[bylobrzydkobedzieladnie]

Na ścieżkę wydeptaną przez mieszkańców lasu niedaleko spadła szyszka, po zboczu stoczyły się małe kamyki. Na chwilę zapadła gęsta, martwa cisza. Patrzyli na siebie - człowiek i wilk. Otworzył szerzej pysk, a ciepła jeszcze dłoń z wygłuszonym odgłosem upadła na ściółkę. Cały czas warcząc gdzieś w środku, zaczął podchodzić do opartego o drzewo czarodzieja, nie spuszczając z niego wzroku. Gdy był praktycznie tuż przed nim, stanął. Ale tylko na sekundę. Błyskawicznie wbił zęby w odsłoniętą szyję. Raz. Potem drugi. A potem jeszcze trzeci. Oddychał ciężko, słysząc swój ciężki, charkoczący niemal bulgoczący oddech. Wdech wydech. Serce pracowało mu jak szalone, a żądza krwi uderzyła do głowy. Wspomnienia ostatnich miesięcy przeleciały mu przed oczami jak obrazy dawnych chwil. Tych prawie zapomnianych i tych całkiem świeżych. Twarze osób. Niektóre uśmiechnięte, inne zimne i niedostępne. Zawiedzione. Kłamca… Manipulant. Morderca. Jej głos odbijał mu się w głowie jeszcze na długo po tym jak krzyki ucichły.

Morgoth wędrował jeszcze jakiś czas z daleka od miejsca, w którym zostawił zwłoki Barry'ego Weasleya, gdzie miały go rozszarpać dzikie zwierzęta. Szedł przed siebie w jakimś dziwnym transie, pozwalając, by pustka szalała w jego umyśle. Zdawało mu się, że nawet las dokoła niego umilkł, gdy nie już pod postacią wielkiego, czarnego wilka, ale człowieka wędrował przed siebie nieprzytomnym spojrzeniem, patrząc w przód. Krok za krokiem zbliżał go do celu, o którym nie miał pojęcia. Po prostu trwał w swojej wędrówce niczym otumaniony lub zaklęty. Nie miał pojęcia, co miało się zaraz wydarzyć, ale nie zmieniłby przez to kierunku. Nie zatrzymałby się ani tym bardziej nie zaczął uciekać. Yaxley był wyczerpany i przez to też czuł się pusty w środku. Nie wiedział jak długo nie zatrzymywał się, gdy w pewnym momencie poczuł oszałamiający ból głowy, który zmusił go, by upadł na kolana na zimną, pokrytą liśćmi ziemię. Próbował się podeprzeć dłonią, jednak pisk i wzrastające napięcie nie pozwalało mu oderwać dłoni od skroni. Nie wiedział czy krzyczał, czy cokolwiek dookoła niego uległo zmianie. Wszystko skończyło się równie szybko, co zaczęło, ale nic nie było już takie same. Próbował otworzyć oczy, ale jedyne co widział przed sobą to jasność i biel tak okrutną, że chciał przed nią uciec, ale nie dało się. Odurzenie było coraz dłuższe i to właśnie wtedy kiedy próbował z tym walczyć. Walczył zbyt ciężko i wiedział o tym. Potem wszystko ucichło. Wszystko działo się wewnątrz jego umysłu. Płomień jego oczu zgasł tak nagle, jakby ktoś nacisnął wyłącznik. Ból także już minął. Czuł jedynie tak silnie pulsującą krew w mózgu, że niemal rozsadzała jego głowę. Ale to było uspokajające. To było bezbolesne. To była ulga podczas tonięcia. Mógł myśleć. Oślepł, ale nie stracił umysłu. Bo tylko ci, którzy przestawali myśleć, umierali. Musiał zebrać wszystkie informacje o tym, co działo się dookoła. Nie mógł już tego zobaczyć, ale miał jeszcze słuch, węch i dotyk. Morgoth wysunął dłonie w przód, chcąc dotknąć ziemi i podnieść się, ale szybko cofnął je, gdy nie natrafił na liście. Nie natrafił również na mokrą ziemię. Dotykał piasku, sypkiego i suchego. Chłodnego, ale niespotykanego w lasach. Zmarszczył brwi i zaczął powoli badać dłońmi teren dookoła. Wszędzie piach, a odgłosy również były inne - wydawało mu się, że słyszał krzyki mew i delikatny szum fal. Był nad brzegiem morza? Ale jak? Jak się tu znalazł? Nie zamierzał poddawać się uczuciu paniki tak mu nieznanej i niepożądanej. Musiał myśleć, bo nikt inny nie miał zamiaru za niego tego robić. Przez sekundę przebiegło mu coś przez myśl. Coś absurdalnego, ale niewiadomego. Czy to była kara za to co zrobił Weasleyowi? Szybko jednak wyzbył się tego i skupił na faktach. Musiał wstać i zaczął się orientować.

Mega, mega cię przepraszam Morgo Przeprowadzka mnie przerosła.

