Głębia lasu

Już w momencie, gdy do Zakonu Feniksa dotarła informacja o lokalizacji serca Grindelwalda, podjęta została decyzja, że należy wyruszyć tam bezzwłocznie. Ostateczne rozszyfrowanie notatek Slughorna w celu uzyskania dokładnych współrzędnych okazało się jednak czasochłonne i nie takie proste, jak mogłoby się pierwotnie wydawać. Mimo tego wszystko zakończyło się sukcesem i już pod koniec miesiąca mogła wyruszyć grupa poszukiwawcza. Zakonnicy mieli pewność, że cel ich wyprawy, zapomniana jaskinia skrywająca największy skarb Grindelwalda i jednocześnie jedyne narzędzie do pokonania go, znajduje się w samym środku gęstego, mieszanego lasu mieszczącego się gdzieś na południu Szkocji.

Dotarliście bez większych problemów na skraj lasu, który już z zewnątrz wydawał się niezwykle głęboki, ciemny i niepokojący. Mogliście na własnej skórze przekonać się, że został on obłożony silnymi zaklęciami - nawet pomimo największych starań nie byliście w stanie teleportować się na jego terenie. Z tego powodu część dystansu musieliście pokonać pieszo. Pod waszymi stopami uginała się gruba warstwa wilgotnej ściółki leśnej, przez baldachim stworzony z nachodzących na siebie konarów z trudem przedostawały się promienie słoneczne, ale mogliście zauważyć, że las był dziwnie cichy; nie słyszeliście śpiewu ptaków ani żadnych leśnych odgłosów. Po trwającym dłuższą chwilę przedzieraniu się pomiędzy drapiącymi gałęziami udało wam się dotrzeć do punktu, w którym rzekomo znajdowało się wejście do wspomnianej w notatkach jaskini. Problem w tym, że miejsce, w którym aktualnie się znaleźliście, w niczym nie różniło się od reszty lasu, a już na pewno nie dostrzegaliście w okolicy ogromnych grot, zwierzęcych jam ani nawet większych dziupli w drzewach, które mogłyby służyć za wejście.

Co teraz?

| Przypominam, że w skład grupy wchodzą: Hereward Bartius, Benjamin Wright, Robert Lupin, Margaux Vance oraz Cassian Morisson. W pierwszym poście opiszcie swój ekwipunek, strój, wszystkie zabrane przedmioty. Na potrzeby wydarzenia uznaje się, że osoba, która jako pierwsza napisze posta w danej kolejce, jest postacią, która jako pierwsza wchodzi do następnego pomieszczenia.
Event ma status zagrażającego życiu, więc rozpoczynanie wątków z datą późniejszą niż 28 marca jest niedozwolone. Na odpis macie 48 godzin, jeżeli nie rzucacie zaklęć, nie musicie rzucać kością.

