Stare magazyny

– Ja myślę – burknąłem. Jeszcze z tobą nie skończyłem, Sybillo, mówiła moja mina. Musiałem (i chciałem) znać powody jej obecności tutaj. Nie wierzyłem bowiem w aż tak dziwaczne zbiegi okoliczności. W moim zawodzie nikt w nie nie wierzył. Dobitnie wyraziłem swoją wątpliwość co do zwyczajnego spaceru, wcale nie ukrywając, że w to nie wierzę. Zareagowała tak, jak się tego spodziewałem, wierzgając jeszcze mocniej jak uparty, narwany koń, którego jeszcze nie zdążono ułożyć. Dalej zaprzeczała, sprowadzała to do oczywistości, jakiej ja, głupiec, rzekomo nie potrafiłem zrozumieć. Każde kolejne słowo wróżbitki coraz mocniej wytrącało mnie z równowagi.
– Nie wygląda pani na specjalnie zmartwioną – wtrąciłem w pewnym momencie, nie mogąc się powstrzymać, jednakże wróżbitka jak gdyby nigdy nic kontynuowała swoją tyradę. Miałem nieodparte wrażenie, że ta kobieta czerpie wręcz sadystyczną satysfakcję mogąc mnie obrazić, próbowała robić to nieustannie, podważając moje kompetencje. – Taka bystra czarownica jak pani nie zna innych sposobów poruszania się, niż własne nogi? – spytałem, krzywiąc się wyraźnie. Próbowała odwrócić kota ogonem, nie zamierzałem jej na to pozwolić. – Wszystko da się wyjaśnić – i liczę, że w końcu zdobędzie się panna na szczere wyjaśnienie.
Mogłem wyliczyć jej kilkanaście powodów, dla których nadchodziła z naprzeciwka. Zaklęcie Abesio, Ascendio, miotła, świstoklik, może zaryzykowała rozszczepieniem i mimo wszystko próbowała się teleportować? Nie wykluczałem żadnego scenariusza.
Sposób w jaki Sybilla Vablatsky drażniła moje nerwy było dla mnie jeszcze bardziej niepokojące niż trup, którego miałem w tamtym momencie za plecami. Zawsze panowałem nad nerwami, trzeba było naprawdę wiele, by zbić mnie z pantałyku i sprowokować do uniesienia głosu, różdżki, do ataku. Do widoku trupów zdążyłem przywyknąć, do kogoś takiego nie.
Powinienem był ugryźć się w język. Zrozumiałem to, gdy dotarł do mnie sens własnych, wypowiedzianych głośno słów. Sprowokowała mnie do nich swoją bezczelnością, zadartą wysoko brodą, zuchwałością, z którą spoglądała mi prosto w oczy jak mało kto. Dawno nie spotkałem na swojej drodze tak butnej kobiety. Sprowokowała mnie, ale to nie było żadne usprawiedliwienie. Zawsze trzymałem nerwy na wodzy, powinien był zrobić to także teraz.
Krwawe rumieńce, jakie rozlały się po bladych policzkach, wzbudziły we mnie dziwne poczucie winy. Moje słowa musiały uderzyć w czułą strunę, wyprowadziły wróżbitkę z równowagi, kobiecy głos ociekał od pogardy i jadu obficiej, niż kiedykolwiek wcześniej. Tym razem jednak w pełni na nie zasłużyłem, dlatego przyjąłem je w milczeniu, nie odpowiedziałem kolejnym atakiem na atak.
– Panno Vablatsky, proszę mi wybaczyć, nie chciałem panienki i panny daru urazić… – wtrąciłem się, próbując się wytłumaczyć, czułem wyrzuty sumienia i wewnętrzny przymus, aby wyprostować tę sytuację. Słowa, które padły z jej ust zabrzmiały jednak wzbudziły moją czujność. – Co według panny to niby wyjaśnia? – spytałem ostro.
Mogła oskarżyć mnie o napaść, jeśli takie miała życzenie, wytłumaczyłbym się z tego szybko i bardzo prosto. Pojawiła się, po raz drugi w przeciągu krótkiego odstępu czasu, na miejscu zbrodni, przy ognisku czarnej magii, miała powiązania z czarnoksiężnikami, była córką kobiety, którą wtrąciłem za mury Azkabanu, istniały wiec podstawy, aby przypuszczać, że z owymi przestępstwami mogła być powiązana. Ja to wiedziałem i ona także z pewnością także zdawała sobie z tego sprawę. Mimo wszystko wydawała się bystrą kobietą.
Poluzowałem uścisk palców, cofnąłem dłoń, pozwalając, aby się cofnęła, jeśli chciała. Nie w mojej naturze leżały pokazy siły, by udowodnić, że dominuję nad kobietą mężczyzną fizyczną, by poczuła się zagrożona, zapędzona w kozi róg. Sam uczyniłem krok w tył, zwiększając pomiędzy nami dystans, świadom, że jeśli spróbuje uciec, to i tak zdołam ją zatrzymać. Miałem nadzieję, że ona także to wie.
– Coś pani przede mną ukrywa, panno Vablatsky. – To było bardziej stwierdzenie faktu, niż pytanie. Nie mogłem oprzeć się temu wrażeniu odkąd pierwszy raz ją ujrzałem, a raczej od chwili, w której to ona pierwszy raz spojrzała na mnie. Wyglądała jakby zobaczyła ducha, jak to mówią mugole, bo w naszych kręgach spotkanie ducha nie było niczym zaskakującym.
Tylko co?
Podczas śledztwa w Parszywym Pasażerze i na statku, o którym wspomniała podczas przesłuchania wróżbitka, nie wyszedł na jaw jej związek z podejrzanymi. Ostatecznie zdawała się naprawdę jedynie wówczas śpiewać podczas nocnej swawoli i im śpiewać. Teraz sama, swoją obecnością tu i pełnymi tajemnicy słowami, ściągała na siebie mój wzrok i wątpliwości.

