First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Jak mnie Penny złapała za płaszcz to się trochę przestraszyłem, że za chwilę obydwoje wylądujemy w jakiejś zaspie a nasze sanie pognają dalej w bliżej niekokreślonym kierunku (może przynajmniej staranują któregoś z rywali), ale już za moment poczułem klepnięcie w okolicach łopatki i byłem pod niemałym wrażeniem.
- No nieźle, takiego supła to by się żaden żeglarz nie powstydził. - zdecydowanie - to były najlepiej związane sznurówką sanie jakie widziałem - Całkiem niezły z nas duet, nie? - zagaduję do swojej partnerki, w tym samym czasie na nowo unosząc różdżkę by popędzić sanie dalej ku zwycięstwu! - Facere! - wypowiadam zaklęcie, kręcąc przy tym nadgarstkiem. Mkniemy dalej gnani magiczną siłą gdy nagle na horyzoncie majaczy jakaś... góra lodowa? Wytężam wzrok, a owy obiekt niezidentyfikowany zaczyna się poruszać... ba! Widzę, że mlaska wargami i chyba próbuje się z nami porozumieć, chociaż ja osobiście niewiele rozumiem; nawet jeśli z niejednych ust słyszałem, że jestem trollem, w rzeczywistości niewiele miałem wspólnego z tymi stworzeniami - Na bobki jednorożca, czy to troll? Powiedz mu żeby stąd poszedł! - miałem nadzieję, że Penny zna trollański albo jakikolwiek inny zamiennik, bo wyhamować sanek już nie zdążę, a jeśli w niego wpadniemy to byłem pewien, że skończy się to przynajmniej jednym zgonem. I nie mam tu na myśli tego biednego trolla.

The member 'Johnatan Bojczuk' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 2

--------------------------------

#2 'k3' : 3

--------------------------------

#3 'Saneczki' :


--------------------------------

#4 'k10' : 10

Nie spodziewał się, że zwykły wyścig saneczkowy może obfitować w tyle niespodziewanych wydarzeń, ale Minnie miała rację – atrakcje rozgrzewały i jeżeli widok szybującego nad nimi żmijoptaka nie podniósł mu ciśnienia wystarczająco, to obserwowanie, jak stworzenie pikuje, żeby gwałtownie szarpnąć ich sankami, już tak. Może jednak jego pomysł przepłoszenia zwierzęcia nie był wcale taki genialny, jak mu się przez moment wydawało, krzyki i machanie rękami najprawdopodobniej tylko dodatkowo rozdrażniło drapieżnika, bo chociaż Amelka faktycznie podążyła jego śladem, nawołując ptaka, to po cichu przypuszczał, że on sam również przyczynił się do małej katastrofy.
Całe szczęście, że Minerwa znów okazała się mieć głowę na karku i udało jej się szybko wciągnąć sanki z powrotem na właściwy tor, tak, że nawet przegonili kilka par, zbliżając się bardziej do środka wyścigu. Będzie musiał zafundować jej później największą gorącą czekoladę, jaką tylko sprzedają w Miodowym Królestwie, ale póki co postanowił skupić się na chwili obecnej; usiadł z powrotem na tylnej ławeczce, w międzyczasie pomagając też z powrotem usadowić się Amelce, mając nadzieję, że nie było po nim widać strachu, jakiego przez chwilę mu napędziła. – W p-porządku? – zapytał, dłużej niż było to konieczne przytrzymując dziewczynkę za ramiona, jakby się bał, że żmijoptak jednak wróci i postanowi wyciągnąć ją z saneczek. – T-trzymaj się M-minnie – dodał ciszej, niejako odpowiadając na pytanie, na które – ze względu na nagłą zmianę sytuacji – nie zdążył odpowiedzieć wcześniej.
Słysząc własne imię uniósł spojrzenie, a jego wzrok bez problemu odnalazł to – czy może kogo? – co zaalarmowało ich przewodniczkę, choć umysł jeszcze przez moment nie chciał przyjąć owego obrazu do wiadomości. Trolle? Po torze biegały sobie trolle? – O – zauważył odkrywczo, jakby właśnie wyrósł przed nim wyjątkowo ciekawy kwiat, a nie stworzenie, które mogło zamordować ich jednym uderzeniem. Dopiero kolejne słowa Minerwy – napięte, naglące – pomogły mu otrzeźwieć. – O-o-o – powtórzył już poważniej, chyba odruchowo przechodząc na język ich nowego towarzysza. Może naprawdę miał w sobie jakąś domieszkę krwi trolli; czy Sally nie sugerowała mu przypadkiem, że mówił po trollińsku, kiedy przechodził przez wyjątkowo przykrą fazę jąkania? – Mam p-pomysł. Ale jest g-g-głupi – ostrzegł lojalnie, po czym wychylił się z saneczek i zamachał ręką do trolla. – H-halo, p-panie trollu? B-będzie p-p-pan tak miły i p-p-pozwoli nam p-przejechać? – Wykonał dłońmi kilka mało zrozumiałych gestów, pokazując, że chcą go wyminąć. – Prze-je-chać – powtórzył wolniej, przesadnie wyraźnie wymawiając sylaby. – Prze-je-chaaać. Gwrghwaaaam-wam-wam! – dodał na koniec, z całą pewnością wspinając się właśnie na wyżyny trollińskiej elokwencji.