Zasnął. Zasnął z głową na barze przytulając do blatu swój policzek odciskając na nim wielki czerwony ślad. Taki widok nie był raczej niczym niezwykłym. Nie miał w domu nikogo kto by na niego czekał. Żony, dzieci, czy nawet zwierzaka. Chomikiem nawet nie byłby w stanie się zająć, a co dopiero rodziną. Myślenie w ten sposób było wygodne. Nikt niczego od niego nie chciał, nikt niczego nie oczekiwał. Samotność dawała wolność, której ten tak bardzo pragnął. Wolność... przysypianie w swoim własnym barze właśnie nią było? Zapewne tak.
Uniósł głowę ze zdezorientowaniem rozglądając się naokoło. Dziś nie było zbyt wielu klientów. Ba! Nie było ich niemal wcale, więc uznał, że zamknie wcześniej... i tak już tu został. Potarł kilkukrotnie dłonią swój zarost ziewając. Chyba powinien wrócić już do domu. Powinien... ale chęci na to nie mógł w sobie w żaden sposób znaleźć. Jak się miało okazać nie miało być mu dane zbyt prędko wrócić do swojego małego mieszkanka.
Otaczającą go ciszę przerwał krzyk. Niezwykle głośny, przeszywający, sprawiający wrażenie jakby zaraz miały mu popękać bębenki w uszach. Co ciekawe, krzyk wcale nie ustawał, a z każdą sekundą coraz bardziej się nasilał. Wstał naglę z krzesła rozglądając się na wszystkie strony szukając rozpaczliwie źródła hałasu. Nie widział nic niepokojącego, a przynajmniej tak mu się własnie wydawało. Krzyk nabierał na sile, zupełnie zresztą jak i przeraźliwy ból głowy jaki za sobą niósł. W geście obronnym zakrył swe uszy dłońmi, lecz krzyk nie zelżał nawet o tonę. Nie mógł już myśleć, nie mógł się już rozglądać, bo przez ból widział przed sobą jedynie czarne mroczki. Z głośnym jękiem na ustach opadł na kolana wyginając swe ciało w nienaturalny sposób, a następnie zaczynając kiwać się w przód i w tył błagając jedynie, aby krzyk ustał. Nie mógł już wytrzymać. Ból głowy był nie do zniesienia. Gdyby jego świadomość mogła skupić się na czymś innym, prócz przeszywającego bólu mógłby poczuć sączącą się z jego nosa krew. Istniał tylko ból. Nie zorientował się nawet, w którym momencie przestał się poruszać, gdyż nie mógł już zmusić do jakiegokolwiek ruchu. Ból ustał zastąpiony ciemnością.
Tym razem otwarcie przez niego oczu było sto razy trudniejsze. To nie był sen. Nie obudził się zdezorientowany w Zajączku z głową na blacie. Nie... Obudził się zdezorientowany na ziemi, będąc całym we krwi, w nieznanym miejscu. Na zmianę otwierał i zamykał oczy próbując zorientować się w sytuacji. Z cichym westchnieniem ulgi przyjął fakt, iż ból minął. Niepewnie rozglądnął się dookoła orientując się, że nie leżał na ziemi, tak jak wcześniej mu się wydawało, a na piasku. Nie znał tego miejsca, ale atrakcje znajdujące się kilkanaście metrów od niego upewniły go w tym, iż jest to jakiegoś rodzaju lunapark. Tylko co on tu właściwie robił i jak tu się w ogóle dostał?
Czuł się osłabiony. Szum morza nie koił jego skołatanych nerwów, a brak sił wcale go nie pocieszał. Co do cholery się właśnie wydarzyło? Chciałby znać odpowiedź na to pytanie. Podpierając się wstał na chwiejne nogi zauważając, że dokonał tego z niemałym trudem. Jak się tu właściwie dostał? Teleportacja? Na pewno nie za jego przyzwoleniem. I co miał właściwie znaczyć ten cały krzyk, ból, utrata przytomności. Odepchnął te pytania na dalszy plan zauważając postać znajdującą się nie tak daleko od niego. Nie był w stanie z tej odległości stwierdzić nic poza tym, że definitywnie był to mężczyzna i wyglądał on na równie zdezorientowanego jak i on sam.
- Hej! - Krzyknął starając się zwrócić jego uwagę na siebie.
- Wszystko w porządku? - Zapytał chwiejnie idąc w kierunku mężczyzny, który wyglądał jakby nic nie było w porządku.

140/240; kara: -20

Oddychał. Myślał. Odczuwał. Nie mógł przestać zbierać informacji o tym, gdzie się znajdował. Pierwszym zmysłem nic nie wskórał. Panująca ciemność nie była jedynie wynikiem braku odpowiedniego światła, a odebrania mu tymczasowo tej umiejętności. Przyspieszył mu oddech, zastanawiając się czy było to długotrwałe, ale nie mógł dać ponieść się emocjom. Musiał myśleć, nie powinien przestawać. Dalej... Słuch. Dochodził do niego szum fal, które równomiernie posuwały się po brzegu i znów wracały. Poza tym nic. A więc znajdował się gdzieś z dala od ludzkich domów nad wodą. Chociaż z tym pierwszym osądem nie powinien był się spieszyć. Ostatnie co zapamiętał to noc. Możliwe że wciąż trwała, a przynajmniej tak mu się wydawało. Do tego prowadził również kolejny zmysł - dotyk. Na skórze czuł zimne powiewy charakterystyczne dla godzin wieczornych i nocnych, co upewniało go, że nie minęło tak wiele czasu od ów skoku. Klęczał na piasku plaży. Nie odczuwał na swoim ciele żadnej bolączki, więc prócz wzroku był sprawny. Czy powinien był się zmienić i pozwolić, by zaprowadził go węch? Gdzieś gdzie mogło być bezpiecznie? Na pewno nie był w Fenland. Tam nie było plaż. Jako człowiek nie za wiele mógł zdziałać pod zmysłem węchu, jednak jeszcze się wstrzymał. Musiał się upewnić, że mógł to zrobić. I jego zapobiegliwość znowu go ocaliła. Znieruchomiał słysząc jakieś poruszenie niedaleko siebie. I nie mylił się. Zaraz rozległ się jakiś głos, w którego stronę się nie odwrócił. Z tego co pamiętał wciąż panowała noc, ale nie zamierzał pozwolić, by tamten dostrzegł jego twarz. Nic nie widział, jednak drugą osobą musiał być starszy mężczyzna, sądząc po tonie. Nie podobało mu się to, jednak nie mógł dać się w żaden sposób przestraszyć. Nie mógł też postępować pochopnie, bo to prowadziło do błędów, a nie było go na nie stać. Nie odpowiedział jeszcze, analizując wszystko za i przeciw swoim pomysłom działania. Jednak musiał działać szybko i bez zbędnego zastanowienia. Pomimo braku zmysłu wzroku wciąż pozostawał mu słuch. Nie był w stanie walczyć. Pod postacią człowieka nie było to bezpieczne, szczególnie, że dodatkowo nękała go Klątwa Ondyny. Jako wilk miał nie tylko słuch, ale również i węch. O wzmocnionej sile i zwinności nie wspominając. Miał zdecydowanie większe szanse, jednak nigdy nie podejmował nigdy niczego pochopnie. Co jeśli mężczyźnie udałoby się zbiec i zapamiętałby jego twarz? Co gdyby wiedział, że jest animagiem? Nie. Nie mógł sobie na to pozwolić. Rezygnacja z tego pomysłu była koniecznością, ale Yaxley nie zamierzał podejmować zbędnego ryzyka. Nie, gdy stawka była tak wysoka. Mimo wszystko ścisnął mocniej różdżkę schowaną w rękawie płaszcza, będąc przygotowanym na każdą ewentualność. Gdy będzie musiał... Dopiero wtedy odwrócił się w stronę tamtego głosu.
- Stój - warknął, nie chcąc by tamten podchodził. - Co tu robisz? - rzucił zaraz, nie zamierzając pytać naiwnie co to było za miejsce. Mógł się jedynie zdradzić tym, że nie widział i stracić grunt, który miał pod nogami. Nie. Nie mógł do tego dopuścić. Zdawało mu się, że to samo zwierzę, które niedawno miażdżyło gardło Weasleya, czaiło się w środku. A zranione tym bardziej było niebezpieczne.