10 czerwca 56'

Wcale nie było tak, że marzyło mu się dostać po mordzie od Goyla. Spotkanie nie miało także związku z klubowym pojedynkiem, gdzie gdyby nie zasady przygarnąłby małego króliczka i z chęcią się nim zaopiekował. Głównym powodem była chęć opanowania podstawowych technik ataku oraz obrony, które będą znacznie efektywniejsze niżeli pijackie strzały na oślep. Rzadko przychodziło mu walczyć wręcz na poważnie, lecz nie wykluczał podobnej sposobności w przyszłości i skoro miał możliwość to wolał podejrzeć coś od przyjaciela.
Zjawił się w umówionym miejscu sporo przed czasem, albowiem musiał mieć chwilę na opróżnienie zawartości piersiówki. Nie zamierzał godzić się z porażką na trzeźwo i choć z pewnością ów dawka nie była w stanie go upić to mogła wprowadzić w lekki, przyjemny już stan. Był pewien, iż Caelan nie obrazi się nader bardzo – w końcu sam łoił ile zdrowie pozwalało.
Rozsiadając się na wąskiej ławce próbował sobie przypomnieć kiedy ostatni raz pojedynkował się na pięści. Biorąc pod uwagę, że jakiejś potyczki mógł nie pamiętać, to ostatnie co przychodziło mu na myśl było prawie, jeśli nie już, rok temu – rzecz jasna nie licząc okazjonalnych trafień prosto w gębę. Nie ukrywał sam przed sobą, iż było to dość zadziwiające, gdyż będąc jeszcze na wschodnich ziemiach dość często zdarzało mu się w podobnych awanturach uczestniczyć. Czyżby wydoroślał? Pozostawała też opcja, iż po prostu coraz skuteczniejsze korzystanie z czarnej magii znacznie go rozleniwiło.
-W końcu.- rzucił zerkając na zbliżającego się towarzysza, którego posępna mina jak zwykle mówiła to samo – czyli nic. Uniósł nieznacznie brew, a następnie dźwignął się na nogi częstując go kpiącym uśmiechem, który rozciągnął się od ucha do ucha. -Zrobiłem już lekką rozgrzewkę tak jak mi mówiłeś. Prawa, lewa i do dna.- zaśmiał się pod nosem wyciągając w jego kierunku metalowy pojemnik. Nie było tam już nader wiele, ale wciąż było czym nacieszyć oczy.
-Tylko nie odgryzaj się za nasz ostatni pojedynek mięśniaku, bo wyślę wyjca Twojej żonie.- zakpił nie mogąc się powstrzymać przed wrednym komentarzem jak zwykle wymierzonym w jego wybrankę. W zasadzie musiał go kiedyś spytać czy on tak na poważnie, czy już tylko z przyzwyczajenia.

