Sala balowa

| 15 kwietnia

W końcu docieram do posiadłości, gdzie witasz mnie przy drzwiach. Pogawędka z Twoją córką była miłym... Dodatkiem do tej wizyty? Tak, być może tak można to określić. W końcu jednak mijamy szerokie, eleganckie korytarze, pełne purpury i innych odcieni fioletu. Najwyraźniej muszę się do tego przyzwyczaić - w końcu to kolory Rowle'ów. A nie są tak naturalne jak zielenie Nottów czy błękity Fawleyów, więc o wiele bardziej rzucają się w oczy - przynajmniej dla mnie, zupełnie do nich nieprzyzwyczajonego. W końcu docieramy do największego pomieszczenia w całym dworku - sali balowej. Nad nami wznosi się piękna galeria z rzeźbioną balustradą. Marmurowa podłoga lśni, odbijając światło kryształowych żyrandoli o tysiącach kształtów. Stoły stoją oddalone, w innej części pomieszczenia. Choć widywałem już tą salę pełną gości, dziś świeci pustkami. I poniekąd bardzo dobrze - bo nie będziemy przecież tańczyć, choć szermierkę także można nazwać swego rodzaju tańcem. Sztuką, sposobem na wyrażenie siebie. W moich oczach nie jest ani trochę mniejsza niż malarstwo czy muzyka, wręcz przeciwnie, w wielu aspektach potrafi nawet je przewyższyć. Spoglądam na Ciebie, zastanawiając się jak bardzo wyszedłem z wprawy przez ostatnie lata. Ani Japonia, pełna krzykliwych barw - zupełnie jak Cheshire - ani dostojna Francja, ani nawet zimna Rosja, nie były najlepszymi miejscami do ćwiczenia fechtunku. A może i były? Może tylko stawiałem sobie wymówki? Choć w istocie niewielu było teraz zainteresowanych tą szlachetną dziedziną. Jesteś może i prawie dziesięć lat starszy, ale też prawie dziesięć centymetrów wyższy. Z pewnością miałeś też więcej czasu by ćwiczyć swoje umiejętności - w końcu niemal dodatkowe dziesięć lat. A cóż innego może robić żonaty mężczyzna w wolnym czasie? Oprócz zajmowania się polityką, rzecz jasna. Mimowolnie spinam mięśnie ramion, rozglądając się dookoła i czekając, aż zaczniesz rozmowę. Dostrzegam leżące w pobliżu szpady i choć nie daję tego po sobie poznać, jestem niezwykle ucieszony na myśl o pojedynku. Nawet jeśli przegram.

Plamy z atramentu barwiły jego duże ręce, wżerając się w śniadą skórę, jak utrwalone permanentnym tuszem; świadectwo ewidentnego pracoholizmu Magnusa, którego zresztą absolutnie się nie wypierał. Pisanina nie była obowiązkiem, a formą wymagającej, intelektualnej rozrywki, generującej często stresy i nerwy, a pożerającej przy okazji zbędne(?) kilogramy, pozwalając mu cieszyć się szczupłą (wręcz chudą) sylwetką przy nikłym nakładzie fizycznej aktywności. Priorytety: nie zwykł szukać wymówek ani usprawiedliwiać się ewidentnymi bzdurami, jasno określając swoje aktualne cele. Utrzymanie formy nadal oscylowało w kręgu pożądania, acz okoliczności nakazywały Rowle'owi dokonanie wyboru, który to podejmował bez zastanowienia. Prosząc Alastaira w swoje skromne progi pieczołowicie zaplanował spotkanie z młodzieńcem, uwzględniając w nim również wieczorową atrakcję, nieco odrywającą myśli od poszarzałej rzeczywistości, z jaką walczył nieprzerwanie już od kilkunastu lat. Magnusowi należał się relaks - chociaż pojedynki szermiercze toczone przez niego w młodości wpisywały się w schemat niedobrych, bolesnych wspomnień - a skrzyżowanie szpady z wyśmienitym przeciwnikiem prócz okazji do sprawdzenia się, niosło także ze sobą miłe towarzystwo obytego w świecie Notta. Podobnych partnerów szukać ze świecą, także wśród anglosaskiej socjety, nieubłaganie toczonej zadziwiająco zaraźliwą, paskudną chorobą przestawiającą najwyższe priorytety. Na szczęście, nie dotyczyło to Alastaira, który w mniemaniu Magnusa pozostał uroczo błyskotliwy i na tyle absorbujący, by pan Cheshire posyłał po niego nie tylko w celach biznesowych. Które odkładał zupełnie na bok, grubą kreską rozgraniczając łączącą ich sympatię od zawodowych ciągot, nigdy nie wygasających zupełnie. Nie potrafił wyłączyć instynktu, a zważywszy na pozycję Notta w ministerstwie, pokusa była tym silniejsza. Żywa kopalnia świeżych, sprawdzonych informacji prosto ze źródła, chociaż nie powinien traktować mężczyzny w tak przedmiotowy sposób. Prowadząc go do sali balowej hamował więc cisnące mu się na język pytania - setki pytań - czyniąc sobie silne postanowienie niefrasobliwej rozmowy. Nie traktującej o irytujących nowościach.
-Obawiam się, że nieco zaśniedziały - rzekł poważnie, wędrując spojrzeniem za wzrokiem Alastaira. Kilka posuwistych ruchów w przód i już trzymał w ręku szpadę, drugą przekazując Nottowi - co cię zatrzymało? - dodał, poddając się nurtującej go ciekawości, gryzącej silniej niż nieznaczne zdenerwowanie mikroskopijnym spóźnieniem.

