Pracownia

Zaśmiała się; osoba pracująca w ministerstwie stawiała takie pytania, nie wiedząc, że najprawdopodobniej głosowanie było zrobione pod kogoś, niż dla kogoś? Ta subtelna różnica w ostatecznym rozrachunku okazywała się przepaścią bez dna. Nawet ona, jako osoba o ambiwalentnym podejściu do polityki, wiedziała, żeby nie wierzyć w wyniki przedstawiane w gazetach, bo przeważnie były niemiarodajne. I ustawione.
- Mój drogi, rozejrzyj się. Nie wydaje ci się, że tak właśnie jest? Że wszyscy dookoła są naiwni lub dobrze udają? - Nie chciała ruszać tego tematu. Nie chciała, bo wiedziała, że poniosą ją emocje i zrobi to poniekąd wbrew sobie. Ale może tego właśnie potrzebowała? Na co dzień przecież nie miała z kim porozmawiać na podobne tematy, nawet ze swoim wujostwem - nie mieszali jej w te sprawy uznając, że nie powinna sobie zaprzątać głowy tym, co się dzieje wokół. Ciężko jednak było nie zauważać co dzieje się wokół, kiedy miała pewne obawy przed pojawieniem się na Pokątnej, do pewnego czasu względnie bezpiecznej ulicy, czy z poruszaniem się po niektórych dzielnicach, gdzie wcześniej nie miała tego problemu.
- Mimo wszystko wprowadza to pewien zamęt i niepokój. Sama świadomość, że ktoś taki porusza się obok nas wzbudza mieszane uczucia. - Przyglądnęła się pierwszemu kompletowi, w milczeniu, by wreszcie pokręcić głową. - Przymierz kolejny, ale chyba mam lepszy pomysł. - Nikt nie powiedział, która część garderoby przypisana jest do danego koloru, dlatego postanowiła zrobić mały miszmasz. Zdjąwszy z wieszaka stalowy garnitur, dobrała do niego zielony krawat i taki oto zestaw kulturalnie wsunęła przez kotarę do przymierzalni. A potem wróciła na kozetkę, chwytając pomiętą gazetę w rękę.
- Zmiany w ministerstwie ocierają się bezpośrednio o ciebie? - Spytała, nie będąc pewną w którym departamencie Alastair pracował. Nie chciała wyjść na ignorantkę, choć nie sądziła, że ten Nott akurat się o to obrazi.

Głupota ludzka już dawno przestała ją zaskakiwać i w zasadzie stawiała ją na równi z naiwnością. Zresztą, ciężko było teraz rozróżnić kto udawał dla swojego bezpieczeństwa, a kto faktycznie postanowił sam się wyeliminować przez selekcję naturalną.
Śmiała wątpić w to, że nic jej nie groziło. Chociaż może nie była szlachcianką, która w przypadku zaostrzenia jakiegokolwiek konfliktu między zwolennikami i przeciwnikami osób o brudnej krwi, będzie musiała się opowiedzieć po którejś ze stron dla dobra zawiłych rodowych interesów, wciąż pozostawała kobietą, w dodatku półwilą - urok, jaki wokół siebie roztaczała, nie był niezauważalny, dlatego wprawne oko (i osoba obyta w świecie takich kobiet) wystarczyło, by ściągnąć na nią kłopoty. Zresztą, takie same jak kiedyś, gdy tylko zrządzeniem losu nie wpadła w ręce handlarzy. Jednak teraz nie odezwała się, nie chcąc wysuwać tej dyskusji w dalsze rozważania - jako nie-szlachcianka nie była wcale pod niczyją opieką, zaś opieka wujostwa miała ograniczony zasięg. Zamiast tego przyglądnęła się Alastairowi, wykrzywiając usta w ledwo zauważalnym grymasie.
- O czym myślisz? - Spytała, nim jeszcze zdążył odpowiedzieć na jej pytanie, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze. Miała cichą nadzieję, że mężczyzna pomoże jej, podsunie wskazówkę i to, w czym się dzisiaj dobrze czuł, bo - niestety, a może stety? - nie potrafiła czytać nikomu w myślach. Jego pytające spojrzenia również nie należały do pomocnych; wysłuchała odpowiedzi, by wreszcie po raz kolejny ruszyć do wieszaków.
- Proponuję, żebyś wziął trzy komplety - zadecydujesz w dniu ślubu, pozostałe dwa mi oddasz. Co ty na to? - Zaproponowała, układając na kozetce kolejno: elegancki, czarny garnitur, najbardziej klasyczny; garnitur w barwach rodowych, w jej opinii lekko wyblakłych oraz wskazała palcem na ten, który aktualnie miał na sobie. Wydawało jej się to dobrym i uczciwym rozwiązaniem, bo nie chciała mieć na swoim koncie niezadowolonego klienta. Zwłaszcza, gdy chodziło o tak ważne wydarzenie.
- Co do ministerstwa, nie sądzę, że jednak te zmiany uderzą w twoją pozycję. Zapewne przeniosą cię do innego departamentu, byłoby to nawet uczciwym rozwiązaniem. - Uśmiechnąwszy się dla pokrzepienia, usiadła na oparciu kozetki.

