Rezerwat Znikaczy im. M. Rabnott

08.05.16 0:35

Rezerwat Znikaczy im. M. Rabnott

Park znajdujący się na południu Somerset, na włościach należących do rodu Abbottów jest pierwszym i jednocześnie największym rezerwatem znikaczy w całej Anglii. Ptaki te, ze względu na ich niewielki rozmiar i niezwykłą szybkość przed wiekami wykorzystywano zamiast zniczy podczas rozgrywek Quidditcha. Dopiero Modesta Rabnott jako pierwsza czarownica zwróciła uwagę na ochronę praw zwierząt i obroniła znikacza wypuszczonego podczas jednego z meczy w 1269 roku. Dziś wielohektarowy park zamieszkują dziesiątki albo nawet setki tych maleńkich stworzeń, błyszczących pomiędzy gałęziami drzew niczym krople żywicy. Pomiędzy drzewami wiją się żwirowe ścieżki, z których można z bliska obserwować niezwykle szybkie stworzenia. Jednak przez wzgląd na ścisłą ochronę ptaków, na teren rezerwatu mogą wejść tylko pracownicy przeszkoleni w opiece, a także członkowie rodu Abbott i ich goście. Co jest oczywiste, zakłócanie spokoju ptaków, próby łapania czy krzywdzenia są surowo zakazane; panujące zasady są ściśle przestrzegane przez wyczulonych na wszelkie odchylenia pracowników.

W tej lokacji obowiązuje bonus do rzutu kością w wysokości +5 dla Zakonników i +10 dla Gwardzistów.

[bylobrzydkobedzieladnie]

27.06.17 14:55

Czas leciał zdecydowanie za szybko. Lorraine odczuwała jego upływ niemal przez cały czas. Kiedy patrzyła na codziennie zmieniające się dzieci, kiedy spoglądała na pierścień rodowy, który zdążył już idealnie wpasować się w jej skórę, kiedy sięgała do biblioteczki po ulubioną książkę z dzieciństwa. Nawet wtedy gdy przypadkiem zdarzyło jej się użyć języka francuskiego. Za każdym razem rozmyślała o tym jak wiele dzieli ją od od tego co jeszcze niedawno było teraźniejszością. Nie było to jednak złe rozmyślanie. Spoglądała na to jak na bagaż doświadczeń. Walizkę szczęścia, którą dane jej było przez życie nosić. Chociaż lady Prewett była już od kilku dobrych lat to nigdy nie wyrzekła się dziedzictwa Abbottów. Ciągle jak na Abbotta przystało dbała o sprawiedliwość i walczyła o to by ta znalazła swoje miejsce w potrzebującym tego świecie. Tyczyło się to też mniej wymagających spraw jak na przykład doglądanie rezerwatu Znikaczy. Odwiedzanie rezerwatów było dla Lorraine czymś powszechnym. Kiedy walczy się o prawa magicznych zwierząt i stworzeń trzeba doglądać ich opieki. Rezerwat Znikaczy należący do jej rodziny był gdyba jedynym rezerwatem, który ochoczo gościł ją w swych progach. Nie miało tu znaczenia czy była szlachcianką czy nie. Ciężko było przed nią coś ukryć skoro wiedziała czego szukać. Zwykle najwięcej czasu traciła na debatowanie z dozorcami rezerwatów przy tym płonąć złością, a przecież negatywne emocje na twarzy Prewettównej są raczej niespotykanym zjawiskiem. - Wiedziałaś, że kiedyś zamiast zniczy podczas meczów używano znikaczy? - zapytała Holly uśmiechając się do kobiety szeroko. Nie było chyba rzeczy związanej z quidditchem, której Skamander by nie wiedziała. Lorraine lubiła spędzać czas z byłą zawodniczką srok. Zawsze miały o czym rozmawiać, a ich tematy nie obracały się tylko wokół przykrej rzeczywistości, z którą przychodziło im się mierzyć niemal każdego dnia. Prewett ceniła każdego kto tak jak i ona postanowił zmienić coś w świecie, ale nie była to jedyny aspekt, który sprawiał, że zaprzyjaźniała się z ludźmi. Często dlatego, że doceniała to jak bardzo się wszyscy różnili. Dzisiejszy dzień aż zaskakiwał nieskazitelnie niebieskim niebem i gorącym słońcem. Takich dni w Wielkiej Brytanii było niesamowicie mało i dlatego blondynka wolała wykorzystać każdą możliwość zaczerpnięcia choć w jednym procencie tego słońca, które było im dane. Znikacze wydawały się być dobrym pomysłem. To czas w spokoju, daleko od zgiełku, który zapanował w ich czarodziejskim świecie. Daleko od problemów w Ministerstwie. Daleko od złośliwości ludzi. - Mam nadzieje, że nie odciągnęłam cię o żadnych ważnych spraw. Wiesz… wszędzie teraz tylko praca, praca, praca… a przecież od czasu do czasu każdy potrzebuje chwili wytchnienia. Źle mówię, Hol? - mruknęła zasługując się w pojedynczych ćwierkaniach domowników.

