Cmentarz z kapliczką

Błądząc jeszcze w półmroku pomieszczenia i analizując niezrozumiałe zapiski, których szyfry doprowadzały go do szału, usłyszał słowa Samuela - i zmarszczył brwi, gdy dopadł go ich sens. Pokręcił nieznacznie głową, podchodząc do jednej ze ścian; oświetlił kamień błyskiem wydobywającym się z końca różdżki, ale nie naprowadziło go to na żaden trop.
- Myślisz, że Ministerstwo kiedyś odzyska postradane zmysły? - rzucił bardzo retorycznie i z zadziwiającą lekkością (niepasującą, gdyby porównało się ją ze złością, która buchała mu w sercu), nie wędrując jednak spojrzeniem ku Samuelowi - skupiał się wyłącznie na wyrytych w powierzchni ściany znakach. Uniósł dłoń, musnął palcem zatarte wgłębienie i powiódł za nim opuszkami dłoni; zamykały się w kształcie przypominającym - być może? - trójkąt, choć nie miał pojęcia, co mogłoby to oznaczać. Kiedyś coś było wyryte w jego środku; ząb czasu, spływająca woda bądź zacierające ślady zaklęcia sprawiły jednak, że nie był już w stanie tego rozszyfrować.
Chwilę po tym obserwował już, jak rzeźba, roztrzaskana jego silnym zaklęciem, obraca się w pył, który szybko opadł na posadzkę; uśmiechnął się pod nosem, a grymas ten - niewyraźny, gorzki, choć jednocześnie naznaczony piętnem dosadnej goryczy - poszerzył się, gdy Samuel uniósł różdżkę, wybierając zaklęcie o dość... brutalnym działaniu.
- Próbujesz nas zabić, Skamander? - zaśmiał się, choć być może powinien skłaniać się bardziej ku oburzeniu, w obawie przed śmiercią nazwać towarzysza lekkomyślnym. Ale nie bał się jej - już nie. Urok Samuela i tak nie osiągnął efektu tak wielkiego, jak powinien był osiągnąć; Garrett jednak nie poświęcił temu wiele uwagi, zamiast tego kierując koniec swojej różdżki na ścianę, na której ktoś wyrył najpewniej znaczące coś ważnego inskrypcje. - Defodio - wypowiedział mocno inkantację i dopiero wtedy spojrzał ukradkiem na drugiego aurora. - Skamander - zaczął, lokując na nim wzrok; jasne tęczówki nieprzerwanie skrzyły, zapowiadając coś niebezpiecznego, coś bardzo złego. - Zwykłe zniszczenie nie zasieje w nich strachu. Nie sprawi, że zaczną zdawać sobie sprawę z prawdziwego zagrożenia, z tego, że ktoś na nich poluje. - Zaczął, niespiesznie opuszczając różdżkę i odsuwając się o krok, zupełnie jakby obawiał się, że których z poruszonych kamieni spadnie mu prosto na głowę. - Nie mogą myśleć, że to przypadek. Potrzebują nauczki. Jakiegoś... znaku. - Rozejrzał się, znów unosząc rękę; marszczył lekko brwi, w wyraźny sposób skupiając się na intensywnym pomyślunku. - Jakieś pomysły?

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 97

O obecności "lokatorów" świadczyło bardzo dużo. Niektóre miejsca były obdrapane, widocznie z użyciem ludzkiej ręki (bądź magii), na skalnej podłodze walały się pokruszone fragmenty ściany i niezidentyfikowane, równie zniszczone przedmioty. Ale pośród chęci autentycznego wysadzenia wszystkiego w powietrze, ciekawiło go samo miejsce. Sługusy Grindewalda zajmowali to miejsce - a nie zbudowali. Co kryło się wcześniej? Kto i dlaczego stworzył podobna przestrzeń? I to w pobliżu cmentarza, którego aura uderzała szczególnie mocno...w podziemiach. Chwilami miało się wrażenie, że nocna mgła docierała wąskim korytarzem, rozlewając się po podłodze w półprzeźroczystej rzece...wspomnień? ktoś działał tu więcej niż rozumieli, a ścigani przez nich parszywcy zawładnęli siedzibą, która wcale do nich nie należała/ Co planowali? Co znaczyć miały rozsypane na stołach notatki? Nie wierzył, żeby znaleźli tu coś, co było dla nich wyjątkowo ważne, ale....wyrwanie im sprzed nosa miejsca spotkań, mogło co najmniej utrzeć zdradzieckie nosy.
- To zależy... - zmarszczył ciemne brwi, by nachylić się nad wcześniej obserwowaną skrzynią - co rozumiesz przez postradane zmysły. Bo zawsze im brakowało kilku klepek - zacisną usta i tylko zerknięciem lokalizował stojącego obok chwiejnych stolików Garretta - tylko teraz stracili ich więcej, albo ktoś im pomógł w ich utracie - jeszcze na pierwszych spotkaniach Zakonu sugerował obecność czarnomagicznej trucizny. Jeśli Grindewald miał takie wpływy, jak się zdawało - dotarcie do minister magii nie było trudne. Postawienie obok niej kogoś bliskiego, kto...utrzymywałby pod wpływem...imperiusa. Niewyraźny dyg gniewu zamigotał mimicznie na twarzy Skamandera, ale skupił się na zadaniu. Przynajmniej tak planował, gdy skierował różdżkę w stronę złowrogo lśniącej powierzchni skrzyni.
Zmrużył ciemne oczy, gdy z różdżki, zamiast świetlistej smugi, pojawiła się niewyraźna mgiełka, która rozkruszyła starą pokrywę skrzyni, odkrywając wyłącznie puste, spróchniałe wnętrze - Tylko czasami, Weasley - nie wziął pod uwagę perspektywy śmierci - przynajmniej dziś, ale widocznie różdżka i płynąca w jego krwi magia - wiedziała lepiej. Albo i nie...
- Confringo - tym razem za cel obrał stojące pod ścianą półki. Znajdowały się na niej przykurzone kartki i prawdopodobnie rzeźbione elementy..czegoś. Nawet jeśli miało być tam coś magicznego - w zderzeniu z magią i tak powinno zareagować zderzeniem.
- Cóż, widzę, że bawisz się w rzeźbiarza - spojrzał na towarzysza, który z szaloną wręcz skutecznością, odłupywał w skalnej ścianie, potężne fragmenty - ale chyba nie docenią twojej pracy - żart jednak urwał i tylko kącikiem warg zaznaczył swój uśmiech. Garrett pytał o coś ważnego i kpina (przynajmniej teraz) nie pomagała - Zrobiłbym im tu nagrobki - zamyślił się. Znak? Zapowiedź? Przestroga? czego wystarczyliby się wystarczająco, by zapamiętali nauczkę? - Zastanawiam się ile czasu utrzymuje się zaklęcie Flagrante i  Flagrate. Rysować może nie umiem...ale ogniste wiadomości zawsze ..przyciągają uwagę. Gdyby jeszcze coś gwałtownie im się rozgrzało pod dotykiem... - dumał na głos, gdy kolejny raz przeczesywał wzrokiem pomieszczenie. szukał wskazówki, podpowiedzi, która dodałaby jego pomysłom wyrazistości lub..zmieniła tor myślenia.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 17

Powiódł raz jeszcze spojrzeniem po kryjówce - dziurze w ziemi, jaskini, nieodgadnionej skrytce. Cmentarz był tak oczywistym miejscem spotkań osób, które przyklaskiwały krwiożerczemu tyranowi, że nigdy nie spodziewałby po nich tak dosadnego podążania schematami; byli wyjątkowo durni bądź niezwykle sprytni, trudno stwierdzić. Wybranie tych okolic było tak przewidywalne i nieoryginalne, że aż... że aż nikt na to nie wpadł; w trakcie wymyślnego aurorskiego śledztwa prędko wykluczono by podobne podejrzenie, uznając, że żaden przestępna wykazałby się tak znaczącą głupotą i oczywistością.
A jednak: niespodzianka, przewidywalność wcale nie okazała się zmyłką.
Może to on przesadzał, doszukując się wszędzie spisków; ale gdy każdy ślad prowadził do przerażającej konkluzji, gdy wszystkie podejrzenia zbijały się w okropną całość, musieli uwierzyć we własne teorie - pocieszało go, że inni, w tym Samuel, myśleli podobnie.
Nawet jeśli postradali zmysły - grunt, że nie oszaleli w samotni.
- Nie powiesz mi, że zapisałeś się na kurs aurorski z myślą: tak, w pełni świadomie wkraczam w gniazdo żmij, nie ufam Ministerstwu, zdaję sobie sprawę z tego, że światem rządzi wyzysk, przypadek i korupcja, a moja misja ratowania słabszych skazana jest na porażkę - stwierdził lekko, nawet bez przekąsu, w dłoń biorąc kolejną z leżących kartek i przykładając do niej rozżarzony Lumosem koniec różdżki. Zmarszczył brwi. - Same śmieci - mruknął cicho, po czym machnął różdżką i wątłe, ciepłe światło przemieniło się w lichy jęzor ognia - a ten strawił papier, który Garrett zaraz upuścił na ziemię, nie spoglądając już na kartkę żarzącą się na węgiel. - Kiedyś wszyscy byliśmy idealistami wierzącymi w nieomylność autorytetów. A potem autorytety zaczęły wariować, rozczarowywać nas i umierać - parsknął jakoś gorzko, patrząc w przestrzeń. - I sami musimy być sobie wzorem. - Odwrócił się, by spojrzeć na Samuela - a potem pokręcił nieznacznie głową. - Powinienem przekwalifikować się na pieprzonego filozofa - stwierdził w końcu, znów ruszając się z miejsca: jego uwagę przykuła dziwna, ciemna skrzynia po drugiej stronie pomieszczenia, która - a przynajmniej tak wskazywały pozory, które, jak się okazało, w tym przypadku jednak nie mylą - najpewniej skrywała w sobie wiele czarnomagicznych tajemnic. Schylił się, by przyjrzeć się jej ozdobnie malowanemu wieku; usłyszał jednak trzask padającego zaklęcia i ukradkiem zerknął przez ramię, by ujrzeć Samuela próbującego roztrzaskać jedną z półek.
- Prawie, Skamander, prawie idealnie - podsumował z przekąsem, choć wcale nie oceniał w ten sposób jego zdolności magicznych; mimo omyłek wiedział, że Samuel był cholernie dobrym aurorem - a mimo że z pozoru  temperament Skamandera gryzł się z podążaniem za poleceniami, nie wychodził ze swojej roli. - Auror, krasomówca, rzeźbiarz, filozof... jestem człowiekiem wielu talentów. Wiedziałeś, że umiem tańczyć lansjera, przeklinać po francusku i grać na harmonijce? - ciągnął, choć jakby na wpół świadomie i bez spodziewanej, żartobliwej intonacji, bo skupiał się na oględzinach skrzyni. Nie czuł się najlepiej - coraz mocniej odczuwał pulsujący ból dziąseł i uznał to za fatalny znak. Przelotem przetarł dłonią nozdrza, a gdy odsunął rękę od twarzy, dostrzegł ślad krwi. Niespiesznie podniósł się więc z klęczek i odsunął o krok - nie chciał bez sensu ryzykować atakiem sinicy.
- To miejsce wręcz emanuje czarną magią, a wciąż nie ma tu niczego istotnego - skwitował w końcu, lokując spojrzenie na Skamanderze. Gdy usłyszał jego kolejne słowa, zmarszczył brwi, ale jednocześnie nieznacznie uniósł w rozbawieniu kąciki ust. - Nagrobki? Jakie to dekadenckie - rzucił, choć jednocześnie poczuł dziwną falę chłodu kąsającą mu wnętrzności: wizja próby i morza grobów jego najbliższych wciąż pozostawała wyraźna, wciąż bolała równie mocno.
- Długo - odpowiedział na niezadane pytanie, chwilowo zawieszając dłoń dzierżącą różdżkę. - Kiedyś... - jakby zawahał się, czy ta historia była warta opowiedzenia - zaczął jednak, więc zdecydował się skończyć - kiedyś użyłem tego zaklęcia, żeby zostawić wiadomość nad łóżkiem brata, bo nie posprzątał swojego stosu starych skarpetek. - To było dawno: tak dawno, że zdawało się nierzeczywiste. - Trzymało się do rana i pewniej mogłoby dłużej, gdyby nie znalazła tego nasza matka i z wściekłością szarżującego garboroga nie zdecydowała się zniszczyć mojego dzieła. To magiczny ogień, pewnie będzie trwał tak długo, aż ktoś go zgasi. - A potem znów odsunął się o krok, przyglądając się ścianie, którą najpewniej chciał ozdobić jego towarzysz. - Masz jakieś pomysły? Dziś mentalnie jestem pięciolatkiem i moje ograniczają się do fallicznych kształtów i romantycznych haseł. - Na chwilę przerwał, ale trwało to wyłącznie krótkie sekundy; gdy odezwał się znowu, mówił już śmiertelnie poważnym głosem. - Na górze róże, na dole bez - Grindewald śmierdzi i wy, ścierwa, też - skończył i zamilknął, robiąc krótką przerwę: zupełnie jakby spodziewał się wiwatów oraz oklasków. - I do tego wszystkiego jestem jeszcze poetą. Człowiek, cholera jasna, renesansu.

