Mniejsza sala balowa

The member 'Rigel Black' has done the following action : Rzut kością

---

'k10' : 9

Tojad, odpowiedź była tak prosta, a wymagała wysiłku; zacisnęła zęby, strofując się za tę całą wiedzę, której nie odświeżała chyba od czasów szkolenia na uzdrowiciela. Wzmożone zainteresowanie zagadkami wykorzystała, by zamaskować blady rumieniec wstydu, jaki wstąpił na jej policzki, kiedy zdała sobie sprawę z popełnionej gafy. Być może odpowiadały za to wypite trunki, być może fakt, że nie przyglądała się swojemu towarzyszowi zbyt dokładnie, rozkojarzona i poddenerwowana. Zażenowanie, które czuła w tej chwili sprowokowało ją do tego, by odzywać się uprzejmiej, okazać nieco pokojowej natury, choć tej - co jasne - nie miała zbyt wiele.
- Niech mi lord wybaczy - powtórzyła po raz wtóry, nie chcąc pozostawić szlachcica z poczuciem urazy, ten Sabat i tak nie przebiegał tak, jakby to sobie wymarzyła, a zniechęcanie do siebie przypadkowych lady i lordów nie leżało w jej największym interesie. - Wydaje mi się, że rozwiązaliśmy zagadkę poprawnie - dodała pojednawczym tonem, gdyż lustro, które wybrali, otwarło się przed nimi bez większych oporów.
Sala, do której trafili tym razem bez wątpienia była teatrem. Znów nie znaleźli się w niej sami, ale raz jeszcze zdecydowała się nie zwracać uwagi na damę i mężczyznę, którzy słusznie zajęli się rozwiązywaniem skrywających się za lustrem tajemnic. Wraz ze swoim towarzyszem Elvira wspięła się na schodki prowadzące na podest, a tam jej spojrzenie natychmiast przykuła scena przedstawiająca kobietę dzierżącą w dłoni sztylet. Szczupłe ramię oplatał wąż, w łożu znajdował się mężczyzna. Czy chciała go zamordować? Skłonić do zabójstwa? Do samobójstwa? Nie mogła sobie przypomnieć, tak dawno nie sięgała po prozę, mimowolnie jednak odczuła biegnący w dół kręgosłupa dreszcz, zwilżyła językiem wyschniętą wargę. Mężczyzna, kobieta, ostrze, krew. Wąż, podstęp, zdrada.
Zdrada.
Zamrugała, z opóźnieniem zdając sobie sprawę, że lord zadał jej pytanie.
- Po części. Choć, muszę przyznać, mój gust bywa wyrafinowany - wymamrotała, wydało jej się bowiem, że przyznanie się w tym towarzystwie do swojej absolutnej niechęci do teatru wyjdzie na nieeleganckie. Potrafiła kłamać, jeżeli chciała. - Myśli lord, że to ten cytat? - Zamyśliła się. - Ta kobieta wygląda mi na femme fatale - dodała szeptem, gdyż był to jedyny motyw literacki, jaki była zdolna sobie przypomnieć.

