Zaplecze

Nie odezwała się więcej, nie mając tym razem ani siły, ani ochoty na tak męczącą dyskusję. Wiedziała, że nie przekona go do swojej propozycji i dziwiła się, że w ten sposób odebrał jej słowa. Przecież nie zaproponowała mu nagiej kąpieli w fontannie przed ministerstwem, a jedynie wycieczkę w odległe miejsce, gdzie mógłby chociaż na moment poluzować krawat i swoje zasady; gdzie mógłby bez obaw porozmawiać z nią o wszystkim i o niczym, mówiąc to, co myśli, zamiast tego co nakazują mu myśleć. Ale rozumiała jego strach oraz podejście do tego pomysłu - niektórzy po prostu byli bardzo oporni na damskie pomysły.
Nie chciała zapłaty; nie sądziła jednak, że lord się na to zgodzi i wręcz przeciwnie: że mógłby odebrać wykonanie marynarki za darmo jako jałmużnę. Nic zresztą bardziej mylnego - podjęła się wyzwania i chciała, by traktował końcowy produkt jako prezent oraz zachętę do dalszych zakupów.
- Smak wygranej mi wystarczy, ale jeśli ciebie to nie satysfakcjonuje to proponuję, żebyś mnie zaskoczył. - Skrzyżowała ręce za plecami, ówcześnie odwieszając bordową koszulę na pobliski wieszak. - Tak, teraz ja rzucam ci wyzwanie, Cassiusie. Chyba nie sądziłeś, że zadowoliłabym się pieniędzmi? A jeśli tak, to słabo mnie cenisz. - Stanąwszy przed mężczyzną, w dość komfortowej dla jednego i drugiego odległości, posłała mu wyzywające spojrzenie, które zaraz potem złagodziła urokliwym uśmiechem. Była ciekawa jego osoby i tego, czy podniesie rzuconą rękawicę - jako lord zapewne podejmował się niemożliwego, wszak zaskoczenie jej osoby należało do zadań niemożliwych. Była wybredna i kapryśna, jak zresztą każda półwila, więc nawet poniekąd mu współczuła, że zainteresowała się akurat nim.
- Ale tymczasem pozwól, że dokonam niewielkich poprawek. Nie będę cię tu trzymać w nieskończoność. - Zabrała marynarkę, by zniknąć z nią na zapleczu; tam z kolei zajęła się skracaniem rękawów do idealnej długości, poprawianiem detali i sprawdzeniem jeszcze raz szwów oraz podszewki. Całość nie zajęła więcej niż kilku minut, a efekt końcowy był zadowalający jak na jej dzisiejsze poranne niezdecydowanie. Marynarkę schowała w przeznaczonym do tego pokrowcu. - Oby się dobrze nosiła. - Opierając się bokiem o framugę drzwi, wysunęła w stronę mężczyzny prezent i zastygła na chwilę w takiej pozycji, z nieodgadnionym uśmiechem. Jej myśli najwidoczniej znowu zawędrowały w dziwne, nieodgadnione rejony.

|5 maja

Solange lubiła dzieci. Niekoniecznie ciągnęło ją do posiadania swoich, jednak gdy zdarzało jej opiekować się brzdącami znajomych, którzy byli u rodziców w gościach, a potem z nimi pracować jako nauczycielka baletu, nie mogła narzekać. Zawsze miała z nimi dobry kontakt, dlatego też nie bała się podejmowania współpracy z małymi damami - zarówno Helene, jak i Miriam, były jej oczkiem w głowie. Obie te dziewczynki rozczulały ją, a ona traktowała je na równi ze sobą: jak dorosłe, nie dając im nawet odczuć, że są małymi, niedoświadczonymi i obytymi w świecie dziećmi. Nie tak dawno jak w zeszłym miesiącu dostała zlecenie od lorda Rowle na namalowanie portretu Helene grającej na instrumencie - szybko jednak to zadanie przerodziło się w projektowanie sukni dla dziewczynki. Chociaż dalej była zdania, że tak ciemne barwy jak czerń i bordowy były dla dziecka po prostu za ciemne, smutne i po prostu przyziemne, nie zamierzała wykłócać się z panienką o jej osobiste upodobania. Wierzyła, że rzeczywiście dobrze czuła się w owych kolorach a to w zasadzie było podstawą pracy projektantki i krawcowej. Sprawianie, że dana osoba czuje się w ubraniu jak we własnej skórze, ot, to było to, do czego dążyła od zawsze. Wiedziała, że ubrania mają dużą moc i poniekąd też próbowała wprowadzać pewne elementy do garderoby czarownic. Sama przykładowo zaczęła od wysokich obcasów i bardziej odsłoniętych sukien, w domu paradując w spodniach. Póki co nie starczyło jej odwagi, by zaprezentować się w nich poza pracownią i salonem - miała świadomość, że nie cieszyłoby się to z dobrym odbiorem otoczenia, a co za tym szło, mogła stracić swoją długo pielęgnowaną reputację i pozycję.
