Sala Kolców

Wybałusza na nią oczy, wielce zdumiona zachowaniem lorda Traversa, ale wkrótce po tym spojrzenie uspokaja się nieco, kiedy Evandra uświadamia sobie, że jej ukochanemu także zdarzało się doprowadzać ją na skraj wytrzymałości. Uśmiecha się nieco szerzej, choć nadal blado, słysząc zapewnienie, że ta miewa się dobrze. O swoich omdleniach szwagierce woli nie wspominać. Wie ona przecież, jak niszczycielska potrafi być jej choroba, mieszkały wszak wcześniej razem i z pewnością wyłapywała momenty, gdy czuła się nieco gorzej. Fakt, jest znacząca różnica między zawrotami głowy, a rozrywającymi się wewnątrz organami i plamieniem kolejnych chusteczek krwią, lecz to zbyt drastyczny obraz, by przedstawiać go drugiej ciężarnej kobiecie, zwłaszcza po obiedzie.
- Chcesz mi zdradzić, o co poszło? - dopytuje, przekrzywiając lekko głowę na bok. Nie będzie drążyć nieproszona, ale ciekawość nie pozwala nie zapytać.
Powstrzymuje się przed parsknięciem śmiechem, bo spodziewała się, że to oczywiste, że każda kobieta obecna podczas rytuału otrzyma swoiste błogosławieństwo. Jej przypadku był to sen o córce, u Primrose możliwość zakosztowania fizycznej miłości po raz pierwszy, jak ukazało się ono Melisande?
- Daleka jestem od twierdzenia, że przeznaczenie jest czymś nieuchronnym, bez możliwości zmiany - przybiera nieco poważniejszy, acz wciąż lekki ton. Sięga po szklankę z wodą i zawiesza na niej wzrok. - Z drugiej jednak strony, nie wiadomo, czy raz poznawszy przepowiednię, można kroczyć wbrew niej. Nie wiadomo, czy decyzje, które podejmujemy, mimo przekonania, iż stoją w sprzeczności z tym losem, finalnie i tak do niego doprowadzą. Albo czy przeznaczenie zmienia się w momencie, w którym się je poznaje? Czy może lepiej pozostawać w nieświadomości? - Nieświadomie marszczy brwi coraz bardziej, nim nie powraca wreszcie wzrokiem do Melisande, wzruszyć ramionami. - Co do tego, to chyba nikt nie ma pewności. - Boginie losu chyba tak właśnie zaprojektowały całą swą ideę, aby wzbudzać wątpliwości. - Ja jednak wolę wierzyć, że jest nad nami coś, co ma w tym wszystkim plan, do którego możemy sięgnąć i przynajmniej spróbować przygotować się na to, co może nadejść. Nawet jeśli swoimi czynami sprawimy finalnie, że tak się nie stanie. - Upija łyk ze szklanki, by tym razem wbić wzrok w przeciwległą ścianę. - Co zaś się tyczy mojego snu, to Estelle… - urywa gwałtownie, choć wcale nie brakuje powietrza w piersi. To wspomnienie wizji wciąż w nią uderza, gdy przypomina sobie te wszystkie szczegóły, ich namacalność i realność. Dotyk płatków kwiatów, szorstkość kolców, gorąc spływających po policzkach łez i dziecięcy wrzask, mrożący w żyłach krew. - Estelle nie miała w nim lekkiego życia. Jako małe dziecko została porwana i zhańbiona. Płakała za mną i wołała przerażona, a ja byłam bezradna, nic nie mogłam zrobić. Byłam wściekła. Podsycałam wszechobecny ogień, który jednocześnie dusił mnie i uniemożliwiał działanie. Stałam na cmentarzysku o nagrobkach opisanych krwią z podpisem Rosier, a wtedy ją zobaczyłam, już dorosłą, przepełnioną żalem i smutkiem. Uwolniła mnie z kajdan, w które zamknięto mnie w celi, a ona pełna była wtedy dumy i siły. Była najpiękniejszą i najwspanialszą istotą, na jaką przyszło mi kiedykolwiek patrzeć. Uwolniła mnie, zwracając się do mnie z czułością, niepasującą do tej siły, jaka biła z jej błękitnych oczu. Mówiła, że mnie potrzebuje. - Twarz Evandry zmienia się, przewija się przez nią smutek zmieszany z nadzieją. Kiedy znów zawiesza wzrok na Melisande uśmiecha się nieco szerzej. - Widzisz teraz, że przyszłość nie jawi się dla nas w kolorowych barwach, acz mimo wszystko pozostawia poczucie, że gdzieś tam, daleko, czeka coś dobrego.
