Biały Most

Jego uwaga nieznośnie zadudniła w moich uszach. Przyjęłam ją z powagą, świadoma prawdy zakwitłej w tymże podsumowaniu. Nie kryłam się przecież, tak bezpośrednio niwecząc jego szanse. Nagle jednak, po przemyśleniach upierdliwie rozciągających się w czasie, pozwoliłam sobie na surowości wobec samej siebie. Choć nie miałam o nim najlepszej opinii, choć trudno mi było wyszukać w jego osobie to, co w moim wejrzeniu stanowiło dobrą wartość, jednego nie mogłam mu odmówić. Jednego nigdy nie powinno się odmawiać. Zmierzenia się. Rywalizacja nie istniała, jeżeli nie została podjęta próba. Norweski mentor podkreślał to jak mantrę. Nie wolno mi było odmawiać tego komukolwiek, nawet jeżeli mnogość myśli zdawała się nie upatrywać w nim godnego przeciwnika. Dopiero sprawiedliwy wyścig mógł rozsądzić sprawę.
– Chcesz spróbować? – zapytałam krótko, choć sama nie miałam do końca pojęcia, z czego zbudować moglibyśmy nasze osobiste wyzwanie. Przemknęło mi przez myśl nawet, że ono już nastało. Nie miałam pobłażliwości, nie miałam wiary, choć pewne żelazne zasady zdawałam sobie wciąż powtarzać. Pewna własnej siły, wyobrażałam sobie triumf, ale wiedziałam też, że on nie nadchodził on za każdym razem, gdy wygłaszałam podobne życzenie. W mojej dziedzinie, w sieci tropów, w głuszy – przegrałby. W jego zaś, pośród obcości i czarów lordowskiej mowy, ja nie miałam żadnych szans. Dopasowanie próby wydawało się niemal niemożliwe.
Mówiłam niewiele, lecz zwykle wprost, bez sztuczek i szczerze. Patrzyłam, jak jego ciało reaguje, jak zmienia się postawa, jak nieco sztywno porusza się na twardej ławce – czy nie spodobało mu się to? Nie byłyby to pierwszy raz. Przychodziłam ze świata, który nosił szorstkie wymogi. Wyszlifował myśli, nasączył oczy widokiem konkretnych barw. Wszyscy zdawaliśmy się podążać wiernie za podobną myślą. Krajobraz angielski się różnił, choć pewne ramy pozostawały sobie pokrewne. Mimo to dwie odmienne natury zderzały się boleśnie. Stałam tuż na skraju, będąc kształtem i głosem wprost z mroźnej Syberii. Osadzonym od niej zbyt daleko, a jednak wciąż niedostatecznie bliskim Brytanii. Zdziczała, jak parokrotnie mogłam już usłyszeć.
Jak miałam przekonać się już wkrótce: to nie był dobry moment dla objawienia tej natury.
Coś było nie tak. Stałam przy zabetonowanym skraju, a obok mnie mienił się w słońcu dobitny wyraz lordowskiego statusu. Stałam tam przekonana co do słuszności swej akcji i wierząca, że oto odczyniam urok, że występuję z jasnym manifestem, że niosę mu coś dobrego. Wzburzone otoczenie prędko poczęło jednak ściskać, zewsząd, głęboko, w spojrzeniach zgorszonych dzierlatek, w nieprzychylnym głosie młodego szlachcica. Byłam nagle sama pośrodku Londynu, zderzona z kruchością własnego pomysłu, pozbawiona najmniejszego sojusznika. Podłe uczucie, grząsko wciągające w pułapkę. Bartemius wciąż mówił, a cały świat zdawał się mu sprzyjać. Poczułam, jak zupełnie luźno opada moja dłoń. Złoto w jej wnętrzu zaczęło okrutnie parzyć. Poczucie niedopasowania i obcości spętało mnie ciasno. Wstrętna świadomość, że… miał rację, okazała się dusząca, przykurczyła pozę nadto rozłożoną w świecie, którego najwyraźniej wciąż nie pojmowałam. Mimo starań, wędrówek i ostrożnych kroków w stronę ludzi, którzy tutaj zamieszkiwali, mimo czujnego przysłuchiwania się rozmówkom i nastrojom. Nie rozumiałam. Wyłożony przez niego wyrok dostarczył brutalnej, choć istotnej lekcji.
