First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Ria Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 89

W autobusie tylko wzruszył ramionami, bo i wszystko co mówił o tych pojazdach było prawdą. Posłał Rii lekki uśmiech, przez chwilę tylko zastanawiając się jak to wyjaśnić.
- Oni to robią bez magii. W każdym razie takiej jak nasza. - stwierdził w końcu, bo i niewątpliwie gdyby czarodzieje mieli nagle zbudować pojazd bez magii i bez napędzania go przy pomocy jakichś magicznych ustrojstw, niewątpliwie wyszłoby to samo.
Ale już po chwili autobus mieli daleko ze sobą i cała grupa całkiem sprawnie szła między drzewami. Na słowa Rii znow spojrzał na nią z tym samym uśmiechem, który prawie nigdy go nie opuszczał.
- Ja nie sądziłem, że pierwszy raz wejdziesz do lasu, czy coś. - zaznaczył. Ma do czynienia z czarodziejami którzy w większości nie wiedzą za wiele o mugolskim świecie, ale lasy to całkowicie inna sprawa przecież. - Ale masz na sobie same przeszkadzacze, a śmigasz jakbyś się tu urodziła.
Wszyscy sobie radzili, zerknął także na Sue, czy Rowan które maszerowały dzielnie. Z drugiej strony jednak kobiety w sumie były przyzwyczajone do noszenia sukienek, spodnie nadal są dla nich czymś raczej dziwnym, awangardowym, więc i nie dziwne że nauczyły się śmigać w tych niewygodnych ciuszkach. Chyba.
W sumie to się nie znał.
Tak czy inaczej dotarli do polany i tam starał się wszystkim objaśnić co i jak z namiotem. Aż sam się trochę zagmatwał, nie dokręcił fragmentu i wszystko mu się przy naciąganiu materiału przekrzywiło. Nie poddawał się jednak, rozglądając dookoła. Nawet zauważyć zdążył, że komuś już się udało. Tak czy inaczej tym razem dokładnie wszystkie rurki skręcił, nawet poradził sobie z materiałem i zabrał się za napinanie go w nadziei, że nic za chwilę nie walnie. No bo wstyd by trochę był!
Tak czy inaczej jakoś tak przy wbijaniu kolejnego śledzia, doszedł do wniosku, że chyba nie może zostawiać Matta samego z piwem. Nie zamierzał się upijać i pamiętał, że mają ze sobą osobę nieletnią, ale no. Jedno nie zaszkodzi. Tylko trzeba wyczuć chwilę, kiedy Matt nie będzie patrzył i rozpiąć mu ten plecak...

Fragment uzupełniający do głównego posta!
Wtem, kiedy Matt zrzucił swój plecak, dało się dostrzec charakterystyczne stuknięcie. Jego plecak niewątpliwie pełen był puszek z piwem, pytanie czy Bott zamierzał się nim dzielić z własnej woli?

|Jeśli ktoś ma ochotę na piwo, rzuca na wykradnięcie go z plecaka Matta! Bonus za ukrywanie się lub zręczne ręce, ST to 20 jako, że Matt niewątpliwie zajmie się namiotem <3
Matt może się bronić, jeśli wyrzuci lepszą kostkę niż złodziejaszek, przyłapie go!
Neala z tego rzutu jest wykluczona, Bertie mimo wszystko zerka w jej kierunku częściej. Choć nikt nie podejrzewa, by tak ułożony Weasley próbował takich rzeczy! <3

1. namiot
2. piwo

The member 'Bertie Bott' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 2

--------------------------------

#2 'k100' : 59

Znowu się poplątał. Wybrał znacznie bardziej skomplikowany namiot, niż sądził. A może po prostu za bardzo się skupił na tym, żeby podprowadzić coś Mattowi. Ah, no i zerkał cały czas, czy wszyscy sobie radzą i starał się podpowiadać! Tak czy inaczej ledwo naciągnął linkę, jak zobaczył że z innej strony materiał dosłownie mu spada. Skrzywił się niezadowolony, jednak zaraz zdjął go i zaczął nakładać na nowo. Uda się na pewno. Tym razem na moment zamiast rozglądać się po innych, po prostu zajął się swoim namiotem, bo i rozpraszając uwagę na wszystkich dookoła w życiu mu się nie uda!