Nie był szczególnie zdziwiony prośbą Macnaira - wszak jego umiejętności walki wręcz pozostawały wiele do życzenia. Miał go okazję oglądać kilka razy w akcji i o ile nie dał się jeszcze zabić, co było niewątpliwym sukcesem, to bez różdżki stawał się niemalże bezbronny. I choć zwykle mieli wystarczająco wiele czasu - czy miejsca - by spokojnie praktykować magię, już zwłaszcza teraz, gdy anomalie przestały utrudniać korzystanie z zaklęć, to przecież nie mógł mieć pewności, że kiedyś nie przyjdzie mu zawalczyć o swe zdrowie i życie tylko i wyłącznie pięściami. Z tego też powodu żeglarz bez dłuższego zastanowienia przystał na propozycję Drew, godząc się z faktem, że w trakcie jak zwykle nasłucha się przytyków, nieprzychylnych komentarzy pod adresem żony czy innych zaczepek. Pocieszał się jednak tym, że w końcu będzie mógł mu dać za to wszystko w mordę.
W okolice starych magazynów dotarł na piechotę, robiąc sobie krótki spacer od zacumowanego w porcie żaglowca - ostatnio coraz częściej zjawiał się ze swą łajbą u Traversów, tym razem nie miał jednak wyboru, musiał przybić do niepokojonego rebeliantami Londynu. Był pewien, że zjawia się na miejscu o czasie, więc gdy dostrzegł towarzysza, usłyszał jego powitanie, bez namysłu sięgnął po zegarek z dewizką, by sprawdzić godzinę. - Nie spóźniłem się - odpowiedział niewiele później, rzucając rozmówcy nieprzychylne spojrzenie zmrużonych oczu. Sięgnął po piersiówkę celem upicia łyku alkoholu; zdziwił się, że musi ją aż tak przechylać, że została jedynie resztka na samym dnie. - Widzę, że nie próżnowałeś - skwitował, odnosząc się zarówno do komentarza Macnaira, jak i faktu, że ewidentnie musiał się znieczulić. No cóż, może przeczuwał, że trening ten zakończy z kilkoma nowymi bliznami, siniakami... Ciekawe jak wyglądałby z krzywym, źle nastawionym nosem? Czy nadal miałby takie powodzenie u kobiet? - Za nasz ostatni pojedynek? Przecież wygrałem - prychnął, niewiele robiąc sobie z jego gróźb; wiedział, że to tylko słowa rzucane na wiatr, specyficzny sposób prowadzenia rozmowy, nie zaś faktyczne zagrożenie. - Chodź - dodał, po czym nie czekając na jego reakcję skierował się ku najbliższemu magazynowi z zamiarem odnalezienia odpowiedniego miejsca do przeprowadzenia treningu. Nikt nie powinien ich niepokoić.

Jak zwykle przywitał go litościwy wzrok oraz poważny wyraz twarzy. Czy Goyle trenuje to przed lustrem? Wiecznie wyglądał tak samo; naburmuszony, z przymrużonymi oczami i zaciśniętymi pięściami, jakby co najmniej czekał tylko na okazję, aby strzelić komuś prosto w pysk. Właściwie gdyby nie świadomość ich częstych spotkań oraz prowadzonych interesów szatyn mógłby mieć wątpliwości, czy ten w ogóle traktuje go jako kumpla. Lubił gnojka i przyzwyczaił się już do jego sposobu bycia, podobnie z resztą jak Caelan do jego kiepskich żartów.
-Winszuje. Otwierać z tej okazji szampana?- zaśmiał się pod nosem nie szczędząc sobie kolejnego łyka ognistej. Wiedział, że znaleźli się tutaj w jasno określonym celu i z pewnością nie miał on żadnego związku z alkoholowym upojeniem, jednakże wolał wypić nim porządnie oberwie. Gdzieś z tyłu głowy miał nadzieję, że na finale nieco mu odpuści i nie doprowadzi do nokautu, bo naprawdę nie wypłaci się za pomoc uzdrowicieli. Ileż razy można było stawiać go na nogi? Gdyby potrzebowali ochotnika do podnoszenia swych umiejętności nie musieliby daleko szukać.
Walka wręcz była dla niego tematem kompletnie obcym. Poza barowymi mordobiciami nie miał z tym żadnej styczności, dlatego musiał nauczyć się choćby podstaw. Bez różdżki pozostawał właściwie bezbronny, a na podobną sytuację nie mógł sobie pozwolić – szczególnie teraz, kiedy wróg atakował bez żadnej „zapowiedzi”. Wciąż w jego głowie kotłowała się sytuacja w Antykwariacie i to właśnie ona skłoniła go do treningów nawet jeśli będą długie, czasochłonne, i wyjątkowo depczące dumę.
-Faktycznie, tak mnie sprałeś, że to wyparłem.- zaśmiał się pod nosem, po czym ruszył za swym kompanem w głąb starego, dawno już opuszczonego magazynu. Miejsce było trafnym wyborem; potrzebowali przede wszystkim spokoju oraz uniknięcia ciekawskich spojrzeń.
Zatrzymawszy się mniej więcej na środku pomieszczenia szatyn odstawił na ziemię piersiówkę, a następnie zdjął z ramion szatę. Nie chciał jej upaćkać własną krwią, a z pewnością takowa prędzej czy później się poleje. -Tylko nie przestaw mi nosa.- rzucił kpiąco i gdy Goyle ustawił się przed nim przeszedł do próby ataku – celował wprost w górną część głowy.

|Wyważony cios - górna część głowy.

