Loch Morar

Wdzięczne spojrzenie brata wystarczyło jej za odpowiedź; upewniła się, że z Caelanem wszystko jest we względnym porządku i była już gotowa iść dalej, nawet pomimo mokrych ubrań, ciążących na jej ciele. Wtedy jednak klątwa została przełamana, a szkarada zawyła, po raz ostatni częstując ich swą mocą. Caley odruchowo zamknęła oczy i osłoniła twarz, lecz nie udało jej się uniknąć bolesnego uderzenia w jedną ze ścian. Gdy chaos ustał, podniosła się, otrzepała i rozejrzała dookoła; wszyscy wciąż żyli, dlatego bez zbytecznego ociągania się mogli ruszać dalej. Czas uciekał, frustracje narastały, a gorączka na szczęście spadała.
Wąski korytarz doprowadził ich do komnaty tego rodzaju, o jakich wcześniej tylko czytała. Po brzegi wypełniona złotem i kosztownościami zaparła dech w piersiach wchodzącej do niej Caley. Czarownica rozglądała się jak urzeczona, obejmując wzrokiem coraz to wspanialsze kamienie szlachetne, znajdujące się niemalże na wyciągnięcie ręki. Oczywiście największy i najjaśniejszy z nich znajdował się na samym środku, wprost dopraszając się o sięgnięcie po niego… Resztki zdrowego rozsądku podpowiadały jednak Goyle, że to wszystko jest jedynie złudą, kolejną pułapką, a słowa Zacharego jedynie utwierdziły ją w tym przekonaniu.
- Nie dotykajcie go – wypowiedziała właściwie bez potrzeby, bo żaden z członków wyprawy nie miał chyba zamiaru zgarniać błyskotki dla siebie. Kusiła, lecz wciąż należała do kategorii złowrogich.
Dostrzegła studnię oraz znikającą w niej sowę i poświęciła chwilę czasu na zastanowienie się nad znaczeniem tego wszystkiego. Zejście w dół wydawało się być odpowiednim krokiem, lecz nie mieli przecież pojęcia, co jeszcze czeka na nich w ruinach zamku.
Czekając na decyzję większości, rozglądała się dyskretnie za czymś, co mogłaby zabrać ze sobą na pamiątkę. Nie zamierzała zapełniać sakiewki złotem, ale być może w tych podziemiach znajdował się jeden z tych sławnych, zaginionych przed wiekami diamentów? Wiedza o błyskotkach mogła jej się wreszcie przydać, gdyby cena takiego znaleziska wystarczyła na zakup nowego domu. Wędrowała powoli od sterty do sterty, od skrzyni do skrzyni, nie zbliżając się jednak do oprawionego w srebro kryształu.

| jubilerstwo (II), oceniam kosztowności

The member 'Caley Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 51

Eliksir zbił gorączkę Zacharego, sprawił, że uzdrowiciel poczuł się zdecydowanie lepiej, jednakże magia była mu tego wieczoru w Szkocji wyjątkowo nieprzychylna. Nie udało mu się zaklęciem uspokoić żeglarza, którego nerwy były zszargane przez liczne halucynacje słuchowe i wzrokowe, do tego anomalia zaburzyła energię w eterze, sprawiła, że wszyscy wokół odczuli niebezpieczne pulsowanie. Caelan nie poczuł się spokojniejszy dzięki zaklęciu, mógł jednak odczuć ciekawość, gdy zbliżył się do studni i wejrzał w jej głąb. Powinna tam czaić się wyłącznie ciemność, ale tak nie było - na dnie dostrzegał ciepłe, pomarańczowe światło, lecz dzieliło ich od niego kilka metrów wody, co zaburzało dokładny obraz. Tafla wody była spokojna.
Liczne bogactwa kusiły i nęciły wzrok Matthew, on jednak wykazał się wyjątkowym rozsądkiem i wpierw sprawdził je zaklęciem; pomimo nagłego pulsowania w skroni i przeszywającego bólu głowy rzucił je poprawnie i wyczuł, że w pobliżu nie ma już klątwy. Powietrze nigdzie nie stało się cięższe i drżące, choć klejnot pomiędzy dłońmi starca lśnił wciąż mocno.
Edgar, idąc śladem Zacharego, także przyjął fiolkę eliksiru od Caley i wypił jej zawartość. Jego gorączka nie była tak wysoka, dlatego bardzo szybko poczuł się lepiej. Temperatura ciała czarodzieja powróciła do normalnej wartości, ból w skroniach zniknął.
Caley badawczo przyglądała się zgromadzonym w komnacie bogactwom. Jej uwagę zwrócił jaśniejący kryształ, nie tylko ze względu na jego blask, ale i srebro, w jakie go oprawione. Wprawne oko znawczyni kosztowności rozpoznało, że to zwykłe srebro, z pewnością nie wyszło spod ręki goblina. Ich dzieła charakteryzowały się innym wykonaniem, miało charakterystyczny blask i barwę.
Wzrok czarownicy przykuwał także wyjątkowej urody naszyjnik leżący na górze złotych monet w otwartej skrzyni, nieopodal malowidła przedstawiającego Enviriusa; srebrna kolia z kilkoma oszlifowanymi szafirami, których barwa przywodziła na myśl wzburzone morze.