Spojrzenie czarownicy jest intrygujące i wyzywające zarazem, na co doyenne wznosi jasne brwi w zastanowieniu.
- A co wydarzyło się trzynastego września? Znaczy… Skąd pewność, że był wtedy z jakąś kobietą? - pyta będąc szczerze ciekawa, co też popycha szwagierkę do tak odważnych wniosków.

Na krótką chwilę zmarszczyła nos kiedy pytanie zawisło pomiędzy nimi. W końcu westchnęła unosząc rękę, by przesunąć palcem wskazującym nad brwiami.
- Myślę że i tak nie uniknę wytłumaczenia, kiedy przejdę do pytania i prośby z którymi przyszłam. - powiedziała unosząc wargi w czymś na kształt uśmiechu, choć nie uśmiechały się jej oczy. - Odsuńmy jeszcze na chwilę moment tego upokorzenia. - poprosiła gdy wargi drgnęły jej w grymasie przepełnionym goryczą. W milczeniu wsłuchała padających z jej ust rozważań. Właściwie nie tak różnych co do tego, co przechodziło przez jej głowę, kiedy sama pochylała się nad tą kwestią.
– Mam podobne wątpliwości. - zgodziła się, potakując powoli głową. Czy dało się ją zmienić? Czy może to, co się widziało, istotnie zawierało już wszystkie działania, których się podjęło? Nikt nie znał odpowiedzi na pytania, które zawisły w Sali Kolców. - Winnam więc zakładać, że jesteś optymistką? - mruknęła w krótkim żarcie, choć odciążyć atmosferę choć na ułamek sekundy, nim Evandra przeszła do tematu Estelle i snu który do niej nadszedł. Uniosła własny napój nie przerywając jej kiedy mówiła, patrząc na piękny, wili profil. Rozszerzyła odrobinę oczy kiedy Evandra zwróciła się ku niej. Pozwoliła by cisza objęła je na moment, kiedy w spojrzeniu widocznie coś błysnęło - zalążek planu - a może pomysłu.
- Może możemy pomóc sobie nazwajem. - wypowiedziała, nie próbując pocieszać bratowej - mówienie, że na pewno będzie inaczej, przy wierze w proroczy sen zdawało się abstrakcyjną ułudą. Lepsze od tego było działanie. Pozwoliła by jej brwi zeszły się najpierw, kiedy zastanawiała się jeszcze nad czymś. - W moim najpierw był sztorm. - przyznała, postanawiając się w jakiś sposób zrewanżować. A może podzielić z kimś, kto był w stanie ją zrozumieć - albo wysłuchać. - Było mi niedobrze, mdliło, od burty odciągnęły mnie męskie ramiona, ale nie uderzyłam plecami w deski statku - spadałam w dół w morze. I do niego. Zatapiając, kiedy obejmowała mnie woda. Ta spływała też po mnie dalej, kiedy klęczałam obejmując syna, patrząc jak wieszają mojego męża. Kilka lat - tyle miał. Choć ta myśl dzisiaj, jest raczej powiewem nadchodzącej wolności. - powiedziała spoglądając na Evandrę. - Ale chyba nie będę dobrą matką. - powiedziała wykrzywiając wargi w mimowolnym grymasie. - Czułam, że nie udało nam się nawiązać więzi, mimo lat które minęły. Odwrócił się ode mnie, po tym jak podniosłam na niego rękę. Przesunęła kciukiem lewej dłoni po wnętrzu prawej, rozwierając jej palce. Nadal czując fantomowy ból w niej. - Ale widziałam w nim moc i okrucieństwo, magię, zdecydowanie i odbicie własnej siebie. - na chwilę przerwała. - Widziałam jak skazują go. I widziałam kto był za to odpowiedzialny. Czytałam potem nagłówek że udało mu się uciec. Ale wolałabym oszczędzić mu pobytu w Azkabnie. - powiedziała spoglądając na Evandrę. - Może powinniśmy połączyć siły. Znaleźć tego mężczyznę, a później zmusić go, by nigdy nie stanął przeciw mojemu synowi i był opieką dla twojej córki. Mając go blisko zawsze będę mogła spoglądać na czynione przez niego kroki. - przyznała z zastanowieniem, powoli pozwalając by lekko schodzące się ze sobą wcześniej brwi wróciły na miejsce.
