Komnata z akwarium

Słuchała. To, co potrafiła najlepiej, wyciągając kolejne hausty oddechów i przemyślane myśli z głębin wspomnień. Słuchała tłumaczeń, poprawiwszy ciężki materiał sukni, bez większym emocji na twarzy, poza jawnym zaciekawieniem i zrozumieniem. Twarz nabrała kamienności, by odpuścić złość wraz ze słowami Tatiany. Bo była, obrazkiem i rzeźbą, aktorką ostatniej swojej sceny. Nasiąknięte rosą palce, napuszone niczym łabędzie pióra włosy. Buzi, buzi, tak mi dobrze z tym wszystkim. Oczy uważnie wpatrzone, sarnio łagodne, a ponoć wypełnione jadem. Rozchwianą, wymagającą szacunku godnego osobie również decyzyjnej, również zwieńczającej nazwiskiem czeki.
U jej boku, Rosjanka była niczym tani pokaz popisów delfinów, niczym ciepły uśmiech na pysku obdartym z naturalności. Nie mieli o niej pisać, nie mieli plotkować, bo i sama Imogen nie była popularna, żyjąc tyle lat w zaciszu komnat. Gdyby nie czar, który rozpylała lekkim pędzelkiem z naturalnego włosia, nikt absolutnie nie zwróciłby uwagi. A tak patrzą, a ona uczy się to akceptować. Patrzą i patrzą, kiedy się nasycą? Kiedy odejdą od szyby? Nie liż szkła, bo język Ci przymarznie.
- Więc byłaś stosunkowo uprzywilejowana. Nowatorskie, duże miasto, dostęp do bogactwa i edukacji. - Zawyrokowała, w pełni świadoma, że daleko było Tatianie do przywilejów noszonych przez nią samą, a jednak bliżej niż mogłaby rokować chociażby biedna młodzież Sybiru. Czytała o tym, znajdując felieton jednego z rosyjskich czarodziejów na temat wyjątkowości rytuałów północnej Rosji. Słuchał o braku edukacji, o wyszukiwaniu specjalnych kadzideł w obronie przed rosomakami czy kunami, kradnącymi resztki hodowanych zwierząt. Czasami bywała tego ciekawa, kiedy indziej racjonalizowała swoje możliwości.
Nie mogła tego ujrzeć, nigdy, a co dopiero skosztować vis-a-vis.
- Pozostało Ci uwić bezpieczne gniazdo z łamliwych gałęzi Anglii. - W słowach kryło się słowo klucz, niemalże dźwiękopodobny kształt pęknięcia. Nie miała tu korzeni, nie miała silnych murów kryjących przed sztormem i żarem z nieba. Pozostawało to, co sama mogła sobie uwić, zbierając resztki dostępnych materiałów. Najsilniejsze drzewa, te przekupne, dbały o relacje z najsilniejszymi.
Walcz o to, Tatiano.
- I masz na to duże szanse, moja droga. Nie tylko dzięki małżeństwu, ale nie będę się tu łudzić górnolotnymi słowami o jego nieistotności, bo wiem wszakże, że ma wam obojgu służyć. - Na każdym szczeblu, który chciał wspinać się ku wyższym możliwościom, to właśnie był jeden z elementów koniecznych. Porzucenie emocjonalności, umniejszenie wszelkim uczuciom czczonym przez artystów, których zwykli cytować i wieszać w złotych ramkach. Ona, daleka od przeżywania wspomnianych trudów, jeszcze, była jednak daleko w refleksjach o swoich powinnościach i kunszcie wychowania, by teraz sądzić, że małżeństwo nie miało wartości panny Dolohov podnieść.
- Już zadbałaś o zostanie zauważoną. I choćbyś miała pozostać egzotyczną uciechą dla kobiet takich, jak ja, to w słowach i myślach rodaków, będziesz kimś zdecydowanie więcej. - Czyż nie to właśnie mówili jej emigranci, jakich zwykli zatrudniać czy widywać w progach Cobernic? Tutaj, w Anglii byli tylko kimś, ale po powrocie z obczyzny, w rodzimych domach byli aż kimś.