Waldo niespiesznie przemierzał ścieżynki, które prowadziły go od jednej atrakcji do kolejnej. Przyglądał im się bez większego zainteresowania, co jakiś czas pomrukując coś do siebie na temat stanu w jakim się znajdowały. Jego życie przepełniała rutyna - lepka, ciężka, szara nuda, oblepiająca zarówno jego sferę prywatną jak i zawodową. Lata jego młodości były upstrzone pasmem porażek, a teraz, kończąc sześćdziesiąt lat zbierał ich żniwo. Nieudane małżeństwo, nieudana kariera aurora, niespełnione marzenia, szanse, po które nie sięgnął, ponieważ był zbyt leniwy. To jedno mu zostało. Zawsze, gdy się odwracał, widział odbicie swoich złych wyborów, krążyły one za nim niczym uparte upiory i nie dawały mu spokoju. Kiedy szedł, podpierając się swoją dębową laską, tak bardzo przypominającą tę, którą niegdyś groził mu dziadek Willoughby, wydawało mu się, że z każdym stuknięciem o ziemię trochę je przepędzał, oddalał moment swojego końca. Przeczuwał, iż nadejdzie dzień, gdy nie będzie potrafił im się oprzeć, kieliszek nie wystarczy, a własna beznadzieja go pożre, pochłonie, wszyscy o nim zapomną. Nie był myślicielem, lecz tyle rozumiał. Uważał nawet, że to dość zabawne. Wszyscy brali go za miłego dozorcę, nikt nie potrafił dostrzec - nikt nawet się nie starał - co go trapiło od wewnątrz. Odgłos kroków, stuknięcie jego trzeciej nogi, i w tył, i w przód o dwa, coraz bliżej do jego dekadencji. Tik, tak, moi drodzy.
Dzisiejszy wieczór, a raczej już noc, nie zapowiadały niczego niezwykłego. Owszem, zdarzało mu się wpadać na dzieciaki, szukające prywatności i zastrzyku ekscytacji, na bezdomnych, urządzających sobie kąt w domu strachów i prawdę mówiąc, czasami przymykał już na to oko. Może bał się, że jego magia osłabła albo zwyczajnie nie chciał sobie psuć nerwów, które i tak były w strzępach. Lubił ten okres przed otwarciem lunaparku. Nie było tłumów, jaskrawych świateł, kolejek, przeraźliwych dźwięków. Był sam, był królem tego rozpadającego się interesu, mógł udawać, że jest nieśmiertelnym strażnikiem, panującym poza czasem. Niestety nadeszła już wiosna i trzeba było się przygotować na kolejny sezon.
Pogładził się właśnie po długiej brodzie, kierując kroki do miejsca, w którym zwykł urządzać sobie przerwę na przekąskę, ale - któż by pomyślał - ktoś go w tym ubiegł. Dostrzegł męską sylwetkę, pochylającą się nad czymś... nie, nad kimś! Zmarszczył brwi niespokojnie i pewnym krokiem ruszył ku nieznajomym.
- Panowie, proszę to robić gdzie indziej - zwrócił się do nich surowym tonem. Nie! Nie będzie żadnych bójek na jego warcie. Jeszcze zniszczą jedyne miejsce, które mógł znieść w tym przeklętym wesołym miasteczku.

Zrezygnował ze swojego zamiaru zmiany w wilka i tym samym starać się jakoś pozbyć się tego mężczyzny. Nie znał go i nie było to też możliwe, by w jakikolwiek sposób był czarodziejem urodzonym w szlachetnej rodzinie. Morgoth nie miał przyjemności lub nieprzyjemności poznawać wszystkich arystokratów, ale na pewno zachowywali się inaczej, a sam zapach mężczyzny, który do niego dotarł cuchnął gorzałą i dymem. I zdecydowanie nie był to alkohol wysokiej jakości. Yaxley nie wiedział czy byli sami, a atakowanie kogoś przy świadkach zdecydowanie nie była rozsądna. Nie teraz. Nie w takim momencie. Nie, gdy mogło mieć to dla niego katastrofalne skutki. Nic nie widział, więc lepiej było się utrzymać w tej postaci i nie przyciągać niczyjej uwagi. Tamten najwyraźniej stracił przytomność lub zrezygnował z dalszych pytań, Morgoth nie słyszał, żeby się poruszał, ale nie obchodziło go to. W pewnym momencie wydawało mu się, że gdzieś w oddali rozległo się poruszenie, chociaż równocześnie mógł to być wiatr poruszający jakimiś nadbrzeżnymi atrakcjami. Później, im dłużej się wsłuchiwał, tym mocniej upewniał się w przekonaniu, że nie były to odgłosy natury, a nadchodzącego człowieka. I nie mylił się, bo po chwili rozległo się jakieś zachrypnięte wołanie, które wyszło im naprzeciw. Yaxley nie wiedział czy powinien był się cieszyć, czy może martwić, ale nie miało to znaczenia. Na razie nikt go nie atakował - można było to uznać za dobry omen, chociaż brak wzroku wciąż mu dokuczał. Morgoth ruszył w stronę usłyszanego drugiego głosu, który wydawał mu się należeć do starszego człowieka. Ale nie takiego jak ten za nim. Ten był o wiele starszy i drżący, ale zdecydowany.
- Gdzie ja jestem? - spytał głucho, potykając się o lekkie wzniesienie i zsuwając się co kawałek na sypkim piasku. Miał nadzieję, że spotkał czarodzieja, a nie mugola. Czarodzieja, który mógłby mu powiedzieć, co się działo, gdzie się znajdował i pomógł uwolnić się z tego przeklętego miejsca raz na zawsze. Sieć Fiuu byłaby idealnym rozwiązaniem, chociaż bez niej również mógłby sobie jakoś poradzić... Jakoś. Jakkolwiek byle tylko zniknąć stąd i odzyskać wzrok. W pewnym momencie nie wyczuł w odpowiednim momencie wystającego kamienia, o który zahaczył. Warknął, gdy mocno upadł na ziemię, uderzając policzkiem w chłodne drobiny plaży. Musiał wypluć ich część, gdy dostały się do ust, jednak poruszanie się na oślep nie było czymś do czego przywykł. Z chęcią by zaklął, gdyby przeklinał. Zamiast tego zaczął podnosić się z piachu i otrzepywać tam, gdzie wiedział, że wciąż została ziemia. Miał nadzieję, że w tym czasie starszy mężczyzna podszedł do niego na tyle, by zrozumieć, że ma do czynienia ze ślepcem.

