Pokój Evelyn

Po ostatnim absurdalnym zajściu w salonie piękności, które ostatecznie zakończyły pobytem w Mungu, Estelle nie opuszczała swojego domu - bezpiecznej strefy, gdzie nic nie mogło jej się stać. Wciąż zresztą przeżywała i oglądała w kółko swoje blizny na nogach oraz dłoniach, które po oczyszczeniu ran i zatamowaniu krwawienia okazały się oporne na leczenie. Może nie zwróciłaby na to uwagi, uznając, że kilka ran ewentualnie dałaby radę przeżyć; problem jednak był taki, że było ich całkiem sporo. Szczególnie na dłoniach, którymi pracowała i które poniekąd stanowiły jej wizytówkę. Bo co, jej przyszły narzeczony (o ile się taki pojawi) założy jej pierścionek na palec, pytając na wstępie "co ci się stało w ręce"? Wierzyła, że maści, którymi się smarowała pomogą, pomimo tego, że nie pachniały zbyt ładnie. Cóż, śmierdziały okrutnie, a do tego wyglądały jak zielona papka.
Akurat wychodziła z łazienki po kąpieli i kolejnej serii smarowania, gdy usłyszała głos siostry. Dość nerwowy i jakby... roztrzęsiony? Chcąc skontrolować sytuację opuściła pokój, napotykając się po drodze na skrzata z suknią, co zaniepokoiło ją jeszcze bardziej.
- Eve? - odezwała się, pukając wcześniej do drzwi, by po chwili uchylić je i wejść do środka. Chociaż leżąca na łóżku siostra wyglądała całkiem normalnie, coś podpowiadało jej, że spotkała ją jakaś przykrość. Nie umiała tego wyjaśnić - po prostu łączyła je dziwna nić porozumienia, do tego stopnia mocna, że potrafiły domyślić się kiedy jest coś nie w porządku. Estelle uśmiechnęła się niepewnie, siadając na skraju łóżka.
- Co się stało, gwiazdeczko? - nie przytuliła jej jednak będąc wysmarowana śmierdzącą maścią, którą owinęła dodatkowo bandażami, by nie wytrzeć się przypadkiem w pościel.

- Unikam go - skwitowała. Estelle skutecznie ukrywała się w swoim pokoju albo ogrodzie, omijając rodzinę, która co chwilę wyraźnie interesowała się jej stanem zdrowia. Nie chodziło bynajmniej o blizny, a o chorobę, z którą się zmagała - o ile dotychczas udawało się jej ukrywać kolejne pogorszenie, tak sytuacja w salonie i informacja uzdrowiciela przekreśliła jej misterny plan. Tak właśnie ów "kolega po fachu" cenił sobie jej pomoc przy warzeniu eliksirów w czeluściach pracowni na piętrze.
Wysłuchała siostry, otwierając coraz szerzej oczy. Nie wiedziała za bardzo czy się śmiać, czy ją pocieszać. Historia faktycznie była dość poważna, a tym bardziej z jej punktu widzenia niedopuszczalna, ale głupota ministerstwa nie przestawała jej zaskakiwać. Zresztą, samo wyobrażenie Evelyn w idealnej sukni z idealną fryzurą na demonstracji w dzielnicy portowej? Co za absurd; zwłaszcza, że żadna z nich nie interesowała się polityką. Nawet na spotkaniach rodzinnych i salonach unikały tego tematu jak ognia! Starsza z sióstr szybko zmyła zszokowaną minę, parskając śmiechem.
- W tamtej sukni z pewnością dobrze ci się wykrzykiwało hasła protestanckie - chciała ją rozbawić. Jakkolwiek wprowadzić akcent humorystyczny w całą tę historię, by nie myślała o kilku godzinach spędzonych w zimnej i obskurnej celi, miejscu, w którym nigdy żadna z kobiet nie powinna się znaleźć.
- Zastanawiam się właściwie czemu zwróciłaś ich uwagę - chyba tylko ślepy by nie zauważył szoku, jaki zapewne pojawił się wtedy na twarzy Evelyn i nie rozumiała z czego to mogło wynikać. Nadużycie władzy? Czy chęć zmieszania damy z błotem? Cokolwiek by to nie było obie miały świadomość, że tamten mężczyzna gorzko pożałuje tego co zrobił. Nie sądziła, że ojciec przepuści taką zniewagę płazem.