Wygląd w jej przypadku od zawsze był niebezpiecznym aspektem, który ściągał na nią same kłopoty - i o to mniej więcej chodziło, kiedy wyraziła obawy przed sytuacją w ich magicznym półświatku. Domyślała się, że gdyby jakkolwiek sytuacja ta pogorszyła się, przestępczość z pewnością by wzrosła, nie wspominając o wezbraniu nielegalnych interesów. W końcu oczy wszystkich skierowane na jakiś problem nie sięgałyby w takie kwestie, prawda? Tak uważała, chociaż może wynikało to z nieprzespanej nocy i faktu, że chłopiec, którego śmierć widziała, nawiedził ją pierwszy raz od bardzo dawna we śnie, przypominając o tym, jaka krew płynie w jej żyłach.
Gdy lord Nott przystał na jej propozycję, upewniła się, że każdy z zaproponowanych garniturów był odpowiednio dopasowany do jego sylwetki i chociaż zaskakiwać mogło, że tak - cóż, znaczna część lordów miała podobne wymiary.
Uśmiechnęła się, gdy ucałował ją w dłoń i wbrew pozorom nie odskoczyła jak oparzona do tyłu, wyrywając rękę w nagłym odruchu. Ten gest w przypadku Alastaira był czymś tak oczywistym, naturalnym i swojskim, że była w stanie nagiąć minimalnie swoje zasady dla jego osoby.
Kiedy się pożegnali, wróciła do swoich zajęć. Musiała zająć się posprzątaniem zaplecza, na którym panował istny chaos oraz przeglądnięciem terminów oraz zleceń.

