Wrzosowisko

Mijały kolejne stragany lśniące najróżniejszymi dobrami Norfolku. Spośród nich znajdowały się głównie stragany kobiet, które były typowym obrazem nadmorskich, a szczególnie tych w pobliżu portu, miejscowości. Schemat wyglądał dość prosto – mężczyźni, gdy ruszali w podróże, zdobywali najznamienitsze przedmioty, dobra materialne, ale i nie tylko, które natomiast, gdy już wypływali na morze, były sprzedawane przez ich partnerki. Wśród męskiej części kupców znajdowali się głównie hodowcy– wspomnianego bydła, kóz czy też koni, liczący na zrobienie utargu wymiennego. Ostatnie były szczególnie istotne w podróży po terenie rodzimych ziem, gdyż pozwalały na podróż w szczególnie niesprzyjającym, zróżnicowanym terenie. Przez skaliste wybrzeża, aż po plaże, leśne gęstwiny i sięgające horyzontu stepy - koniem łatwiej było się dostać w najróżniejsze, możliwe zakamarki. Podawano też miód, którego szczególną cechą był ponoć smak przypominający o dumie Norfolku, jaką były wrzosy. To właśnie je, w geście dumy i lokalnego patriotyzmu, kobiety dzierżyły teraz na głowach w postaci wianków.
Imogen była z tego szczególnie zadowolona - w jedności i poczucia zaangażowania w lokalną społeczność. Mijający ją mieszkańcy zdawali się być tego dnia wyjątkowo szczęśliwymi i spokojnymi; kwitł nie tylko klasyczny handel, ale także handel wymienny – każdy zyskiwał mimo ogólnych strat, który przynosiła wojna i nie odpuszczała w tym nikomu. Dzierżony na dłoniach pies, już za kilka minut, miał być tego świetnym przykładem. Nim jednak pojawił się w ramionach damy, musiały rozważyć istotniejszą kwestią. Lady Imoden rozmawiała już na ten temat z kuzynem, który wspierał zarządzanie rodowym majątkiem; zasięgnęła sugestii u głównego kucharza, który usłyszawszy jej pomysł , zaklaskał łagodnie w dłonie, przepełniony swojego rodzaju ulgą - zamkowe podszepty mówiły bowiem, że chętnie zrezygnował z diety opartej na owocach morza i rybach - aby to co tworzy przypodobało się lordostwu, musiał korzystać z niezliczonej ilości przypraw i dodatków, natomiast te były coraz trudniej dostępne, nawet jeśli miały trafić na podniebienia władców hrabstwa. To więc miała powiedzieć Melisande - Imogen nie chciała, aby wszystko co działo się teraz w Norfolku zawdzięczano tylko jej i choć była pewna, że bratowa zaskarbi sobie serca wszystkich, to była wyjątkowo skłonna nieświadomie, niczym szara eminencja, jej w tym pomóc. To właśnie żonę jej brata mieli wielbić, bo i ona miała być z nimi aż do kresu twojego żywota. Imogen tu kiedyś zabraknie, na nic zdadzą się więc oddane serca, jeśli fizycznie miałaby zostać damą innych ziem i innych ich mieszkańców. tutaj każdy ją już znał, wielu wydawało się traktować się jak swojego rodzaju maskotkę piękną, młodą, uroczą i niewinną. nie znali jej wad, bo też nie pozwoliła im ich ujrzeć. Dobrze się czuło ze swoim statusem, dobrze czuła się z tym że ludzie zaczynali jej ufać i zgodzili się wziąć udział w organizowanym przez nią jarmarku. Bez nich to wydarzenie by się nie odbyło. To miało ułatwić Meli uzyskanie podobnego rezultatu, gdy mogło być jej ciężej – bowiem ludzie jej ziem za cechę nadrzędną człowieka często obierali to, że urodził się właśnie w takim miejscu. ponoć właśnie urodzenie miało wpłynąć na ich hart ducha i wspierać charakter na sztormy prowadzonych na tym terenie bitew– zarówno tych wojnie, jak i tych schowanych przed ludzkimi spojrzeniami.