Cassian szedł przodem grupy bardziej z przypadku niż z rozmysłem. Za sobą pozostawił innych, wsłuchując się w ich rozmowy, chociaż te najpewniej coraz bardziej cichły im bardziej zbliżali się w głąb lasu do kryjówki ludzi Grindelwalda. Raz czy dwa odezwał się w temacie ich przeciwników, których poszukiwali, wyrażając swoją opinię, że nawet rozwalając serce ugrupowania, nie załatwi to jego wszystkich chorych popleczników. W gruncie rzeczy wcale nie miał ochoty w dużym stopniu wyrażać swojej opinii na ten temat. Od razu przypominała mu się rodzina. Pamiętny dzień, w których musiał zidentyfikować oba ciała – żony i swojego dziecka. Szedł wiec ponury i posępny, a te emocje wycofania pozwalały mu w większym stopniu skupić się na otoczeniu. Ciężkie buty z grubą podeszwą, jakie miał na sobie, nie chrzęściły mimo to głośno na ściółce. Może dlatego, że poruszał się posuwiście, smętnie, nie szurając nogami po ziemi w zmęczeniu, tylko instynktownie wtapiając się w otoczenie. Ciemne długie spodnie, wysłużone, ale dalej ulubione, trochę sponiewierane, nie krępowały ruchów, dlatego wydawały się najlepszym wyjściem. Kurtkę miał na sobie ciemną, zamszową i ciepłą, rezygnując z czarodziejskiego płaszcza. W dłoni trzymał odręcznie narysowaną mapę, jaką naszkicował sobie na kolanie na podstawie wskazówek danych im z góry od Zakonu i informatorów. Podświetlał ją różdżką, celując na papier. Stojąc w miejscu, dość wyraźnie czuł ciężar mugolskiego scyzoryka w kieszeni spodni.
— Ja pieprze. Tu nie ma żadnych charakterystycznych punktów — sapnął rozdrażniony, zatrzymując się w miejscu. Było piekielnie cicho. Jego ton, choć niegłośny, odbił się dotkliwie w uszach. Kobiety, jakie szły z nimi, postanowił traktować jak facetów, bez wrażliwości dla ich uszu. W końcu same ostatnio na spotkaniu zakonu upierały się, żeby odnosić się do nich w ten sposób. Bo były przecież tak samo niezależne i…. bla bla bla. Nie wnikał. Nie chciał się tu zaraz pobić z nikim o to, że wcale się z tym nie zgadzał i najchętniej dla bezpieczeństwa te bardzo pomocne płotki posłałby do domu. Nawet gdyby miały im pomóc, a wiedział, ze mogły. Nie wątpił w ich umiejętności, co nie znaczyło, że chciał narażać jakąkolwiek żeńską istotkę na zagrożenie. Kątem oka zerknął na Margo, zastanawiając się, czy Garrett ukręciłby im łby gdyby coś jej się stało. Obrócił zaraz potem łeb, na Wrighta, wskazując mu wyświechtany papier.
— Widzisz tu coś charakterystycznego?
Może on był skautem? Wyglądał na skauta. Czy on w ogóle wiedział, kim był skaut? Czy tylko Cassian w tym momencie pluł sobie w brodę, że nie był żadnym harcerzem, czy innym leśnym typem.
— Homenum Revelio — rzucił zaklęcie obszarowe, które miał nadzieje, mogłoby wykryć więcej niż tylko ich piątkę w otoczeniu. W innym razie musieliby przenieść się dalej i ponowić zaklęcie. Cassian nie miał lepszych pomysłów.

The member 'Cassian Morisson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 60