The member 'Billy Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 85

Naprawdę wątpiłem w swoją konstrukcję, która została wykonana przeze mnie na szybko. W zimie, podczas jazdy saniami. Szalikiem. Lina nadawałaby się do tego lepiej, choć i tak nie byłem pewien czy to dałoby cokolwiek, jakikolwiek lepszy wynik. Uwijałem się jak w ukropie próbując stworzyć nie tyle arcydzieło sztuki, co solidny splot łączący dwie części sań. Miałem wrażenie, że napociłem się przy tym strasznie, a efekt nie był zadowalający. Otarłem dłonią czoło przyglądając się dziełu z bezpiecznej odległości, na wszelki wypadek przybliżając się do Poppy, nie zaś na zepsute oparcie. I kiedy myślałem, że zaraz będę musiał łapać spadające elementy, blask czyjegoś zaklęcia jakby uczynił tę próbę bardziej trwałą. Ucieszyłem się nawet, widząc, że jak na razie całość się trzymała. Dopiero wtedy, kiedy poziom adrenaliny we krwi nieco opadł, poczułem chłód dużo boleśniejszy niż do tej pory, oczywiście w okolicach szyi. Postanowiłem się tym jednak nie przejmować, skoro naprawiłem sanie i mogliśmy brać udział w wyścigu dalej.
Zacząłem się więc rozglądać za kolejnymi pułapkami serwowanymi przez tor, ale zamiast tego dostrzegłem jedynie śnieg dookoła. Pędziliśmy już chyba naprawdę szybko, nawet zdawało mi się, że jesteśmy bliżej początku stawki niż końca, co dodatkowo cieszyło.
Kiedy nasz pilot się odezwał, zerknąłem przez ramię na konstrukcję. Faktycznie mógłbym spróbować. Aktualnie nie widziałem żadnej przeszkody na drodze, dlatego może był to dobry moment na spróbowanie solidniejszej naprawy. Modliłem się tylko, by nie zepsuć tego jeszcze bardziej.
- Zobaczymy jakie zadanie będzie przed nami – odparłem na temat zamiany miejsc. I tak uniosłem różdżkę.
- Reparo – powiedziałem starannie i dokładnie, w końcu jak na razie nam się nie spieszyło. Oprócz tego, że musieliśmy dojechać do mety, a może lepiej faktycznie nie ufać szalikowej konstrukcji. Machnąłem różdżką w powietrzu, nakierowując jej koniec na strzaskane oparcie. Pełen nadziei, że nie zapomniałem jeszcze czarować. Co niestety ostatnimi czasy było niezwykle trudne. Dobre prowadzenie sań przez Poppy pomimo początkowych niedogodności spowodowanych bardziej moją nieuwagą, pozwalało mi teraz na posiadanie większych szans na sukces. Oby się to sprawdziło.