The member 'Drew Macnair' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 82

- Szampana? Porwałbyś się lepiej na Toujours Pur - odpowiedział kpiąco; wątpił, by kiedykolwiek spotkali się przy tak eleganckim, a przy tym przerażająco drogim alkoholu. Również dlatego, że należałoby się nim delektować. Ostatnie wydarzenia sprawiały raczej, że pili dużo i tanio, byleby się znieczulić, odprężyć choćby na chwilę. Wrócił myślami do walk, które odbyli w tamtym miesiącu, a które dla obu nie zakończyły się najlepiej; o ile jednak on zszedł z areny o własnych siłach, o tyle Drew trzeba było z niej znosić. No cóż, to była pierwsza cenna lekcja walki wręcz - i tylko tego, wszak przegrywanie Macnair miał już całkiem dobrze opanowane. - Jesteś już w pełni sprawny? - upewnił się, woląc odnotować w pamięci ewentualne słabe punkty przeciwnika. I to nie po to, by je wykorzystać. Spotkali się tu w końcu, by potrenować, nie zaś doprowadzić swe organizmy do ruiny. Pamiętał smak krwi w ustach, lepką czerwień zalewającą twarz, chrzęst pokruszonych zębów... Nie miał jednak zamiaru narzekać. Sam się o to prosił, o ból i okazję do sprawienia bólu innym. - Tego treningu lepiej nie wypieraj - dodał, po czym ruszył w kierunku pobliskiego magazynu. Nim postanowili, że właśnie tam zabiorą się do nauki, sprawdził teren Carpiene oraz Homenum Revelio. Wyglądało jednak na to, że oprócz kilku zbłąkanych szczurów czy gołębi, nikt nie kręcił się w najbliższej okolicy. I dobrze, byleby nie zostali zaskoczeni w trakcie walki.
Jak podczas majowego starcia, tak i teraz nie miał zamiaru pozbywać się okrycia wierzchniego. Jedynie zadbał o to, by podwinąć rękawy koszuli - na tyle luźnej, że nie krępowała ruchów. Różdżkę wraził w kieszeń spodni; nie chciał robić z niej użytku, mimo to nie czułby się dobrze, gdyby odłożył ją na bok wraz z piersiówką Drew. - Nie o nos powinieneś się martwić - mruknął, pozwalając sobie na wilczy uśmiech. - Rozluźnij się. Przybierz odpowiednią pozycję. Nie spuszczaj mnie z oka - dodał jeszcze, nim druh wyprowadził swój pierwszy atak.

