Pokój Valeriego

|5 maja

Siedział, a właściwie leżał w łóżku podpierając się plecami o poduszkę podpierającą ścianę. Było południe, może trochę nawet wcześniej. Dziś dzień Valerij tracił jakoś poczucie czasu. Istotnym było, by jak najkorzystniej wykorzystać ponure światło dnia. Bez względu na wszystko - było lepsze od gryzącego spojówki płomienia świec od którego alchemik musiał odpocząć.
Czytał książkę o zniszczonej, zmurszałej oprawie. Kiedyś mogła pewnie uchodzić za niebieską - obecnie przypominała szarą, wręcz siwą. Zupełnie jakby ktoś ją obtoczył w popiele paleniska. Jednak to zawartość była istotna, a ta taka jak najbardziej była. Właściwie można było się kłócić czy pięćdziesiąt stron obgryzionego przez szczury pergaminu mogła uchodzić za książkę jednak to zawartość była istotna, a ta taka jak najbardziej była. Pergamin trzymał spisane przez Norwega, Elov Solbergsena przemyślenia dotyczące sztuki drążenia w skale. Tak. Elov nie poświęcał się ogólnie alchemii ani w sposób ścisły nauce. Drążył w skale korytarze w kopalniach, piwnice oraz równał grunt. Wykorzystywał jednak do tego wszystkiego miksturę buchonorożca, a właśnie to interesowało alchemika. Skoro ta mikstura była głównym narzędziem jego pracy, skoro często ja wykorzystywał to oznaczało również, że wywar ten aktywnie w jego rękach obcował z różnego rodzaju kruszcem, w różnych warunkach, różnymi roślinami, czasami rozszarpując swoją mocą różne stworzenia. Dolohov liczył na to, że w tych notatkach spisanych prostym jerzykiem człowieka równie prostego znajdzie jakaś niecodzienna relację świadczącą o tym, że jego pragnienie stworzenie mikstury rażącej chłodem jest w ogóle realne i czy intuicja go nie myli. Czy faktycznie obranie za podstawę eliksiru części buhonorożca ma sens. Co prawda ingrediencja ta znajdowała w sercu alchemika specjalne miejsce przez wzgląd na buzująca w niej energię. Była trudna do kontrolowania, nawet po przetworzeniu niemniej aż żal było nie wykorzystać jej siły impetu w inny sposób niż ten utarty. Nie rozumiał czemu przez tyle dziesięcioleci nikt nie próbował czegoś z tym zrobić, wykorzystać w sposób pełniejszy. Odpowiedzi istniały dwie - albo było to faktycznie niemożliwe, albo nikt nigdy nie drążył w tym tak głęboko by trafić na poszlakę świadczącą, że jest inaczej.

|spostrzegawczość I, +5

The member 'Valerij Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 83

A jednak było tak, jak Valerij od samego początku podejrzewał - części buchorożca potrafiły jednak wchodzić w reakcję z innymi. W zapiskach Norwega natrafił na fragmenty opisów w których dochodziło do eksplozji w których płomienie towarzyszące wybuchom iskrzyły się inną niż przeważnie barwą. Działo się tak podczas równania terenów leśnych pod włości jakiegoś nowobogackiego czarodzieja. Niestety Valerij nie doszedł do tego co to była za miejscowość. Sporządził notatkę. Wybierze się później do biblioteki, archiwum. Miał poszlakę. Wierzył, ze jeśli będzie się jej trzymał uda mu się określić co to było za miejsce celem wypisania możliwych ingrediencji występujących w sposób naturalny na tychże. Ach. Czuł autentycznie podekscytowanie zdobytą informacją.

|zt

|12 maj, wieczór

Całą poprzednią noc ważył eliksiry i spać poszedł dopiero nad ranem. Ze snu wybudziło go drące się lustro zwiastujące nadejście kuriera za pośrednictwem którego miał przekazać uwarzone specyfiki. Długo kazał mu czekać pod drzwiami nie zamierzając go wpuścić do wnętrza domu, a tym bardziej swojej pracowni. Potem drugie tyle prawił mu kazanie pouczając go o tym, jak ostrożny powinien być. Po tym wrócił do swojego pokoju z zamiarem doprowadzenia się do stanu użyteczności czego ostatecznie nie zrobił. Nabił za to i odpalił fajkę. Zaciągnął się nią mocniej siadając ciężko na krześle. Wolną ręką przecierał zaropiałe i piekące oczy. Gdy już mu się ich lepiej używało przetoczył wzrokiem po stoliku na którym miał rozesłane księgi,pergaminy. Sporządzone liczne notatki i spostrzeżenia. Przyciągną bliżej siebie jedną z kartek chcąc odświeżyć pamięć. Po przeczytaniu pięciu linijek nadął usta i spojrzał na sufit. No tak. Ostatnio intensywnie dumał nad rozpracowaniem alchemika pomagającego temu człowieku od wysadzania. Jørgen Ouren - tak miał na imię alchemik który warzył eliksiry dla Elova Solbergsena. Ten trop donikąd jednak alchemika nie doprowadził. Dolohov nie znalazł magicznej bibliotece żadnych publikacji Ourena. Co było dziwne. Bardzo dziwne. Na tyle, że Valerij postanowił nie tracić zainteresowania osobą czarodzieja i poszukiwać o nim wzmianek w pracach innych czarodziei z tego kraju. Było to żmudne, jednak nie bezowocne. Wszystko to, cała praca pozwoliła odkryć coś bardzo niezwykłego. Jørgen Ouren było imieniem i nazwiskiem istniejącego alchemika, który z powodów politycznych publikował swoje prace pod pseudonimem - Trun Lysberg. Pod tym imieniem i nazwiskiem było opublikowane zaś całe morze prac, książek, publikacji. Valerij trwonił na to wszystko pieniądze Rosiera i gromadził pod swoim dachem. Było tego dużo nawet pomimo tego, że Dolohov wprowadził dość surowy system oceny tego,które materiały należy zdobyć w pierwszej kolejności. W tym momencie sięgnął po kolejną książkę mając nadzieję, ze to będzie ta w której znajdzie odpowiedzi na nurtujące go pytania.

|historia magii I, +5

The member 'Valerij Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 27

Jako człowiek miłujący naukę doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jeżeli chce poświęcić swoje życie tej dziedzinie czeka go wiele wyrzeczeń i pięto zdziwaczenia. Nie przeszkadzało mu to wówczas i nie przeszkadzało i teraz, kiedy podrażnionymi oczyma sunął po kolejnych linijkach podstarzałej księgi. Siedząc na łóżku, będąc podpartym o ścianę wgryzał się w spis treści, mowę początkową twórcy, a następnie przedzierając się przez zapis użytych w publikacji źródeł. Na tej podstawie był w stanie zgłębić merytoryczny aspekt każdej książki. Skoro wszystkie pochodził od jednego twórcy naturalnym było, że ten prawdopodobnie miał zaś swoich ulubionych publicystów na których prace się powoływał i wykorzystywał, a co za tym idzie - pewne informacje często się powielały. Dolohov na tej podstawie jednak był wstanie wypisać innych pisarzy, których dorobkiem powinien się zaznajomić oraz przerzedzić literaturę przedmiotu. Mimo wszystko miał tylko jedno życie i nie był w stanie zgłębić i przeczytać w porę wszystkich ksiąg. Drugą linią obrony były wykorzystywane hasła i pojęcia - też nie potrzebował by materiały dotyczące tego samego, od tego samego twórcy się powielały. Posegregował wszystko więc po takiej pobieżnej lekturze okładek i pierwszych stron, wybierając następnie księgi o najcenniejszej zawartości. Resztę niepotrzebnej literatury ułożył w słupkach przed wejściem, mając w zamiarze, jak przystało na chytrego Rosjanina, domagać się w księgarniach zwrotu. Z częścią najpewniej mu się to uda. Drugą część sprzeda lub wymieni na coś przydatniejszego. Umiał utylizować i handlować wiedzą, nie trzeba więc było się martwić, że coś się zmarnuje. Usiadł następnie przy biurko, chwytając w rękę pióro i przyciągając pergamin rozpoczynając mozolne studium. Czytając odrywał się od literatury zapisując swoje spostrzeżenia oraz ciekawe informacje na kartce odnotowując oczywiście tytuł i stronę przy której poczuł to specyficzne swędzenie od wnętrza czaszki. Nie mierzył i nie liczył czasu będąc pochłonięty studiowaniem. Sen sam go zmorzył. Obudziły go wrzaski Maszy dotyczące tego, że jakiś łapserdak siedzi i coś od niego chce. Dolohov będąc w pół śnie zszedł przecierając rękawem szaty ślinę z brody. Kolejny dzień, kolejne wyzwania, huh.

|zt

|7 czerwca, noc

Wracając do domu czuł się wyprany z energii, wyssany z życiodajnych soków, wymięty niczym ścierka. To nie było dla niego - taki zastrzyk emocji jakim tego wieczoru go poczęstowano. Sztuka siania grozy, polityczne szranki ze szlachtą czynione na bogatym tle opery... To było dla niego za dużo. Oczywiście był pod wrażeniem tego co i jaki sposób Mulciber zasiewał w lordzie Olivanderze, choć niewątpliwie nie małą rolę odgrywało tutaj obycie śmierciożercy wśród takich czarodziei, to jednak zdecydowanie to nie było na nerwy Dolohova. Alchemik przez całą rozmowę był spięty, przeżywał niezliczoną ilość wyimaginowanych scenariuszy w których coś idzie nie tak, jak powinno. Że się sprzeciwia, że zaczyna awanturować oraz podnosić głos zwracając uwagę wszystkich, że dostrzega ich jakaś jego ukryta ochrona i próbuje dopomóc lordowi. Co prawda alchemik stał na czatach, jednak, gdyby faktycznie coś się zdarzyło to wątpił w to by był dla kogokolwiek jakąś faktyczną przeszkodą. To jednak miał już za sobą, cały ten stres i napięcie w tym momencie z niego spływały.
Do domu zaszedł od frontu. W wyuczony sposób pominął lustro, które mogłoby w tym momencie pobudzić domowników. Gdy znalazł się w przedpokoju. Nie bardzo wiedział co ze sobą zrobić. Z tęsknotą popatrzył na drzwi prowadzące do piwnicy. Zacisnął kilkukrotnie dłoń w pieść, by po chwili ją rozluźniać zdając sobie sprawę, że wcale nie chciał napierać na klamkę prowadząca do piwnicy. Odkrycie to, go nieco zmieszało. Osmolone dymnym zapachem ściany pracowni które przesycony były również aromatami ważonych elisirów zwykły przynosić mu ukojenie zawsze kiedy tylko tego jego dusza potrzebowała. Dziś jednak było inaczej. Dziwne, niepokojące uczucie rozlało się po jego świadomości budząc niecodzienne zagubienie. Niepewnie postawił kolejne kroki przed siebie, prowadząc swoje ciało w głąb mieszkania, a potem mechanicznie ciągnął je przy użyciu nóg po schodach w górę, do swojego pokoju. Drewniane stopnie jęczały niemrawo pod naporem ciężaru alchemika, który nie potrzebował źródła światła by się odnaleźć we własnym domu. Rozpiął najwyższy guzik szaty rozluźniając ucisk kołnierza na gardle. Uchylił drzwi do swego pokoju nie spodziewając się, że burza uczuć którą przeżywał po rycerskiej misji była jedynie początkiem prawdziwego huraganu.

Z rzadka była aktywna za dnia.
Tak można to ująć w słowa najodpowiedniej przecież. Aby funkcjonować, ciało musi spełniać podstawowe funkcje życiowe. Spać, jeść, trawić, pić. Musi żyć. Żyły muszą pompować krew, serce musi bić, nerwy muszą przewodzić ładunki elektryczne, by dotarły do mózgu jako bodźce odbierane przez zmysły. W płucach musi znajdować się powietrze. W ciele Hesper nie zachodziła jednak żadna z tych rzeczy. Serce nie biło, krew nie płynęła, płuca nie nabierały powietrza, nerwy nie odbierały bodźców. Tak po prawdzie - to ciało Hesper tak naprawdę już nie istniało. Przed trzystoma laty zgniło we własnym grobie i dziś najpewniej pozostały po nim jedynie kości, bo one rozkładają się najdłużej. Niemal trzysta pięćdziesiąt lat temu (za kilka tygodni wypadała okrągła rocznica) życie w ciele zgasło, lecz nieśmiertelna ludzka dusza nie chciała się z tym pogodzić. Dlatego wciąż jawiła się światu niby w ludzkiej postaci, choć niematerialnej. Ciało miała utkane z bladego światła i mgły. Nie dało się go dotknąć, lecz istniało. Nie żyło, istniało. A w związku z tym, ze brakowało mu materii właśnie - nie była za dnia aktywna.
Z prostej przyczyny. Za dnia, w blasku słońca nie była zbyt dobrze widoczna.
Żywi mieli zresztą wówczas ważniejsze rzeczy, niż pogawędki z martwą kobietą: obowiązki, obowiązki i jeszcze raz obowiązki. Pracowali (i nie chcieli, by im w tej pracy przeszkadzać), robili na Pokątnej zakupy, bądź interesy. W świetle dnia nie było dlań miejsca, lecz przez te ponad trzysta lat zdążyła do tego przywyknąć. Do samotności także. Dnie spędzała więc zazwyczaj sama. Czasami odwiedzała dno jeziora, leżącego pod Londynem, by pogawędzić z trytonami, bądź posłuchać po prostu szumu wody. A czasami zaszywała się po prostu w czyjejś rurze z wodą i kontemplowała sens nieistnienia.
Od całkiem niedawna miała jednak ciekawe zajęcie. I miejsce, gdzie promienie słoneczne docierały z rzadka, a więc to ona mogła być źródłem bladego światła, choć bladła przy blasku ognia, płonącego pod kominkiem. Polubiła piwnicę Valerija Dolohova. Nawet bardzo. Nie chciała jednak narzucać mu swego towarzystwa non stop, nauczono ją jeszcze za życia, że namolność mężczyznę odrzuca, a ona była mądrą kobietą. Zjawiła się więc dopiero o zmierzchu, kiedy gwiazdy zalśniły nad Nokturnem, a okna kamienicy Dolohvów rozjarzyły się od blasku świec. Przeniknęła przez ściany, rury i mury, by przez sufit wejść do piwnicy.
I jakże wielce się zdziwiła!
Valerija tam nie było. Zmarszczyła swoje nieistniejące tak naprawdę brwi i usta wygięła w podkówkę: gdzież mógł się podziewać? Co miał do roboty? Spędzał w swej pracowni tak wiele czasu, że jego nieobecność przez długie godziny była... Bardzo nienaturalna. Niepokojąca. Zaczęła nawet się martwić, że co złego spotkało go po drodze. Czekała i czekała, lewitując nad jego kociołkiem, lecz jego jak nie było, tak nie było. W końcu zajęła się czytaniem otwartej księgi, a ponieważ jako tako potrafiła wciąż wprawiać w ruch żywioły - to lekkim dmuchnięciem wiatru przewracała strony i takim oto sposobem mogła oddać się lekturze.
Hesper nie potrafiła jednak wyzbyć się niepokoju z niebijącego serca. No gdzież on był? Godzina nastała tak późna, że wątpiła, by po powrocie zszedł jeszce do pracowni. On wciąż żył, więc potrzebował snu - w przeciwieństwie do niej. Uniosła się więc pośpiesznie do góry, przeniknęła przez sufit, przeleciała przed łażienkę, w której na szczęście nikt nie brał kąpieli) i w końcu znalazła się w jego komnatach.
I tam na niego czekała.
-Gdzie byłeś? - kiedy skrzypnęły drzwi odwróciła się nieśpiesznie, nie na pięcie, nie stała jak człowiek, a lewitowała kilka cali nad podłogą. Ręce miała splecione na piersi, a minę nieprzyjazną. Coraz bardziej naburmuszoną, gdy lustrowawała go spojrzeniem martwych oczu.
-Myłeś się i wystroiłeś - stwierdziła ten fakt tak złowieszczo jakby kąpiel i ubranie czystego odzienia było prawdziwą zbrodnią -Byłeś na... na schadzce? Z inną kobietą? - najpewniej przełknęłaby z trudem teraz ślinę, gdyby tylko ją miała.