The member 'Bertie Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 35

Podróż autobusem nieszczególnie mu się spodobała, bo jechał bardzo wolno i siedzenia były niewygodne. W Błędnym Rycerzu również brakowało standardu, ale przynajmniej na miejsce dojeżdżało się o wiele szybciej, więc można było na niewygody przymknąć oko. Cóż, dalej jego ulubionym transportem pozostawała magiczna bryczka lub, jeżeli bardzo się spieszył, zwykła teleportacja. Komunikacja autobusowa zdecydowanie nie wpadła mu w gust. Stąd też siedział naburmuszony, wciąż obrażony na Aleksandra za tę niespodziewaną nieobecność. - Archibald. Mam na imię Archibald - przerwał Sue, kiedy wyrwała się z tym nieszczęsnym panem. Z jednej strony miło było spotykać dobrze wychowanych ludzi, ale z drugiej zebrało się ich tutaj zdecydowanie za mało, żeby mieli się do siebie tak zwracać. Dobrze, że nikt nie poleciał z tytulaturą! Wtedy oddałby majątek jak jego rudzi krewni i się go po prostu zrzekł dla świętego spokoju! Kiedy już wyjaśnił tę sprawę, słuchał dalej. - Mieszkam nad oceanem - zauważył. Co prawda tak ogromny zbiornik wodny nie przypominał jeziora, ale przecież tam też rosły rośliny, te chandruny również mogły uwić sobie tam gniazdko. Słuchał dalej, coraz bardziej niedowierzając tej historii, chociaż z drugiej strony magicznych stworzeń było tak wiele a wśród nich tak dużo szkodników, że i te chandruny mogły faktycznie istnieć. - Słucham? - Zapytał z lekka oburzony tym pytaniem, ale zaraz się uspokoił, bo w sumie to nie była obelga. - Nie wiem, nie zastanawiałem się nad tym - mruknął wciąż trochę niezadowolony, ale zmusiło go to do zastanowienia się czy faktycznie nie został zaatakowany przez te małe zwierzątka. Jakoś nie potrafił się rozchmurzyć.
Wyszedł z autobusu i spojrzał na las, w którym przyszło mu dzisiaj mieszkać. Szczerze mówiąc, obawiał się trochę, że będzie musiał spać na trawie. Kto wie, mugole może nie opanowali sztuki biwakowania? Na szczęście wtedy Bertie powiedział coś o namiocie i wszystkie lęki Archibalda zniknęły. Nawet uśmiechnął się nieco, już wyobrażając sobie te wygodne łóżeczko, do którego przyjdzie mu się za moment położyć. Zdziwiła go ta gadka o śpiworach i karimatach - na co one komu skoro czeka na nich wygodna pościel? Byle była bawełniana! W innej Archibald się nie wysypiał.
- O, witaj - trochę zaskoczyła go obecność Rowan w tym miejscu. - Mogę zadać to samo pytanie! - Uwaga, uśmiechnął się. Najwidoczniej jego uszy nie były aż tak wygodne i chandruny zaczynały z nich wychodzić. Wziął więc swój namiot i podszedł bliżej dziewczyn (Rowan i Ria). Z jedną pracował, z drugą był spokrewniony - obie były rude, to odpowiednie towarzystwo. Zerknął na wszystkie części i zaczął myśleć. - To jest jakieś... poplątane - mruknął, rozsypując wszystko na ziemi. Potrafił nastawić kość, dlaczego miałby nie umieć rozstawić namiotu. - Hmm - co jakiś czas mruczał wystarczająco głośno, żeby wszyscy widzieli, że myśli. - Ria, ale... jak - jęknął, spoglądając na swój bałagan i na jej namiot. - Nie pomagaj! - Krzyknął zaraz później, jeszcze raz przyglądając się porozrzucanym częściom. Honor nakazywał mu poradzić sobie z tym samemu. - Tak swoją drogą, to nie pamiętam kiedy ostatnio byłaś w Dorset - powiedział, spoglądając na nią znacząco, kiedy wbijał coś tam w ziemię. Może nie byli bardzo blisko spokrewnieni, ale jednak, a rodzina powinna się odwiedzać. Wtem usłyszał charakterystyczny dźwięk butelek, ale nie zareagował, bardziej był skupiony na rozkładaniu tego czegoś. Ale to nie mogło być trudne, to jak logiczna zagadka.

The member 'Archibald Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 7

Skończył! To znaczy skończyły mu się wszystkie części, a namiot wciąż namiotu nie przypominał. Westchnął przeciągle, stając odrobinę dalej, by móc krytycznie przyjrzeć się swojemu dziełu niczym artysta obrazowi. - Na pewno! Przecież muszą nas nastraszyć - odpowiedział Rowan po dłuższej chwili zamyślenia. - Ale nie wiem jak was, mnie już przeraża sam fakt spania w tym, o - westchnął, rozkładając swój namiot. Co jakiś czas rzucał pod nosem cichymi komentarzami, stękał i w ogóle nie radził sobie, ale był uparty i wytrwale dążył do celu. Rozłożenie namiotu przypomina zagadkę logiczną, to nie może być aż tak skomplikowane na jakie wygląda. Zresztą mugole dają sobie z tym radę, więc dlaczego on miałby nie dać?