| idziemy do szafki

7 października - poniedziałek

- Crabbe, Blishwick, Hopkirk, idziecie ze mną. Mamy interwencję w porcie – rzucił krótko przełożony, wkładając na siebie płaszcz i gustowny beret. Forsythia wciąż czuła żałobny niesmak w ustach, a odgłos jadących bryczek nadal pozostawał w jej głowie. Chyba od tej chwili będzie w stanie zaledwie kojarzyć go z niewygodą i dyskomfortem, a przecież przyszło jej zasiadać w jednym z najwygodniejszych powozów, najbardziej przestronnych. Zdawało jej się, jakby to raptem kilka chwil temu pożegnała kuzyna, oddając mu ostatnią posługę, a kolor kwiatów nadal zastanawiał ją nad swoją symboliką, chociaż znała wówczas zaledwie historyczne rysy znaczeń. Lecz nic tak nie stawiało człowieka na równe nogi i nie przybijało do sztywnych ram rzeczywistości, jak natłok piętrzącej się pracy – i to nie tej w biurze, a w terenie. Uraz kostki na szczęście powoli przestawał się odzywać, dzięki sprawnej opiece uzdrowicieli z Munga, toteż w ciągu kilku chwil przywdziała płaszcz oraz chustę, pozostawiając dotychczasowe zajęcia na później. Gdy przełożony wpadał z takimi słowami, należało działać jak najprędzej, to było chyba oczywiste. Ruszyli w kierunku portu z pomocą jednej z bryczek, krążących po Londynie – tam pokrótce szef wyjaśnił całej grupie, jak wygląda sytuacja.
Magazyny wyglądały upiornie, wręcz złowrogo, a grupa wiedźmiej straży i patrolu egzekucyjnego była już na miejscu wyprowadzając bandę przemytniczą, nieodpowiedzialnych oraz nielegalnych hodowców. Słychać było wyzwiska i wzajemne przeklinanie się od szlam, co usilnie panna Crabbe starała się ignorować.
Wszędzie widać było ślady zostawione przez zaklęcia, najwyraźniej musiała stoczyć się w magazynie poważna zawierucha, kończąc się oczywiście – a jakżeby inaczej – wygraną Ministerstwa Magii. Forsythia nie wnikała już potem, kim byli bandyci, bardziej przejął ją widok brudnych klatek i zabiedzonych magicznych stworzeń, które nerwowo drapały metalowe pręty, skrzeczały, szczekały – jedne się bały, inne wprost przeciwnie były gotowe zagryźć każdego, kto zbliży się na tyle, aby mogły to uczynić. Nagle przez magazyn przebił się skrzek, a zza skrzyń wydobył się wychudły kuroliszek, strącając kolejne pudła swoimi skrzydłami.
- To nie koniec – rzucił przełożony, pociągając całą trójkę młodych czarodziejów za jakieś beczki, aby poinstruować ich, kto będzie się czym zajmował. Byli tutaj, aby bezpiecznie zająć się stworzeniami, oszczędzając im kolejnych cierpień.   
- Co jeszcze się wydostało? – zapytała Forsythia, wychylając się lekko, aby przyjrzeć się, gdzie mogły skrywać się jeszcze jakieś stworzenia na wolności. Przełożony wciągnął ciężko powietrze, wszak nie była to łatwa sytuacja.
- Średniej wielkości akromantula, zdążyła schować się między deskami, ścianą, a podłogą… jakimś cudem. Blishwick, ty się nią zajmiesz, tylko jej nie zabijaj. Hopkirk, młody widłowąż próbuje zjeść chochliki, to twoja działka. Crabbe… pacyfikujesz ze mną kuroliszka. Zwierzęta mają przeżyć na tyle, na ile to możliwe, potem zajmiemy się ich transportem do odpowiednich rezerwatów i… spisaniem raportów – przełożony wydał rozkazy. Blishwick najwyraźniej nie był usatysfakcjonowany ze swojej roboty i z cichym pomrukiem przemknął między klatkami, do miejsca, gdzie zaczynała wić się pajęczyna. Hopkirk jakby wystraszona, przez chwilę stała w miejscu i dopiero gdy przełożony wskazał, gdzie ma iść, młoda stażystka zamaszystymi krokami powędrowała w kierunku latających chochlików. Natomiast Forsythia kiwnęła głową, gotowa na poskromienie potwora. Polecenia planu przyjmowała bezspornie, zgadzając się z nimi i nie poddając wątpliwości. Musieli zrobić to szybko i sprawnie z jak najmniejszą szkodą dla stworzenia. Zaklęcia zaczęły przemykać w mgnieniu oka, a współpraca od lat popłacała wzajemnym zrozumieniem ruchów i kontynuowania planu. Stworzenie nie było również w pełni sił, więc doprowadzenie go do poddania się, zajęło duetowi zaledwie kilkanaście minut. Nie obyło się bez sytuacji, w której jedno z dwójki było bliskie zadrapań, a nawet panna Crabbe została uderzona mocarnym ogonem stworzenie, lecz po upadku prędko doszła do siebie, gdy adrenalina zawrzała w jej żyłach. W końcu kuroliszek został oszołomiony, a później zamknięty w jednej z klatek, uprzednio wyczyszczonej odpowiednim zaklęciem. Pozostała dwójka z grupy również poradziła sobie prędko ze swoimi „zadaniami”.
