Kuchnia

The member 'Arabella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Kilka ostatnich wydarzeń bardzo męczyło dziewczę. Kręciła się ciągle wokół spraw Zakonu i spraw policji, migrując gdzieś między nimi i szukając sprawiedliwości w trudnych ku temu czasach. Każdy miał swoje pojęcie sprawiedliwości i dzisiaj trudno było o tym rozmawiać. Dla Ministra Magii, który urząd piastował od tak niedawna ta sprawiedliwość była czymś bardzo dyskusyjnym, jak sądziła Marcella. Nie zgadzała się na sprawiedliwość, w której to ci, którzy wspierali czarnego pana byli zupełnie bezkarni. Tak dzisiaj przedstawiała się sytuacja.
Nie sądziła nigdy, że jej rodzina będzie takim problemem w jej życiu. Dzisiaj wszystko wydawało się trudne i niepewne. Priscilla ją zawiodła. Jej długi język przyczynił się do zaburzenia świata, w którym Figg broniła to co jej drogie. A najdroższa w jej życiu była właśnie ta osoba - osoba, w której rudych włosach i zielonych oczach widziała swoje odbicie, zupełnie jak z krzywego zwierciadła. Nawet w wyglądzie Arabella była bardziej wyrazista, nie tylko w słowach i w tym, czego pragnęła. Marcella żałowała, że świat, który tworzyli czarodzieje odwiódł jej siostrę od tego, co siedziało w jej sercu. Nigdy nie miała jej tego za złe. Mugolski świat pochłonął siostrę całkowicie, jednak nie pozwoliło im to zniknąć. Nadal były blisko jak tego dnia, kiedy czekała na nią. Ich pierwszego dnia życia. Marcella martwiła się, że każdy dzień może być ich ostatnim i to ją zatrzymywało tutaj, w tym cichym domu, do którego również dotarła magiczna burza. Ta burza, która nie ominie nawet jej serca.
Małe krostki na twarzy kobiety zaczęły układać się w przedziwne zadania złożone z zupełnie niezwiązanych ze sobą bardzo wulgarnych słów. Z najlepszych z nich można było tu zacytować na cholernego trollojebcę choćby. Starsza z bliźniaczek jednak nie mogła o tym wiedzieć - żadne lustro jej tego nie przedstawiło.
- Co? Mam coś na twarzy? - spytała, zaskoczona reakcją Arabelli na jej obecność. Wyglądała jakby coś ją zszokowało. Chodziło o bliznę? Przecież miała ją już prawie dwa tygodnie, to nie powinno być takie dziwne.
Wydawało jej się, że siostra mówi jakoś dziwnie nerwowo... Zbyt nerwowo. W dodatku mówiła o strasznie dziwnych rzeczach. Marcella nie miała pojęcia bladego o magicznych zwierzętach. Ledwie mogła powiedzieć, że koty lubią pić mleko, ale to tylko dlatego, że dokarmiała te Arabelli, kiedy ona załatwiała jakieś swoje sprawy na Pokątnej, co z resztą się kobiecie strasznie nie podobało i gdyby mogła zamknęłaby ją w domu, żeby była tu bezpieczna. Wszystko mogło się stać w tym momencie w magicznym świecie!
- Nie wiedziałam, ale może kiedyś mi się przyda... - mruknęła tylko. - Patrząc po mnie? - spytała zdziwiona. - Mam wory pod oczami? Mało spałam, wybacz...

Marcella kompletnie nie znała się na roślinkach. To była działka Constance, ona lubiła się babrać w ziemi i pielić grządki. Z resztą była jej za to bardzo wdzięczna, dzięki temu mieli całkiem niezłe przetwory, rzodkiewki na kanapkę czy coś. Słoiki z ziołami nie były podpisane, więc kto tam wie co Connie w nich trzymała. Marcella umiała rozpoznać czarną herbatę i tyle jej wystarczyło. No i rumianek czasami się przydawał gdy miała problemy ze snem. Na szczęście nie były to jakieś mocne problemy, bo inaczej trudno by jej było przetrwać dzień w pracy.
Przechyliła głowę w bok, gdy po raz kolejny pryszcze na jej policzku tym razem zaczynały układać się w kolejne przekleństwa, coraz bardziej to rozbestwione. Gdy już myślało się, że gorzej być nie może, nagle okazywało się, że owszem, może. Były to naprawdę bardzo niekulturalne pryszcze! Z każdym słowem wypowiadanym przez siostrę Marcy coraz bardziej marszczyła brwi. Dostawała słowotoku! Czyli coś musiało być na rzeczy.
- Wiesz, to rzeczywiście byłoby naprawdę głupie nazywać bliźniaczkę brzydką, Ara... Co jest, widzę, że coś się dzieje. - Uświadomiła siostrę, miała nadzieję, że dość jasno. Zupełnie nie miała pojęcia skąd pojawił się u niej ten ciąg myślowy! Rozumiała jego przebieg, ale nie rozumiała jego startu. Co się stało? Dlaczego myślała, że Marc biła się z kimś na zaklęcia?! Robiła to na co dzień, oczywiście.
Ułożyła dłoń na ramieniu siostry, która widocznie już panikowała. - Codziennie się biję z kimś na zaklęcia, głuptasie. Nie moge pokazać tym wszystkim głupkom, że mają ze mną jakieś szanse, nie? I to nie Twoja wina, tylko mojej pracy. - Przeniosła dłoń na głowę siostry i rozczochrała jej włosy lekko. - Coś jest nie tak z moim wyglądem? Myślałam, że siniak już zszedł... - powiedziała po czym dotknęła dla pewności skóry tylko pod okiem. Nie bolało, w końcu uzdrowicielka jednym szybkim ruchem pozbyła się tego fioletowego pod okiem...
Miała już znowu spytać, bo przecież nic nie widziała w lustrze, jednak powstrzymał ją dźwięk wybuchu. Odskoczyła momentalnie. Leżaca niedaleko książka wybuchła bezpłomiennie, nie zapalając się przy tym. Marc zupełne odruchowo, gdy to usłyszała, stanęła w miejscu, z którego dochodził dźwięk, tak by stanąć między nim a Arabellą. - Jesteś cała? - spytała od razu. Wprawdzie poszarpane kartki nie miały prawa nijak jej skrzywdzić.
Figg była już przyzwyczajona do ciągłych dziwnych wybuchów, do tej pełnej niespodzianek magii w okolicy siostry.

The member 'Arabella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Przewróciła oczami. Jak miała się nie bić, jak to oni pierwsi się rzucali? Przecież ona była osóbką do rany przyłóż! Nigdy nie zaatakowała nikogo pierwsza. No chyba, że akurat brat za mocno ją wkurzył i musiała rzucić w niego jakąś poduszką albo innym krzesłem, ale to zasłużył w pełni słusznie.
Nie miała pojęcia jak to się stało, że nagle to ona była tym dorosłym, który powoli wyszedł ze swojej prywatnej krainy czarów, w której nadal przebywała jej siostrzyczka. Prawdziwy promyczek słońca w tym cholernie ponurym świecie. I trochę dzieciak, ale co zrobić, nie mogła jej powiedzieć, że ma z miejsca dorosnąć. Niech nie dorasta, chociaż ona może sobie na to pozwolić, bo Marcella na razie czuła tylko, że świat coraz mocniej naciska na to, by zmyć jej uśmiech z twarzy.
- Przecież nie robię tego specjalnie, no weeeeź. - jęknęła niezadowolona z tego komentarza. - No w ogóle nie dużo, jak cię kopnie jakieś wielkie koniszcze. - i znowu była tą, co jest sceptyczna i psuje zabawę. Polemizowałaby też z tymi pięknie ułożonymi włosami, był to raczej wieczny nieład, bo Ara ciągle wyglądała jakby szczotkowała się... Kotem. Takim żywym kotem. - Tak, tak, jesteś duzie bobo. - Specjalnie jeszcze zaczęła do niej mówić słodkim tonem.
Rozejrzała się po kuchni i westchnęła cicho. Resztki książki leżały dosłownie wszędzie i dosyć niebezpiecznym było sprzątać to za pomocą magii... Gdzie jest jakaś automatyczna miotła czy coś? - Rany, będzie trzeba posprzątać ten bałagan...
Ściągnęła czajnik z kuchenki, skoro zaczął bulgotać. Jeśli miałby wybuchnąć, trudno, nie pierwszy i nie ostatni raz, a medyk mógł się u nich pojawić w ciągu jakichś dwudziestu minut w zależności od szybkości sowy. A Arkady był bardzo szybki!
Kolejnym komentarzem była już trochę zirytowana. O co jej chodziło z tą twarzą? Nawet się przejrzała w odbiciu w oknie i nie widziała absolutnie nic dziwnego. - O co Ci chodzi z moją twarzą? Wyglądam normalnie! - Skrzywiła się lekko. Czy ona próbowała ją jakoś obrazić? To jakaś kara za przychodzenie do domu po akcji policyjnej i z podbitym okiem czy coś? Albo innym uszczerbkiem na zdrowiu? Co by było jakby powiedziała siostrze, że miała podejrzenie sinicy! Dobrze, że nie powiedziała, a badania nic nie wykazały.

Bearnard Bear Figg


Anomalie - zjawisko tak fascynujące co przerażające. Oczywiście Figg w swojej ignorancji i czystej ciekawości badacza nie zważał na ten drugi przymiotnik. Nadal testował zaklęcia i mocno zainteresował się tematem niestabilnej magii. A mimo to zdawało się, że wszystko co złe omijało Beara, a przynajmniej on starał się nie zaprzątać sobie głowy. Był człowiekiem pełnym sprzeczności - gotów do największych poświęceń dla najbliższych, nie pchał się przed szereg. Zakopany w swoich woluminach, kolejnych frywolnie latających w jego pokoju kartkach. A przynajmniej był dużo mniej zaangażowany niżeli Marcella. Dużo bardziej poświęcał się rodzinie, nie wyściubiając specjalnie nosa poza ścisłe, ciasne grono najlepszych przyjaciół. Dla reszty świata był oschły, sprawiał wrażenie aroganckiego dupka. W przypadku sióstr? Jedynie dupka, czasami. Tak jak teraz. Do domu wszedł z głośnym powitaniem na ustach, ściągając w przedpokoju buty umorusane od ciągłego błądzenia w nasiąkniętej wilgocią ziemi w Peak. Nie wiedział, czy ktoś go słyszał. Prawdopodobnie nie, ale nie zraził się tym. Udał się w stronę kuchni. Zsunął z nosa druciane okulary i przetarł szkła. Wsunął je z powrotem i właśnie wtedy, zamyślony podniósł głowę. Właśnie wtedy natrafił na twarz Marcelli w całej jej okazałości.
- Na Merlina - parsknął, nie bardzo chcąc kryć swoje rozbawienie, bo umówmy się, jeżeli ktoś miał zaśmiać ci się w twarz to na pewno byłby to Bear. - Ja wiem, że lubisz mnie obrażać, ale to już lekka przesada - żachnął się nie mogąc ściągnąć z twarzy głupkowatego uśmiechu, który przykleił się jakby na stałe do jego twarzy. Podszedł do szafek, żeby wyciągnąć sobie szklankę, do której nalał zwykłej wody. Popił szybko, co by nie musieć tego robić patrząc w stronę siostry. Przywitał się oczywiście z Arabellą, cmokając ją w czubek głowy. Siostry były dla niego wszystkim, oczywiście, ale to nie znaczyło, że od czasu do czasu nie lubił sobie z nich pożartować.