Im bliżej podchodził do przyuważonych postaci, tym bardziej zastanawiał się czy to na pewno dobry moment na spełnienie się jako dozorca. Miał w kieszeni swą wierną różdżkę, lecz nie był prawdziwym stróżem ani ochroniarzem. Właściwie to wolał spokojną papierkową robotę, zgłaszanie usterek i pilnowanie swojego nosa. Było jednak za późno. Dał im znać o swojej obecności - wcale się z tym nie krył, poza tym sylwetkę miał raczej tęgą - więc trzeba było doprowadzić sprawę do końca.
No dobrze, dobrze, być może trochę opacznie ocenił całą tę sytuację. Nie było wysuniętych różdżek ani agresywnych obelg rzucanych jeden na drugiego, a jednak coś złowieszczego krążyło w powietrzu, cała atmosfera była przesycona mrokiem i wrogością, której nie potrafił umiejscowić. Spoglądając na to z mniejszego dystansu, poprawił okulary i próbował najpierw na własną rękę określić, co też go czekało. Miał wielką ochotę na swoją kanapkę, nastawił się już na chwilę odpoczynku, a tu kolejny kłopot, z którym pan Waldo musi sobie dać radę. Zmieniając trochę perspektywę zdołał zanotować, że chuliganami byli mężczyźni. Jeden młodszy, drugi starszy, obaj wyglądający jakby wieczór spędzili w jakimś pubie, nawet zapach powietrza był przesiąknięty alkoholem. Zacisnął szczękę z pewną irytacją, nikogo nie będzie stąd wynosił, niech sami guzdrają się tam, skąd przyszli. Zanim zdążył to powiedzieć, ciemnowłosy nieznajomy zaczął iść w jego stronę, ale najwyraźniej proste stawianie kroków sprawiało mu wielką trudność.
- Panie! Proszę się do mnie nie zbliżać - wykrzyknął mimo wszystko, przesuwając się nieco w lewo, gdzie stała samotna lampa naftowa. Miał nadzieję ją zapalić, jednakże w ostatniej chwili stwierdził, że lepiej jak będzie jeszcze jakiś czas miał oko na obcych, bo choć wyglądali na pijanych, nie mógł być przesadnie ostrożny.
- Ma pan tam kamień! - dodał jeszcze, niestety po fakcie, więc zdążył zaobserwować jak młodzieniec potyka się i zagłębia się w piasku. Pokręcił głową z niedowierzaniem, po czym podszedł do niego, wyciągając dłoń w jego stronę i opierając drogą rękę na swojej lasce. - Pan jest ślepy czy co? - burknął zniecierpliwionym tonem, pochylając się ku niemu aż poczuł, że kosmyk jego brody wplątuje mu się w górny guzik jego marynarki. Przeklął pod nosem, mając dodać, że musiała to być całkiem spora okazja do świętowania, skoro młody nie wie, gdzie się znajduje. Wtem poczuł się trochę nieswojo, jakby coś było nie tak. Jego jasnobłękitne tęczówki naznaczone wiekiem lustrowały w skupieniu twarz tamtego i z pewną dozą zdziwienia musiał przyznać, że może rzeczywiście miał do czynienia z kimś, kto nie widział. Odchrząknął, pragnąc pogrzebać wspomnienie swych poprzednich słów.
- Jesteśmy w Lunaparku. Cliodna, drogi panie. Czy wszystko w porządku? Czy on - tu wskazał na drugiego mężczyznę - coś panu zrobił?

Jeśli starszy człowiek miał mu pomóc wydostać się z tego całego zamieszania, z wielką chęcią przyjąłby każde zgorzkniałe słowo skierowane w jego stronę. Nigdy nie przejmował się tym, co inni o nim mówili, dlatego nie stanowiło to wielkiego problemu. Chciał jedynie stąd zniknąć. Wiedział już tyle, że nie był w Fenland, ale w Anglii, bo akcent przybyłego mężczyzny wyraźnie o tym świadczył. Nie był żadnym Szkotem, Irlandczykiem, Walijczykiem. Nie. To wciąż była Anglia, a on nie potrafił pojąć jak się to wszystko wydarzyło i jakim cudem z głębi lasu przeniósł się tutaj - na pustkowie z daleka od wysokich drzew i odgłosów zwierząt nocy. Wydawało mu się, że krzyk Weasleya był jakby z innego życia, dawno zapomnianego snu, ale równocześnie bardzo prawdziwy, mocny i trwały. Podobnie jak wycie zbliżających się wilków, które miały rozpocząć to, co zaczął Yaxley. Dlaczego stało się to, co się stało? Nie miał to większego znaczenia, a przynajmniej nie w tym momencie. Morgoth miał się nad tym zastanawiać jeszcze później, wspominając krok po kroku swój gniew, który obudził się w nim razem z pozbawieniem go zdobyczy. To Weasley stał mu na drodze do osiągnięcia satysfakcji i musiał za to zapłacić. Gdyby martwi potrafili nieść opowieści, zapewne Barry miałby wiele do opowiedzenia. Na jego nieszczęście jedyne co po nim zostało, właśnie było rozszarpywane przez wygłodniałe wilki, które przyciągnęły krzyki jak i zapach krwi. Wtedy jeszcze widział, a nie był ograniczony przez jakiś urok, który zasłonił mu widok na świat i frustrował tą bezczynnością.
- Tak - warknął pod nosem, podnosząc się z ziemi, gdy człowiek wspomniał o kamieniu. Cóż... Trafił na niego, aż za dobrze. Nie mógł widzieć wyciągniętej w jego stronę dłoni ani nawet ciemnego, ledwo widocznego zarysu czyjegoś ciała. Ślepy los, skrzywił się lekko, gdy podobna myśl przemknęła mu przez głowę. Zignorował dość ironiczne pytanie tamtego, wiedząc, że nie chciał źle, ale przypomnienie Morgothowi o jego sytuacji wcale nie czyniło jego stanu lepszym. Mimo wszystko odetchnął, gdy dowiedział się, gdzie się znajduje. A więc dobrze dedukował! Anglia, Cliodna, w której znajdował się magiczny lunapark, a zatem to musiała być jego plaża. Chyba był tu kiedyś z małą Inarą, gdy zabrał ich Adrien. Słysząc słowa starca pokręcił głową. - Nie znam go - odparł pokrótce, dziękując w duchu Merlinowi, że trafił na miejsce związane z magią. Widać było na jego spiętej twarzy pewne rozluźnienie. - Muszę dostać się do Munga - oznajmił, podnosząc głowę i blade spojrzenie w górę jakby starając się odszukać i zlokalizować przez słuch położenie starca. Błądził więc oczami w prawo i w lewo, nie wiedząc, gdzie je zatrzymać. W końcu jednak odwrócił twarz, nie chcąc wprawiać nikogo w zakłopotanie. Wiedział, że przebywanie z kimś niewidomym było niezręczne. Nie śmiał prosić na pomoc, ale był wdzięczny za to, że mężczyzna nie wyrzucił go zaklęciem gdzieś w ciemność nocy, a zaoferował wsparcie.