Marzec rozpostarł się wygodnie na mięciutkiej kanapie codzienności, przynosząc ze sobą nie tylko rzęsiste deszcze, ale i nadzieję na lepsze jutro. Na słońce, na wyprostowanie pokręconych ścieżek, na otrzepanie butów z brudnego śniegu i ruszenie przed siebie z dumnie podniesioną głową. Optymizm emanował z każdego rześkiego poranka, będącego prezentem od dobrotliwie uśmiechniętego Merlina, zsyłającego na swych potomków same radości. Cud, miód, kremowe piwo i jeszcze trochę cukru w kostkach, namoczonych w dobrej whisky...Tak przynajmniej przedstawiał się świat Benjamina w ciągu ostatnich pięciu minut. Przeszłość zaścielająca godziny, tygodnie i miesiące przed tym ogranicznikiem czasowym zdawała się teraz przepastną studnią, niewartą uwagi. Liczyło się tu i teraz, chłodny wiatr, doborowe towarzystwo i wspaniała misja do wypełnienia.
Może to jego urok, może to sproszkowane pazury smoka, powoli przeżerające się przez układ nerwowy Wrighta. Narkotyk spożyty tuż przed rozpoczęciem wędrówki w głąb lasu, nie zaczął jeszcze działać, ale i tak czuł się świetnie. Początkowy efekt placebo, wzmocniony pewnością rychłego efektu, pozwolił Wrightowi ruszać przed siebie z dawno już zapomnianą dziarskością. Nie straszny był mu las, wilgoć i ewentualne przeszkody. Miał zamiar dzielnie reprezentować Zakon i odpowiednio zająć się sercem Grindelwalda. Gdziekolwiek ono by nie było i jakkolwiek mocne zaklęcia nie broniłyby do niego dostępu. Na razie jednak nie wybiegał aż tak w przyszłość, skupiając się na działającym ciele i świeżym powietrzu, odurzającym niemalże tak dobrze, jak nadchodzące wejście na szczyt.
- Co za piękny dzień na przygodę - rzucił w kierunku Margaux, uśmiechając się do niej szeroko. Nawet obecność Cassiana nie była w stanie popsuć mu humoru. Poprawił rękawy grubej, skórzanej kurtki i pewniej uchwycił różdżkę, idąc powoli przed siebie, na tyle szybko by nadążyć za Vance. Za cel honoru postawił sobie rozłożenie parasola ochronnego nad blondynką. Serce Garretta było cenniejsze nawet od serca Gellerta, dlatego gdyby musiał dokonać trudnego wyboru, wolałby skupić się na emocjonalnym organie swego przyjaciela.
Gdy znaleźli się już na polanie, rozejrzał się dookoła, przyglądając się jednocześnie działaniom Cassiana. Dość...chaotycznym. Wzruszył ramionami, gdy ten zamachał mu przed nosem jakimś papierem.
- Trochę tu cicho jak na las - mruknął tylko w ramach podzielenia się charakterystycznym spostrzeżeniem. Długi spacer miło go rozgrzał, ale na razie wyczekiwał jeszcze przyjemniejszego gorąca, które miało rozlać się od serca na całe ciało. Może wtedy łatwiej byłoby mu się skupić. Na razie stanął tuż przy Margaux, usilnie myśląc. - I na pewno wejście do groty nie będzie oczywistą dziurą w ziemi, widoczną z odległości mili. Dziadek Gellert to kawał psidwakosyna, nie ułatwi nam zdobycia swego serca...ale może spróbujemy przez żołądek. Szkoda, że nie wziąłem bigosu - dodał w ramach niezwykle wyrafinowanego żartu, patrząc to na Herewarda, to na Roberta, jakby oczekiwał wybuchu śmiechu, aplauzu i magicznego konfetti, akcentującego benjaminowy rozsądek i poczucie humoru.


(mam różdżkę, pierścień Zakonu, rzemyk z fluorytem i czarną perłą, ogólnie wszystkie bonusy. wykorzystuję sproszkowane pazury smoka na ten event, więc proszę o ich usunięcie z ekwipunku pod kartą. ubrany ciepło, raczej po mugolsku, kurtka, ciepłe buty, mugolskie fajurki w kieszeni długich spodni)

