Brzeg Tamizy

|17 maja

Solene od pewnego czasu nie zapuszczała się w rejony Tamizy i właściwie rzadziej opuszczała swoją pracownię, zaszywając się w niej już prawie na całą dobę z kilkoma przerwami. Z perspektywy ostatnich kilku dni uznała, że robiła całkiem dobrze - jak widać, cudownym zrządzeniem losu, kiedy tylko wychodziła trochę dalej, wpadała na kogoś, kogo do tej pory bardzo chciała unikać (nie licząc przypadku sprzed kilku dni, gdy niechciana osoba znalazła się w jej sypialni przypadkowo, przez przeklęty kominek). Pogoda w ostatnich dniach nie rozpieszczała, ani tym bardziej nie zachęcała do długich spacerów, dlatego nie była szczególnie uradowana z faktu, że znowu musi wyjść. Było dość późno, ciemno i przede wszystkim - w jej odczuciu - cholernie zimno, kiedy bijąc się z myślami przemaszerowała dość nieobecnie znaczną część miasta, docierając aż tu, na opustoszałe alejki zaraz po zakończonym spotkaniu w ścianach ciepłej winiarni. Wprawdzie początkowo straciła orientację w terenie, z całkiem zabawną miną rozglądając się dookoła siebie, a gdy uświadomiła sobie, że prawdopodobnie nic ani nikt jej nie grozi, usiadła na jednej z ławek. Nigdzie się nie śpieszyła, w gruncie rzeczy nie miała już ochoty i sił na pracę nad projektami. Terminy goniły, czas nieubłaganie leciał, ale nie narzekała na brak zajęcia. Kariera rozwijała się tak, jak tego chciała, więc nie mogła teraz robić z siebie cierpiętnicy. Planowała zresztą i tak za jakiś czas wziąć kilka dni wolnego i wyjechać jak najdalej stąd lub przynajmniej do Francji, w odwiedziny do rodziców. Pomysł ten wciąż wydawał jej się głupi; z całego rodzeństwa to ona była tą czarną owcą, najbardziej nieusłuchaną i tą, co najbardziej zawiodła - martwiła się jednak brakiem kontaktu ze strony matki, która mimo niesnasek pisywała do niej regularnie.
Oparła się wygodniej o drewnianą belkę, bardzo powolnie nabierając i wypuszczając powietrze. Jak na tę porę dnia było zaskakująco rześkie, nawet całkiem świeże, jak na niezbyt czysty Londyn. Myśl o braku kontaktu ze strony rodziców pochłonęła ją na tyle mocno, że nie zauważyła jak kaszmirowy szal przełożony od niechcenia wokół szyi zsuwa się pod wpływem silniejszego podmuchu, odlatując kilka metrów dalej, prosto w błoto. Na ziemię wróciły ją dopiero nieznośne krople deszczu, przybierające z każdą chwilą na sile.