Lubiła dziecięce zlecenia za jeszcze jedną rzecz; zawsze były one pełne fantazji i ciekawych pytań, na które lubiła odpowiadać, a prośba o zaprojektowanie płaszczyka w biedronki dla małej Miriam roztopiło jej serce niczym lody pozostawione na słońcu. Nie zastanawiała się długo czy znajdzie czas na kolejny projekt - niemal od razu chwyciła szkicownik i w kilka minut zaprojektowała piękny, dziewczęcy płaszczyk na każdą porę roku. W jej zamiarze miał on odpinaną podszewkę, którą Miriam mogła po prostu odpiąć na wiosnę, kiedy było cieplej, zaś na jesień i zimę mogła przypiąć ją z powrotem, by ogrzać się przed trzaskającymi mrozami, wiatrem, deszczem i złem. Wydawało jej się to całkiem dobrym rozwiązaniem; ostatnimi czasy stawiała szczególnie na praktyczność ubioru, niźli na jego wygląd, chociaż do wyglądu przykładała nie mniejszą uwagę.
Projekt oczywiście wykonywała nocą, odrzucając w zasadzie resztę rzeczy, które powinna była skończyć. Nie mogła przecież pozwolić, by jedna z jej kochanych biedroneczek czekała długo na swoje wymarzone zamówienie - bądź co bądź pomysł Solene był pracochłonny i wymagający szczególnego skupienia. Szczególnie w przypadku dopasowania podszewki, znalezienia odpowiednich miejsc do przypięcia go oraz zaprojektowania biedronek. Mogła oczywiście wykonać to za pomocą magii, jedna patrząc na ostatnie anomalia i cuda, które działy się z zaklęciami, obawiała się, że projekt po prostu może nie wyjść. W swoich strojach starała się nie używać magii; robiła to tylko wtedy, gdy faktycznie już nie miała ani czasu ani siły lub tak jak tutaj - jeden element powtarzał się kilkukrotnie. Wycięcie biedronek i przyszycie ich w miarę w równych odległościach było jej osobistym wyzwaniem, nierównającym się nawet z przyszywaniem ozdób, cekinów, guzików i innych diamencików.
Pracę zaczęła w towarzystwie drugiego kubka kawy. Najpierw odnalazła w notesie wymiary Miriam, bo na szczęście posiadała tę informację od momentu, w którym już kiedyś szyła lady sukienkę - to sprawiało, że mogła przystąpić do swojego zadania bez konieczności pobierania miary. Oczywiście zakładała zrobienie ciut większego płaszczyka, by dziewczynka spokojnie zmieściła pod niego grubsze ubranie. Później z kolei odnalazła materiały w odpowiednim kolorze. Naturalnie biedronki planowała zrobić w kolorze czerwonym w czarne kropki, gdzieniegdzie dorzucając pojedyncze egzemplarze niebieskich i zielonych, tak po prostu, dla przełamania monotonii barw. Cały płaszczyk zaś był w odcieniu bardzo zbliżonym do barw rodu Prewettów, ale za pomocą kilku sztuczek całość kolorystycznie tworzyła zgrany strój. Kawałek sporego szarego papieru ułożyła na uprzednio posprzątanym blacie, odmierzając odpowiednio za pomocą metra i ołówka wykrój, pierw wykonując główną część ubioru, zakładając nieduży margine, w razie gdyby Miriam bardzo urosła od ich ostatniego spotkania. Każdy z wykonanych elementów wycięła, całość przenosząc na stojący w rogu manekin - każdy z elementów spięła odpowiednio szpilkami, nanosząc ewentualne poprawki na długość czy szerokość. W następnej kolejności przeniosła uzyskane wymiary na materiał, z którego płaszcz miał być wykonany. Nie posiadała go zbyt wiele, w związku z czym musiała być bardzo ostrożna, jeśli zakładała w planie jeszcze odpinaną podszewkę. Materiał zszyła ręcznie, dopiero później poprawiając go nieco różdżką. Wygładzenie postrzępionych brzegów i wzmocnienie szwów było podstawą każdej kreacji - chociaż początkowo zaklęcie w ogóle się nie udało, a różdżka odmówiła posłuszeństwa, spróbowała po raz kolejny i dopiero za trzecim uzyskała pożądany efekt. Do całości doszyła również kieszenie, na ogrzanie rączek.
Gdy po długim czasie główny element został wykonany, zabrała się za podszewkę - nieco krótszą od całości, ciepłą i gładką, bez wzorów. Postąpiła z nią podobnie jak z płaszczem, zmniejszając jej wymiary na tyle, by zmieściła się pod spód i nie uwierała ani pod pachami ani nie blokowała ruchów rąk. Doszyła do niej guziki odpowiednio na bokach i suwak na środku, odmierzając dokładnie miejsca w płaszczyku, w którym ów guziki miały się zapinać. Skończony po kilku godzinach projekt narzuciła na manekin krawiecki, przechodząc do najżmudniejszej (i chyba najbardziej wyczekiwanej) części, czyli biedronek. Naszkicowała szybko kilka biedronek (każda różniła się ilością kropek i - uwaga - minką), odrysowując je później na materiale (czerwonym, zielonym i niebieskim). Po wycięciu blisko dwudziestu robaczków zabrała się za wycinanie trzykrotnie większej ilości czarnych, malutkich elementów - to zrobiła za pomocą różdżki, wyraźnie zmęczona wytężaniem wzroku w słabym świetle zaplecza pracowni.
Wykonanie biedronek zajęło jej sporo czasu, w zasadzie ukończyła naklejanie kropek dopiero nad ranem, co spowodowało, że zdołała przysnąć na drewnianym blacie i budząc się jakiś czas później z przyklejonym do twarzy robaczkiem. Czego jednak nie robiło się dla małego serduszka? Po szybkiej baletowej gimnastyce, rozprostowaniu kości i wypiciu kolejnej kawy, wróciła do naszywania biedronek na płaszczyk. Dla finezji całego stroju zmieniła koncepcję - nie naszywała ich ani równo ani w jednym kierunku, zostawiając je po prostu tak jak się nałożyły. Raz do góry nogami, raz bokiem, raz obok siebie - jedynym o co dbała było to, by uniknąć układania dwóch takich samych kolorów obok siebie. Kilkukrotnie ukuła się w palec, upuszczając niewielką ilość krwi na podłogę, ale koniec pracy był tak bliski, że nie zamierzała teraz odpuścić. Wreszcie po czasie skończyła biedronkowy płaszczyk, oglądając swoje dzieło krytycznym okiem. Miała szczerą nadzieję, że spełni ono wyobrażenie Miriam i jednocześnie będzie tym, czego chciała - był to jeden z tych projektów, w które wsadziła o wiele więcej serca, co chyba odbijało się w efekcie końcowym.
Różdżką wygładziła każdy z szwów z osobna sprawiając, że stał się integralną częścią płaszczyka. Później sprawdziła ponownie szwy, guziki i suwaki, a także doszyte w trakcie kieszenie - całość wydawała się w porządku. Na samym końcu wyszyła od wewnętrznej strony kołnierzyka, pozłacaną nitką, inicjały lady Prewett. Tak ukończony płaszczyk zapakowała w ozdobny papier, a później w pudełko, przewiązując je czerwoną kokardą. Postanowiła czym prędzej wysłać je do dziewczynki, dołączając do pudełka list pisany drżącą po kawie i braku snu dłonią: na każdą porę roku dla mojej specjalnej klientki! S.
Paczkę wysłała z samiutkiego rana prosto do posiadłości rodu Prewett, a następnie udała się na zasłużony odpoczynek przed dalszą pracą.