Mój szaleńczy rzut, ale chociaż się zsumuje
[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie mogła zaprzeczyć temu, że żałowała rozdzielenie się z lordem Bulstrode, liczyła, że wspólnie wezmą udział w zabawie, będzie musiała jednak obejść się smakiem i liczyć na to, że towarzystwo kogoś niżej urodzonego nie popsuje jej zabawy. Wobec czarodzieja, który znalazł się obok trzymała dystans, pozostała wyniosła, lecz uprzejma zarazem.
- Miło mi pana poznać, panie Sallow. Pozwolę sobie jednak dochować tradycji maskarady i nie zdradzę swego imienia, choć wierzę w przenikliwość umysłu rzecznika Ministerstwa - odrzekła Fantine, skinąwszy mu głową; jeśli Sallow posiadał choć podstawową wiedzę o heraldyce i symbolice szlachetnych rodzin czarodziejskich, to po czerwieni w jaką się oblekła i różach mógł domyślić się jakie nosi nazwisko.
Znalazłszy się w leśnej stali skupiła się na tym, aby odnaleźć właściwe rośliny. Krążyła wśród drzew i krzewów, lecz wysiłki Rosierówny spełzły na niczym - nic nie udało jej się rozpoznać. Gdyby tylko towarzyszyła jej starsza siostra... Na pewno wyglądałoby to inaczej. Pan Sallow również nie zdołał rozwiązać zagadki. Cóż, po rzeczniku Ministerstwa Magii Fantine nie oczekiwała znajomości magicznych roślin... Róża przez chwilę obawiała się, że utkną tu na dłużej, lecz nagle otworzyło się przed nimi kolejne, ukryte przejście. Skinęła Corneliusowi głową, gdy zgodnie z zasadami dobrego wychowania puścił ja przodem i podążyła dalej,
W kolejnej komnacie Fantine poczuła się dużo pewniej. Przypominała galerię sztuki, biały marmur i monumentalne kolumny cieszyły oko. Ach, gdyby tylko zamiast niedokończonej rzeźby odnaleźli tu sztalugę i niedokończony obraz... Nie potrafiła posługiwać się dłutem, dlatego nie protestowała, gdy pan Sallow zaproponował, że zacznie.
- Ależ proszę, śmiało - zachęciła go uprzejmym tonem. Fantine wydawało się, że poszło mu więcej niż nieźle jak na kogoś, kto nigdy nie trzymał dłuta w dłoni. Uśmiechnęła się łagodnie, gdy zaproponował, aby i ona spróbowała. Nie wypadało odmówić. Ona również rzeźbić nie potrafiła, uważała się jednak za osobę uzdolnioną artystycznie, potrafiła malować, powinna zatem spróbować, czyż nie? Uważnie przyjrzała się rzeźbie, która dawała im wskazówkę, po czym zaczęła pracować dłutem i młoteczkiem, aby dokończyć drugą część twarzy i starała się, by wyglądała podobnie do tego, co zdołał już stworzyć Cornelius.

| tworzenie rzezby 0, zreczne rece 0

The member 'Fantine Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 6

--------------------------------

#2 'k10' : 10

Klasnęła radośnie w dłonie kiedy rzeźba wskazała im wyjście będąc zadowoloną z ich wspólnych wysiłków.
-Gdyby Lord nie zaczął jaki pierwszy i nie stworzył struktury byłoby mi znacznie trudniej. - Uśmiechnęła się do czarodzieja wdzięcznie przyjmując jego dłoń by przejść dalej. Coraz bardziej jej się podobała ta gra i nie żałowała podjętej decyzji aby wziąć w niej udział. Przekroczywszy ramę zrozumiała, że znajduje się w teatrze. Spoglądała na zdobienia z zachwytem przypominając sobie, że już dawno miała zajść do Fantasmagorie, ale coś ją powstrzymywało. Nawet wiedziała co dokładnie; ostatnie spotkanie z Aresem. To wtedy się z nim pokłóciła i uciekła niczym płocha panna na balkon. Dnia następnego już plotkowano, że lady Burke porzuciła lorda Carrow na parkiecie. Potrząsnęła lekko głową aby pozbyć się natrętnych myśli i skupiła wzrok na przedstawieniach jakie przed nimi właśnie się toczyły.
Dłużej zatrzymała wzrok na scenie gdzie kobieta unosi sztylet nad mężczyzną, a wąż powoli zsuwa się z jej ręki. Był to widok mocno hipnotyzujący i wciągający jednocześnie. Pierwszy z obrazów poznała, w końcu ta historia miłości była uznawana za ponadczasową, choć sama lady Burke zapewne mogłaby prowadzić na ten temat długie dyskusje.
-Zdaje się, że to klasyka, tak dobrze znana i wpajana nam od dzieciństwa. - Zgodziła się z mężczyzną by przejść przed trzeci obraz ukazujący mężczyznę mówiącego do czaszki trzymanej w dłonie. Słów nie słyszeli choć usta aktorów się poruszały deklamując kolejne frazy. Poczuła lekką melancholie bowiem fragmenty sztuk i ekspresja wymalowana na twarzach aktorów poniekąd wzbudzała reflekacje.
-Proszę zaczynać. - Zachęciła czarodzieja aby nazwał odpowiednio obrazy ona sama zaś była gotowa pospieszyć z pomocą gdyby się pomylił. Jak na razie mieli całkiem niezły start więc istniała szansa, że i tym razem uda im się przejść przez ramę wspólnymi siłami. Była ciekawa jak idzie Aquili i Rigelowi oraz jak się bawią. Nosili przecież nadal czerń pod Alphardzie choć żałoba powoli mijała, a Aquila miała nadzieję, że zatańczy na weselu przyjaciółki. Jednak nie tym razem. Ledwo dwa tygodnie temu lady Burke odesłała pierścionek zaręczynowy do Sandal Castle…

|k100, historia magii II (+10), literatura I (0), wspomagam Maghnusa. Przepraszam za opóźnienia!