To nie tak sobie wyobrażał swoją wartę, acz nie mógł w sumie narzekać. Co prawda te dziwne przebłyski na niebie, które zaczęły się pokazywać kilka godzin wcześniej trochę go niepokoiły i nie mógł wyzbyć się odczucia, że coś prawdziwie złego się nadchodzi, ale nie mógł nic poradzić na to, że właściwie odetchnął z ulgą, uświadamiając sobie z kim ma do czynienia. To znaczy, tak mu się wydawało. Młody chłopak, do tego niewidomy, trafił tu przypadkiem - no, mogło być gorzej! Nie żeby Waldo wierzył w przypadki, na to był za stary i za dobrze poznał już ten świat. Jego jednak najbardziej interesował własny interes, własne bezpieczeństwo i komfort. Najlepiej pozbyć się nieznajomych szybko, sprawnie, zanim ktoś inny ich zauważy, trzeba będzie ich przesłuchać, spisać raport, tak dalej.
Zerknął na drugiego mężczyznę. Wydawał się na razie nieszkodliwy, więc powrócił spojrzeniem na tego niewidomego. Westchnął przeciągle. Coś w jego sylwetce przypominało mu jego syna, który co prawda teraz dobiegał już czterdziestki, lecz pozostał na zawsze w jego pamięci jako dwudziestolatek. Ta rama realizacja sprawiła, że poczuł się nagle taki stary, bezbronny, aż musiał unieść wzrok i skupić się na powrocie do rzeczywistości. Mijały dni, miesiące, życie uciekło mu przez palce. To nie był na to czas.
- Dobrze, dobrze - mruknął dość ochryple, zapewniając sam siebie, że podjął prawidłową decyzję. Uśmiechnął się przepraszająco, jego mięśnie z trudem drgnęły, a przecież i tak chłopak nie mógł zobaczyć efektów. Mimo to, złapał go za ramię, chcąc pomóc mu się podnieść. Wyglądało na to, iż nie był w najgorszym stanie. Może trochę się ubrudził, lekko obił przed momentem, lecz nie potrafił dostrzec większych ran czy zadrapań. Oczywiście, było dość ciemno, tylko wątłe światło dobiegało z kanciapy woźnych, było możliwe, że jakieś obrażenia kryły się jeszcze pod jego ubraniem. - Dasz radę iść? - zapytał go krótko, wynajdując w sobie siłę, by w razie czego młodzieniec mógł się na nim oprzeć. - Tylko nie rób mi kłopotów, a zabiorę cię, gdzie trzeba - dokończył, klepiąc go po przyjacielsku po barkach. Po namyśle, nie najlepsza decyzja, jeśli znajdowały się tam siniaki. W razie czego, pod nosem wyszeptał przeprosiny.
Musieli najpierw przejść kawałek po niewygodnym piasku, później skierować się w lewą alejkę i minąć dwie kolejne atrakcje. Przez całą drogę instruował go, podpowiadał gdzie stawiać stopy, choć w jego głosie ani razu nie pojawiła się nuta sympatii. Wykonywał zadanie, musiał jeszcze wrócić po drugiego mężczyznę.
W końcu dotarli do budynku zarządu. Otworzył go swoim kluczem i raz dwa znaleźli się przed kominkiem.
- No, chłopcze, do widzenia! - Sypnął do środka trochę proszku Fiuu, zielone płomienie buchnęły. - Szpital św. Munga - wypowiedział ze spokojem, wiedząc, że już zaraz będzie po wszystkim.

