Oranżeria

Ponownie Ollivander zaskoczył go mocną tarczą, z łatwością pochłaniającą ognistą kulę. Używał silnej, wytrzymałej magii - nie tyle, ile jego własne zaklęcia były słabe, co spotkały się po prostu z potężną przeszkodą. Należał mu się za to pewien honor, w prawdziwym pojedynku tak dobra defensywa mogła nie tylko przesądzić o wyniku pojedynku, ale również uratować życie. Tym razem wzbogaconym także o udany atak; zaklęcie cięło Avery'ego prosto w pierś (był szaleńcem czy masochistą?), przez co jego dłonie zaniosły się niekontrolowanym drżeniem i choć ciężko było mu trzymać różdżkę, skrupulatnie próbował wycelować nią w Ulyssesa.
-Drętwota - wypowiedział wyraźnie, oczekując efektu,

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 83

Wiedział, że jego urok znowu okazał się bezbłędny i że sięgnie celu, jeśli tylko Ollivander znowu nie popisze się równie znakomitą obroną; nie zamierzał mu tego ułatwiać, więc raz jeszcze podniósł różdżkę (starając się bezskutecznie opanować trzęsące się dłonie) i kierował ją wprost na Ulyssesa.
-Orbis - wypowiedział wyraźnie, lekko, staranną inkantacją chcąc zniwelować chwilowe braki w utrzymaniu odpowiedniej celności.

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 5

Ochota, z jaką Samael przyjmował na siebie nieliczne udane zaklęcia Ollivandera była zaskakująca, ale z drugiej strony dawała mu nieco inne możliwości. Ewentualnie można było założyć, że stawał na wysokości zadania, sprawdzając, jak skuteczne mogą być próby ciskania uroków, równocześnie będąc pod wpływem innych. Drętwota, ze świstem zmniejszająca odległość dzielącą mężczyzn, wcale nie wydawała się słabsza. Nie pozostawało nic innego niż kolejna próba obrony. Ulysses nie chciał ryzykować zwykłego Protego. Może Avery był na jakichś tajemniczych prochach, skoro świetliste smugi były dziś tak jasne? Czary potrafiły idealnie dopasowywać się do stanu emocjonalnego.
- Protego Maxima - miejmy nadzieję, że tarcza nie miała być tą ostatnią w starciu.

The member 'Ulysses Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 9

Tym razem był zwyczajnie szybszy; tarcza tworząca się pod dyktando Ollivandera nie zdążyła do końca się zasklepić, a mocny promień zaklęcia przemkną nieco ponad błyszczącą barierą, bez trudu ją przenikając i niwecząc cały defensywny czar. Avery spokojnie obserwował, wciąż z różdżką w gotowości (nie wyzbył się nawyków, nakazujących pozostać czujnym), jak Ulysses zostaje ugodzony prosto w pierś i pod wpływem czaru nieprzytomny osuwa się na ziemię. Nie zwlekając dłużej podszedł do jego bezwładnego ciała, najpierw delikatnie badając go palcami, sprawdzając, czy upadek nie spowodował jakiegoś urazu głowy - miał wyjątkowe szczęście, padając wcale niedaleko od kamiennego muru otaczającego sadzawkę.
-Renervate - mruknął, celując w Ollivandera różdżką, tym razem po to, aby mu pomóc. Podniósł go do pozycji półsiedzącej, opierając plecy mężczyzny o rant oczka i czekając, aż ten zadeklaruje, że już czuje się lepiej. Wiedział, że powinna minąć chwila, nim jego czar zacznie działać i kolejna, nim Ulysses dojdzie do siebie w pełni. Satysfakcję ze zwycięstwa psuła Avery'emu świadomość, że nieco przesadził, nie miał bowiem na celu doprowadzenie przeciwnika do omdlenia. Nadto, kojarzyło mu się, że Ollivander cierpi na przypadłość, która dręczyła również jego matkę - nie powinien absolutnie więc dopuścić do tego podczas przyjacielskiej rywalizacji.
-Potrzebujesz eliksirów? - spytał rzeczowo, odkładając kurtuazyjne podziękowanie za godną i dobrą walkę na później. Jego akurat nie chciał mieć na sumieniu, zresztą, na Salazara, był przecież uzdrowicielem i powinien w takim wypadku zadbać o niego. Nie czekał więc na odpowiedź, klasyfikując pytanie jako retoryczne: klaśnięciem przywołał Węgiełka, który natychmiastowo przyniósł mu odpowiednie medykamenty. Odkorkowane buteleczki Avery podał Ulyssesowi, zachęcając, by zażył już idealnie wymierzone porcje. Nie podałby mu trucizny, ale ciekawe, na ile ufał mu Ollivander.