The member 'Primrose Burke' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 64

Kolejne komnaty odkryły przed śmiałkami inne wyzwania. Nie trafiali ponownie do tych samych pomieszczeń, choć ponownie dwóm parom przyszło spotkać się ze sobą raz jeszcze.
Sala Teatralna okazała się dosyć pojemne, choć obu grupom przyszło stanąć przed sąsiednimi ramami. W pierwszej dziewczyna wyszła na balkon, gdy tylko padła poprawna odpowiedź od pary numer trzy. W drugiej wąż zasyczał, gdy para numer jeden udzieliła poprawnej odpowiedzi, po czym oba zwierciadła uchyliły się, przepuszczając ich dalej do kolejnego zadania.
Starania pary numer dwa również zostały docenione. Mimo braku faktycznych umiejętności, wyrzeźbienie oczu zostało uznane za udane, a czas pozwolił parze zawalczyć o dodatkowy punkt. Niestety bezskutecznie; druga z ram nie uchyliła się, lecz pierwsza wciąż czekała, by przez nią przejść.
Ostatnia para nie poradziła sobie z zadaniem w ogóle, choć każda z dam próbowała swoich starań osobno. Ramy luster ani drgnęły. Wybrane kamienie pozostały niepoprawne i czwarta rama po prawej stronie uchyliła się, oferując bezpieczne przejście dalej.
Zabawa trwała dalej, przed czterema parami śmiałków pojawiły się nowe zadania i ponownie dwóm z par przyszło spotkać się w jednej z komnat.

Para nr 1 (Elvira Multon, Rigel Black) znalazła się w Sali Sztuki
Para nr 2 (Fantine Rosier, Cornelius Sallow) również znalazła się w Sali Sztuki

Sala Sztuki:

Para nr 3 (Primrose Burke, Maghnus Bulstrode) również znalazła się w Sali Lasu

Sala Lasu:

Para nr 4 (Aquila Black, Odetta Parkinson) znalazła się w Sali Teatralnej

Sala Teatralna:

Kolejność zagadek:

Zasady:

Punktacja:

Święcie przekonana była, że zdecydowanie dadzą radę – wiedziała, że nie była aż tak inteligentna, ale miała nadzieję, że chociaż dzięki swojej towarzyszce jakoś dadzą radę. Niestety, w ustach poczuła słone rozczarowanie kiedy tylko rama ani drgnęła, a żadna z nich nie miała też nawet najmniejszego pomysłu, co by to mogło być – jedynym plusem było to, że nie musiała martwić się o to, że nie przejdą dalej. Gdyby miała tu utknąć, dopóki żadna z nich nie zyska na tym, że zorientuje się, co to za klejnot, mogłyby stracić dużo czasu na wspólne przekonywanie. Mimo to, wciąż poczuła jaj jej policzki zmieniają się pod wpływem ciepła, oblewając się prawdziwym szkarłatem, przechodząc z jednego miejsca na drugie i kierując się w stronę otwartej ramy.
Westchnęła lekko, przyzwyczajając się do sali w najnowszym wydaniu. Zastanawiała się, czy miały jeszcze szansę nadgonić cokolwiek, ale nie mogła się na tym skupiać całkowicie aby też nie zatracić się w rozmyślaniu i martwić się o tym, czy powinna postarać się bardziej. Na pewno powinna postarać się bardziej! Teraz mogli skupić się na przedstawieniach teatralnych, dlatego też w tym momencie wzrok jej spoczął na scenach odgrywanych pomiędzy ramami. Wydawało jej się, że rozpoznaje konkretne sztuki, ale z daleka to nic nie mogła dostrzec. Na chwilę jeszcze spojrzała w kierunku Aquili, zaciekawiona, jak ta odczuła ich wcześniejsze nieudane zadanie. Nie chciała jej jednak o to pytać, nie tylko bojąc się, co raczej chcąc skupić się na obecnym zadaniu, wiedząc, że przyjdzie im jeszcze kwestia aby o tym porozmawiać.
Każda ze scen wydawała się nieść jakieś przesłanie – coś, czego sama do końca nie rozumiała, ale wobec czego starała się zrozumieć. Znajomości literatury i tego, co miało się z tym wiązać, wydawały się najważniejsze – odszukiwała w swojej pamięci wydarzenia, które mogły jej podpowiedzieć nieco więcej na temat odgrywanych właśnie scen. Wiedziała, że jeżeli ktoś miał tutaj poczuć się dobrze, to właśnie było to zadanie dla towarzyszącej jej lady Black, ale chciała też jakoś zrehabilitować się i pokazać, że też potrafi coś odgadnąć…oby się udało aby pierwsza z ram coś jej podpowiedziała.

