Wyspa Rzeźb

Powodzenie zaklęcia utwierdziło ją w przekonaniu, że w tym miejscu lepiej nie ryzykować i nie otwierać pierwszych drzwi, które na pozór wydadzą się atrakcyjne. Trzecie, ukryte wejście nagle zaczęło wyglądać podejrzenie i być może zamiast przejścia do cel kryło niemiłą niespodziankę, której pokonanie skradłoby im ceny czas. Zaklęła pod nosem - jakie to nieodpowiednie - gdy na przegubie swojego nadgarstka nie dostrzegła zegarka; cóż, w pośpiechu musiała o nim zapomnieć, a teraz nawet nie może się przekonać ile czasu spędzili już w środku - pozostawało mieć tylko nadzieję, że do wschodu słońca odnajdą i uwolnią przetrzymywanych, po czym znikną z tej wyspy. - Merlinie, niecały tuzin... - westchnęła zrezygnowana, nikła nadzieja na niepostrzeżone wymknięcie właśnie się ulotniła - jeśli nie znajdą innego wyjścia, z taką grupą bezbronnych czarodziejów przyjdzie im skonfrontować się ze strażnikami więzienia. -Za tymi ukrytymi drzwiami ktoś... lub coś się znajduje... Uważaj na siebie, Benjaminie - poinformowała mężczyznę zanim oddaliła się w kierunku dwóch cel. Przed wejściem w korytarz zatrzymała się jeszcze na chwilę, by werbalnie rzucić na siebie zaklęcie bąblogłowy - jeśli dzięki temu oddycha się pod wodą, być może bańka pozwoli jej przetrwać także ewentualną aktywację pułapki opartej na unieszkodliwiającym gazie. Dopiero po próbie rzucenia zaklęcia, weszła do środka - tak jak pokazywał wcześniejszy czar w korytarzu znajdowały się dwie cele; wiedziała także, że w środku ulokowano po pięć osób. Czy na pewno uwięzionych? Mogła mieć tylko nadzieję, że to żadna z kolejnych pułapek. Spróbowała dostać się w pobliże drzwi, by ostrożnie zobaczyć, kto znajduje się w środku celi - najpierw tej z lewej strony, następnie tej po prawej. Nie chciała zostać przy tym dostrzeżona, w końcu jeszcze tylko tego brakowało, by dziesięć uwięzionych osób zrobiło rumor, błagając o uwolnienie.

The member 'Josephine Fenwick' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 77

Zaklęcie Alexandra podziałało natychmiast na rozcięte dłonie Bertiego lecząc je, kojąc ból i ponownie umożliwiając utrzymanie w nich różdżki.

Benjamin dotarł do ostatniego, niezbadanego korytarza. Na jego końcu znajdowały się drzwi, takie same, jak w poprzednim korytarzu. Nie były ukryte żadnym zaklęciem, jednak tak jak wcześniej, klamka falowała dziwnie pod wpływem zaklęcia ujawniającego pułapki. Głos wzywający pomocy bezsprzecznie dobiegał zza drzwi. Klapa u góry, tak jak wcześniej była jedynym pewnym sposobem zajrzenia do środka.

Josephine poczuła jak powietrze wokół jej twarzy robi się... dziwne. Nie potrafiła jednak ocenić skutku zaklęcia, jeżeli jakaś bańka faktycznie powstała nie odcinała się w żaden wyraźny sposób od reszty powietrza. W celi po lewej, do której zajrzała zobaczyła czterech mężczyzn. Jeden z nich długowłosy. Oprócz nich w środku znajdowała się kobieta nieustannie krążąca po celi.
- Co? Kto tam? - Rzuciła w kierunku młodej aurorki, kiedy tylko klapa się uchyliła. Zdawała się jednak nikogo nie dostrzegać. Kiedy Josie podchodziła do drugiej celi usłyszała wołający stamtąd głos i uderzenia w drzwi.
- Halo? Jest tam kto? Jesteśmy tutaj, potrzebujemy pomocy! - Krzyczał kobiecy głos. Tuż przed klapą stała kobieta, starsza od panny Fenwick. Za nią znajdywały się jeszcze cztery osoby, ale Josie nie potrafiła powiedzieć o nich nic więcej, kobieta z przodu zasłaniała jej widok na resztę zamkniętych osób.

