Szmaragdowa Strzyża

| 95/220 [-45 (psychiczne), -100 (zatrucie)]

Szukałem dłonią ręki Jackie, jednak zamiast ciepłej skóry natrafiłem na coś innego, szorstki, znoszony materiał. Nie wiedziałem co to było, moja głowa w tym momencie wydała się pęknąć i jak rozcięta piłka zaczęła wypuszczać powietrze, które w tym przypadku było moim własnym jestestwem. Pomyliłem się, na stos Wendeliny, jak ja mogłem się aż tak pomylić.
Z wypływającym z głowy strumieniem myśli cały świat wokół mnie zawirował. Odczuwałem coś, czego wcześniej nigdy nie miałem okazji doświadczyć. Zlałem się z rzeczywistością w jedną plamę, wirującą, wyjącą bezsilnie zdartym głosem niczym zwierzę w agonii, kiedy ból znajdujący się w miejscu, gdzie powinienem mieć stopy przeniósł się na całą moją świadomość. Powietrze z płuc uciekło zbyt szybko, ciśnienie wcisnęło żebra, a oczy zaszły ciemnością. Tkwiłem w czarnej matni; wirując, opadając nie byłem w stanie określić gdzie znajduje się góra, a gdzie dół. Powietrze było gęste i sypkie, chrzęściło między zębami i przyklejało się do warg, a szumiało przy tym i pluskało niczym późnowieczorna rzeka, wołając mnie ku sobie. A może...
Selwyn, psia mać, wstawaj na nogi!
Parsknąłem, wypluwając piasek i otwierając oczy, nad sobą znajdując ciemne, zachmurzone niebo. Wsparłem się na łokciu i spojrzałem na kobietę. Na Jackie. Czułem się, jakbym został uderzony w głowę czymś bardzo, ale to bardzo ciężkim, na moje stopy zostało postawione imadło, a przez gardło i nos przeszła garść gwoździ.
- Rineheart - spróbowałem powiedzieć, jednak z moich ust wydostał się ledwie dosłyszalny, szorstki w brzmieniu szept. Zawiedliśmy. Zawiodłem.
- Powinienem był tam z...ginąć - wychrypiałem, wahając się tylko przez moment. Zostać - nie, to było za mało. Poczucie obowiązku było silniejsze niż brak pamięci, serce biło szaleńczym tempem czując przygniatający ciężar winy. Odszukałem zrezygnowanym spojrzeniem jej oczy, wątpiąc, czy na pewno byłem tym, za kogo mnie uważała. Za kogo oni mnie uważali. Czułem się, jakbym miał na swoich barkach ciężar decyzji podjętej przez kogoś innego, jakby to ktoś zadecydował za mnie, jakie mam stanowisko w tym konflikcie. Nie ważne, że czułem, iż teraz podjąłbym identyczną decyzję: poczucie obowiązku i to dziwne wrażenie sprawiały, że miałem ochotę wskoczyć do rzeki i już nigdy z niej nie wyjść. Odwróciłem głowę w kierunku ciemnej wody - była tak blisko, ta nieprzejednana pustka, to ostatnia decyzja w życiu. Widziałem jednak, w jakim stanie była Jackie. Wiedziałem, że ta ucieczka byłaby jeszcze gorsza niż z Nurmengardu. Musiałem unieść głowę, przyjąć na siebie wszystkie konsekwencje i walczyć dalej.
- Musimy udać się do alchemika. Powiedz mi tylko, gdzie - powiedziałem, podnosząc się niemrawo na nogi i ledwo ustając na wciąż pulsujących bólem stopach. Zacisnąłem jednak zęby i wyciągnąłem dłoń w stronę siedzącej nadal na piasku aurorki. Ten dzień jeszcze nie dobiegł końca, Rineheart.

