To nie była jedyna relacja, jaką udało mu się nawiązać w szkole. Dokładnie na czwartym roku pierwszy raz zwrócił uwagę na nią. To nie tak, że rozbłysnęło wokół niej światło, świat się zatrzymał, a jego serce zaczęło bić szybciej. Pochylała się nad grządką. W jesiennym słońcu jej kasztanowe włosy zyskiwały złotych refleksów, a warkocz zapleciony wokół głowy przypominał koronę. Trzy tygodnie później postarał się, by byli parą na zielarstwie. Nawet, jeśli oznaczało to zmuszenie jednego z kolegów, by pracował z jej brzydką koleżanką. Lubił na nią patrzeć. W milczeniu zwykł jej słuchać, zauroczony jej wyglądem, mimo że nie okazywał po sobie podobnej wrażliwości. Nosił jej obrazy w głowie, przepisując je potem na kartkę. Ile od, ile monologów stworzył w jej imieniu? W ciągu dwóch lat zdążyło się ich trochę nazbierać. Miał zamiar starać się o pozwolenie ojca na zaaranżowanie małżeństwa z jej rodem. Zapomniał o tym tydzień przed gwiazdką, gdy w dormitorium doszły do niego gorące plotki z udziałem swej wybranki. Nie minęło pięć minut, by odnalazł ją, szarpnął za nadgarstek, konfrontując fakty, by w efekcie zostać spoliczkowanym, a w twarz zostały mu wykrzyczane wszystkie żale świata. Stał nieruchomo, czując, jak ciało sztywnieje mu nieuchronnie, a na twarzy widnieje kamienna maska. Zimny jak lód, tak? Nie mogłaby być jego żoną? Był takim przekleństwem, że związanie się z nim byłoby torturą? Tego samego wieczoru spalił więc wszystkie spisane wyznania miłości pisane kwiecistymi metaforami.

Nowe rzeczy nie były czymś, w co pchał się bez opamiętania. Nie zmieniał łatwo zdania, nie potrafił podjąć spontanicznej decyzji. Obce środowisko, z milionem zmiennych, było czymś przerażającym.