Zamknięta część portu

1. maja
Krzyk nabierał na sile, wyrywając go ze snu już przy cichszych nutach. Podniósł się na łóżku, podpierając łokciami o materac i sięgając po różdżkę, jak zawsze znajdującą się w pobliżu. Krótkie i chrypliwe Lumos spłynęło z jego ust, ale światło mrugnęło tylko na czubku drewna, gasnąc w przedziwny sposób. Zmarszczył wtedy brwi, starając się ignorować narastający hałas - szyszymora, zupełnie jak ta, na którą polował w którąś z kwietniowych nocy, poszukując rdzenia. Coś się działo i nie miał żadnych wątpliwości, szyszymory nigdy, przenigdy nie dręczyły ich w tej okolicy. Różdżka nie miała żadnych powodów do nieposłuszeństwa, zaledwie dzień wcześniej - jak zawsze pod koniec miesiąca, upewniał się, że nie jest uszkodzona w żaden sposób. Działała sprawnie, nie miał wątpliwości.
Nie czekał długo. Zerwał się z miejsca, planując wybrać się na oględziny do innych części posiadłości - nic w jego sypialni nie wydawało się nieswoje. Niepokój chwytał go głównie ze względu na rodzeństwo, stres działał na ich trójkę okropnie, w przeszłości nie raz, nie dwa, kładąc na długie dni do łóżka. Zdążył tylko chwycić czarny, śliski szlafrok, zdobiony nieznacznie złotą nicią. Spłynął z jednego ramienia, nie docierając jeszcze na drugie, gdy krzyk wypełnił sobą całą możliwą przestrzeń, wyrywając z mężczyzny mimowolny krzyk. Gdzieś w oddali, może mu się wydawało?, słyszał reakcje innych, ale bodziec był silny i stopniowo wwiercał się w umysł, rozpraszając każdą, nawet najdrobniejszą myśl, pochłaniając go w całości, jakby koniec świata nadszedł nagle. Zgiął się w pół, zakrywając uszy dłońmi, ale odruchowy gest nie zdał się na nic. Odpłynął, pozwalając zabrać się ciemności, nie orientując się nawet, że strużka krwi płynie z nosa.
Otworzył oczy nagle, zrywając się z miejsca. Czujna postawa była ostatnim, co zapamiętał, dlatego reagował momentalnie - szybki ruch przypłacił jednak zawrotami głowy. Czuł krew, ciepłą - płynęła jeszcze, zdecydowanie zbyt obficie. Podparł się ręką o podłoże, wyczuwając palcami deski. Rozglądał się powoli, nie chcąc kolejny raz stracić przytomności. Port? Zapach słonej wody przegrywał z wonią własnej krwi. Podążył dłonią przez pół twarzy, w dół, aż do obojczyka. Wszędzie krew. Różdżka spoczywała tuż obok palców prawej dłoni i zgarnął ją szybko. Był sam? Rozejrzał się ponownie, starając się wyłapać z ciemności jak najwięcej szczegółów. Zdecydowanie port. Nie wyglądał, jak część dostępna dla wszystkich. W oddali dostrzegł sylwetkę, z pewnością kobiecą, bez wątpienia pokrzywdzoną - leżała na deskach. Podniósł się, poprawił szlafrok - który i tak niedbale osuwał się z ramienia - i podszedł do niej ostrożnie, z początku nie rozpoznając twarzy - nie tylko on stracił dziś sporo krwi.
- Lady Skeeter? - zapytał z lekką kpiną, wyciągając ku niej dłoń, gdy kucnął obok. Nie stanowiła zagrożenia. Słowa wypisywane w czarownicy były drobną rysą na tle zniszczeń, jakie wywołała dzisiejsza noc. - Spacery po portach o tej porze mogą wiązać się tylko z szemranymi interesami - burknął ironicznie, lecz jakoś bez humoru. Nie było mu do śmiechu. Wszystko wyglądało nad wyraz poważnie. - Gdzie byłaś, nim się tu znalazłaś? - zapytał, rozglądając się jeszcze ostrożnie wokół, czekając, aż skorzysta z jego dżentelmeńskiej pomocy. Nerwy na moment ścisnęły go w żołądku. Rodzina. Co działo się z jego rodziną?

| 90/190 (-30)