- Właściwie sam się do tego przyznał. - powiedziała nie potrafiąc powstrzymać wygięcia warg w pogardzie - czy obrzydzeniu? - trudno było jednoznacznie przyznać. - Widzisz Evandro, zapytałam mojego męża ostatnio, dlaczego musiałam wracać sama do zamku tamtej nocy. Uraczył mnie wtedy opowieścią o tym, jak szampan, który otrzymał od służby okazał się świstoklikiem, który przeniósł go do Szkocji i jak resztę czasu spędził na poszukiwaniu różdżki i powrocie do domu. - zaczęła więc słowem wstępu. - Brzmi niemal tak abstrakcyjnie, że aż nieprawdopodobnie. I pewnie uznałabym to za jedną z jego przekolorowanych historii, gdyby nie fakt, że to samo przytrafiło się mnie. Problem polega jednak na tym, że tam gdzie byłam, nie byłam samotnie - a właściwie był to jeden z gości tego samego przybytku tamtejszej nocy który odwiedziliśmy i my dwoje. A to co czułam, musiało być wynikiem tego co znajdowało się w samym trunku. Zapytałam mojego drogiego męża, czy w owej Szkocji znalazł się sam - potwierdził, choć chyba nie obudził się jeszcze nader dokładnie, by być w stanie zmydlić mi oczy. - wargi rozciągnęły się w grymasie. - Zażądałam więc, na mocy Prawa Zwycięzcy - jednej z nagród w zakładzie, którego podjęliśmy się kiedyś. By pokazał mi swoje wspomnienie z tamtej nocy. Jak możesz się domyślać, nie otrzymałam do niego dostępu. Właściwie mój drogi małżonek, moje zachowanie nazwał irracjonalnym a jego przyczyny poszukiwał w śnie, który przyszedł do mnie w nocy. Wtedy, jak nie trudno się domyślić poddałam się złości. Dowiem się, kogo zdecydował się wynieść ponad mnie, choćby miało to być ostatnie co zrobię i zająć dekady. Tego w jaki sposób potraktował mnie wtedy nie zamierzam mu zapomnieć ani wybaczyć. Pomyśleć, że naprawdę, chciałam ofiarować mu siebie. - prychnęła, kręcąc głową. Zamrugała kilka razy, biorąc wdech. Rozciągając wargi w uśmiechu. Uśmiechaj się, Melisande, pod nim nikt nie będzie w stanie dostrzec prawdziwych emocji dokładnie. - I to też, doprowadziło do mojej utraty przytomności. - uzupełniła, biorąc wdech. - Pomożesz mi? - zapytała jej wprost, zaciskając dłonie na podłokietniku, czuła palący wstyd upokorzenia, że zmuszał ją by zniżała się do opowiadania o tym, co uczynił innym. Tego, że nie wystarczyła.

Czy Evandra uważa się za optymistkę? W pewnym stopniu tak, wszak stara się spoglądać na świat otwarcie, przyjmując życie takim, jakie jest.
- Staram się na nic nie zamykać. Podążać za swoim planem, jednak dając sobie przy tym margines na zmiany. Czasem okazuje się, że życie podsuwa nam wydarzenia, które w pierwszej chwili uznajemy za przeszkody, jednak z czasem okazuje się, że zmiana jest wspaniała i za nic w świecie nie chciałoby się tego odwrócić. - Wiele sytuacji ze swojego życia mogłaby wstawić w miejsce, nie szukając daleko, chociażby ślub z Tristanem, czy poznanie Deirdre, ale także śmierć Francisa. Nie powinna cieszyć się z jego straty, przecież nadal zajmuje ważne miejsce w jej sercu i na wieczność pozostanie tym, który był jej drogim przyjacielem, jednak gdyby nie jego zdrada, nigdy nie pozwoliłaby sobie na otwarcie oczu. Wydostała się z ciasnej klatki, w której dotąd chciała zostać. Przemiana była trudna i bolesna, ale dzięki temu odnalazła w sobie siłę i dziś może z czystym sumieniem powiedzieć, że jej życie dobrze się układa. Pomijając nadchodzące komplikacje.
