Skrzydło północne

- Zostanie mi blizna do końca życia. Ilekroć na nią spojrzę, będę ci obiecywać zemstę - mrugnął do niej.
Dobrze było wiedzieć, że ciągle traktują się tak samo. Co prawda Craig przyjeżdżał w odwiedziny, czasem nawet dość często, a jego ostatnia wizyta nie była przecież wcale dawno temu - niemniej nieco się obawiał, że tak długa nieobecność może osłabić jego relację z siostrą. Ba, z całą rodziną. A byłoby to coś, czego mógłby nie przeżyć. Rodzina stanowiła dla niego prawdziwy fundament, podporę dzięki której parł na co dzień do przodu. To dla nich robił wszystko to, co robił. Jak widać jednak, nie docenił więzi które przecież tak mocno splatały ze sobą wszystkich Burke'ów.
A tak swoją drogą, wcale nie uważał Rowan za całkowicie bezbronną! Przecież z jakiegoś powodu jej te czarnomagiczne woluminy dawał, prawda? Doskonale wiedział, że potrafiła z nich zrobić użytek. Prawdopodobnie była w tej chwili jedną z najniebezpieczniejszych szlachcianek! A gdyby chciała, brat mógł ją jeszcze podszkolić. Musiała mu tylko szepnąć słowo. W końcu nie sądził by Rowan miała zbyt wiele okazji do praktyki zaklęć zawartych w sprezentowanych jej woluminach. Natomiast Craig był już wytrenowany. Mogli zawsze urządzić sobie konkurs. Trafianie do celu jakąś paskudną klątwą. To dopiero byłaby zabawa. Połączenie przyjemnego z pożytecznym.
- Nigdzie się nie wybieram, Rowan - powiedział, ujmując jej dłoń i ściskając ją lekko, pokrzepiająco. Naprawdę wrócił do domu i zamierzał już zostać na dobre. Będzie musiał zaskakiwać ją innymi niespodziankami, ale spokojnie - znajdzie takie, że siostra będzie przecierać oczy ze zdumienia i szoku. Póki co jednak chciał się w ciszy i spokoju nacieszyć powrotem do domu. Odetchnąć deszczowym powietrzem Anglii, popatrzeć z nostalgią na typowo brytyjskie plaże, usłyszeć ojczysty język na ulicy.
A później dał się pociągnąć Rowan ku reszcie rodziny. Oczywiście pospieszył złożyć Wynnonie i Sorenowi oficjalne gratulacje, tak jak napomknęła siostra. Poza tym, każdy musiał się nacieszyć towarzystwem kuzyna który powrócił do domu z obczyzny, prawda?

zt

Kolacja u Burków upłynęła pod znakiem wypytywania Sorena o każdy najmniejszy detal, byleby tylko dowiedzieć się o nim czegoś więcej - czy był godzien ręki Wynonny? Zdania w tej materii niewątpliwie były podzielone. Przez chwilę rozmawiam jeszcze z Alastairem nie wiedząc jak traktować narzeczonego siostry. Wydaje się pasować do naszej rodziny - małomówny. Może nawet za bardzo, skoro większość pytań zignorował lub odpowiedział wymijająco. Nie wiem jeszcze co o tym sądzić, ale to nie rzutuje dobrze na nasze relacje.
Wkrótce wracamy z kuzynem do towarzystwa przy stole. Jeszcze jakiś czas panują tu oszczędne rozmowy, po czym wieńczymy kolację toastami za pomyślność małżeństwa oraz powrotu Notta i Craiga w rodzinne strony. Na jak długo - to się jeszcze okaże. Nikt już raczej nie myśli o niczym przykrym. W dobrych humorach rozstajemy się. Część z gości wraca do siebie, część zostaje w przygotowanych dla nich komnatach do dnia jutrzejszego.

Oficjalny koniec dla wszystkich!