| zt x2

| 02.10

Hep!
Myślała, że zabije, a potem sama umrze - z rozpaczy nad dokonaniem zbrodni prawdziwie najstraszliwszej. Na szczęście nerwy utrzymała na wodzy aż do momentu, w którym znów pojawiła się ona. Męcząca czkawka, ale nie taka zwykła; ta choroba z rodzaju teleportacyjnych miotała Rię chyba po całym kraju jak zdążyła zorientować się rudowłosa. Słońce coraz intensywniej znikało za horyzontem prowadząc do rozpostarcia się nocy. Weasley nie zdawała sobie z tego sprawy - została porwana z ogródka już jakiś czas temu. Czas powoli zacierał się tworząc nieokreśloną w przestrzeni masę, bardzo trudną do identyfikacji. Poza tym, w kółko teleportująca się kobieta nie była  w stanie o tym myśleć - reagowała na ludzi, których spotykała, na wydarzenia mające miejsce wraz z jej udziałem. Była aktorem drugoplanowym, pojawiającym się znikąd i równie szybko oddalającym się w gęstej mgle niedopowiedzeń, ale nie było to uciążliwe. Do momentu, aż Rhiannon poczuje zmęczenie oraz nieopisaną potrzebę powrotu do domu, do ciepłego łóżka.
Na razie spektakl wciąż trwał.
Przez ułamek sekundy trwającej świadomości Harpia poczuła ulgę. Ulgę spowodowaną brakiem konieczności użerania się z mocno nieciekawą personą spotkaną jakiś czas temu - znów nieokreślony. Ile czasu mogło minąć między jednym czknięciem a drugim? Kolejne pytania pozostawały bez odpowiedzi, tak jak Ria bez stabilnego gruntu pod nogami.
Szybko okazało się, że bardzo dosłownie. Ni stąd ni zowąd czarownica poczuła niesamowite zimno; poparzona przez pokrzywy skóra zapiekła na nowo, acz teraz w całkowicie inny sposób. Kojarzyła to skądś, ale z powodu szoku nie mogła zorientować się o co chodziło odnaleźć w nieznanej dotąd sytuacji. Dopiero po chwili do zaskoczonego umysłu dotarła informacja o utkwieniu w zimnej wodzie. Gdzie była? Dlaczego się tu znalazła? Weasley zaczęła gorączkowo pytać swój zmysł wzroku, ale ten okazał się zamazany. Nieświadomie łykała wodę, co jakiś czas zanurzając się pod taflą. To chyba panika, pewnego rodzaju nieświadomość. Do tej pory lądowała na stabilnym gruncie - za nic nie przyszedłby rudzielcowi do głowy pomysł znalezienia się w morzu. Rzece? Oceanie? Jeziorze? Prywatnej sadzawce? Kaszlała, machała nogami oraz uderzała we wszechobecną ciecz rękoma.
- Halo? - rzuciła znajdując się względnie na powierzchni. Czy zdołała wypowiedzieć to na głos? Nie miała pewności. Płuca paliły, oczy szczypały, ciało pokrywało się gęsią skórką. Spazmatyczne oddechy nie przynosiły ukojenia, natomiast niezidentyfikowana substancja przyklejająca się do piegowatych nóg także nie ułatwiała niczego, zwłaszcza poruszania się. Co to mogło być? Glony? Kolejne magiczne stworzenie gotowe do zgładzenia intruza, tak jak druzgotek w Ottery St. Catchpole? Rhiannon momentalnie zlękła się, próbując mimo wszystko rozejrzeć, odnaleźć kogoś, kto mógłby pomóc wyjść topielcowi z tej zdradzieckiej, zimnej wody. Ani trochę przyjaznej. Wręcz okrutnej i nieprzewidywalnej, jak każdy żywioł. Zresztą, chyba właśnie dostrzegła czyjąś sylwetkę? Czy to cień, ułuda zaćmionego umysłu? Nie wiedziała.

Jak ja lubiłem nie robić nic, te wszystkie kompletnie bezproduktywne dni, kiedy jeno obijałem się z kąta w kąt, bez żadnego planu, bez żadnego musisz to albo tamto. Nic nie musiałem! I niech tylko ktoś spróbuje powiedzieć inaczej. To był właśnie jeden z takich dni - cały poświęcony odpoczynkowi. Włóczyłem się trochę po Ruderze, trochę po ogrodzie i po Dolinie Godryka, a ostatecznie jak zwykle przywiało mnie do portu. Dziwnym trafem zawsze prędzej czy później tam trafiałem - nie miałem pojęcia dlaczego, bo mieli tutaj najlepsze knajpy? Najmocniejszy rum i najładniejsze dziewczyny? Być może... O dziwo nie spędzałem tego wieczora w jednej z lokalnych, głośnych karczm, a w spokojnym, cichym towarzystwie natury. Najwidoczniej nawet taki huncwot jak jak potrzebował czasem chwili odpoczynku od wszelkiego zgiełku, chwili tylko dla siebie. Więc odpoczywałem nad wodą, nad szmaragdową strzyżą dokładniej, jeśli już mamy być drobiazgowi. Leżałem na pomoście ze spuszczonymi nogami, maczając bose stopy w krystalicznie czystej wodzie; nuciłem pod nosem jakąś prostą melodyjkę i oglądałem ciężkie chmury, leniwie sunące po niebie. O, tamta na przykład wygląda jak pies, tylko bez jednej nogi. A tamta jak flaszka. A tamta... Uniosłem się na łokciach mocno marszcząc brwi i rozejrzałem wokół, bo byłem prawie pewien, że coś, albo raczej ktoś śmiał przerwać błogą ciszę. Wtedy to zobaczyłem - jakaś dzierlatka (mam nadzieję, tego jeszcze brakowało żebym ratował chłopa) potrzebowała natychmiastowej pomocy, więc postanowiłem zabawić się w rycerza na białym koniu. Czym prędzej zrzuciłem płaszcz, pozbyłem się również koszuli i hop! Wskoczyłem z pomostu prosto do wody. Szczęście, że umiałem pływać, ale co byłby ze mnie za marynarz, gdybym nie umiał! Podwójne szczęście, że w wodzie wszystko robiło się leciutkie jak piórko, więc nie miałem wielkich problemów ze złapaniem dziewczyny, ani z późniejszym dociągnięciem jej do łagodnego zbocza. Wywlokłem ją na powierzchnię, chociaż jak tak leżała na ziemi to byłem pewien, że woda wciąż obmywa jej plecy; ważne jednak, że przestała obmywać również twarz. Nie miałem pojęcia czy już wcześniej nie nałykała się tyle, by pozostać świadomą, więc może dodatkowo będę musiał wybudzić ją pocałunkiem prawdziwej miłości? Nie narzekałbym, szczerze powiedziawszy. Pozostałem więc pochylony, wspierając dłonie i kolana po obu stronach dziewczęcego ciała. Jedną ręką odrzuciłem w tył mokre włosy, przyklejające mi się do twarzy i już się mam zbliżać do piegowatego lica rudzielca, ale widzę, że na mnie patrzy. A w jej oczach oraz rysach twarzy rozpoznaję Harpię.
- O proszę, znowu mam cię pod sobą. - mówię, unosząc wysoko obie brwi. Chyba jednak obejdzie się bez całusów.

