First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Teoretycznie wszystko poszło elegancko. Nie uświadczyliśmy wybuchu magii wraz z moim zaklęciem, co więcej, te okazało się być wyjątkowo silne. Tak silne, że wprawiła Craiga w stan całkiem sporego uspokojenia, ale nie tylko. Chwilę później czułem już, jak potężna moc kumuluje się w różdżce oraz impulsem przechodzi przez całe moje ciało. Obawiałem się tego, co to mogło oznaczać. Zdążyłem tylko zerknąć pytająco na stojących nieopodal Rycerzy nim obraz się zamazał. Mrugałem intensywnie, chcąc przywrócić zdolność widzenia, ale nie udawało mi się to. I to nie było akurat w tej chwili konieczne, choć trudno było mi ocenić czy zaklęcie na pewno się udało. Burke nigdzie się nie ruszał, ja też nie, więc wycelowanie w niego zaklęciem nie należało do trudnych. Postanowiłem zatem kontynuować próby leczenia.
- Paxo Horribilis – powtórzyłem inkantację, wiedząc, że nawet jeśli uspokojenie przyszło na mężczyznę, to nie w tak dużym stopniu jakim bym tego oczekiwał. Jednak to były tylko moje przypuszczenia, bo tak naprawdę niewiele widziałem. Zamazany obraz dopiero zaczął się wyostrzać. Z kolei szanse, że i tym razem mi się uda, były niewielkie, ale zamierzałem mimo wszystko postawić wszystko na jedną kartę.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 5

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Niestety musiał nadejść moment, w którym coś by się nie udało. Jeszcze o tym nie wiedziałem, wiedziałem tylko, że czułem magię w dłoni. Dopiero po krótkiej chwili obraz wyostrzył się na tyle, bym dostrzegł, że z mojego marnego, wątłego promienia nic nie będzie. Nie porażki się jednak bałem, najgorszym było wystawienie się na działanie wstrętnych anomalii. Na szczęście, które do tej pory dopisywało mi całkiem nieźle, tym razem obyło się bez większych niespodzianek. Magia jakby zaczęła się wreszcie uspokajać, a to dobrze wróżyło na kolejne mniej lub bardziej udane próby uzdrawiania Śmierciożerców
- Paxo Horribilis – powiedziałem ponownie, nie poddając się. Wiedziałem niby, że mogłem dokonać tego samego w większej ilości słabszych zaklęć, ale chciałem jeszcze spróbować tego silniejszego, bo mogłoby to skutecznie zamknąć ten temat. I mógłbym wtedy przejść do leczenia stłuczeń, a potem kuzyna. I jakoś by się to naprostowało. Ale jeśli teraz miałoby się nie udać, to postanowiłem, że pójdę drogą naokoło, nawet jeśli to niestety zwiększało prawdopodobieństwo występowania magicznych wybuchów. Z drugiej strony próbowanie w nieskończoność rzucenie tego samego zaklęcia także nie było rozsądnym pomysłem.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 31