zt

|27 kwietnia

Miała ochotę uszyć nową suknię i myśl ta chodziła za nią od kilku dni. Wciąż jednak nie potrafiła przenieść swojego pomysłu na szkic, te wciąż kreśląc i poprawiając, dokładając sobie niepotrzebnego zajęcia i przy okazji marnując cenny papier. Tego ranka postanowiła - pierwszy raz w swojej karierze - zrobić suknię, w ramach małego eksperymentu sporządzając szkic na bieżąco. Przygotowała więc narzędzia i materiały, a potem usiadła naprzeciwko nich, by płynnie przejść do działania. W międzyczasie zaczęła zastanawiać się nad zmieniającą się co chwila modą, obawiając się przy okazji, że w ich świecie chyba nigdy nie spotka kobiety wolnej, noszącej spodnie publicznie.
Zadziwiające było to, jak zmieniał się kanon piękna na przestrzeni wieków oraz ubiory kobiet; te jednak teraz nie różniły się za bardzo od tego, co noszono dawniej, choć teraz w modzie była zgrabna sylwetka, niźli tęga i pulchna, mająca na czym siedzieć. Wciąż nie mogła zrozumieć manii na gorsety - ni to wygodne, ani tym bardziej zdrowe, wszak lubiła coś zjeść w ciągu dnia, niż czekać na jego koniec, by pozbyć się skomplikowanych sznurowań i stelażu, odciążającego jej żebra. Rozumiała jednak, że część dam po prostu wpadała w dziwne kompleksy na tle chudych jak zapałki pań, choć dalej była zagorzałą przeciwniczką dodatkowego usztywnienia, przypominającego narzędzie tortur (zapewne wymyślone przez mężczyzn, toć oni tak bardzo lubili dyktować kobietom warunki, tryb życia, styl, a najlepiej godziny odwiedzin w buduarze), dzięki któremu jelita mogły zmienić swoje położenie i znajdować się blisko serca. A ciężkie materiały, które potem mozolnie naciągano na wyściskaną damę? Na szczęście turniury i krynoliny stały się już passe, ustępując miejsca zwiewnym, lekkim materiałom, z którymi był mniejszy problem; przecież krynolina, tym bardziej turniura - zmora młodych panienek - była niebezpiecznym materiałem, co chwila podwijającym się, podwiewającym na wietrze, ciężkim w obsłudze krótko mówiąc. I mimo szlachetnego wyglądu, dziękowała niebiosom za to, że męczyła się z nimi jedynie na podniosłe okazje, jaką były na przykład śluby; w to, że zarówno jeden, jak i drugi materiał, był obiektem żartów poprzez nienaturalne powiększenie biednej damy nie wnikała - sama starała się raczej omijać miliony warstw, ograniczając się do potrzebnego minimum. Osobiście preferowała taki materiał jak jedwab, czy muślin, który poza eleganckim wyglądem dodatkowo był zwiewny i lekki, a także nigdzie nie uwierał, sprawiając wrażenie delikatnego podmuchu wiatru, niźli ciężkiego, opinającego się zewsząd kawałka ubrania.
Nie rozumiała też oporu przed wzorami i zdobieniami sukien, a także zasłaniania się po samą szyję - w końcu nie żyli już w czasach, gdy ukazanie szyi czy kawałka dekoltu było jednostronną wycieczką do krainy wiecznego wstydu i towarzyskiej wpadki. Nie chodziło też o dosadne odkrywanie danych okolic; bardziej o delikatne podkreślenie kobiecego piękna, wyraźnie zarysowanych obojczyków, łabędziej szyi i zgrabnych, jędrnych ramion, a stroje, które wciąż więcej zakrywały, pobudzały zmysły, niż odsłaniały w całości. Wzory? Nie widziała sensu w namolnym stonowaniu, gdy świat oferował tak wiele inspiracji, dodatków i materiałów, do potencjalnego wyszycia wzoru. Chociaż sama była zwolennikiem gładkich szat, tak zdarzało się, że przemycała kwieciste wzory czy nawet cekiny (obecne u dam dużo, dużo przed latami, w jakimi aktualnie żyli) do swoich strojów; dbała o elegancję i to, by wszystko ze sobą współgrało, a motywy kwiatowe uważała za nader urocze, pasujące do - prawie - każdego. Oczywiście nie namawiała wszystkich do zmiany swojego stylu - mimo to czyniła stosowne sugestie, które przeważnie zawsze się przyjmowały.
Poza tym kochała dodatki! Subtelną biżuterię, wstążki wplątane we włosy, bądź kapelusze, które okazyjnie robiła.