01.07.17 11:52

17 IV???

Zdawałoby się, że dla Holly czas się zatrzymał. Hogwart ukończyła przed szcześcioma laty, lecz wyglądała... a co gorsza zachowywała się tak, jakby dalej miała lat osiemnaście. Najpewniej brakowało jej powagi i ogłady. Rodzice dobrze ją wychowali, lecz nic nie mogli poradzić na nadmiar energii, której Holly miała niezliczone pokłady. Spacerując po rezerwacie wraz z Lorraine Prewett, wywodzącą się z rodu Abbott, będącą lady od urodzenia, zazdrościła jej tej dostojności w trzymaniu sylwetki i chodzie. Lady Prewett poruszała się w wdziękiem właściwym osobom szlachetnie urodzonym i zachowywała się - jak by to powiedziała pani Skamander - godnie.
-Oczywiście, że to wiem - żachnęła się Holly, pozornie obrażona, jakby tym pytaniem lady Prewett niesłychanie ją uraziła. Mrugnęła jednak do niej pomimo poważnej miny i rzekła teatralnie przemądrzałym tonem -A czy ty wiedziałaś moja droga, że do gry w quidditcha zaczął ich używać w 1269 roku sam przewodniczący Rady Czarodziejów, Barberus Bragge? A walczyła z nim Modesta Rabnott, której imię nosi ten piękny rezerwat? - pamięć Holly była dość wybiórczym miejscem. Było w niej wiele miejsce na słowa ulubionych piosenek, tabele wyników ligi quidditcha oraz jego historii. "Quidditch przez wieki" mogłaby recytować wręcz z pamięci. Słowo po słowie -Ale dopiero w połowie czternastego wieku przewodnicząca Rady, Elfrida Clagg, objęła znikacze ścisłą ochroną. A wiesz kto i gdzie wykuł pierwszy znicz?
Panna Skamander wyglądała na podekscytowaną. Najpewniej Lorraine niepotrzebnie poruszyła temat quidditcha, gdyż Holly już połknęła ten haczyk i gotowa była maltretować lady Prewett tym tematem. Nic nie mogła przecież poradzić na to, że była to jej największa pasja, a niemożliwość grania weń zawodowo jeszcze bardziej nakręcała ją, by trajkotać o tym w kółko. Sama praca jako specjalista ds. quidditcha jej nie wystarczała: mogłaby się godzinami rozwodzić nad ostatnim meczem Os, czy Srok.
-Ależ dobrze mówisz! Ja to tam tylko liczę minuty do wyjścia z Ministerstwa, ble - zrobiła głupią minę imitującą obrzydzenie, pokazując przy tym język. Zaraz jednak przywołała się do porządku przypominając sobie, że spaceruje z lady - Oj, przepraszam, milady - zaakcentowała zabawnie ostatnie słowo, znów puszczając do niej oczko.
Wyciągnęła nagle rękę, celując w najbliższą gałąź rozłożystego dębu, wołając przy tym cicho -Oooo, widzę jednego! - oczy otworzyła szeroko, rozbłysły z zachwytu, a na usta wychynął uśmiech.

07.07.17 9:00

Lorraine ceniła ludzi z pasją. Potrafiła godzinami słuchać o ludzkich zainteresowaniach, planach i marzeniach. Wiedziała, że takich ludzi na świecie jest naprawdę mało. Często łatwiej im skupiać się na pogodni za doskonałością, ciągłą walką o władzę i uznanie. Nikt nie zwracał już uwagi na drobnostki, które w ich świecie były przecież tak niesamowicie ważne. Lorraine już jako dziecko nauczyła się by łapać każdą możliwość nauki. Bez względu na to czy słuchając historii, czytając księgi czy zwyczajnie rozmawiając. To było piękne. Każdy z nich miał coś własnego o czym mógłby innym opowiadać godzinami. To pewien sposób i wyróżniało. Sprawiało, że stawali się wyjątkowi. W końcu gdyby miała jakiegokolwiek wątpliwości dotyczące gry w quidditcha bez zastanowienia zgłosiłaby się do Skamander, która tylko czeka na okazje by się tym podzielić. Gdyby miała problem z astronomią spotkałaby się z Vanem, który mógłby mówić tylko o niej. Do niej pewnie też zgłaszaliby się ludzie, którzy chcieliby się dowiedzieć więcej o prawie czarodziejów. Wszystko to miała w małym paluszku, a jej urodzenie było tylko potwierdzeniem. - Modesta Rabnott? - zapytała zaskoczona. - Naprawdę? - o walkach czarodziejów wiedziała dużo. Bez względu na płaszczyznę wszystko co wchodziło w ramy naruszenia jakiegokolwiek prawa było dla niej ciekawe. Oczywiście istniały rzeczy, o których Prewett nie miała pojęcia tak jak i tym razem. Nie przeszkadzało jej to, że temat quidditcha zawładną ich rozmowę. Tak naprawdę bardzo lubiła ich czarodziejską grę nawet jeśli nigdy nie miała okazji być jednym z uczestników rozgrywki. Szlacheckie urodzenie nie pozwalało jej za latanie za zniczem. - Nie mam pojęcia, Hol. Kto? - zapytała zaciekawiona. Wyobrażała sobie tę grę gdy jeszcze nie było zniczy, a ich miejsce zajmowały znikacze. Teraz jako obrońca stworzeń i zwierząt nie mogła przejść obok tego całkowicie obojętnie chociaż najbardziej dumna była z tego, że ktoś wpadł na pomysł by to zmienić i znaleźć inne wyjście. Patrzyła jak iskry fascynacji błyszczą w oczach blondynki i uśmiechnęła się szeroko. Wiedziała, że Skamander żałuje, że jej gra dobiegła końca i chyba naprawdę podziwiała to, że potrafiła teraz bez żalu w głosie o tym wszystkim opowiadać. Nie dla każdego byłoby to łatwe. Prawdopodobnie dla większości byłby to cios, który już do końca zostawiłby plamę na wizerunku wcześniej ukochanej gry. Po Holly można było się jednak spodziewać wszystkiego. - Jak w Ministerstwie? Dużo macie pracy? Czym aktualnie się zajmujecie? - Lorraine nie pamiętała kiedy ostatnio przekroczyła próg Ministerstwa. Prawdopodobnie ostatnimi czasy było to ostatnie miejsce, w którym chciałaby się znaleźć. Sytuacja w ich świecie diametralnie się zmieniała. Praca nie przynosiła jej już takiej radości. Parsknęła śmiechem na zwrot, którego użyła Skamander. Lorraine chociaż zwykle nie reagowała na tego typu słowa traktując tytuł jak część jej imienia i nazwiska to używanie go w kontekście zachowania, które nie przystoi szlachciance trochę ją bawiło. Z tytułem czy bez. Ciągle była sobą. Blondynka zaczęła wypatrywać znikacza. - Młody. Pewnie zaraz zaatakuje nas jego matka. - spojrzała na Holly z udawaną powagą. - Wiesz… matki tak mają.