Paskudne uczucie rozpierania płuc nie znikało - wręcz przeciwnie, pogłębiało się. Nieznane coś oplatające nogi nie ustępowało, kończyny próbowały ustabilizować chaotyczne dotąd ruchy, ale wszystkie próby uspokojenia się spełzały na niczym. Krztusiła się słoną wodą, oczy nie przestawały szczypać i Ria myślała już, że to koniec. Zanim zauważona wcześniej ciemna sylwetka zdołała dopłynąć do topielicy, kobieta sądziła, że minęły całe wieki. Spodziewała się wręcz, że to wytwór zrozpaczonego umysłu i nikogo wokół nie było, natomiast ona pójdzie bez wątpienia na samo dno. Nikt nie będzie wiedział co się z nią działo - może tylko te kilka osób, u których zdążyła się już pojawić, da znać jej rodzinie, że ich krewną dopadła czkawka teleportacyjna. Miną zapewne miesiące nim odnajdą spuchnięte ciało… gdzieś, gdziekolwiek się teraz znajdowała. A może stanie się pokarmem dla rybek i nikt nigdy nie dowie się co się stało z niejaką Weasley, zawodniczką Harpii z Holyhead? Byłoby to oczywiście niezwykle smutne, zwłaszcza w obliczu niedawnych wydarzeń oraz tego, że czarownica zaczynała całkiem nowe życie. Dlaczego los był tak okrutny i przecinał ledwie utkaną nić? Nie potrafiła tego zrozumieć, choć nawet nie próbowała. Nie miała na to czasu. Wola przetrwania nakazywała rudzielcowi na skupieniu się na wszelkich sposobach prób przeżycia, dlatego za wszelką cenę usiłowała zachować zimną krew. Podejść do sytuacji zadaniowo, nie dać się porwać cholernemu żywiołowi. W końcu umiała pływać, na Godryka! Gdyby nie nagłe przeniesienie za pomocą czknięcia oraz ogólna dezorientacja, Rhiannon nigdy nie dopuściłaby do takiej sytuacji.
Tkwiła w bezmiarze wody przekonana, że była zdana wyłącznie na siebie. W spojrzeniu pojawiło się przerażenie, serce zabiło gwałtownie - wszystko przez nagłe szarpnięcie w okolicach ramienia. Analiza sytuacji zajęła kobiecie niezwykle długo, była już niemalże na brzegu kiedy pojęła wreszcie, że ktoś ją uratował. Ciemna, zamazana postać musiała zauważyć wynurzającą się spod tafli łepetynę i postanowiła zareagować. Ria nie zdążyła jeszcze odczuć ulgi, całe zdarzenie działo się niezwykle szybko, a myśli formowały się w paskudną breję niezrozumiałego harmidru - wybranie z umysłu czegokolwiek konkretnego graniczyło z cudem. Było to ostatnią rzeczą, na jaką czarownica miała ochotę. Całkowicie poddała się działaniom nieznajomego, zamknęła na moment oczy. Szczypiące; niewidzialne drobinki rysowały powierzchnię gałki ocznej, sprawiając Harpii prawdziwy dyskomfort. W płucach czuła ogromny ciężar, przeszkodę nie do pokonania. Z każdą próbą łapczywego łapania powietrza ponosiła sromotną klęskę, stąd z ulgą przyjęła istnienie gruntu pod plecami. Automatycznie obróciła się na bok, później na brzuch, chcąc pozbyć się zalegającej w organizmie wody. Kaszlała głośno, w istocie wypluwając całą masę zimnej, słonej cieczy. Ciemne oczy zaszły łzami, policzki poczerwieniały z wysiłku. Wreszcie Weasley udało się nabrać pierwszego, pełnego wdechu. Z niewysłowioną wdzięcznością opadła plecami na ziemię, nie kłopocząc się tym, że nadal obmywała ją woda. Czuła się jakby powróciła ze świata zmarłych - nie przerywała sobie tej doniosłej chwili.
Słowa mężczyzny dotarły do Rhiannon ze znacznym opóźnieniem. Odgarnęła do tyłu kosmyki włosów, dotąd oblepiających piegowatą twarz i patrzyła uważnie na swego wybawcę. - Johny? - wychrypiała nie bez trudu; w gardle poczuła nieprzyjemny posmak przesolonej wody, ścianki przełyku były mocno podrażnione. - Co ty tu robisz? - spytała głupio, ale nie myślała nad tym pytaniem. Wypaliła je bez szczególnego pomyślunku. - Głupek - skwitowała w końcu jego słowa. Uniosła się nieznacznie na rękach, ale zaraz znów opadła na ziemię - poczuła zawroty głowy. - Dziękuję - powiedziała w końcu. Z wdzięcznością, za to bez konsternacji, że czarodziej wciąż nad nią wisiał i był tak blisko. No ładnie, została dłużniczką Bojczuka. Co teraz? Jak miałaby spłacić ten dług? Może lepiej było zginąć? Myśli znów gnały jak szalone, nie przynosząc niestety żadnych konkretnych wniosków.