| Czas na odpis do 04.03 godziny 20:00.

Magicus Extremos Caelana: Magnus, Zachary, Edgar, Matt, Caley  +7 3/3
Magicus Extremos Magnusa: Caelan, Zachary, Edgar, Matt, Caley  +10 2/3

Informacje:

Choć otaczające ich kosztowności kusiły, żeglarz nie pozwalał, by ich widok go rozproszył, odciągnął myśli od celu wyprawy. Wciąż przypatrywał się studni, w której zniknęła przedziwna sowa; naprawdę nie chciał tego robić, wskakiwać do niej w płaszczu, pozwalać, by ubrania naciągnęły wodą i zaczęły ciążyć, ściągać na dno - wyglądało jednak na to, że nie mieli wielkiego wyboru. Co prawda kryształ ze ściany mógł być tym, po który wysłał ich Delaney, dla Caelana było to jednak zbyt oczywiste, zbyt łatwe. Zamek nauczył ich już, że nic nie jest tu takie, jak się wydaje - czym więc była błyskotka między dłoniami starca? Starania stojącego obok Zachary'ego nie zdały się na nic, a przynajmniej Goyle nie odczuł ulgi, choćby najmniejszej; mimo to nie miał zamiaru narzekać. Nie było na to czasu, nie teraz, gdy byli tak blisko zakończenia tej przeklętej eskapady.
- Całkiem możliwe, że powinniśmy zejść do studni - przyznał, zarówno popierając wcześniejsze stwierdzenie Shafiqa, jak i odpowiadając na pytanie Burke'a. Przykucnął przy brzegu otworu, zmrużył oczy. - Na jej dnie widzę znajomy blask. Nie mogę jednak określić, co jest jego źródłem, woda zniekształca obraz. - Do głowy przyszła mu sowa, którą dopiero co widzieli, a która zanurkowała w studni; nie podzielił się jednak swym skojarzeniem z resztą czarodziejów. Może faktycznie to zaczarowane ptaszysko miało doprowadzić ich do prawdziwego kryształu, a może było tylko kolejnym omamem, błędnym ognikiem wiodącym ich na manowce. - Wszyscy potrafią pływać? - zapytał od niechcenia, prostując się, wodząc wzrokiem po twarzach towarzyszy. Jeszcze nie skakał, nie wykonywał żadnych ruchów; wolał, by podjęli tę decyzję wspólnie i wspólnie określili, co robią z tym świecącym mocno kryształem.
Ścisnął mocniej trzymaną w dłoni różdżkę i skierował ją ku swej głowie; obawiał się anomalii, nie chciał jednak skakać w nieznane bez odpowiedniego zabezpieczenia. Kto wie, ile czasu będą musieli spędzić w wodzie. - Bąblogłowa - spróbował, z tęsknotą spoglądając w stronę piętrzących się pod sklepienie stosów monet.

The member 'Caelan Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 100

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Pobieżnie przeglądała zawartość skrzyń licząc się z tym, że goni ich czas. Choć miała nadzieję, że klątwa już im nie grozi, nie mogli być pewni, że nie wpadną w kolejną pułapkę, będącą częścią zabezpieczeń starego zamku. Dostrzegając piękną kolię z szafirami nie zastanawiała się długo i postanowiła uczynić ją swoim łupem – zakładając rękawiczki, sięgnęła po biżuterię i delikatnie schowała ją do torby, specjalnie się z tym nie kryjąc.
Miała też okazję przyjrzeć się kryształowi wystawionemu na ich widok i z zaskoczeniem dostrzegła, że został on otoczony najzwyklejszym srebrem.
- To fałszywka – dała znać pozostałym o swojej ocenie – Srebrna oprawa nie jest robotą goblinów, a Colbert przecież wygadał się, że to dlatego roszczą sobie do niego prawa.
Nie potrzebowała więcej argumentów za tym, by całkowicie stracić zainteresowanie znajdującym się w pomieszczeniu kryształem. Gdy usłyszała propozycję brata, szybko na nią przystała i po krótkim kiwnięciu głową wykonała delikatny gest różdżką, wypowiadając inkantację.
- Bąblogłowa.