Magnolia usłyszała więcej głosów i kroki tuż za drzwiami. A także dźwięk unoszonej klapy. Nikogo jednak nie widziała. A sam odgłos był tak cichy, że zastanawiać się w ogóle mogła czy aby na pewno jej się nie przesłyszało.

|Na odpis macie 48 godzin.

Bertie, ponownie masz 100% żywotności.
Jeśli pojawi się potrzeba ponownie wkleję tabelkę z żywotnością (kiedy ktoś z was ją utraci)
Póki co prezentuję Wam mapkę obrazującą Wasze rozmieszczenie. Mam nadzieję, że jest wystarczająco czytelna, ale w razie wątpliwości, nie bójcie się pytać.

Mapka:

mapka większa

Dziesiąta kolejka.

Bańka? Jeśli tak to nie widoczna. Spróbowała wyczuć ją pod opuszkami palców,
jednak nie było czas na dokładniejszą analizę - być może pomoże przy aktywacji pułapki, być może nie. Musiała ruszać dalej, nie zastanawiając się nad prawidłowością poprzednich kroków, nie zastanawiając się nad tym, co napotkał Ben i jak radzi sobie Alex z Bertim. - Ciszej, proszę. Jesteśmy tutaj, by was uwolnić, ale wasze krzyki nie sprowadzą na nas niczego dobrego. Jesteście ranni? - starała się uspokoić kobietę, która robiła aż tyle hałasu, jednocześnie szacując ile osób znajduje się w celach. Nie mogła im się przyjrzeć, czasami wydawało się, że jest ich więcej niż przed chwilą... Jedno było pewne - zbyt wielu, by spróbować narzucić na nich bańkę, zbyt wielu, by szybko się wyślizgnąć i uniknąć zabezpieczeń. Wiedziała jednak, że musi wytłumaczyć im wszystkim, co wie i co planuje wykonać - najpierw prawa strona, później lewa... Gdy wszyscy będą na zewnątrz, wtedy pomyślą, jak stąd się wydostać. - Słuchajcie uważnie, wasze cele posiadają... pewne zabezpieczenia, dlatego nie mogę otworzyć drzwi, by was wypuścić - nawet nie próbowała wdawać się w szczegóły, jeśli pojawi się gaz to najpewniej zaszkodzi tylko osobom na korytarzu. - Przygotujcie się do wyjścia, a ja stworzę dla was bezpieczne wyjście przez ścianę, musicie się jednak śpieszyć... - tłumaczyła dalej łagodnym głosem, mając nadzieję, że nikt nie zbuntuje się przeciwko takiemu planowi, a sam pomysł okaże się na tyle dobry, by obejść zabezpieczenia. Dała im chwilę na zastosowanie się do poleceń - w taki sposób łatwiej i szybciej wydostaną się na korytarz. - Jeśli pojawi się gaz, pod żadnym pozorem go nie wdychacie i nie wychodźcie na korytarz. Porta Creare - zakreśliła różdżką obrys drzwi na ścianie, informując o gazie w ostatnim momencie, tak by nie poddali jej planu pod wątpliwość.