Patrzę jak kaszle i charczy i wypluwa z siebie kolejne chausty wody, ale to dobrze, to znaczyło, że żyje, że czuje; ciało reagowało odpowiednio, nawet jesli umysł nie do końca wiedział co dzieje się wokół. Daję jej moment na rozeznanie.
- A owszem, to ja we własnej osobie. - kiwam głową, a kiedy kolejne pytanie dociera do moich uszu, to marszczę brwi i mój orli nos, sprawiając, że przez kilka sekund wyglądam jak drapieżny ptak szykujący się do ataku, hehe. Albo jakbym dostał rozwolnienia. Nieważne zresztą, jeden pies.
- Odpoczywam od zgiełku miasta, łapię słońce, oglądam chmury i ratuję damy z opresji. - ot, proste. Tak przecież wyglądało całe moje życie, co nie. Johnatan Bojczuk zawsze na posterunku - Ale bardziej ciekawi mnie co ty tu robisz, jak się tu znalazłaś i dlaczego, na laskę Merlina, zachciało ci się kąpieli, skoro nie umiesz pływać? - bo chyba nie umiała? No przecież, że nie, jakby umiała to by się nie topiła. Dziwne; zmierzyłem ją uważnym spojrzeniem, mrużąc lekko oczy, bo nic mi się tu nie trzymało kupy, wszystko było jakieś kompletnie pokręcone i nawet się zacząłem zastanawiać czy moja obecność tutaj jest czymś normalnym, czy totalnie bezsensownym? Dumam nad tym chwilę, a z pewnego letargu wyciąga mnie dopiero kolejne słowo. Jedno, krótkie słówko. Piękne słówko co sprawiało, że aż się serduszko radowało. Uśmiecham się lekko, wspierając dłoń na piersi.
- To mój obywatelski obowiązek, pomagać potrzebującym. Polecam się. Znaczy ogólnie nie polecam ładować się w kłopoty, ale jak juz to przynajmniej w moim towarzystwie. Bo tobie, Ria, oj tobie, Ria, to bym pomógł nawet jakby mi zakazali. - puszczam do dziewczyny oczko, zaś kiedy próbuje się podnieść, macham jedną ręką - Nie wstawaj. Wszystko z tobą w porządku? Nie potrzebujesz, nie wiem, jakiegoś usta-usta albo czegoś w tym guście? Wiesz, jak coś to znam się na tym. - nie znałem się na żadnej reanimacji, resuscytacji, czy reinkarnacji, ale tym się wcale nie zamierzałem chwalić. Za to całować to sie umiałem jak nikt inny. Lata praktyki w końcu. Podnoszę się, coby spocząć zaraz obok panny Weasley, żeby juz tak nad nią nie wisieć, ale ciągle być w pogotowiu. Jakby co.

Nie spodziewała się go tutaj zastać - tak naprawdę obawiając się, że nie zdąży już nikogo zobaczyć. Nikogo dostrzec. Rię pochłaniała bezgraniczna i bezlitosna ciemność, która zaciskała swoje szpony na zalanych wodą płucach. Obawiała się, że to były ostatnie chwile życia; jakie to żałosne. Umrzeć w samotności, podczas teleportacyjnej czkawki. W wodzie, bez szansy na pożegnanie lub przynajmniej spełnienie jeszcze tych kilku życiowych celów. Przez długi czas walczyła z przeznaczeniem, aż Weasley wreszcie przestała się szamotać i odpuściła. Dobrze, że Bojczuk był w pobliżu. Uratował ją w końcu przed utonięciem, czy kiedykolwiek zdoła spłacić ten dług? Wątpliwe. Jednak to nie o tym myślała, gdy zziębnięta oraz przemoczona do suchej nitki wypluwała z siebie pozostałości niebezpiecznej rzeki. Pomost pod drżącym ciałem emanował kolejną porcją zimna - Rhiannon zatrzęsła się raz po raz, po czym zacisnęła mocno zęby. Usiłowała uchronić się przed ich szczękaniem, ponieważ nie potrzebowała kolejnych zmartwień. Nie chciała też zwracać na siebie uwagi zwisającego nad nią mężczyzny, żeby nie pomyślał sobie o niej jak o słabym dziewczątku potrzebującym pomocy. Z drugiej strony, czyż to właśnie nie nim była? Damą w opresji, jaką należało uratować przed nieuchronną zgubą? Potrząsnęła z niedowierzaniem głową; kilka zimnych kropel wsiąknęło w zawilgocone drewno pod nimi. Czarownica niedbałym ruchem odgarnęła przyklejone do piegowatej twarzy kosmyki, odrzucając rude pasma na tył głowy. Wciąż oddychała szybko, nierówno, ale powoli uspokajała drżące z wysiłku i adrenaliny ciało.
Naprawdę starała się nie przewrócić oczami ani nie parsknąć pogardliwie pod nosem. Mogła nie lubić Johnatana, ale zawdzięczała mu życie. Choćby z tego powodu nie powinna być dla niego nie miła, wbrew temu jak bardzo obelgi wydawały się kuszące. Problem polegał na tym, że Ria nie zapomniała i nie wybaczyła - przez co zamiast odczuć w sercu ulgę, kłębiła się tam raczej skrajna niechęć.
- O tej porze? - żachnęła się. Oczywiście, że żartował i oczywiście, że nie omieszkała wziąć jego słów na poważnie. Podstawowy błąd w rozmowie z tego typu człowiekiem. - Umiem pływać! - zaprzeczyła od razu, z oburzeniem. Krzyk nie był dobrym pomysłem; Weasley od razu odczuła nieprzyjemny ucisk w głowie. Źle, źle, źle. - Po prostu… dopadła mnie czkawka teleportacyjna. Nie spodziewałam się lądowania w wodzie - wyjaśniła nadzwyczaj spokojnie, choć może nie powinna. Właściwie, co go to interesowało? Tak nagle? Dlaczego nie pozwolił jej utonąć? Przyglądała mu się podejrzliwie, odnosząc wrażenie, że ten facet nigdy nie da jej o tym zapomnieć. Na pewno będzie również oczekiwał niekończących się wynagrodzeń za to, czego dokonał. Cholera, może lepiej byłoby zginąć? - Przestań ze mną flirtować. Byliśmy już w tym miejscu, nic dobrego z tego nie wyszło - burknęła trochę obrażona, przez to, że sobie to wszystko przypomniała. Niech to Godryk trzaśnie. - Nie potrzebuję, dziękuję - mruknęła, z wielkim wysiłkiem ponownie stając się miłą. Musiała, prawda? Nie miała innego wyjścia? Och, jeszcze musiała dalej leżeć, a to oznacza więcej czasu spędzonego z Bojczukiem. Na Merlina… - Cholernie zimno - szepnęła pod nosem, po czym objęła dłońmi ramiona, próbują wzniecić w swoim ciele więcej ciepła.