Morgoth nie widział przebłysków, nie widział burzy, nie słyszał krzyków i nie wiedział, co się wydarzyło. Nie miał pojęcia jaka siła wyrwała go ze środku lasu i wyrzuciła gdzieś daleko poza granice rozsądku. Mógłby podpytać tego mężczyznę, co się wydarzyło, jednak nie sądził, by wiedział coś więcej od niego samego. Sam zdziwił się, że na jego plaży znajdowały się dwie obce mu osoby. Gdyby miał pojęcie jakiekolwiek o wydarzeniach z tej nocy, na pewno by się nimi podzielił. Tacy byli ludzie, a w jakiś sposób podejrzewał, że stary dozorca nie różnił się niczym specjalnym. Wydawał się być dobrym człowiekiem, który nie lubił kłopotów, preferując spokój i ciszę. I Yaxley się z nim zgadzał. Z chęcią nawet by mu pomógł tę ciszę i spokój utrzymać. Nie mógł zobaczyć uśmiechu starca, jednak gdy poczuł jego uściska na ramieniu podniósł się bez większych przeszkód. W końcu nie miał żadnych większych ran spowodowanych teleportacją. Mógł sam chodzić. Potrzebował jedynie przewodnika, który mu się trafił. O tamtym mężczyźnie niemal zapomniał, bo wciąż się nie poruszał ani nic nie mówił. Czyżby stracił przytomność? Nawet lepiej. Im mniej spojrzeń trafiało na sylwetkę młodego lorda tym lepiej. Nie potrzebował rozgłosu o tym, że wylądował brudny i do tego ślepy na nieznanym sobie terytorium. Nie. Ale teraz potrzebował odzyskać wzrok, a później szybko dowiedzieć się czy z jego rodziną wszystko było dobrze. Matka, Leia, ojciec. Mieszkańcy Yaxley's Hall. Czy i oni dali się wyrwać nieznanej sile? Oby nie. Serce zabiło mu szybciej na samą myśl, choć starał się nie dawać ponieść rosnącemu niepokojowi. Na szczęście w porę wyrwał go z tej zadumy czarodziej.
- Tak - odpowiedział, gdy usłyszał pytanie o to czy będzie mógł iść. Żeby nie męczyć za bardzo starca, położył mu jedynie dłoń na ramieniu, pozwalając się zaprowadzić tam, gdzie miał nadzieję znajdował się kominek. Musiał zaufać człowiekowi, że ten chce mu pomóc i może było to naiwne, ale w razie czego Morgoth wciąż miał różdżkę. Nie zamierzał jej jednak używać. Chyba że w nagłych przypadkach, a ten takowym nie był. A przynajmniej na razie. Nie odpowiedział na słowa o kłopotach - akurat tego nie zamierzał robić. Nie był na tyle głupi, zresztą nie widział. Co mógł zrobić? Uśmiechnął się niemrawo i prawie niezauważenie, gdy staruszek poklepał go po ramieniu. Zaczęła się ta gorsza część. Parę razy się potykał, ale nie przewracał, słuchając głosu przewodnika i wyobrażając sobie trud człowieka niewidomego. Koniec końców usłyszał odetchnięcie mężczyzny, a zaraz potem pożegnanie. - Dziękuję - zdołał jedynie powiedzieć, nim słowa o Świętym Mungu rozległy się dookoła, a on poczuł ciepło płomieni na skórze.

|zt Morgo i lusterko

Północne noce znacznie różniły się od letnich nocy w Cliodnie, kiedy delikatnie chłodny wiatr łaskotał skórę, a za dnia - cóż to było za piekło, gorące palące słońce na przemian z obfitymi deszczami, stąd chętniej pracował nocą, niźli za dnia, zwłaszcza w terenie. Chociaż nikt nie lubił być zrywany z łózka podczas snu, na Longbottoma takowe wyprawy działały orzeźwiająco, zazwyczaj. W ostatnich miesiącach, tuż po przebudzeniu się anomalii aurorzy mieli pełne ręce roboty, zważywszy na to, że te wyrządzały i nadal wyrządzają bardzo wiele szkód. Z czasem wszystko miało się uspokoić, tak myślał, tak dywagowano, tak próbowano pocieszyć siebie nawzajem, podnieść na duchu wprawdzie, lecz nic nie wskazywało na to, że nastąpi jakikolwiek koniec. Czy dane im więc będzie zmagać się z tą tajemniczą, ale również potężną anergią bez końca? Czyżby czekała ich walka z wiatrakami? Rufus ochoczo podchodził do każdej misji związanej z anomaliami, na jakiekolwiek wezwania odpowiadał błyskawicznie i był gotów zrywać się o każdej porze dnia i nocy - za każdym kolejnym razem liczył na to, że dowie się czegoś więcej, że w końcu coś ruszy naprzód. Póki co znajdował się w martwym punkcie, miotał we własnym małym szaleństwie, nie potrafił odpędzić się od poczucia, że odpowiedź czai się za jego plecami, że ktoś go obserwuje, że coś czyha na jego najmniejsze potknięcie. Do tej pory jednak nie poznał odpowiedzi na swoje pytania i nie znał nikogo, kto mógłby na nie odpowiedzieć.
Ekscytacja i nadzwyczajny, optymistyczny upór nie malały z każdym kolejnym płonnym zleceniem, tej nocy znów miał nadzieję na jakąś rewelację, w głębi swojego rozdygotanego serca pełnego energii i tej dziwacznej niegasnącej nadziei. Nadal jednak niewyspany pojawił się na miejscu: rozczochrane włosy, z lekka krytyczne spojrzenie bijące spod zmrożonych brwi. Trochę irytacja, trochę wyraz twarzy zdradzający swojego rodzaju zmęczenie, dziwnie malujące się na młodym licu człowieka, który zazwyczaj spotykany jest idealnie wyczesany, wręcz wygładzony do granic możliwości. W parku rozrywki pojawił się w tej oto dziwnej aranżacji zmęczonego człowieka, wyglądając trochę na starszego niż zazwyczaj - bruzda między brwiami i roztrzepane włosy dodawały mu lat. W szacie też trochę pogniecionej. Dziwne.
Zazwyczaj miejsce migotało tysiącem barw, głośne i przepełnione niczym neonowe mrowisko, tym razem opustoszałe, zimne i niepokojąco ciche, jak gdyby widmo horroru wisiało nad nim i za moment zdarzyć miało się coś nieoczekiwanie-oczekiwanego. Pomyślał z rozbawieniem, że to idealne miejsce na śmierć - dekoracje spoglądały na niego ze szczerymi uśmiechami zachęcającymi go do skorzystania z atrakcji, zaczarowane konie spały ze spuszczonymi łbami, uwieszone na magicznej karuzeli, a dom strachów migotał w oddali, cichy i niewzruszony, spoglądający na przechodniów swym zimnym okiennym okiem. Na myśl o tym, że będzie musiał tam wejść, poczuł nieprzyjemne dreszcze, chociaż mógł to też być pewien rodzaj zniecierpliwienia i podekscytowania na myśl o wejściu w te dziwaczne, klaustrofobiczne, żyjące korytarze. Tuż przed barokowymi masakrycznie zdobionymi drzwiami spotkał Samuela Skamandera i nawet trochę się ucieszył, jeszcze bardziej zestresował, a potem postanowił, że to będzie jego najlepszy występ w tym miesiącu!
-Cześć Sam! - powitał się ze starszym aurorem z entuzjazmem cudownie stojącym w opozycji do jego niewyspanych oczu i dziwnej nowoczesnej fryzury - Nie sądzisz, że to idealna pora na rozwiązywanie czarnomagicznych zagadek? - trochę chciał się zaśmiać, a trochę to sarkazm, w sumie to nagle uznał, że faktycznie to idealna pora. Każda pora jest przecież idealna, jeśli pracujesz z Samuele Skamanderem, co nie? - Byłeś już w środku? - spytał jeszcze, zanim weszli. Prócz tego, że ktoś umarł i wszystko wskazywało, że miała z tym coś wspólnego czarna magia, nie wiedział nic. Zastanawiał się czy oboje znajdowali się w tej samej sytuacji i nie zdawali sobie sprawy z tego, co znajdą po drugiej stronie drzwi.