The member 'Glaucus Travers' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76

Wyglądało na to, że nikt nie zorientował się, że Barty oszukuje, ku jego ogromnemu zdziwieniu, bo był pewien, że zaczerwienione jedno ucho i resztki drugiego będą dostatecznym dowodem jego winy. Najwyraźniej jednak się udało, bo choć nie umknęli trollowi tak całkiem, to pr ynajmniej pędzili naprzód. Karą za oszustwo była prawdopodobnie ta śnieżka, która poleciała wprost w Naelę potęgując u Herewarda uczucie wstydu i zażenowania swym niegodnym postępkiem.
- Zamieńmy się - zaproponował, gdy zobaczył, co się dzieje. Saneczki mógłby najwyżej zamienić w gęś, a nie utrzymać w całości. Przepchnął się względnie sprawnie na przód i przejął na siebie obowiązek sterowania.
- Facere

The member 'Hereward Bartius' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 2

--------------------------------

#2 'k3' : 2

--------------------------------

#3 'Saneczki' :


--------------------------------

#4 'k10' : 8

Kreacja pary, do której trafił była równie nietrafiona, co przeważająca część aranżowanych małżeństw, z tym że obecna sytuacja i przymusowe związanie miało spore szanse na zakończenie się rękoczynami. Magnus aż gotował się ze złości, zaciskając duże dłonie na biodrach Helene, starając (bezskutecznie) przemienić kipiącą wściekłość w ojcowską opiekuńczość. Pięści świerzbiły go zanadto, by choćby myślał o finezyjnym użyciu różdżki; zawsze był w gorącej wodzie kąpany i żałował, że ze swego miejsca nie zdoła przestawić Alexandrowi jego nosa. Serce tłoczące błękitną krew nie powinno kalać się tkliwością i miłosierdziem dla szalm - w drodze litości należało się im jedynie wzgardliwe pożałowanie, jedyne ciepłe uczucie właściwe dla zabiedzonych, plugawych stworzeń. Parsknął, gdy Selwyn cierpliwie wyłuszczył mu definicję, stawiającą przed nim wątpliwości. Wygodna ucieczka tchórza - pomyślał Magnus, zdejmując jedno ramię z tali Helene i przenosząc zapaśniczy chwyt na drewnianą poręcz saneczek - no dalej, czego boisz się powiedzieć mi w twarz?
-Czy arystokrata, który odebrał doskonałe wychowanie nie powinien krzewić szlacheckich wartości? Wspaniały z ciebie przykład wzorowego lorda, który własną piersią broni mugolaków. Skoro tak ci z nimi dobrze, zrzeknij się tytułu, idź żyj wśród brudu i nie hańb nas więcej - syknął, nie wierząc własnym uszom. Dzieliło ich może piętnaście lat różnicy - czy tyle wystarczyło, by kompletnie zepsuć młodzież i nawtykać im do głowy rozmaitych bzdur i farmazonów? Nikt z jego pokolenia nie śmiałby plewić tak nikczemnych herezji, jakie Selwyn produkował nadzwyczaj gładko i naturalnie, jakby oswoił się już ze skandaliczną funkcją orędownika zawszonego plebsu.