- Każda pora jest dobra na chwileczkę zapomnienia - wzruszam lekko jednym ramieniem; poza tym zależało mi na spokoju i odrobinie samotności, więc naturalnie nie mogłem tutaj przyjść, kiedy przy brzegu tłoczyły się tłumy nastolatków, gotowych do kąpieli. Teraz było idealnie - cicho, pusto, do niedawna byłem tutaj całkowicie sam, a Ria miała naprawdę sporo szczęścia, że wiatr przygnał tutaj moją osobę - Oooo, no tak, to był piękny pokaz umiejętności - wywracam oczami, w międzyczasie macham różdżką, zaklęciem przywołując swoje rzeczy - płaszcz oraz koszulę, którą od razu zarzucam sobie na ramiona - Czkawka teleportacyjna? Hm, czkawkę trzeba przepić, wtedy przechodzi - rzucam, kiwając energicznie głową. Mnie to zawsze pomagało, nawet na tę pijacką, wtedy trza było po prostu wypić więcej, proste. Sięgam więc do kieszeni płaszcza po piersiówkę i unoszę ją nieznacznie, spoglądając na dziewczynę, w pytającym geście unoszę jedną brew - Chcesz spróbować? - terapii doktora Bojczuka, hehe. Na mnie działało zawsze, a i przy okazji rozgrzeje ją trochę od środka, co w aktualnej sytuacji byłoby nawet wskazane - Ech, będziesz mi to wypominać do końca życia? - krzywię się. Ja, na przykład, już dawno puściłem w niepamięć wszystkie hogwarckie niesnaski, które się między nami rodziły na przestrzeni lat, zachowując na zwojach mózgowych tylko te przyjemne chwile. Przecież dobrze się razem bawiliśmy dopóki... no... dopóki nie zostałem przyłapany na równie dobrej zabawie z inną dziewczyną. ALE miałem w sobie tyle miłości, że nie mogłem obdarzyć nią tylko jednej osoby, chciałem dzielić się swoimi uczuciami ze wszystkimi! Świat potrzebował pozytywnych emocji, szczególnie teraz, kiedy czasy nie były zbyt lekkie. I wtedy, kiedy było się jeszcze w Hogwarcie; oj wtedy to się chciało kochać wszystkich i nie oszczędzać nikogo, cóż, uroki dorastania.
- Mhm - kiwam głową - Czekaj, poradzimy coś na to - uśmiecham się lekko i wstaję, coby pomóc jej podnieść się do siadu, póki co tylko tyle, małymi kroczkami do przodu. Oddaję jej swój stary płaszcz, na początek musi wystarczyć i unoszę jeden palec na znak, że coś jeszcze kombinuję, tylko musi chwilkę poczekać. Sam zaczynałem marznąć, więc wstaję i przechadzam się po okolicy w poszukiwaniu chrustu i kamieni. Zaraz się tu uskuteczni jakiś ogień. A później pójdę w las i upoluję sarnę na kolację.