Obrzucam Cię krótkim spojrzeniem, któremu nie umykają granatowawe plamy z atramentu, wyglądające niemal komicznie zdobiąc Twoje duże ręce i śniadą skórę. Czyżby kolejne przemęczanie się dla dobra wyższego? Choć w skrytości nie doceniam Twojego zawodu, uważam bowiem, że dziennikarze to pospolite plotkary, niezależnie od tego dla jakiej gazety piszą, doceniam z pewnością wpływy, a także i wiedzę na temat polityki. Sam najwyraźniej stresuję się i gonię na tyle, by zachować szczupłą i wysportowaną sylwetkę, nawet siedząc za biurkiem. Dostrzegam w Twoim wzroku pewien dystans do mojej tak zwanej młodości - choć dzieli nas zaledwie dziesięć lat. Zarazem dużo i mało - nie postrzegam ich jednak jako przepaści, przez którą nie da się przejść. Uśmiecham się przepraszająco, sam nie wiem czy do Ciebie, czy do siebie samego - jestem niemal pewien, że przegram ten pojedynek. O tak - urodzony pesymista. Kiedy przyjmuję szpadę, w istocie nieco zaśniedziałą, uświadamiam sobie jak dawno nie trzymałem w rękach podobnej broni. A nie jest zagadką to, że brak praktyki prowadzi zazwyczaj do braku umiejętności. Zaciskam palce na chłodnym metalu, starając się wyważyć broń w dłoni. Wydaję mi się bowiem, że taka nie jest - choć zgodnie z przeznaczeniem wygląda raczej prosto i pozbawiona jest zbędnych ozdób, wciąż sprawia wrażenie niedoskonałej. Przynajmniej dla mnie - może to kwestia przyzwyczajenia. Kiwam głową na twoje słowa, sprężystym krokiem cofając się nieco do tyłu.
- Obawiam się, że zbłądziłem w lasach Cheshire. W Sherwood nieczęsto widuje się fioletowe drzewa - mówię, przyjmując odpowiednią pozycję.
Przełykam ślinę i raz jeszcze analizuję Twoją postawę i sylwetkę.
- Na całe szczęście spotkałem jedną z Twoich córek wraz z guwernantką. Helene wyrosła na prawdziwą damę - dodaję w zadumie i zupełnie szczerze.
Z pewnością jestem pod wrażeniem wzorowego wychowania jakie dostarczasz swoim córkom, a także Twoim umiejętnością zajmowania się rodzinom - obawiam się, że mnie ich kiedyś zabraknie. Po odprawieniu odpowiedniego ceremoniału i wymienieniu uprzejmości, szykuję się do ataku, czyniąc krok do przodu i wymachując szpadą, starając się chociaż trafić.