Niepokój zakradał się do jej serca powoli, z każdym krokiem stawianym na grubej, uginającej się miękko ściółce. Na początku, nie była w ogóle świadoma jego istnienia; jeszcze na skraju lasu przekonywała samą siebie, że wspinająca się po przedramionach gęsia skórka była wynikiem chłodu, wiszącego ciężko w przesiąkniętym wilgocią powietrzu. Im dalej jednak zagłębiali się między drzewa – wysokie, przesłaniające tę resztkę szarego światła, której udało przedostać się przez warstwę chmur – tym trudniej było jej odpędzić od siebie wrażenie, że coś było nie w porządku. I nie chodziło tylko o fakt, że las był przesycony magią; tego można było się spodziewać, w końcu jeden z największych czarnoksiężników na świecie nie pozostawiłby swojego największego skarbu bez ochrony. Ale sama atmosfera wydawała się złowroga – gdzie były uciekające spod nóg wiewiórki? Migające w ciemności oczy sowy? Dlaczego nie słyszeli pohukiwań, pomrukiwań i świergotu ptaków, budzących się do życia po długiej zimie?
Trzymała się raczej na tyłach grupy, choć nie dlatego, że jej nogi nie mogły nadążyć za resztą; znała swoje możliwości i wiedziała, że podczas gdy ich zadaniem było odnalezienie serca Grindelwalda, to do jej obowiązków – które wyznaczyła sobie sama – należało głównie upewnienie się, że wszyscy wrócą do kwatery cali i zdrowi. Jasne, miała nadzieję, że tym razem jej umiejętności lecznicze się nie przydadzą, ale ponieważ bilans poprzednich misji zorganizowanych przez Zakon przedstawiał się średnio optymistycznie (zerknęła kontrolnie w stronę Roberta i posłała mu pokrzepiający uśmiech, choć nie była pewna, czy zauważył), miała zamiar dołożyć wszelkich starań, żeby tego popołudnia organizacja nie uszczupliła się o ani jedną osobę. Nie dzisiaj, nie na jej warcie.
– Wspaniały – odpowiedziała Benowi, odwzajemniając uśmiech, bo na widok jego pogodnej miny zrobiło jej się odrobinę lepiej. Westchnęła cicho, wciągając do płuc powietrze, którego zapach nieodłącznie kojarzył jej się z burzą i poprawiła rękaw czarnego, zapinanego pod szyją płaszcza, narzuconego na prostą, ale ciepłą sukienkę. Jak nigdy zazdrościła swoim towarzyszom możliwości założenia spodni – mimo grubych rajstop i ocieplanych butów, marcowy chłód kąsał ją w łydki, a luźny materiał od czasu do czasu zaczepiał się o leśne poszycie. Spomiędzy jej warg nie wydobyło się jednak ani słowo skargi; ciążący jej lekko na palcu pierścień skutecznie przypominał o tym, co dzisiaj liczyło się najbardziej.
Przystanęła w miejscu w ślad za pozostałymi, również rozglądając się w poszukiwaniu czegokolwiek, ale otaczające ich drzewa nie wyglądały ani odrobinę inaczej niż te, które mijali pięć czy dziesięć minut temu. Nie żeby było to coś zaskakującego. – Raczej nie powinniśmy oczekiwać tabliczki z napisem tu jestem – mruknęła, znacznie ciszej, niż zrobiłaby to w innych okolicznościach; wśród przytłaczającej, leśnej ciszy, każda wypowiedź brzmiała w jej uszach jak krzyk.
Biorąc przykład z Cassiana, również wyciągnęła różdżkę. – Veritas Claro – szepnęła. Zaklęcie znajdowało się odrobinę powyżej jej umiejętności z zakresu obrony przed czarną magią, ale nie szkodziło spróbować.

The member 'Margaux Vance' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 22