zt

Od trzech dni była kłębkiem nerwów, który nie mógł sobie znaleźć swojego miejsca. Świadomość, że znowu próbowano ją porwać dopiero teraz do niej dochodziła i nie bardzo wiedziała co z tym zrobić: za pierwszym razem uciekła do Londynu tej samej nocy, a teraz? Miała zbyt wiele do stracenia i zresztą, nie miałaby gdzie pójść, wykorzystując chyba już wszystkich możliwych krewnych w okolicy. Powrót do Francji, o którym myślała, równie szybko wybijała sobie z głowy uznając, że żadna siła nie zmusi jej do powrotu dobrowolnego do rodziców. Chociaż wierzyła, że jest silna i sobie radzi, nerwowe wyglądanie przez okna i obserwacja okolicy zaczynała niepokoić roztropnego wuja. Jednak nie rozmawiali o tamtym zajściu, jak i o tym, że uciążliwy auror próbuje zaciągnąć ją na przesłuchanie, którego unikała jak ognia. Tego dnia próbowała skupić się na pracy, która niespecjalnie jej wychodziła. Była skłonna nawet zostawić to wszystko i po prostu wrócić do swoich kotów, gdy usłyszała ciche skrzypnięcie drzwi i czyjś głos. Nerwowo poruszyła się na krześle na zapleczu, ale przecież starała się chociaż normalnie funkcjonować - nie mogła więc udawać, że jej nie ma. Z miną godną cierpiętnicy poprawiła ubranie, kierując się do pracowni.
Gdy ujrzała obcego mężczyznę, przywitała go i przedstawiła się (a raczej potwierdziła to, że faktycznie ma na imię Solene), a potem zawiesiła wzrok na stosunkowo rzadkim połączeniu kolorów. Fiolet z żółtym niemal się gryzł, ale szeroki uśmiech jaki zagościł na jej ustach nie był ani szyderczy ani pobłażliwy, a wręcz przeciwnie - wyjątkowo zaciekawiony.
- To połączenie kolorów... - zaczęła, przyglądając mu się po raz kolejny, aż wreszcie obchodząc go dookoła jak rzadki okaz magicznego stworzenia - jest ekscentryczne, powiedziałabym, że rzadko spotykane. - Nie wiedziała czy wynikało ono z przypadkowego założenia złych skarpet, czy katastrofy w postaci zafarbowanej koszuli, czy po prostu mężczyzna miał na tyle dużo wyobraźni i odwagi, by nie bać się eksperymentowania. - I szczerze mówiąc bardzo mnie to cieszy. To miła odmiana od stonowanych barw, mrocznych kolorów i prostych projektów. - W swojej pracy spotykała się najczęściej z zamówieniami na jednolitego koloru szaty, bez polotu i finezji, co zaczynało powoli ją nużyć. Sama rzadko kiedy zakładała ubrania, które nie wyróżniały się w ogóle na tle otoczenia; znacznie częściej można było ujrzeć ją w wysokich obcasach, zielonym płaszczu z bufiastymi rękawami, czy kolorowych kapeluszach, które kochała. Nie odmawiała sobie też dodatków i biżuterii, łączenia spódnic z koszulami, sukienek z żakietami, przełamywania ciemnych barw kolorowymi rajstopami i jedynym do czego póki co się nie przełamała, było publiczne pokazanie się w spodniach. - Swoją drogą, siostra szybko cię przekonała do przyjścia. - Zamieniła kilka słów w ostatnim czasie z Florence, która zaopatrzyła się u niej w suknię, więc spodziewała się wizyty jej brata w najbliższym czasie. - No dobrze. Powiedz mi na początku czego szukasz. - Zmieniła trochę koncepcję dobierania ubrań i naturalnego przebiegu podobnego spotkania: była ciekawa w czym i przede wszystkim w jakim kolorze widział się sam zainteresowany, chociaż w głowie już ustaliła, że najchętniej wcisnęłaby mu kolorowe skarpetki do garnituru, bądź co najmniej kolorowy, wzorzysty krawat.