Rzut na pierwszą scenę ST 50 (Odetta wiedza o literaturze I [+10], historia magii I [+5]), dodatkowo rzut k10 na salę

The member 'Odetta Parkinson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 85

--------------------------------

#2 'k10' : 10

Udało im się jeszcze jeden raz, widać słabe przeczucie powiodło Elvirę właściwie. Dopiero, gdy rama obrazu ustąpiła im drogi do kolejnej sali z zagadką, zdołała skojarzyć w głowie tytuł oraz fragmenty lektury, którą musieli cytować. Nie wydawała się jej już tak fascynująca jak przed momentem, zanim jadowity wąż wydał z siebie przeciągły syk. Choć nie miałaby skrupułów, aby nazwać samą siebie femme fatale i zachowywać się jak na takową przystało, nie wierzyła w to, by sama mogła zmusić go do dokonania mordu, którego nie byłby pewien. Na pewno nie w moralny i bezpieczny sposób. Bezpieczny dla niej.
Tylko czy to nie ryzyko czyniło każde wyzwanie słodszym?
Zwilżyła suchą wargę i rzuciła swojemu towarzyszowi dłuższe spojrzenie, aby przerwać chaotyczny potok myśli, który stopniowo nabierał szkarłatnej barwy, zbliżając się do przepaści, za którą czekało wyłącznie piekło. Spróbowała zwrócić uwagę na coś, cokolwiek, co mogłoby wzbudzić jej podziw w mężczyźnie, który jej towarzyszył, ale poza odwagą (graniczącą z głupotą) oraz pewnością siebie, może butą, które kazały mu uznać tę szatę za wartą towarzyskich konsekwencji, nie widziała niczego. Był uprzejmy. Miał ładny kolor oczu. Przyjemny głos. Traktował ją jak damę.
Był nudny.
Zacisnęła zęby i na sekundę zamknęła oczy, przerażona myślą, że nie będzie już w stanie wyrzucić z głowy sarkastycznej natury i złośliwości i szorstkości i niedomyślności jednego mężczyzny.
Zmrużyła powieki, gdy ujrzała wiszące na każdej ścianie obrazy, rama koło ramy, bez ładu, za to z przesadnym przepychem. Przypomniał jej się dom rodzinny i poczuła się jeszcze gorzej.
- Wygląda na to, że sztuka dziś nam nie odpuści - wymamrotała do towarzysza, zbliżając się powoli do jednego z luster i ostentacyjnie ignorując dwójkę, która po raz kolejny deptała im po piętach. Niech ich szlag. Niech ich wszystkich szlag. - Rozpoznaje lord, do czego może to nawiązywać? - zawiesiła spojrzenie na rybackiej sieci i kielichu, a potem rozejrzała się, uważnie analizując obrazy w ramach, choć od mnogości scen i kolorów dwoiło jej się w oczach.

Zagadka trzeciego płótna - ST 45 (wiedza o malarstwie 0 -50, historia magii I +5, łącznie minus -45)

The member 'Elvira Multon' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 28