Pierwiastek szaleństwa musiał mieć każdy z nich - aurorów. Nikt o całkiem zdrowych zmysłach nie powinien stawać w obliczu czarnej magii. A tej - ostatnimi czasy było dziwnie więcej. Morderstwa, poszukiwania, tajemnicze zniknięcia, jednorożce, Grindewald i świetliste czaszki na tle nieba. Czy czegoś brakowało do tej kolekcji? Chyba dwójki zakonników w podziemnej jaskini obok cmentarza z planem jej wysadzenia. Czy ktoś pisał właśnie o nich, wtłaczając historię w ich życie? jeśli tak, to prawdopodobnie brakowało mu finezji w lokowaniu ich pośród cmentarnej mgły. Albo miał specyficzne poczucie humoru.
- Nie powiesz mi, że zapisałeś się na kurs aurorski z myślą - tak, wchodzę do miejsca pełnego sprawiedliwości i niezaprzeczalnej, czystej mądrości, ufam Ministerstwu całkowicie i zdaję się na ich wizję, bo z nimi uratuję świat - powtórzył słowa Garretta, odpowiednio przekręcając nadany sens. Spoglądał na towarzysza kątem oka, unosząc brew w niewerbalnym pytajniku niedowierzania - To skrajności. Oni nigdy nie mieli całkiem czystego sumienia, ani nie byli całkiem...skorumpowani. A ja byłem idealistą - nawet jeśli to głupie, nawet jeśli szukał w pracy odkupienia, nawet jeśli początkowo napędzała go zemsta. Nawet jeśli w zderzeniu rzeczywistością widział świat bardziej szalonym i brudnym, niż mógł przypuszczać. Było przecież warto. I w milczącej zgodzie dostrzegał ten sam cień? w spojrzeniu Weasleya. Tym mocniej brudzący jasne źrenice, gdy ciało znaczyły świeże blizny. Próba. W tej jednej chwili Samuel wiedział, że sam następnego dnia stanie w progu Kwatery
- Właściwie nadal jestem, chociaż wzory stały się bardziej odległe - oczywiście, że wierzył w siebie. Musiał. Nie odnajdując w tym próżnej satysfakcji, a dostrzegając konieczność, o której mówił drugi auror - udzielaj lekcji - wargi zadrżały, ukazując nieco wilczy uśmiech, który nie upadł nawet, gdy zostały skomentowane jego porażające nieudolne zabiegi. Odsunął się o krok, prawie opierając o fragment na wpół odłupanej skały - To "prawie" zawsze robi różnicę - westchnął teatralnie - Nie wiem czym jest ten lansjer, ale brzmi jakoś wulgarnie - w dłoni wciąż zaciskał różdżkę, ale nie nachylił się do towarzysza, przyglądając się z góry rudowłosej czuprynie i słuchając nieco stłumionego głosu - ...a co do francuskiego, to każde słowo brzmi tak, jakbyś deklamował romantyczną pieśń. Nawet, jakbyś rzucał serią przekleństw - wzruszył ramieniem. Nigdy nie nauczył władać obcym językiem nawet w stopniu podstawowym, a pojedyncze, słyszane słowa brzmiały dosyć zabawnie, delikatnie? I uważał, że bardziej pasowały w mówieniu kobietom. O tym jednak nie wspomniał Garrettowi - Harmonijki mógłbym posłuchać - dodał przyglądając się podnoszącej się sylwetce. Dostrzegł wytarty ślad broczyny, ale i tego nie skomentował. Weasley należał do piekielnie doświadczonych osób, a zwracanie uwagi na podobne drobnostki uwłaczałyby jego doświadczeniu. I domyślał się, że doskonale zdawał sobie sprawę ze spojrzenia, jakie od czasu do czasu posyłał mu Samuel. Nikt nie mógł mówić o przebytej próbie.
- Może trzymali tu coś lub...trenowali? - odpowiedział głucho. W zamyśleniu potarł brodę wolną dłonią, zostawiając na niej ślad unoszącego się wokół nich, skalnego pyłu. Stawiał różdżkę, że przynajmniej część czarnomagicznych przedmiotów, czy przedmiotu - była trzymana w tajemniczej, (nie)stety pustej już skrzyni.
- A ja myślałem, że to moja siostra miała finezję w upominaniu - słuchał w milczeniu wyrwanej ze wspomnień, krótkiej opowieści, nie przerywając żadnym słowem, dopóki nie skończył. Mógł się mylić, gdy intuicja zatrzymała język przed żartobliwą wstawką, ale wiedział, że jego towarzysz bardzo rzadko dzielił się podobnymi myślami. Wspomnieniami. I w pokrętny sposób - doceniał zaufanie, czy też umiejętną chwilę - Nie wiem, jak ty, ale ja przynajmniej bym się mocno zastanowił nad zamiarami rzeczywistości, jakby ktoś zostawił mi wiadomość w postaci...fallicznego kształtu - uśpiona wersja rubasznego humoru nie odezwała się, wprawiając w krótką konsternację - przy próbie wyobrażenia.
- Garrett - odezwał się z rysowaną groteskowo czcią - od dziś zostajesz naszym nadwornym bardem - nie zaśmiał się nawet przez moment, gdy wysunął przed siebie różdżkę, by z zaklęciem Flagrate na ustach zostawić na ścianie pokaźną, ognistą werbalizację poetyckiego talentu Weasleya. Bez rysowania fallicznych ozdobników.