- Może to zamieszanie w salonie... może też mieli coś z tym wspólnego? Kto wie, treść tego liściku nie wskazywała nikogo ze środowiska szlacheckiego - snując domysły bez pozwolenia wsunęła się wgłąb łóżka, opierając o jedną z poduszek. Wciąż bolały ją plecy po tamtym uderzeniu w ścianę; dziwiła się, że niczego sobie nie połamała, tak jak siostra. Zerknęła właśnie na jej palec, a potem znowu na swoje zabandażowane dłonie. Rozłożyła również ręce, gdyby Eve chciała się przytulić - o ile nie przeszkadzał jej zapach maści.
- Nie przejmuj się, gwiazdeczko. Już jest po wszystkim, zapewne nikt się o tym nie dowie. A jak się dowie i coś powie to się nim zajmę osobiście - uśmiechnęła się wreszcie pokrzepiająco, by dodać siostrze otuchy. Sama nie wiedziała jak zachowałaby się w takiej sytuacji. Z pewnością byłaby przerażona, potem zdenerwowana, ciskając gromami, a na koniec zemdlałaby ze stresu wprost na brudną podłogę. Cudowna wizja, czyż nie?
- Jak palec? - zmieniła temat, bo w zasadzie od wyjścia ze szpitala nie rozmawiały o tamtym zajściu kilka dni temu, dochodząc dalej do siebie. A skoro rodzice niczego od nich nie chcieli, miały chwilę spokoju.

Estelle słuchała w spokoju słów siostry, obserwując uważnie zmieniającą się mimikę jej twarzy. Ostatecznie nie podjęła tematu równości, który wzbudził w młodszej z sióstr bardzo silne emocje - chociaż sama była podobnego zdania, w świetle ostatnich wydarzeń wolała się z tym nie obnosić. Cóż dobrego przyszłoby jej teraz z mówienia, że jako szlachcianki są istotami idealnymi, niepowtarzalnymi duchami i interesowały się w życiu wyłącznie tym co najpiękniejsze i najszlachetniejsze, a jeśli ktoś chciał zobaczyć wynaturzenia i odstępstwa od normy to powinien pójść do osób z brudną krwią? Prawdopodobnie nic. Prawdopodobnie szybciej by dostała zaklęciem w plecy, niż zdążyłaby się obejrzeć. W najłagodniejszej reakcji dana osoba popukałaby się po czole obruszona jej próżnością. Ale do próżności jako takiej było jej daleko, zresztą, wiele zawdzięczała takiemu a nie innemu wychowaniu dziewczynek w sytuowanych rodach.
Kiwając głową, wzdychała sobie od czasu do czasu zastanawiając się przez kilka sekund nad powodem, dla którego ojciec zataił przed nią wieść o aresztowaniu Evelyn. W końcu była jej siostrą, która nie miała zamiaru jej szkodzić. Być może chciał oszczędzić jej stresu, który nie współgrał z zaostrzeniem choroby, ale tak naprawdę nie powiedzenie jej o tym zdenerwowało ją bardziej. Sądziła jednak, że rodzina dopilnuje, by absolutnie nikt nie dowiedział się o tym incydencie - to zaszkodziłoby nie tylko Evelyn, ale też dobremu imieniu ich rodziny, czego raczej każdy szanujący się szlachcic chciał uniknąć. Wystarczyło to, że Auriga znikała w tajemniczych okolicznościach, odsuwając się od rodziny i za nic mając sobie wizję zbliżającego się rozpadu zaręczyn, a co za tym szło porozumienia rodów. Ach, gdyby ktoś tylko wiedział co się działo z ich kuzynką! Od nieszczęsnego salonu piękności - gdzie zresztą widziały się może przez dziesięć minut - Auriga przepadła i nie dawała znaku życia, podobnie jak i Craig. Przez myśli Estelle przemknął nawet irracjonalny pomysł, że może się wreszcie pogodzili i postanowili uciec razem na smoku w stronę zachodzącego słońca, jednak szybko wybiła sobie ten pomysł z głowy. To dopiero byłby skandal! Nie spodobało jej się przy okazji to, że samo wyobrażenie kuzynki z lordem Burke na moment przyśpieszyło jej tętno, bynajmniej nie w pozytywnym znaczeniu. Może faktycznie była zazdrosna o szczęście Aurigi, bo o Craiga nigdy w życiu - co z tego, że kiedyś połączyła ich dziwna nić porozumienia? Z drugiej strony już niczego nie była pewna, co zresztą wyraźnie zarysowało się na jej drobnej twarzy rozjaśnionej w złotych blaskach świec.