- Szefie! Znalazłem tu jeszcze coś – zakrzyknął Blishwick, zapraszając gestem całą swoją grupę do oddzielnej, małej sali. Gdy tylko znaleźli się obok mężczyzny im oczom ukazał się młody demimoz, a zaraz obok niego… jego martwa matka. - Trzeba go uśpić. Taniej i szybciej. Powiemy, że już tak go znaleźliśmy – stwierdził zniecierpliwiony egzekutor departamentu kontroli nad magicznymi stworzeniami. Futro demimoza, oczy i inne szczątki stanowiły cenne komponenty magiczne, za które można było dostać całkiem pokaźną sumkę.
- Panie Blishwick, być może… Ale również może i by pożył jeśli… - zaczął dywagować przełożony, doglądając stworzenia dokładniej. Pamiętał jak w zeszłym roku w Chinach natrafili z panną Crabbe na podobny przypadek, lecz wtedy nie udało im się już uratować stworzenia. Natomiast sama Forsythia, stała przez dłuższą chwilę, wpatrując się intensywnie w stworzenie, a jednocześnie wyglądała, jakby chciała się do czegoś wyrwać i w końcu wtrąciła się w słowa przełożonego.
- Ja go wezmę – wypowiedziała twardo, gdy dłonie muskały przerzedzone futerko w miejscu, gdzie przed chwilą był łańcuch, spinający egzotyczne stworzenie. Zmęczone spojrzenie, dotykało jej serca, które nie mogło pozwolić na tak okropną niegodziwość. – Wezmę go. Zajmę się nim, jeśli umrze… wówczas pogodzę się z tym, ale dam mu szansę – stwierdziła niemal władczo, jakby nikt nie był godzien jej powstrzymać. Przełożony wstrzymał oddech, a towarzyszący im egzekutor pokręcił głową z niedowierzaniem. Sapnął coś o kobietach, miękkim sercu i nadzwyczajnie słabej woli, lecz nie wiedział jak tym wzburzy pannę Crabbe, nawet nie spodziewał się tornada. – Dbanie o życie to szlachetny czyn, a pan najwyraźniej zapomina dla, kogo pan pracuje. Mamy chronić magiczne życie, a nie pozbywać się go „bo tak jest łatwiej, taniej i szybciej”. Co pan reprezentuje w ten sposób taką postawą? Wartości naszego Ministerstwa? Wątpię. Mamy być pracowici, dokładni i profesjonalni, a pan takim podejściem wyraża zaledwie lenistwo i butę – wzburzyła się, a jej słowa niemal cięły powietrze. Pewna siebie i zdecydowana, nie bała się podrzędnego kata, tym bardziej że absolutnie zdawała sobie sprawę ze swojej racji. Jasnoniebieskie spojrzenie przełożonego śledziło uważnie to pannę Crabbe, a to egzekutora, nie wtrącając się w tę wymianę, jeszcze nie. Czy przyznawał kobiecie rację? Cisza mogła świadczyć o potwierdzeniu, ale i zaprzeczeniu, lecz mężczyzna najwyraźniej nie chciał dalej poruszać tego tematu. Wiedział też, jak ostatnie wydarzenia wpłynęły na jego młodą pracownicę, więc miał dla niej swoistą dyspensę. Żałoba zdawała się do niej powracać rokrocznie, a pracował z nią już tak długo, że siłą rzeczy była dla niego bliska w przeciwieństwie do pozostałej dwójki.
– Jestem katem, panno Crabbe – zasyczał Blishwick, lecz nim oburzony młody egzekutor zdołał otworzyć ponownie swe plugawe usta, przełożony podniósł dłoń do góry, jakby tym samym chciał w końcu zaniechać eskalacji tego konfliktu.
– Weź go, na swoją odpowiedzialność. Wypiszemy papiery i zezwolenia jutro, tymczasem… przyda się magiweterynarz. Jesteś na dziś już wolna – oświadczył, a potem przeniósł spojrzenie na egzekutora. – Pan pozwoli za mną – powiedział nieco oschlej do kata Blishwicka, a następnie podążył w kierunku dalszej części magazynu, gdzie przetrzymywano nielegalnie inne stworzenia. Panna Crabbe uśmiechnęła się delikatnie, odprowadzając spojrzeniem przełożonego, dopiero wtedy również zdając sobie sprawę, jak wiele problemów mogło jej to wszystko przysporzyć. Tyczyły się one w głównej mierze wzroku ojca, który nie życzył sobie żadnych zwierząt w rodzinnej kamienicy. Jednak kiedyś już posiadała kota, a kruk swą gadaniną zdążył chyba przyzwyczaić domowników do obecności czegoś innego niż ludzi. Pobieżnie zbadała stworzenie jeszcze raz, upewniając się, że nie było połamane. Westchnęła ciężko, a potem ułożyła delikatnie demimoza w jeden ze skrzyń z dziurkami, uprzednio upewniając się, że było w niej czysto – wspomagając się odpowiednim zaklęciem. Jakoś musiała przetransportować stworzenie do magiweterynarza, a czasu miała niewiele.
W głowie rozplanowywała już scenariusze, jak przedstawi ojcu zaistniałą sytuację, potem przypominała sobie wszystko, co wiedziała o demimozach, jak je karmić, czym zajmować, aby się nie nudziły, jakich warunków potrzebowały. W jakiś dziwny sposób adrenalina zaczęła buzować w jej żyłach, zupełnie jakby zyskała nowy cel. Musiał przeżyć. Wierzyła w to z całych sił i nie zwątpiła nawet odrobinę. 