- Tatianą, nie panią czy panną o jakimkolwiek nazwisku. - Wzruszyła finalnie ramionami, unosząc filiżankę herbaty by upić mały łyk. Nie zważała na kanciastość swoich słów; nie obawiała się osądu. Nawykła do myśli, że ma własne zdanie - akceptowane do pewnej granicy, możliwe do wygłaszania. Któż miałby ją kontrolować, gdy mężczyźni jej rodu przypływają na moment i liczą na utrzymane w stałości mury zamku? Znała ciężar kontroli, odpowiedzialność i to, co o niej i innych arystokratkach sądzą - w istocie bowiem, ludzie Norfolku nie kryją się ze swoimi opiniami nawet w obecności dam. Wiedziała też, ile do zaoferowania ma nieznajoma światu panna, którą każda z nich, trzepiotek serwujących herbatki z Tajlandii, pragnęła zaprosić do murów swoich zamków. Teraz należała do tego grona, nie podejmując dysputy nad tym, czy tym samym rozrachunek jej wartości wzrósł czy opadł.

Były wspomnienia lepszych czasów tak ulotne, że niekiedy wydawały się delikatne jak puch. Pomniejsze uśmiechy, ciche podszepty i opuszki palców poprawiające kosmyk włosów, który niepostrzeżenie wysmyknął się zza ucha. Wśród nich były też wspomnienia jej słodkiej Cordelli, która choć wydawała się niekiedy wyjątkowo odległa chłodnej, godnej Norfolku posturze Imogen, to miała też specjalne miejsce w jej sercu, zarezerowane dla dziecięcych zabaw i nastoletnich uniesień ramion, gdy cichy chichot brał górę nad koniecznością frasobliwości czy chociażby stonowania. Była promyczkiem, który choć czasami tlił się w nieumiarkowanie silnym żarem, to przynosił coś na kształt nadziei - poczucia tęsknoty, ale i głębokiego zadowolenia, że ta cząstka dziewczęcości nieustannie w niej pozostawała. Była z tym urocza, choć zza kotar - gdzieś u podnóża znajomości, w cichych plotkach zasłyszanych wśród ułudnych, salonowych masek - podobno mianowano ją przesłodzoną.
Wieść o wyjeździe odebrała dwuznacznie, z jednej strony głęboko zadowolona z tak rozsądnej decyzji wobec absolutnie niegotowej na wojenne realia Cordelli. Choć jej stopy mogły nie dotykać podłoża, a mydlana bańka skrywałaby za sobą mord, dziejacy się w objętej wojną Anglii, to właśnie to - nie tyle obojętność, co swojego rodzaju kult bycia młodą, słodką i na wpół naiwną - pragnęła w niej kultywować. Jednocześnie była w niej jednak tęsknota, tym potęgowa, im bardziej zdawała sobie sprawę ze wspomnianej właśnie naiwności i niewinności, która młodziutką lady Malfoy mogła sprowadzić na granicę akceptowalności. To bowiem, co przytrafiło się lady siedmiu mórz, nigdy nie powinno się wydarzyć i tylko jej własny nierozsądek mógł być tutaj w pełni winowajcą. W to wierzyła, bo tylko ta wiara utrzymywała jej wyprostowaną sylwetkę w pozorach normalności.
- Cordelio. - Odparła, nie mając zbytnio możliwości, gdy drobne ciało przylgnęło do niewiele wyższego, ale zdawać by się mogło na pozór - masywniejszego. W tych ruchach pełnych gracji, zwiewnej sukience i ze słodką, zdrowo rumianą skórą, wyglądała niczym perfekcyjne, filigramowa laleczka. Idealna córka, której osoba zdobić miała najkunsztowniejsze salony. Odwzajemniła, na wpół w tym całym zagubieniu, gest przyjaciółki i uzbroiła usta w delikatnym uśmiechu.