--------------------------------

#2 'k10' : 6

- Jesteś dla mnie lady zbyt łaskawa - zaśmiał się dźwięcznie, nie mając nawet najmniejszej wątpliwości co do tego, że jego próby rzeźbiarskie były opłakane w skutkach i tylko wprawna interwencja jego towarzyszki uratowała sytuację. Kolejna sala, przywodząca na myśl teatr, była jego sercu o wiele bliższa. Rozgrywane w ramach luster magnetyczne sceny odwoływały się do jego wspomnień, nawiązywały do jednych z najbardziej znanych dramatów w historii literatury, przytaknął więc kobiecie, zgodnie się z nią zgadzając w tym, że zaiste była to klasyka wpajana im od dzieciństwa. Bezdźwięcznie wypowiadane przez aktorów słowa nawiązywały do konkretnych cytatów, które rozpoznali; oczekiwana odpowiedź padła, a dłonie postaci znajdującej się na balkonie wyciągnęły się w ich stronę po krótkiej chwili, zachęcając ich do przejścia dalej. Bulstrode ponownie zaproponował pomoc swej towarzyszce, mogąc tylko sobie wyobrażać jak kłopotliwe muszą być podobne akrobacje z przejściem przez ramę w sukni balowej odszytej z ciężkiego, powłóczystego materiału sięgającego samej ziemi.
Po drugiej stronie lustra czekał ich gęsty mech i uderzający w nozdrza zapach lasu. Maghnus rozejrzał się wokół, omiatając spojrzeniem pozornie niekończące się linie drzew spowitych nastrojowym półmrokiem, a już po chwili wraz z ciemnowłosą stanęli naprzeciwko zwierciadeł przytwierdzonych do pni, by dostrzec sylwetki o twarzach skrytych za ptasimi maskami. Szlachcic skupił się na trzeciej z nich, przesuwającej palcem po swej szyi w geście jednoznacznie wskazującym na śmierć - i niewątpliwie podpowiadającym, że chodzi o roślinę, która posiada rażącą moc, zdolną odebrać życie. Eliksiry, trucizny, rośliny; niestety, nie była to w żadnym razie jego mocna strona, a otwarte dłonie postaci skrytych w ramach sugerowały, że do ich zadania należało odnalezienie wskazanej rośliny pośród runa leśnego.
- Czy pamiętasz lady dobrze nauki zielarskie? Mgliście wspominam zajęcia z czasów szkolnych, choć jeśli pokierujesz mnie, sądzę, że zdołam odnaleźć odpowiednią roślinę - zwrócił się do swej towarzyszki, licząc na to, że udzieli mu jakiegoś rysopisu poszukiwanej śmiercionośnej rośliny, a on odnajdzie ją w poszyciu lasu.

zielarstwo 0 (-40 do rzutu), spostrzegawczość II (+10 do rzutu), czyli łącznie -30 do rzutu,
dodatkowo rzucam k10 za naszą parę

The member 'Maghnus Bulstrode' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 44

--------------------------------

#2 'k10' : 1

-Doprawdy? - Zapytała przekornie i z cieniem zadziornego uśmiechu na ustach. Dobry humor jej nie opuszczał, zwłaszcza teraz kiedy jak na razie udawało im się przechodzić przez kolejne zadania z sukcesem. Świetnie się uzupełniali i działali razem bardzo zgranie. Opuściła w asyście czarodzieja salę teatralną by dotknąć stopami miękkiego poszycia leśnego. Uśmiechnęła z zachwytem nad tym gdzie znów się znaleźli. Magia była wspaniała i właśnie tego doświadczali. Zapominali często, że czary są w stanie tworzyć coś pięknego i ujmującego tak jak teraz. W dobie wojny i ciągłych utarczek takie widoki były im bardzo potrzebne. Czuła zapach lasu i słyszała śpiew ptaków, ale zaraz jej uwagę przykuły lustra, gdzie każda z postaci przedstawiała coś innego, a pnącza roślin zaczęły oplatać ich ramy.
-Po ich gestach jestem w stanie stwierdzić czego szukać, ale… nie pamiętam dokładnie wyglądu owych roślin. - Przyznała otwarcie, ponieważ to nie sztuka zielarstwa była jej mocną stroną a coś zupełnie innego. Jednak nie mogli się przecież poddać, a zadanie czekało na wykonanie. -Na pewno mamy do czynienia z tojadem i cisem… ale trzeciego nie jestem pewna… może piołun albo belladonna? - Rozejrzała się wokół roślin, które przed nimi wyrosły starając skojarzyć jakiś wygląd z daną rośliną, o której mówili. Nie było to wcale łatwe, ponieważ wszystkie rośliny były do siebie bardzo podobne i nie trudno w takiej sytuacji o pomyłkę. Ileż to osób zmarła właśnie w wyniku takiego niedopatrzenia i braku ostrożności? Postacie w ramach, niczym posągi czekały na ich ruch i działanie. Primrose zmarszczyła lekko brwi zamierając w pozie zastanawiania, czyli krzyżując ramiona na piersi, a jedną dłonią dając podparcie dla podbródka.
-To wygląda jak tojad, fioletowy kwiat… tylko czy liście czy kwiat były najlepszą trucizną? - Myślała na głos, ponieważ to znacznie jej ułatwiało dojście do prawidłowej odpowiedzi. Z resztą roślin było znacznie gorzej, możliwe, że muszą się pogodzić, że tym razem im się nie uda.

|Zielarstwo 0, spostrzegawczość I (+5)

The member 'Primrose Burke' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 40