Wzruszył lekko ramionami, sięgając do wewnętrznej kieszeni płaszcza po papierośnicę - znacznie się rozluźnił, jakby w chwili, w której okazało się, że nie czai się tu większe zagrożenie, wreszcie zaczął oddychać. Wyjął papierosa, by obrócić go pomiędzy palcami, a na końcu wsadzić pomiędzy wargi; po krótkim ruchu różdżki zaczął nieznacznie się tlić, odznaczając się w półciemności czającej się w jaskini.
- Miałem dwadzieścia lat i wreszcie zaczynałem robić to, o czym marzyłem całe życie. Oczywiście, że nie dostrzegałem korupcji - rzucił, właściwie dziwiąc się, z jaką łatwością przyznał się do błędu z przeszłości - zazwyczaj gardził każdą słabością, przede wszystkim własną, mimowolnie kreował wizję nieomylności. Niekiedy zabawiał się w nadczłowieka, wypowiadając wielkie słowa (takie, w które tchnięte była rodząca się nadzieja) i świadomie kreował mylne wrażenie, że wie, co robi - właśnie w takich chwilach, błądząc, stawał się bardziej ludzki niż kiedykolwiek wcześniej. Potem dziwił się, że ktoś liczy się z jego zdaniem, że ktoś na nim polega, że ktoś mu ufa - że oczekuje porad, wsparcia, pomocy. Zupełnie jakby dopiero teraz rozumiał ciężar obowiązku. I to, że wciągając kogoś w szeregi organizacji mogącej przynieść tylko śmierć, stawał się za niego w pokrętny sposób odpowiedzialny.
Słysząc dalsze słowa Samuela, prychnął z cichym rozbawieniem pod nosem, marszcząc nieznacznie brwi - i kręcąc głową w niedowierzaniu.
- Aspirujesz na pierwszego ucznia? - spytał, wypuszczając z ust kłębiący się, szarawy dym i - w prawej dłoni wciąż dzierżąc różdżkę - przyjrzeć się jednej ze ścian. Powędrował opuszkami palców po jej zakurzonej, brudnej powierzchni, a gdy starł już ciemny osad ręką, dostrzegł pod nią dziwne znaki. Znaki, których nie rozumiał - i które wyglądały na przypadkowe, niemające znaczenia. - To taniec, Skamander - żachnął się, parodiując hybrydę znużenia, oburzenia i dezaprobaty - zaskakująco wiele wysiłku wymagało od niego zachowanie iluzji spokoju. Mówił tak, jak zwykle, nie zmieniając specjalnie tonu głosu i własnej mimiki - ale coś, być może cień czający się w kąciku oka, zdradzał półszeptem, że nie było w porządku. Łudził się, że Samuel wcale tego nie zauważy; podświadomie nie mógł jednak nie zdawać sobie sprawy ze spostrzegawczości aurora i jego wyczulonych zmysłów - także w kontaktach międzyludzkich. Westchnął, udając, że czynił to z powodu zażenowania niewiedzą i nieukulturalnieniem Skamandera, a nie przez wewnętrzne batalie - jak zwykle nie potrafił znieść własnych emocji, jednocześnie udając, że wszystko gra. - Allez en enfer - skwitował swoją znajomość języka francuskiego - znał niewiele wyrafinowanych słów powyżej niezbędnej komunikacji i rozumiał z pewnością więcej, niż sam potrafił po francusku powiedzieć - spoglądał na Skamandera z powagą, jakby rzeczywiście przekazał towarzyszowi coś wartościowego, a nie kazał wybrać mu się na wycieczkę do piekła.
Ignorując dudniące, nieprzyjemne fale bólu w głowie, zmarszczył lekko brwi, wsłuchując się w teorie mężczyzny - ale wciąż coś nie pasowało mu do całej układanki.
- Albo było to po prostu miejsce spotkań, chociaż nie mam pojęcia, co konkretnie mogli tu planować - rzucił, pomijając oczywistości - najpewniej rozprawiali o pogromie świata i przejęciu władzy nad mugolami z Grindelwaldem spoczywającym na tronie, ale odrobinę zbyt ciężko byłoby to osiągnąć bez planu. - Nie kojarzę, żeby ostatnio w Biurze Aurorów pojawiła się sprawa, którą można stricte powiązać z naszym ulubionym tyranem - dokończył niespodziewanie lekko, nie szczędząc jednak sporej dozy sarkazmu. Nie zdziwiłby się, gdyby Ministerstwo próbowało coś zatuszować - ale znał też Rogersa i nie wierzył, że Szef Biura Aurorów puściłby takie machinacje płazem.
Skarcił się w myśli za chwilę odwrócenia uwagi od tego, co tu i teraz - skrzyżował na piersi ręce z formie zakotwiczenia się w rzeczywistości. Uśmiechnął się z pokątnym rozbawieniem, słysząc bezwstydny żart brzęczący radością w głosie Samuela, a gdy ten uniósł różdżkę, Garry cicho parsknął. A potem nagle spoważniał.
- Skamander, czy ty właśnie... - zaczął, ale nie musiał kończyć - tak, Sam właśnie zrobił to, czego Garrett w ogóle się po nim nie spodziewał. Opuścił skrzyżowane ręce i wyglądało to tak, jakby po prostu mu opadły. Choćby z niedowierzania. Tępo wpatrywał się w litery lśniące ogniem na ścianie i powoli, nieznacznie pokręcił głową. - Teraz to na pewno nie wezmą nas na poważnie - skwitował, znacznie unosząc brwi i dopiero teraz przenosząc spojrzenie na towarzysza. A potem ponownie na napis na ścianie. - Chyba nie powinniśmy nikomu o tym mówić - dodał, gasząc papierosa o pobliską ścianę i wkładając go do kieszeni płaszcza - czuł wewnętrzny opór przed rzucaniem petów na ziemię nawet w pieczarze będącą kryjówką wroga. Są granice, których Garrett Weasley nigdy nie będzie potrafił przekroczyć. - Chodźmy stąd - powiedział w końcu, unosząc szybko różdżkę, by wskazać nią najodleglejszą ze ścian. - Bombarda Maxima - wypowiedział dosadnie inkantację, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że wskutek rzuconego zaklęcia część jaskini mogła się zawalić, grzebiąc niektóre czarnomagiczne artefakty - i z pewnego powodu dawało mu to olbrzymią satysfakcję. - Od razu mi lepiej - mruknął, tyłem i póki co niespiesznie wycofując się w kierunku wyjścia. Posłał jeszcze Samuelowi spojrzenie; jeżeli jego zaklęcie okaże się w pełni udane, najpewniej nie będą mieli wiele czasu na ewakuację.

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 83

Zapewne powinien nauczyć się nosić papierosy w czymś bardziej szczelnym, niż papierowe pudełko. Wielokrotnie zdarzyło się, że wyciągał tytoniowe zwitki połamane i zmięte, przypominając bardziej startą, niezidentyfikowaną masę o zapachu papierosów. taka zapewne musiała teraz tkwić w kieszeni samuelowego płaszcza - Szczęśliwy - przynajmniej u progu kariery. Rzeczywistość bardzo szybko musiała zweryfikować wiarę, prześwietlając na wylot ciemnymi plamami. Prawda miała zazwyczaj gorzki posmak zwycięstwa. Niezakłócone myślenie ideami tkwiło w Skamanderze głębiej, dużo wcześniej, uwydatniając jego szkolne zachowania. Czasem także głupotę. A konsekwencje każdej decyzji, sunęły za nim, jak niematerialny płaszcz, który otulał wszystko, czego się podejmował. Tak było i dzisiaj stojąc w miejscu, które splugawiła obecność popleczników szaleńca.
- Może i mógłby, ale kiepski byłby ze mnie uczeń. Nie umiem ani w poezję, ani w śpiew. Chyba, że będę działał na zasadzie kontrastu - żart w ich aktualnym położeniu wydawał się nie do końca na miejscu. Tym mocniej, gdy mógł dostrzec większe niż zazwyczaj cienie, które malowały się wokół oczu Weasleya. Wiedział więcej wiedzą bolesną i ciężką do utrzymania, która miała zostać udzielona także Samuelowi. Wystarczyło podjąć decyzję. Próba. A lekkość, która tak złudnie malowała się na wypowiadanych słowach przypominała, że gdzieś pod nią znajduje się rana.
Odwrócił wzrok on unoszącej się smugi dymu i drażniącego nozdrza zapachu tytoniu. Skalne pomieszczenie, w którym się znajdowali kryło więcej pytań, niż odpowiedzi. Tajemnicze znaki, niewyraźne i nieznane pismo, zagadkowe skrzynie, figurki i ślady. Cokolwiek działo w zasięgu odkrytej kryjówki, pozostawało milczące na ich obserwacje. Pozostawało im zniszczyć wszystko to, do czego mogli wrócić poplecznicy Gellerta. A zapewne mieli wrócić. Pozostawione rzeczy nie mogły trwać przypadkowo - Mam wrażenie, że nie spodobałby się mi - wzruszył ramionami i zmarszczył brwi, gdy padły nieznane, obce słowa - Mam nadzieję, że jeśli powtórzę je Margo, to nie oberwę czymś twardym po głowie? - pytanie raczej retoryczne. Nie miał planu powtarzać jasnowłosej ratowniczce ani słów toczącej się rozmowy, ani przemyśleń jej dotyczących.
- A może eksperymenty? - możliwe, ze dłuższy pobyt w tym miejscu dałby szansę na zrozumienie chociaż części niewiadomych. Czasu jednak zbyt wiele nie mieli. Mieli szczęście? albo i nie, ze trafili na pustą komnatę. Nikt nie powiedział, że w każdej chwili ktoś nie zawita u progu zejścia, torpedując ich zaklęciami.
- Wystarczy jedna, wisząca nad Biurem sprawa pani Minister - odezwał się w podobnym co towarzysz tonie. Auror upierał się przy pierwotnej refleksji, że głowa ich magicznego społeczeństwa znajdowała się pod wpływem Grindewalda. I nie chodziło tylko o ideologie. szaleństwo postępujących działań Ministerstwa utwierdzało go w przekonaniu, że działała tam przeklęta magia - Tak, właśnie - zakończył absurdalne dzieło i mimo poczucia idiotyzmu, bardzo chciał zobaczyć miny czarnoksiężników, którzy dostrzegli by napis. Ta rozsądna część doskonale wiedziała, że nikt nie będzie miał podobnej okazji. Zadanie było inne - Wiem, szkoda - zacisnął różdżkę, którą wcześniej luźno obrócił w palcach - Nie musisz mi dwa razy powtarzać - zdążył odpowiedzieć w tym samym momencie, gdy padła inkantacja Weasleya - I kto niby chce nas zabić? - zdecydowanie nie mieli wiele czasu na ewakuację, bo zaklęcie z mocą uderzyło w przeciwległą ścianę, w mgnieniu oka rysując grube linie pęknięć. Nim cała, ukryta pieczara zawaliła się pod ogromnymi, skalnymi odłamkami, obaj aurorzy znaleźli się na górze, patrząc na dzieło zniszczenia. I chociaż wizyta nie dodała im większej wiedzy o planach tyrana, widok gruzowiska był dziwnie satysfakcjonujący.

| zt

| 2.06?