The member 'Josephine Fenwick' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 75

Na słowa Botta spojrzał na niego.
- Jesteśmy zespołem, robiłem tylko to, co należało - ze wzruszeniem ramionami odparł szeptem, nim nie przeniósł wzroku na ręce cukiernika. - Wydaje mi się, że wszystko powinno być już w porządku - stwierdził, dokonując pobieżnych oględzin. Wszystko wydawało się być całkowicie wygojone, toteż Alexander odstąpił od Bertiego i przeszedł na prawą stronę korytarza. Zatrzymał się tuż przed drzwiami do celi i wbił wzrok w klamkę. Nie mógł wejść tam tak po prostu, to wiedział. Jednak może był jakiś inny sposób, by wedrzeć się do środka?
Gdy Bertie wysunął propozycję Alexander przewrócił oczami (choć skoro stał plecami do towarzysza ten nie mógł tego dostrzec) i westchnął.
- To "bĄblogłowa", nie "bombloogłowa" - odwrócił się do Berta naśladując sposób w jaki ten wymówił nazwę zaklęcia i pokręcił głową. Wyraz jego twarzy zdradzał jednak, że nie był tak naprawdę poważny ze swoim pouczaniem. Poważny był natomiast w myślach, cały czas próbując wymyślić, jak do licha chcą wydostać się z więzienia. Ostatnio mieliśmy szczęście, pomyślał. I zamarł w miejscu. - No przecież! - rzucił pod nosem i wrócił pod drzwi na lewo, za którymi wcześniej zobaczył dzieci. - Przyszliśmy was uwolnić - powiedział do nich pokazując się w klapie, starając się brzmieć łagodnie, jak wtedy gdy miał na oddziale małych pacjentów. - Tylko nie róbcie zbyt wiele hałasu. Powiedzcie mi, czy macie w podłodze jakąś kratkę? A jeśli tak, to zmieścilibyście się w niej? - zapytał jeszcze, nim nie zerknął na cukiernika. - Jak uciekaliśmy z Tower po odbijaniu więźniów użyliśmy kanałów, by się wydostać z twierdzy - wyjaśnił krótko, acz wystarczająco jasno. - Dobra, szkoda czasu. Raz dwa i po krzyku, rzucamy te bąble - powiedział ściszając znów głos. Sam uniósł różdżkę i wykonał nią ruch wskazujący na swoją głowę.
- Bąblogłowa - wymruczał, mając nadzieję, że zaklęcie będzie równie skuteczne na suchym lądzie, co pod wodą.

The member 'Alexander Selwyn' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 97

Głuche kroki odbijały się echem od pustych ścian trzeciego, ostatniego, niewybranego początkowo korytarza. Benjamin szedł pewnie i jak najszybciej potrafił - każda sekunda opóźnienia mogła przynieść im zgubę bądź dać szansę na bezpieczne ewakuowanie się z Wyspy Rzeźb. Nie wiedział, co prawda, jeszcze jak mieli to osiągnąć, ale na razie koncentrował się na głosie dobiegającym z końca długiego pomieszczenia, na którego końcu zauważył kolejne drzwi. Dębowe, mocne, zdające się prowadzić do celi - ale czy nie mogła być to równie dobrze pułapka? Kroczył jednak w ich stronę zdecydowanie, uważnie nasłuchując dźwięków dobiegających zza drzwi. Zdawało mu się, że słyszał wołania jednej osoby, ale nie mógł być tego pewien. Postanowił więc zajrzeć do środka przez niewielką klapę w górnej części drzwi. Uniósł ją powoli, zerkając do wnętrza celi. - Jesteśmy tu, żeby wam pomóc, postaraj się nie hałasować - mruknął, chcąc zorientować się w sytuacji dziejącej się tuż za progiem, jeszcze zanim otworzy drzwi. Kto był, w jakim miejscu, czy w celi znajdowały się okna i inne wejścia; wszystko mogło być przydatne.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 96