Nic więc dziwnego, że kolejny jej projekt przypominał swoim wyglądem suknię niemalże wprost z antyku, o kroju litery A, zamiast ciężkiej jedwabnej i stonowanej, które w ostatnim czasie miały nadzwyczajny popyt. Gdy ukończyła szkic, od razu przeszła do działania; po przygotowaniu materiałów oraz manekina krawieckiego, postanowiła użyć ślicznego, wytwornego bladoróżowego materiału, podkreślającego tak porcelanową urodę, jaką miała. Suknię szyła bez wykroju, bazując na wcześniejszych projektach i swojej krawieckiej intuicji, a także bez użycia różdżki - tej używała do innego rodzaju materiałów i tylko wtedy, gdy czas ją naglił, wychodziła bowiem z założenia, że odręczna praca jest sto razy lepsza od machania magicznym patykiem, w przypadku którego jedno zawahanie od razu psuło cały efekt. po odrysowaniu konturów przodu, odrywała również tył, a także rękawy, odpowiednio modyfikując ją w trakcie, poprzez lekkie dorysowanie miejsc, w których powinna się zwężać - nie przepadała za zbyt obszernymi kreacjami; w końcu była kobietą, która bardzo lubiła podkreślać swoje atuty, a w dodatku przeklętą półwilą z kaprysami (zresztą, nie sądziła, że ubranie się w worek w jakikolwiek sposób pomogło jej z natrętnymi adoratorami). Modyfikację naniosła również na rękaw, który nieco wydłużyła, by kończył się mniej więcej w okolicy łokcia. Później zaś wycięła powoli materiał, z odpowiednim zapasem, żeby w następnej kolejności jąć się połączenia jego brzegów, wcześniej odpowiednio zaznaczonych szpilkami. Użyła do tego srebrnej, ledwo widocznej nici, która ostatnimi czasy stała się jej ulubieńcem do wszelkich kreacji, nawet tych męskich. Połyskiwała subtelnie w świetle, na co dzień jednak nie ujawniając się i choć to złoto w każdej postaci powinno królewskim materiałem, miała w tej kwestii odmienne zdanie. Doszyła do złączonych materiałów rękawy, trochę bardziej "babrając" się z miejscem, w którym natrafiła na łączenie szwów pod pachami - suknie, które szyła, były dobierane na miarę, tu jednak wzięła odrobinę zapasu w razie, gdyby coś poszło nie tak, lecz nie zakładała takiej sytuacji.
Kiedy góra sukni była gotowa, narzuciła ją na manekin, by przejść do dolnej części; wycinając odpowiedniej długości dwa płaty materiału, o znacznie większym obwodzie niż do prostej sukni. Odrywając się na moment od swojego zajęcia wymierzyła kontrafałdy, które chciała umieścić w swojej sukni i wreszcie po kilku minutach odpowiednio pospinała miejsca szpilkami, zszywając je najzwyklejszym prostym ściegiem. Na koniec połączyła obie części sukni, w miejscu tali dodając grubą wstążkę o ciemniejszym odcieniu różu dla zakrycia łączenia materiału; to jednak nadało kreacji ładny kształt, podkreślający jej talię i płaski brzuch bez musu zakładania dodatkowego gorsetu pod spód.
Suknia była prawie ukończona, dlatego po dłuższej chwili na odetchnięcie świeżym powietrzem, wróciła do wykańczania jej. Sprawdziła szwy oraz łączenia materiału, dodała kilka zdobień na górną część, by całość nie była nudna i gładka, jednak była przy tym w miarę ostrożna.
Później zaś musiała odpocząć; w końcu robienie ręcznie sukni nie było zadaniem ani prostym, ani tym bardziej łatwym, mimo faktu, że jej wizja ziściła się. Zdjęła ostrożnie suknię z manekina, żeby w następnej kolejnością ją przymierzyć. Muślin - najczystsza, najprostsza i najdelikatniejsza tkanina, odporna na czyszczenie! - koił jej ciało, a w dodatku sprawiał wrażenie "oddychalności" tkaniny, będąc tym samym odpowiednim materiałem na ciepłe dni. Stanąwszy przed lustrem, obejrzała się dokładnie z każdej ze stron - materiał idealnie leżał na jej ciele, niczego nie opinał, z kolei swoją lejącą się naturą nadawał kreacji bardzo majestatyczny wygląd. Naturalnie miał też swoją cenę, w związku z czym rzadko pozwalała sobie na szycie własnych sukien z muślinu, który doskonale sprawdzał się w sukniach panien młodych. Mimo swojej cudowności uznała, że musi jeszcze podszyć spód sukni, w razie gdyby przypadkowo kiedyś rozerwała materiał - ten był delikatny, niekoniecznie podatny na zniszczenia, jednak w przypadku jej dziwnych przygód wszystko było możliwe.
Przeszła więc i do tej czynności, zaś kilka dłuższych chwil później suknia była skończona. Była zadowolona z efektu: prostotę kroju zastępował cudowny materiał i kolor, a także kilka zdobień, których wyszywanie zajęło jej chyba najwięcej czasu. Suknię nałożyła ponownie na manekin, po czym posprzątała swoje miejsce pracy i wreszcie opuściła pomieszczenie.