The member 'Archibald Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 15

Znowu mu się nie udało! Zaczynał rozumieć po co mu ten śpiwór i karimata - po prostu pójdzie spać na gołej ziemi, a jeżeli zacznie padać deszcz, to wyczaruje... Nie, nie wyczaruje sobie. Rozejrzał się po reszcie towarzyszy, zauważając, że część z nich poradziła sobie z zadaniem. Czyli pójdzie do któregoś z nich! Przecież namioty były duże; pomysł, żeby każdy składał swój nie był zbyt trafiony. Ponownie zaczął rozkładać swoje namiotopodobne dzieło, lecz tym razem energiczniej i bardziej emocjonalnie. Wyrywał te dziwne kołki jakby walczył ze szkodliwym gnomem. Kiedy wreszcie poradził sobie z rozkładaniem namiotu, ponownie zastanowił się co robił nie tak i zaczął jeszcze raz. - Psidwacza kość! - Wymsknęło mu się, kiedy omal nie wbił sobie czegoś w stopę. Namiot, też sobie wymyślili!

The member 'Archibald Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 10

- Dawno mnie w sumie nie było w Ruderze, więc możecie spodziewać się odwiedzin. - pokiwał głową, a zaraz zmarszczył brwi, przez chwilę dumając nad tym czy faktycznie będzie miał gdzie tego swojego Miętusa ukryć - W sumie to jeszcze nie mam, ale coś się znajdzie. Niezbadane są zakątki tajemniczych lasów Lancashire. - wzruszył ramionami, odwracając się jednak w kierunku Rowan, kiedy mu się przedstawiła i posłał jej szeroki uśmiech, wyjawiając również swoje miano. Nie było im jednak dane zbyt długo ze sobą rozmawiać, ale obóz dopiero się przecież zaczynał!
Titus dziarsko szedł przez las, podśpiewując jakieś wymyślane na poczekaniu wersy i zamilkł dopiero w momencie, w którym zaliczył bardzo bliskie spotkanie z glebą.
- Ożesz!... - tyle tylko zdążył krzyknąć, zanim na runął na ziemię, zbijając sobie kolano i łokcie, ale ostatecznie nic wielkiego się nie stało, a Bertie był na posterunku, by pomóc kumplowi wstać - skorzystał więc z jego pomocy, wyciągając usta w uśmiechu i kiwnął głową w ramach podziękowania, a zaraz posłał Mattowi spojrzenie spod byka.
- No bardzo śmieszne... - pokręcił jeno łbem, poprawił kapelusz i swój pakunek, nabrał powietrze w płuca i kontynuował swoje pieśni, aż do miejsca, gdzie mieli rozbić swój obóz. Zrzucił zaraz torbę z ramienia i pakunek przygotowany przez Berta, a sam wyłożył się na trawie, podkładając go sobie pod głowę i wsłuchał się w słowa Botta, przyglądając się wszystkim tym kijkom i sznurkom. Coś tam mu świtało, bo podczas swojej bottowskolivanderowskiej przygody życia koczowali właśnie w takich mugolskich wynalazkach, ale bez instrukcji w życiu by sobie nie poradził. Odkleił plecy od podłoża, zrzucając ze stóp gumowce i skrzyżował nogi, wspierając dłonie na kostkach. Rozejrzał się dookoła, jak innym idzie walka z wiatrakami... znaczy z namiotami i aż głośno zagwizdał, kiedy pierwszy z nich został rozłożony.
- Łał, świetnie to wygląda! - rzucił do Rii, przenosząc spojrzenie na to, co wyszło spod dłoni lorda Prewetta i parsknął śmiechem. Zebrał się z ziemi, przystając obok niego z dłońmi wspartymi na biodrach. Przekrzywił głowę na jedną i drugą stronę.
- Pisano oraz Guglielmo byliby dumni, to mi wygląda na krzywą wieżę w Pizie. - tak sobie zażartował - Ale nie ma co, pora się brać do roboty! - zatarł ręce i sam się wziął za swoje kołki, sznurki, płachty, śledzie i makrele, w międzyczasie prosząc Matta o pomoc, bo Bertie zbyt był chyba zajęty ogarnianiem... wszystkich innych.

