First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

Aranżowane małżeństwa nie wykluczały pozytywnych uczuć, jednak te zwykle rozwijały się dopiero z czasem. Niektórzy mieli to szczęście, że zakochiwali się w osobach o odpowiednim pochodzeniu i nie mieli problemu z późniejszym ślubem, ale to były rzadkie przypadki; większość zaaranżowanych związków dotyczyła ludzi, którzy się nie kochali, często nawet nie znali przed zaręczynami. Ją prawdopodobnie też miało to czekać, ale przecież była wychowywana ze świadomością, że czeka ją aranżowane małżeństwo z osobą o odpowiednim pochodzeniu, a jej serce mogło bić mocniej wyłącznie dla kogoś takiego. W czasach szkolnych nie interesowała się chłopcami i nie zerkała tęsknie w niczyją stronę, ale tych o nieszlachetnej krwi traktowała niemal jak powietrze. Kompletnie nie potrafiła zrozumieć, że jej siostra naprawdę mogła zainteresować się jednym z nich. Oczywiście zadbała o to, żeby przywrócić jej zdrowy rozsądek i wybić jej z głowy coś tak niestosownego, jak podkochiwanie się w nieodpowiedniej osobie. Później dotrzymała danego jej słowa i nie opowiedziała o sytuacji nikomu, ale zrobiłaby to, gdyby Estelle jej nie posłuchała i dalej w to brnęła. Byłaby gotowa napisać do ojca i powiedzieć mu o wszystkim z czystej troski o siostrę i chęci uchronienia jej przed hańbą i wykluczeniem. W jej rozumieniu wydziedziczenie było najgorszą rzeczą, jaka mogła spotkać szlachciankę z ręki rodu, który niewątpliwie odciąłby się od wadliwej krewnej przynoszącej wstyd i kalającej szlachetne nazwisko. Nawet Evelyn w takiej sytuacji nie mogłaby już nazywać Estelle swoją siostrą, dlatego cieszyła się, że sprawa zakończyła się pomyślnie i Estelle zapomniała o niedozwolonym uczuciu, a teraz razem z nią oczekiwała na zaaranżowanie zaręczyn.
Oczywiście, że pragnęła szczęścia dla siebie i siostry, ale rozumiała to szczęście poprzez zawarcie pomyślnego małżeństwa i zbudowanie dobrych relacji z mężem; w jej pojęciu brudna krew wybranka całkowicie wykluczała szczęście i pomyślność, bo niby co mógłby im zaoferować podrzędny szlama bez nazwiska i majątku? Zupełnie nic poza hańbą, wykluczeniem i całkowitym odcięciem od rodziny. Już lepsza była samotność, bo wtedy mogłyby pozostać przy rodzinie i przysłużyć się Slughornom, oddając się alchemii.
- Na pewno nie tego. Może ma jakiś plan, którego jeszcze nam nie zdradził, ale wierzę, że zatroszczy się o nasze dobro. To nasz ojciec, nigdy nie działał na naszą szkodę – powiedziała cicho, wiedząc, że jeśli ojciec chciał uniknąć kąśliwych komentarzy pod adresem córek, musiał działać możliwie szybko, bo reszta szlacheckiego społeczeństwa może niekoniecznie zrozumieć jego pobudki, dla których tak zwlekał. – Kto wie, może nas czas już się kończy i za rok o tej porze przynajmniej jedna z nas będzie zasypiać już nie tu, a u boku swojego męża?
Mogło się wydawać, że nie było powodu, dla którego Craig mógłby skrzywdzić Aurigę, ale zdarzały się różne sytuacje, a Evelyn, niepokojąca się o kuzynkę, snuła różne teorie odnośnie tego, co się z nią działo. Próbowała zrozumieć, co mogło być przyczyną jej nagłego odsunięcia się, chociaż Auriga była dobrze wychowaną damą doskonale wiedzącą, na ile może sobie pozwolić, no i z ich dwójki była tą lepiej radzącą sobie na salonach. Evelyn zawsze była pewna, że dobrze ją zna. Były jak siostry nawet wtedy, gdy poszły do różnych szkół.
- Widziałam. I wiem, że nikt rozsądny nie zrobiłby czegoś takiego – powiedziała cicho, próbując sobie przypomnieć te chwile, gdy widziała Aurigę u boku Burke’a. – Ale coś musiało się stać. Nie zniknęłaby bez poważnego powodu. Nawet mi nie chciała powiedzieć, co się dzieje...
To sprawiało, że po raz pierwszy w życiu Evelyn zaczęła się zastanawiać, czy aby na pewno dobrze znała Aurigę. Zaczęła zastanawiać się także nad tym, czemu jej siostra tak usilnie broniła Burke’a przed podejrzeniami z jej strony.
Także Evelyn odczuwała coraz większe zmęczenie. Choć chwilowo zaabsorbowała swoje myśli kwestią Aurigi, nie dało się zapomnieć o dzisiejszych przeżyciach, chociaż bardzo chciała. Jutro zapewne czekała ją poważna rozmowa z ojcem, której wcale nie pragnęła. Dla nich obu zapowiadał się teraz niezbyt ciekawy czas. Czuła to, dlatego westchnęła cicho, patrząc, jak jej siostra wtula się obok niej w poduszkę. Sytuacja wyglądała zupełnie jak za dawnych lat, ale w głowie Evelyn czaiła się świadomość, że sporo się zmieniło i być może miały przed sobą ostatnie miesiące takiego życia, jeśli ich przypuszczenia były słuszne i ojciec wkrótce przedstawi im narzeczonych. Estelle z racji starszeństwa zapewne odejdzie stąd jako pierwsza, a takie wieczory jak ten odejdą w zapomnienie, gdy jej siostra zamieszka z mężem i nie będą spędzały ze sobą tyle czasu, co teraz. Evelyn zostanie i będzie czekać na swoją kolej... lub na spędzenie reszty życia w samotności.