The member 'Alastair Nott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 13

Podwoje Cheshire nieczęsto otwierały się przed gośćmi, nawet arystokratami pochodzącymi z innych rodów. Noszenie nazwiska Rowle nie tylko nobilitowało, lecz i przestrzegało przed zaufaniem obcym, naturalnie gorszej pozycji społecznej. Zasługi wielkich i możnych rozmywały się na przestrzeni wieków, łączenie wybitnego domu z zasługami przodków rozśmieszało Magnusa, wierzącego bezgranicznie w prymat swego rodu. Czysta, silna krew - bardziej sterylna, niż u jakiejkolwiek szlacheckiej familii - ostre poglądy, wyznaczające ścieżkę młodym pokoleniom, niezmieniona od lat trwałość przy propagowaniu polityki antymugolskiej. Rowle'owie mieli ściśle określone zasady oraz równie wyraźnie zarysowane cele. Byli kwiatem anglosaskiej socjety, kwiatem nietypowym, lecz równie wiele (a nawet i więcej!) wartym co róże Rosierów czy Carrowów. Nie dzielił się swymi racjami z Alastairem, wręcz pewny, że ten nie podziela megalomańskiego poglądu - wychowany na zupełnie innych zasadach i tradycjach, posiadał do tego pełne prawo. Żaden szanujący się arystokrata nie przyznałby wyższości przed drugim... Chyba, że pokonany w uczciwym pojedynku, dowodzącym jednak nie spraw, ocierających się o sacrum Magnusa, a ewentualnej przewagi fizycznej. Błyszczące ostrza szpad błyskały zachęcająco, a w momencie pochwycenia za rękojeść (preferował anatomiczne uchwyty, daleko bardziej wygodniejsze od niegdyś używanych, francuskich) poczuł, że ostrze stanowi nic innego, jak przedłużenie jego ręki. Nie był mistrzem fechtunku, lecz za młodu lubił te fizyczne ćwiczenia, co najwyraźniej musiało zaprocentować.
-To niebezpieczne błąkać się w tutejszych okolicach. Zwłaszcza, dla gości - rzekł Magnus, z lekką naganą w głosie, nie dopytując jednak Alastaira, dlaczego nie raczył teleportować się bliżej wejścia do posiadłości. Zmarszczył brwi, nieco niezadowolony - a może powinien okazać radość, iż Nott trafił do niego w jednym kawałku? - przyjmując odpowiednią pozycję.
-Obie chowają się wspaniale. Helene to lady w miniaturce, wciąż nie mogę uwierzyć, że tak prędko wydoroślała - przytaknął, po czym na wzór Notta wykonał serię ruchów, odpowiadającą szermierczemu powitaniu. Stojąc w pozycji szermierczej czekał na ruch Alastaira, który szybko przejął inicjatywę i zaatakował; Magnus prędko zagrodził się własną szpadą, próbując sparować wyprowadzony przez niego cios.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 88

Fizyczna aktywność nie do końca odeszła w zapomnienie od czasów szkolnych - chociaż z Louvelem zdarzało mu się żartować o starczym stetryczeniu - a mięśnie Magnusa wciąż pozostawały sprężyste, mimo oczywistego odłożenia przyjemności na rzecz obowiązków. Priorytetowa lista nie uwzględniała wyjątków, acz gdzieś tam mieściło się dbanie o pozostanie w dobrej formie. Budowanie tężyzny nie zajmowało naturalnie pierwszej lokaty - pogodził się już z myślą, że nigdy nie zbuduje sylwetki łowcy przygód - acz plasowało się w wymiarze czynności po prostu koniecznych. Kondycja i wytrzymałość nie stanowiły wyłącznie pustych atrybutów nadętej męskości ani nie miały poprawiać nadszarpniętego złym dniem w pracy samopoczucia. Były wręcz przydatne, szczególnie w warunkach ciężkiej służby, na jaką przystał, godząc się ze wszystkimi jej konsekwencjami. Czarna magia pochłaniała niezliczoną ilość energii: przekonał się o tym nieraz, słaniając się z wycieńczenia po rzuceniu szczególnie potężnego zaklęcia, a musiał przecież sprostać wymaganiom dużo większym, niż jednorazowa próba rzucenia klątwy. Czynna walka, nieustanne syczenie złowrogich inkantacji wysysających siły, ścieranie się z potężnymi przeciwnikami; byłby durniem, lekceważąc potencjał drzemiący w prostej fizyczności. Doceniał ją, więc tym chętniej przyjął wyzwanie Alastaira, poruszające drzemiący w nim głód rywalizacji. Dotychczas częściej sprawdzał się przy grach karcianych lub obstawiając wyścigi, dawno nie czując adrenaliny płynącej z tak bezpośredniego starcia. Odwyk od pojedynków najwidoczniej nie zakłócił jednak jego czujności, ani nie uśpił refleksu; z łatwością bowiem sparował wymierzone w jego bok pchnięcie, odbijając szpadę Notta zgrabną fintą. Cofnął się nieznacznie, broniąc się przed uderzeniem, więc musiał nadrobić straconą odległość: najpierw zamiarkował cios, by finalnie wysunąć do przodu rękę, nieco zbliżyć się wolnym, posuwistym krokiem i dokonać szermierczego wypadu, celując szpadą w pierś Alastaira. Praca nóg zawsze była jego atutem, ale nie wątpił w umiejętności Notta, który przy odpowiednio szybkiej reakcji, mógł bezproblemowo uciec lub zasłonić się przed jego uderzeniem.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 45