Wzruszył ramionami na słowa Selwyna, bo i nie był to czas ani miejsce na dyskutowanie o tym, co powinni i czy wypada dziękować za pomoc. Uśmiechnął się tylko nieznacznie - jak to on - bo sytuacja robiła się nerwowa. Zazwyczaj reagował w podobny sposób, kiedy chodziło o coś zbyt poważnego, by mógł to wypierać i nie dostrzegać, jak w tej chwili.
Odetchnął patrząc na swoje ręce i wziął torbę, zawieszając ją zaraz na ramionach. Była dość ciężka, ale to głównie przez kamień, pozostałe rzeczy prawie nie zajmowały miejsca i nie ważyły. Sięgnął jedynie po swoją różdżkę, bo na szczęście faktycznie bez problemu poruszał w tej chwili obiema dłońmi.
- Niechaj będzie i tak.
Uśmiechnął się pod nosem na zwrócenie uwagi, choć wcale go to nie rozbawiło, kiedy pomyślał, że zaklęcie mogłoby się nie udać, lub wywołać coś nieprzewidzianego przez tak głupią pomyłkę. Na otwieranie podręczników jednak też jest to kiepski moment. Póki co ruszył pod drugie drzwi, by zajrzeć do środka, kiedy Selwyn postanowił odezwać się do dzieci i wypytać je o to, co jest w środku.
- Może spróbuję się do nich teleportować i rozejrzę? Byłaby szansa, że nie będzie trzeba otwierać drzwi.
Zasugerował po chwili, kiedy usłyszał wyjaśnienia dotyczące sposobu wychodzenia. Nie czekając na odpowiedź wrócił do Selwyna, postanawiając pomóc sobie zaklęciem na wypadek, gdyby wbrew temu, czego się dowiedzieli teleportacja miała być tu jednak utrudniona. Cóż, ostrożności nigdy za wiele, prawda?
- Abesio. - rzucił swoje zaklęcie w tej samej chwili co Sewlyn swoje i spróbował się teleportować do celi w której znajdowały się dzieci.

The member 'Bertie Bott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 75

Krzyki i hałas były jedynym, co jej pozostało. Nie miała swojej różdżki, pozostali też ich zapewne nie mieli, więc jakakolwiek obrona stanowiła dla niej nie lada wyzwanie. Nie chciała panikować, ale instynkt przetrwania torował drogę adrenalinie, by krążyła w żyłach, nadając jej ruchom nieco większej gwałtowności i nieskładności; by rozszerzyła struny głosowe i pozwoliła jej wołać o pomoc z determinacją, która miała rozgrzać iskrę nadziei do formy płomyka. Teraz jednak musiała się powstrzymać – posłuchać polecenia, które miało sens, ale… chwila. Jaka trucizna?!
Zbladła. Mimowolnie jej wzrok uciekł w stronę bliźniaczek, które wciąż siedziały pod ścianą.
Zawinęła za uszy czarne włosy, słuchając dokładnie głosu. Krzyk ucichł, by ustąpić miejsca drobnym, może nieco przygłuszonym dźwiękom. Musieli się spieszyć – paradoksalnie nie mieli dokąd, bo wciąż tkwili w tym samym miejscu bez ani grama możliwości wyjścia. Magia strzegąca tego miejsca była magią przedziwną – istniejącą, ale jednak nieobecną. Czerń, którą Magnolia zobaczyła po drugiej stronie otwierającej się klapki, wywołała u niej falę dreszczy, która popłynęła od karku aż po same pięty.
- No dobrze – odpowiedziała, nie zerkając w stronę pustego prostokąta wyciętego w drzwiach. – Mogę coś zrobić, żeby ci pomóc? Nie posiadamy różdżek, mamy dość ograniczone ruchy. – serce biło jej niepokojąco szybko. – O jakich zabezpieczeniach mówisz?
Nie wiedziała, ale bardzo wiedzieć chciała. Bała się sama wykonać (teraz) jakikolwiek krok związany z odnajdywaniem wyjścia, bo każdy fałszywy ruch mógł grozić czymś nieprzyjemnym, niespodziewanym i na pewno groźnym, ale musiała spróbować. Wyciągnęła więc dłonie w stronę zachodniej ściany celi, mając złudną nadzieję na to, że znajdzie absolutnie cokolwiek, co mogłoby im pomóc. Może obluzowany kamień, wyryty znak, runę, rysunek tańczących na łącze niebieskich krów, naprawdę cokolwiek.