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Niestety to nadal nie to, co chciałem osiągnąć. Promień zaklęcia oczywiście był już silniejszy, ale nadal dostatecznie słaby, by nie uspokoić Craiga wystarczająco mocno. Nie byłem zadowolony, nigdy nie byłem, kiedy chodziło o własne porażki, zwłaszcza te dotyczące leczenia. Musiałem się jednak uzbroić w cierpliwość. Była przecież dobra strona medalu, bo nie wywołałem za to kolejnych anomalii, a to można było śmiało zakwalifikować do kolejnych sukcesów. Tak, starałem się widzieć pozytyw w otoczeniu pesymistycznych wizji.
- Paxo Maxima – rzuciłem tym razem, nie oglądając się już za siebie. Ani poprzednie nieudolne próby, ani na możliwość wybuchu magii czy czegokolwiek innego. Skoro musiałem iść dookoła, to tak właśnie zamierzałem zrobić.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Niewiele brakowało, ale promień zaklęcia wciąż wyglądał na wątły, niedostatecznie silny, by zadziałać. Co dziwniejsze, bo przecież ten był prostszym urokiem, powinien mi się udać. Zmarszczyłem niezadowolony brwi i nawet istotny fakt braku anomalii nie pocieszył mojego ambitnego ducha. Zastanawiałem się co zrobiłem nie tak, po raz kolejny zresztą. Przecież wszystko wykonywałem poprawnie, nie wiedziałem więc gdzie znajdował się błąd. Za dużo ich było, a nie powinno, bo nie dość, że czas naglił, to jeszcze ryzyko wzrastało z każdym machnięciem różdżką. Niedopuszczalne.
- Paxo Maxima – powiedziałem znów, chcąc wreszcie zakończyć jeden z etapów. Do tego potrzebowałem dwóch zaklęć uspokajających. Drugie miało być słabsze i łatwiejsze, ale za to kończące problem zdrowia psychicznego Craiga. Skupiłem się więc jeszcze mocniej, choć wydawało mi się, że bardziej już się nie da.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 94

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Tym razem oczekiwałem na konkretny, wymierny efekt swoich starań. Tak, wręcz domagałem się, by magia wreszcie się mnie posłuchała. Trzy niepowodzenia to było już za dużo. Craig nie był tutaj sam, musiałem wreszcie zająć się też Morgothem, więc każda chwila frustracji była mi wyjątkowo nie na rękę. Dlatego wpatrywałem się w mężczyznę bardzo intensywnie, wręcz jakby mój wzrok miał sprawić, że uzdrawianie zakończy się sukcesem. Po chwili wiedziałem już, że tak faktycznie było. Niezwykle silny promień zaklęcia trafił w mężczyznę. Jeszcze tylko trochę.
- Paxo – powiedziałem tym razem. Wystarczyły już niewielkie poprawki, by Burke mógł się cieszyć całkowitym, błogim spokojem. Przestał się bać, myśleć o okrucieństwach Azkabanu, niewoli oraz innych nieprzyjemnych rzeczach jakich na pewno doświadczył. Już tak niewiele zostało, jeszcze tylko trochę i z pewnością ten koszmar pozostanie tylko wspomnieniem. Musiałem o to zadbać.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 17

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Znów chwila oczekiwania, która wydłuża się w nieskończoność, ale co dziwniejsze, nieskończoność się wreszcie kończy. I udaje się, naprawdę. Ostatni promień zaklęcia uspokajającego wnika w ciało Craiga, powodując powolniejsze bicie serca, rozluźnienie mięśni oraz błogi spokój. Chciałbym powiedzieć, że odetchnąłem z ulgą, ale to niestety nieprawda. W jednej chwili wszystko wydaje się być w porządku, a w drugiej ogarnia mnie dziwna słabość. Doświadczyłem jej już całkiem niedawno, więc od razu rozpoznałem skutki magicznej anomalii. Czarne plamy przed oczami zdawały się wirować, chwyciłem wolną ręką nasadę nosa i przymknąłem na chwilę powieki, chcąc dojść ze sobą do ładu. Dam sobie radę, muszę w to wierzyć.
- Episkey – powiedziałem na sam koniec, chcąc zniwelować stłuczenia mężczyzny. Na tym moja rola się zakończy. Powinien teraz dużo odpoczywać i przede wszystkim posilić się, bo wyglądał naprawdę okropnie, choć nie był uwięziony aż tak długo. W każdym razie moja rola powoli się kończyła.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 12

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Tak. Leczenie Craiga dobiegło końca. Nie mogłem nic więcej dla niego zrobić. Nie wiedziałem o niewielkiej migrenie, to i tak nie było w tej chwili priorytetem. Wystarczy, że czarodziej się trochę prześpi i problem sam zniknie. Musiałem teraz doprowadzić do porządku Morgotha, to było priorytetem. Obejrzałem raz jeszcze Śmierciożercę i po krótkim wywiadzie dowiedziałem się, że nic więcej mu nie dolegało. To dobrze. Wezwałem więc ponownie skrzata.
- Przygotuj dla lorda Burke sypialnię oraz znajdź mu porządne szaty, daj jeść i pić i połóż do łóżka. Następnie wyślij sowę do jego rodziny, by odebrali go jutro. Dziś nie ma sensu się tłuc – rozkazałem, zerkając na szlachcica. Z tego co wiedziałem, to jego krewni także udzielali się w Rycerzach Walpurgii, więc na pewno wypełniali swoje misje i nie zdołaliby zjawić się dzisiejszej nocy na Grimmauld Place. Zresztą, mężczyzna potrzebował teraz dużo odpoczynku, czarna magia oraz osłabienie zatruwały jego organizm. Poza tym przydałoby się więcej miejsca w gabinecie. A Craig nie będzie jedynym, którzy zostali dziś w Londynie.
- Cyneric jest u mnie, cały i zdrowy – powiedziałem do Morgotha, bo może chciałby to wiedzieć i może ta informacja napełni go nadzieją, nawet jeśli teraz cierpiał. – Paxo Horribilis – rzuciłem na kuzyna pełen nadziei, że nawet jeśli wieści nie okażą się wystarczające, to zaklęcie pomoże mu się uspokoić. On też na pewno swoje wycierpiał podczas pobytu w mrocznym więzieniu, musiałem mu więc pomóc uzdrowić psychikę.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 61

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Gdy tylko zaklęcie podziałało, Morgoth niczym wypływający na powierzchnię, zaczerpnął potężny łyk powietrza, czując, że płuca boleśnie się rozszerzyły, ale tym razem towarzyszyła temu świadomość, że już jego stan nie miał się pogorszyć. Klątwa Ondyny musiała ustąpić, a wraz z nią objawy zaciskających się palców dokoła jego szyi. Oczy, które zaszły mu łzami i mgłą wyłapały przed sobą znajomą twarz kuzyna i lekki, acz bolesny uśmiech pojawił się na ustach Yaxleya, który opadł na jeden z foteli, nie zamierzając z niego nigdy wstawać. Uspokajając gwałtowny oddech, obserwował jak uzdrowiciel robił co w jego mocy, by pomóc Burke'owi. Ten przybył z jakąś obcą kobietą - najwidoczniej Rycerze nie odpoczywali i ich szeregi się powiększyły. Najchętniej poszedłby spać, ale gdy wsłuchiwał się w powtarzane przez Lupusa zaklęcia, doszło do niego w pewnym momencie, że ten mówi prosto do niego. Cyneric, powtórzył w myślach imię kuzyna, zdając sobie sprawę on też brał w tym udział. Co prawda nie w samym Azkabanie, ale w pomocy przy ich powrocie. Słysząc to jedno imię, część dziwnej boleści i spięcia ulotniła się, a on mógł otwarcie przyznać, że Lupus miał rację. To go zdecydowanie pokrzepiło, choć mroki Azkabanu jeszcze miały mu towarzyszyć przez długi czas. Poczuł rozluźnienie i odetchnął ze spokojem. - Dziękuję - powiedział cicho, łapiąc Lupusa za przedramię i posyłając mu spojrzenie, z którego Black mógł wyczytać szczerą ulgę. Informując go o stanie zdrowia starszego Yaxleya, a także miejscu jego pobytu, oddał Morgothowi wielką przysługę. Nie chciał zajmować Blackom czasu, jednak wiedział, że w tym stanie nie było możliwości, by dzisiejszej nocy trafił jeszcze do Fenland. Musiał odczekać przynajmniej kilka godzin, a później już wspólnie z Cynericiem udać się do pałacu. Do domu. Miał nadzieję, że jego bliscy nie odczuli specjalnie ich nieobecności. Wszak była to tylko jedna noc. A dwójka Yaxleyów zawsze mogła powiedzieć, że wybrali się na polowanie. Bo przecież nikt nie miał zamiaru ich z tego rozliczać. Ani pytać.
[bylobrzydkobedzieladnie]