zt

Będąc na zapleczu wyraźnie zainteresowaną swoją pracą i przeszukiwaniem nici za tą jedną, jedyną, nie usłyszała jak ktoś wszedł do pracowni. Uśpiona przez skupienie czujność co prawda zdawała się słyszeć czyjeś kroki, lecz z drugiej strony któż mógłby tu przyjść o podobnej porze? Gdy odnalazła to czego potrzebowała wróciła do pracowni spoglądając wprost na niezapowiedzianego gościa. Nie przestraszyła się, może przez chwilę jej mina zdradzała konsternację, która równie szybko zniknęła. Nie była pewna czy mężczyzna ją zauważył - stąpała cicho, z gracją i delikatnością godną potomkini. Oparła się bokiem o framugę, skrzyżowała ręce pod biustem, po czym zerknęła na trzymany przezeń materiał.
- Jedwab, delikatny, dość kapryśny w utrzymaniu. - Uśmiechnęła się lekko, by wreszcie odepchnąć się od drzwi. Powolnym krokiem przemierzyła kilka metrów, stając obok gościa. - Z pewnością nie widzę cię w różach, ale w brązach już prędzej. - Wskazała dłonią na wieszak obok, z kolekcją typowo męską. Taką też miała w sprzedaży i w pracowni absolutnie nie znajdowały się rzeczy dla samych pań. Choć te rzucały się w oczy już od wejścia. - Mogę w czymś pomóc? - Spytała, odkładając nici na fotel. Mężczyzna nie wyglądał na takiego, który przyszedł po nową szatę - pozory jednak myliły. Wlepiła w niego wyczekujące, trochę oceniające spojrzenie, próbując przypomnieć sobie czy go skądś zna. Pamięć jednak albo płatała jej figle albo rzeczywiście spotkała kogoś nieznajomego w ich niewielkim półświatku.

Dostrzegła zaskoczenie mężczyzny, co przywiodło na jej bladoróżowe wargi lekki uśmiech. Czyżby wkradając się do jej pracowni zapomniał, że być może ktoś jest w środku?
- Złoty... - Powtarzając za nim, pozwoliła sobie na leniwe zmierzenie wzrokiem jego twarzy i sylwetki. Kolor królów i wszelakiego dobrodziejstwa, przynajmniej tak się kiedyś utarło, teraz dostępny dla niemal każdego w różnych formach. Od prawdziwych kawałków złota, przez pozłacane wyroby, po złote nitki wplatane w ubrania. Sama czasami je dodawała, dla lepszego wyglądu kreacji i blasku, szczególnie dla osób na wysokich stanowiskach, pławiących się dość często na salonach. - Złoty też by ci pasował. - Nie zdążyła jednak nic dopowiedzieć, gdy zerknęła we wskazany jej tobołek. Wyjęła poniszczoną szatę, lustrując szybko straty. Nie tak dawno naprawiła całkowicie postrzępiony skórzany rękaw płaszcza, więc i tu widziała nadzieję na odratowanie materiału.
- Skoro z polecenia, to powinieneś wiedzieć, że mam same rozsądne stawki. - Zależne od wielu czynników, a jednak nie tak wysokie jak ubrania od Parkinsonów czy z centrum magicznego półświatka. - Naprawię, nie ma problemu. A potem zdecydujesz ile będziesz w stanie mi zapłacić za pomoc. - Wystarczyło kilka machnięć, później parę ruchów igłą z odpowiednio dobraną nitką. Niewielka naprawa, niewiele czasu, w zasadzie niezbyt ciężka praca, za którą nie zażądałaby nie więcej, niż dziesięć, może piętnaście galeonów. Zastanawiała się jednak na ile wyceni jej pracę stojący przed nią mężczyzna, chyba niezbyt przekonany miejscem, do którego trafił. - Usiądź sobie, chciałbyś się czegoś napić? - Spytała spokojnie, przerzucając sobie materiał przez ramię; potem zaś zniknęła na zapleczu, wracając stamtąd z nićmi i karafką z wodą oraz dwiema szklaneczkami. - Musiała być bardzo cenna, skoro dalej chcesz ją ratować. - Wierzyła, że każde naprawiane przez nią ubranie niosło za sobą wspomnienie, ot, przyjemne chwile, dla których nie zostało wyrzucone do śmieci. W paru ruchach złączyła materiał, przechodząc do - z pozoru - trudniejszej rzeczy, jaką było wprawne nawleczenie nitki na igłę i wreszcie dokładne zszywanie kawałków w jedną całość.