- Evelyn - zaczęła wreszcie, cicho, jakby nie wiedziała co ma odpowiedzieć, by ją uspokoić.
- Zapewniam cię, że ojciec z nestorem nie dopuszczą do tego, by ktokolwiek się dowiedział o tej sytuacji. Zresztą, są zdenerwowani na Aurigę... - nim ugryzła się w język zdradziła się ze swoimi myślami. Niech to szlag! Wiedziała, że siostra wie o jej niechęci względem kuzynki, jednak nie była pewna czy znała powód. Miała nadzieję, że o to nie spyta, chociaż teraz, kiedy już mimowolnie wkroczyła na ten temat nie sądziła, że prędko się wykręci od kontynuacji.
- W każdym razie, jesteś już tutaj ze mną, gwiazdko. Przestań sobie zaprzątać tym swoją piękną główkę, dobrze? - dodała szybko, z czułością i pokrzepiającym uśmiechem. Chciała zakończyć sprawę dość łagodnie, bo przecież dobra z niej była kobieta, nie lubiąca sprawiać przykrości innym. A tym bardziej najukochańszej siostrze - nie wiedziała też jak sama zachowałaby się na jej miejscu, w związku z czym nie chciała przesadnie reagować.
Opierając się wygodniej o poduszki zerknęła na swoje zabandażowane dłonie z niewielkim rozgoryczeniem. Jako dorabiający sobie na boku uzdrowiciel wiedziała, że maść może nie przynieść pożądanego efektu i niektóre blizny wciąż mogą pozostawać na jej dłoniach.
- Bez poprawy, ale jest za wcześnie by cokolwiek powiedzieć - odparła ponuro, krzyżując ręce na biuście. Wizja oszpeconych nóg i rąk prześladowała ją przez znaczną część dzisiejszego dnia. Chociaż już nie chodziła na salony z takim uwielbieniem jak kiedyś, tak dalej pozostawała w niej ta cząstka damy, która lubiła się podobać i która zawsze dostawała najwięcej komplementów. Nawet kiedy ścięła te piekielne włosy w wyrazie manifestu osobowości. I nawet wtedy, kiedy kolorem swojej skóry przypominała biel, którą w zimie pokryty jest ich ogród. A teraz? Teraz miała blizny nabyte za swoje nazwisko.
- Najwyżej będę mogła powiedzieć, że walczyłam z zaciętym puszkiem pigmejskim. Z pewnością brzmi to lepiej, niż wspomnienie o salonie piękności - uznała żartobliwie, milknąć na dłuższy moment. - Mogę z tobą dzisiaj zostać? - spytała nagle. Nie miała zamiaru ukrywać, że źle sypiała i miewała koszmary, a własna sypialnia kojarzyła jej się z izolatką.

Nie przepadała za Aurigą, jednak nie manifestowała tego i w zasadzie troszkę zamartwiła się jej zniknięciami. Nie chciała dowiedzieć się, że ich kuzynka skalała dobre imię rodu mieszając się w polityczne uwikłania, które z pewnością bardziej szkodziły, niż przynosiły pożytku. Martwiła się też z innego powodu - jeśli Auriga zerwie zaręczyny, ród Burke przestanie współpracować ze Slughornami. A chcąc nie chcąc tamci mieli dostęp do wielu ciekawych i przydatnych ingrediencji. Szkoda by było tak dobrej relacji! U Estelle pojawiała się też dość niewygodna myśl: co, jeśli nestor wpadnie na pomysł, by w ramach zadośćuczynienia oddać zamiast Aurigi którąś z nich? Żadna nie miała kandydata, bynajmniej żadnego obiecującego i z korzyścią dla dalszych interesów, a zauważyła, że w ostatnim czasie ich ojciec przestał zwracać tak często uwagę na uczucia dziewcząt, jak wcześniej. Ta myśl trapiła ją od kilku dni, bo nie rozumiała jak miałaby poślubić kogoś, do kogo nie czuje nic? I czy było możliwe nauczenie się miłości do drugiej osoby, niezwiązanej z nią rodzinnymi więzami krwi? Wzdychając, przesunęła wzrokiem po bandażach, by na koniec utkwić go w twarzy siostry.