17 sierpnia

Obserwował widok przed sobą dłuższą chwilę. A miał co. Krajobraz, który się przed nim roztaczał niemal żywcem wyjęty z mugolskich horrorów, nasuwał na myśl ukryte i czające się na naiwnych niebezpieczeństwo. Niczym uśpiona dziecięcą rymowanką bestia. Lunapark nocą. Nie opuszczony, ale pusty, niemal pozostawiając po sobie niewidzialną obecność dziennych wizytatorów. Jak duchy, które czujnie pilnowały uwiązanych przeszłością miejsc. Zabawne, ile obrazów potrafił wyciągnąć z jednej sceny. Ile możliwych scenariuszy gotów był zaplanować mając do dyspozycji senną rzeczywistość pogrążonego w nocy lunaparku. Tym bardziej, że zdążyła go odwiedzić śmierć.
Był przed czasem nie bez powodu. Chociaż nocna porą zamykano magiczny lunapark, musiał zadbać, by zdążono zabezpieczyć teren i żadna, przypadkowa dusza nie zawieruszyła się na terenie, który przesiąkał śmiercią. A jeśli była w pobliżu anomalia - tym bardziej musiano odseparować niebezpieczeństwo kolejnych, potencjalnych ofiar. I zabezpieczyć ciało denata, o którym wspominano w kreślonym na szybko raporcie.
Na miejscu pojawił się spreparowanym na szybko świstokliku. Szarpnięcie w żołądku zaznaczyło, jak gwałtownie magia przeciągnęła go w docelową miejscówkę, którym był nieduży składzik obok bramy. I ten zdążył pospiesznie sprawdzić, ale nic ponad nadgryziony, suchy rogalik i kilka podartych, wyblakłych od czasu biletów nie było. Wbrew jednak pozorom - brak śladów, to także ślad. Szukać gdzieś indziej, albo szukać czegoś innego.
Nie czuł ciężkiego w oddechu i mdłego do granic możliwości odoru czarnej magii. A ta przy anomaliach  była wręcz dusząco widzialna - Hexa Revelio - wysunął cyprysową różdżkę z rękawa płaszcza, wskazując teren za bramą. Było zdecydowanie ciemno, ale przebijający sie przez chmury księżyc zdążył zaznaczyć miejsce, w którym leżało rozwleczone ciało. O tym już zdążył sie przekonać. Potrzebował jednak czystego, namacalnej magią pewności, że mieli do czynienia z czymś większym. Obecność anomalii w kolejnym miejscu wgryzała się w listę win, które Skamander i pozostali gwardziści nosili na barkach. Im szybciej odnajdą wszystkie zagrożenia, tym szybciej będą mogli podjąć zapobiegawcze środki.
Szukał też pewnych zależności. Początkowo wydawało się, że anomalie pojawiały się w losowych, niezależnych od zewnętrznych czynników, miejscach. A jednak przynajmniej w części dostrzegał pewne zależności. Mógł sie oczywiście mylić, widząc poszlaki, tam gdzie ich nie było. Ale podążał intuicyjnie za wskazówkami. Kilka miejsc, oczyszczonych już z chwiejnej magii, w przeszłości mieściły za sobą sceny tragedii wystarczająco krwawych, żeby naznaczyć miejsce pozostałością bólu. Dzisiejsza tragedia mogła być zapowiedzią anomalii. Albo czystym zbiegiem okoliczności i... przypadkową (lub przemyślaną ofiarą plugawej magii, i ręki czarnoksiężnika.
Zgasił chęć zapalenia papierosa. Dopóki mieli przed sobą oględziny ciała i miejsca zbrodni, musiał powstrzymać nikotynowy nałóg. I czekał wciąż na młodego aurora, którego ostatnimi czasy często brał pod skrzydła. Longbottom. Kącik warg drgnął na poznaczonej bliznami twarzy, widocznymi nawet pod czarną brodą. Kojarzył mu się z kimś, z kim nie miał styczności o dawna. Siebie sprzed wielu lat, na samym początku aurorskiej kariery. Zapalczywość i niewyczerpalna werwa, która często wykraczała poza standardowe przypadłości. Odwaga, granicząca nie raz z głupotą. Stereotypowy gryfon.
- Jesteś, Longbottom - kiwnął młodszemu na powitanie, odwracając się profilem - Zarwana noc? - skwitował krótko, pobieżnie lawirując po zmęczonej twarzy i rysujących się cieniach pod bystro patrzącymi źrenicami. Sam prawdopodobnie wyglądał podobnie już dawno akceptując chroniczną bezsenność i spotkania z łatającymi go uzdrowicielami. Nieco dłużej zatrzymał na młodszym aurorze wzrok, gdy padły olejne słowa. Uniósł brew wyżej, początkowo karcąc za groteskowo radosne stwierdzenie, ale ostatecznie zrezygnował - I tak i nie -  zaczął, obracając w palcach koniec wciąż trzymanej w palcach różdżki - Gdyby nie było czarnomagicznych zagadek, ludzie mogliby odetchnąć w spokoju, pozbywając sie plugastwa - przechylił głowę, czując jak coś strzela mu w karku - ...i gdyby nie było czarnomagicznych zagadek, nie byłoby nas, aurorów. Co lepsze? - nie ograniczała go wyobraźnia, ale dziś nie widział się w innej roli, łowcy czarnoksiężników. Chociaż ci ostatni, pewnie i tak znaleźli by sposób, by uprzykrzyć życie innym - Tylko w okolicy, teren jest już zabezpieczony. Czekałem na ciebie - skwitował na koniec i pchnął bramę, która uchyliła się niemal bezszelestnie - Chodź - ruszył przodem nie czekając. Wiedział że drugi auror podąży za nim. Daleko nie mieli. Ciało wydawało się być zostawione niemal na widoku. Mężczyzna z rozrzuconymi na boki rękami i nogami, jakby... po ciężkim odrzuceniu. Ale obrażenia na klatce piersiowej już na pierwszy rzut oka sugerowały potężne Vulnerario.

