na moment z gry, chcąc im pomóc w zabawie. Nie chwaliłem się tym, bo wiedziałem, że duchy zazwyczaj nie przepadały za pomocą udzielaną im przez żywych - woleli utrzymywać, że są samowystarczalni. W sumie wcale się im nie dziwiłem. Większość z nich miała naprawdę bogate i barwne życie, trochę przykro, że po śmierci nie mogli nawet popchnąć sobie sanek. - Aeris - rzuciłem, celując w sanki znajdujące się najbliżej mnie. Miałem nadzieję, że chociaż to mi wyjdzie - wydawało mi się, że jestem lepszy w rzucaniu zaklęć niż śnieżek, ale to się zaraz okaże. Zawiesiłem na nich swój wzrok, zastanawiając się, kim byli za życia. Miałem ochotę podejść i się ich o to zapytać, ale wtedy przeszkodziłbym im w zabawie, a tego nie chciałem. Ach, jak ja uwielbiałem duchy. Jak ja uwielbiałem historię.
Moment, a gdyby tak napisać książkę o historii lodów? Dlaczego wcześniej na to nie wpadłem? Zadowolony z siebie spojrzałem na swoją drużynę, jakby również usłyszeli moje myśli, po chwili przypominając sobie grę. Szybko poprawiłem swoją czapkę, skupiając się na rozgrywce!

unik, zaklęcie

The member 'Florean Fortescue' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 2, 10

Brawo, młody. Nie był pewien, czy ktokolwiek inny dostrzegł kaskaderski popis Alexandra, ale on z całą pewnością go widział - śledził uważnie tor lotu śnieżki, uchwyciwszy także zgrabny unik gwardzisty. Nie było mu to zbytnio na rękę, miał nadzieję, że pocisk go trafi - bo choć to była tylko zabawa, gra, to przecież każdą grę lepiej było skończyć wygranym, niż przegranym - ale przynajmniej dobrze wybrał cel, Florean dalej przerzucał się śnieżkami z posągami zamiast wziąć udział w meczu. Już się wycofywał, oczekując gradu ciosów z przeciwległej strony boiska, od drugiej drużyny, ten jednak bynajmniej nie nadszedł. Zamiast tego po raz kolejny odezwały się duchy, złośliwe, był pewien, każdy duch był złośliwy - może oprócz Nicka, ale on był Gryfonem, więc nie można było porównywać go do przeciętnego ducha. Z westchnieniem ujął w dłoń schowaną w kieszeni różdżkę, wewnątrz szaty jej drewno przynajmniej się zagrzało i mógł lekko ulżyć szczypiących od mrozu i śniegu dłoni. Lekko, to nie było to samo co gorące kakao, ale przynajmniej nie był to też śnieg. Czy te stworzenia naprawdę nie mogły się bawić dalej od nich? Ach tak, nie mogły: podobno organizowały tę zabawę, ale czy w takim razie nie mogły się zająć zaproszonymi gośćmi?
- Aeris - wyartykułował płynnie, kierując kraniec różdżki w duszne sanie; bez przyjacielskiej chęci pomocy, raczej z idźcie już sobie wymalowanym tak w tonie jego głosu, jak i w geście oraz wyrazie twarzy, nigdy nie był dobry w udawaniu. Wicher po ich stronie wzmagał się z każdą kolejną wyciągniętą różdżką, przy takiej mocy złośliwe duszki powinny zniknąć stąd raz na dobrze. Byłoby też miło, gdyby oni również prędko dostali jakieś przekąski. Uniósł wzrok na pyskówkę o zielarstwie, choć nie śledząc rozmowy od początku - wicher dął, utrudniając mu zrozumienie - nie mógł wiedzieć, o co chodziło.

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 45

Oż!
Trafiła! No patrzcie na Lunarę, białe bałwanki i uczcie się. Lis był dziś wyjątkowo sprytny i żwawy, nie umknęło jej wzrokowi jak Fox zdołał się jakoś wywinąć od oberwania śnieżką Wright'a. To już dwa pocisku, które nie sięgnęły celu! Dlatego tym razem wolała się skupić na nieco mniej ruchliwym obiekcie, no i jak widać, dała radę! Nie miała nawet pojęcia, kim jest kobieta, którą trafiła, ale niespecjalnie ją to obeszło. W końcu liczyła się zabawa! Chociaż trochę szkoda, że to nie jest bitwa KAŻDY na KAŻDEGO!
- Joey, postaraj się trochę! - zawołała znów do Wright'a, tyle że teraz tego młodszego. Kto to widział! Taki utalentowany zawodnik a co chwile zalicza wpadki! Liczyła że lekki przytyk da mu motywację, bo póki co przegrywali z kretesem! Trzeba to było trochę wyrównać! Zimowe bałwanki nie mogły przegrać z ... właśnie, z kaczuszkami! Kto to widział, żeby kaczuszki wygrywały?!
Lunara stanęła czujnie w rozkroku, pewna, że za kilka chwil znów posypie się w nich fala śnieżek, w końcu teraz to przeciwna drużyna miała szansę na atak. Zanim to jednak nastąpiło, kobieta ponownie dostrzegła, jak czarodzieje z obu drużyn po kolei wyciągają różdżki. Co się działo tym razem? Wesoły głos ducha poniósł się po boisku i kobieta zaraz zrozumiała. Aha! Niewinne dusze w potrzebie! Cóż, Lunara nawet (a może właśnie zwłaszcza!) żywego nie zostawiłaby bez pomocy. Poszła więc w ślady innych. To było święto duchów, więc nawet pomimo faktu, że co chwila przerywano im rzucanie się śnieżkami, trzeba było spragnionym rozrywki duszom dopomóc. Wyciągnęła więc swoją wierną różdżkę zrobioną w ostrokrzewu i wzniosła ją wysoko nad głowę, aż słońce odbiło się w wypolerowanym drewnie.
- Aeris! - zawołała wesoło, wykonując odpowiedni ruch nadgarstkiem. No, przy takiej pomocy, jaką Lunara obserwowała w wykonaniu innych czarodziejów, zdawało jej się, że duchy zwyczajnie stąd zmiecie. Szczególnie Joey tak dmuchnął, że niemal poruszył zaspy śniegu obok których stały duszne sanie! No, a teraz skupić się! Nadchodzi kolejny atak!

