First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Klaskała cały czas, śpiewając pod nosem swoją piosenkę o leśnych zwierzakach, które urządziły sobie świetny bal w środku las. Obejrzała się za sankami, które ich wyprzedziły, a potem obejrzała się za siebie. Pusto jakoś było. Ale zabawa była przednia!
Szeroki uśmiech zagościł na jej usteczkach, kiedy tata pochwalił jej manualne wyczyny. W gruncie rzeczy to wcale nie było takie trudne – trudniejsze było zachowanie równowagi przy skaczących saneczkach, na których trzeba było zawiązać wstążkę. Może to zasługa jej drobnych dłoni, a może łut szczęścia? Nie miała pojęcia, ale to nie było ważne – najważniejszy był efekt!
Zanim zdołała się pozachwycać tak konkretnie swoim dziełem, na nieboskłonie pojawiła się najprawdziwsza…
- Papciu, popatrz! – wskazała na to cudo paluszkiem. – To latająca jaszczureczka, papciu! – piszczała podekscytowana, podziwiając zwierzę w całej swojej okazałości. Moment później zrobiło się już bardziej niebezpiecznie, a przez to mniej wesoło, na co Miriam zareagowała wczepieniem się w papowy rękaw jak magiczny magnes. Otworzyła jedno oko, słuchając cioci Neli. – Ciociu, ja wiem tylko, że są bardzo straszne!
A wiedziała, bo właśnie tego doświadczała, a jak wiadomo – eksperymenty na żywo dawały najwięcej materiałów do życiowego portfolio.
- Papciu, nie tu, ojejusieńkuuuuu! - pociągnęła tatę za rękaw, próbując kontynuować wypełnianie swojego zadania.

The member 'Miriam Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3

Z większym lub mniejszym powodzeniem suniecie trasą, w oddali dostrzegając już jej koniec. To ostatnia runda - wyścig zaraz zostanie rozstrzygnięty.

Zawierucha się wysaneczkowała, ale wciąż może nadrobić poprzednią turę z karą -1 do facere.

L.p.	Nazwa	Pkt	Dodatkowe
1.	Lisy z Highlands	235 (+30 +5)	Skradzione czapki
2.	Kościane Koniki	205 (+10 +30 +20 -20)	pusty zielony kubek
3.	Gwiazdozbiór	195 (+20 +5)	-
4.	Naukowcy	190 (+10 +5*)	Marchewka, skradzione czapki
5.	Demibombozy	175 (+10 +5 +5*)	-
6.	Śnieżne Koty	170 (-10 +20 +5*)	Pusty niebieski kubek
6.	Wilki Morskie	170 (-10 -15 +5*)	-
7.	Przyczajacze	155 (-20 +20 +20)	Pomarańczowy kubek z kakao (2 łyki)
8.	Mandragory	150 (-10 -30 +5)	-
9.	Zawierucha	140 (-20)	Marchewka
10.	Biedronkowóz	95 (+10 -15)	-

* W zasadach zostało wspomniane, że punkty za pierwsze odpisy otrzymają cztery pierwsze pary, otrzymywały jednak tylko trzy. Zaległe punkty zostały dodane w tej turze.

Ostatnie zdarzenia

ŚNIEZNE KOTY, MANDRAGORY

Zdarzenie #2:

KOŚCIANE KONIKI

Zdarzenie #3:

BIEDRONKOWÓZ, WILKI MORSKIE

Zdarzenie #5:

DEMIBOMBOZY, GWIAZDOZBIÓR

Zdarzenie #6:

NAUKOWCY, LISY Z HIGHLANDS

Zdarzenie #9:

PRZYCZAJACZE

Zdarzenie #10:

W jednej turze oddalili się od Archibalda, Miriam i Neali. Ich sanki ślizgiem przeleciały obok kilku innych par wywołując delikatny uśmiech zawziętości na twarzy Herewarda.
- Bartius - poprawił odruchowo, bez urazy w głosie. - I ma pani zupełną rację, wyścig jeszcze trwa.
Dalej kierował saneczkami skupiając się na drodze.
- Facere - skierował różdżkę na mknący pojazd i zaraz zasłonić musiał ręką oczy. Na Merilna, czy on oślepł? Miał szczerą nadzieję, że nie, na długiej liście nieprzyjemnych rzeczy, które go spotkały tej konkretnej keszcze nie odnotował. Co gorsza, nie odnotuje jak straci wzrok. Miał więc nadzieję, że to tylko sypiący w oczy śnieg, a nie spadająca z nieba ślepota.
- Caelum - dodał do poprzedniego zaklęcia.