Z rozmyślań wyrwał ją czyjś głos. Początkowo przestraszyła się - w końcu jeszcze przed chwilą w okolicy nie było nikogo, więc mężczyzna mógł co najwyżej wyrosnąć spod ziemi. Gdy jednak przyjrzała mu się, zaciskając instynktownie dłoń na rękojeści różdżki, skrytej w głębokiej kieszeni płaszcza, uznała, że chyba wygląda na tyle godnego zaufania, że jeszcze nie musi interweniować. Zresztą, nie chciała ryzykować, powątpiewając w skuteczność magii po ostatnich anomaliach. Zaniepokoiła ją jedynie jego ciekawość. Któż normalny podchodził do obcych kobiet siedzących na ławkach, by poinformować je o czyhającym za rogiem niebezpieczeństwie?
- To miłe z pana strony, ale ta troska wydaje mi się zbędna. Zresztą, chyba nie ma jeszcze zakazu wychodzenia z domu o tej porze, prawda? - Uśmiechnęła się, dopiero po chwili dostrzegając leżący w błocie szal. Sam ten widok był dla niej bolesny, gdy jednak Anthony postanowił pomóc... odniosła wrażenie, że jej serce rozpadło się na miliony drobnych kawałeczków, gdy z przerażeniem w oczach obserwowała jak mężczyzna obchodzi się z "kawałkiem materiału". J e j kawałkiem cennego materiału! Przytknęła dłoń do uchylonych ust, nie kontrolując napływających do oczu łez; szal miał wartość sentymentalną i z pewnością finansową. W pogmatwanej logice blondynki zaklęcie czyszczące mogło go jeszcze bardziej zniszczyć, choć nie na tym się teraz skupiła. Ujęła materiał dwoma palcami za względnie czysty kawałek, przesuwając wzrokiem to po materiale, to po twarzy mężczyzny, na tym drugim skupiając się na dłużej. Gładkie czoło ozdobiła bruzda, zaś tęczówki pociemniały, kiedy w głowie układała plan zemsty.
- Co pan najlepszego narobił... - Przez myśl przemknęło jej nawet, że stojący przed nią nieznajomy jest bardzo przystojnym mężczyzną i mogłaby to docenić w innej sytuacji, a jednocześnie nieczułym le imbécile, skoro w taki sposób obchodzi się z szalikiem. - Ten materiał jest droższy niż cała pańska garderoba! Ale sądząc po pańskim ubiorze, to nie przykłada pan do tego uwagi. Ta szata nie była chyba wymieniana od szkoły. - I cóż ona miała zrobić z tym szalikiem, który kolorem i jakością w tej chwili przypominał wymiętą szmatę do podłogi, czyli to, co mężczyzna miał na sobie? - Tego materiału się ani nie wyciska ani nie trzepie nim na boki. - Lamentując, przyjrzała się jak szal ponaciągał się w niektórych miejscach, tracąc naturalną sprężystość. By nie zrobić nikomu krzywdy, podniosła się szybko z ławki i z wielce obrażoną miną - i szalem trzymanym na odległość, by nie ubrudzić płaszcza - ruszyła przed siebie, prosto do wypatrzonej wcześniej bramy. Nie zwróciła przy tym uwagi na niezbyt stabilny obcas w lewym bucie, znacznie bardziej przejmując się i szalem i deszczem, przed którym planowała uciec.

Zignorowała cały wywód mężczyzny, bo naprawdę nie była w nastroju do wysłuchiwania jego mędzenia. Pokiwała tylko głową na znak, że rozumie, choć od dłuższej chwili zastanawiała się jak naprawić szalik tak, by stanem przypominał szal sprzed katastrofy, a potem stwierdziła, że najlepiej będzie jak sobie pójdzie - przecież co jej niby groziło? Nie odeszła daleko, kiedy ujrzała dwóch mężczyzn i usłyszała rzucane zaklęcia.
Szybko zorientowała się o co chodzi i nie rozumiała za jakie grzechy maj był w jej przypadku miesiącem mierzenia się z koszmarami z przeszłości. Konfrontacja przed lękami i często celowo nieprzesypiane noce, gdy śniło jej się truchło zmarłego chłopaka były teraz niczym, w porównaniu z paraliżującym strachem. Zapomniała o znajdującym się za nią mężczyźnie, który miał na głowie jeden z dwóch (albo i trzech, wliczając ją) problemów, a sama musiała zająć się tym, który zmierzał ku niej. Nie miała zamiaru uciekać - zresztą, znajdując się na otwartej przestrzeni byłoby to najgłupszym co mogłaby zrobić, wystawiając się jeszcze bardziej na atak. Różdżki w gruncie rzeczy nie zdążyła w ogóle wyjąć, bo ta za sprawą trafnego expelliarmusa znajdowała się już kilka metrów dalej w trawie. Początkowo przerażona zatrzymała się w miejscu, patrząc na opryszka. Nie wiedziała jak zareagować i co zrobić ze sobą w tej chwili - w kwestii bronienia się była mierna, gdy w szkole rodzice zwracali uwagę na dziedziny artystyczne, niż praktyczną zdolność do bronienia się przed porwaniami. Stała chwilę i tylko patrzyła z obrzydzeniem na mężczyznę, a jednak świadomość, że planuje dotknąć jej swoimi brudnymi łapskami była na tyle otrzeźwiająca, że szybko postanowiła poradzić sobie swoim urokiem (na początku chciała postąpić w miarę łagodnie - na rzucanie kulami ognia miała dopiero przyjść pora). Nie była pewna tylko czy jeszcze potrafi być na tyle przekonująca, jak kiedyś - nie używała swojego wyglądu od dawna, bo zwyczajnie znudziła się (i brzydziła) nieczystymi zagrywkami wobec innych. Teraz jednak nie miała wyboru. Nie chciała skończyć jako narkotyk dla półgłówków, czy okaz na wystawie dziwadeł.
- Mój miły, na co ci problemy? - Wymuszając subtelny uśmiech, przekrzywiła lekko głowę w bok, pozwalając by blond pukle opadły swobodnie na jej ramię. Ujęła je wnet, palcami ostrożnie przeczesując włosy. - Przecież wcale tego nie chcesz. - Mówiła spokojnie, niemalże szeptem, delikatnym tembrem głosu łechcząc ucho napastnika. Postawa jasnowłosej zmieniła się wprost nie do poznania: z opryskliwej zołzy robiącej problemy o zwykły szalik, do najpiękniejszej i najmilszej kochanki, jaką Tobias mógł sobie tylko wyobrazić. - Opuść różdżkę, nie wygłupiaj się, kochany. - Zatrzepotała rzęsami, przygryzając sugestywnie dolną wargę. Liczyła, że to pomoże; liczyła z całego serca, że jej dar, czy raczej przekleństwo, które nieskutecznie odrzucała całe życie, tym razem się przyda i uratuje ją przez skutkami bezmyślnych działań. Wiedziała, że rzucany urok bywa równie kapryśny, co one - półwile, ale jednocześnie zdawała sobie sprawę, że jest niebezpieczną bronią w jej rękach.

