Kuchnia

Kolejny chłodny dzień zbudził dziewczynę ze snu. Jakoś nie potrafiła spać w te niemalże zimowe wieczory, a odrobina ruchu zawsze sprawiała, że Arabella miała choć odrobinę chęci do życia. Z tym u dziewczyny ostatnio było niezbyt dobrze, chociaż stara się trzymać w dobrej kondycji psychicznej. Nie tyle dla siebie, co dla reszty rodziny, aby nie musiała się ciągle zamartwiać, o ile w ogóle to robiła. Tak naprawdę dopiero na początku października, kilkanaście lat temu, Arabella po raz ostatni widziała swój rodzinny dom przez długi okres czasu. Dzisiaj wyjątkowo wzięło się ją na wspomnienia z tym związane, choć za wiele ich nie było. Zwykła podróż starym, już niezbyt używanym powozem z końmi. Większość swojej podróży przespała, starając się jakoś odgonić myśli. Najsmutniejsze momenty zawsze łatwo zapadają w pamięć, a czemu te dobre tak szybko z głowy uciekają?
Kto by to wiedział, tak samo jak kto by wiedział jak długo trwa ciąża kugucharów. W książce, którą Arabella właśnie czytała, nie było to zbytnio sprecyzowane. Zdziwiła się, że po tylu latach badań wciąż może być jakakolwiek wątpliwość w stosunku do tego. W mugolskim świecie to byłoby nie do pomyślenia, aby wydrukować książkę z tak rążącymi błędami. A co jak to jest w sumie prawda? Czy długość ciąży jest wprost proporcjonalna do liczby kociąt? Dziwny ten świat. Nie chcąc dalej zaprzątać swojej głowy jakimiś chochlikami drukarskimi, zamknęła książkę odkładając ją pod parapet i energicznym ruchem wstała w kierunku piecyka, wyciągając po drodze ze trzy kawałki drewna z kartonowego pudełka. Wrzuciwszy je do jednej z górnych komór, rozłożyła wokół nich rozpałkę, którą zakupiła w jednym z normalnych sklepów i starała się cokolwiek wykrzesać przy użyciu krzesiwa i krzemienia. Miała w tym już pewną praktykę, lecz oczywiście o wiele łatwiej byłoby użyć zwykłej zapalniczki, której Arabella albo nie widziała albo po prostu jej tutaj nie było. Do tej pory nie miała okazji sama zapalać w piecyku, bo wszechobecni czarodzieje za pomocą jednego zaklęcia przyśpieszali ten proces kilkukrotnie, więc po co charłaczka ma się męczyć.
Na myśl o czarodziejach, jak na złość jeden z nich się pojawił za plecami kobiety. Speszyło ją to nieznacznie i szybkim ruchem starała się wyciągnąć ręcę z zapalonego już piecyka, uderzając się prawym nadgarstkiem o żelazne drzwiczki. Delikatnie skrzywiła twarz, lecz nie było to na tyle groźne, aby musiała zaraz lecieć się opatrywać.
– Ym, hej, hej – powiedziała dość niemrawo i wstając, obróciła się na pięcie, aby przywitać swoją siostrę delikatnym uśmiechem, rzucając w kąt blatu przyrządy do rozpalania ognia. – Och... Och! – Pierwsze wrażenie odnowionej twarzy Marcelli wywołało w Arabelii zdziwienie, lecz potem już sama nie wiedziała, czy to jakaś specyficzna maść na jędrną skóre czy co, więc póki co nie zamierzała się pytać, pewnie jej to zejdzie, a ona nie wyjdzie na przedszkolaka nie znającego podstawowych kosmetyków. – Właśnie... Właśnie to zamierzałam zrobić, wiesz? Tylko niestety nie wychodzi mi to tak szybko... Przynajmniej będzie smaczna! Tak patrząc po tobie to chyba dzisiaj jakaś mocniejsza mieszanka ziół? Jakbym tylko wiedziała na co one są, ale jeżeli coś będzie ładnie pachniało, to musi być dobre. – Otworzywszy szafkę chciała odszukać jakieś co fajniejsze sproszkowane rośliny, lecz wszystko wyglądało tak samo - zielona bezpostaciowa masa. Otworzyła pierwszą lepszą paczkę i starając się przypomnieć podstawy podstaw łaciny, których kiedyś zaczerpnęła, odgadnąć co to za roślina. – Wiedziałaś o tym, że koguchary mają tym dłuższą ciążę, im więcej kociąt tam jest? Ciekawe czy one jakoś zabierają matce pokarm, interesujące! – Głupszej teorii już nie dało się usłyszeć z ust Arabelli, ale pamiętając ostatnie rozmowy, chciała dawać znać swojej rodzinie, że coraz więcej wie o ich wspaniałym świecie, nawet jeżeli nie czuje sama do tego całkowitego przekonania.