Cmentarz milczał wymownie, zgaszony przez porywy wiatru; słusznie, prawdopodobnie nie miałby dzisiaj zbyt wiele do powiedzenia, zaledwie kilka świeżych nekrologów, wytartych dat oraz zapomnianych nazwisk, czyli zupełnie nic, co słyszeć chcieli żywi. Nawet krople deszczu, siąpiącego nieśmiało od kilku minut, rozbijały się bezgłośnie pośród poszarzałej przestrzeni, wyciszone przez butwiejącą ziemię oraz gładkie powierzchnie płyt. Kiedy wyciągała dłoń, pozostawiały po sobie niemalże szare smugi, które leniwie spływały po skórze, zupełnie jakby chmury wiszące nad jej głową, wykuto z żelaznego stopu.
Kto wie, być może to właśnie ich ciężar odczuwała, gdy, zaciskając palce na bramie, przekraczała ją, ostrożnie zagłębiając się dalej.
Nie szukała niczego konkretnego – właściwie nie szukała niczego, ani nikogo. Młody wiek, pośród standardów życia, nakazywałby raczej odnajdywać twarze większości bliskich w otoczeniu żywych, trzymając się z dala od miejsc odrzuconych nawet przez zbitki mijającego czasu. Mimo to dzisiaj postanowiła wybrać cmentarną nieobecność, odnajdując chwilę odpoczynku w samotnym spacerze wydłużonym o kilka wąskich ścieżek oraz zupełnie obcych nagrobków. Nie bywała w tych stronach często: peryferie Londynu nie stanowiły nigdy świadomego celu wycieczek, lecz w obliczu braku pośpiechu oraz stosunkowo wczesnej pory, wydawały się zwyczajnie dobrą odmianą.
Dotychczas też nie widziała tego miejsca – prawdopodobnie prochowa szarość, w której skąpane było miasto zmarłych, nie przyciągała dotąd spojrzenia na tyle intensywnie, aby zaszczycić go większą odrobiną uwagi. Gdy jednak popielata barwa przykrywała całe otoczenie, dmąc również w duszną atmosferę, cmentarne mury chociaż przez moment mogły wydawać się wyraźne odrobinę bardziej niż zwykle.
Bluszcz porastający większość nagrobkowych powierzchni oraz pustka spowodowana rozległymi brakami zniczowymi, były lekkim zaskoczeniem, gdy jednak, wraz z kolejnymi krokami, okazywało się, że pośmiertna grabież dotyczyła większości tamtejszych lokatorów, zrobiło się jej odrobinę przykro. Zwolniła, usiłując nieco uważniej przyglądać się mijanym płytom i analizować powycierane zapiski, poszukując godności tych, o których nie pamiętano; niestety pogoda nie sprzyjała i gdy deszcz niespodziewanie nasilił się, na powrót zmuszona była przyspiezyć.
Woń wrzosów oraz bratków, która pojawiła się dosłownie znikąd, w owych okolicznościach wydawała się równie dużym zaskoczeniem, co obecność drugiej osoby.
Myślała, że jako jedyna będzie zakłócać spokój zmarłym, zważywszy chociażby na mżawkę – nie myliła się jednak, parę metrów przed nią trwała męska sylwetka, z której przez dłuższą chwilę nie ściągała spojrzenia. Ścieżka prowadziła na wprost, tuż obok osoby i gdy zbliżyła się, niespodziewanie zalała ją fala dziwnego ciepła. Zanim choćby zdążyła zastanowić się kogo widzi, poczuła, że jej buty jakby odrobinę bardziej zatapiają się w wilgotnej ziemi, a serce niespodziewanie przyspiesza. Krew pulsowała szybko, wprawiając w dziwne zdenerwowanie, przez które ledwie zauważała, że z każdą chwilą szła coraz żwawiej, zmniejszając dzielone ich odległości.
Nie wiedziała, co takiego zamierza, ledwie była w stanie skupić uwagę na otoczeniu, rozproszona zarówno przez woń, jak i osobę; szczęśliwie (lub nie?) nogi same zaprowadziły ją niedokładnie przed oblicze, ale nieco z boku, pozwalając zatrzymać się przy jednym z bocznych nagrobków, skąd miała idealny widok na postać. Próbowała choć na moment nie patrzeć w jego stronę, choć ilekroć spoglądała w udawanej zadumie na dane zmarłego, spojrzenie mimowolnie uciekało spod władzy, namolnie krążąc wciąż w tych samych przestrzeniach. Czuła, że drżały jej dłonie – delikatnie, ledwie dostrzegalnie, lecz przyczyną tego zdecydowanie nie mógł być chłód. Znów nie wiedziała, co powinna z nimi zrobić, schyliła się więc i sięgnęła po zgaszony znicz, na którym mocniej zacisnęła palce, mając nadzieję, że uda jej się choćby odrobinę ukryć narastającą nerwowość.
- Ładna pogoda – stwierdziła, starając się wlać w ton swojego głosu jak najwięcej nonszalancji, tym razem skupiona wyłącznie na trzymanym przedmiocie. Ściągnęła nawet pokrywkę, zaglądając do środka, po czym okazało się, że w środku nie ma nawet świeczki, nawet malutkiego knota. Jean jednak nie wydawała się szczególnie przejęta tym niefartem – spróbowała po prostu nałożyć pokrywkę z powrotem, co, biorąc pod uwagę, że kompletnie nie patrzyła na swoje dłonie, udało jej się dopiero za czwartym razem.

Piękny bukiet białych róż odnalazł swoje miejsce na względnie zadbanym nagrobku, a wypielęgnowane męskie dłonie szybko odnalazły drogę do kieszeni eleganckiego płaszcza. Sebastian Winter raz jeszcze spojrzał na własne nazwisko wyryte na płycie, po czym przeniósł wzrok na zdjęcie matki i westchnął głęboko. Upływał już ósmy rok, odkąd odeszła z tego ziemskiego padołu łez, a on, jedynak, wciąż nie potrafił się pozbierać. Nikt tak nie rzucał zaklęć gospodarskich, jak ona, a placek dyniowy nie smakował już tak samo, jak ten, który w czasach świetności wychodził spod jej rąk. To ona ostrzegała go przed małżeństwem z Samanthą, które właśnie wyzionęło ducha, a Sebastian niemalże mógł słyszeć w swojej głowie znajomy głosik matki, irytująco piskliwe „A nie mówiłam?”.
Złożył ostatnie uszanowanie, po czym ruszył w drogę powrotną ku cmentarnej bramie – poruszał się niespiesznie, kontemplując okolicę. Czy to prawda, że te tereny służyły za miejsca spotkań jakiegoś wilkołaczego gangu, czy była to tylko plotka, jaką dosłyszał w pracy? W każdej jednak plotce bywało ziarno prawdy, dlatego Winter przyspieszył kroku, nie chcąc znaleźć się w sytuacji, w której ucierpieć może jego fizis.
Nagle jednak do jego nozdrzy dotarł dziwnie znajomy zapach dyniowego placka, a mężczyzna zatrzymał się w miejscu, chybocząc się na nierównej płycie cmentarnego chodnika. Ki czort!
Rozejrzał się, a kolejna gama zapachów uderzyła go niczym niespodziewana avada. Zapach róż i maminego pudru pojawił się znikąd, powiększając jego dekoncentrację. Dlaczego tu i teraz czuł to wszystko? Jego serce nie powinno przyspieszać w takich momentach! Pomiędzy nagrobkami dostrzegł wreszcie nieznajomą, drobną sylwetkę, a nieznana wcześniej siła podpowiedziała mu, że powinien podejść bliżej i przekonać się, z kim ma do czynienia.
Pełne usta były pierwszym, co rzuciło mu się w oczy, gdy spojrzał na twarz młodej kobiety, jaka znalazła się przed nim. Nie zarejestrował nawet, że nieznajoma trzyma w ręku znicz, a jej słowa brzmiały niczym stłumione, jakby Sebastian znajdował się pod wodą. Studiował twarz blondynki, lecz nie miał w zwyczaju milczeć, gdy usta same układały mu się w komplementy.
- Czy my się skądś nie znamy? – zmarszczył brwi, przyglądając się chudzinie - Wygląda pani zjawiskowo, a ja mam wrażenie, że już kiedyś to pani mówiłem.