Wciąż się nie odzywałam, a on dopisywał mi, słowo po słowie, coraz więcej przewinień, niejako przywołując za dnia dręczące mnie pod osłoną nocy obrazy. Już tak wiele dni. A ja wciąż coś czyniłam niepoprawnie. Dlaczego? Nie było okrutniejszej wizji od rozczarowania swojego własnego stada. Jego tu słuchali wszyscy, mnie nikt. Zapatrzone w niego oczy dawały temu wyraz. Teraz to on miał kuszę, a moja próba zadrapania jego rzeczywistości okazała się zwodnicza. Nigdy nie powinnam narazić krewnych na przykrość. To karygodne. Dlatego właśnie przestałam, choć wcale nie było to łatwe. Dałam mu zwycięstwo w starciu, które sama rozpoczęłam. Wspięłam się powoli po kilku suchych schodkach i uniosłam wyżej głowę. Gdzieś indziej mogłam odnaleźć zrozumienie, ale tutaj go nie zastałam. Nie w nim. Zdołał jednak sprawić, że zaczęło ono narastać gdzieś indziej – we mnie samej.
– Tak o mnie myślisz. Nie jestem złodziejką, ani nie chcę krzywdzić… ciebie – obwieściłam, czyniąc dokładnie to, co sobie zażyczył. Spokojna, choć wewnątrz rozgoryczona poczuciem… niezrozumienia. Jaką drogę należało podążyć? Jakiej metodzie zaufać? Dlaczego nie udawało mi się, choć się starałam? Dlaczego on wszystko upatrywał wprost odmiennie do mojej woli? Choć mogłam się burzyć, znaczenie jemu podobnych zostało mi bezsprzecznie wyjaśnione. Niewielki czyn urosnąć mógł do okrutnej zbrodni, gdy opowieść niosły złote usta. Wciąż uczyłam się o tym świecie. Wczoraj zaoferowałam mu pomoc, a dziś gotowy był mnie pogrążyć. – Słaby mój żart, Bartemiusie. – Próbowałam zamknąć to wszystko w marnej psocie. Nie chciałam, by tutejsze oczy widziały we mnie wyłącznie grzmiącą obcość. Wizję przepełnioną zagrożeniem dla jego mości. Moja natura nie była potulna, zbłądzona waleczność wymykała się tutejszym ramom. Dziwiłam się, że pierścień mógł tak bardzo go przebudzić, lecz jeszcze bardziej zgubna wydała się świadomość, jak bardzo mogłam zamącić jego otoczeniem. Wtapianie się z powodzeniem wychodziło mi między drzewami, lecz pośród zmyślnych języków przepadałam. Uświadomił mi to bardziej niż dobitnie. Potrzebowałam przewodnika. Kto mógł mi pomóc?
Co teraz? Miałam się kajać? Szeroko otwarte oczy śledziły szlacheckie oblicze młodzieńca, a potem postanowiłam wrócić i usiąść znów na tej ławce. Dłonie złożyć, a plecom pozwolić na sztywność. Ptactwo znad Tamizy znów mogło wrócić do swojej skrzeczliwej opery. Podobnie jak panienki, które maślanym spojrzeniem czarowały jego oblicze. Nurzające się w widoku nabrzeża spojrzenie wydawało się niemal nieobecne. Wcale nie byłam z kamienia.