-Przestań bluźnić - wycedził, poświęcając swoje bezpieczeństwo i na moment zatykając uszy Helene. Dziewczynka zdecydowanie nie powinna być świadkiem tej wymiany zdań, nawet jeśli Selwyn plótł od rzeczy. Rowle czuł, że jeszcze chwila i nie wytrzyma, wysiadając po prostu z tych idiotycznych sanek. W szczerym polu, na środku saneczkowej trasy, w głębokim poważaniu, czy nie narazi się tym samym na zderzenie z ostatnimi maruderami. Alexander był głupcem, heretykiem, odszczepieńcem i ślepcem, który topił się w bagnie niedorzecznych i kompromitujących dla lorda idei, że jedynym ratunkiem dla niego, jego rodziny i całej arystokratycznej socjety, stanowiło dobicie chłopaka. Odcięcie zarobaczonej gałęzi, wymazanie pamięci o mężczyźnie, usunięcie go z drzew genealogicznych i spisów rodowych.
-Nie ma czegoś takiego jak czarowanie bez magii - warknął wściekle - moja córka nie odrosła jeszcze od ziemi a już bardziej zasługuje na swój tytuł. Jesteś kanalią i obrazą dla każdego, w kogo żyłach płynie błękitna krew - prawie zapluł się ze złości, przerywając sobie w pół pertraktacje z trollem. Może dlatego potwór niezmiennie zastępował im drogę, przez co Alexander znowu stracił panowanie nad saniami i spowodował niewielką kraksę. Rowle westchnął głęboko, łypiąc na niego spode łba i kalkulując upozorowanie śmierci. Nie mogli krzywdzić magicznych stworzeń, ale te przecież mógł dopaść na przykład... nienasycony apetyt? Zanim jednak zdołał wcielić w życie swój plan, Selwyn chyba wykorzystując nieuwagę Magnusa począł dobierać się do jego córki.
-Łapy przy sobie, wykolejeńcu - wrzasnął, nie pozwalając, by ten dotknął ją swymi brudnymi rękami. Osobiście usadowił dziewczynkę na sankach w taki sposób, by żadną częścią ciała nie musiała stykać się z Alexandrem. Oddychał przy tym ciężko, jakby właśnie przebiegł magiczny maraton i miał zaraz opaść bez siły - istotnie, lecz na finiszu znajdowały się nerwy Rowle'a i jego samokontrola, powstrzymująca go przed rzuceniem się na Selwyna.
-Jak widzisz, cieszę się znakomitym zdrowiem. Szkoda zaś, że twoja psychika została nadwyrężona. Ale to chyba uboczny skutek pracy w zawodzie. Ponoć wszyscy magipsychiatrzy są zdrowo pierdolnięci - zadrwił, zapominając na chwilę, że Helene znajduje się na saniach i najprawdopodobniej chciwie łowi każde słowo. Kiedy droga zaczęła lekko się podnosić, Magnus ze zrezygnowaniem machnął różdżką, bez przekonania wypowiadając inkantację:
-Libramuto - nigdy nie był asem z transmutacji, lecz zrobiłby wszystko, byleby uciec już od tego wariata. Kolejny osobnik na liście do odstrzału, to jest, do dogłębnego prześwietlenia. Niepokojące tendencje promoguloskie w połączeniu z zażyłością z Prewettem dawały Magnusowi prawie stuprocentową pewność, że i ten chłystek angażuje się w działania Zakonu.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 54