15.07.17 20:05

Jeszcze kilka lat temu zdawało się, że quidditch był nie tylko pasją Holly, ale również jej... obsesją. Potrafiła nadawać i nadawać, trajkotać w kółko o wynikach, nowych miotłach, stadionach, drużynach, zawodnikach. Wszystkim co z tą miotlarską grą związaną. Na całe szczęście skupiała wokół siebie wielu ludzi, miał ją więc kto słuchać. Zwłaszcza płeć męska, gdyż Holly była... dziewczyną! I tyle wiedziała o quidditchu! W dodatku była niebrzydka, może nieco pucołowata... No dobrze, bardzo pucułowata, ale w jej uśmiechu był jakiś urok! Miała ponadto poczucie humoru, co czyniło ją nader popularną wśród chłopców. A chłopcy, jak to chłopcy - o sporcie mogli dyskutować całymi godzinami. Holly dyskutowała po prostu z nimi. Swoje apogeum miało to w chwili, kiedy została przyjęta do Srok z Montrose, a jej myśli krążyły niemal wyłącznie wokół kafla. W pewnym momencie stało się to aż nazbyt męczące. Pani Skamander więdły uszy (szczęście, że nie dosłownie!), a pan Skamander udawał, że zapada w drzemkę, kiedy Holly zaczynała się rozkręcać. W pewny momencie - kiedy dojrzała już nieco, chociaż troszkę, zrozumiała, że nie każdy może chcieć w kółko rozmawiać o jednym, dlatego nauczyła się powściągać język... ale jeśli tylko ktokolwiek sam zaczynał ten temat, nie mogła się już powstrzymać.
-Nie znasz Modesty Rabnott? - spytała zaskoczona - Na pewno znasz, ten rezerwat nosi jej imię przecież! - po chwili palnęła się w czoło - A, już łapię, przepraszam! Czasami jestem taka zakręcona - aż za bardzo - Pierwszy znicz wykuł Bowman Wright. Wright! Od tych Wrightów wywodzi się kowal, który ma swój sklep na Pokątnej. Ciekawe, czy Benjamin ma z nim tych samych przodków, jak sądzisz? - mówiła dużo i szybko, lecz wierzyła, że Lorraine nadąży, miała w końcu... dzieci. Dzieci uczą cierpliwości, czyż nie? -Wykuł ten Znicz w Dolinie Godryka, wiesz? Panieńskie nazwisko mojej matki to Potter, Potterowie są z Doliny Godryka! Czy to przypadek? Nie sądzę! - naturalnie zachrypnięty głos Holly nacechowany był silnym podekscytowaniem, lecz opanowała się w porę, gdy lady Prewett poruszyła temat Ministerstwa.
Ministerstwo równało się n u d z i e.
-Ach, szkoda gadać! Dużo papierkowej roboty, chyba wiedzą, że tego nienawidzę i złośliwie każą mi siedzieć przy biurku. Ale, zdradzę Ci w tajemnicy, chyba będziemy budować nowy stadion na przyszłoroczne mistrzostwa angielskiej ligi!
Uwagę Holly w końcu przyciągnął znikacz, więc jednocześnie zmieniła temat.
-To znaczy jak mają? - spytała marszcząc nos. Nie była matką, więc miała prawo nie wiedzieć - Winne i Miriam są zdrowi? Dobrze rosną? Tęsknią za mną? Chyba wiedzie Wam się dobrze, prawda?