Ściąga nieco brwi i lekko przechyla głowę z zaciekawieniem, co też Melisande ma na myśli poprzez wzajemną pomoc. Pochyla się nieznacznie w stronę szwagierki, zasłuchując się w opowieści o wizji. Choć bardzo różna, tak równie niepokojąca, co jej własna. Nikomu nie życzy śmierci ukochanego. Jak sama by się czuła, gdyby u jej boku zabrakło Tristana? Złamałoby to serce i wepchnęło w prawdziwą, głęboką rozpacz. Jakże podnieść się z takiej tragedii i czynić nadal przyszły, lepszy świat dla ich dzieci? Od dawna jest już przekonana, że odejdzie z tego świata przed mężem, jeśli nie przy porodzie, to w ciągu najbliższych lat od serpentyny. Dopiero teraz, kiedy nie może stosować eliksiru łagodzącego objawy, które mogłyby zaszkodzić dziecku, rozumie, jak poważna jest jej choroba. Wybuchy magii są częste, nierzadko niebezpieczne, kiedy krocząc pałacowym korytarzem traci nagle oddech i zwija się z bólu, gdzie z czasem odnajduje ją służba. I z tego też powodu cieszy się, że tak długo była w stanie udzielać się towarzysko i społecznie, a także podczas odbudowy serpentarium. Spełniła swój zamiar, by pozostać aktywną tak długo, jak to możliwe i teraz mogłaby poświęcić się wyłącznie odpoczynkowi. Mogłaby, gdyby nie serpentyna.
- Czy masz jakieś przypuszczenia, kim może być ten mężczyzna? - zastanawia się, nie bardzo wiedząc, od czego zacząć poszukiwania. - Sądzisz, że jest już w twoim życiu, czy też pojawi się dopiero za kilka lat? - Lady Travers wspomniała, że w wizji jej syn był już kilkuletni, co może wskazywać, że ich drogi dopiero się skrzyżują.
Przekłada jedną nogę na drugą i upija łyk ze szklanki, by zaraz rozsiąść się wygodniej i zacząć analizować kolejną historię. Co też szanowny lord Travers nawyrabiał?
- To bardzo ciekawe, co mówisz - zaczyna powoli, wygrzebując z otchłani pamięci wspomnienie, do którego nie sięgała już od bardzo dawna. - Ubiegłej jesieni miałam bardzo podobną sytuację, z tym, że czar, który mnie dotknął, zamknięty był w słodkiej tartaletce. - Nawet nie jest do końca pewna, jakiego smaku było znalezione na biurku w gabinecie ciastko, by ledwie sięgnęła po kęs, tak przeniosła się nad mroźny most. Na różane usta wnika zagadkowy uśmiech, a jej wzrok na moment staje się nieobecny. - Był szarmancki i prawdziwie uroczy. Słabo mówił po francusku, ale deklamował wiersz, który poruszył moje serce. - Nie, nie ma zamiaru przyznawać, że obecnie wie, kim ten jegomość był, ani tym bardziej, że jego podobizna znajduje się na listach gończych. - Następnego dnia cały czar prysł, pozostawiając mnie z bólem głowy. Sądzę, że to mogła być podobna przypadłość. - Powraca wzrokiem do Melisande, a uśmiech nie znika z jej twarzy. Unosi wyżej podbródek, zdecydowana, by pomóc szwagierce. - Chętnie cię w tym wesprę. Chcesz, by cię w najbliższych dniach odwiedzić? Złapać Manannana w jednym z salonów, subtelnie wypytać? Nie wiem, czy to dobry pomysł, byś była w pobliżu, może to wywołać w nim potencjalny sprzeciw - myśli na głos, zastanawiając się, jaka metoda byłaby tu najskuteczniejsza. Doświadczenie nauczyło ją, że im silniejsza niechęć wobec zdradzania konkretnej tajemnicy, tym cielnej należy wymierzyć urok. Nieobecność Melisande może tu być na ich korzyść. - Czy jeszcze czegoś chciałabyś się o nim dowiedzieć?