- Promieniejesz, moja droga! - Cichy śmiech zapełnił komnatę, gdy czujne spojrzenie obległo dziewczęcą twarz. Ukłucie troski zagościło gdzieś u dołu klatki piersiowej, nim jednak ponownie na to pozwoliła, skierowała się naturalnym gestem w kierunku stołu. Chłód komnaty łagodził rozpalone od letniego urkopu ciała, a poczęstunek - choć skromniejszy, jak w każdym arystokratycznym domu ostatnimi czasu - niósł za sobą sezonowe przyjemności. Wsłuchiwała się w słowa lady Malfoy, jak zwykle w swojej postawie, dopasowując się do rozmówcy. Była dobrym słuchaczem, tym lepszym powiernikiem emocji, które - nie bacząc na rozmówcę - potrafiła współdzielić i spełniać wszelkie kryteria osoby, przed którą możnaby się otworzyć. Nie lubiła jednak mówić, szczególnie o sobie, z pewną obawą odbioru własnej osoby. Wygadanie i uroda nie szły w parze, a uchodzenie za wywyższającą się nie współgrało z próbą unikania plotek.
Czy ona ich w ogóle unikała?
- Zdążę Ci wszystko opowiedzieć, szczególnie o tej nowej debiutance z Fawleyów. Acz, najpierw! - Lekkim skinieniem głowy wskazała służbie rozlanie do porcelanowych filiżanek delikatnej herbaty, na wino bylo bowiem za wcześnie. W tym samym momencie, niemalże na chwilę nie odrywając spojrzenia do towarzyszki, dokończyła. - Najpierw Twoja kolej! Opowiedz mi o Francji! - W której nigdy nie była, bo gdy tylko wiek sięgnął możliwości, umysł zamknął się na takowe w szczelnej pokrywie. Nie zazdrościła jej - chyba - ucząc się na przestrzeni lat w jaki sposób żegnać kuzynów i braci, nie dławiąc się goryczkowym smakiem. I słuchała. Słuchała, z indyjskim odcieniem różu na policzkach wyłapując każde słowo przyjaciółki, nie mogąc przy tym odeprzeć wrażenia, że nie zmieniła się ani o cal. To dobrze, to lepiej niż ktokolwiek inny mógłby sądzić.
- Z pewnością nic! - Umiejętne połaskotanie dumy poszerzyło uśmiech półwili, nie miała zamiaru jednak milczeć. W istocie, przepływ informacji był gwarantowany, nawet jeśli - podobno, tak sobie wmawiała przynajmniej - nie interesowała się plotkami.
- Przystojnych marynarzy jeszcze zdążysz zobaczyć i są ciekawsi nawet niż statki! Ale... - Palec uniósł się w lekkim geście wstrzymania, a oczy współdzieliły znane, niemalże współdzielone, iskierki zainteresowania. - Spotkałam się ostatnio z Melanie, tak mi o tym przypomniałaś teraz! - W życiu każdego były powinności, jedni musieli pięknie grać i brylować na salonowach z donośnym, lwim rykiem. Inni nosili miano władców, podpisując swoimi i nieswoimi dłońmi kolejne woluminy umów. One - córki, siostry i w przyszłości żony - miały stanowić wizytówki i choć nie tylko do tego sprowadzała swoją własną rolę, od urodzenia świadoma noszonego ciężaru nazwiska i wspólnej pracy na jego znaczenie, to mogła powziąć kolejne obowiązki tylko wtedy, gdy te główne spełniała.