Wzięła kilka wolnych dni w pracy. Nie potrafiłaby inaczej poradzić sobie z tym, co wydarzyło się jeszcze kilka dni temu, a czym nie mogła podzielić się z kimkolwiek innym. Pierwszy raz zobaczyła śmierć człowieka - małego, niewinnego chłopca - życie wyrwane w taki sposób z tego świata wydawało się odebrane bezpodstawnie i niesłusznie. Zbyt dużo myślała, za mało robiła, nie potrafiła zająć swojego czasu czymkolwiek innym - co było błędem, bo stała w miejscu i nie potrafiła zająć się innymi sprawami. Nie miała też nikogo, kto potrafiłby ruszyć jej osobę z tej nieprzyjemnej stagnacji - nie potrafiła zwierzyć się nikomu bliskiemu.
Leżała na dużym łóżku w swoim pokoju, przeglądając - bo trudno było to nazwać czytaniem - jedną z powieści, która w żaden sposób nie oderwała jej myśli od przykrych wydarzeń. Nie odczuwając niczego podejrzanego, poprawiła jedynie sięgającą kolan białą koszulę nocną i rozpuściła włosy z ciasnego koka, którego ułożyła kilka godzin wcześniej tylko po to, by wyjść po drobne zakupy do sklepiku obok. Miała zamiar położyć się spać, choć z każdą minutą traciła nadzieję, że w spokoju uda jej się zasnąć.
Niepokój, który odczuwała przez ostatnie noce, właściwie całkowicie uśpił jej czujność - nawet wtedy, gdy za oknem zaczęły dziać się dziwne rzeczy, Serah nie zareagowała. Zerwała się z łóżka dopiero wtedy, gdy wpadające z hukiem kawałki szkła zaatakowały jej bladą skórę. Straciła przytomność, nie wiedząc nawet co się dzieje.
Obudziła się gdzieś... Daleko. Nie potrafiła się pozbyć wrażenia, że znajduje się w naprawdę złym miejscu. Czułam zapach czegoś charakterystycznego, co jednocześnie przerażało ją na tyle, by nie móc zachować trzeźwości myślenia. Woda.
Nie wiedziała gdzie jest i co się tak właściwie wydarzyło. Leżała na deskach portu, w pociętej i zakrwawionej koszuli nocnej. Ze stanu zawieszenia wyrwał ją dobrze znany głos i dopiero wtedy postanowiła się podnieść... Przynajmniej do pozycji siedzącej. Ból odczuwała prawie na każdym skrawku swojego ciała, z niektórych miejsc dalej ciekły stróżki niezatamowanej krwi. Miała wrażenie, że szczególnie piekł ją lewy policzek, chociaż nie zrobiła niczego, by chociaż sprawdzić jak duże straty zdrowotne poniosła. Była oszołomiona.
- Ollivander? - zapytała, prawdziwie zszokowana, nie myśląc o tytułowania Ulyssesa w jakikolwiek sposób. Zamiast tego skierowała wzrok na jego zakrwawioną twarz, samej zapominając o własnej (prawdopodobnie mniej ciekawej) sytuacji. - Co ci się stało? - dodała, starając się skupić na jego kolejnych sarkastycznych słowach - na które prawie się uśmiechnęła, ale rany cięte w okolicach twarzy niespecjalnie pozwalały jej na swobodną mimikę. Co jednak było najważniejsze - powoli wracała do siebie. - Byłam u siebie w mieszkaniu i nagle... Nie wiem co się wydarzyło. Coś rozbiło szybę w moim pokoju, odłamki tak jakby mnie... Zaatakowały? Później... Nie mam pojęcia.
Po tych słowach przesunęła się bliżej środka pomostu, z niemałym przerażeniem wpatrując się w ciemną głębie wody, o której wiedziała już wcześniej, ale dopiero teraz przypomniała sobie dlaczego tak bardzo się jej bała. Zaczepiając materiałem koszuli nocnej o jeden z gwoździ zorientowała się też, że... Jest tylko w niej.

125/205 (-15)