- Faktycznie, zaczęła się dziwnie zachowywać. Rodzice nic nie mówią, ale Craig jest zaniepokojony takim obrotem spraw. Zresztą, jego ojciec i nestor również. Mam złe przeczucia, Eve - wyjawiła wreszcie siostrze częściowo to, co zaprzątało jej głowę od pewnego czasu, jak i to, że miała kontakt z narzeczonym Aurigi. Nie, że jej nie wypadało. Po prostu było to dziwne, jak na nią; jak na osobę, która spędzała tyle czasu w pracy, nad tygielkami, fiolkami i ingrediencjami, o których się wielu osobom nie śniło. Sama kwestia znajomości Estelle i Craiga pozostawała dla niej dość zagadkowa. Z początku go unikała z powodu tej głupiej sytuacji kilka miesięcy temu i nie była pewna czemu tak się tym przejmowała. Później wieść o zaręczynach doprowadzała ją do irytacji, chociaż nie powinna. Z jednej strony cieszyła się szczęściem kuzynki, z drugiej - to przypominało jej o staropanieństwie, które czyhało tuż za rogiem. A może po prostu czuła coś do Craiga? Rozważała to nawet, szybko jednak wybijając sobie z głowy ten pomysł. Przecież od dziecka podkochiwała się nieszczęśliwie w Quentinie, który tak niepewny siebie lub zapatrzony w rodzinne interesy w ogóle tego nie dostrzegał. Jak na ironię, wiadomość o jego zaręczynach nie zrobiła na niej takiego wrażenia, jak w przypadku tego drugiego lorda Burke.
Na szczęście od tak melodramatycznych myśli odciągały ją opary świeżo warzonych eliksirów lub kot, który właśnie wślizgnął się poprzez niedomknięte drzwi do sypialni. Wskakując na pościel, począł łasić się to do jednej, to do drugiej siostry.
- Martwię się trochę, że faktycznie nikogo nie znajdę. Właściwie miałyśmy o tym porozmawiać ostatnio, dopóki ktoś nie postanowił się wyzłośliwić - przesunęła dłonią wzdłuż kociego grzbietu, po czym w średnio skoordynowanym ruchu odwróciła się, układając głową na poduszce, koło siostry. Wsunęła się pod kołdrę, odczuwając nieprzyjemny chłód a kot bez większego skrępowania położył się między nimi. - Z tym Olivanderem to coś poważnego? Jest ktoś poza nim? - spytała, darując sobie szlacheckie tytuły. W końcu były tu tylko we dwie, więc mogły swobodnie rozmawiać bez obaw, że ktoś ich podsłucha. Rodzice mimo wszystko szanowali prywatność swoich dzieci.

Zastanawiała się, czy powinna powiedzieć Evelyn o ostatnim spotkaniu z Craigiem. W końcu nie zrobiła nic złego, ale nie chciała zostać posądzona o odbieranie Aurigi narzeczonego, bądź gorzej: o to, że to właśnie ona jest powodem zniknięć kuzynki. Było to dość absurdalną obawą, z drugiej strony jednak jej ostatnie częstsze i naprawdę przypadkowe spotkania z lordem Burke mogły kogoś zmylić. Estelle wzruszyła ramionami, wzdychając cicho.