| przepraszam za jakość, post z telefonu

The member 'Caley Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 39

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Pomimo zmęczenia i kolejne zaklęcie mi pykło. Byłem na jakiejś fali czy co. Ale dobrze - wychodziło na to, że ani studnia nad którą się część z naszych rozckliwiała, ani pomieszczenie nie posiadało na sobie znamion klątwy i to sprawiło, że trochę jednak powątpiewałem w to czy kryształ na ścianie nie jest tym którego szukać mieliśmy. Postanowiłem sobie jednak uszczknąć złotą błyskotkę z jednej z zaspy tak mimochodem jako premię do roboty. Zaraz jednak widząc jak jeden po drugim czarodzieje zaczynają nurkować w studni. upewniłem się że nóż miałem odpowiednio pochowany i kij, co mogłem zrobić - też pofrunąłem w dół. Nie było stąd żadnych drzwi do innych komnat więc jeżeli szliśmy dobrze to studnia takim przejściem być mogła. Nie czarowałem bąblogłowy. Nie bałem się zanurzać czy otwierać oczu pod wodą. Starałem się za to zachować czujność i owzroczyć wszystko by wiedzieć dokąd dalej płynąć i jak daleko była właściwie ta poświatowa rzecz.

|spostrzegawczość

The member 'Matthew Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 73

Pokraczna postawa niegodna lorda kompletnie nie współgrała z uśmiechem, rozlewającym się na brodatej twarzy Magnusa. Szczerzył się nienaturalnie, nieco złowrogo i trochę szaleńczo, mimo wibrującego bólu i wrażenia tępego narzędzia wbitego w sam środek czaszki, zdołał prawidłowo rzucić dość trudne zaklęcie i nieco wesprzeć swą wesołą kompanię. Zmierzał do naplucia w twarz ropiejęcego stwora, lecz nim dźwignął się z kolan, wciąż z obleżywym wyzwiskiem na końcu języka, dziwna moc ponownie przytwierdziła go do ściany. Przyparty do muru, z wnętrznościami wykręcającymi się na drugą stronę i ociekający wodą, ściskał w garści różdżkę, gotów wycharczeć odpowiednią inkantację i uwolnić się z łap potwora. Który nagle zaczął się rozmywać, marnieć, jeszcze raz machnął wściekle białym odnóżem zaledwie o cal od jego torsu, po czym zniknął. Rozpadł się na kawałki, które skruszały po kontakcie z ziemią, jakby monstrum było zaledwie ich zbiorową halucynacją. Grawitacja ponownie była po ich stronie, wstał z ziemi, otrzepał się i otrząsnął - prawie jak pies. Zaraz zadrżał ponownie i poczuł, jak zalewa go nieprzyjemna fala gorąca; gwałtowną zmianę temperatur tuż po przymusowym lodowatym prysznicu odczuł mocniej, niż powinien, a podłe wrażenie nie przemijało.
-Pierdolona epidemia - burknął pod nosem, kładąc sobie rękę na czole, aby utwierdzić się w swych przekonaniach - złapałem to samo, co wy - oznajmił, zdejmując z ramion szatę i wyciskając ją z wody. Lepiej już wilgotna, niż zupełnie mokra, było mu straszliwie zimno, a wciąż nie znaleźli tego, po co tu przyszli.
-Co to było, Edgarze? Ten stwór? - dopytał, mało elegancko spluwając na podłogę, jakby wierzył w parszywe przesądy, rzekomo odpędzające złe duchy. Wraz z pozostałymi ruszył wgłąb komnaty - na eliksirach się nie znał, z zielarstwa wciąż był nogą, a zapasy wyglądały już na całkowicie spustoszone przez Caley. Nie chciał spowalniać reszty, jeśli odpowiednio mocno zaciśnie zęby - wytrzyma.
-Niczego nie dotykajcie. Ty też - rzucił Magnus, kiedy jego oczom ukazał się skarbiec, wypełniony po brzegi złotem. Nawet arystokrata pośliniłby się na widok tych bogactw, lecz przecież nie po nie tu przyszli. Jemu nie były potrzebne - chociaż kolia dla żony zdobyta z awanturniczej wyprawy i okraszona wspaniałą historią jej zdobycia stanowiłaby lepszy prezent niż naszyjnik wart pięć razy więcej, lecz kupiony u jubilera - ale postawił sobie za punkt honoru upilnować Botta. Wyglądał na takiego, co sprzedałby własną matkę, więc do kradzieży praktycznie niestrzeżonych świecidełek musiało aż go nosić. Rowle przypuszczał, co może się stać, gdy tylko sięgną po coś, co im się nie należy. Za dobrze znał historię i rozumiał literackie podania.
-Wspaniale - mruknął ironicznie, wlepiając ciemne oczy w studnię pośrodku komnaty. Nie podobało mu się to ani trochę, szczególnie ze względu na gorączkę, ale i tak nie miał żadnego wyjścia - bąblogłowa - machnął różdżką, po czym brawurowo przesadził cembrowinę, uznając, że skoro i tak miał już to zrobić, to wolał już tego nie odwlekać.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 74