Jestem boleśnie świadom tego, że Chesire nie było do końca miejscem odpowiednim dla gości. Czyż nie to zawierało się także w mottcie Rowle’ów? Czy nie mówiło ono wystarczająco, by być przestrogą dla zbłąkanego wędrowca? Z pewnością. Ja jednak byłem głupi, a także w wielu miejscach nieumiejętny i tak jakoś wyszło, że teleportowałem się zbyt daleko posiadłości. Nie, nie ucinałem sobie spacerów - choć spacerem można było nazwać kilka minut przebytej drogi. Nic jednak nie poradzę na to, że ostatnio w tym hrabstwie byłem przed wyjazdem, że właściwie to ledwo pamiętałem jak wygląda budynek, gdzie powinienem się pojawić. Zbyt wiele rzeczy do spamiętania. A ja mam może pamięć do twarzy, ale z pewnością nie do miejsc. Może po prostu zwiedzam ich tyle, że te bardziej warte spamiętania zajmują całe miejsce? Spotkanie z Lyrą uświadomiło mi, jak wiele oddałbym za umiejętność malowania. Magiczne zdjęcia nie oddają w pełni tego, co chciałbym uchwycić. Nie oddają odpowiedniej chwili.
- Zapewniam Cię, że to czysty przypadek i że nie z własnej woli urządziłem sobie wycieczkę po tutejszych lasach. Choć muszę przyznać, że są niezwykle piękne - odpowiadam, wręcz szczerze.
Może nie tak piękne jak lasy Sherwood, ale z pewnością osobliwsze - mają w sobie swój urok, nawet jeśli koloru zbyt mocnego różu. I ja, podobnie do Ciebie, uważam, że mój ród jest lepszy. Choć nie od wszystkich. Był taki czas, że zazdrościłem Traversom ich statków czy Rosierom i Greengrassom ich smoków - ja miałem tylko lasy. Lasy i driady. Aż te dwie rzeczy, nie tylko.
- Jest niezwykle podobna do ojca. Jestem pewien, że gdy dorośnie będzie chlubą zarówno Twoją, jak i tego rodu - mówię, wcale nie kłamiąc.
Życzę jej i także Tobie jak najlepiej. A Helene rośnie wspaniale, jestem pod wrażeniem Twoich umiejętności jako rodzica. Wprawiają mnie może i w zazdrość, lecz raczej nie w negatywnym względzie. Gdy zamierzasz się szpadą w moją stronę, kierując ją ku mojej piersi staram się wykonać płynny ruch nadgarstkiem by ją odeprzeć.