Sprawa długu coraz mocniej uwierała Rię, jeszcze mocniej wsiąkając w umysł. Co miała zrobić, żeby go spłacić? Uratować mu życie? Niby jak, kiedy, dlaczego nie mogła już teraz? Pokręciła nieznacznie głową, przymykając przy tym powieki; zimna woda osiadła na czarnych rzęsach spłynęła po i tak mokrej już twarzy. Niestety rozwiązanie tego problemu nie nadchodziło, przez co czarownica czuła się zniechęcona. Zirytowana wręcz, choć nie powinna. Oczywiście, że znalazłaby się cała pokaźna lista osób, na których bardziej chciałaby trafić dzisiejszego wieczoru, ale hej, ostatecznie Johnny nie był kimś, kto zamierzał ją zabić. Mógł przecież pozwolić jej utonąć bądź wskoczyć i jeszcze dopomóc przeznaczeniu - zamiast tego rudowłosa doczekała się ratunku, co zdecydowanie powinna raczej docenić.
Niestety, ze względu na wspólną, jakże niechlubną historię, nie do końca umiała. Tak po prostu. Od zawsze podchodząca do świata zbyt emocjonalnie, Weasley nie zapominała, nie udawała także kogoś, kim nie była. Nie była osobą puszczającą w niepamięć dawne porażki czy bolączki. Bojczuk właśnie nimi był - nieważne jak dawno temu miało to miejsce, jak mocno to nic nie znaczyło. Zdrada pozostawała zdradą, niszczyła zaufanie, które stanowiło podstawę jakiejkolwiek relacji. Przynajmniej dla Rhiannon. Westchnęła cicho, poniekąd rozumiejąc potrzebę ucieczki, odseparowania się od ludzi. Tak, chcąc czy nie, ta pora nadawała się idealnie na tego typu sentymentalne podróże w głąb wewnętrznego spokoju. - Och, tak, oczywiście, że tak! Miałam właśnie spektakularnie wynurzyć się z odmętów wody tylko przerwałeś mi mój występ - prychnęła ponownie zirytowana. Lubiła żarty, śmiała się także z samej siebie, jednak osoba tego konkretnego człowieka działała jak płachta na byka trudno to przezwyciężyć. Szczególnie w sytuacji skrajnego wyziębienia, które nieuchronnie zbliżało się do każdej komórki ciała. Jak na wezwanie, Ria wzdrygnęła się. - Daj - burknęła niechętnie, po czym niemal wyrwała czarodziejowi piersiówkę z ręki. Usiadła jakoś pokracznie i dość długo przyglądała się przedmiotowi, co najmniej, jakby miała wyczuć czy Johnny nie traktuje jej przypadkiem jakąś zakamuflowaną trucizną. Wreszcie wzruszyła przemoczonymi ramionami upijając kilka solidnych łyków trunku. Cóż, równie dobrze mogła powiększyć swój dług.
Usta wykrzywiły się w niezadowoleniu, z kolei gardło rozpaliło od alkoholu; kula ciepła dotarła potem do żołądka, a wkrótce również do innych części ciała. Może dlatego łatwiej było się Weasleyównie uspokoić - i nie naskakiwać na wybawcę już ani chwili dłużej. - Jak cię widzę to jakoś samo mi tak wychodzi - rzuciła tylko, postanawiając już nie drążyć tematu. Nie wnikać, nie wspominać, nie kontemplować. Było, minęło, powinna odpuścić już dawno temu, skoro to nic nie znaczyło. Westchnęła już po raz kolejny, zastygając wkrótce ze zdziwienia, gdy płaszcz odnalazł się na jej plecach, a Bojczuk gdzieś zniknął. Zamrugała szybko, intensywnie ignorując unoszący się z odzieży zapach; wstała też jakoś chwiejnie, chcąc doczłapać się do brzegu. Jeżeli mężczyzna zamierzał zrobić ognisko, to pomost byłby fatalnym wyborem. - Dziękuję - wyrzuciła z siebie nagle, po raz kolejny. Naprawdę była mu wdzięczna za to, co robił. Przecież nie musiał.

my stąd

Szlag, nie znalazła nigdzie tego kryształu. Nie wiedziała nawet, czy wciąż go miał. Jedyne co było pewne, to różdżka w jego dziobie. Krew zbrudziła jego pióra, ciekła jej z nosa gęsto, i zupełnie tak, jakby nie zamierzała przestać. Kręciło jej się w głowie, czuła się słabo, ale adrenalina wciąż trzymała ją na nogach twardo i zmuszała do w miarę trzeźwego myślenia. Musieli uciekać. Przyznała to niechętnie, przed samą sobą, ale pamiętała zdarzenia z sowiej poczty i nie zamierzała tego powtarzać. Nie mogła pozwolić, by Steffen ucierpiał, by stało mu się coś takiego, jak jej bratu, choć trudno było jej oszacować możliwości dwójki czarnoksiężników. Byli skuteczni, działali sprawnie, wspólnie. I to przez tego pieprzonego Blacka ledwie stała na nogach. Most zadrżał. Nie wiedziała nawet kiedy, bruk runął pod nimi, spuszczając ich do wody. Chłód przeszył ją na wskroś, przemoczył brudne z krwi ubranie. Rzeka zabarwiła się szkarłatem, nurt rozciągnął go w mgnieniu oka. Napiła się wody, nie umiała pływać. Szczęśliwie upadla na miotłę, która nie pozwoliła jej utonąć. Zerwała się, szamocząc i nie chcąc ulec jej woli. Była zbyt słaba, by z nią walczyć, by zmusić ją do posłuszeństwa.
— Steffen — szepnęła, rozpaczliwie oglądając się za gęsią. Nie widziała go nigdzie, przed oczami pojawiły się mroczki. Walczyła ze sobą, nurtem i miotłą, trzymając się jej kurczowo, ale w wodzie trzon był śliski. W końcu wyrzuciła ich gdzieś na brzeg. Zakrztusiła się wodą, krwią. Nogi zaplątały jej się w jakąś roślinę, nie miała jednak sił, by się szarpać. Wyciągnęła się na brzeg i rozejrzała dookoła. — Nic ci nie jest?— spojrzała na gęś. ta przynajmniej umiała unosić się na wodzie. Pogłaskała ją po skrzydle delikatnie i rozejrzała się dookoła, próbując rozeznać, gdzie właściwie się znajdują. I dopiero teraz, z dala od wrogów, od Mostu Miłości, trolla, z pulsującym bólem w nosie poczuła, jak słabnie. – Musimy się dostać do oazy — szepnęła. Tam im ktoś pomoże, tam będzie Justine.