The member 'Hereward Bartius' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 1, 1

--------------------------------

#2 'Saneczki' :


--------------------------------

#3 'k10' : 7

--------------------------------

#4 'k100' : 65

Kiedy przyjrzałem się bliżej atakującej nas roślinie z ulgą stwierdziłem, że znam to zielsko.
- To pnącza Maddocka - odpowiedziałem Helene, lekko zamyślony. - Nie dadzą nam spokoju, dopóki nie zaklaszczemy im piosenki - wyjawiłem małej czarownicy sposób na uratowanie naszego występu w saneczkowym wyścigu, po czym w końcu przestałem wychylać się przez barierkę. W odpowiednim momencie, bowiem zaraz w tamtym miejscu śmignęła gałąź. Czyżby Magnus próbował zrzucić mnie z sanek? Posłałem średnio zadowolone spojrzenie w jego stronę, lecz poza tym zostawiłem Rowle'a w spokoju, dla odmiany poświęcając trochę uwagi jego córce.
- Zaintonuje lady piosenkę dla pnączy? - zapytałem z uprzejmym uśmiechem na twarzy. Zaraz sam zacząłem też klaskać w rytm, a z każdym kolejnym taktem pnącza coraz słabiej czepiały się płóz.  Fantastycznie! - powiedziałem zadowolony, kiedy rośliny zostały za nami. Obejrzałem się jeszcze za siebie, widząc jak wpełzają na powrót w ścianę lasu.
Spojrzałem znów do przodu i zauważyłem dwie rzeczy. Pierwszą - zbliżającą się powoli metę. Odetchnąłem z ulgą, ponieważ widok ten oznaczał koniec mojej wątpliwej przyjemności przejażdżki z Magnusem. Zaraz jednakże meta zniknęła mi z oczu, przesłonięta chmurą. Czy też raczej chmarą. Całe stado chochlików zmierzało prosto na nas. - Uwaga na głowy! - rzuciłem, bo wiedziałem do czego te małe bestyjki były zdolne, jeśli zostały zirytowane. Sam więc szybko osłoniłem głowę ręką. Ale... te konkretne chochliki wydawały się po prostu rozbawione i lecąc rozśpiewaną hordą chyba szukały towarzystwa. Albo zaczepki. Z chochliczego jazgotania udało mi się jednak wychwycić kilka słów, które wyraźnie mówiły o pogodzie. Niewiele myśląc przyłączyłem się do śpiewu - gdy jest się wśród wron należy przecież kraczeć jak one.
- Kieszenie mam pełne słońca, co stopi lód serca do końca; nie straszne mi słoty i deszcze, pokonam te lody złowieszcze, bo słońca mam pełne kieszenie, ukryty dzień lata w nich drzemie - zaśpiewałem po francusku. Choć nie grałem tej piosenki od końca szkoły - czy też raczej od rozstania z Annabelle, nakreślając emocjonalny kontekst okoliczności wykluczenia tego utworu z mojego repertuaru - takty były wciąż żywe z mojej głowie, a palce lekko zadrżały, jakby szukając klawiszy fortepianu. - Niczego mi więcej nie trzeba, w kieszeni mam błękit nieba; kieszenie mam pełne słońca, co stopi lód serca do końca.