- Właśnie, niczego nie rozumiesz – wymówiłam powoli i dokładnie, przepuszczając między głoski tę nieprzesadną nutę zawodu. Nikomu nie dawałam kluczy do swoich myśli, jemu także. Męczyło mnie to, że pojmował mój… występ jako atak na jego osobę. Gdy zdecydował się postawić na wygłoszone wnioski, jednoznacznie utwierdził mnie w przekonaniu o jakże dalekich od prawdy interpretacjach. – Nigdy nie chciałam ci… ubliżyć – dodałam, starając się odtworzyć poprawne akcenty, nim ponownie wytknie mi braki językowe, nim znajdzie kolejny powód, by przekręcić krajobraz na swoją korzyść. Świat już teraz śpiewał pochwalne mu pieśni, tu był panem, a ja ledwie przyjezdnym, który chciał zanurzyć się w spisywanej na wyspach historii swojego rodu. Być jej częścią. Przytargana z Syberii dzikość nie była dobrze przyjmowana przez jemu podobnych. Poczułam to tego dnia aż nazbyt dosadnie. Jakże łatwo przyszło mu transmutowanie dobrej intencji w złą. Jakże dalekie sobie były dwa światy. On mienił się w słońcu, podczas gdy ja pozostawałam zimą, na którą spoglądano wciąż z niechęcią. Która pod świetlistym spojrzeniem mogła się roztopić. Nie, nie miał takiej mocy – chciałabym wierzyć, lecz faktyczna prawda przybierała kształty jemu przychylne. Może nie w lasach, lecz z pewnością wokół londyńskich ulic. Z sympatią spoglądał na te wdzięczące się głupawo brytyjskie panienki zdobione pięknem złocistych loków, zaopatrzone w urocze uśmiechy i niepraktyczne parasolki. Dla mnie miał niechęć, której nie potrafiłam dziś rozgonić. Lecz czy chciałam? Znałam odpowiedź.
Kradzież, na samą myśl o tym niedźwiedzia paszcza rozwierała się, by zaryczeć, by zaprotestować, by mu wygarnąć, jak bardzo się mylił. Czułam własną zgubę, czułam, że z łatwością przejął dominację, że moje mozolne próby odkręcenia nieprzychylnych osądów tylko bardziej pogrążały mnie we wstydliwym wizerunku. Nie miało znaczenia, że nijak miał się do faktycznych starań. Choć zazwyczaj to ja stawiałam pułapki i wydobywałam z nich ofiary, tym razem on zdołał sprawić, że role się odwróciły. Jakże go nie znosiłam, jakże wewnątrz gniewałam się w poczuciu raniącej niesprawiedliwości. Wszystko nie tak! Nie odzywałam się jednak, świadoma, że nie znajdę tego dnia już żadnej drogi, by wyjaśnić, że moje motywacje od samego początku przeciwne były temu, co zdołał wywnioskować. Że próbowałam tylko… Patrzyłam jednak nieporuszona, stateczna, wyzbyta jakichkolwiek śladów, za pomocą których mógłby złożyć podpis pod swym triumfem. Bez wejrzeń żalu, bez rozczarowań czy gniewu. Schowane za kurtyną emocje nie były mu przynależne. Niczego nie miał otrzymać, choć jeszcze dwa kwadranse temu było coś, co mogłabym mu podarować. Nawet próbowałam, lecz spętana toksycznym niezrozumieniem poległam. Poczucie upadku było nieznośne, ale należne mi.
W ciszy słuchałam rozprawy o lordowskim akcie łaski. Pomogłam, istotnie. Nie dało mu to do myślenia? Nie wyraziło to mojej szczerej woli? O nic nie poprosiłam, nie poszukiwałam najmniejszego interesu w wyprowadzeniu go z lasu. Tak samo jak i teraz zbędne było mi noszone na jego palcach złoto. – Nie miałeś długu, lordzie Crouch – przemówiłam krótko, obserwując, jak pierścień na nowo wciska się na palec arystokraty. Wielki symbol o tym, kim był. Lord nie mógł wiedzieć, że i ja nosiłam przymocowaną do ubrania broszę z niedźwiedziem – wdzięczne świadectwo mojego pochodzenia. Nie świeciła tak jasno, nie lawirowała krzykliwie w blaskach słońca, ale istniała, tuż przy sercu, lecz i wewnętrznie w nim głęboko skryta. Wyrzucone w przestrzeń ciche żegnaj, oddało go pannom nakarmionym moją porażką. Niech go sobie wezmą. Ja wcale nie chciałam. Odeszłam swoją drogą, zbyt zmęczona Londynem, by spędzić tu kolejne godziny.

zt