- Oglądałyśmy sukienki, które mogłaby przymierzyć pod kątem ślubu jej siostry. Zaproponowałam jej Yelenę Mulciber, wiesz przecież jak bardzo ją cenię. - Nie mogła przecież nosić Parkinsona, a starsza koleżanka z Hogwartu tworzyła wyjątkowe, ekstrawaganckie i nowatorskie kreacje, które tylko potęgowały całą, tworzącą się kreację Imogen. - Odmówiła. Do Parkinsona także nie chciała pójść, a u madame Malkin wybrała bufiastą suknię w odcieniu zgniłej zieleni. Wyobrażasz sobie, jak... nietrafny był to wybór w zestawieniu z jej matowymi włosami. Podobo ma do tego założyć rodową biżuterię, ale wtedy będzie wyglądała, już absolutnie, jak kopia swojej pani matki sprzed trzydziestu lat. - Brwi zmarszczyły się znacząco, niski głos wypowiadał słowa z typowym dla siebie spokojnem, nie przejmując się specjalnie roszczącymi sobie miejsce spostrzeżeniami. Odrzucenie sugestii było wyrokiem bez odwołania, na które nie można było sobie pozwolić w obecności delikatnej, przerośniętej niczym zimowy puch, półwilej dumy. Melanie nigdy nie miała gustu, teraz wydawało się, że nie miała też pieniędzy, ale ta gorzka myśl spłynęła z gardła wraz z kolejnym łykiem herbaty.
- Skoro nareszcie wróciłaś, musimy się z nią spotkać razem. Wiesz przecież, jak bardzo liczy się z Twoim zdaniem. - Bo ich świat, dziewcząt, młodych kobiet i dziewczynek wśród podlotków dzielił się na te, które chciały być jak Cordelia, i te, które chciały być jak Imogen. Cała reszta, ledwie ostatki z krzywej Gaussa, nie miały żadnego znaczenia.

Była święcie przekonana, że gdyby nie zło dobierające się do jej trzewi, byłaby identyczna. Żyjąca ponad problemami, naiwna i słodko nieświadoma połowy problemów, ćwicząca balet i grająca na pianinie. Dobre lata złamały się jednak w pół, ciepło lata odebrała lawina cierpienia tak głębokiego, że niemalże odbierającego siły witalne na cały przyszły żywot. Zazdrościła jej tego, a jednocześnie za cel najwyższy postawiła to, by taką - słodką, chronioną przed złem w szytej na miarę szacie - utrzymać Cordelię jak najdłużej.
- Tańczyła ze starym Nottem i zdecydowanie był lepszą częścią tego duetu. - Niby od niechcenia, popijając łyk herbaty, a jednak z premedytacją godną najwybitniejszych lwic salonowych. Przed ostatnimi wydarzeniami nie miała do młodej lady Fawley nic, teraz nie miała również szacunku, gdy odtrąciła jej pomocą dłoń. Duma nie pozwalała jej wrócić, darować drugą szansę, o którą sama wielokrotnie prosiła. - Och... - Na delikatnej twarzy zagościł grymas głębokiego oburzenia, brwi zmarszczyły się w geście niedowierzania, a umysł podsunął wspomnienie o brudnej suknii, gdy po konnej przejażdzce przyszło jej powitać gości u wejścia Cobernic. Westchnięcie wstydu schowała za pazuchą dalszego niedowierzania, nie zdradzając samobiczujących się myśli. - Odrobinę mi jej szkoda. Momentami. - Wzruszyła ramionami, zaczepiając spojrzenie na wzorku porcelanowej filiżanki, wytężając jednak słuch na opowiastki przyjaciółki. Podróże, choć tak jednoznacznie kojarzone z jej rodziną, nie leżały u jej stóp. Miała pozostawać tutaj, bo gdy mężczyźni przekraczali horyzont, to u rąk dam tkwił ster. Oczami wyobraźni widziała jednak przedstawiane opisy i momenty, które rozpościerały się przed szmaragdowymi tęczówkami z uzdrowicielską precyzją. Cieszyła się, doprawdy, jej szczęściem.
- Jestem pewna, że ciotka Gertrude pilnowała jedynie, by nie dopadli Cię wszyscy na raz. Byłaś dla nich powiewem świeżości, czyż nie? Piękna, angielska lady. - I Merlinowi dziękować za jej szanowną cioteczkę, którą obdarzała absolutnym szacunkiem. Cordelia, z jej romantyczną duszą, wplotłaby się idealnie w rolę francuskiej kokietki - i w niej pozostała, wraz z plotkami i poczynaniami, na które nieświadomie mogłaby wyrazić zgodę. O ile, taką możliwość by miała.