Pominięcie tytułu było najmniejszym problemem w promieniu... właściwie na całej powierzchni kraju. Ollivander potwierdził swoją tożsamość krótkim, stłumionym mhm, zgrabnie pomijając pytanie - zwyczajnie je ignorując. Chciałby wiedzieć, lecz wyglądało na to, że obydwoje znaleźli się w podobnej sytuacji i informacji posiadali tyle samo - całe nic. Bez skrępowania spojrzał na obrażenia kobiety, niespeszony jej nocnym ubiorem, podobnie też ignorując swój - długie, luźne spodnie sypialnianego stroju, materiałem i barwą pasujące do szlafroka. Krew powoli płynęła po nagiej skórze, docierając pod śliską tkaninę narzuty, kiedy bez słowa rozglądał się po otoczeniu, wyszukując wzrokiem nieprawidłowości. Wsłuchiwał się, ale podobnie jak wzrok, słuch nie podpowiedział wiele. Tylko szum wody, choć wydawało się, że fale niosą ze sobą dźwięki odległego zamieszania. Nietrudno było o uczucie niepokoju. Słuchając odpowiedzi na swoje pytanie zbliżył się do krawędzi pomostu, wychylając lekko i sięgając ręką wody, by sprawdzić, czy była chłodna i realna. Lekki dreszcz rozchodził się z wolna po skórze, wzbudzony nocnym powietrzem, przedziwnie zimnym. Zaciśnięta szczęka ostro ciosała rysy twarzy szlachcica, ale mieli tu niewiele światła. Zerknął na pisarkę, kolejny raz próbując połączyć jej relację z własnymi doświadczeniami - wspólny był element zaskoczenia, niespodziewana wycieczka w odległe miejsce.
- W mieszkaniu w Londynie? - zapytał, uściślając. Domyślał się, choćby po jej stroju, że została wyrwana z łożka - nie wnikał, czyjego. Chciał nakierować światło na skalę problemu, równie dobrze mogła mieszkać w hrabstwie Lancashire, może źródło problemu znajdowało się gdzieś na tych terenach? Trwoga ponownie udzieliła się myślom. Musiał wiedzieć, co działo się z rodziną, lecz teraz nie mógł zostawić Skeeter samej, na pomoście, w środku nocy. Brwi drgnęły mu lekko, gdy kobieta przesuwała się na środek pomostu, zostawiając za sobą plamki ciemnej krwi. Bała się wody? Zsunął szlafrok z ramion, częściowo pozwalając mu opaść na stare deski, ale jednak chwytając za kraniec, nim całkiem się na nie osunął. Skierował na niego różdżkę. - Geminio - cichy pomruk polecił różdżce powielić element garderoby. W inny sposób prawdopodobnie nie mógł jej pomóc - nie czuł się zresztą zbyt dobrze i o ile nie męczyły go - jeszcze - objawy typowe dla klątwy Ondyny, nie mógł oddychać w pełni sprawnie, głowę co jakiś czas przeszywał ostry ból. Musieli się stąd wydostać - skąd jednak mieli mieć pewność, że za rogiem na czai się sprawca tego dziwnego zdarzenia? Chciał pytać. Tylko o co? Czy ktoś ostatnio nie naprzykrzył się jej, czy byłby zdolny do takiej formy zastraszania? U niego zupełnie by się to nie sprawdziło, poza tym, o ile się nie mylił, mogli mieć do czynienia z czarną magią.
- Masz różdżkę? - zapytał krótko, nie dostrzegając jej w żadnej z dłoni Skeeter. Jaka była szansa, że wpadła do wody? Leżała na pomoście? Została w domu? Skradziona? Zniszczona? Nie mówił głośno, ale nie skłaniał się też ku konspiracyjnym szeptom. Nienaturalny spokój zupełnie nie współgrał z gonitwą myśli - młodsze rodzeństwo i rodzice. Liczył na to, że ojciec zajął się nimi wszystkimi, że są razem. - Podejrzewasz, czym mogło być to coś? - dopytał jeszcze, podając jej szlafrok, niezależnie od tego, czy zaklęcie się udało.

| 90/190 (-30)

The member 'Ulysses Ollivander' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 23

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Trzymam żonę za drobną dłoń i z miłością patrzę jej w oczy, myśląc o tym, jaki skarb mi się trafił - choć figlarne wątki nieco plączą się wokół wyczekiwanej przeze mnie spóźnionej kolacji - kiedy odprowadzam ją do prywatnych komnat, gdzie ma wypoczywać. Niedługo urodzi mi kolejnego dziedzica, więc musi być w pełni sił; wielokrotnie podsłuchiwane rozmowy mych sióstr zarysowały mi poród jako okropne, druzgoczące przeżycie. Ponoć żaden mężczyzna nie zniósłby takiego bólu, choć akurat z tą kwestią, byłbym skłonny polemizować. Całuję ją niewinnie w czoło, choć nikt nas nie pilnuje i mógłbym odznaczyć się większą zapalczywością, nie potrzebuję znaczyć ją brutalnymi pieszczotami. Schodzę krętymi schodami do przestronnej jadalni, gdzie wygodnie sadowię się na krześle, znudzonym wzrokiem przesuwając po portretach mych przodków wiszących na ścianach w równym rzędzie. Magizoolog, sędzia Wizengamotu i tak na przemian. Aż kłuje mnie w piersi to zdradliwe porównanie, że wszyscy Abbottowie są tacy sami, ale nie mogę się przed tym powstrzymać, samemu wszak robię karierę w Departamencie Przestrzegania Prawa. Skrzat serwuje mi stek - nieco zbyt wysmażony, jak na moje gusta, ale na litość Helgi, jeśli go upomnę, najpewniej zmiażdży sobie palce kowadłem, o ile gdzieś je znajdzie - który powoli zjadam, maltretując mięso sztućcami. W nieodpowiednim momencie zbiera mi się na łzawe konfesje przed samym sobą. W drodze trzecie dziecko, a ja snuję mrzonki, że dziesięć lat temu, mógłbym zostać śpiewakiem operowym. Niedorzeczne.
Stek mi nie smakuje, ale dziarsko popijam go winem i chyba właśnie kończę pierwszą butelkę. Zabijam smak bardzo skutecznie, jednocześnie niwecząc swoją zdolność zachowania realnej percepcji. W oczach mi się dwoi i przewracam się na podłogę. I, na Merlina, widocznie upiłem się konkretnie, bo moje ubranie jest całe mokre, cuchnę starymi rybami, a moja głowa pęka, jakby tuż przy bębenkach niezbyt wprawna orkiestra postanowiła urządzić sobie koncert. Rozglądam się, usiłując zebrać swoje szanowne cztery litery z ziemi i ustalić, gdzie do licha mnie poniosło i ku swojemu zaskoczeniu, widzę znajomą twarz. Dość dziwne, zważywszy na to, że nie zapraszałem do siebie lorda Ollivandera. Wątpliwe też, abym opuścił Dolinę Godryka i ruszył w tango, jak to mówili młodzi, na miasto. No i sam Ulysses jest ostatnią osobą, którą bym wówczas zaprosił. Nie dlatego, że go nie lubię, ale dlatego, że wiem, że na pewno by odmówił.
-Ulysses? Co my tutaj robimy? - pytam, idąc w jego kierunku i potykając się o własne nogi w grząskiej wodzie - to twoja przyjaciółka? Pomóc ci? - zauważam i dziewczynę, wyraźnie przestraszoną, najwyraźniej w zażyłych kontaktach z Ollivanderem. Może to przez nią nadal trzyma się kawalerskiego stanu?
-Glacius - wyciągam różdżkę, starając się poprawić zaklęcie po Ulyssesie. Czuję się, jakbym stracił ogromny wycinek dnia, a przecież nie wypiłem aż tak dużo. Kilka kieliszków wina...

The member 'Ain Eingarp' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 59

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Charakterystyczny trzask potoczył się subtelnie po wodzie, oddalając stopniowo na jej fałdach w ciemną otchłań. Przyniósł ze sobą znajomą twarz, lecz żadne pomysły, dlaczego było to lico akurat lorda Abbotta, nie nawiedziły Ollivandera. Zaszczycił go tylko zaskoczonym spojrzeniem, wciąż trzymając w dłoni swój satynowy szlafrok. Zaklęcie, jak na złość, nie chciało zadziałać - zaczynał poważnie martwić się o własną różdżkę, zawodzącą tej nocy w najprostszych czarach. Coś zdecydowanie było nie w porządku. Nie zdążył odpowiedzieć Julianowi, który dziarsko ruszał do pomocy w poprawie nieudanego czaru. Pech najwyraźniej trzymał się tej okolicy tak mocno, jak winne promile szlachcica, podpowiadające mu, że Ollivander koniecznie chciał coś zamrozić - nie wiedział do końca "co" i "dlaczego", lecz najwyraźniej spontaniczna myśl wyprzedziła wszystkie inne i postanowił działać. Czar, nie do końca celny, minął szlafrok, który w zamierzeniu Ulyssesa miał być podwojony, i ugodził w deski tuż pod nogami panny Skeeter. Zbyt wiele na raz - wydarcie z rodzinnych stron, niepewność, zmartwienia związane ze stanem bliskich, a teraz jeszcze zamrożona dziennikarka szmatławca. Mroźna otoczka, w istocie, wędrowała prędko w górę, pokrywając całe ciało kobiety i tworząc z niej lodowy posąg. Tylko załamać ręce. Skala tego wszystkiego musiała być naprawdę ogromna. Glacius nie działało w ten sposób w normalnych warunkach.
- Nie pomagaj więcej, Julianie - odrzekł sucho, zarzucając na siebie czarny szlafrok, nim kucnął obok nieruchomej Skeeter. Nie wyglądało to na poważny problem, lecz nie zmieniało to faktu, że trzeba było szybko odeskortować ją do Munga - on sam zresztą powinien tam trafić. Zakrzepła krew na twarzy, ból głowy - nie wzięły się z niczego, zaś klątwę Ondyny odrzucał z przypuszczeń. Ta mogła dopiero nadejść. - Wygląda na to, że trzeba ograniczyć zaklęcia - stwierdził cicho, mierząc mężczyznę wzrokiem.
- Dziennikarka. Nie mam pojęcia, skąd się tu wzięła i podejrzewam, że ty również nie wiesz, jakim cudem się tu znalazłeś - wysnuł wniosek, choć Abbott nie wydawał się tak zaskoczony nagłą zmianą miejsca, jak on sam. - Nie pamiętam nawet, by działo się coś podejrzanego, wszystko nagle - urwał, czujnym wzrokiem przebiegając po otoczeniu, lecz nic nie wzbudzało podejrzeń. Zero innego ruchu, żadnych oznak życia, martwa cisza i ciemność.

Jestem nieprzytomny. Albo pijany. Albo jedno i drugie. Właściwie, to kilka sekund wcześniej na pewno siedziałem na rzeźbionym krześle, kończąc ten nieszczęsny, twardy jak podeszwa stek. A może już leżałem w łóżku, usiłując odcyfrować z poplątanych czarnych wzorów litery, jakimi napisano treść orzeczenia, które powinienem już dawno przeczytać? Nieistotne, definitywnie nie miałem znajdować się w zapyziałym, śmierdzącym porcie. Aż tak daleko przecież bym nie zawędrował.
Me mętne spojrzenie godzi w Ollivandera i aż paruję od nagłego zrozumienia. Częściowego, ale to już coś. Ma na sobie szlafrok, więc nie umawialiśmy się nigdzie i jego prawdopodobnie też wywiało z domowych pieleszy. Zaskakujące.
-Czy my bierzemy udział w jakichś zawodach?? - pytam, marszcząc brwi i unosząc głowę, aby schwytać ewentualnych śmiałków, którzy mieli w planach naigrawać się z szanowanych lordów - to pewnie ten piekielny ankieter, co zaczepił mnie na Pokątnej tydzień temu. A żona tyle razy mówiła, żebym nie podawał nikomu swojego adresu... Nieźle wpadliśmy, prawda? - pytam Ulyssesa, odprężając się nieco, jako, że jestem w przyzwoitym towarzystwie. W kieszeni swego szlafroka (czyli zdążyłem przysposobić się do spania!) znajduję pomniejszoną butelkę wina - chyba planowałem ją skończyć - którą odkorkowuję i pociągam z niej tęgiego łyka, bo za bardzo nie wiem, co ze sobą zrobić.
-Jak sobie chcesz. I tak zrobiłem więcej, niż ty - burczę pod nosem, drugie zdanie znacznie ciszej, nie wiedząc kompletnie, o co chodzi Ulyssesowi. Zamrażam dziewczynę, a on zamiast dziękować, zwraca się do mnie jak do nadgorliwego szczeniaka, który swoim postępowaniem bardziej przeszkadza, niż pomaga.
-Dziennikarka? Więc może to jednak jakiś spisek - nadstawiam uszu, uspokojony, że dziewczyna została unieszkodliwiona - byłem w domu. Piłem wino. Mogłem wyjść, ale chyba tego nie zrobiłem. Nie wyszedłbym w szlafroku. Mam takie brzydkie znamię na lewej łydce, nigdy nie pokazuję nóg - zwierzam się Ulyssesowi w największym zaufaniu. Definitywnie jestem jeszcze pijany. Czemu nie mogę upijać się po szlachecku?
-Krew ci leci - zauważam nagle, niezwykle elokwentnie, kiedy księżyc wyłania się zza chmur, rzucając bladą poświatę na Ollivandera.

Może byłby nawet skory do żartów, gdyby nerwy i ból głowy nie rozsadzały mu aktualnie czaszki - w porównaniu do Abbotta był też całkowicie trzeźwy, dlatego zbył jego słowa milczeniem, darując sobie palnięcia w stylu zawody na bardziej wytworny haft na szlafroku. - Ankieter? - zapytał tylko rozkojarzony, cicho, łącząc abstrakcyjne teorie z prawdopodobieństwem, które przecież wśród podchmielonych ludzi niekoniecznie się ze sobą zgrywały. Nie wyglądało na to, by zwrócił tym krótkim pytaniem uwagę Juliana - tym lepiej, nie był to stosowny czas ani miejsce na rozszerzanie historii bez znaczenia. Ollivander podpowiadał sobie w myślach mantrę, opierającą się gdzieś na skupieniu i koncentracji, lecz niewiele było z owego trucia pożytku. Przetarł palcami zaciśnięte powieki, zastanawiając się, co zrobić z lodową królową szmatławców. Delikatnie oparł dłonie na jej ramieniu, próbując przepchnąć zimną bryłę w bok - nie chciał ryzykować rozmrażaniem jej, wiedząc, że w tej sytuacji może dziewczynie co najwyżej zaszkodzić, Abbott także nie wyglądał na wiarygodną pomoc. Przy odrobinie większej ilości siły udało się odkuć Skeeter od podłoża - równocześnie Ulysses miał na tyle trzeźwości, przeczucia i instynktu, by zapobiec wypchnięciu jej za krawędź pomostu.
- Przygotowałeś ją na wyprawę do prosektorium, winszuję - mruknął posępnie, świadomy tego, że im dłużej kobieta zostanie pod lodem, tym gorszy może być jej stan. Ogrzać, zamrozić, co za różnica...
- W przeciwieństwie do legendarnego Selwyna - dodał sobie pod nosem na wzmiankę o odsłoniętych nogach. Znakomicie, tak znaczące fakty trzymały się umysłu ciasno, gdy sytuacja wymagała bezwzględnej powagi. - Strata dla świata, Julianie, lecz możemy pomyśleć o... - zaczął, za chwilę słysząc proste i rozbrajające stwierdzenie z ust towarzysza, hm, przygody. - Zdarza się - zbagatelizował własne obrażenia, choć wciąż miał ich istnienie z tyłu głowy. Skeeter również była poznaczona plamami, widocznymi spod cienkiej, szronowej warstwy. - Powinniśmy znaleźć kominek, zabrać ją do Munga i dowiedzieć się, co świat pochrzanił tym razem. Nie ryzykujemy z czarami, coś jest zdecydowanie nie tak - oznajmił stanowczo, zabierając się powoli do przetransportowania ich Śnieżynki-od-siedmiu-boleści do najbliższego możliwego kominka.

Kołyszę się za bardzo, bym traktował to za naturalny stan. Przez chwilę dwoi mi się przed oczami: widzę dwóch Ollivanderów i dwie lodowe rzeźby, naprawdę ładne, chyba mam talent. Zawsze byłem uzdolniony artystycznie, ale cóż mogłem zrobić, skoro przeznaczyli mnie do pracy za biurkiem? Zezuję w dół i uporczywie poprawiam pasek od szlafroka, który już prawie zdołał się rozwiązać. Niedoczekanie. Ta sytuacja osiągnęła już maksima żenady.
-Właśnie. Ankieter - potwierdzam, raczej retoryczne pytanie Ulyssesa, ale w tym stanie, ciężko mi się połapać. Alkohol wciąż mnie rozgrzewa, a skronie pulsują tępym bólem, charakterystycznym dla migrenowych ataków a może akwizytor? Chyba coś sprzedawał. Jakie właściwie znasz jeszcze słowa na A? Allons enfants de la patrie - nucę, nie przerywając toku rozmowy. Trochę marzną mi stopy, bo zostałem bez butów.
-Dlaczego chcesz ją zabrać do prosektorium? - marszczę brwi z niezrozumieniem, pilnie przypatrując się wysiłkom Ulyssesa. Dziewczyna wszak żyje. Oddycha. Pod warstwą lodu, ale to wcale niczego nie zmienia. Nawet stan skupienia pozostał taki sam.
-Ależ on jest o dziesięć lat młodszy, daj spokój, Ulyssesie. Jak byłem w jego wieku... - nagle, zakłopotany urywam - nie, wtedy też nie robiłem takich rzeczy - przypominam sobie kawalerskie czasy, gdy moją największą, sekretną rozrywką było wkradanie się do gabinetu ojca, siedzenie na jego krześle, trzymanie nóg na jego biurku i palenie jego cygar.
-Zdarza? - parskam z niedowierzaniem - może, jeśli się jest niedoświadczonym i nierozważnym smokologiem. Łamaczem klątw, ale na słodką Helgę, nie różdżkażowi podczas snu! - krzyczę na Ulysssa, besztając stanowczo jego niefrasobliwość. Skandal.
-Ja chwycę nogi - oferuję, świadom swej nietrzeźwości. Uzdrowiciele poskładają ewentualnie uszkodzone kości, z głową byłby większy problem - uff, ciężka. To co ty tu właściwie z nią robiłeś? - pytam po chwili wędrówki, kiedy prawie już nie czuję stóp przez brodzenie w tej obrzydliwej wodzie. Możliwe, że Ollivander wspominał, ale nie do końca wiem, co się ze mną dzieje. Pamięci też nie mam najlepszej.

Z kolejnymi słowami, wypływającymi z ust Juliana, Ollivander zanotował sobie w myślach, by bezwzględnie unikać zbędnych wzmianek, pytań i słów, równocześnie ignorując wszelkie tematy spoza spektrum aktualnego wydarzenia. Wyglądało też na to, że był jedyną osobą, jaka w tym momencie mogła sprowadzić Abbotta na ziemię i doprawdy dziwił się - tym ułamkiem myśli, który nie trudził się jeszcze zamartwianiem o wszystko poza bzdurnymi ankieterami - dziwił się, że arystokracie przez świadomość nie przemknął nawet cień zmartwienia o rodzinę. Przenikliwie chłodne powietrze i bryza teoretycznie powinny mężczyznę otrzeźwić i przywołać rozsądek, uświadomić w ewentualnych konsekwencjach. Miał przed sobą dwójkę zakrwawionych czarodziejów - czy wciąż nie otwierało mu to oczu? Słowa grubo obszyte sarkazmem cisnęły się na usta Ulyssesa, lecz zatamował im drogę zaciskając szczękę, w niecierpliwości mając złudną nadzieję, że Abbott lada moment wróci z odległych krain.
Gdyby nie ból głowy, różdżkarz z pewnością szybciej zauważyłby, iż pomysł wspólnego dźwigania kobiety nie jest najlepszą opcją, jednak pozwolił - gdy już sam chwycił zmrożoną Skeeter, starając się trzymać ją jak najstabilniej - Abbottowi na pomoc. Jego głos niósł się echem, odbijając od nielicznych budynków - ba, budek - i wędrując po wodzie.
- Zamrażałem - burknął sarkastycznie, mierząc mężczyznę poirytowanym wzrokiem. Niebieskie tęczówki w tak nikłym świetle mogły swobodnie zlewać się z niemal jednolitą barwą otoczenia. Ciemność była tej nocy wyjątkowo ciężka, podobnie do spojrzenia Ulyssesa. Nie miał żadnych powodów do schodzenia z tonu - był śmiertelnie poważny. - Julianie, nie chcę cię martwić, ale losowe... - przerwał, chwytając Skeeter pewniej pod ramiona, gdy schodzili z pomostu - ... pojawianie się w różnych miejscach może skończyć się gorzej niż aktualnie podpowiada ci wyobraźnia, również dla twojej najbliższej rodziny - może zasianie ziarna lęku ocuci ten otumaniony umysł i przypomni, jak w tej chwili powinny układać się wartości - dlatego im szybciej znajdziemy się w szpitalu, tym szybciej będziemy mogli się dowiedzieć co się, do cholery, dzieje - wycedził, rozglądając się za światłem, czymkolwiek - oznaką życia, obecności. Gdzieś w tle majaczyła nadzieja. Wskazał ją skinieniem głowy, sugerując Abbottowi wymownie, że to tam powinni zmierzać.

| ztx2

| 9.6.56.

Mówili, że z sieci Fiuu można korzystać bez obaw. Tak mówili…
Macmillan tego jakże pięknego dnia chciał szybko dostać się do Dziurowego Kotła. Nie było ważne, co chciał tam zrobić… w końcu i tak wiadomo czego można było spodziewać się po nim i jego wizycie w takim miejscu. Opcja była tylko jedna, żadnej innej! Wszystko wydawało się iść zgodnie z planem. Ministerstwo mówiło, że można korzystać z sieci Fiuu bez problemu, to z niej skorzystał… Ale zamiast wyjść normalnie z kominka, w trakcie swojej podróży, poczuł coś dziwnego i wypadł właśnie tutaj. Jeszcze twardo wylądował na kolanach, że aż cicho jęknął. Już miał się podnieść, gdy nagle poczuł na swoich plecach coś ciężkiego… właściwie kogoś, kto także wypadł, a przez to go przygniótł. Prawie ucałował okropnie zimną posadzkę przez to wszystko!
Pył, spowodowany wypadnięciem z kominka, natychmiast się podniósł. Szybko też dostał się do jego nosa i ust. Zaczął kaszleć jak oszalały. Każda próba złapania powietrza była dla niego okropnie ciężka. Nie było czemu się dziwić, biorąc pod uwagę to, że ktoś na nim leżał! I to tak bezczelnie! Ze swojej pozycji dostrzegł jedynie, że na pewno nie znalazł się tam, gdzie powinien.
– Na Merlina, zejdźże ze mnie!… – Podniósł delikatnie głos. – Nie mogę oddychać… – wykrztusił z siebie. –  Czemuś tak brutal… – miał już dokończyć swoje pytanie dotyczące brutalnego upadku i przygniecenia go ciałem, ale zakaszlał kolejny raz. Ledwo wydostał się spod znajdującego się na nim ciała i odetchnął z ulgą. Wstał na równe nogi i przyjrzał się dziwnie znajomej twarzy. – Znam cię – natychmiast stwierdził i to takim tonem jakby doznał zupełnego oświecenia. – Wiedźma z przyklejonymi majtkami – dodał szybko na głos, przypominając sobie zdarzenie, którego oboje byli świadkami. – W Czerwonym Imbryku – zakończył, chcąc podkreślić miejsce ich pierwszego w życiu spotkania, a także chcąc odświeżyć pamięć czarownicy, gdyby ta nie pamiętała. Zaraz pochylił się nad kobietą i podał jej rękę, żeby pomóc jej wstać. – Wszystko w porządku?
Gdy tylko pomógł jej wstać, postanowił rozejrzeć się po dziwnie tajemniczym pomieszczeniu, które (jak już zdołał zauważyć) w ogóle nie przypominało mu Dziurawego Kotła, do którego powinien przecież trafić. Nie przypominało mu żadnego miejsca w którym kiedykolwiek się znajdował. Zielone światło, lampa z prętów… Westchnął, a przez to pył znowu dostał się do ust, co spowodowało u niego kaszel. Gdy ten tylko ustał, otrzepał się z pyłu, chcąc doprowadzić się, jako tako, do porządku.
Postanowić kontynuować rozglądanie się i jednocześnie spróbował ponownie nie kaszleć zbyt głośno, choć i tego nie dało się uniknąć. W swoich próbach zrozumienia gdzie jest, czyli uważnej obserwacji nieznanego miejsca, dostrzegł dziwne urządzenie z guzikami. Nie wyglądało, chyba, na magiczne. Zdawało się być wręcz… mugolskie?
– Przeklęte Ministerstwo… – mruknął pod nosem. – Masz pojęcie gdzie jesteśmy? – Zwrócił się już do Charlene? Charlotte? Caroline? Zapomniał jak miała na imię. – Chciałem trafić do Dziurawego Kotła… ale to miejsce w ogóle nie wygląda na mag… – już miał dokończyć opisywanie swoich spostrzeżeń, gdy nagle usłyszał jakieś przytłumione głosy. Rozejrzał się ponownie, próbując ustalić źródło ich pochodzenia. Dostrzegł szybę, przez którą dało się dostrzec trójkę ludzi. – Jacyś mężczyźni… – oznajmij natychmiast i wskazał dłonią na szybę. – Możemy do nich pójść i zapytać gdzie jesteśmy.
Natychmiast ruszył w stronę drzwi, a następnie nieznanym mu korytarzem. Im wyraźniejsze były głosy, tym ostrożniej stąpał po ziemi, chcąc zachować ciszę. Przecież… teraz to sobie uświadomił… kto wie co to za ludzie! Kto wie co to za miejsce! Zwolnił zupełnie swój chód, aż stanął w miejscu. Wtedy usłyszał słowo „czarownice”. Natychmiast wejrzał na swoją towarzyszkę w niedoli niedziałającej sprawnie sieci Fiuu. Wskazał na swoje ucho, ale zaraz ruszył dalej, żeby lepiej ich słyszeć.
Gdy stanęli przy regałach natychmiast upewnił się, że ma przy sobie różdżkę. Cała ta historia, opowiadana między mężczyznami, wydawała się wyjątkowo dziwna i śmierdziała jakimiś wyjątkowo lewymi i niegodnymi interesami. Burdel? Chcieli zarobić na czyimś nieszczęściu? Okropne i podłe! Zauważył kobiety, które siedziały przy pudłach. Były związane… już miał przysłuchiwać się dalej rozmowie mężczyzn, gdy zatrzymał swoje spojrzenie na jednej z nieznajomych. Blondynka… Te oczy… skąd ją kojarzył? Zmarszczył czoło. Był zaskoczony. Zaraz jednak przyłożył sobie palec do ust, dając dziwnie znajomej kobiecie znak, żeby nie próbowała wydawać żadnego dźwięku. Jego spojrzenie natychmiast powędrowało w stronę czarownicy, z którą wylądował w tym dziwnym miejscu dziwnym przypadkiem. Co zrobić? Przecież nie zostawi bezbronnych kobiet, które, jak wynikało z rozmowy mężczyzn, mogły być czarownicami. Nie miał pojęcia co zrobić… Na Merlina! Co powinno się robić w takiej sytuacji? Myślał gorączkowo.
Jeden z mężczyzn uciekł, a nie wystarczyło wiele żeby go przestraszyć (właściwie sam się wystraszył), z tego co Anthony zdołał usłyszeć. Pozostała dwójka chciała chyba wypełnić swój ohydny i podły plan.
I wtedy Anthony’ego oświeciło. A co gdyby spróbować powiedzieć im coś przerażającego? Nie tyle ich zastraszyć, tylko sprzedać im jakąś historyjkę? Nakłonić ich poprzez nią do tego, żeby jednak odeszli i zostawali niewinne osoby w spokoju? Sięgnął do wewnętrznej strony płaszcza po piersiówkę, którą wyciągnął. Wyciągnął też swoją różdżkę i westchnął ciężko. Nie chciał robić krzywdy głupim mugolom, nawet jeżeli ci nie potrafili uszanować kobiet… z drugiej strony… krew się w nim gotowała, gdy tylko myślał o tym, że te biedne istoty miałyby wylądować w jakimś… uch!
Zerknął na Charlotte, Charlene czy jak miała na imię jego towarzyszka. Wskazał jej dłonią, żeby została na miejscu lub żeby próbowała dostać się do kobiet i próbowała je uwolnić. Sam zagryzł dolną wargę, schował różdżkę i zacisnął mocno piersiówkę. Wychylił się bez ostrzeżenia, zza regału, udając delikatnie pijany chód.
– Panowie, panowie… czarownice istnieją. Wciąż żyją – rzucił, przeciągając niektóre samogłoski, by brzmieć na pijanego. Ja przepraszam… – niby czknął – …że się wtrącam, ale widziałem, co potrafią wiedźmy! Miałem z nimi do czynienia!– Dodał, niemalże krzycząc. Natychmiast odkręcił piersiówkę i popił alkohol. Musiał dodać sobie odwagi. – One, znaczy czarownice, potrafią rzucać zaklęciami w każdej sytuacji! Znają straszne czary! – Znowu popił z piersiówki. – Słyszałem, co powiedział wasz kolega. Jeżeli to czarownice, to się zemszczą! Wtedy wszyscy źle skończymy, a ja nie chcę źle skończyć! A one wyglądają jak czarownice! Lepiej je zostawić w spokoju, mówię wam! – Podwinął rękaw płaszcza i rozpiął mankiet koszuli, z którym zrobił to samo. Pokazał swoją bliznę, której (tak naprawdę) dorobił się podczas swojego pamiętnego ostatniego meczu Quidditcha. – Jak mi nie wierzycie, to patrzcie! – Wskazał piersiówką na bliznę. Blefował jak jasny gwint, ale musiał mieć jakiś „dowód” na swoje spotkania z czarownicami, które podziałałyby na mugoli.

| Retoryka (I)