Nie znała tego uczucia, nieco nerwowego ściskania gdzieś w środku, jakby w okolicy żołądka. Było zabawne, nietypowe, lecz w gruncie rzeczy całkiem przyjemne – rozlewało się po całym organizmie ciepłą falą rozrzewnienia, która, choć wytrącała ją z naturalnego opanowania, sprawiając, że z trudem panowała nad własnymi dłońmi nieporadnie obejmującymi pusty znicz, pozwalała czuć się bez wątpienia dobrze. Nie do końca wiedziała dlaczego, nie rozumiała skąd wzięła się ta nagła zmiana, choć częściowo przypisywała to obecności męskiej sylwetki, która majaczyła w niedalekiej odległości. Dzięki niemu grobowa cisza, która spowijała cmentarz, gdy przekraczała jego bramę, wydawała się choć odrobinę mniej przytłaczająca.
Skupiona w dużej mierze na przypadkowej obserwacji, nie zastanawiała się specjalnie, co takiego czyni. Zadane uprzednio pytanie nie doczekało się odpowiedzi, lecz Jean ledwie zarejestrowała ten fakt, zbyt pochłonięta, aby nie zgubić z oczu osobnika, a zarazem uniknąć twardego zetknięcia z cmentarną płytą. Wmawiała sobie, że musiał nie usłyszeć – w dzieciństwie przecież często zarzucano jej, że za cicho mówi. Do tego dochodził fakt, że pozostawał wyjątkowo czymś zajęty, więc bardzo możliwe, że nawet nie zauważył czyjejś obecności. Zupełnie tak jak ona nie dostrzegała, że trzecia osoba zbliżała się w ich stronę.
Komplementy, nawet te padające z ust chłopców i mężczyzn, nigdy szczególnie nie przyciągały jej uwagi, nie powodowały, że na jej policzkach kwitły zdradzieckie rumieńce, a ona sama kuliła się w sobie, nie wiedząc, co ma odpowiedź. Tym bardziej w tej sytuacji, gdy obiektem zainteresowania Jean pozostawał kto inny.
Odwróciła się w stronę, z której dobiegł ją nieznany głos, wciąż nerwowo obejmując palcami znicz. Przyjrzała się mężczyźnie dość pobieżnie jak na jego stwierdzenie o potencjalnej znajomości. Uśmiechnęła się uprzejmie i dopiero po chwili odezwała się. – Wydaje mi się, że nie, nie jestem tutejsza – odparła na początek, zgodnie z prawdą, choć w jej własnej głowie brzmiało to jakby co najmniej przyjechała z innego kraju. Ściągnęła brwi u nasady drobnego nosa, postanawiając doprecyzować swoją odpowiedź. – To znaczy, dziękuję, ale niestety pana nie kojarzę. – Każde wypowiedziane przez nią zdanie według niej brzmiało absurdalnie. Nie potrafiła odpowiedzieć na proste pytanie akurat tu i teraz, błaźniąc się nie tyle przed zadającym pytanie, co przed innym osobnikiem. Choć nie chciała się tłumaczyć, czuła się w obowiązku dać odpowiedź kulturalną i zgodną z prawdą. – Chyba że bywa pan na Półwyspie Gower – dodała uprzejmie, choć szczerze wątpiła. Cóż, przynajmniej tym razem udało jej się złożyć całkiem racjonalną wypowiedź.

Miał nieodparte wrażenie, że gdzieś ją już kiedyś widział. Była za młoda, by spotkali się w pociągu do Hogwartu, a on tak dawno nie był już na Pokątnej, że niemożliwym było natknięcie się na siebie pomiędzy sklepami albo w ich wnętrzach. Być może przyśniła mu się kiedyś i teraz doznawał szoku, widząc przed sobą bohaterkę snów? Na szok wskazywały wszystkie symptomy wysyłane przez jego ciało – nagle zrobiło mu się goręcej, serce przyspieszyło, głos lekko ochrypł. Działo się coś bardzo dziwnego, lecz nie do końca nieprzyjemnego.
- Wizytowałem raz w Swansea – przyznał ze zdumieniem, że tak błahy temat jest w stanie pobudzić go do dalszej, niewymuszonej rozmowy – Zakupiłem tam wspaniały rapier – pochwalił się, prostując dumnie.
Jeśli niewiasta uznałaby go za człowieka, który często się rzeczoną bronią posługuje, bardzo by się ucieszył. Prawda była taka, że rapier wisiał teraz na ścianie, przykurzony od nieużywania. Cudownie byłoby jednak w oczach blondynki zobaczy zmieniony obraz samego siebie, wyidealizowany do granic możliwości.
- Ależ gdzie moje maniery – opamiętał się wreszcie, podchodząc krok bliżej. Wyciągnął ręce, by wyjąć z jej dłoni znicz i odstawił go na najbliższy nagrobek, po czym złożył na jej jasnej skórze tuż przy kostkach delikatny pocałunek – Sebastian Winter, bardzo miło mi panią poznać. Jeśli rzeczywiście nie dane nam było spotkać się wcześniej, chętnie naprawię ten błąd – błysnął idealnie białymi i równymi zębami, jakby pozował właśnie do zdjęcia mającego trafić na okładkę Czarownicy.
Cmentarz może i nie był najlepszym miejscem na zawieranie nowych znajomości, jednak Sebastian nie mógł poradzić nic na fakt, że tu właśnie przyszło mu napotkać niewiastę tak nadobną, by z miejsca zapragnął zaprosić ją na kawę, herbatę, kolację i całe mnóstwo innych rzeczy. Prawie-była już żona odeszła w zapomnienie, składanie uszanowania matce także.
- Przejdźmy się – zaproponował, oferując młodej pannie swoje ramię. Otaczająca ich mgła była niczym skrojona z tych wszystkich gotyckich powieści, w jakich zaczytywał się będąc młodzieniaszkiem.

