Niebieski las

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 36

Wydawało mu się, że zaklęcie się udało, więc poczuł się znów pewniej. Dopiero zadyszka przypomniała mu, w jak słabej kondycji był, być może powinien wziąć się za siebie w jakiś sposób? Zaledwie w takich chwilach odczuwał swoje braki, a chciał wspomóc przyjaciół najlepiej, jak potrafił. Wziął kilka głębszych oddechów, czując, jak chłód powietrza wtłacza się w jego ciało. – Ależ wieje… - mruknął pod nosem, bardziej do siebie, niż do reszty. Zaczynał powoli się obawiać, że w takim tempie prędzej zamarzną, niż spotkają się z nieznajomymi.
Głos Keata przyciągnął jego uwagę i natychmiast Julien pokiwał głową, zerkając w kierunku wspomnianego drzewa, a potem wychylając się zza gałęzi, aby mieć lepszy widok. – To blisko miejsca, w którym wcześniej spostrzegłem te kilka osób – dodał, próbując analizować obszar, lecz nikogo tam nie było. Być może przeciwnicy próbowali jakichś zaklęć niewidzialności? Przez chwilę chciał się nawet zapytać, cóż to mogły być za przedmioty i czy mogą się wiązać z takim skutkiem, bo przecież mogło być to właściwie wszystko, a z takimi czarami czasem nie warto było ryzykować, jednak zaraz potem padła propozycja Burroughsa. – Brzmi sensownie – przyznał, mając niewiele do dodania. Poczuł nieprzyjemny dreszcz strachu wspinający się po jego plecach. A może to zwykli wędrowcy? Może to żadni wrogowie? Naiwnie starał się uspokajać w myślach. Zerknął jeszcze dookoła, a potem wziął głęboki oddech i poprawił swój chwyt, jednocześnie ściskając różdżkę jak najmocniej. Najpierw spojrzał na Keata, a potem przez dłuższą chwilę przyglądał się Alexowi. Ostatecznie wypuścił powoli powietrze, a potem skierował różdżkę ponad leżącą kłodę, tam, gdzie poinstruował go wcześniej przyjaciel i podobnie tak jak on przysłonił twarz od gałęzi, jednocześnie spinając chyba wszystkie mięśnie ciała, aby być gotowym na możliwe twarde lądowanie. – Ascendio!

| Mapka przesłana na konto MG

The member 'Julien de Lapin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 40

Osiadły na ramionach ciemnego płaszcza śnieg zyskał odrobinę uwagi; tylko na krótką chwilę, choć nieodparte wrażenie, że i pogoda zdaje się dopasowywać do dziwacznego niepokoju przepływającego przez leśne ścieżki odznaczała się nerwowością gdzieś w dole żołądka. Świszczący wiatr krążył między drzewami, osiadał w naznaczonej jesienią roślinności i sprawnie urywał pojedyncze słowa, które czarownice rzucały między sobą.
Tarcza, którą Tatiana chciała ogarnąć najbliższą okolicę nie zadziałała; całe szczęście ta płynąca z różdżki Rookwood odgrodziła je, przynajmniej na jakiś czas.
Na moment podniosła spojrzenie na Sigrun; nader prędko jednak uwagę zaskarbiło sobie coś, co wkroczyło na leśny trakt; dwa nieduże stworzenia, leśne zwierzęta, małe niedźwiedzie.
Marszcząc lekko brwi przesunęła się delikatnie w prawo.
Gdzie teraz mogli być? Ci, kimkolwiek byli, choć podświadomie czuła, że nie jest to ktoś, kogo zaprosiłaby na kieliszek.
– Homenum revelio – znów uniesiona różdżka, znów wypowiedziana inkantacja.