20.07.17 13:12

Lorraine chyba nigdy nie miała pasji, która stałaby się jej obsesją. Oczywiście były rzeczy, które uwielbiała i te o których dużo wiedziała, ale nigdy nie nie miał czegoś o czym mogłaby mówić przez cały czas. Może to dlatego, że zawsze gdzieś obok niej był inny świat, któremu musiała ulegać. Nie mogła zatrzymać się przy jednej pasjonującej ją rzeczy. Nigdy nie było na to wystarczająco dużo czasu. Zazdrościła tego Holly. Dokładnie wiedziała co na świecie sprawiało jej radość, o czym rozmowa przynosiła jej ukojenie i szeroki uśmiech na twarzy. W dzisiejszych czasach za mało ludzi pamięta o rzeczach sprawiających przyjemność. Częściej rozwodzimy się nad tym co złe i przykre. Piętnujemy się całym złem otaczającym naszą codzienność zapominając o tym co przywodzi uśmiech na naszą twarz. Prewett chyba po prostu chciała zadbać by ludzie nie zakopywali się całkowicie w misjach odnowy świata. Oczywiście, że to było ważne. Ale przy tym trzeba było zrobić wszystko by nie stracić siebie. Na szczęście o Holly nie musiała się martwić, a przynajmniej taką miała nadzieje. Kobieta jak zawsze tryskała optymizmem i to było coś co Prewett ceniła podwójnie. Zaśmiała się słuchając słów kobiety. - W sumie… Ben wygląda trochę jak kowal. - powiedziała z szerokim uśmiechem zaraz wzruszając ramionami. - Pewnie gdyby nie pracował ze smokami zajmowałby się kowalstwem. - chociaż w tym momencie sobie żartowała to wiedziała, że jest coś takiego w ludziach co sprawia, że idealnie pasują do tego czym się zajmują. Może to tylko kwestia wyobraźni, ale tak samo Lorraine nie byłaby w stanie wyobrazić sobie jej ojca bez togi na sali rozpraw. On był częścią tego miejsca i po prostu niektórzy ludzie po prostu byli stworzeni do rzeczy, którymi się zajmowali. Ona prawdopodobnie była stworzona do bycia matką bo właśnie z dziećmi u boku czuła się najpewniej i najlepiej. Słuchała kobiety i wcale nie narzekała na to, że ta mówiła tak dużo w tak krótkim czasie. To zdecydowanie był urok Skamander, a Lorraine wcale nie zależało na tym by spędzić ten dzień na zadumie. - Holly Skamander prawdopodobnie było ci to przeznaczone. - powiedziała uśmiechając się szeroko. Prewett znała Dolinę Godryka jak własną kieszeń. Tam się przecież wychowała, w tamtej okolicy znajdowała się posiadłość Abbottów. Kiedyś myślała, że nie w Dolinie Godryka nie może stać się coś złego. Teraz już tak nie myślała. Zło było wszędzie. - To cudownie! Pewnie nie możesz się już doczekać, prawda? W końcu w swoim żywiole. - mruknęła. Wyobrażała sobie blondynkę doglądającą wszystkiego by tylko wyszło idealnie. - No wiesz… chronią swoje dzieci za wszelką cenę, kiedy masz dzieci nie istnieje nic ważniejszego. - dodała. Tak właśnie było. Kiedyś nie wyobrażała sobie, że można aż tak się o kogoś martwić, troszczyć, że można tak kochać. - Zdrowi, z nowymi pomysłami na minutę. Chociaż ostatnio muszę więcej czasu spędzać w Ministerstwie i boli mnie przez to serducho. Ciągle mam wrażenie, że coś przegapię. - tak było z dziećmi. Co chwile się zmieniały. Łatwo było coś przeoczyć. - Oczywiście, że tęsknią. Jak się ciocia leni i nie odwiedza to jak mają nie tęsknić? - uniosła brew niby z pretensjami, ale tak naprawdę doskonale rozumiała ten brak czasu. Samej jej go brakowało. Na cokolwiek. Kiedy para znikaczy przeleciała kobietom nad głowami Lorraine zakryła dłonią czubek głowy. - Wiedziałaś, że jak przelecą ci nad głową to znak, że będziesz mieć łysego męża? - zapytała spoglądając na kobietę ze śmiertelnie poważną miną. Ona z podań, legend, mitów i zabobonów nigdy nie robiła sobie żartów.

26.07.17 18:24

-Wygląda jak kowal, bo był pałkarzem - odpowiedziała od razu. Na jej twarzy malowało się głębokie zamyślenie, które prowadzi do... eureki - Myślę, że to nie jest przypadek! Tu quidditch, i tu quidditch, to na pewno jest ze sobą jakoś powiązane - w jej głosie brzmiało absolutne przekonanie, że ma rację. Uniosła ramiona do góry, udając, że trzyma niewidzialną pałkę i zamachnęła się nią, jakby odbijała tłuczek. Kilkukrotnie grała na tej pozycji, lecz nie była dość silna. Holly była zwinna, gibka i szybka - doskonała na ścigającą. Kiedy łapała kafla, to trudno było jej go odebrać - a jeszcze trudniej obronić przed nią bramki. Wright był natomiast znakomitym pałkarzem. Z pewnością zostal nim dzięki fizycznym predyspozycjom, lecz lata treningów ramion - również przyniosły swój skutek, przez co Ben kojarzył się dziś pannie Skamander z olbrzymem. Tak po trosze. Tyle miał w sobie siły.
Nagle wytrzeszczyła oczy na lady Prewett - Masz rację! - palnęła, jakby usłyszała objawioną prawdę - To też nie jest przypadek! Ciekawe, czy w Dolinie Godryka urodził się jeszcze ktoś powiązany z quidditchem... Musę to sprawdzić. Oprócz rodziny mojej mamy, oczywiście, Potterowie uwielbiają quidditch.
Zamyśliła się. Próbowała wyobrazić sobie siebie jako mamę, lecz szło jej to nieco ciężko. Nie dlatego, że dzieci nie lubiła, bo lubiła je bardzo - cudownie się z nimi bawiła, były szczere, radosne i takie rozkoszne. Obawiała się jednak, że jest wciąż za młoda na macierzyństwo - wciąż się nie wyszalała, a pani Skamander powtarzała, że jest zbyt nieodpowiedzialna. Może i miała nieco racji, lecz Holly była pewna, że kiedyś zmieni zdanie - tylko najpierw wyczerpie korzyści jakie niesie ze sobą młodość. Przyjdzie jeszcze czas na ustatkowanie się. Wtedy wyjdzie za mąż, zbudują dom i będą mieli razem własną drużynę quidditcha - tak to widziała.
-Ucałuj je ode mnie, dobrze? Ostatnio miałam sporo roboty. Nudnej roboty, niestety - westchnęła ciężko - Z tym stadionem na pewno również będzie mnóstwo pracy. Ale postaram się Was odwiedzić, jeśli tylko Twój małżonek nie ma nic przeciwko... yy... milady!

07.08.17 12:36

Blondynka uśmiechnęła się delikatnie słysząc jej spostrzeżenie. Nie można było powiedzieć, że brakuje kobiecie analitycznego myślenia. Prawdopodobnie każdy z nich w pewnym stopniu go w sobie rozwinął w ostatnim czasie jednak, dla niektórych dodawanie jednego do drugiego przychodzi z dodatkową łatwością. Holly potrafiła znaleźć logikę tam gdzie nikt inny by jej nie zauważył. Może to dzięki strategicznej grze jaką w końcu jest quidditch. Może zwyczajnie połączenie Potterowskich i Skamandeskich genów dało jej taką umiejętność. Bez względu na to skąd w kobiecie się to brało Lorraine wiedziała, że to niesamowicie cenne szczególnie w ich czasach i jakby nie patrzeć w ich położeniu. Szlachcianka nie mogła narzekać na brak podobnej umiejętności chociaż ta prawdopodobnie została przez nią nabyta. Gdzieś tam między prawem, a dążeniem do sprawiedliwości to właśnie logika pozwalała jej znaleźć złoty środek, który wbrew wszystkiemu nie jest wcale tak prosty do odnalezienia. Nie powinna jednak narzekać. Zawsze przede wszystkim miała być żoną, matką, szlachcianką. To była jej teraźniejszość i przyszłość w pewnym sensie. Najważniejsze, że potrafiła się w tym odnaleźć. Kochała swoje życie nawet jeśli często było trudniejsze niżeli można było podejrzewać. Nawet jeśli czasem zbyt wiele kłód rzucanych pod nogi im się trafiło. Potrafiła docenić to co mieli bo zawsze mogło być gorzej. - To całkiem możliwe. Czasem mam wrażenie, że ludziom tam mieszkającym łatwiej jest odnaleźć własną pasję. - mruknęła. Ciężko było znaleźć coś co naprawdę można było nazwać pasją. Często robią to co mogą, co w danym momencie życia jest im potrzebne. Rzadziej to na co naprawdę mają ochotę lub co mogłoby ich uszczęśliwić. - Jestem pewna, że teraz mieszka tam mnóstwo dzieciaków marzących o tym by zostać gwiazdami quidditcha. Nadzieja naszego sportu. - dodała uśmiechając się szeroko i będąc pewna, że to jest to o czym marzą wszyscy chłopcy w ich czarodziejskim świecie. Chłopcy i dziewczęta bo wbrew wszystkiemu kobiety są i będą równie dobrymi zawodnikami co mężczyźni. Taktyka nie potrzebuje siły. Spryt często jest tym co liczy się najbardziej. Zaśmiała się na kolejne słowa blondynki. - Czemu miałby mieć coś przeciwko? - zapytała naprawdę się dziwiąc, że ludzie myślą iż oni jako szlachcice zachowują się inaczej i powinno się ich inaczej traktować. Dla przyjaciół zawsze byli tylko Lorką i Archiem, a nie lady i lordem Prewett. Nie ukrywała, że szlacheckie urodzenie jest dla niej ważne, ale gdzieś ponad tym wszystkim te granice się zacierały i Lorraine nie potrzebowała błękitnej krwi by dobrze dogadywać się z ludźmi. - Ucałuje, ale naprawdę musisz w końcu nas odwiedzić. Opowiedzieć im trochę o grze i nowych strategiach. Obawiam się, że Pani Picks już nie ma siły wymyślać im nowych zajęć. Chociaż i tak podziwiam jej cierpliwość. Guwernantki chyba dostają jej wiadra. - dodała z szerokim uśmiechem rozglądając się po rezerwacie.

12.08.17 18:55

W pewnym sensie potrafiła myśleć analitycznie. Oczywiście - jak prawie wszystko w życiu Holly - łączyło się to z quidditchem. Umiłowała go od najmłodszych lat, już jako dziecko uważnie śledziła ruchy zawodników na boisku, a później - zaczęła wnikać w ich taktykę, nie było przecież przypadkowe. Analizowała składy, ruchy i ułożenie na boisku każdego zawodnika, wszystko to bowiem było przemyślane i miało prowadzić do sukcesu. Została kapitanem i musiała pochylić się nad tym jeszcze mocniej; przewidywać to, co zrobią przeciwnicy na podstawie tego, co już robili, a jednocześnie być przygotowanym na niespodzianki. Była naprawdę dobrym taktykiem, może analityk to zbyt wiele powiedziane.
W każdym wypadku - te umiejętności gubiły się gdzieś, gdy schodziła z boiska. Nigdy nie była geniuszem, nigdy nie była prymuską i kujonką. Nie miała większych problemów z nauką, lecz jednako nie uważała się za nie wiadomo jak utalentowaną. Nie czuła się głupia i słaba, była całkiem niezła w urokach, w końcu przyjęto ją na amnezjatora, lecz jednako - daleko jej było do naukowców i pochodnych. Jej konikiem był lot na miotle, quidditch i szeroko rozumiana aktywność fizyczna. Była mocna w słowie i gibkim ciele, a nie... procesach myślowych, jeśli można było tak to ująć.
-Czy ja wiem? - zaśmiała się Holly - Co to ma do rzeczy? Znam wiele osób spoza dolny Godryka, którzy nie mieli problemów z odnalezieniem własnej pasji. Mój znajomy George jest mugolakiem i pewnie nawet nie wie gdzie to jest, a od zawsze wiedział, że jego ulubionym zajęciem jest zbieranie tych no... Znaczków po... pocztowych! Wiesz, że mugole naklejają małe skrawki papieru na listy, bo inaczej nie mogą ich wysłać? Niesamowite - zdziwiła się Holly. Nie miała prawie żadnego pojęcia o mugolskim świecie. Czasami jedynie usłyszała co nie co od czarodziejów, którzy urodzili się w mugolskich rodzinach.
-No nie wiem... To lord - wytłumaczyła Holly. Dla niej szlachta pozostawała mimo wszystko szlachtą. Archibald i Lorraine nie wyparli się tego, nie pozbyli tytułów, więc najwidczniej byli do tego wszystkiego przywiązani - a inni lordowie i lady nie utrzymywali bliskich kontaktów z innymi klasami społecznymi.

14.08.17 10:38

Lorraine wierzyła w magię miejsc. Czasami sama była zaskoczona w jakie wiele rzeczy naprawdę wierzyła. W przesądy, w mity i legendy, w nawyki i przyzwyczajenia. Pewnie to kwestia wychowania bo gdyby nie wiedza, którą przekazała jej babka teraz Lorraine nawet nie pomyślałaby, że brać takie rzeczy w ogóle pod uwagę. A jednak trzeba było wierzyć jej i to całym sercem gdy mówiła, że trzy kroki zrobione na wschód o piętnastej przynosi nie tylko pecha, ale i łzy. I chociaż to ludzie nadawali znaczenia tym wszystkim rzeczom to nie robiliby tego gdyby choć część nie byłaby sprawdzona i pewna, a Lorraine właśnie dlatego, że w nie wierzyła widziała ich sens i traktowała je w sposób poważny. Miejsca miały w sobie magię. Były takie na świecie, które budziły w nas inspiracje, które mogły zmienić leniwy dzień w taki pełen wrażeń. Takie, które pozwalały nam odpocząć i takie, które miały w sobie coś złego i przykrego. Coś złowrogiego. Miejsca miały swoją magię i nie zawsze była to magia w dobrym tego słowa znaczeniu. Dolina Godryka jednak była miejscem jakby oderwanym od tego wszystkiego co zaczynało się teraz dziać w świecie czarodziejów. Miała w sobie prostotę, która przydałaby się każdemu, a już w szczególności tym, noszącym głowę wyżej niż im to pasuje. Ich świat naprawdę potrzebował tego co proste. Inspiracji, ciepłej ambicji, skupieniu się na tworzeniu, a nie na niszczeniu. Widzeniu tego co jasne, a nie wyszukiwania tajemnic i tego co dawno pogrzebane. Jednak świat się zmieniał. Ludzie ruszyli do przodu i nikt nie chciał oddawać się prostocie skoro na wyciągnięcie dłoni miał świat stworzony z przyszłości. Ona wiedziała o przyszłość aż za wiele. Pokiwała głową, a kącik ust delikatnie drgnął jej w uśmiechu na słowa kobiety. - Wierzę, że dają dużo. W małej miejscowości na krańcu świata jest łatwiej znaleźć własnego siebie niż w stolicy pełnej chaosu. Wydaje mi się, że w takich miejscach jest łatwiej o wszystko. - dodała bo chyba naprawdę coś w tym było. Ona ślepo wierzyła, że West Lulworth jest właśnie jej miejscem. Azylem, do którego zło nigdy nie dotrze. Może się myliła i było już tuż za rogiem, a może mieli jeszcze chwile by odpocząć. - Nie wiem co to są te znaczki… po co ktoś je zbiera? - zapytała nie rozumiejąc mugoli ani trochę. Nie mogła przecież ich rozumieć chociaż od czasu do czasu wypytywała o nich Margo albo Just. Była ciekawa. Kto by nie był? Zaśmiała się słysząc tłumaczenie kobiety, ale już jej słów nie skomentowała. - Chodź znajdziemy je bo się gdzieś schowały, a potem odwiedzimy dozorce… nie uwierzysz ile historii o tym miejscu w sobie nosi. - powiedziała przyśpieszając lekko kroku. Miały przed sobą przecież jeszcze tyle do obejścia, a tylko gadają. Kobiety.

15.08.17 12:29

Nie dało się zaprzeczyć temu, że pewnie miejsca były po prostu magiczne. Niektóre czyniła magicznymi obecność niezwykłych stworzeń, bądź rośli, jak na przykład zatoka syren, czy ten właśnie rezerwat. Inne natomiast były zwyczajne... lecz tak piękne, spokojne i urokliwe, że śmiało można było rzec - że tam też tkwiła pewna magia.
-Ja się wychowałam w domu na obrzeżach Londynu - powiedziała zdziwiona Holly -A od zawsze wiedziałam co jest moją miłością - wzruszyła ramionami. Przywykła już do tego, że czarodzieje z wyższych sfer mają skłonności do egzaltacji, ubarwiania rzeczywistości i poetyckiego słownictwa. Świat w oczach Skamanderówny był nieco prostszy, a podobne teorie wydawały się bezsensowne. Nie chciała być nieuprzejma, więc po prostu to przemilczała. Wątpiła, czy dla czarodzieja czyni różnicę miejsce zamieszkania. Czy to w mieście, czy to na odludziu: zawsze można było rzucić zaklęcia wyciszające, ukrywające przed mugolami, ochronne... Można było się teleportować, użyć sieci Fiuu i wszystko mieć w zasięgu dłoni. Co za różnica? Wychowała się pod Londynem i nigdy nie miała trudności z odnalezieniem tego, co nada jej życiu sens.
Puściła to mimo wszystko w niepamięć - arystokraci mieli swój własny świat, do którego ona nie miała wstępu. Nie musiała rozumieć ich pokrętnego rozumowania. Wciąż lubiła i ceniła lady Lorraine, lecz spojrzała na nią przez ramię z lekko uniesioną brwią i zdziwionym uśmiechem.
-A bo ja wiem? Pewna czarownica z mojego departamentu zbiera filiżanki. Dużo podróżuje i w każdym odwiedzonym miejscu kupuje filiżankę. Ma już taką, która wyśpiewuje hymn Francji, taką, która gryzie ją w nos i taką, która wypowiada bzdurne przepowiednie. Niektórzy chyba lubią... kolekcjonować - powiedziała odkrywczym tonem filozofa Holly.
Widząc jak Lorraine przyśpiesza kroku - sama to uczyniła. Była odeń wyższa i sprawniejsza, lekko truchtając, od razu ją przegoniła.
-No to chodźmy! - powiedziała radośnie i puściła się biegiem, mając nadzieję, że lady Prewett zapomni o tym, że nosi tytuł lady i uczyni to samo.

|ztx2

13.05.18 22:18

Naprawa magii

Tu także w wyniku rozładowania magii zapanował istny chaos - moc magiczna była niestabilna, niebezpieczna. Choć za dnia Ministerstwo nie dopuszczało nikogo w pobliże okolic, w których magia szalała najbardziej, ministerialne próby zaprowadzania porządku kończyły się klęską. Nie minęło parę dni, gdy czarodzieje zaczęli zastanawiać się, czy aby na pewno Ministerstwo chce, aby magia została doprowadzona do porządku - postanowili więc wziąć to w swoje ręce.

Odkąd Ministerstwo Magii oznaczyło to miejsce jako niebezpieczne, pojawienie się w nim mogło grozić aresztowaniem przez Oddział Kontroli Magicznej. Do czasu uspokojenia się magii nie można rozgrywać tu wątków innych niż te polegające na jej naprawie.

Opis okoliczności
Niestabilna magia zaatakowała powietrze nad rezerwatem, napełniając je nieprzyjemnymi wiązkami, które wywoływały na skórze dreszcze i gęsią skórkę. Ofiarą padły znikacze - chronione ptaki, symbol rodu Abbott. Rozszalałe latały po okręgu, migając w gałęziach drzew, wpadając same na siebie w nieposkromionym pędzie. Na ziemi leżało już kilka niewielkich, żółtych trucheł, ale w powietrzu wciąż latały całe stada. Wydawały się zahipnotyzowane i nie spoczną, dopóki anomalia wisiała w powietrzu.

Etap I
Należało uspokoić rozszalałe ptaki, osłabiając w ten sposób anomalię.

Wymaganie: Rzucenie zaklęcia Arresto momentum przez jednego czarodzieja.

Niepowodzenie poskutkuje skupieniem na sobie niespokojnej energii i atakiem znikaczy - każdy z was przez dziobnięcia, draśnięcia i drapnięcia traci 35 pż.

Walka
Przed rozpoczęciem kolejnego etapu należy odczekać co najmniej 24h. W tym czasie do lokacji może przybyć kolejna (wyłącznie jedna) grupa chcąca ją przejąć, by naprawić magię na sposób inny, niż miała być naprawiona dotychczas.

Walka odbywa się zgodnie z forumową mechaniką oraz z arbitrażem mistrza gry do momentu, w którym któraś z grup zdecyduje się na ucieczkę bądź nie będzie w stanie prowadzić dalszej walki.

Etap II
Wymaganie: ST ujarzmienia magii jest równe 150, a sposób obliczania otrzymanego wyniku zależny jest od wybranej metody naprawiania magii.

Uwaga - jeżeli postać posiada zerowy poziom biegłości organizacji, mnoży statystykę nie razy ½, a razy 1. Postać posiadająca pierwszy poziom biegłości mnoży razy 1½.

W metodzie neutralnej każdy gracz uzyskuje wynik o wartości k100+Z; wyniki obu graczy sumuje się i tę sumę należy przyrównać do wymaganego ST.

W metodzie Rycerzy Walpurgii każdy gracz uzyskuje wynik o wartości k100+(CM * poziom biegłości organizacji); wyniki obu graczy sumuje się i tę sumę należy przyrównać do wymaganego ST.

W metodzie Zakonu Feniksa każdy gracz uzyskuje wynik o wartości k100+(OPCM * poziom biegłości organizacji); wyniki obu graczy sumuje się i tę sumę należy przyrównać do wymaganego ST.

Etap III
Zatrzymanie lotu znikaczy i uspokojenie anomalii przyciągnęło w tę stronę parę rzadkich Fioletowych Trutniowców Krwiopijców. Jeśli oboje schowacie się za drzewa, nie dostrzegą was i same odlecą.

Wymaganie: ST bezszelestnego schowania się za drzewem wynosi 40, doliczany jest bonus z biegłości "ukrywanie się".

Niepowodzenie skutkuje rzuceniem się Trutniowców na was i oplucie was drażniącą, lepką wydzieliną. Parzy i powoduje nieprzyjemne swędzenie na całym ciele przez następny dzień. Tracicie 150 pż.