| Rzut na biegłość śpiewu, poziom I

The member 'Alexander Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 33

Kierowanie znowu może nie poszło im najlepiej, ale dzięki szybkiej reakcji Charlie i jej zaklęciu udało im się zmniejszyć wagę sań i łatwiej pokonać niewielkie wzniesienie. Miała przeczucie, że były już blisko końca trasy i spostrzeżeniem tym podzieliła się z Lunarą. Choć świetnie się bawiła, już nie mogła się doczekać otulenia się grubym kocem i kubka gorącej czekolady, który nie zniknie z jej ręki.
- To co, ostatnia zamiana? – zapytała jej, kiedy pokonały wzniesienie i zaczęły zjeżdżać w dół. Gdy się zmieniły, Charlie znowu wyszeptała: - Facere!
Niedługo później jednak zauważyła jakiś cień, a potem błysk koloru i skrzek. Nad nimi pojawił się najprawdziwszy żmijoptak; do tej pory nigdy nie widziała żadnego z nich z aż tak bliska, choć oczywiście o nich czytała. Stworzenie było przepiękne i niezwykle ubarwione, ale zdawała sobie sprawę, że nieumiejętne obejście się z nim może pokrzyżować im szyki. Żmijoptak może nie wyglądał na agresywnie nastawionego, ale był dość duży, żeby w przypadku rozdrażnienia zepchnąć ich sanie w zaspę lub je popsuć.
- Jest piękny... Ale chyba musimy go jakoś stąd przepędzić – szepnęła do Lunary. Jako opiekunka magicznych stworzeń zapewne dobrze wiedziała, co robić i nie musiała jej o tym mówić. Mogła się skupić na próbie utrzymaniu kursu sań... i zerkaniu z ukosa na magiczne stworzenie, które upodobało sobie ich sanki. Zapewne był to jeden z tych żmijoptaków, które wypuszczono na początku.

The member 'Charlene Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 3, 1

--------------------------------

#2 'k10' : 10

--------------------------------

#3 'Saneczki' :

-Nie. Mów. Do. Mojej. Córki - wycedził Rowle przez zaciśnięte zęby, wciąż doskonale panując nad odruchami: czy raczej, nie chcąc po prostu wypuścić z rąk ani swej różdżki, ani Helene, którą obejmował pod dziwacznym kątem. Siedział bokiem do kierunku jazdy, by cały czas mieć dziewczynkę na oku, za grosz nie ufał Selwynowi i szczerze obawiał się o szerzenie demoralizacji. Jego przypadek mógłby ozdobić okładkę Walczącego Maga i tylko dla niego powinno się wznowić czystokriwsty ostracyzm. Na całe szczęście jechali prędko - na tyle, by znaleźć się w pierwszej trójce, aczkolwiek za żałosnym jąkałą, który mimo zgłoszonego oszustwa zdołał wyforsować do przodu. Magnus zazgrzytał zębami ze złości, ale nie powiedział już nic na ten temat, unosząc różdżkę i wypowiadając wyraźnie:
-Facere - zawołał, smagając powietrze zdecydowanym ruchem nadgarstka. Meta była blisko, a on żywo pragnął wydostać się z tej krępującej sytuacji, odesłać gdzieś Helene i po męsku po prostu obić Selwynowi mordę. W zwyczajnych pojedynkach miał raczej mierne szanse, a czarna magia za zniewagę wyrządzoną na saneczkowym wyścigu jednak wydawała się przesadą. Plan psuła tylko obietnica złożona Helene - Magnus jako wzorowy ojciec zamierzał jej dotrzymać. Szlag by to trafił.
Nagle, majacząca przed nimi linia mety została przysłonięta chmarą skrzydlatych chochlików, akompaniujących im piosenką, by nieco później zaczepnie siadać im na ramionach, muskać włosy, zasłaniać widok, unosząc w górę szaliki. Ja pierdolę - pomyślał Rowle, odganiając się ręką od tych cholerstw i równocześnie czując pulsującą na skroni żyłkę, słysząc francuski akcent dobiegający z gardła Alexandra. Oby udławił się tym swoim śpiewaniem; Rowle nie rozumiał żadnego słowa.
-Kiedy śnieg leciutki pada
Dobry dzień, by ubić gada
po ziemi mugolska krew spłynie
z tego ród Rowle właśnie słynie
- zanucił własną wersję, zmieniając jedynie melodię, by pasowała do rytmu nadanego przez Selwyna. Oby Helene podchwyciła jego piosenkę, słowa znała wszak doskonale z czasów, kiedy czasami chrypiał jej tę jakże uroczą kołysankę tuż przed zaśnięciem.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 3

--------------------------------

#2 'k10' : 2

--------------------------------

#3 'Saneczki' :