- Tak, są rodziną. - Z ust zniknął uśmiech, zastąpiła go natomiast łagodne, sugestywne uniesienie brwi. - Myślę, że to istotna informacja. Kto wie, jak daleko zajdą. - Czy wraz z przysługami nie staną się jednymi z nas? Kolejny łyk herbaty smakował niezrozumiale gorzko, przed oczyma tkwił jej obraz Varyi. Była gotowa je poznać, choć nie wiedziała czy barwna ptaszyna i polarny niedźwiedź to dobre zestawienie. Z jakiegoś powodu, w naturze, żyją na odrębnych kontynentach. Odsunęła tę wizję na moment, wróci do niej, gdy temu niedźwiatkowi chociaż sierść zelży, a pazurki się stępią niczym u złośliwych kotów pani matki.
- Och, absolutnie! - Podzieliwszy słowo na głoski, podkreśliła przekonanie o swojej racji. - Szczerze Cordelio, sądzę, że powinnaś spróbować jakoś na nią wpłynąć. - Wierzyła, że jej słowa utwierdzą szczere intencje lady Malfoy. Cordelia opierała się na jej słowach, na wpół posłusznie, na wpół nieświadomie. O potędze tej możliwości sama Imogen nie była przekonana, ale powoli - niczym pomniejszy strumyk spływający z rodzimej wyspy - docierały do niej kolejne sugestie. Kolejny pionek na planszy, która nie należała do żadnej gry. Jeszcze. - Zorganizuj, koniecznie! Możesz do tego dorzucić jakieś działanie... charyatywne. - Puściła wędkę, nie podpuszczając jednak dziewczęcia bardziej niż drobną sugestią. Wszakże to ona sama miała na to wpaść. - Muszę pomyśleć o jakimś zakupie na urodziny najdroższej pani matki. - Wpadnij na to sama, Delio. I wiedz, czyj głos wypowiadał to w Twoich myślach, moja piękna.
Gorzki posmak obaw spłynął wraz z kolejnymi słowami Cordelii, czego jednak - wprawnym, wyuczonym już latami wymuszonych kłamstw gestem - nie dopuściła się, pozostawiając na porcelanowej twarzy pozostałości uśmiechu. Każda sugestia, która niosła za sobą nawiązanie do płci przeciwnej, szczególnie tej dostępnej, niosła koleje powiązań i panicznego lęku, który tkwił równie głęboko, co tlące się węgielki, co jakiś czas wysuwające z koniuszków palców płomienne iskierki złości. Ślub nie wiązał się jej z lękiem o noc poślubną samą przez się, jak można by się spodziewać, nie obawiała się także wyboru kandydata w pełni świadoma, że brat nie pozwoli wydać jej za kogoś obskórnego czy starca. Obawiała się jednak tajemnicy, która wysmyknąć się mogła zza małżeńskich alkowy i na powrót, jak robił to niegdyś szalony nestor, wprowadzić jej rodzinę w głęboki kryzys pośród salonów. Nie była też głupia, choć czasami wolała by taką być i żyć w słodkiej nieświadomości. Wiedziała jednak, że nie zostanie żoną pomniejszego lorda - wyhodowali półwilę, niczym najcenniejszą z morskich klejnotów, aby móc nią szastać jak asem z rękawa, aby tylko co lepszym mariażem podpiąć istotniejsze umowy handlowe. Nieświadomi, doprawdy nieświadomi, że wraz z takim ruchem wplatali się w możliwie największe tarapaty. Nawet, jeśli wiedziała, jak takiego skandalu uniknąć, bo słowa matki stanowiły wyjątkowo celny kompas, a w umyśle niezmiennie pozostawały słowa panny Multon. Uzdrowiciel, taki jak ja, dostrzeże ten brak. Ale mężczyzna, choćby i najbardziej doświadczony, może mieć z tym problem.
