Sala bankietowa

Nigdy nie zdradziłaby mu prawdziwości swoich zamiarów, niczym jakże uwalniającego uczucia zsuwania z ramion szalu ograniczeń. Mógł znać ich świat, tą określaną mistycznymi wprost uciechami niwę przepychu, uniesienie przyjemności, błysk zuchwałego celebrowania przodków. Mógł znać rolę kobiet w Anglii, ale nigdy nie zrozumiałby - z wprost biologicznych powódek - pragnienia tego, co im (mężczyznom) przychodzi z taką łatwością, z samego faktu urodzenia. Nie mniej, ta dyskusja i kurtuazja, gra pozorów rozsianych w niewinnym wprost, męskim uśmiechu. Cichy, rozbawiony pomruk wyklarował na kobiecej twarzy głębsze emocje, które niczym za pstryknięciem palca, przemieniły się w wyniosłą, wprost zakrawającą o cynizm odpowiedź.
— Doprawdy istotni znajdują się w kuluarach, nieskorzy do ukazywania się szerszej publice. — Obróciła kota ogonem, doprawdy na takich spotkaniach ciężko było znaleźć nieistotnych, acz całym clou była wspomiana nauka, wielkopomnie zdobywana i kreowania wiedza, a jej prawdziwi twórcy zwykli znajdować się z dala od tych, których określano mianem interesnatów czy fundatorów. Obecni tutaj - badacze i podróżnicy - byli mówcami, charyzamtycznym liderami, którzy znaleźli czas na sprzedaż własnych poglądów i prowadzenie dysput nietyle niewnoszących nic, co często mało odkrywczych dla nich samych. Nie mniej, mogła się z nim po krótce zgodzić, nie jednak wystarczająco otwarcie, świadoma jego i tak doskonałej znajomości tego dzieła przypadku.
— Ale i tutaj, pośród szeptów i szarości, nie ma nikogo, kto nie stanowiłby klejnotu angielskiej socjety. — Mówiła o sobie, ale i mówiła o nim. Swoista zmowa milczenia nie kontrastowała bowiem z naturalnie odczytywanymi elementami. Swoiste 'ten wie, kto wie' podpowiadało im nawzajem drżącą na końcu języka tytulaturę, nie potrzebowali do tego górnolotnych przedstawień rozrostu etykiety. Wiedziała, że nie rozmawia z elementem ledwie szarej masy, ale ta gra - tajemnicy, ułudy, albo i niedopowiedzień - wciągnęła ją wystarczająco, by w niej pozostawała. Na własnym imieniu postawiła swojego rodzaju bastę.
— Szlachetne i honorowe... — Uśmiechnęła się, odbierając książkę, którą ledwie delikatnym spojrzeniem obdarowała pośród wsłuchiwania się w niesiony głos rozpoczynający konferencję. — Doceniam, choć słowa uznania pozostawię na zapoznanie się z treścią. — Nie oceniała książki po okładce i słowach innych, pozostawiając wszystko pod swoją własną ocenę. Tak samo jak jego osobę, która mogła kreować się spojrzeniami innych na sali, a jednak pozostawała w obrębie jej prywatnych dywagacji, czy zastanowień. Łapała się na tym, że obserwowała go momentami odrobinę za długo, a spojrzenie ślizgało się po męskiej twarzy z dreszczem zadowolenia. Momenty te spychała jednak na boczny plan, wyłapując z opadających na podatny grunt słów, najcenniejsze z wypowiadanych wprost ze sceny zdań. Kim był? Czy w ulotności tej znajomości potrzebowała to wiedzieć? Poznali się, niczym swój swego, wystarczająco, aby nie musieć poznawac się bardziej.
— Ewentualnie to, czego długo i napięciu się oczekuje z pełną świadomością niesionej wartości. — Dodała, niemo zgadzając się z jego słowami. Broda powędrowała ku górze, upiłszy łyk szampana pozostawiła na szkle ślad szminki, zwieńczający to, czym jej ciało wydawało się emanować, a czym w przypływie kaprysu chciała się bawić.
Oczekujesz?

Dlaczego zgrzyt obaw zabłysł otwarcie w półwilim spojrzeniu, gdy z impetem wtargnęła na ścieżkę kontroli? Dlaczego jego spojrzenie, powoli przemieniające się w coś na kształt uwielbienia, budziło tak sromotny lęk? Obserwowała te zmiany, koleje wspomnień wpędzały w poczucie chęci ucieczki. Ktoś już na nią tak spoglądał, ktoś już ofiarował jej wszystko, ofiarował jej siebie, bo i ją chciał mieć tylko pod własne dyktando. Ktoś, kto nie znosił odmowy, ale ledwie młódka niepewna własnych poczynań, wpadła w sidła własnych, niestabilnych myśli, wahając się, rozjuszając podjęte pod jej kontrolę emocje. Teraz z premedytacją - wprost szewską pasją - obdarzała innego mężczyznę wiotkimi niciami kontroli, wiedząc doskonale, co powiedzieć. Opuszki palców oplatały nicie, którymi powzięła go niczym kukiełkę. Chcę ciebie zmieniało się w czego pragniesz. Swoista dojrzałość przeistoczyła boleśnie dziewczę w kobietę, jak i obiekt narzuconego czasu z niedoświadczonego przypadku wkradł się w imponujące dzieło zaplanowane w każdym geście. Palec przesunął po szyi, uniósł brodę podkreślając zaułki łabędziej szyi, bo gdy ledwie zdążyła rozbudzić na ustach delikatny, tlący się zgaszoną ekscytacją uśmiech. Wydawała się pomrukiwać, nie spoglądając na niego poza momentami, gdy zielone oczy skrywała poświata wyniosłej próby. Odważyła się chcieć; spróbować rozkosznego rozprostowania skrzydeł, rozbudzenia możliwości idących za dziełem przodków. Odważyła się wygiąć plecy w łuk, rozchylić - wyimaginowane idącą w jego umyśle wizję - usta, szepnąć cichy jęk przyjemności. Wszystko to, czego mógł pragnąć; klękania i górowania, zarysowań kręgosłupa i delikatności biustu - wszystko to sprowadzać się mogło w jej jednym, rozkapryszonym geście, którym obdarowała go nienaturalnie poprawna w bliskości naukowego seminarium. A twarz łagodniała, białka oczu lśniły poświatą pożądania. Jaką jestem teraz?