- Nie wie. Ale jest trochę zdenerwowany zaistniałą sytuacją. Zresztą, ma swoje lata, więc pewnie działa na niego presja rodziny - stwierdziła nawiązując przy okazji do wieku Craiga. Podczas ich ostatniego spotkania zaczęła zastanawiać się co jest z nim nie tak, skoro nie doczekał się jeszcze potomka i stabilizacji jako takiej. Według jej obserwacji wszystko było w porządku, chociaż może był czasem impulsywny, tak jak wtedy na tym nieszczęsnym klifie, ale i to poniekąd uznawała za pozytywną cechę. Ach, gdyby tylko wiedziała, że zarówno Craig, jak i jej ukochany kuzyn, mieli drugie, tajemne życie. Niebezpieczne w dodatku, które może ściągnąć na ich bliskich problemy... ale - na szczęście - nie wiedziała, żyjąc w swoim małym, naiwnym świecie z typowymi, kobiecymi problemami.
- Swoją drogą, nie dziwi cię, że jest w takim wieku i jeszcze nie założył rodziny? - spytała, chcąc poznać punkt widzenia Evelyn. Była jedyną osobą, z którą mogła o tym porozmawiać, a teraz, kiedy trafiła im się okazja nie miał zamiaru jej przepuszczać. Zresztą, był też pretekst do takiego tematu; w innych okolicznościach jej siostra już dawno zobaczyłaby, że coś wisi w powietrzu, z kolei Estelle upierałaby się, że wszystko wytworem jej wyobraźni. - Ciekawe czemu sobie tak przedłuża młodość - dodała nagle, nie zwracając uwagi na to, jak za bardzo sobie w tej chwili pozwoliła. W normalnych okolicznościach w życiu nie powiedziałaby czegoś takiego na głos. Chyba.
Wysłuchała uważnie słów siostry; chcąc nie chcąc bały się tej samej rzeczy: ograniczenia. Estelle rozumiała tradycje i wartości, jak i to, że rodzina była najważniejsza, ale ona równie mocno kochała pracę, która była jej pasją. Zabranie jej tego byłoby bardzo bolesnym doświadczeniem.
- Alchemia jest przydatna, więc można przecież negocjować. Gdybyśmy chciały być aurorami, wtedy byłby problem. W końcu to mało kobiecy zawód, a tym bardziej dla dam - przyciągnęła do siebie kota, wtulając się nosem w jego miękkie futro. Na pytanie siostry jednak szybko uniosła na nią wzrok, marszcząc czoło w zamyśleniu. - Nie sądzę, Eve - odparła, chociaż z lekkim wahaniem. Na oku całe życie miała jednego mężczyznę. Pech, czy zrządzenie losu, nigdy jednak nie pozwalało jej na zrealizowanie swojego potajemnego wzdychania, a kiedy ów mężczyzna się zaręczył ona tylko wzruszyła ramionami. - Chociaż ostatnio dość dobrze porozumiewam się z Craigiem... - wyjawiła nagle, mając nadzieję, że jej siostra zachowa tę wiadomość dla siebie.

Estelle pozostawała ostrożna w swoich osądach, bo wyznawała zasadę, że nigdy nie wie, na kogo trafi na swojej drodze. Być może gdyby jawnie obnosiła się ze swoimi poglądami na temat kobiet-aurorów, czy samej polityki, tak miałaby teraz więcej problemów, niż tajemnicza paczka w salonie. Być może nawet kiedyś taka kobieta-auror przyszłaby jej z pomocą, a ona czułaby się głupio ze świadomością, że wcześniej jawnie ją obrażała. Wróć, wypowiadała swoje zdanie w danej kwestii - to brzmi kulturalniej. Chcąc nie chcąc, etykieta odgrywała znaczną rolę w życiu szlacheckim. Zasady dobrego wychowania były szczegółowe i obowiązywały wszystkich, chociaż w odczuciu lady Slughorn mężczyzn trochę mniej. Przecież to mężczyzna brał je w posiadanie, opiekował się nimi, gdy ojciec je oddawał na ślubnym kobiercu; to one musiały być posłuszne jego osobie, nie na odwrót. Chociaż dom był sferą prywatną, miał również pewnego rodzaju okno wystawowe, ukazujące światu, że życie toczy się w nim tak, jak przystało na przyzwoitą i godną szacunku rodzinę: w pewien sposób Estelle by na to przystawała, dopóki nie poczułaby, że ktoś odbiera jej wolność i prawo głosu, a także nie zmusza jej do robienia czegoś wbrew swojej woli. Przecież bez porozumienia między małżonkami owe okno wystawowe zostało zakrywane, prawda?