- Chciałabym zaproponować mu współpracę. Otóż wykupimy przez najbliższy kwartał posiadany przez niego mięso, właściwie całe za dwukrotność jego ceny. Kiedy się odbuduje finansowo, będzie mógł powiększyć hodowlę a wraz z powiększeniem hodowli, nie będzie potrzebował wygórowanych cen, aby się utrzymać. Dzięki temu, będzie bardziej przystępny dla innych, a my wykupione mięso albo przeznaczymy na własne cele, albo częściowo - czy też całkowicie, na posiłki dla potrzebujących. Przez ostatnie miesiące i tak kupowaliśmy mało mięsa, głównie z powodu braku odpowiednich dostawców. Ten zaś zawsze wykazywał się jakością i dbałością, a jego gospodarstwo naprawdę wyróżniało się pośród innych. - Mogłaby się obawiać, negatywnej reakcji ze strony pozostałych hodowców, ten jednak pan był ceniony nie tylko przez trawersów, ale także przez okolicznych mieszkańców. wsparcie go mogło nie tylko załagodzić dziurę na lokalnym, małym rynku, ale także pokazać innym do czego powinni dążyć i jakimi wartościami się kierować, aby zyskać przychylność lordów. Chciałaby taką informację, bo wiedziała, że na ową propozycję przystanie, przekazała mu właśnie Mela - wskazywałoby to na zainteresowanie i wyjście z inicjatywą, którą u Imogen już dojrzeli.
- Przekażesz mu tą dobrą nowinę? - Takim gestem pokazałaby oddanie ludziom, teraz już, jej hrabstwa, natomiast dla młodszej lady Travers liczył się efekt, nie popis. Każdy jej ruch i tak był skrzętnie analizowany, obserwowany, i powtarzany z ust do licznych uszu. Wszystko co uczyniłaby zawsze spotkałyby się z dalszym przekazywaniem tej informacji pośród innych; nawet to, wykroczyła teraz z melu u boku, potęgowało spojrzenia i słowa, do których nawykła, będąc przez swój dar szczególnie na językach, właściwie od zawsze. Nie była w tym też usilnie łaskawa - po prostu uznała, że to będzie najlepsze rozwiązanie dla wszystkich.
- Myślisz? - Słuchała słów bratowej, pokrywając usta szerszym uśmiechem, gdy drobna istotka wierciła się na jej ramionach. Mimo gabarytów był leciutki, a to wskazywało na fatalny stan zdrowia. Wystające żeberka drażniły dłoń damy, która choć nie znała się na zwierzętach aż tak wybitnie, to podstawy i zwykły rozsądek miała, co by zobaczyć analogię. Brwi zmarszczyły się, choć tonem dalej starała się wyglądać na nieprzejętą obrazem malującym się na złotej sierści szczenięcia. - Myślisz, że będzie mi pasował do tej nowej, morelowej suknii? - Dodała żartobliwie, pozwalając Melisande na wprowadzenie jej w dobry humor. Ten jednak opadł łagodnie na grząski grunt przejęcia, gdy zapadło kolejne pytanie, a na horyzoncie pojawił się lokalny rolnik. - Nawet, gdy właściciel się znajdzie, nie mogę pozwolić by zwierzęta były w takim stanie. - Utuliła matową, dłuższą sierść do piersi i uśmiechnęła się łagodnie krzyżując spojrzenie z panem Finneasem.
- Panie Brown, witam! - Trzymając na rękach zwierzę, nie mogła pozwolić sobie na pełne przywitanie, uśmiechnęła się jednak łagodnie i wskazała ma bratową. - Lady Melisande, małżonka mojego szanownego brata. Dziękujemy, że zgodził się Pan z nami porozmawiać. - Poczciwy, rosły choć chudy mężczyzna uśmiechnął się i lekko ukłonił, pokrywając zmęczoną życiem twarz lekkim zawstydzeniem. Mimo wieku, bowiem zbliżał się już do sześćdziesiątki, kontakt z możnymi dalej sprawiał mu problem; ponoć właśnie ten charakter – skryty, skromny i nieśmiały - zmotywował go do objęcia takiej kariery. Nie był wybitnym kupcem, ale dobrym człowiekiem i wyjątkowym hodowcą. - To ja... ja dziękuję, paniom... znaczy lady, za przybycie. - Spuściwszy wzrok wydał z siebie pelen zestresowania, krótki śmiech i wskazał na pasącą się niedaleko, brązową jałówkę. - Może ja pokażę, ten mój dobytek... ale przepraszam, tu brudno, zwierzęta chodzą. - Skrzywił się lekko, choć ledwie przydeptana trawa i fragment wyrytej ziemi nie były problematyczne. Jak powiedział, tak i zrobił, gestem zaproszenia wskazując damom podejście bliżej.