Pięć galeonów? Zdziwiła się nieco, jednak nie dała tego po sobie poznać, wiedząc już z jakim typem klienta ma do czynienia. Nie miała też ochoty wyjaśniać, że cena którą zaproponował jest śmiechu warta - w końcu sama zaproponowała mu samodzielną wycenę. A to, że za pięć galeonów to co najwyżej kupiłaby potrzebne materiały, nie wliczając w to poświęconego czasu i robocizny zostawiła dla siebie. Można by powiedzieć, że będąc na pograniczu dobrego a złego humoru zmierzała w tej chwili w stronę tego najrzadszego u niej - łaskawego, nawet litościwego. Wody oczywiście nie wliczała w potencjalne koszta; nie była przecież ani Parkinsonem ani Malkin, a małym salonikiem, który chciał zdobywać jak najwięcej klientów. Każda osoba była dla niej cenna, niezależnie od pobudek i potrzeb; to, że miała zapewnione pieniądze na życie od rodziny w jej pokręconej logice było bardzo uwłaczające - chciała zarabiać na siebie sama. Sama, samiutka, bez pomocy bliskich.
- Widywałam szaty w gorszym stanie. - Stwierdziła spokojnie, gdy już obejrzała materiał. - I zazwyczaj wszystko udaje mi się odratować, dlatego nie ma się czym martwić. - Westchnąwszy, przeprosiła na moment, znikając na zapleczu.
Zszywanie rozdarcia nie zajęło jej dużo czasu, ot, kilka machnięć różdżką, poprzedzonych ręcznym zszywaniem szaty. Gdy nie musiała, nie używała różdżki z powodów i przekonań znanych tylko sobie. Wróciła po kilku chwilach, trzymając szatę przerzuconą przez przegub chudej ręki.
- Proszę bardzo. - Z uśmiechem oddała zawiniątko w ręce właściciela, a potem usiadła na drewnianym stołku.

Tak duże przywiązanie do szaty przywołało na jej wargi uśmiech. W obliczu dostojnych szlachciców i równie dostojnych dam rzadko widywała osobę tak przywiązaną do jednej rzeczy - rozrzutność innych, coraz to nowsze ubrania i pomysły były tym, z czym spotykała się najczęściej.
- Alchemik? - Było to dla niej całkiem oczywiste, jednak wolała się upewnić. Sama co prawda pamiętała jak przez mgłę podstawy tej sztuki, więc wiedziała, że ktoś bez doświadczenia raczej nie wpadłby na podobną teorię. Na kolejne pytanie pokręciła przecząco głową, zatrzymując wzrok na kolorowych tkaninach.
- Niestety, to nie moja dziedzina. Chociaż zastanawiałam się nad próbą zrobienia czegoś podobnego. - Przyznała szczerze, siadając na miękkim oparciu fotela. - Wydaje mi się jednak, że jest to kwestia zaklęć nakładanych podczas szycia. Nie mam pewności, ale jest to całkiem sensowne. Na pewno wiele na ten temat znajduje się w księgach. - Że też nie wpadła na pomysł szycia magicznych szat wcześniej! Teraz było troszeczkę za późno, by jąć się tego zadania, ale nie wykluczała, że kiedyś w przyszłości nie spróbuje zająć się tym na poważnie.
Odebrała zapłatę z lekkim wahaniem, w końcu jednak była w pracy.
- Pamiętaj, złote wstawki w szatach też będą ci pasować. - W gruncie rzeczy ten odcień pasował wielu osobom, chociaż ze względu na jej pracę mogła mówić tak każdej napotkanej osobie. Tymczasem starała się dobierać barwy pod osobę, niż pod zysk.

zt