Oszczędziła sobie opowieści o tym, że ostatnio cały półświatek ubiera się w ciemne barwy, że brakuje w tym mieście polotu i finezji, a jeśli już ktoś bierze jakiś ekstrawagancki kolor to z kolei oszczędza sobie dodatków. Mogłaby zresztą mówić na ten temat godzinami, opowiadać jak zmieniał się kanon piękna i strojów. Mogła nawet napisać o tym książkę albo co najmniej artykuł do sensownej gazety, gdyby tylko takowe istniały - w tym momencie pisała jedynie do poduszki, swoje teksty skrywając na podwójnym dnie szuflady w sypialni. Liczyła po cichu na to, że Florean będzie również tym, który zechce poeksperymentować lub wykaże inicjatywę pomocy w dobieraniu ubrań - przeważnie to na jej głowie pozostawał cały przebieg spotkania, a część propozycji - choć zazwyczaj trafnych - przeważnie nie przechodziła i zmuszona była wracać do tradycyjnych wzorców i barw. Powoli przez to traciła ochotę na dalszą zabawę w projektantkę, uznając, że równie dobrze mogłaby teraz niszczyć swoje delikatne stopy ubrane w ciasno zawiązane pointy na deskach teatru i nie martwić się niczym innym. I choć już niejednokrotnie była na drodze do rzucenia swojej pracy, zawsze coś odwodziło ją od tej decyzji.
- W tym dniu wyjątkowym dla każdej kobiety wszyscy i tak będą zwracać uwagę na nią, ale rozumiem twoje obawy. - Odparła spokojnie, podchodząc do wieszaków z odzieżą męską. Bez oporów zdjęła z niej kilka bardzo przystępnych kompletów w neutralnych barwach, na oko oceniając rozmiar ubrań Floreana. - Najbardziej neutralną propozycją jest ciemny garnitur, do którego można dodać kolorową muszkę, koszulę i kolorowe skarpety. - Stwierdziła, wręczając mu ubrania. Podążyła dalej, w kierunku kolorowych cudeniek, zwracających uwagę już od progu.
- Mniej neutralną jest ubranie kolorowego garnituru i ciemnych dodatków. Żeby nie zwracać uwagi otoczenia proponowałabym coś mniej jaskrawego. Pomarańcz? Niebieski? Zieleń? Możemy również połączyć jednolitą marynarkę ze spodniami w kolorową kratę, bądź na odwrót. Krata jest chyba najmniej pstrokata i rzucająca się w oczy ze wszystkich wzorów. - Zamyślając się, po krótkiej chwili zwróciła się przodem do chłopaka. - Ale nie jest koniecznością. Z chęcią uszyję coś innego. Nie wiem, spodnie w kwiaty, gwiazdy, rożki lodowe... ostatnio szyłam płaszczyk biedronki i kilka maskotek, także podołam każdemu wyzwaniu. - Zaproponowała, gotów sięgnąć od razu po szkicownik i przejść do projektu.

Spotkanie z Floreanem napawało ją dziwnym optymizmem i dobrym humorem. Był kreatywny, każdy pomysł mu się podobał i przede wszystkim: nie zamykał się na propozycje. Zauważyła, że nie kręci nosem na podawane mu wizje, na kolory i wzory, dość ekstrawaganckie, niezbyt popularne w aktualnej modzie. Przystanęła, spoglądając na pokaźny stos ubrań, które mu podała, a potem zabrała je i odłożyła na stół. Gestem dłoni wskazała kanapę i poprosiła, by usiadł, następnie zaś wzięła szkicownik i próbnik kolorów, zajmując miejsce tuż obok.
- Dobrze, to zacznijmy od początku. - Powiedziała, jakby zapominając o wcześniejszej rozmowie. Skoro jednak miała być głosem rozsądku, sama musiała przystopować swoją szalejącą chwilowo wyobraźnię i chęć uszycia czegoś niecodziennego, niespotykanego, czegoś, czego żaden inny projektant nie naszył na materiał. - Tutaj mam wszystkie kolory i materiały, wybierzmy któryś i później zajmiemy się resztą. - Wsunęła w ręce chłopaka opasły próbnik, otwierając szkicownik na niezapisanej stronie.