Rzucam na urok;
Bonus z genetyki: +30

Uśmiechnęła się pewniej, kiedy ujrzała jak mężczyzna zatrzymuje się, opuszcza różdżkę i wgapia w nią z tępą miną. Korzystając z tej chwili obejrzała się - widok drugiego, bardziej zaciekłego porywacza, który wytrącił różdżkę Anthony'ego spowodował, że postanowiła pomóc i jemu, zamiast uciec jak tchórz; dokładnie tak, jak kilka lat temu w Hogsmeade.
- Właśnie tak, najmilszy. - Podeszła powoli do oczarowanego Tobiasa i posyłając mu kolejne, bardzo urocze uśmiechy, wskazała głową na trawę. - Oddaj mi proszę moją różdżkę. - Dłonią przesunęła po jego ręce; teraz, kiedy mogła i widziała, że urok działa, mogła spokojnie posunąć się dalej, do dotyku. A ten działał cuda. I nieważne, że sama od niego stroniła, brzydziła się i po całej tej szopce będzie musiała wyszorować się dziesięciokrotnie, w tym co najmniej pięciokrotnie swój język - liczyło się to, że może pomóc ich dwójce. Perspektywa skończenia w domu publicznym na wschodzie nie należała do najlepszych.
- Bardzo z ciebie dzielny mężczyzna. - Dłonią przesunęła na jego policzek, głaszcząc go delikatnie. - Ale twój kolega chyba tego nie rozumie. Chyba musisz go unieszkodliwić, kochanie. Zrobisz to dla mnie? - Wolną dłonią odebrała swoją różdżkę (zakładam, że ją oddał; jeśli nie - można to zdanie pominąć!!), chowając ją za plecy. - Sprawisz mi tym niesamowitą przyjemność, która do ciebie wróci podwójnie. - W kwaterze, w celi i z wieloma mężczyznami wokół. Oblizała sugestywnie i bardzo ponętnie dolną wargę, by zwrócić się przodem do pozostałej dwójki a bokiem do Tobiasa. Instynktownie wsunęła się nawet za niego, w razie gdyby drugi z porywaczy próbował się na nią rzucić.
- No dalej kochanie, zrób to dla mnie. Boję się go. Nie możesz pozwolić, żebym się bała. - Wyszeptała, z nadzieją, że nie będzie mógł się oprzeć i faktycznie rozbroi swojego partnera. W międzyczasie próbowała ściągnąć na siebie spojrzenie Anthony'ego, by zasugerować mu, że jeśli zyska ten cenny moment - pierwszym co ma zrobić to szukać swojej różdżki.

podtrzymuję urok!!