- Z Billym? No jasne, że tak. Znam też kilku innych zawodników quidditcha... - Dodałem, zauważając ekscytację w głosie Oscara. Czyżby moi sławni znajomi mieli okazać się kartą przetargową za uwagę s y n a? Z jednej strony wydało mi się to żałosnym oszustwem, z drugiej – nie zamierzałem zamykać w szafie moich bliskich i pozbawiać Gryfona możliwości wymiany zdań z jego idolami, zwłaszcza, że dziwnym trafem rzeczywiście kilkoro z nich pojawiało się na łamach sportowych (i plotkarskich) kolumn całkiem często. Nie myślałem o Billym, Joe, a nawet Jamiem czy Selinie w kategorii sław – choć chyba wolałem, aby o tę ostatnią Oscar mnie nie wypytywał.
Już chciałem odpowiedzieć twierdząco na pytanie Brutusa, w porę przypominając sobie, że Abraxas z całą pewnością dumny nie będzie, że jego syn został n a r a ż o n y na kontakt z wydziedziczonym wujkiem. Obawiałem się, że nawet wygrany wyścig nie będzie w stanie zamazać tej karygodnej pomyłki urzędników, którzy umieścili jego syna w jednych saniach ze zdrajcą krwi. Na dodatek t y m zdrajcą. Najgorszym, jaki mógł przytrafić się szlachetnemu rodowi Malfoyów.
Musiałem nieźle się nakombinować, żeby wyjść obronną ręką z tego pytania.
- Każdy ojciec jest dumny ze swojego dziecka. Zawsze. Nawet, jeśli nie potrafi tego odpowiednio okazać. - Spróbowałem rzucić mądrością, która nie zgasi entuzjazmu małego lorda, jednocześnie dbając o to, by mówić dostatecznie głośno – na tyle, aby kierujący saniami Oscar usłyszał każde moje słowo. - Tak, twojego tatę też. - Potwierdziłem, błagając Merlina, aby Brutus nie wpadł na to, by drążyć temat znajomości mojej i Abraxasa. Albo – co gorsza – wypytywał ojca o wujka Lisa. Nie chciałem mieć ośmioletniego bratanka na smieniu. Jak jednak można było zatrzymać tę dziecięką karuzelę ciekawości?
Sarkastyczna odpowiedź Oscara nie umknęła mojej uwadze, ale puściłem ją mimo uszu. Nie znał mnie jeszcze – praktycznie wcale, nie było zresztą zbyt wielu okazji na to, abyśmy mogli spędzić razem czas. Wciąż uczył się w Hogwarcie, a przez szalejące anomalia wyjścia do Hogsmeade ograniczono do minimum. Słuchając historyjki o księciu zastanawiałem się, czy mogło chodzić o Bertiego – w końcu, jeśli miał jakieś krótlestwo, to zdecydowanie była nim kuchnia. Skąd jednak dwójka szlachetnie urodzinych dzieci mogła znać mugolaka?
- Jeśli twój tata jest tam bystry jak mówisz, to z pewnością wie też, że z twoją przypadłością, jeszcze przez kilka lat nie będziesz w stanie kontrolować przemian. - Trudno było nie wyczuć pewnego żalu w głosie Brutusa – i choć zdecydowanie nie zamierzałem podporzać chłopaka, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że surowośc Abraxasa wynikała wyłącznie z żalu, że w dzieciństwie, przez wgląd na moje szczególne umiejętności, pozostawał w moim cieniu. Krew niemal zagotowała mi się w żyłach, ale pojawienie się chochlików skutecznie odwróciło uwagę chłopca od mojej wzburzonej miny. Próbowałem chociaż wyszarpać czapkę, którą jeden z nich zaczął ściągać z głowy Brutusa, ale nawet w tej bitwie poległem. Chochliki były nieugięte, skazując nas na przemrożone uszy, a celna – choć zapewne z założenia sarkastyczna - uwaga Oscara, mimowolnie wygięła moje usta w uśmiechu. Który zniknął zaraz po tym, jak dostrzegłem, że coś zaczęło oplatać sanie.

Zielarstwo poziom I

The member 'Frederick Fox' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 72

Cóż, wjechanie w trolla było niemal nieuniknione. Zderzenie nie było na szczęście silne, a i zwierzę, na które wpadły było na tyle powolne, że w ostatecznym rozrachunku ucierpiała tylko ich pozycja w wyścigu. Lunara również miała wrażenie, że za nimi nie słychać już żadnego skrzypienia sań... a przecież jeszcze niedawno było za nimi tak głośno! Eh, nie zależało jej co prawda na wygranej, ale to jednak lekki wstyd skończyć te zawody na ostatnim miejscu. Lunara skrzywiła się lekko, kiedy z mozołem musiały wygrzebać sanie i naprowadzić je na właściwy tor.
Wyścig zapowiadał się na znacznie ciekawszy i wypełniony po brzegi niespodziewanymi zdarzeniami! Chociaż po cichu liczyła na zwyczajną jazdę sankami, wychodziło na to, że musiały się przygotować na dużo więcej nieoczekiwanych niespodzianek.
- Do boju, Śnieżne Koty! - zawołała, chcąc dodać Charlene otuchy. Dobry humor przede wszystkim!
Jej towarzyszka rzuciła zaklęcie, które jednak.. miało mierny efekt. Zamiast wyrwać do przodu, nie dość, że ruszyły mozolnie (niemal na wzór trolla, który zagrodził im drogę!), to jeszcze nagle wokół nich pojawiła się gęsta mgła. Lunara skrzywiła się ponownie. Nie lubiła oszukiwać, naprawdę nie... z drugiej jednak strony nie chciała zostać tak daleko w tyle! Co to za zabawa, kiedy nie ma ani kszty rywalizacji, bo najsłabsze ogniwa zostają na szarym końcu? Tak więc korzystając z otaczającej ich mlecznej osłony, dyskretnie uniosła różdżkę i machnęła nią krótko dwa razy.
- Facere! - szepnęła. A zaraz potem, kierując różdżkę przed sanie: - Balneo!

The member 'Lunara Greyback' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 3

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :


--------------------------------

#3 'k100' : 15

Oczka łzawiły od wiatru, policzki zaróżowiły się, ale Amelia nie dostrzegała tego. Zaaferowana saneczkową jazdą i niezwykłymi wydarzeniami, które z każdą chwilą napawały ją niezmiennie - zadziwieniem, dziecięcą ekscytacją i nieuchwytnym dla większości dorosłych, zachwytem. Nagromadzony gdzieś pod serduszkiem strach mijał, gdy czuła opiekuńcze ramiona taty, gdy słyszała troskliwy głos Minnie. Ciemne chmury w spojrzeniach dorosłych - znikały. Na tych kilka chwil mogła być po prostu dzieckiem, nie brzydulą, którą wytykają wysoko urodzeni, nie chodzącą bombardą, która wybuchała w najmniej oczekiwanym momencie. Nawet jeśli było lato i kolory wymieszały się z bielą, burząc znajome pory.
Zachwiała się, gdy usłyszała kobiecy głos i z pomocą tatowych ramion, wróciła na miejsce - Pseplasam - wydukała. Mama zawsze miała taki głos, gdy dziewczynka zrobiła coś niegrzecznego. Albo po prostu, gdy się bała - pseplasam - powtórzyła, puszczając się siedzenia i zaplatając paluszki na kolanach - tylko chciałam zobacyć, widziałam tylko na obrazku ślicnego zmijoptaska - zerkała przy tym to na tatę to na kierującą saneczkami Minnie. I zapewne, gdyby nie ona i Billy, saneczki wylądowałyby bardziej niebezpiecznie. Jedna rękawiczka zniknęła gdzieś w poprzedniej zaspie, druga dziarsko trzymała się na rączce. Odetchnęła cicho i nachyliła się, by schować głowę niemal pod tatowe ramię - Nie podlę! - odwróciła spojrzenie w tym samym momencie, gdy usłyszała prośbę. Wciąż nieco zawstydzona swoim zachowaniem.
Nie wychyliła się, by zobaczyć o czym rozmawiali dorośli, tym razem złapała się ławeczki i czy był to odruch, gdy Billy wstał, krzycząc do kogoś kto znajdował się na ich drodze, czy też mając w planie inną, bohaterską czynność - bo tylko takie robił! - chwyciła bezrękawiczkową rączką za rękaw płaszczyka Minnie. Cicho wierzyła, że pomoże minąć obiekt, który własnie przeganiał z ich drogi Billy. Zaufania nie oddawała od razu, ale rozpaczliwie wręcz wierzyła w niego. Poznała tak wiele nowych cioć, usłyszała tyle ciepłych słów, ale to w jego ramionach czuła się spokojna, jakby posiadał magiczną zdolność odsuwania wszystkich, czających się w pobliżu cieni.
I trolli.