Otóż była jedna, niezaprzeczalna prawda, którą Melisande doskonale znała, a która najwidoczniej nie wybrzmiała echem w jej myślach. Jedna, niezaprzeczalna prawda, która niosła za sobą więcej niż miliony słów tłumaczeń.
Tu nigdy nie chodziło o nią.
Mimo ogromnego szacunku, podziwu i wsparcia; tony silnej, kobiecej energii wepchniętej w umysł Imogen, ale i cały Cobernic. Melisande była niesamowitą kobietą, inteligentną i wartościową, niosącą wartości przodujące  ogólnym rozrachunku jej charakteru, ale nadal - i tutaj, podczas festynu, ale i w przyszłości wobec Imogen - nigdy nie chodziło o nie; o kobiety; o ich wartość. Nawet ten czyn lady Travers wobec drugiej, młodszej pod tym nazwiskiem, niósł za sobą skryte w oddali sylwetki mężczyzn i ich rozwój, ich dobro. Imogen bowiem wszyscy już znali, okoliczni mieszkańcy cenili jej obecność i określali swoją damą. Aby udało się to uzyskać również Melisande, mogła dziergać sama - na ślepo, nieświadoma osób istotnych i tych mniej znaczących; nieznająca realiów Norfolku od podszewki, nie rozumiejąca bólu, który przechodziła każda kobieta oddająca swoich bliskich morzu. Odkąd przecież została morską damą, brat Imogen pozostawał w domu więcej niż wcześniej, jego wyprawy nie były tak krzywdzące jak przed laty. Ludzie bywali więc zawistni, a aby ograniczyć negatywne emocje wobec bratowej, co odbiłoby się również na Manannanie, nie podarowała jej uszczypnięcia własnej pracy - wręcz przeciwnie, to był element jej działania.
– Wiesz, w czym tkwi prawdziwy owoc mojej pracy? –  Odparła łagodnie, dalej zajmując się tuleniem do swojego ciała lekko drżącego szczenięcia. –  W budowaniu potęgi mojej rodziny. W ukazywaniu na światło dzienne tego, kto tak naprawdę włada i powinien władać Norfolkiem –  kto nie władał wtedy, gdy pozwolili sobie na zdrady. –  Jesteś inteligentną kobietą, nie muszę ci tłumaczyć, że to wcale nie chodzi o mnie i o ciebie. –  Dodała jedynie, spoglądając brunetce w oczy z czymś na kształt oschłości, ta jednak uleciała wraz z wykwitającym na twarzy uśmiechem, który kwitował wszelkie wypowiedziane dotąd słowa. – Kolejną częścią mojej pracy będzie więc kąpiel. –  A powiedziawszy to, pozwoliła szczenięciu lizać i podgryzać delikatnie kobiece palce, nie obawiając się w żadnym stopniu o potencjalne zabrudzenie czy maleńkie rany powodowane przez drobne ząbki. Słowa Meli skwitowała zaś jedynie teatralnym przerzuceniem oczyma, w istocie bowiem chciała przygarnąć każde cierpiące zwierzę na tej planecie, ale ograniczyłaby się dzisiaj do tego jednego, jedynego szczenięcia, które butą i odwagą zaskarbiło sobie miejsce w podobnie butnym, ale trochę mniej odważnym sercu damy Norfolku.