Różdżka drgnęła mu w dłoni alarmująco, jak tylko zaklęcie zderzyło się z tworzoną tarczą, a jej ślad rozmył się w powietrzu, zanikając razem ze świadomością Ulyssesa. Szczerze powiedziawszy była to opcja wygodniejsza psychicznie - zdrętwiałe ciało nie mieściło się w żaden sposób w kręgu doznań przyjemnych. Ledwo zdążył więc zanotować swoją porażkę, kiedy, jeszcze bez świadomego bólu, wylądował na ziemi. Wybudzając się pod komendą sprawnego zaklęcia Samaela, skrzywił się mimowolnie, aczkolwiek nie skrajnie boleśnie. Odrętwiałe kończyny poddawały się niespiesznie poprawionemu krążeniu, czemu towarzyszyło wszechobecne uczucie mrowienia. Zdusił kaszel, przykładając odruchowo zaciśniętą pięść do ust, ale pokręcił przecząco głową na pytanie o eliksiry. Choć Ondyna postanowiła puścić mu znów figlarne oczko, wycofała się równie prędko, pozostawiając po sobie tylko irytujące drapanie w gardle. Wiedział z doświadczenia, że nie było sensu przyjmować specjalnych wywarów, kiedy objawy nie były niepokojące i o ile nie podejrzewał Avery'ego o złe zamiary, bo nie miał ku temu absolutnie żadnych powodów - był mu nawet wdzięczny za tak szybką i świadomą pomoc - o tyle był w temacie ziołowych specyfików dosyć uwrażliwiony. Każdy pacjent miał swoje własne remedium, a subtelne różnice mogły zadziałać nie do końca tak, jak się oczekiwało. Pamiętał, o losie, jak testował swoje mieszanki pierwszy raz, tuż po ujawnieniu czarodziejskich zdolności.
- Wystarczy tymianek z olejkiem anyżowym - zapewnił, rozluźniając palce dłoni, które zacisnęły się boleśnie na różdżce. - W ostateczności korzeń prawoślazu. O ile nie masz nic przeciwko mojemu towarzystwu jeszcze przez chwilę - dodał, nieco zmienionym przez klątwę głosem, nie spiesząc się przesadnie ze wstawaniem, dopóki wszystko nie wróciło do normy. Wtedy tez podniósł się, zerkając przelotnie na swoją szatę, na którą cmoknął z niezadowoleniem i rzucił szybkie Chłoszczyść.
- Zasłużone zwycięstwo, twoja ofensywa robi wrażenie. Ostatnio nie miałeś tak dobrego tempa - uznał, wyprzedzając mężczyznę w pochwałach i przywołując z pamięci ostatni towarzyski pojedynek, jaki przyszło im stoczyć. - Chyba czas na powrót do klubu, czuję że wypadam z rytmu - przyznał, dosyć ochoczo przyjmując myśl o ponownym uczestnictwie, choć ostatnim razem musiał zrezygnować, gnębiony serią ataków choroby, zgrywającej się w czasie z paroma niepowodzeniami na polu prywatnym.

(ztx2 i idziemy gdzieś indziej, czy herbatkujemy na prawilnym murku? :>)