Nie poświęcała mężczyźnie zbyt wiele uwagi. Nie dlatego, że nie chciała czy obawiała się oparów niespodziewanego zainteresowania, które krążyły w dzielącej ich przestrzeni, ale jej myśli wciąż zaprzątało co innego. Zdawkowe spojrzenia, porównywalne do prostych, mało konkretnych odpowiedzi, osiadały na jego sylwetce dość powierzchownie, omiatając ją nieuważnie, bez dłuższej chwili zastanowienia. Równie krótko poszukiwała jego twarzy pośród innych, znanych, mijanych w codziennym pędzie rysów sprzedawców czy osób, którym kłaniała się na ulicy. Może powinna być choć odrobinę zaskoczona lub przynajmniej udać zaskoczenie owym nieporozumieniem – któreś z nich tkwiło w błędzie, lecz zamiast próbować go wyjaśnić, nie do końca świadomie raczyła nieznajomego uprzejmym, odrobinę rozmarzonym uśmiechem, który jeszcze do niedawna miał być zarezerwowany dla kogo innego.
- Ach, rapier – odparła z odrobinę nieuważnym podziwem, lekko kiwając głową, jakby zakup broni był odpowiedzią na dotychczasowe niepewności. – Fascynuje się pan fechtunkiem? Wydawało mi się, że to stara i już zapomniana sztuka. – Nie znała się na szermierce, lecz skojarzenie pojawiło naturalnie, na moment sprowadzając ją na ziemię. Nigdy nie widziała z bliska żadnej szpady, nie wiedziała nawet, że w Swansea można gdzieś było coś takiego zakupić.
Nie zdążyła nawet na powrót zatonąć w myślach lub spróbować spojrzeć nieco w bok (choć bardzo chciała upewnić się, że on wciąż tam był), gdy niespodziewanie poczuła, że szklany znicz w końcu opuszcza jej dłoń, która zaraz potem została ujęta i obdarowana iście dżentelmeńskim pocałunkiem. Jean znieruchomiała na moment, przyglądając się temu wszystkiemu jakby odrobinę z boku. – Jean Desmond. Mnie również miło pana poznać. – Ograniczyła się wyłącznie do uprzejmości, choć słowa mężczyzny sprawiły, że dziewczęcy uśmiech poszerzył się jeszcze odrobinę. Nie spodziewała się aż tylu uprzejmości przy pierwszym spotkaniu i wciąż pozostawała odrobinę zaskoczona.
Słowa Sebastiana pochlebiały jej oczywiście, nawet jeśli nigdy nie była szczególnie łasa na komplementy. Gdy jednak padła propozycja opuszczenia cmentarza, nie odpowiedziała od razu, choć mimika jej twarzy uległa pewnej zmianie. Odruchowo spojrzała najpierw tam, gdzie wcześniej znajdował się inny mężczyzna, lecz z żalem odkryła, że musiał się ulotnić w chwili, gdy ona kontynuowała rozmowę z panem Winterem. Czy teraz mógłby istnieć jakikolwiek powód, dla którego miałaby się nie zgodzić?
Przyjęła jego ramię, choć z pewną dozą ostrożności, nie będąc pewną, czy dobrze postępuje. Nie wiedziała niestety, w jaki sposób powinna odmówić, dlatego podążała tuż obok mężczyzny, ostrożnie rozglądając się wokół. Powinni udać się w przeciwnym kierunku, przecież później zamierzała wrócić do domu. Zatrzymała się więc i uprzejmie spojrzała w oczy Sebastiana. – Możemy udać się jednak w tę stronę? – Nie była pewna, czy powinna narzucać cel spaceru, którego nie była pomysłodawcą, czy w ogóle mieści się to w granicach dobrego wychowania. Dłonią wskazała tę część, z której przybył mężczyzna. – Te alejki są o wiele ładniejsze, od razu widać, że ktoś odwiedza tutejsze groby – dodała, poniekąd argumentując swoją propozycję. - Słyszał pan, co mówią o tym cmentarzu?- Nigdy nie wiedziała, czy powinna sięgać po uprzejmości, choć wydawało jej się, że różnica wieku, jaka dzieliła ją oraz Sebastiana, tego wymagała. Miała nadzieję, że nie popełniła żadnej gafy. Wciąż jednak pragnęła przekonać do swojego pomysłu Wintera.

Nie docierało do niego, że młoda panienka może odwracać wzrok i poszukiwać kogoś innego, ślepo wierzył w to, że jest nim równie zainteresowana, co on nią. Zresztą, jak mogłaby nie być? Stał przed nią przystojny czarodziej, posiadający klasę i sakiewkę pełną galeonów, co wprawne oko mogłoby szybko ocenić, spostrzegając choćby jakość jego szaty. Również fechtunek, chociaż nazwany prze Jean zapomnianą sztuką, nie był hobby dla plebsu. Sebastian dumne wypiął pierś i starał się nie brzmieć na urażonego, gdy odpowiadał młódce.
- Nie mogłaby panienka mylić się bardziej – odparł z werwą, spoglądając na jej piękną twarz, gdy tak wędrowali ramię w ramię – Szermierka nigdy nie była tak popularna, organizuje się nawet kilka turniejów w roku, na które przybywają prawdziwe tłumy. Nieskromnie dodam, że zdarzyło mi się wygrać kilka z nich – kłamał jak z nut, lecz nie musiała o tym wiedzieć; zwłaszcza, że nie interesowała się wspomnianą dyscypliną.
Zmianę kierunku spaceru przywitał bez mrugnięcia okiem. Podążanie bardziej urodziwą ścieżką zdecydowanie mu się spodobało, nie chciał przecież wędrować z niewiastą pomiędzy pustymi, brzydkimi i zaniedbanymi grobami. Teraz kroczyli alejką pomiędzy estetycznymi pomnikami i Winter był pewien, że mijają właśnie miejsca pochówku ludzi szanowanych. Sam chciałby kiedyś trafić do takiego, a wszystko wskazywało na to, że może spocząć razem z ukochaną mamusią. To nie o niej jednak myślał, robiąc krok za krokiem i nabierając oddech za oddechem.
- Czym się panna zajmuje, panno Desmond? – zapytał uprzejmie, gdy wyjawiła mu już swoje personalia.
Próbował przypomnieć sobie, czy w klubie dżentelmenów spotkał może jakiegoś Desmonda, lecz nazwisko nie wracało mu do głowy, a więc był niemal pewien, że słyszy je po raz pierwszy. O dziwo nie zastanawiał się teraz nad czystością krwi Jean, jakby nie miała ona żadnego znaczenia. Miała, lecz Sebastian zdawał się być zaślepiony.
- Słyszałem – potwierdził poważnym tonem – Proszę się nie obawiać, w razie czego w pojedynkach nie mam sobie równych, różdżka jest mi wyjątkowo posłuszna, niczym rapier – zaśmiał się z własnego żarciku i ucieszył z tego, jak przedstawił swoją osobę pannie Desmond. Na pewno była bliska zakochania się w nim, czuł to.