[bylobrzydkobedzieladnie]

27.05.18 1:40

| 10 sierpnia

Czas mijał, a anomalie nadal utrudniały im życie i komplikowały wiele spraw, nawet czary. Nie wspominając o problemie z transportem oraz wciąż trwającej rozsypce ministerstwa po niedawnej tragedii. Sophii wciąż trudno było się przyzwyczaić do tych zmian, ale wytrwale oddawała się pracy. Ta nadal była główną treścią jej życia, choć obok pracy istniało jeszcze coś – Zakon Feniksa. Jemu także próbowała się oddawać i działać, kiedy zachodziła taka potrzeba i konieczność. Prowadziła podwójne życie, które ukrywała przed otoczeniem, przynajmniej tym, które pozostawało niewtajemniczone. Ale zaskakująca duża liczba jej krewnych, znajomych i współpracowników wiedziała. Tkwili w tym samym, w czym tkwiła ona, niektórzy znacznie dłużej.
Anomalie nadal spędzały jej sen z powiek i były swego rodzaju obsesją po paśmie majowych i czerwcowych porażek. Do kolejnych prób postanowiła się lepiej przygotować – intensywnie ćwiczyła magię obronną, a nawet starała się poszerzać wiedzę teoretyczną. Nie była naukowcem i brakowało jej porządnego zaplecza, ale próbowała zrozumieć magię anomalii i sposób, który przedstawiła im profesor Bagshot. Bo może przez cały czas robiła to źle, bez namysłu, nie rozumiejąc w pełni wskazówek? Musiała podejść do zadania z pokorą, zrozumieć wcześniejsze błędy i postarać się je wyeliminować.
Niestety anomalie zamiast zanikać pojawiały się w coraz to nowych miejscach. Starała się na bieżąco interesować ich lokalizacją, i w końcu wraz z Samuelem wybrali obszar, na którym mogli spróbować opanować magię. Na miejsce musieli dostać się na miotłach; znajdowało się w pewnym oddaleniu od Londynu, a teleportacja nie działała. Na szczęście oboje potrafili dobrze latać, więc dolecenie do rezerwatu znikaczy w Somerset nie było wielkim problemem.
Mogli podlecieć do opanowanego anomalią obszaru dyskretnie i ostrożnie, by w końcu wylądować w bezpiecznej odległości i resztę drogi pokonać pieszo, z miotłami w dłoniach i różdżkami w pogotowiu. Sophia miała też na sobie ubrania zakrywające twarz i charakterystyczne rude włosy, dzięki czemu zlewała się z zalegającą w rezerwacie ciemnością. W końcu mogli dostrzec latające chaotycznie znikacze, małe ptaszki żyjące na tych obszarach, które padły ofiarą niestabilnej magii. Musieli je uspokoić, zanim zabiorą się za naprawianie magii.
- Arresto momentum! – rzuciła, próbując spowolnić szybko wirujące ptaszki. Było jej ich naprawdę żal; nie tylko czarodzieje i mugole cierpieli, ale też stworzenia. Jeśli jej się nie uda, wierzyła, że jej towarzysz sobie z tym poradzi, ale miała nadzieję, że magia jej posłucha.

27.05.18 1:40

The member 'Sophia Carter' has done the following action : Rzut kością

#1 'k100' : 32

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :
Rezerwat znikaczy HXm0sNX

28.05.18 12:05

24h minęło od udanego I etapu, więc działamy II, oczywiście metodą zakonu

Czas mijał. Rzeczywiście. Innej opcji nie było. A Skamanderowi zdawało się, że zakonne próby naprawienia świata, tylko pogarszają sytuację. Ciemność, z którą mieli walczyć - rozszerzała się, pochłaniając i utrudniając życia coraz większej rzeczy ludzi. A jego, wśród śmiertelnej kosie nadal nie było. Klątwa działała nadal - czy kostucha czekała, aż się całkowicie wypłuka z resztek nadziei i dopiero go pożre? Trudno było o dobre myśli, a nadzieja kreowała się coraz bardziej, jako odległa mrzonka. Pozostawał mu tylko wpojony podczas próby rozkaz. Idea, która - nawet jeśli przegrana, miała go prowadzić do końca. Jego - lub świata.
Zakon miał być frakcją wojenną. Rozumiał potrzebę ludzi do niesienia dobra, ale coraz częściej łapał się na tym, że drażniła go bezczynność niektórych. Rozumiał doskonale, że badacze byli konieczni, ci, którzy wspierać mieli zasobami i wiedzą, czy magią leczniczą. A jednak rozpaczliwie brakowało żołnierzy, rzeczywiście walczących. Przygotowanych na realne starcia z przeciwnikiem, który rósł w siłę i nie oglądał się na słabszych, korzystał z ciemnej mocy. Ciemniejszej niż nocny wiatr, który targał połami płaszcza, gdy przemykał na miotle nad rezerwatem znikaczy. Kolejne miejsce zarażone anomalią. I kolejne, którego był przyczyną.
Na ziemię opadł spiralą, by miękko opaść na stopy. Poprawił kaptur płaszcza, nasuwając go na czoło i zapobiegawczo spojrzał na towarzyszkę. Kiwną jej głową, gdy i ona znalazła się obok. Dalszą drogę muesli pokonać pieszo. Jako auror wielokrotnie miał styczność z czarna magią, a jednak kontakt z anomalią zawsze odbijał się piętnem na jej postrzeganiu i czuciu. Natężenie mocy było tak wielkie, że żołądek próbował przewrócić dziwnego kozła. Ucisk piersi zelżał, gdy silniej zacisnął palce na wysuniętej różdżce. Mieli zadanie i trzeba je było wypełnić bezzwłocznie.
- Zacznij - odezwał się cicho po długim milczeniu, wskazując kuzynce poruszające się wściekle maleńkie obiekty. Wystarczyło trochę nieuwagi, a stworzenia zaatakują. Magia usłuchała aurorki i już po chwili stadko szalejących ptaszków zawiesiło swój lot...na dłużej. Teraz musieli skupić się na samej anomalii. Ujarzmienie jej nigdy nie było proste, ale po to tu byli. Uniósł własną różdżkę, by wzmocnić białą moc i sposób, który podsunęła Bathilda.

Rezerwat Znikaczy im. M. Rabnott

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia