The member 'Samuel Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 63

Nie udało jej się (chyba naprawdę powinna odpuścić tę transmutację na obecnym etapie starcia), ale Sam znów popisał się widowiskowymi czarami. Bardzo silne (i bolesne) zaklęcie pomknęło w jej stronę, wiedziała, że jeśli się nie obroni, będzie to koniec pojedynku dla niej i zwycięstwo Sama.
- Protego maxima! - skupiła się, zaciskając palce na trzonku różdżki; wiedziała, że ma marne szanse na obronę, ale mimo to do ostatniej chwili odczuwała wolę walki, nawet gdy sytuacja prezentowała się kiepsko. I choć wiedziała, że być może to było ostatnie zaklęcie, które dziś rzuciła, skupiła się na nim najlepiej jak potrafiła.

The member 'Sophia Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 91

| 76-120=-44

Brakło jej może ułamki sekund. Tarcza rozbłysła, ale zaklęcie Sama okazało się mocniejsze, przebijając ją, zanim uformowała się całkowicie. Po chwili poczuła niezwykle mocne uderzenie, które wydusiło z niej powietrze i rzuciło ją na kolana, a ból nadszedł ułamek sekundy później, zalewając jej ciało. Było to już zbyt wiele obrażeń, i nawet silna wola Sophii nie wystarczyła, by zachować ją przy przytomności. Osunęła się bezwładnie na posadzkę, zalewając się krwią intensywnie płynącą z ran, a jej różdżka wypadła z dłoni, tocząc się po posadzce. Samuel wygrał, ale Sophia, zanim odpłynęła, wiedziała, że to była naprawdę dobra, wyrównana walka, i mogła czuć satysfakcję, że wytrwała do samego końca. Nawet jeśli Sam nie musiał na sam koniec dobić jej w tak brutalny sposób.
Po utracie przytomności wyglądała dużo bardziej krucho, gdy tak leżała w kałuży własnej krwi, z włosami, które też powoli przesiąkały czerwienią. Ale ryzyko było nieodłącznie wpisane w zawód aurora i liczyła się z nim.

| zt.

Jakoś nieprzytomnie patrzył w ślad za sunącymi zaklęciami. Czas wydawał się zwolnić i sceneria, która widział na odsieczy i rozmazana krew znacząca ścieżki na kamiennej posadzce, i tym razem rozbłysła w jego świadomości z przeraźliwie bolesną marą. To on był katem i powietrze stało się paskudnie lepkie, grząskie, oblekając jego pierś w świszczącą zadrę.
Zerwał się z miejsca w tej samej chwili, w której kobiece ciało upadło na ziemię, a szkarłat rozlał się wokół jej ciała jak paskudna aureola. Jeszcze zanim pojawili się medycy upadł na kolana przy kuzynce, by złapać jej ciało na ręce. W umysł Samuela wdarła się kolejna wizja, jeszcze bardziej sięgająca w przeszłość, rysując scenerię niemal identyczną, która przez lata odtwarzał w koszmarach. Uniósł się chwiejnie, sam znacząc dłonie krwią, I dopiero w punkcie medycznym, pozwolił uzdrowicielom odebrać nieprzytomną kobietę.

zt