- Miłość rządzi się swoimi prawami, Evelyn - zwróciła jej uwagę na tak z pozoru błahą kwestię jak uczucia. Nie znała tamtej dziewczyny i nie znała jej sytuacji; ale skoro tak zrobiła, to najwidoczniej miała ku temu powody - ona by tak nie postąpiła, jednak była to kwestia wychowania i wartości. Może w tamtym rodzie było za dużo swobody lub za mało zrozumienia między jego członkami? Kto wie. - Najwidoczniej tak było jej pisane. I kto wie, może jest teraz szczęśliwa, że zamiast zaaranżowanego małżeństwa wybrała kogoś, kogo naprawdę kocha? - snuła dalej; to nie tak, że nie wierzyła w miłość między szlachciankami i szlachciankami, którzy przeważnie mieli mierne prawo głosu. Po prostu zauważyła już dość dawno, że jakiś procent tych małżeństw był w jej odczuciu nieszczery; być może ktoś uważał, że ślub stanowił jedynie kontrakt między dwiema rodzinami, łącząc wspólne interesy, ale czy nie było to egoistyczne zachowanie? Czy dało się w ogóle nauczyć "kochać"?
- I nie martwi się teraz, że zostanie starą panną - dodała nagle, na koniec, jakby sama próbowała się przekonać, że nie spojrzałaby krzywo na czarną owcę danego rodu. Zachowanie Estelle było dzisiejszego wieczoru nadzwyczaj pokojowe, bujające w obłokach i krążące szczególnie wokół dwóch tematów, jakimi były uczucia i rodzina Burke. Nie miała na to usprawiedliwienia, a jeszcze chwila i wreszcie powie wszystko, co spychała uporczywie do swojej nieświadomości, która powinna zostać nieuświadomiona.
- W każdym razie dziwi mnie to, że jeszcze nikogo nam nie wybrano. Może czekają, aż same się za to weźmiemy? Jakkolwiek by to absurdalnie brzmiało musi być jakiś powód, dla którego ojciec nie oddał nas poprzednim kandydatom. Nie sądzisz? - nie myślała o tym zbyt często; kiedy jednak zaczynała dochodziła do takich samych wniosków: ich ojciec albo chciał, żeby zostały same, z rodziną albo chciał, żeby pokierowały się tymi przeklętymi uczuciami.
Spąsowiała, słysząc zarzut siostry. Faktycznie, znała się z Craigiem całkiem dobrze, a Evelyn o tym nie wiedziała. Nie wiedziała też, że u Estelle cały ambaras polegał na lokowaniu uczuć tylko i wyłącznie w Burke'ach. Jak nie jednym, od dziecka, to nieświadomie w drugim. O tym drugim zaczęła myśleć dopiero od niedawna, wypierając z pamięci jeden z wieczorów kilka miesięcy temu kiedy przesadziła niezbyt po szlachecku z alkoholem, kradnąc Craigowi pocałunek. Mały, co prawda, ale skutecznie odsuwający ją od niego i powodujący, że go unikała jak akromantuli; zresztą, swego czasu dochodziła do wniosku, że wolałaby spotkać na swojej drodze wielkiego, owłosionego pająka, niż lorda Burke we własnej osobie. Nikt poza nimi nie wiedział o tamtej sytuacji - na szczęście - chociaż nie czuła się już tak, jakby zrobiła coś karygodnego. Znacznie gorzej wyglądałoby to z osobą brzydkiej krwi.
- Tak... wyszło. Nasza znajomość trochę się zacieśniła po powrocie z Francji i nawet jeszcze przez chwilę tam, na miejscu. Śmiem twierdzić, że Auriga miałaby się u jego boku dobrze. Ceni sobie alchemików i nas, jako ród, dlatego nie wierzę w to, że on jest przyczyną zniknięć naszej drogiej kuzynki. A przede wszystkim nie zabraniałby jej pracy w zawodzie - odparła po chwili namysłu, dla uspokojenia przesuwając dłonią po sierści kota. Och, i czemu ona opisywała go w samych superlatywach?! Gdyby robiła to specjalnie! Ale nie, te słowa przychodziły jej z zadziwiającą łatwością.