23/333, -70 [53 tłuczone (nos, pośladki), 257(krwotok)]; 1/3 do utraty przytomności (-15 co post)

Kurczowo trzymał w dziobie różdżkę, niewiele więcej mogąc zdziałać w swej obecnej postaci. Pierwszy raz w życiu był gęsią poza bezpieczną areną szkolnego (bądź ligowego) Klubu Pojedynków, pierwszy raz przekonał się jak bezsilnie można się poczuć w przymusowej postaci bez bezpieczeństwa regulaminu areny, bez rozbawionych oklasków publiczności. Dziś byli w Londynie całkiem sami - on i Hania, szczuro-gęś i buntowniczka. Z niecierpliwością czekał, aż zaklęcie tego mrocznego lorda Blacka przestanie działać i będzie mógł wrócić do własnej postaci - ludzkiej bądź szczurzej. Postaci, nad którą będzie miał kontrolę. Czuł na piórach krew i wszystko go piekło i bolało, ale nie wątpił, że wciąż może kontrolować animagiczne przemiany. Zaczął za to wątpić we wszystko inne - swoje umiejętności z zakresu defensywy (które i tak przeważnie go dziś nie zawodziły, ale nie równały się z imponującą defensywą Blacka), logikę w nadmiernym rzucaniu Duny (czy przesadził? Czy też niechcący uratował sobie i Hani życie, pomagając przypadkowi?) i perspektywy samej Hani. Dziewczyna wyraźnie słaniała się na nogach, a on nie mógł jej w żaden sposób pomóc, przynajmniej nie jako gęś.
-Gęęęęę.... - zagęgał smutno, wychodząc z wody. Gdy wpadł do rzeki, uświadomił sobie, że przecież nie umie pływać, ale nie zdążył najeść się strachu. Jedyny pożytek z gęsich piór był taki, że utrzymywały go jako-tako na powierzchni.
Zmokła gąska spojrzała na Hanię smutno, z poczuciem winy. Nie było czasu szukać kryształu ani czekać na przemianę, wciąż byli w Londynie. Musieli uciekać.
-Gę-ę! - trącił dziobem miotłę panny Wright, a potem spróbował przegryźć pęta rośliny, które zaplątały się wokół jej kostki. Czy gęsi jedzą pędy? Hmm, mniam, nieważne.
Otrzepał swoje mokre pióra, zostawiając na piasku ślady krwi, a potem spróbował rozprostować skrzydła. Podskoczył i bardzo niezgrabnie uniósł się w powietrze.
-Gęgęgę? - bał się, że Black lub policja lub choćby ten typ z Walczącego Maga lada moment się tutaj pojawią. Czy Hania byłaby w stanie wsiąść na miotłę? Czy on byłby w stanie przemienić się w szczura w locie i przejąć ster nad miotłą, gdyby Hania zasłabła? Nie był pewien, ale umiał przecież latać na miotle, był mistrzem animagicznych przemian. Nie mógł zawieść, nie mógł.
Wiedział też, gdzie poprowadzić dziewczynę - Dolina Godryka była nieco bliżej niż Oaza.  Chciał do domu. Ale nie do swojego domu w Dolinie, tylko do domu najlepszego medyka, jakiego znał.
Lećmy do Kurnika, zajmę się Tobą, Hannah! - zagęgałby, gdyby mógł zostać zrozumiany. Pozostawało mu tylko kłapnąć dziobem i wzbić się w powietrze. Gęsio-człowieko-szczur będzie dziś nawigował ich ucieczkę.

Pullus tura 2
96/216, -30 [55 tłuczone (klatka piersiowa, kolana, pośladki), 30 szarpane (lewe ramię, lewe udo), 45 (duszenie się, 15 co turę)

/zt x 2

20. września 1957r.
Alexander poczuł znajome szarpnięcie w okolicach pępka i zdążyła mu przelecieć jedna myśl przez głowę: co, jeżeli się rozszczepi tak całkiem, nieodwracalnie? Cóż, już było za późno, bo właśnie znikał.
Kiedy pojawił się ponownie to pierwszym, co zarejestrował to fakt, że wokoło było dziwnie cicho. Skacząc na głębię okazało się, że naprawdę dał nura pon wodę: był cały mokry, pod plecami miał dno, a po otworzeniu oczu ujrzał jasną, pofalowaną taflę. Momentalnie wyrwał się resztkami sił do przodu, starając się wypłynąć na powierzchnię. Wodę przebił z wielkim impetem, bo jak się okazało to wystarczyło usiąść aby woda sięgała mu do piersi. Farley prychnął i parsknął kilkukrotnie, starając się złapać oddech i uspokoić rozkołatane serce. Miał bardzo silne wrażenie déjà vu. Zamrugał kilkukrotnie, ze zmęczonych oczu starając się pozbyć resztek słonej wody, od której piekło go pod powiekami. Siedział tak przez chwilę w wodzie, starając się uporządkować myśli. Faktów było kilka, a każdy z nich ciężki do przetrawienia.
Po pierwsze, po raz trzeci udało mu się wyjść z Azkabanu. Zadrżał na tę myśl, dopiero teraz czując jak chłodna, wrześniowa woda wsiąknęła w wełnę i dopadła jego skóry. Przetoczył się na bok i podpierając na rękach powstał chwiejnie. Woda sięgała mu ledwie do kolan, a pozycja, w której się znalazł umożliwiła zaakceptowanie faktu numer dwa: po raz kolejny znalazł się na Szmaragdowej Strzyży. jakby, jakie były na to szanse? Zapytałby Ollivandera, on na pewno zaraz wyciągnąłby pióro i pergamin i mu to wszystko wyliczył. Jednak to, że znajdował się akurat tutaj było powodem, dla którego musiał zaakceptować fakt trzeci: lądując właśnie tutaj pojawił się w dzielnicy portowej Londynu. Londynu, który zawładnięty był przez Rycerzy Walpurgii; Londynu, z którego wyrzucono wszystkich mugoli; w końcu Londynu, w którym na każdym rogu wisiały listy gończe z jego podobizną.
Alexander zacisnął palce na różdżce i starając się brać spokojne oddechy ruszył wpierw jedną nogą, a następnie drugą, krok po kroku wychodząc z Tamizy, z zielonymi taśmami glonów zaplątanych wokół kończyn, ubrań, porastającej go wełny. To, że wydostał się z Azkabanu wcale nie znaczyło, że wszystko skończy się dobrze, albo że właściwie cokolwiek się dziś dla niego skończyło.

| 74/218 PŻ (-144 psychiczne), -40 do rzutów

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

'Londyn' :

Podmuchy wiatru hulające nad Tamizą uderzyły w prostującą się sylwetkę Gwardzisty. Alexander zadrżał silnie, zdjęty chłodem i świadomością, że musiał przejść jeszcze przez całe miasto. Alexander sięgnął zgrabiałymi palcami do sakw na pasach, a wymacawszy w nich fiolkę eliksiru uspokajającego wyciągnął ją bez chwili zwłoki. Spuścił wzrok i nie wypuszczając spomiędzy trzęsących się dłoni ani fiolki, ani różdżki, spróbował odkorkować tę pierwszą. Szło mu jednak marnie, dłonie coraz mocniej odmawiały współpracy, więc schował fiolkę na powrót w sakwy i uniósł ręce do twarzy, starając się je rozgrzać oddechem. Zdawało mu się jednak, że jego tchnienie nie niesie ze sobą jakiegokolwiek ciepła. Właściwie wokół robiło się coraz zimniej, a Alexandra zaczęło ogarniać przeczucie, że nie ma szans aby powrócił do Oazy. Był prawie pewien, że ktoś dopadnie go na ulicach i zaciągnie na powrót do Tower, a później niżej w tę przeklętą otchłań, gdzie czekali na niego... dementorzy.
Alexander zatrzymał się w pół kroku i zamarł, przez chwilę nie będąc w stanie zrozumieć tego, co się właśnie działo. Przecież widział dziś już tylu... przegonił już tak wielu... a teraz... teraz jeszcze jeden.
Tor jego myśli był już mu dobrze znany. Farley przymknął powieki i nabrał w płuca coraz chłodniejszego powietrza, myślami wracając do swojej próby. Przypomniał sobie blask wygaszacza i pieśń feniksa, to, jak poprzez przelanie swojej własnej krwi sam stał się światłem w ciemności. Po raz kolejny przywołał też twarz swojego ojca, wykrzywioną grymasem zdziwienia, szoku wręcz. Alexander mimo młodego wieku był czarodziejem szalenie zdolnym i wiedział, że jego umiejętności miały jeszcze przydać się do uratowania niejednego istnienia. Alexander otworzył oczy i wyciągnął przed siebie różdżkę, a wraz z oddechem spomiędzy jego rozchylonych ust wydostała się inkantacja zaklęcia, które powtarzał dziś więcej razy niż był w stanie zliczyć.
– Expecto Patronum – powiedział cicho, zmęczony, ale głos mu nie zadrżał. Farleyowi po przygodach dnia dzisiejszego było już poniekąd wszystko jedno, ale taki koniec po wyjściu z Azkabanu byłby niezwykle marnym żartem ze strony losu.

| ST patronusa obniżone do 35

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 57