The member 'Alastair Nott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 9

Najwyraźniej co najmniej wyszedłem z wprawy, o ile można to tak nazwać. Łagodnie mówiąc - bo przecież wymieniliśmy ledwie kilka pchnięć, a Tobie już udaje się trafić. Unoszę lekko ramiona i uśmiecham się w pojednawczym geście, jakbym dawał Ci znać, że podziwiam Twoje umiejętności. Najwyraźniej jesteś zbyt skromny, mówiąc, że nie jesteś wybitnym szermierzem. Może i sporo opuściłem się w ćwiczeniach, lecz udaje mi się jedynie drasnąć Twoją szpadę moją, co pozwala jedynie na nieznaczne przesunięcie trafienia - nie zmienia to w żadnym wypadku faktu, że trafiłeś i to do Ciebie należy pierwszy punkt. Nie czuję wielkiego głodu rywalizacji, choć zapewne jak każdy lubię wygrywać. Przez ostatnie lata przyzwyczaiłem się jednak już tak bardzo do porażki, że nie wprawiała mnie ona nawet w zły humor. Gdybym miał stawiać jakiekolwiek zakłady, to chyba tylko o to, że przegram, bo ta opcja wydawała mi się już nawet bardziej prawdopodobna. Ale doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że dobry pojedynek nie jest zły i jest to dobra, wręcz wyśmienita okazja by odetchnąć trochę od codziennego życia. Uporządkować myśli pędzące w mojej głowie z prędkością pijanego Carrowa na aetonanie. Poćwiczyć także duchowo, choć z drugiej strony też fizycznie. Poprawa formy i trochę ruchu jeszcze nikomu nie zaszkodziło, szczególnie komuś, kto wbrew pozorom sporo czasu spędzał za biurkiem. Szczególnie w ciągu ostatnich dni. I zapewne przyszłych, gdyż mój los jest wciąż nieznany. Wciąż czekam na jakąś sowę z listę lub jakieś ustne powiadomienie co dalej. Gdzie pójdę? Czy tylko do jakiegoś fałszywego, podstawionego Departamentu, który będzie służył jedynie jako zapełnienie brakujących miejsc pracy? By ukazać, że państwo dba o swoich obywateli, dając im nic nieznaczące posady? To przecież odbije się w końcu na podatkach i wydatkach państwa, które chcąc nie chcąc czerpało ogromne zyski z eksportowania swoich towarów. A rosnące w sklepach ceny wprawią ludność w okropne nastroje. Starając się pozbawić się tego typu przemyśleń wykonuję kolejne pchnięcie, tym razem jako atak.

The member 'Alastair Nott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 57

Mierząc się z Nottem nie myślał w ogóle o rywalizacji między szlacheckimi rodami: w praktyce arystokracji niezwykle rzadko zdarzało się działać, niczym organizm pozostający w doskonałej symbiozie, znacznie częściej stali więc naprzeciw siebie z zaostrzoną bronią. Zupełnie jak w tej chwili, chociaż element uprzejmej, leniwej rozrywki kwietniowego popołudnia rozmywał nieco aspekt zachłannego dążenia po wygraną. Nie musiał sięgać łapczywie po pyrrusowe zwycięstwo, igrając sobie z Nottem, odrobinę pretensjonalnie i wręcz niedbale gimnastykując się ze smukłą szpadą. Zabawa, niezobowiązująca, a jednocześnie podsycająca chęć podroczenia się, zahaczenia o wrażliwy akcent (był pewny, że ten problem dotyka każdego szlachcica) nabrzmiałego ego i pragnienia bycia najlepszym. Najprawdopodobniej i odrobinę zawyżona pewność siebie skłoniła Alastaira do tak pochopnych decyzji; Magnus słuchał i nie dowierzał, że słyszy podobne słowa z ust Notta. Młodość posiadała pewne przywileje, lecz nie należało tłumaczyć nią lekkomyślności.
-Zdajesz sobie sprawę, że finalnie mógłbyś spotkać się ze mną pozbawiony którejś kończyny? - spytał swobodnie, prawie beztrosko w obliczu nieco makabrycznych informacji, jakie przekazywał. Z kpiącym uśmiechem rozciągającym się na wąskich wargach - są piękne, lecz niebezpieczne - przytaknął, nie siląc się na odwzajemnienie komplementu i wyrażenie zachwytu nad ziemiami, pozostającymi pod władztwem rodu Alastaira - nie ryzykuj więcej. Nie chciałbym mieć cię na sumieniu - rzucił, odchodząc zgrabnym krokiem w tył, by zyskać nieco miejsca do swych własnych manewrów. Eufemistycznie dawał Nottowi sygnały, że darzy go szczerą sympatią, rozwiniętą do tego stopnia, by żałował jego marnego końca. Czy te aspiracje sięgały już przyjaźni?
-Tylko pod względem uporu. Posiada ogromny potencjał i już teraz doskonale wie, czego się od niej oczekuje i jakie są jej obowiązki - stwierdził, poruszając się po wyznaczonej zaklęciami ścieżce - ale nie masz na co liczyć, nie obiecam ci jej ręki. Helene nie dorastasz do pięt - rzekł, uśmiechając się ironicznie, starając się także i słownie odwrócić uwagę Alastaira. Finalnie Magnus przełamał zasłonę, pchnął końcem floretu w klatkę piersiową Notta, przez co z broni wyprysnął snop niebieskich iskier, oznaczających trafienie. Nie zdążył się jednak nacieszyć przewagą, bo ten natarł na niego ponownie, dając Rowle'owie ledwie chwilę, by cofnąć się o krok i nie dać mu szansy na dosięgnięcie się szpadą.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 2