The member 'Magnolia Cresswell' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 40

Wyczarowane przez Josephine drzwi faktycznie pojawiły się na miejscu. Magnolia jednak ich nie widziała. W zamkniętej celi ściana była równie gładka jak przed momentem. Nie było żadnych run, żadnych wskazówek, nic co mogłoby pomóc w wydostaniu się.
- Może klamka? - Zasugerował jeden z współwięźniów.
Alexander poczuł, jak coś pojawia się wokół jego twarzy, uczucie jednak szybko znikło. Bańka powietrza na tle powietrza niespecjalnie się odróżniała.
- Nie ma żadnej kratki, proszę pana - odpowiedział Selwynowi jeden z malców starając się zachować poważny i rzeczowy ton, choć uzdrowiciel bez problemu rozpoznał, że chłopak jeszcze niedawno temu musiał płakać.
Zaklęcie Bertiego zdawało się działać. Charakterystyczny ucisk w żołądku, lekkie mdłości towarzyszące teleportacji pojawiły się zaraz po wybrzmieniu inkantacji. Jednakże nagle Bott poczuł się jakby coś uderzyło go w głowę niezwykle mocno, nogi się pod nim ugięły i wylądował na ziemi. Nic mu nie było. Wyglądało na to, że wszelkie pojawianie się na terenie zamku było niemożliwe, niezależnie of tego, skąd następowała deportacja.
Przez kratę Benjamin dostrzegł w celi jednego, młodego mężczyznę. Wzrostem dorównywał niemalże Wrightowi. Oprócz niego w środku nie było nikogo więcej.
- O rajuśku! Benjamin Wright! TEN Benjamin Wright! Na odwłok sklątki, chłopaki mi nie uwierzą. Przyszedł mnie uwolnić BENJAMIN WRIGHT!

|Macie 48 godzin na odpis.

MAPA:

Jedenasta kolejka.

Benjamin gładko rozsunął drewniane drzwiczki, odsłaniające wąskie okienko, pozwalające zerknąć do środka celi. Uważnie nasłuchiwał odgłosów zza swoich pleców, jak i słabego echa, dobiegającego z reszty korytarzy - musiał zachować stałą czujność, nie dając rozproszyć się rozpościerającym się pomiędzy kratami widokiem. Dość...ograniczonym, bowiem większość celi zajmowała podekscytowana twarz barczystego młodzieńca, wyraźnie zachwyconego niespodziewanym spotkaniem ze swoim miotlarskim idolem. Gwałtowna reakcja więźnia nieco zbiła Benjamina z tropu: był aż tak rozpoznawalny, że nawet w kryzysowych, więziennych warunkach, wzbudzał w fanach tak radosne uczucia? Gdyby jego głowy nie zaprzątało nerwowe szukanie wyjścia z sytuacji, zapewne uśmiechnąłby się przyjaźnie, lecz zamiast tego jego usta wykrzywiły się w jakimś uprzejmym tiku.
- Tak, będziesz miał wspaniałą historię do opowiedzenia - mruknął jedynie, upewniając się, że w celi znajduje się tylko jedna osoba. - Dlaczego zamknęli cię samego? Pamiętasz może jak wygląda reszta więzienia? Gdzie znajdują się strażnicy? Każda informacja byłaby przydatna - mówił cicho, ale zdecydowanie, robiąc krok do tyłu. Przez chwilę rozważał otworzenie drzwi i narażenie się na działanie trującego gazu, ale nie wiedział o tym jak daleko sięgałaby trująca chmura i czy w polu rażenia znaleźliby się także ludzie w innych odnogach korytarza. Postanowił więc na razie spróbować dostać się do środka przy pomocy wyczarowanych drzwi. - Porta Creare - mruknął, kierując różdżkę w bok, na ścianę celi, z nadzieją, że umożliwi to wydostanie się z niej nieznajomemu młodzieńcowi.