- Żadnego zlecenia nie traktuję jako dziwnego. Raczej jako coś innego, oryginalnego. Kreatywnego przede wszystkim. - Zaczęła melodyjnie, spoglądając jak Florean przegląda każdy ze skrawków materiałów. - Ostatnio szyłam płaszczyk w biedronki dla małej lady Prewett, kilka maskotek dla dzieci. Ale i tak najbardziej kreatywne bywają panny młode albo debiutantki sabatów, które chcą przyćmić resztę towarzystwa. - Sięgając pamięcią do szytych kreacji, nakreśliła w zeszycie kilka wzorów; między innymi rożków lodowych, bo te chyba najlepiej go określały - wiedziała bowiem czym się zajmował. Jego siostra powiedziała jej wiele.
- Kiedyś młoda dziewczyna, przy kości, poprosiła o suknię z kilkoma warstwami tiulu. Oczywiście delikatne sugestie nic nie dawały, że taki krój nie jest dla niej dobry i ostatecznie uszyłam jej to zamówienie, ale przypominała raczej bezę. Dałoby się to jakoś przeżyć, gdyby nie fakt, że wybrała bardzo jaskrawą barwę, która w połączeniu z jej jasną cerą nie prezentowała się najlepiej, a dodatki przytłoczyły całość... ach, a długość sukni skróciła ją optycznie. - Palcem wskazała na piękny, jasnoniebieski materiał. - Ten by ci pasował. Z muszką w innym kolorze lub wzorami na spodniach. Elegancki, nie przyćmiewający panny młodej. - Uśmiechnęła się czarująco.

Jego uwaga o kolorowych ptasich samcach stroszących piórka brzmiała dość zabawnie, bo nie rozważała strojów pod tym kątem, ale nie zdążyła jej skomentować, kiedy z ust Floreana padło kolejne pytanie. Zdziwiła się, spoglądając mimowolnie na swoje smukłe palce i wyraźny brak pierścionka na tym, na którym powinien widnieć już od dawna.
- Byłam baletnicą, niestety nie umiem na niczym grać. - Przynajmniej dotychczas nie próbowała, choć nie odczuwała szczególnych ciągot do instrumentów. Nie takich, jakie czuła do tańca i malarstwa. Gdy Florean przekroczył granicę, którą uznawała za swoją prywatną, bezpieczną sferę, wstrzymała oddech na kilka sekund, by odsunąć się nieznacznie do tyłu. Był uroczym młodym mężczyzną, nie mogła mu tego odmówić, zaś jego uśmiech, wzrok, czy ta absurdalna propozycja sprawiała, że czuła się nadzwyczaj przyjemnie. Pierw faktycznie chciała odmówić, a jednak z jej ust padła odpowiedź, której prawdopodobnie się nie spodziewał. Nie spodziewała się i ona, ale wiedziała, że cały czar pryśnie, kiedy tylko opuści to pomieszczenie. Nie chciała mieć na sumieniu kolejnego złamanego serca, więc w przypływie dobrego humoru uśmiechnęła się ciepło.
- Przemyślę twoją propozycję. Florencja musi być piękna. - Nie powiedziała przecież ani tak, ani nie, dając mu złudną nadzieję, że przemyśli i pojedzie, chcąc zobaczyć kawałek nieznajomego świata. Ostatnio nawet rozważała wyjazd w ramach odpoczynku - może zamiast rodzinnej Francji powinna wybrać malownicze Włochy? Jeśli przez jej odpowiedź chłopak miał mieć dobry humor do końca tego dnia, to mogła mu sprawić tę radość a przy okazji złapać dobry uczynek na swoje konto, ot, czasami działała bezinteresownie. Zauważyła po chwili, że jej towarzysz uświadamia sobie swoje zachowanie; speszenie jedynie dodawało mu uroku, przez co uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Nie masz się czym przejmować. - Zerknęła mu w oczy, chyba robiąc to celowo, a w końcu przeniosła wzrok na notes. Kiedy po kilku minutach doszli do porozumienia jaki garnitur chce, jakie dodatki, w jakich kolorach, kiedy pobrała miarę, odprowadziła Floreana do drzwi. - Powinnam do kilku dni wszystko przygotować, odezwę się. A tymczasem, uważaj na siebie. - Pożegnała się, po czym wróciła do swoich obowiązków.

zt oboje