ruch na mapie wysłany do MG

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 37

Tym razem Rookwood czuła, że zapanowała nad białą magią i zaklęcie zostało rzucone w pełni poprawnie, dzięki czemu opuściła barierę niewidzialności, która oddzielała ich od nieznajomych. To wcale jednak nie znaczyło, że same były nie do wykrycia. Doskonale wiedziała, że istniały różne sposoby. Same zresztą zaalarmowały o swojej obecności, gdy bardzo silna Duna pomknęła we wskazanym wcześniej przez Sigrun kierunku. Nieźle, pomyślała, lecz prędzej by sobie język odgryzła, niż w tej chwili szczerze pochwaliła Elvirę. Słyszała padającą z ust Tatiany inkantację, która dalą jej do myślenia - minęło kilka chwil, mogli się rozproszyć. Sama musiała wiedzieć gdzie ta trójka się znajduje i nie mogła czekać, aż przekaże jej to Dolohov. Trzeb było działać szybko. Uczyniła jeszcze kilka kroków i machnęła różdżka, czemu towarzyszył cichy głos, który mógł zginąć w zawodzeniu wiatru: - Homenum revelio.
Rozejrzała się i dostrzegła nieopodal dwa niewielkie niedźwiadki. To mogło oznaczać, że ich matka była w pobliżu. Jeszcze tego brakowało.

| ruch na pw MG

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 79

Widać determinacja popłacała, powtórzone po raz kolejny zaklęcie okazało się odznaczać niebywałą siłą i pomknęło w kierunku celu z cichym, acz wyraźnym świstem. Transmutacja nie należała do najprostszych dziedzin, a próby wpływania na większe obszary niosły za sobą dobitniejszą groźbę niepowodzenia - Elvira była z siebie dumna i nie miała wątpliwości, że zrobiła wrażenie także na Tatianie i Sigrun. Nawet jeżeli Rosjanka i to głupie babsko zapewne nigdy na głos podziwu nie okażą.
Szczerze, też by nie okazała. Zamiast spoczywać na laurach, należało skupić się na zadaniu; nigdy nie było się dość potężnym, zawsze dało się sięgnąć po więcej.
Poczuła na bladym policzku pierwsze płatki śniegu; na moment krótszy niż sekunda uniosła twarz ku niebu, ale jej uwagę błyskawicznie przykuło dostrzeżone kątem oka zainteresowanie obu kobiet. Powiodła wzrokiem do miejsca, na które patrzyły, dostrzegając wkraczające na trakt niedźwiedzie. Och, kurwa mać, nie miały na to czasu.
- Terracreato - szepnęła, wskazując różdżką na glebę między dwoma drzewami, zaraz nad jedną z dogorywających zielarek. Chciała z leśnej ziemi wytworzyć mur, który częściowo odgrodzi ich od ścieżki.

Ruch na mapie wysłany do MG

The member 'Elvira Multon' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 8

Wiatr i śnieg zdawały się wirować w powietrzu jeszcze szybciej, jeszcze bardziej przesłaniając widoczność tego, co otaczało obie grupy. Zagłuszał słowa, wył przeraźliwie, wdzierając się w uszy donośnym gwizdem, zaś pod ubraniam przeraźliwym, przenikającym do samych kości, chłodem.
Elvira, mimo wszelkich okoliczności, dostrzegła błysk magii uderzający w ziemię po drugiej stronie. Ta zatrzęsła się, a z wymierzonego punktu poczęła piętrzyć się moc przemieniająca podłoże na wyjątkowo dużym obszarze naznaczającym fakt, iż uzdrowicielka rzuciła z pełnią mocy oraz swoich umiejętności.
Trójka czarodziejów w ciągu tych kilku chwil posiadła mnóstwo informacji za sprawą Keata i sformułowała plan, który jednakowo szarpnął ich ramionami, ciągnąc w obranym kierunku. Dokładnie tę chwilę wybrała Sigrun, by poprawnie rzucić zaklęcie ujawniające ludzką obecność. Nie miała jednak dość czasu na zastanowienie się. Ledwie dostrzegła blaski trzech nadciągających sylwetek, kiedy Alexander, Julien oraz Keat przekroczyli bariery dwóch Salvio Hexia wyczarowanych tuż obok siebie, finalnie ujawniając swoją obecność. Cała trójka mknęła w stronę czarownic z impetem, który nie mógł ich w żaden sposób zatrzymać, nawet gdy Sigrun i Tatiana poruszały się. Wszystko trwało ułamki sekund, kilka urywanych w zimnie oddechów.
Wpierw Śmierciożerczyni, przemieszczając się, wprawdzie uniknęła zderzenia z Julienem, który sprawnie zatrzymał się na krawędzi wyczarowanych ruchomych piasków, to zaraz wpadł na nią Alexander, boleśnie zwalając czarownicę z nóg. Zderzenie odbiło się na nich obojgu tak samo, choć to czarodziej zdawał się być górą, leżąc na Rookwood. Ból rozszedł się promieniście, na moment paraliżując ich, uniemożliwiając po sięgnięcie po jakiekolwiek zaklęcie. Mogli jedynie sięgnąć po siłę własnych mięśni, posyłając sobie mordercze spojrzenia.
Tatiana, wycofując się zza drzewa, za którym się ukrywała, także nie miała szczęścia. Machnęła różdżką, lecz żadna z sylwetek, nawet tych należących do jej towarzyszek, nie rozjaśniła się. Rzucaną inkantację zagłuszyło zderzenie z obcym przedmiotem. Keat wpadł na czarownicę, absolutnie nie spodziewając się takiego zagrania. Wychyliła się zza konaru dokładnie wtedy, gdy zbliżał się ku końcowi swojej wędrówki. Impetem działającego Ascendio powalił Tatianę, całym sobą napierając na jej ciało, ponosząc tego konsekwencje. Oboje odczuwali ból, Dolohov w głównie w prawym ramieniu, zaś Burroughs w klatce piersiowej, gdy leżeli na sobie, nie mogąc skorzystać z magii. W tej samej chwili Keat był w stanie dostrzec, że czarownicę otaczało coś, co czyniło jej sylwetkę mniej wyraźną, jakby rozmytą. Jedynymi, którzy cało wyszli z tej sytuacji, byli Elvira, której kolejna próba transmutacji podłoża okazała się całkowitym fiaskiem, oraz Julien stojący kilka kroków przed nią.
Nikt nie spostrzegł, jak ciała dwóch nieprzytomnych zielarek wchłonęła zaklęta ziemia. Nikt także nie zainteresował się niedźwiadkami stojącymi na krawędzi ruchomych piasków w oddali, najwyraźniej próbującymi dotrzeć do swojego legowiska. Jedynie chłód zdawał się doskwierać coraz bardziej i coraz mocniej, niechybnie zwiastując – potencjalnie – poważniejsze konsekwencje.