| zt (1265 słów)

|19.12.1957

Nadszedł dzień spłaty długu wobec Nory Fletcher, sądził, że będzie mu to ciążyło jak kula u nogi lub gorzej, stanie się wrzodem na dupie, ale ku jego zaskoczeniu zdobycie czekolady nie było najtrudniejszym zadaniem. Wyrób nie należał do tych najlepszej jakości, ale dorzuci od siebie migdały. Gorzej było z zielskiem, że też sobie wymyśliła. Prościej zdobyć sztabkę złota niż ten kawałek trawy w woreczku. Jednak udało się, choć kosztowało to żeglarza nie małej gimnastyki, ta mała przechera musiała wiedzieć czym zajmuje się Brzask, a dokładniej Pierwszy na jego pokładzie. Uśmiechnął się pod nosem, że musiały dojść ją słuchy lub interesowała się jego osobą; choć miał skłonności narcystyczne to wątpił aby robiła to sama z siebie. Jeżeli się mylił, to po raz kolejny, zrobiły błąd w ocenie osoby Nory Fletcher.
Najedzony podpłomykami oraz pieczonymi szprotkami zmierzał niespiesznie w stronę starych magazynów w Porcie. Mimo wszystko nie chciał się natknąć na jednego z załogantów, którzy podobnie jak on mieli teraz wolne. Na pokładzie był Pierwszym, tym którego rozkazów musieli słuchać bez szemrania. O wizerunek musiał też dbać na lądzie. Port znał jak własną kieszeń, to tutaj się wychował nim matka zdecydowała się wyprowadzić do Kent i tam zamieszkać. On sam jednak wrócił do Londynu, wykupił podupadający dom w dzielnicy portowej i choć przez większość czasu stał on pusty to jednak miał własny kąt do mieszkania. Mógł też załatwiać na miejscu swojego interesy nie mieszkając w to rodzicielki, a głównie o to chodziło. Wystarczająco miała zmartwień w życiu, nie chociaż syn za dużo ich nie gromadzi nad jej głową.
Brzask stał w porcie, ale nie w Londynie, tylko w swoim macierzystym gdzie przechodził stosowne naprawy przed wypłynięciem po nowym roku. Zatrzymał się widząc z daleka postać Nory, która już na niego czekała. Aż tak bardzo pragniesz tej czekolady, co? poprawił poły kurty marynarskiej na grzbiecie, ciepły golf zrobiony na drutach gryzł w ciało, ale zapewniał skuteczną ochronę przed przenikliwym chłodem jaki zapanował na ulicach Londynu. Grudzień zaczynał informować o tym, że zima zbliża się wielkimi krokami i za niedługo ulice miasta pokryje biały puch, który w przeciągu paru chwil zamieni się w brunatną breję, która zostanie z nimi aż do pierwszych roztopów w marcu. Stała do niego tyłem więc postanowił wykorzystać element zaskoczenia i niemalże bezszelestnie stanął za nią i odezwał się niespodziewanie nad jej głową.
-No witam panno Fletcher – Czekolada, migdały oraz zielsko miał ukryte w kieszeniach kurty ale nie wyciągnął ich od razu obserwując reakcję dziewczyny. Nie oberwał od niej trzy dni temu w twarz za skradziony pocałunek, być może było to chęcią pozyskania zamówienia więc nie chciała ryzykować, że się na nią wypnie i zniknie jak to miał w zwyczaju. Dlaczego to zrobił? Pchany chęcią przekraczania pewnych granic, testowania siebie i innych, kuszony nie potrafił odmówić sobie tego drobnego fortelu. W szkole chciał wygrać zakład, a wtedy… nie potrzebował zachęty w postaci wyzwania ze strony kolegów.