Niestety okazało się, że byłem dość miernym kierowcą. Za szybko skręciłem, utrzymując zbyt dużą prędkość sań, przez co wypadliśmy nieco z drogi. Płozy otrzymały solidny cios z nierównej powierzchni. Za to obyło się bez suszenia głowy na temat oszukiwania, które oczywiście było bardzo złe, ale czasem trzeba było pomóc szczęściu. Tak uważałem. Na szczęście nie zamierzałem dzielić się swoimi spostrzeżeniami z siedzącą z tyłu Poppy. Musiałem całkowicie skupić się na jeździe, która całkowicie mi nie szła.
Gorzej jednak prezentowała się sprawa nadlatującego żmijoptaka. Nie mogliśmy, i na pewno nie chcieliśmy, go skrzywdzić, ale jeśli zacząłby atakować, musielibyśmy podjąć drastyczne kroki. Mimo wszystko zdrowie oraz życie nasze, jako czarodziei, uważałem za ważniejsze. Obejrzałem się najpierw za siebie, potem nad siebie, chcąc obserwować to magiczne stworzenie. I jego gwałtowne ruchy.
- Może żmij, żmij, żmij – rzuciłem głupio, nie bez śmiechu. Tak naprawdę to nie miałem pojęcia jak mówi się do tego gatunku. Możliwe, że w ogóle się nie mówi. W każdym razie warto było spróbować.
Niestety zmagania Poppy ze żmijoptakiem nie powiodły się, ten jednak zdążył szarpnąć saniami. Starałem się je potem wyprostować, kiedy zwierzę odleciało, ale już zboczyliśmy z kursu. Westchnąłem ciężko, dopiero po długich zmaganiach odzyskując kontrolę nad saneczkami. Nie dało się ukryć, że nie byłem zbyt obeznany w prowadzeniu takiego pojazdu.
Tak jak przewidywałem, wyścig się kończył. Została ostatnia prosta. Gdzieś w oddali dostrzegłem metę. Starałem się więc pospieszyć, ale jednak wyhamowując na ostrzejszych zakrętach.
- Facere – mówiłem wtedy, pełen nadziei na nabranie wprawy, choć nie miałem już na to czasu. Kiedy tak sądziłem, że zaraz dojedziemy do celu, to przed nami jak spod ziemi wyrósł troll. Przełknąłem ślinę, szukając w pamięci jakiegokolwiek rozwiązania, ale nie znalazłem. – Z trollami też się nie umiem dogadać – zastrzegłem pannie Pomfrey, tak na wszelki wypadek, gdyby łudziła się, że posiadam od niej większe zdolności. Choć może niepotrzebnie się martwiłem i czarownica doskonale znała język tych stworzeń. Na przykład miała ekscentryczne hobby.

The member 'Glaucus Travers' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 1, 2

--------------------------------

#2 'k10' : 10

--------------------------------

#3 'Saneczki' :

nie wiem, co mogę zrobić bez Johnatana (czy rzucać Facere za dwie tury, czy odpędzać się od żmijoptaka), więc jeśli robię właśnie coś, czego nie mogę, to popraw mnie, Mistrzu!

Fortuna, jak to fortuna, zwyczajnie miała ją gdzieś.
W jednej chwili już czuła smak wygranej gdzieś na końcu języka; pęd rozwiewał jej włosy, mrozem malując policzki na czerwono, szarpał za poły płaszcza i pozbawioną buta stopę, jednak wygrywała, na Merlina! Zanim jednak zdążyła wydać z siebie radosny okrzyk zwycięstwa, sanie zaczęły niepokojąco chwiać się i zwalniać.
-Onie- wyrzuciła z siebie na gniewnym wydechu, pochylając się do przodu w dość rozpaczliwej próbie nadania pojazdowi pędu.- Onienienienie, co się dzieje?
Kątem oka widziała, jak inne sanie wyprzedzają ich, obsypując confetti złożonym ze śniegu i maleńkich okruchów lodu, które osiadły na jej włosach i przekrzywionej czapce. Zmarszczyła gniewnie brwi, czując nagły przypływ adrenaliny i nagląco potrząsając johnatanowym ramieniem.
-Zmiana!- Zarządziła z upartym postanowieniem wygrania, mimo wszystko! Poczekała, aż jej partner ujmie złamane siedzenie sanek i przesunie się na tył, a sama pospiesznie przepchnęła się koło niego, z sapnięciem sadowiąc się na przednim siedzeniu.
-Ja nie przegrywam- Oznajmiła, niemalże oburzona, po czym ze skupieniem zmarszczyła brwi.- Facere!
Wykonawszy zamaszysty gest różdżką, poprawiła zsuwającą się czapkę (aerodynamika, na Merlina!), i ze skupieniem wbiła wzrok przed siebie, oczekując cudu. I pucharu.

The member 'Penny Vause' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 2

--------------------------------

#2 'k3' : 3

--------------------------------

#3 'Saneczki' :


--------------------------------

#4 'k10' : 5