— Bezpieczeństwa. — Wyszeptała, zgodnie z prawdą, w wypracowanym latami planie zemsty absolutnie świadoma, że może to być jej stygma, ale i ratunek. Mogła czynić armię przeciwko sobie, ale również walczącą o ją samą, gdy skryte pod koronkową rękawiczką dłonie pozostawały nienaruszone ciężarem krwi. I gdy on chciał, gdy pragnął, spojrzała na powrót na męską twarz, nachylając się nieznacznie w zawężeniu szeptu do ciepłego oddechu skierowanego w jedynie w stronę jego ucha.
— Bądź obok tego wieczoru. — Wędrówkę rozpoczęła na zarysowaniach czoła, ledwie subtelnych pęknięciach skóry po niedawnym zmarszczeniu. Spokojnie, leniwie spłynęła do jasnych, na pozór podobnych oczu, aby w wędrówce przez prosty nos, natrafić do ust i na powrót wrócić do oczu. — I zdradź mi... po cichu, poooowoli, co sprowadziło cię do Anglii. — Nadal nie wiedziała, kim jest; nazwisko pozostawało w półcieniu skrytej księgi. Podświadomie wiedziała, że musi go powstrzymywać, a kajdany założone na męskie pragnienia niosą za sobą ciężar odpowiedzialności. Trochę jak dziecię, któremu odmówiono zabawki, jak skarcony szczeniak powstrzymany od podgryzania palców - wszyscy, niezależnie od wieku, wydawali się podobnie nieusatysfakcjonowani wizją odebranej przyjemności, która zwykła atakować z podwójną siłą.
Powoli, Maahesie, rozkoszuj się.
Ale mogła wiedzieć kim jest, domyślić się, po samej destynacji przybycia. Mogła upatrywać w nim kogokolwiek, ale to sam - bezsprzecznie szczery, oddany w pełni pod władanie młodego, kapryśnego umysłu - wiedział o tym najlepiej i winien był jej to zdradzić, gdy tego zapragnęła. Dopiero zgięcie i wyprostowanie palców przypomniało jej o lęku, moment przebudzenia przybył nagle i boleśnie, przypominając vis-a-vis roztaczane emocje, te sprzed lat. Na powrót, na powrót otumaniające. Wtedy nie potrafiła ich kontrolować, zlękniona uciekłaby w popłochu nad dojrzałym mężczyzną skomlącym w imię dumy o jej uwagę. Teraz... teraz już wiedziała, że podaruje mu więcej, a w swojej lekkomyślnej, acz zaplanowanej próbie sił, otoczy go godną pieczą scentralizowanego bóstwa. Bądź delikatny, dawno tego nie robiłam.
— Więc pragniesz dać mi szczęście? — Wyszeptała, bawiąc się rozgrywaną scenerią. Na powrót spojrzała na scenę, kontrolując dreszcze niepokoju wołające o pomstę. Brwi uniosły się na moment w zdziwionym, acz pełnym podziwu geście. Hojnie, ale czy wystarczająco? Czy rozbudzona z letargu - niczym z zimowego snu - wiła, zraniona duma, zaakceptuje ledwie chęci? Czego tak naprawdę chciała? Kontroli, pełnej kontroli. Kontroli, którą otrzymała nad rozbestwionymi, żądnymi krwi bestiami. Moment przełamał wszystko, noga na moment spoczęła na drugiej w geście założenia kolana na kolano. Pozwoliła sobie na ledwie posmak braku etykiety, łagodnym czubkiem buta przesuwając od męskiej łydce, testując maksimum własnych możliwości. Wiedziała doskonale, co on mógł uczynić, w napięciu mięśni rozrywając poły sukni, podnosząc ciało na wysokość własnych, bezpruderyjnych wizji. Ale ile mogła wykonać ona, aby w swojej nieszczęsnej wizji, nadać sobie rolę drapieżnika? Nogi wróciły do poprawności, uśmiech plątał się po twarzy, gdy znów na niego spojrzała. — Czy szczęśliwymi zostaną ci, którzy dostaną czyjąś wersję satysfakcji?