Kim nie wiedział, co tu robił. Zastępował starego wujka Boba jednej nocy i teraz kazali mu pojawić się ponownie, bo podobno coś się spierdoliło. Dokładnie wtedy, gdy miał pilnować zamkniętego terenu. Nic się tu nie dzieje. Zapalisz lampy i zaśniesz. Tylko ktoś tu musi być, a ja nie dam rady. Tak mówił. Dokładnie tak. Cholerny dziad. Na samą myśl Kardashian splunął w piach. Nie wiedział o co chodziło, bo zapity był od trzydziestu lat i nie wytrzeźwiał ani razu. Po co więc miał stawić się przed aurorami w takim stanie? On wtedy nic nie widział i mówił o tym już przełożonym. Cóż... Przełożonym. Jacy oni tam byli kurde przełożeni? Nie umieli sami dopilnować swojego interesa. I teraz Kim musiał stać tu jak ten troll i czekać. Usłyszał czyjeś głosy i po chwili kroki. Wyjrzał lekko zza budynku, przy którym stał i dostrzegł zbliżające się dwie sylwetki. Zachowywali się dość głośno, więc to chyba musieli być oni. - Wy to te policjanty? - rzucił, wychodząc im naprzeciw i jako tako trzymając pion. Był to jednak nawyk, a nie pijaństwo! Stary Bob wytrzaskałby go po ryju jakby się dowiedział, że pił przed przybyciem służb śledczych. Ten raz musiał odpocząć od butelki. Stanął przed dwoma mężczyznami, łypiąc na nich powątpiewająco. Jeden to dzieciak, a drugi miał włosy dłuższe niż większość bab. Trudno. Byle szybko, pomyślał Kim, chcąc załatwić to najszybciej i wrócić do swojej Grace. Może tym razem nie wywali go, żeby spał na ulicy. - Po co kazaliście mi tu przyleźć? Nic nie widziałem, nic nie wim i nic nie powim. No, wisz pan - zaczął nieco odważnie, lecz szybko spotulniał, podciągając nosem. - Bo to nie tak, że potrzebujecie mojej skromnej osoby. Ja żem chcę tylko łapać za ognistą i iść spać - odparł, wzruszając ramionami. Widzieli chyba że mieli przed sobą degenerata. Co on mógł im powiedzieć?

Szelesty, które początkowo wziął za niewyraźne podrygi sprzętu w lunaparku, okazały się zbiec z ciężkim, kilkukrotnym oddechem jegomościa, która stał po drugiej stronie bramy. Samuel zatrzymał się, lustrując chwiejna sylwetkę, od której już z daleka dało się wyczuć intensywną wonią przetrawionego alkoholu. Czarne brwi starszego aurora powędrowały do góry, gdy przyszła odpowiedź, z kim miał do czynienia. Jeśli ktoś tak zalany, służyć miał za świadka, to wątpił w jakość opowieści i przyniesionych (jeśli) faktów. Wbrew pozorom, rozmowa z kimś pokroju aktualnego "świadka" wymagała ogromnych pokładów cierpliwości, o które - młodszego jeszcze nie posądzał. Rwał się do pracy, do działania i - było to naturalne dla jego wieku, ale mógł przez to ominąć dosyć istotne kwestie - Nie policjanty. Aurorzy - poprawił jakoś od niechcenia, chłodniej niż zamierzał, nadal nie spuszczając wzroku z niewiele starszego mężczyzny, który prawdopodobnie przez nałogowy stan nieważkości, przypominał bardziej bezdomnego. Przeniósł wzrok na towarzysza i pchnął bramę wejściową jeszcze raz - Zabezpiecz ciało i zrób podstawowe oględziny ciała i miejsca zbrodni. Jeśli to jest miejsce zbrodni - przepuścił Longbottoma, dając mu okazję do działania rzeczywistego, sobie pozostawiając nie tak "wdzięczną" rolę przesłuchującego. Przez kilka sekund trwał wzrokiem na oddalającej sie sylwetce młodszego stażem aurora, dopiero potem konfrontując się z mglistą otoczką źrenic świadka - Kardashian West... - nietypowe jak na Londyn imię, ale nie wnikał w finezję nazewnictwa, wolał chyba nie znać ich źródła - Powiesz wszystko, co chcę wiedzieć i odpowiesz na każde zadane pytanie - pierwsze, wyplute przez jegomościa wyrazy nie zapowiadały szybkiej przeprawy, a dodatkowo trąciło struną cwaniactwa, którego Skamander nie znosił. Dlatego mówił chłodno, bez  zająknięcia - Został zamordowany człowiek, a ty byłeś ostatnią, żywą osobą, która tu akurat przebywała. To jest powód, dla którego zostałeś wezwany. Pilnowałeś tego terenu, akurat gdy mordowano człowieka - Samuel nie był pewien, czy słowa orzeźwią mężczyznę na tyle, by przestał zgrywać głupa. Im szybciej przebrną przez rozmowę, tym szybciej obaj wrócą do właściwych zajęć - Dopóki nie opowiesz, co się tu wydarzyło i co pamiętasz, gwarantuję, że nie będziesz spał - ani tym bardziej pił - A im dłużej to będzie trwało, tym częściej będziesz wzywany na przesłuchanie. Do Tower - Skamander nie musiał być dupkiem, ale kilka motywacji, mogło skłonić opieszałość Kima, do nieco spójniejszej refleksji. Niestety, ale doświadczenie pokazywało, że czasem nawet ktoś pijany, postronny potrafił zauważyć szczegół, który zaważał na późniejszym śledztwie.