A spektakl dopiero się zaczął, gdy słowa Melisande napotkały jej pewne swojej decyzji spojrzenie. Stanęła w pewnej odległości, dłonie niezmiennie zajmując wiercącym się zwierzęciem. Obserwowała te oględziny, które trwały wystarczająco długo, by hodowca zdążył się trzy razy zestresować i w taki też sposób spojrzeć na Imogen, która posłała mu łagodny, pełen pocieszenia uśmiech. Sama nie spoglądała na zwierzę z podobną dokładnością; oglądała raczej wszystko wokół, wykorzystując wolny czas na dopieszczenie spostrzegawczością kwitnącego wokół jarmarku. Wrzosowiska tętniły życiem wokół pomniejszych dróg wioski, a rozpościerające się na wzgórzach kwiaty wrzosów nadawały całemu obrazkowi wyjątkowej atmosfery spokoju i dobrobytu. Świat, na ten krótki moment, zdawał się wracać do życia i tętnić nim w maksimum możliwości, które dawało poczucie spokoju.
Słowa Melisande ponownie rozbudziły jej ciekawość, a spojrzenie utkwiło w kobiecie, którą obdarzyła kilkoma zatrzepotaniami rzęs, aby rozbudzić myśli, na pełne skupienie wobec jej słów.
– Świetny pomysł - tutaj spojrzała ponownie na pana Browna – cenimy zaciętość i ducha walki naszej społeczności. Wiatry sprzyjają tym, którzy odważnie podążają ku obranym celom. –  A powiedziawszy to, aż sobie sama pogratulowała mowy motywacyjnej, ledwie co zbierając łezkę w oku ze wzruszenia, jak to jej się świetnieudało. – Jutro przybędą do pana nasi księgowi –  kuzynów pośle – aby dopełnić ostatecznych formalności. – A powiedziawszy to już miała skierować słowa do Melisande, gdy za jej plecami pojawił się dbający o bezpieczeństwo kobiet Robert, który odchrząkną krótko, skupiając na sobie uwagę zgromadzonych. Pan Brown skierował się za to do Melisande, kłaniając lekko z widocznym wzruszeniem na twarzy, spoglądając na nią z tegoż właśnie póługięcia, bo tylko na tyle pozwalały mu obolałe od pracy plecy.
–  To wyjątkowy dar z pańskiej strony, lady Travers. Nie wiem... nie wiem co powiedzieć! Jestem tak wdzięczny, panien.. pani. To... to.. hojny dar. – A powiedziawszy to sięgnął dłonią do głowy jałówki, delikatnie ją gładząc, zaś sama krowa oparła chrapy o jego tułów, czując się przy właścicielu ewidentnie bezpiecznie. Tuż obok zaś, rozpościerały się słowa sir Roberta, starego pracownika Cobernic, który przed laty służył we flocie Traversów, nim choroba uniemożliwiła mu długie podróże. Od tego czasu wiernie tkwił na zamku, strzegąc bezpieczeństwa, ale i dostarczając typowego dla korsarzy gawędziarskiego sposobu bycia.
– Znalazłem, lady, kto ma takie psy i to jakaś starsza kobieta. Mówi, że jej mąż przywiózł z Rosji szczenną i nie dążył sprzedać, a ta młode dała. Za półdarmo je sprzedaje, bo nie ma jak wykarmić. – Mężczyzna z półuśmiechem na twarzy przestąpił z nogi na nogę, chwilę jeszcze kiwając głową na powitanie panu Brown'owi, mrużąc lekko oczy od słońca świecącego prosto na zmęczoną życiem, ale wciąż promieniującą zadowoleniem twarz. Spojrzał na Imogen raz jeszcze, a ta najpierw spojrzała na Melisande, następnie ponownie na pracownika.
– Zaproponuj jej podwójną wartość, jaką chciała za psa i nie mów kto chce go kupić. Jeśli będzie się targować, zapłać ile sobie zażyczy i odejdź, jeśli zaś okaże się lojalna i rozsądna, przekaż jej, by za trzy dni, o poranku, zjawiła się w Corbenic. – Powiedziawszy to odwróciła się od mężczyzny i podeszła ponownie do Melisande, obserwując jak jej polecenie idzie się ziścić, a sama kontynuując wcześniej rozpoczęty temat. –  A Panie, panie Brown? Co pana zdaniem najbardziej przyda się mieszkańcom okolicznych wsi?