Alexander, Keat, Sigrun, Tatiana znajdujecie się w bezpośrednim starciu i nie możecie rzucać zaklęć tak długo, jak nie zajmiecie pozycji pozwalających wam na to.
Wszyscy od tej pory nie istnieje żadna możliwość ukrycia swoich ruchów. Wszystkie podejmowane akcje pozostają jawne dla przeciwników.

| Czas na odpis wynosi 24 godziny.
Rycerze odpisują w tym temacie.
Zakonnicy odpisują w tym temacie.

Tatiana - Evanescentio (4/5)
Alexander - Magicus Extremos (4/6): +19 do rzutów na zaklęcia dla Keata i Juliena; zaklęcie
Sigrun - Salvio Hexia

Żywotność:

Dobrowolne opuszczenie mapy (wyjście poza jej krawędź) jest jednoznaczne z opuszczeniem pojedynku.

Tego się nie spodziewała. W żadnym wypadku. W chwili rzucania zaklęcia, aby zorientować się, gdzie znajdują się nieznajomi - oni pędzili już w ich stronę tak szybko, że nie było szansy na to, by czarownice jakkolwiek mogły zareagować. Nagle wyłonili się z półmroku i nadciągającej najwyraźniej wichury. Zanim Sigrun zdążyła machnąć różdżką, to poczuła, że ktoś na nią wpada. Dość boleśnie.
Siła uderzenia popchnęła ją do tyłu i powaliła na zimną ziemię. Zorientowała się, że leży na niej mężczyzna - bardzo wysoki, lecz chudy. Przygwoździł ją do ziemi.
A gdy spojrzała na jego twarz, w brązowych oczach Sigrun rozbłysła czysta chęć mordu.
- TO ZNOWU TY, ALEXANDER, KURWO ZDRADZIECKA - wrzasnęła jedynie mu prosto w twarz. Jakim cudem ten zdrajca krwi wciąż żył? Na Merlina.
Palce miała zaciśnięte na cisowej różdżce. Nie mogła rzucić żadnego zaklęcia, poruszyć nią w żaden sposób, aby jednak się zdematerializować nie musiała tego robić. Niepotrzebne było żadne zaklęcie. Skupiła się na tym, aby zmusić swoje ciało do dematerializacji, przemiany w strzęp czarnej mgły, na umiejętności, którą posiadła dzięki Czarnemu Panu. Wtedy, jako gaz, niematerialny obłok mogłaby wymknąć się spod cielska zdrajcy własnej krwi.