Ostatnie dni były piekłem. Magrit nie wróciła do domu z misji i Robert był tym załamany. Nie wiedział jeszcze czy nie umie sobie z tym poradzić, czy potrafi bo zaraz wyjdzie i zacznie szukać jej na własną rękę. Przyjmował to na dwojaki sposób. Po pierwsze był przybity tym, że to akurat przez niego zaginęła. Obwiniał Zakon o to, że puścili ją na jakąkolwiek misję bez niego. Gdyby był obok, na pewno mógłby ją obronić. Z drugiej strony, nie miał jej za bezbronną ofiarę i wierzył, że nie mogło się jej stać nic ostatecznego. To była jego Magrit, częśc jego duszy, jego druga połówka. Gdy nie wracała, czuł coś podskórnie, że coś złego się stanie. Ale nie poczuł, że jego serce umiera. A gdyby tak było, to przecież wiedziałby, miałby znak. Pomocą moglo okazać się lustereczko dwukierunkowe, które Magrit zawsze miała przy sobie. Tym razem jednak nie widział w nim jej, chociaż mówił do lusterka nonstop. Nie jadł i pił tylko alkohol. Musiał zamienić się w potwora, pewnie dlatego nikt nie kazał mu wracać do pracy. Siedział w domu i patrzył na tę kaszę manną, której nie umie bez Magrit nawet nastawić na garnek.
Policyjny instynkt kazał mu brać pod uwagę wiele możliwości, ale te najprostrze nie mogły przejść mu przez gardło. Nie wierzył, żeby mogła zniknąć na dobre. Był romantykiem, wychowanym przez pieprzone mugolskie filmy. Jeszcze miesiąc temu trzymał rękę Magrit, kiedy siedzieli w kinie. A dziś ma podkrążone oczy, bo zasnąć bez niej już nie umie. Przekrwione białka otaczają ciemne źrenice, które teraz starają się patrzeć. Idąc na robotę jak na ściecie, musi prezentować się tragicznie. Ale czym jest w gruncie rzeczy jego stan, jak nie wypadkową wszystkich nieprzespanych nocy, butelek opróżnionych i win, o które obwiniać mógł się tylko on. Miał szczątki nadziei, że właśnie to co teraz robi, działanie w Zakonie, że to przywróci mu Magrit. Albo, że wypuszczając się na niewiadomą, zaryzykuje i trafi do tego samego miejsca w którym jest ona. Szedł z nadzieją i bez nadziei. Szedł nie tylko po serce. Szedł, bo musiał się czegoś dowiedzieć.
Nagle z zamyślenia, czy raczej niemyślenia wyrywają go słowa Cassiana. Trzyma mapę. To dobrze, że zajął się mapą, może jego umysł jest dziś świeży. Zwykle bywa zamroczony alkoholem, ale dziś to Lupin zdaje się być większym pijakiem. Ma zresztą ukrytą małą butelkę ognistej pod kurtką w wewnętrznej kieszeni. Po co właściwie brał alkohol na tę wyprawę? Może jednak bał się tego, że będzie musiał umrzeć, więc na znieczulenie?
Cicho jak na las? - To prawda- podchwytuje, niczym w filmie, może nawet to wszystko przypomina mu jakiś film, którego jest fanem? Pewnie widział go z Magrit. - Powinniśmy pukać w każde drzewo w nadziei, że się nam otworzy jakieś przejście - mruknął niezadowolony z tego, że musi spoglądać na mape. Nie widzi tu wielkiego czerwonego krzyżyka, wiec właściwie po co im ta mapa.
Dość zabawny wydał mu się komentarz Bena. Ale nim przypomniał sobie jak uruchamia się mięśnie odpowiedzialne za uśmiech, jego brzuch zaburczał. No tak, tak to jest jak się nic nie je i się nagle pomyśli o bigosie. Oby gruba kurtka z kapturem zagłuszyła chociaż odrobinę te dźwięki. Kiwnął jedynie Wrightowi, że taktak, dobry żarcik, ale słabo, że nie załatwił jednak tego jedzenia. Ciepła strawa, to jest to.
Niby bez jedzenia i głodny, ale miał przy sobie zapas papierosów, całe dwie paczki . No dobrze, jedną już napoczął, kiedy szedł na spotkanie z innymi Zakonnikami. Idzie w tych swoich butach ciężkich policyjnych i podzwaniają guziki kurki policyjnej. Ma jeszcze ten żółty szalik, ale ukryty po to, żeby jednak nikt go nie widział. Ale miły był to element ubrania, taki szalik z zakonowej wigilii na szyji. Chyba Robert na starość stał się sentymentalny.
Wpadli z panną Vance na ten sam pomysł, bo w tej samej chwili Robert sięgnął po różdżkę i mówi: - Veritas Claro

(w ekwipunku znajduje się różdżka, pierścień Zakonu no i papierosy, bo Robert to by tylko palił, jedno lusterko dwukierunkowe - drugie ma Magrit)