/mugoloznastwo na II, ale nie korzystam z bonusów, jednocześnie proszę o nie naliczanie kary, hehe

The member 'Titus F. Ollivander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 63

No... Nie było tak źle - namiot wyglądał jak namiot, linki wydawały się odpowiednio naciągnięte, śledzie wbite na tyle głęboko by nagle nie odpadły, a płachty chyba też na swoim miejscu, bo nic nigdzie nie odstawało albo co. Wytarł dłonie w spodnie i wrzucił zaraz swoje rzeczy do wnętrza, a później sam tam zajrzał, żeby rozłożyć karimatę i śpiwór i... aż oniemiał z tego wszystkiego, bo niby wiedział, że to nie to samo co magiczne namioty, ale tam nawet nie dało się stanąć na równych nogach!
- ORETYBERETY!! ALE TO MAŁE! - zakrzyknął z wnętrza, wielce tym faktem zdziwiony, moszcząc się w środku, aż się cała ta konstrukcja trzęsła, a jak już porozkładał wszystkie rzeczy (porozrzucał po całym wnętrzu), to się wyłożył wygodnie, na wpół w namiocie, na wpół poza nim, wspierając łokcie na ziemi i głowę na nadgarstkach. Jako, że górna część Titusa wystawała poza jego dzisiejszą sypialnię, to się gapił na wszystkich jak się tak uwijają, dopiero po chwili zatrzymując spojrzenie na plecaku starszego Botta, który tak ładnie dzwonił, jak ktoś tylko go tknął.
- Ooooo, co tam masz Matt? Weź nie bądź sknera, podziel się. - poprosił, szczerząc zęby w uśmiechu. Podkradać to tak nie po ollivanderowskiemu... chociaż jak się Matthew nie będzie chciał podzielić, to kto wie? Może się Titus posunie do owych haniebnych czynów.

Swobodnie podłapałem temat mugolskich pojazdów napoczęty przez Rię, choć ten prawdopodobnie nie był nawet do mnie kierowany. Byłem po prostu towarzyską bestią obdartą nieco z tego wstydu który nieraz innym bronił się zastanowić parę razy czy wyjdą na głupka. Nie była to jednak moja specjalna cecha, a raczej przywara typowa dla mojego nazwiska. Zaczepiłem więc młodą, rudą bez skrępowania uwagę Bertiego puszczając mimo uszu jego uwagę, a jego samego jak powietrze. Tak właściwie praktycznie go totalnie zignorowałem. No, może nie tak do końca - kąciki moich ust momentalnie w cwanym grymasie powędrowały wyżej. Wciąż patrzyłem na Rię.
- Jak są łykowate... to może...czasem.... - wzruszyłem w udawanej bezradności ramionami ciągnąc tą zaczepność wesołego głupka - Teraz, przy sobie - nie. Są trochę większe od miotły. Ale jutro, za tydzień dwa, czy kiedy tam znalazłabyś chwilę nie byłoby to problemem. Zastanowisz się to daj znać - proponowałem luźno ale nie naciskałem bo taki ze mnie fajny człowiek. Puściłem oczko i będąc przepełniony beztroską czekałem na wieczór. Każdy wiedział, że to przecież wieczorem bywało najfajniej na takich obozach - ognisko, kiełbaski oraz zimne piwo. Czad.
Droga do lasu była nieco kręta i wymagająca. Zamykałem pochód obserwując rączo pokonujące przeszkody kobiety oraz niezdarność Titusa. Zaśmiałem się na głos jeszcze przed tym nim dotarło do mnie jakie to zabawne było. Nie wskazałem na niego jednak ostentacyjnie palcem bo niestety akurat poprawiałem plecak.
Gdy dotarliśmy na miejsce zrzuciłem z grzbietu balast w postaci nie tak małego plecaka. Przeciągnąłem się i wyciągnąłem z niego jedno piwo, którego sobie ociągnąłem jeszcze przed tym nim podwinąłem rękawy i wysypałem zawartość namiotowej torby na trawę. Nie słuchałem Bertiego bo przecież doskonale wiedziałem jak to poskładać. To znaczy kiedyś już to robiłem, a to chyba jak jazda na rowerze. Tego się nie zapomina. Co z tego, że na rowerze nigdy nie jeździłem.
Ryknąłem śmiechem widząc popisy kuzyna. Przy jego drugiej wtopie autentycznie popłakałem się ze śmiechu.
- Bertie, nie wiem czy to ty składasz namiot czy to namiot ciebie - przetarłem przedramieniem łzy, żebra mnie trochę bolały - Ale ten, uświadom innych że nie muszą brać z ciebie przykładu - z rozbawieniem zatrzymałem spojrzenia na innych którym zdecydowanie nie szło. Samemu zaraz potem zabierając się za łączenie rurek. Zauważając, że młodszy bawi się w złodzieja i chyba myśli, że go nie widać. Wziąłem pobliski kamyk. Zważyłem go w dłoni i rzuciłem nim w pustą głowę Berta.
- Te... - prychnąłem wskazując mu palcem by się zmywał nim sięgnę po większy. Sam namiot nabierał już kształtów - A fikołka zrobisz...? - proponuję Olivanderowi

|mugolo II, go go namiotowanie