[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Leanne Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 1

/10 maja

Z natury byłem podróżnikiem i poszukiwaczem przygód - ot, siedzenie w jednym miejscu nudziło mnie odkąd zacząłem pełzać - więc nic dziwnego, że gdy tylko doszły mnie słuchy o enigmatycznej chatce ukrytej w głębi lasu postanowiłem poczuć jej tajemnice na własnej skórze. Niektóre legendy mówiły o przerażającym duchu kanibala, jednak te średnio mnie interesowały... Inne wspominały o pięknej damie poszukującej miłości czy coś w tym guście i to właśnie owe pogłoski przywiały mnie do lasu - no przecież jeśli potrzebowała odrobiny uczucia, to moim obowiązkiem było owe uczucie jej podarować, prawda? Chciała miłości? Oj, ja już jej pokażę co to prawdziwa miłość! A że iście czarujący ze mnie młodzieniec to przeca mi się nie oprze - tego byłem pewien.
W każdym razie błądzenie po lesie było całkiem przyjemne - wiatr targał moje i tak potargane włosy, zaczepiały mnie drobne gałązki, plątając się gdzieś w połach lekkiego płaszcza, ptaszki śpiewały i tak dalej. Powietrze pachniało lasem - zaciągnąłem się nim kilkukrotnie, dając odpocząć płucom od smogu Londynu. To było naprawdę miłe popołudnie i nawet nie irytowało mnie to, że błądziłem pomiędzy drzewami od dobrych kilku godzin. Właściwie zaczynałem już tracić nadzieję na znalezienie czegokolwiek, a tym bardziej starej, nawiedzonej chaty, kiedy ni stąd ni zowąd zaatakowało mnie jakieś szalone ptaszysko - no tak, biednemu to zawsze wiatr w oczy. Odpędzam od siebie tego głupiego zwierza, cofam o kilka kroków i nagle łup! Jak nie walnę na glebę! Jak nie fiknę koziołka! Jak nie stoczę się wprost... o proszę, jednak nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, bo jak tylko podnoszę głowę to moim oczom ukazuje się dokładnie to czego szukałem - stara, rozklekotana chata. Mniemam, że to moja, bo w końcu ile ten las może kryć tajemniczych chat? I chociaż w uszach wciąż mi trochę huczy po tym felernym upadku, to czym prędzej wstaję na równe nogi, po czym otrzepuję odzienie z wilgotnej ziemi, gałązek oraz innych roślin - w końcu jeśli mam tu spotkać jakąś uroczą damę, to muszę wyglądać na dżentelmena, a nie jakiegoś obdartusa z rynsztoka. Kolejne kroki stawiam powoli - nie dlatego, że się boję, po prostu... No dobra, może trochę się jednak cykam, ale dla odwagi pociągam łyka z piersióweczki i wreszcie ruszam do drzwi - opieram nań dłoń, pchając delikatnie, a te ustępują z cichym skrzypnięciem. Idealnie, nawet nie musiałem się włamywać, chociaż moje zręczne rączki są w stanie otworzyć każdy zamek. Ściągam wargi, rozglądam się i z wolna przekraczam próg. Chata wygląda na pustą, przynajmniej na pierwszy rzut oka, bo gdy wchodzę wgłąb moich uszu dochodzą jakieś głosy - pierwszy z pewnością jest kobiecy i to jakoś dziwnie znajomy, ale póki co nie zaprzątam sobie tym głowy (ostatecznie ileż z moich znajomych mogłoby straszyć w jakiś chatach w środku lasu?), drugi (zaraz, drugi?) zdecydowanie męski. Czyżbym się spóźnił i ktoś już, właśnie w tym momencie, poskramiał złośnicę, na którą zdążyłem się już napalić? Przeklinam w myślach. Inny pewnie dałby za wygraną, ale ja nazywam się Johnatan Bojczuk. Idę więc dalej, z każdym krokiem zbliżając się do odgłosów, a gdy jestem już przy nich, to wyglądam zza framugi, żeby zobaczyć co też się tam wyprawia i normalnie staję jak wryty!
- Leanne? - no tego bym się nie spodziewał! Kto by pomyślał, że się spotkamy w takim miejscu! Szczerzę zęby w uśmiechu, w międzyczasie przekraczając próg i właściwie dopiero teraz dostrzegam drugą osobę - jakiś stary typ, którego nigdy wcześniej nie widziałem - Co tu się wyprawia? - unoszę obie brwi w geście niemego zdziwienia i patrzę to na jedno to na drugie, a staruch gapi się na mnie i nikt nic nie mówi. O CO CHODZI? Dlaczego zamiast upiornie seksownej mieszkanki owej hacjendy spotykam jakiegoś dziada i pannę Tonks? Jestem kompletnie skołowany, a nikt się raczej nie kwapi do wyjaśnień.

Już rozchylam usta żeby się dopytać o co tu właściwie chodzi, kiedy Leanne się do mnie zbliża. To rozkładam ramiona, bo jestem pewien że chce się ze mną przywitać, ale ona zamiast tego tyka mnie palcem i coś tam grymasi pod nosem. Smok? Jaki smok?
- Leanne, co ty, nawalona jesteś czy jak? - pytam, unosząc jedną brew. W sumie to nawet trochę wyglądała jak urżnięta w trupa... Chociaż bardziej chyba w inferiusa, bo trupy raczej mają to do siebie, że nie chodzą ani nie wrzeszczą, tylko się wylegują. A ta tutaj kompletnie bredziła, krzyczała i choć z początku myślałem, że to jakaś obraza (faktycznie przytyłem trochę odkąd zszedłem na ląd, ale żeby od razu smok?), to teraz byłem pewien, że postradała zmysły. A może to jakaś zabawa? Może jakiś teatr? Może powinienem podchwycić temat i wejść w rolę wielkiej bestii? To mogło być całkiem zabawne... A niech tam! Raz się żyje! Rozkładam ramiona jak smocze skrzydła i mówię niskim głosem.
- Jam jest bestia z podziemnych jaskiń! Pożrę cię o piękna niewiasto! - chcę ją złapać, ale macham tylko bez sensu rękami, bo panna Tonks jest już gdzieś daleko. Zerkam na starucha, a on się jeno głupkowato śmieje, to i ja wypadam na podwórze i dalej za Leanne, choć widzę już tylko ruch liści i słyszę strzęk łamanych gałęzi. Cholera, nie wiedziałem, że to dziewczę potrafi tak szybko biegać! Zanim się obejrzałem straciłem ją z oczu, więc trochę zwalniam, z uwagą rozglądając się dookoła - gdzieś tu musiała się skryć, przecież to niemożliwe żeby się nagle rozpłynęła w powietrzu.
Uważnie idę naprzód, wodząc spojrzeniem po okolicznych krzakach, staram się być jak najciszej, wytężając słuch i... coś wpada mi w ucho, jakiś szmer gdzieś po prawej, więc to w tamtą się odwracam i wskakuję za pobliskie drzewo ponownie rozkładając ramiona.
- Ahahaha! Tu cię mam! Zaraz zginiesz w moim przełyku! - krzyczę, kończąc iście złowrogim śmiechem.

Śmieję się dalej, nie wychodząc z roli, ale jak dostaję pierwszego kopniaka (wyjątkowo porządnego jak na te patykowate nogi) to już mi nie jest tak wesoło.
- Ała! - jęczę z bólu, marszcząc brwi i rozmasowując obolałe miejsce, kiedy nagle czuję, że ktoś mi się uwiesza na plecach, wrzeszczy i okłada mnie jak popadnie bez żadnego opamiętania.
- Niech mi sfinks zada zagadkę, Leanne, odbiło ci?! - wrzeszczę, bo coraz mniej mi się ta zabawa podoba... Właściwie jak tak o tym pomyślę, to zwykle zupełnie inaczej wyobrażałem sobie odgrywanie smoka i księżniczki - dobra, były tam może jęki i krzyki i trochę innych perwersji, ale obyłoby się bez różdżki w oku, tymczasem miałem wrażenie, że już mogę pożegnać się z prawym ślepiem. No ładnie, jak tak dalej pójdzie to zyskam przydomek Jednooki. Albo Zatkane Zatoki, bo wtem czuję kawał drewna w jednym z nozdrzy i nie jest to nic przyjemnego. Szamoczę się jak oszalały, próbując ją z siebie zrzucić, ale wcale nie jest to łatwe, szczególnie, że oczy to mi łzawią jakbym skroił tonę cebuli, a i z nosa cieknie, w dodatku w tym całym amoku obijamy się o pobliskie drzewa i kiedy mam wrażenie, że zaraz tutaj skonam (w dodatku z różdżką w nosie, bo jak tak dalej pójdzie to chyba przebije mi mózg!), to do głowy przychodzi mi pewna myśl - ostatnia deska ratunku. Jeśli to nie ochłodzi jej entuzjazmu to żegnaj przepiękny świecie!
Nie chciałem zrobić Leanne krzywdy (chociaż ona chyba chciała się mnie pozbyć na zawsze), ale naprawdę nie miałem wyboru! Gryzę ją w rękę żeby wreszcie wypuściła różdżkę i puszczam się w tył, mając nadzieję, że będę mieć miękkie lądowanie, a ona wróci na ziemię, zaliczając z nią bliskie spotkanie.

Jak Leanne ze mnie spada (chwała za to wszystkim siłom tajemnym) to i ja padam na kolana, bo z nosa wciąż mi kapie. Z oczu zresztą też, więc charczę i kaszlę jak prawdziwy smok, albo inne dzikie stworzenie, z początku nawet nie patrząc na Leanne. Szybko jednak przypomina mi o swoim istnieniu, tym razem znacznie delikatniej - na szczęście. Spoglądam więc w jej stronę i choć jestem na nią trochę zły (to miała być przecież tylko zabawa, a przerodziła się w jakieś chore zapasy), to jak tylko wybucha płaczem i mnie robi się maksymalnie smutno. Ostatecznie uwielbiam to dziewczę nawet jeśli czasem podpalało mi włosy (na głowie i w nosie), brwi albo sprawiało, że kociołki z bliżej niezidentyfikowaną zawartością wybuchały mi prosto w twarz. Nudno byłoby w Hogwarcie bez tej tutaj Tonksówny.
- Lea ale nie płacz, dobra, poddaję się, najlepszy z ciebie rycerz na świecie, co to potrafi pokonać smoka tylko przy użyciu rąk. - pocieszam ją, nieznacznie (i ostrożnie) się zbliżając, a że nie mam żadnych chusteczek, to z braku laku łapię garść liści i jej podstawiam pod ten zasmarkany nos.
- No juuuuż, jak chcesz to mogę udawać, że umieram. - kiwam głową, szczerząc się w uśmiechu i wyciągam ramiona żeby ją tak mocno, pokrzepiająco przytulić, nawet jeśli to się wiąże z osmarkaną marynarką, łzami na kołnierzu i tymi wszystkimi innymi wydzielinami tu i tam... Z drugiej strony zdążyłem się już przyzwyczaić - zawsze to tak wyglądało z pannami - najpierw płacz, później pocieszanie, a dopiero później dobra zabawa. Tyle, że Leanne to nie była jakaś tam lalunia z pubu jeno mój najlepszy ziomek i serio było mi przykro widzieć ją taką smutną, a ten uścisk? Zero podtekstów, żeby nie było!

Teraz to zgłupiałem, autentycznie. Czuję się jakby ktoś robił sobie ze mnie niezłe jaja i w sumie nie wiem co powiedzieć, więc się tylko gapię na Leanne swoimi przekrwionymi oczami i jako, że wciąż nie wiem co powiedzieć to pociągam nosem, pozwalając jej samej dojść do wszystkiego co właśnie się wydarzyło. Jak tylko wypowiedziała to wszystko na głos, to chyba i ja zajarzyłem, albo przynajmniej tak mi się wydawało - marszczę więc brwi. To nawet ma sens w całym swoim bezsensie.
- Mhm... Dostałaś jakiegoś pierdolca, chciałaś mnie zabić!... - mówię, zanim znowu brakuje mi oddechu. Klepię Leanne po plecach, żeby się już nie martwiła i przestała lamentować i wrzeszczeć mi prosto do ucha - Dobra, nie gniewam się, każdemu mogło się zdarzyć. - mówię trochę bez przekonania, bo to zawsze się jednak zdarzało tej tutaj, ale chyba za to ją właśnie lubiłem. Nawet się uśmiecham, natomiast kiedy nagle się odsuwa to znowu na moją twarz wkrada się szczere zdziwienie i znowu czuję się jakbym zgłupiał. Kobiety to jednak są jakieś strasznie dziwnie - najpierw chcą cię zabić, później przepraszają, a później się obrażają i to wszystko w ciągu kwadransa. Jak jakiś gość chce cię zabić to później nie przeprasza, a jak się obraża, to potem czasem dochodzi do morderstwa. To wszystko jakieś skomplikowane... Głowa mnie rozbolała, więc się drapię po łbie, wciąż kompletnie zaskoczony tą nagłą zmianą nastroju.
- Daj spokój, naćpałaś się i nie wiesz co mówisz. - macham ręką - To pewnie niepierwszy raz i nawet nie pamiętasz tych wszystkich listów, które ci słałem i które uprzednio skrapiałem perfumami, albo oznaczałem odbiciem swoich ust. - mówię, tonem szlachcianki, wspierając dłoń na swojej piersi, po czym ponownie zbliżam się do Lei, tym razem wieszając jej na plecach. Jedną dłonią mierzwię jej i tak już zmierzwione włosy.
- Nie dąsaj się, wiesz jak jest na morzu, wiesz jaki jest Majtek... - jasne, najlepiej zrzucić winę na biedną, brzydką sowę - Ale zobacz, los znowu splata nasze drogi i chyba powinnaś się cieszyć a nie obrażać. Obrażanie jest dla bab.

Wywracam oczami, ale mam już kolejną wymówkę we łbie, więc się znowu uśmiecham w ten nonszalancki sposób, którym zwykle łamię kobiece serca.
- Bo ty, moja droga, jesteś niewiastą, białogłową, kobietą, prawdziwą damą, a nie jakąś tam obrażalską babą, co w ogóle nie ma żadnej klasy ani nic z tych rzeczy. - mówię tonem Don Juana i puszczam do Leanne oczko, chociaż mniema, że w tej pozycji i tak tego nie widzi. To się nieco odsuwam, żeby sobie poobserwować pannę Tonks w całej okazałości.
- Nie dąsaj się, jak chcesz to cię wezmę ze sobą w następną podróż, tylko sobie wyobraź - wszędzie gdzie nie spojrzysz wielka woda ciągnąca się aż po horyzont, za dnia żar lejący się z nieba, w nocy miliony gwiazd, sztormy, bród, smród i cała masa typów schlanych rumem, szanty i swawole! Czego chcieć więcej? - mówiąc to wszystko żywo gestykuluję wymachując łapami jakbym chciał jej te wszystkie rzeczy jakoś zobrazować. Obrazuję więc horyzont i sztorm i nawet te swawole.
- Jakiego choróbska niby? O co ty mnie oskarżasz? - robię poważną minę, nawet trochę jakby obrażoną - Teraz to ja się czuję dotknięty. - chociaż prawda jest taka, że niejedno choróbsko już ze sobą z tych wszystkich portów przywlekłem. W Mungu jak mnie widzą to już nie pytają co się dzieje tylko od razu mi wciskają eliksiry... Szczerze? Nie polecam, nic przyjemnego, nie warto w sumie. Patrzę chwilę na Leannę, a w końcu opieram się o nią podobnie jak ona o mnie i zerkam w górę, na siatkę z gałęzi przysłaniającą majowe niebo.
- Przeszło ci już? - pytam, zerkając nań kątem oka - Kiedyśmy się właściwie widzieli ostatni raz, co Lea? - pytam, bom stracił zupełnie rachubę czasu, a w międzyczasie wyciągam zza pazuchy swoją magiczną piersióweczkę i pociągam kilka porządnych łyków - Chcesz łyczka na przeprosiny? - podsuwam jej flaszeczkę, niech se siorbnie, a co!