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Dziwne pulsowanie, całkowicie magiczne, wprawiło go w konsternację. Wcześniej nie miał do czynienia z takimi objawami anomalii, choć dość mocno ucierpiał od gorączki pętającej go przez większość czasu spędzonego w tym przeklętym zamczysku. Tej zmiany przeszywającej na wskroś obawiał się dużo bardziej i miał nadzieję, że wynikała jedynie z tego, że to on sam swoją nieudolną próbą zaburzył magię, nie zaś wynikała ona z kolejnych klątw ciążących na tym miejscu.
Chciał je jak najszybciej opuścić – sowa powiedziała mu wystarczająco, lecz słowa huczały w jego głowie, wszak nie wiedział do końca, co miało dokładnie oznaczać enigmatyczne sięganie tam, gdzie nie sięgał wzrok. Był jednak w stanie zaufać migoczącemu światłem ptaszysku i podążyć za nim.
— Bąblogłowa — wypowiedział cicho formułę zaklęcia, kierując różdżkę w stronę własnej głowy, po czym ruszył za Magnusem i zaczął wchodzić do wnętrza studni, aby to na niego spaść, gdyby poślizgnęła mu się ręka bądź noga na kamiennych kręgach tworzących studnię. Być może na jej dnie znajdowało się wyjście, którego potrzebowali, żeby wrócić znacznie szybciej i bezpieczniej.

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 76

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Eliksir przyniósł mu natychmiastową ulgę. Gorączka zniknęła, nomen omen, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Dopiero teraz uświadomił sobie jak bardzo mu przeszkadzała - chociaż i tak udało mu się zdjąć klątwę z potwora, i całe szczęście, bo już prawie dostał migreny od jego skrzeków. Spojrzał na Magnusa, chcąc się upewnić, że żartuje. Naprawdę złapała go Gorączka? To przestawalp być śmieszne. Niestety nie widział tu zadnego kociołka, więc musiał wytrzymać. Później będą sie martwić. - Poltergeist - odparł, przyglądając się zawartości polki obok której stał. - Pewnie stąd te halucynacje - dodał, przypominając sobie ich wędrówkę w dół po schodach, i te dziwne wizje, które go nawiedzaly.
Nie mógł podzielić entuzjazmu reszty swoich towarzyszy - dla niego ta wyprawa kończyła się właśnie tutaj. - Nic im nie jest - mruknął Magnusowi w odpowiedzi, delikatnie wkładając co ciekawsze broszki czy naszyjniki do kieszeni, starając się, żeby przypadkiem ich nie dotknąć gołą dłonią. Z chęcią zbada je w sklepie, zdejmie ewentualne klątwy. - Zaraz dołączę - rzucił, kiedy pozostali postanowili rzucać na siebie bąblogłowę. Skąd ten pośpiech? On z przyjemnością przechadzał się po pomieszczeniu, szukając tego czegos - był wybredny, nie napychał sobie kieszeni byle czym. Ale w końcu i on podszedł do studni i skierował na siebie różdżkę - Bąblogłowa - i ruszył śladem towarzyszy.

The member 'Edgar Burke' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 21

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :