Zatoka wodnych stworzeń

W nudnym życiu nigdy nie widział nic zdrożnego, ba, im więcej niestworzonych (nawet jak na magiczny świat) rzeczy działo się w dobrze znanych mu miejscach i z dobrze znanymi ludźmi, Aldrich coraz częściej snuł o nim marzenia jakby było równie nieosiągalne co podróż dookoła świata. Nieszczęścia nie omijają nikogo, a los bywa złośliwy równie często jak wykazuje się łaskawością, szczędząc kolejnych smutków. Aldrich sam poniósł już dotkliwą stratę, był skazany na tęsknotę, pod której ciężarem dopiero co się wyprostował, lecz rozbawiłoby go chyba, gdyby Poppy wypowiedziała kiedyś na głos swą historię i podsumowała ją mówiąc, że jest zwyczajna. Najpierw tragedie, których nie sposób zapomnieć, wymieniane szybko i metodycznie, by nikt nie zdążył się nad tym zastanowić, ogromne nieszczęścia, po których w pannie Pomfrey na ogół trudno dopatrzeć się śladów, a poza tym – nic szczególnego. Tak, brzmi to zabawnie, lecz jego śmiech nie mógłby być pozbawiony goryczy. Smutków, które nosiła ze sobą jego przyjaciółka, podobnie jak wiele innych bliskich mu osób, nie życzyłby nikomu. Podobnie jak nie podejrzewał się o polecanie znajomym przebywania w skórze pingwina, kiedy już – na co miał niesłabnącą nadzieję – wróci do ludzkiej postaci, chociaż trzeba przyznać, że to nieporównywalnie mniejsze obciążenie dla umysłu i serca.
- Nie martw się, Poppy, jakoś damy sobie radę. Kto wie, może masz rację? – prób pocieszania przyjaciół nie ma sensu odmawiać Aldrichowi, robi to od lat nieustannie - a więc może wreszcie nauczył się to robić przekonująco? – umiał też być cierpliwy, gdy zajdzie potrzeba. Zwłaszcza, gdy wszelkie próby działania okazały się tak męczące i nieefektywne. Posłuchał się Poppy, zaprzestając trącania skobla w drzwiczkach zagrody, bardzo krótką chwilę wytrzymał jednak w bezruchu. Zaczął przechadzać się w tę i z powrotem w niewielkim oddaleniu od przyjaciółki, główkując, co tu zrobić nawet mimo tego, że zgodził się na razie nie robić nic. Problem tkwił jednak w tym, że Aldrich zupełnie nie wiedział, na co ma tu czekać – nigdy nie był asem zaklęć transmutacyjnych, o ile więc mniej więcej orientował się w swej tymczasowej pingwiniej naturze, nie mógł nawet domyślać się, jak długo potrwa działanie czaru, który tak ich z Poppy urządził.

The member 'Aldrich McKinnon' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 39