| rzucam na mgłę :/

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 3

Furkot wiatru wdzierał się w uszy, śnieg tańczył przed oczyma, tworząc z lasu biało-błękitną plamę, zimno zaglądało pod miotane wichrem połacie płaszcza; była przyzwyczajona do chłodu, ale niepokój przebiegający po paciorkach kręgosłupa był czymś innym niż zwyczajnym, zlodowaciałym dreszczem. Nieważne były już ciała zielarek, dwa niedźwiadki wkraczające na ścieżkę też traciły uwagę Rosjanki; światło mające ukazać obecność sylwetek nie rozbłysło, na co Dolohov zdążyła jedynie wywrócić oczami.
Podobne słowa płynące z ust Rookwood porwał wiatr; Tatiana nie miała możliwości posłać blondynce nawet porozumiewawczego spojrzenia, bo... no właśnie.
Równie prędko stawiając stopę w prawą stronę, równie szybko zachwiała się po zderzeniu – stratowaniu – z czymś.
Kimś.
Ciało z impetem osunęło się w tył, plecy boleśnie spotkały się z ziemią; zlodowaciałą, twardą, zimną. Z ust kobiety wydostało się ciężkie westchnięcie, wirujący od śniegu świat na moment zaszedł czernią, myśli wyłączyły na moment, a wzdłuż ramienia rozciągnął się ból.
Rozchylając usta zamrugała kilkukrotnie, chcąc przywrócić sobie samej wizje, w międzyczasie mamrocząc ciche, ruskie przekleństwo.
Ułamki sekund, kilka uderzeń serca – otępienie nie trwało długo; zdała sobie sprawę, że ciało wciąż na niej leży, wgniata ją w ziemię, a machnięcie różdżką w tamtej chwili jest niemożliwe.
Podniosła spojrzenie na jego twarz – jego, kimkolwiek był, choć w każdym skrawku ciała czuła, że nikim kogo chciałaby poznać – nader prędko decydując się zacząć pod nim wierzgać, próbując wysunąć się spod jego ciała.
Krzyk – wrzask – Rookwood, dobitny i jednoznaczny utwierdził ją jedynie w działaniu.
– Złaź ze mnie, ublyudok – wysyczane z wyraźną irytacją. Zamknięta w uścisku jego ciała ręka uniemożliwiała jakikolwiek cios; zacisnęła palce na materiale odziewającym klatkę piersiową, w międzyczasie próbując go z siebie zrzucić.

rzut na sprawność

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 73

Może to mróz, może świst lodowatego wiatru w uszach odebrały Elvirze szansę na właściwe skupienie. Choć zaklęcie wypowiedziała dobrze, uzbrojona w odpowiednią ilość woli, nieprawidłowo ukierunkowała moc i nie była w stanie zmusić ziemi do pracy na jej rozkaz. W głowie ją zamroczyło, przez śnieżną zawieruchą przeniknął zapach starego mięsa... i piasku. Poprzedni czar odniósł efekt z pełną mocą, przemieniając sporą część otaczającego ich lasu w niebezpieczną pustynię. Śnieg na pustyni, co za pieprzona ironia.
Odwróciła się w stronę towarzyszek, czekając na polecenie, wskazówkę, plan. Okazało się jednak, że niespodziewane okoliczności dopiero rozpoczynały mącić im w zadaniu; trójka czarodziejów, pojawiająca się znikąd i z ogromną prędkością, wprawiła Elvirę w osłupienie. Całe szczęście, ona uniknęła zderzenia. Ani Rookwood ani Dolohov nie zdołały się osłonić, ale sądząc po wrzaskach i szarpaninie, nie potrzebowały pomocy. Jeszcze nie.
Musiała działać szybko. Nie dała sobie szansy zbyt długo przyglądać się walającym po ziemi sylwetkom; uniosła brodę i ze złudnym spokojem spojrzała na ostatniego, stojącego na nogach wroga. Blade usta wygięła w skromny uśmiech.
Nie radość, a nienawiść rozgrzewała zimne serca.
- Lapifors - szepnęła, celując w stojącego chłopaczka (teraz Zakon walczył dziećmi?).
Różdżkę trzymała pewnie, licząc na efekt, lecz wycofała się przy tym profilaktycznie, by zachować dystans.

jedna kratka lewo-dół, tam pod drzewo, jeżeli mogę