|Z zaopatrzenia: 300 g mąki pszennej, 5 szt świeżych szprotek, 300 g migdałów

Fletcher nie lubiła się spóźniać i niespecjalnie również lubiła ludzi, którzy za nic mieli ustaloną godzinę. Czas to pieniądz, czas był cenny – i chociaż zgadzała się z tymi stwierdzeniami, wyjaśnienie na swój pogląd miała o wiele prostsze. Zjawianiem się o czasie lub nawet chwilkę wcześniej okazywało się drugiej stronie szacunek, tak po prostu, i nie chodziło tu oczywiście o sytuacje losowe, które się zdarzały a o celowe działanie, bo tak i już. Odkąd pracowała w Arenie a czas przed występami był naprawdę na wagę złota, każde najmniejsze opóźnienie wiązało się z rozwaleniem całego scenariusza pokazu, stała się w tej kwestii jeszcze gorsza, niż przedtem. I to nie tak, że się śpieszyła, chciała załatwić sprawę, zamknąć jak najszybciej i sobie pójść; poniekąd po prostu żyła jak w zegarku, czego nie dało się oduczyć.
Dzisiejszego spotkania właściwie nie wyczekiwała. Przynajmniej nie oficjalnie, bo wcale nie zamierzała przyznać, że chociaż obgadała Księcia Piratów z Finley, zostawiła jej w przyczepie informację o jego nagłym pojawieniu się i potwierdzeniu, że dalej wolałaby go jednak więcej nie widzieć, tak zdawała sobie sprawę z tego, że po raz kolejny w tak krótkim czasie okłamałaby samą siebie. Mogła go nie chcieć widzieć, unikać i zapierać się, że ucieszyłoby ją gdyby spłonął na stosie, ale tak naprawdę była ciekawa tego spotkania, jak i jego osoby; tego, co robił Kenneth Fernsby, kiedy go nie było, wszak nie byli już w szkole i porozmawiać z nim przecież mogła. Nie wykazał wobec niej ani negatywnego nastawienia ani tym bardziej wrogiego, co pozwoliło ciemnowłosej myśleć, że spotkanie przebiegnie w normalnej, miłej atmosferze. Ale jak wiadomo – nadzieja umierała ostatnia i była głupia, los z kolei pisał nieprzewidywalne scenariusze.
Zupełnie mimowolnie postanowiła, że przyszykuje się na odebranie swojego długu i kto wie, może utrze w pewnym stopniu chłopakowi nosa, pokazując jak zmieniła się w przeciągu ostatnich lat – z podlotka stając się pewną siebie kobietką. Oczywiście w granicach rozsądku, bez zbędnego szaleństwa, wiedząc, że już samo podkreślenie oka podebranymi z Areny cieniami oraz podkreślenie ust koralową pomadą powinno zwrócić uwagę; pośród czarownic profesjonalny i dobrze wykonany makijaż zdawał się być dalej niezbyt popularną praktyką. Włosy, zwyczajowo w artystycznym nieładzie, jakoś doprowadziła do porządku, włączając w to żyjącą własnym życiem grzywkę, która niemal już wchodziła do oczu, zahaczając o długie i podkręcone rzęsy. Do kompletu użyła delikatnych perfum, postanawiając, że choćby miała sobie odmrozić nos, tak tym razem nie weźmie ze sobą czapki a i chowanie twarzy za szalikiem ograniczy do minimum. Uzbrojona w litrowe kozie mleko wreszcie znalazła się w wyznaczonym miejscu.
Na szczęście tym razem nie musiała czekać, robiąc wykładu o spóźnialstwie; chociaż słyszała kroki za sobą, zadecydowała się nie ruszać. Jedynie co to odchyliła głowę, spoglądając z do góry nogami na twarz chłopaka, która nad nią wyrosła.
– Nie przyprowadziłeś księcia ze sztabką złota? – spytała. Nie wiedziała jakiej wielkości była sztabka złota, ale podejrzewała, że raczej nie ukryłby jej w kieszeniach.

Nie miał podstaw aby by wrogo nastawiony do Nory, jej pochodzenie nie miało zbytniego znaczenia. Za mugolami nie przepadał choć sztukę żeglarską cenili o wiele bardziej niż czarodzieje, ale poza tym byli ograniczeni i nie potrafili spojrzeć szerzej na rzeczywistość. Najzwyczajniej uważał ich za głupich. Nie zmieniało to faktu, że w latach szczeniackich podobała mu się, ale był gówniakiem, który bardziej cenił towarzystwo kumpli nad uczucia dziewcząt. Teraz, gdy po latach znów się spotkali testował, sprawdzał i balansował na krawędzi, jak zwykle zresztą. Morze wciąż testowało ludzi, być może już bez dreszczyku adrenaliny nie potrafił już żyć. Nie wiedział, że panna Fletcher chętnie spaliłaby go na stosie, ale gdyby powziął taką informację sam by w jej dłonie wcisnął pochodnie i dumnie wkroczył na stos, by bez szwanku z niego zeskoczyć. Przekrzywił lekko głowę kiedy ona podniosła swoją i uśmiechnął się kwaśno.
-Cios prosto w serce. - Powiedział z bólem w głosie jakby właśnie odmówiła mu największej słodyczy życia. Postąpił krok w tył rozkładając dłonie na boki by prezentować się w całości. -Sądziłem, że moja osoba wystarczy, panna wybaczy jeżeli to za niskie progi. - Skłonił się dwornie jawnie się z nią drażniąc, ciemne oczy błysnęły znów niebezpiecznie jak wtedy w zaułku. Musiał przyznać, że stojąca przed nim młoda kobieta prezentowała przyjemnie dla oka. Twarz muśnięta makijażem podkreślała duże, jasne oczy, które przykuwały jego uwagę. Oparł się o jedną ze skrzynek, która stała w opuszczonych magazynach i skrzyżował ramiona napiersi szczerząc się w uśmiechu błyszcząc bielą zębów niczym drapieżnik na łowach. -Znów masz zamiar wpakować się w kłopoty i wykupić się z nich mlekiem? - Wskazał na butelkę, którą dzierżyła w swoich dłoniach. Zamówienie Nory nadal spoczywało w jego kieszeniach; nie chciał za szybko się go pozbywać. Gdyby oddał jej rzeczy to by oznaczało koniec spotkania, a nie chciał tak szybko go kończyć. Postać Nory go zainteresowała i skoro nie uciekała od niego z krzykiem, nie lżyła w każdym wypowiadanym zdaniu to z jakiegoś powodu, którego jeszcze do końca nie znał, chciał ją lepiej poznać. Co teraz robi w swoim życiu? Kiedy skończyli Hogwart każde poszło swoją drogą pozostawiając w pamięci niechlubny zakład.