Bywało, że za bardzo analizowała, a każde przemyślenie niosło za sobą obawy, których nie powinna nieść w tak młodym wieku. Niosąc jednak na tak wątłych barkach tak silny bagaż wychodziło się z myślami do przód na każdym kroku, coby tylko być przygotowanym na możliwe ewentualności i zapobiec im bez głębszej tragedii. Nic więc dziwnego, że mimo kotłującej się w umyśle syreny alarmowej, nachyliła się słodko w stronę Cordelii obserwując jak delikatna twarzyczka przybiera w kolorach zainteresowania.
- W kolejności alfabetycznej czy według skali premedytacji? - Stłumiła w gardle cichy chichot, współdzielony z młodszą towarzyszką, wchodząc z istną perfekcją w rolę kokietki, którą nigdy w istocie nie była. Nie potrzebowała ich spojrzeń więcej niż już miała; a mężczyźni wydawali się w pewien sposób przewidywalni? Zawsze te same bukiety róż, zawsze te same przymilenia, by tylko nasycić wzrok. Angielscy lordowie, przynajmniej Ci z ostatnich miesięcy, wydawali się wyjątkowo monotonii. Może Francja wcale nie była tak złym i odrębnym pomysłem?
- Teraz na piedestale jest opera, każdy mnie do niej zabiera. - Przewróciła oczyma, teatralnie, bo w istocie na połowę z tychże spotkań w głębokiej panice nie poszła, gubiąc po drodze list w kominku i błagając z rozkołtunionymi włosami Rusałkę o milczenie. - A ja bym chciała coś nowego! Na przykład... och nie wiem, Cordelio, już chyba ogród zoologiczny były ciekawszy, bo te zwierzęta są mniej przewidywalne niż wszystkie sztuki, które zdążyłam zobaczyć już sto razy! A tak i Flint, i Avery, i Yaxley... - Pani babka się w grobie przewraca nad jego tandetnym podrywem.
- Wszyscy są tacy sami. Nudni, bez kolorów. - Nie do końca rozumiała, dlaczego te słowa wypływają z jej ust, nie potrafiła ich nijak zestawić ze spotkaniem ledwie sprzed kilku dni, bo też usilnie starała się o nim nie myśleć, coby ani słówko nie wypłynęło z niepewnego jeszcze odczuwanych emocji umysłu. Mówiła jednak szczerze, obdarzając tym samym młodziutką lady Malfoy dozą zaufania. Wszyscy byli tacy sami i patrzyli na nią tak samo - jak na ładny obrazek, ciekawą figurkę lub przyszłą zabawkę, której srebrny kosmyk można było sobie opleść wokół palca.
- Lord Avery dopytywał się o Ciebie...

Przyzwoity, grzeczny uśmiech niezmiennie odziewał jej twarz. Plotki były drobną przyjemnością, zaś w oczach Imogen, Cordelia była nie tylko nieszkodliwą, co dość sprawną obserwatorką, której znajomość obyczajów i pomniejszych tajemnic były niczym wisienka na torcie częstych - niegdyś - spotkań. Była bezbłędna w tym, co dopowiedziane i wywnioskowane, choć po prawdziwe, Imogen wydawała się spoglądać na nią przez różowe okulary stanowienia opoki.
- Zrobiliby tym przysługę nam wszystkim, moja droga. - Odparła, niby na odchodne od tematu, przekonana jednak o tym absolutnie, że kąśliwość słów miała swoje podłoże w realiach. Nawet w mariażach dokonywanych pisemnie pomiędzy nestorami rodów powinien być rozsądek; choćby mężczyzna nosił najznamienitsze nazwisko, nie dostanie godnej kobiety bez dania coś od siebie. Stary dziad i pomylona kukła - żadne nie miało świetlanej przyszłości, szansy na potomka czy chociażby dostatecznej ikry, by zawalczyć o lepszy byt. Selekcja naturalna, w gronie samców nie ma miejsca dla słabych w walce; wśród samic nie każda zostanie zauważana, jeśli nie przykuje uwagi czymś wyjątkowym. Choć one - z pewnością zauważalne i istotne w swoich rodzinach - nie miały takich problemów, to Imogen nie miała zwykle w żaden sposób ofensywnej postawy wobec kobiet mniej... oczywistej pozycji. Wręcz przeciwnie, zwykła wyciągać dłoń i skłaniać do motywacji. Środek sedacji, pobudzenia i odporności jednocześnie.