The member 'Lunara Greyback' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

Udało jej się umknąć przed lecącą śnieżką, choć świsnęła jej tuż koło ucha. Straciła tym samym sposobem ciastko, ale w pobliżu znajdował się bufet, który zamierzała odwiedzić, kiedy to wszystko się zakończy. Wiedziała, że Billy nie miał tyle szczęścia, spojrzała w jego kierunku, marszcząc brwi — bo kto ośmielił się w ogóle w niego celować? Chciała dojrzeć winowajcę, który z pewnością w tej chwili świecił tryumfalnym uśmiechem i skierować swoją śnieżkę w jego kierunku. Moore, oprócz tego, że był jej szczególnie bliski stanowił jedno z silniejszych ogniw tej drużyny — razem z Sophią i Frederickiem. Nie mogli pozwolić, by wyeliminowano ich najlepszych graczy. Kiedy jednak schyliła się, by ulepić śniegową kulkę, duchy ściągnęły jej uwagę na siebie. Zirytowało ją to, przerywanie rozgrywek było absurdem i zawsze rzutowało w jakiś sposób na którąś ze stron. Krzyki rozkapryszonych duchów odwróciły jej uwagę, wytrąciły ją z rytmu. Była gotowa do ataku, choć jeszcze nie obrała sobie celu, kiedy nagle duszni gospodarze wyrazili chęć zażegnania nudy. Właśnie teraz. Właśnie w tej chwili.
Zacisnęła wściekle zęby i sięgnęła po różdżkę, zamierzając silnym podmuchem wiatru przepchnąć sanie z pola bitwy. Nie miała nic przeciwko duchom, współczuła im, lecz na wojnie nie należało okazywać słabości, litość nie należała się nikomu poza konającymi.
— Aeris! — wypowiedziała płynnie, wykonując skrupulatny ruch nadgarstkiem. Jeśli wszyscy się odpowiednio zmobilizują i zepchną te sanie z drogi, będą mogli wrócić do walki.

The member 'Hannah Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 34

Nie mógł uwierzyć, że okazał się zbyt powolny, ale faktom nie dało się zaprzeczyć: wymierzona w jego kierunku śnieżka trafiła w prawe ramię, rozpryskując dookoła sporą porcję zimnego puchu. Nie pomogło nawet bohaterskie lądowanie w zaspie, w którą wpadł głową w dół, przez kilka sekund wierzgając gwałtownie nogami, zanim udało mu się przeturlać na bok i wydostać z powrotem na powierzchnię. Kiedy wreszcie stanął z powrotem na nogach, był trochę siny – lecąc, połknął w całości zdecydowanie za duży kęs czekoladowego ciastka i całość zatrzymała się gdzieś w połowie drogi do żołądka – ale postanowił zrobić dobrą minę do złej gry i uśmiechnął się szeroko, pokazując Hani (która, co mu nie umknęło, zgrabnie uciekła przed śnieżnym pociskiem) podniesiony w górę kciuk.
Otrzepał się ze śniegu, podskakując kilka razy, bo złośliwa breja znalazła jakimś cudem drogę za kołnierz jego płaszcza, ale w żadnym wypadku nie ochłodziło to jego zapału; schylił się, nabierając w dłonie garść śniegu i wypatrując już kolejnej ofiary, gdy jego uwagę odwróciło coś innego – znudzone obserwowaniem ich potyczki duchy znów postanowiły przerwać zabawę, tym razem postanawiając zorganizować sobie kulig. W tym całym swoim dryfowaniu zapomniały chyba jednak o podstawowych prawach grawitacji (trudno było im się dziwić, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności), bo próbowały bez skutku pomknąć po zupełnie prostej powierzchni. Billy zawahał się na moment, może by tak wykorzystać zamieszanie i posłać śnieżkę w kierunku przeciwnika?.. Koniec końców odrzucił jednak zarówno pomysł, jak i ulepioną śnieżkę, i w ślad za resztą wyciągnął zza pazuchy różdżkę. Im szybciej spełnią zachciankę duchów, tym szybciej wrócą do bitwy! – Aeris – rzucił, kierując strumień energii na sanie i ciesząc się milcząco, że w pobliżu nigdzie nie było Jackie, gotowej zgromić go morderczym spojrzeniem w razie, gdyby mu nie wyszło.

The member 'Billy Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 23