-To nie może być permanentne przecież - jęknęła znowu; czuła strach i zdezorientowanie, bez różdżki czuła się tak bardzo bezsilna. -Nawet jeśli nie minie samoistnie, to przecież zaczną nas szukać. A tutaj... Zauważą, że coś jest nie tak - próbowała przekonać do tego samą siebie, choć w głowie miała już głównie same czarne myśli i wizje, że zostanie tu już na zawsze. Resztę swojego życia spędzi jako pingwin. W ogóle ile lat żyły średnio pingwiny? Nie miała pojęcia.
Przysiadła w zatoce, nieopodal bramki, przez którą jak się domyśleli, musieli wchodzić opiekunowie, by nakarmić nielotne ptaki. Obserwowała wędrującego w tę i z powrotem Aldricha, co chwilę zerkając na drzwiczki, w nadziei, że w końcu się otworzą, a oni będą mieli szansę podjąć próbę ucieczki.
W końcu usłyszała cudze głosy; mężczyzna wołał do niejakiej Casey, że ma zajrzeć do pingwinów, zwróciła się więc do Aldricha:
-Szybko, szybko, chodź tutaj!
A kiedy zbliżył się dość, przyczaili się lekko za rogiem, by opiekun nie zauważył ich od razu po wejściu do zagrody. Inne pingwiny wciąż przyglądały im się z ciekawością, lecz nie mówiły nic: a przynajmniej Poppy żadnego konkretnego słowa nie potrafiła już zrozumieć. Za kilka dni najpewniej będzie skłonna przyznać, że skądinąd było to ciekawe doświadczenie: porozmawiać ze zwierzętami, nie posiadając daru zwierzęcoustości.
Drzwiczki zaskrzypiały głośno, wysoki, szczupły czarodziej wszedł do zagrody, w dłoni trzymając różdżkę i dyrygując nią pojemnikami z rybami, które lewitowały przedeń grzecznie. Prawdziwe pingwiny wyczuły intensywny zapach ulubionego przysmaku, zerwały się z miejsc i otoczyły opiekuna, który skupił nań swoją uwagę.
-Teraz! - szepnęła do Aldricha Poppy, zrywając się do biegu na swoich krótkich, pokracznych nóżkach pingwina - co musiał z pewnością wyglądać niesłychanie komicznie.
W końcu udało im się opuścić zagrodę, a choć niedługo potem trafili na innych pracowników Ogrodu Magizoologicznego, to ich dziwaczne - jak na pingwiny - zachowanie skłoniło czarodziejów, by sprawdzili cóż z nimi jest nie tak.
W końcu na całe szczęście zarówno panna Pomfrey oraz McKinnon zostali odczarowani, wrócili do swych ludzkich sylwetek, a choć wciąż pachnieli rybami, to ich dziwaczna przygoda dobiegła końca. Poppy użyła kominka podłączonego z siecią Fiuu, by dostać się na Pokątną i odnaleźć różdżkę.


| zt

Nie miał nie tylko różdżki, z którą nie rozstawał się prawie nigdy, ale nawet własnych rąk, by w razie potrzeby nimi sobie pomóc – był zapewne tak samo bezradny i przestraszony jak Poppy, nie tyle perspektywą pingwiniego losu, co nagłością sytuacji. Był z biegiem lat coraz bardziej ostrożny, uważał na to, co działo się wokół niego, a jednak zaskoczenie wciąż znajdowało sposób, by jakoś się do niego dostać i wytrącić z równowagi.
W końcu musiało im się jakoś udać stamtąd wyjść! Poppy miała rację. Gdyby nazajutrz nie przyszli do pracy, z pewnością ktoś by się zorientował i spróbował nawiązać z nimi kontakt. Uzdrowiciel nie wątpił, że nawet jego mała siostrzenica, najbardziej zaspana, będąc już w połowie drogi do krainy snu, zauważy, jeśli nie wróci, by przeczytać jej jeszcze kilka stron książki, jak obiecał przy śniadaniu. Mimo to, Aldrich rozglądał się w oczekiwaniu na pracowników ogrodu zoologicznego, kontemplując w międzyczasie sposoby, w jakie mogliby zamanifestować, że są tak naprawdę ludźmi i potrzebują pomocy. Ułożenie z patyków i kamieni napisu HELP przeszło mu przez myśl i już miał podzielić się z Poppy tym pomysłem, kiedy przyjaciółka zwróciła jego uwagę na nadchodzącą postać Casey. W milczeniu podążył za nią, w głębi duszy wdzięczny innym pingwinom, że nie podniosły rabanu, lub, co byłoby jeszcze gorsze, nie ruszyły za nimi ku wolności. Satysfakcja, jaką poczuł, gdy udało im się wymknąć z zagrody była z pewnością jednym z dziwniejszych uczuć, jakich było dane Aldrichowi doświadczyć. Początkowo była ogromna, kiedy jednak natknęli się na innych pracowników ogrodu, zdjął go strach. Personel zoo wykazał się jednak nad wyraz trzeźwym myśleniem i zbadał pingwiny, co szczęśliwie doprowadziło – po kilku nieudanych próbach, ale Al doceniał każdy wysiłek mogący wrócić go do ludzkiej postaci – do odczarowania jego i Poppy. Szczerze rad z powrotu do ludzkiego ciała podziękował przewidującym pracownikom ogrodu i ruszył wraz z Poppy na Pokątną, by odzyskać wszystko, co tam zostawił. Nie był w stanie określić nawet, ile czasu minęło. Pewnie nie był pingwinem dłużej, niż ledwo pół godziny, lecz zdawało mu się, jakby spędził w zagrodzie morskich stworzeń prawie cały dzień.

zt