Choć, wobec powodzenia Cordelii, w głowie lady Travers zrodził się drażniący zmysły niepokój, przytaknęła jedynie łagodnie, angażując się pozycją i mimiką we wysłuchiwane słowa. Nie życzyła jej tego, absolutnie, ale ciężko w ich świecie odnaleźć szczerość - prawdziwą, niewymuszoną i otwartą chęć drugiej osoby, nie jej nazwiska czy pozycji. One same, mimo uprzejmości, kierowały się tym pośród dróg życiowych wyborów - gorzki posmak spłynął wzdłuż przełyku.
Nie byłoby tu Cordelii, gdyby te kilka lat temu, nie dostała dodatkowej szansy z powodu lekkiego, sugestywnego szeptu do ucha o córce Ministra. Teraz otrzymywała jednak lojalność, którą kiedyś - gdy życie ją przemieli i obróci w pół, bo tak miało stać się z każdą kobietą - być może doceni bardziej, spostrzegając odpowiednio to, w jakich barwach połyskuje świat. Jeszcze tego nie widziała i niechże to trwa, póki złośliwe macki losu nie wciągną jej pod powierzchnię. Cieszyła się jednak jej reakcją, w pełni świadoma jak młodziutka Malfoy pragnęła owej uwagi. Zasługiwała na nią, nie przez to przebrzydłe myślenie o korzyściach, a przez to, że doprawdy - mimo wad, jakże ludzkiej cechy, nie była złą. Zdolnych do lotu ptaków nie powinno się winić za to, że nie sięgają stopami ziemi.
- Najwidoczniej go natchnęłaś! Nic dziwnego, moja droga! - Poszerzyła uśmiech, oczy zatliły się delikatnie w iskierkach zaintrygowania. To musiało być przyjemne; sądzić, że wszystkie te słowa i odczucia są realne. Widzieć w sobie - nie czymś na kształt kłamstwa - powód do romantycznych uniesień weny i wielkopomnych słów. Mimo tej tlącej się zazdrości było coś, czego ona mogła zazdrościć tym 'normalnym' kobietom, jakkolwiek irracjonalnie i gorzko wybrzmiewał ten epitet. Mogły bezceremonialnie i bezapelacyjnie wierzyć w prawdziwość takich uczuć; bez cienia wątpliwości, po prostu to widząc. Nikt ani nic nie zakłamywało ich obrazu; były sobą.
I kochało, i podziwiało się również je same, nie łunę iluzji okalającą sylwetkę.
Kiedyś to doceni. Kiedyś na pewno, głęboko w to wierzyła.
- Myślę, że powinniśmy, jako arystokracja, zachować złoty środek. - Odparła, po chwili reflektując się jednak, że Cordelia może wcale nie wpaść na to, co kłębiło się w myślach Imogen. Dodała więc, ze spokojem i głębokim przekonaniem, starając obrać słowa tak, by przeszły jak najbardziej gładko w lawir myśli przyjaciółki. - Ich rola jest niezrównana w wojennej walce. Im więcej terenów będzie należało do światłych, tym łatwiej będzie je kontrolować i oczyścić Anglię... Ale nie mają tak bezpruderyjnie czystej historii, jak rody skorowidzu. Nadal to my tkwimy na straży tradycji i historii. Nie mniej... ceńmy ich działanie. Dość jednak o polityce, jest jeszcze tyle rzeczy do opowiedzenia! - Znała i doceniała wielu czystokrwistych czarodziejów i czarownic, nie umniejszała im z powodu urodzenia, dopóki ich prywatne powódki miały odpowiednio bijące serce. Mulciberowie, na czele z sir Ramsey'em, udowodnili swoją wartość bardziej niż niektóre splugawione, szlacheckie rody. Tylko poszerzając swoje ramy i pozwalając działać tym, którzy działać chcieli i mieli ku temu racjonalne powódki, a nie chęć abstrakcyjnego, popisowego bohaterstwa, mogli wygrać. Nie chciała jednak wciągać Cordelii w jej własne ambicje i rozważania, w głębi serca przekonana, że wypowiedziane już słowa są wystarczające jak na jedno spotkanie. Niech otworzy oczy, przebije bańkę mydlaną - stopniowo wszakże, nie w panice i popłochu kilku chwil.