Miłość... i co z niej przychodziło dobrego? Czy w świecie szlacheckim ktokolwiek zawierał małżeństwa z miłości? W końcu te aranżowane były lepsze, kiedy jasno pokazywało się zasady i wymagania wobec przyszłego partnera. Lady Slughorn miała czasem wrażenie, że osoby z jej krwią są emocjonalnymi bakteriami, niezdolnymi do uczuć. Ale co jej przyjdzie z buntowania się? Nic. Nie skomentowała słów Evelyn, machnąwszy tylko ręką. Nie miała zamiaru jej tłumaczyć, że pomimo wielkiej miłości do rodziny, nie może być nieszczęśliwa z powodu niewłaściwego wyboru. Tak jak ona. Po tamtej przygodzie z chłopcem o brudnej krwi, którego naprawdę darzyła szczególnym uczuciem, czuła się niezdolna do podobnych uczuć względem kogoś innego. Nie mówiła o tym głośno, bo o samej historii wiedziała tylko ona i jej siostra. Na szczęście.
A ojciec, cóż, żył w swoim świecie. Estelle czasami sama nie rozumiała jego decyzji i daleko jej było do zastanawiania się nad ich słusznością.
- Ciekawe z jakich. Woli czekać, aż obie staniemy się starymi pannami, by ośmieszano nas przed resztą? Nie jestem pewna, czy tego oczekuje - odparła niezadowolona. Nie, żeby było jej śpieszno do ślubu. Co to, to nie! Po prostu nie chciała wpełznąć na języki największych plotkar salonowych. Chciała spokoju. Nic więcej.
W zasadzie nigdy nie przyszła jej do głowy myśl, by uważać Craiga za winnego zniknięcia Aurigi. I nawet jak teraz próbowała sobie wyobrazić sytuację od tej strony to dochodziła do jednego i tego samego wniosku: po co miałby coś takiego robić? Rodzina zgodziła się na ślub, rody były swoimi sojusznikami, a Burke dostarczałby im ingrediencji, z kolei one robiłyby swoje cudowne eliksiry... nie istniał żaden realny powód, dla którego ów niedoszły narzeczony ich kuzynki miałby ją porywać, czy ukrywać. A jeśli tak robił, to najwidoczniej był wybitnym kłamcą lub Estelle straciła naturalną czujność i intuicję. Jak na razie intuicja podpowiadała jej, że kuzynka nie wróci i nie ma z tym nic nikt wspólnego z ich bliskiego otoczenia. Po prostu.
Uniosła ponownie wzrok na siostrę, jednak tylko na chwilkę; zaraz potem znowu błądziła spojrzeniem po sierści swojego kota, zabandażowanych dłoniach, ścianach i świeczce nieopodal łóżka. Gdyby teraz siostra zapytała, czy dałaby sobie odciąć rękę za zaufanie jakim darzyła Craiga to niestety musiałaby odmówić. Estelle tak naprawdę nie ufała nikomu, poza Evelyn i swoimi rodzicami. Nawet najukochańszego kuzyna darzyła ograniczonym zaufaniem, chociaż mógł sobie nie zdawać z tego sprawy. I nie musiał. To i tak nic zmieniało w ich relacji.
- Evelyn, nie istnieje żaden racjonalny powód, dla którego miałby ją skrzywdzić. Nie sądzisz? - zaczęła, robiąc stosowną pauzę, by pozbierać słowa. - Byli w sobie zakochani i nie możesz im tego odmówić. Sama widziałaś jak zachowywali się w naszym towarzystwie. Poza tym, któż normalny wymierzałby taki cios w ród, z którym wszedł w pozytywne stosunki? Toż to istne samobójstwo - ach ten pragmatyzm! Tatuś mógłby być z niej dumny! W końcu większość szlachcianek nie umiała myśleć w ten sposób, a przynajmniej ona do tej pory nie miała okazji się z takimi spotykać.
Zmęczona rozmową wtuliła się policzkiem w jedwabną poszewkę, wzdychając ciężko.