- Strata rodzica jest dojmująca dla każdego, ale nie każdy może pozwolić sobie na żałobę. A Ty, moja droga, jak nikt inny możesz działać. Jeśli tylko byś chciała, jestem pewna, że prócz mnie, lady doyenne Rosier czy lady Primrose z przyjemnością Ci pomogą. - Jej kuzynka, jak i kiełkująca znajomość w postaci lady Burke, pokazały już światu możliwości kobiet, ale to ledwie szczyt góry lodowej. Wśród zawierzonych im dam były okazy nie tylko działania charytatywnego, ale i światłych umysłów, wyjętych z ram piękna i powabności. Inteligentne, takie, które pomogą jej działać i nie wezmą czynów lady Malfoy, jak swoich. To wydawało się w jej przypadku najgorszym problemem.
- Nie bardziej niż wielu, o których niegdyś Ci opowiadałam. - Wzruszyła ramionami, niby to zakłopotana, wydając z siebie lekki śmiech. Kłamała, bezbłędnie jednak zawsze i wszędzie, zachowując prawdziwe emocje pod pazuchą obojętności. Nie była gotowa mówić o wydarzeniach na Wyspie Man sprzed kilku dni. Nie była gotowa nawet o nich myśleć, odbierając to jako chwilową słabość i zaintrygowanie tym, co zawsze ją poruszło. Ta inność nie była jednak argumentem, który brała za pewnik w swoich własnych odczuciach.
- Och, wysyłają, ale... - Upiła łyk herbaty, spoglądając w lekkim zamyśleniu na herbatę.
- Ja bym chciała coś nieszablonowego, oryginalnego! Coś, czego jeszcze nigdy nie było! - Błaganie wysmyknęło się spomiędzy warg, ramiona ponownie uniosły się w lekkim geście obojętności. Nie wiedziała, co więcej powiedzieć, sama nie mając pomysłu co właściwie myśleć. Kiedy bowiem wróciła z cienia, wszystko wydawało się takie samo. Te same spojrzenia, te same słowa, Ci sami ludzie. Każdy mówi, że jej oczy lśnią; każdy spogląda na podniesione gorsetem piersi. W kółko, niczym cyrkowe zwierzę, staje się obrazem i zabawką. Przełknęła jednak gorzko ślinę, schowała prawdziwość do kieszeni, układając usta najpierw w lekki 'dzióbek', następnie złośliwy uśmieszek. - Bywam ostatnio niezdecydowana. - I tymi słowami, głęboko zadowolona, przeszła do dalszego tematu rozmowy, oddychając z ulgą widząc Cordelię, która połknęła przynętę.
- Opowiadał o tym spacerze, pamiętasz, po debiutanckim występie lady Crouch. Ponoć nikt nigdy nie zrobił na nim wrażenia, jak Ty! Och, no wiesz Cordelio, był taki... rozpromieniony! Dopytywał się, kiedy wrócisz, czy wiem o kimś... powiedziałam więc... - Przerwała na moment, bo aż musiała upić herbatki; monolog przyprawiał o suchość gardła. - iż będzie musiał się bardzo postarać, bo przecież nie tylko on widzi Twoją niewątpliwą wartość. Wydaje mi się, że coś planuje, ale zleciłam doradzenie mu madame Sallow. Ona z pewnością wskaże mu najgorętszą premierę tegoż sezonu! - Z wdzięcznością przyjęła zmianę tematu, nie kłamiąc ani przez sekundę w wypowiedzianych słowach. No może poza tym, że Avery się o nią pytał, bo właściwie, to sama zaczęła mu o przyjaciółce opowiadać.