Ja też chcę! Możemy się znać poprzez Just jeśli bywałaś w domu Tonksów, albo gdziekolwiek mieszkała - Michael kręcił się tam dość często, potem przyjeżdżał na wakacje ze swoich aurorzych zagranicznych misji i miał fajne opowieści, potem zniknął na prawie rok bo miał doła po złapaniu klątwy likantropii, a od czerwca chce być lepszym bratem i więcej siedzi siostrze na głowie. Nie boisz się wilkołaków (grzecznych!) ? :<
Był w Gryffindorze i uwielbia Quidditcha, więc mimo, że byliśmy w szkole w różnych latach to mamy o czym rozmawiać!
Jeśli chodzi o pomysł na grę, to chętnie wymyślę jakąś aurorzą misję, w której trzeba się pozbyć węży i mamy dla obojga wątek zawodowy!

Siema, mamy tak dużą rodzinę, że Cię nie przewidziałam, pisząc kp w styczniu

michael, a tak się składa, że bywałam! na pewno spędzałam u was jakąś część międzyszkolnych wakacji i odbijałam palmę z justynką, dzięki temu siłą rzeczy raz na jakiś czas mając do czynienia z braćmi tonks, więc znać musimy się koniecznie. co do wilkołaków - nie mam zdania, bo z żadnym nie spotkałam się twarzą w twarz, a unikam płynięcia razem z poglądami innych ludzi bez wcześniejszego ich sprawdzenia. zapewne w ogóle nie wiem o tym, że jesteś wilkołakiem, jeżeli żaden z tonksów nie podzielił się ze mną jeszcze tą tajemnicą. mogę wiedzieć tylko, że zmagasz się z jakimś zdrowotnym problemem, który raz na jakiś czas wyklucza cię z normalnego funkcjonowania - i dopytywać, bo przecież jestem ciekawska co ci jest, ciekawa czy mogę ci pomóc. bardzo podoba mi się też pomysł pomocy ely w aurorskich powinnościach i możliwości uratowania gadziego przestępcy z rąk złowieszczych, agresywnych ludzi! a przy tym często gadam ci o tym, że kibicujesz złej drużynie w quidditchu.

tuile, jestem rozczarowana twoim brakiem umiejętności jasnowidzenia. :c właściwie nie widzę tutaj możliwości na to, byśmy trzymały się ze sobą w dzieciństwie - jeżeli dobrze czytam dorastałaś w irlandii, ja w londynie, a nasi rodzice mogli co najwyżej namawiać nas do utrzymywania kontaktu listownego. może właśnie tak było? zaniepokojeni samotnością córki ginger i conor namówili ją, żeby pisała listy do kuzynki w odległym siedlisku meadowesów? może było to po śmierci cecily, kiedy i ely potrzebowała towarzystwa? potem spiknęłyśmy się w hogwarcie, byłyśmy na jednym roku; mogłam pomagać ci trochę z polerowaniem umiejętności w obronie przed czarną magią, ty mi w transmutacji, szwendałyśmy się z resztą dziewcząt z naszej paczki - i w końcu było dobrze. a gdy zaczęłaś pracować w ministerstwie, mogłaś pomóc mi z formalnościami założenia hodowli jadowitych gadów, obeznana z regulacjami prawnymi. co ty na to? do tego bardzo kibicuję wam z kają, bo - jakkolwiek niepochwalane - to urocze!

Opcja listowna mi jak najbardziej pasuje, z okazjaonalnymi spotkaniami w gronie rodzinnym - ostatecznie nikt nie miał czasu organizować dwóm dziewczynkom po dwóch stronach wysp regularnych spotkań, byle tylko się nie czuły samotne; a przynajmniej, dzięki listom, miałam choć jedną znaną sobie jako-tako duszę w szkole na start. I poczułam się bardzo zawiedziona, że nie będziemy w jednym dormitorium, no ale co zrobisz, jak nic nie zrobisz. :< Pomaganie sobie w nauce również mi się podoba, szczególnie, że jest to takie... cóż, tujkowe. Tak jak i pomaganie z formalnościami, bo bądźmy szczerzy, istnieje 85% szans, że po pięciu minutach tłumaczenia straciłam cierpliwość i wypełniłam większość papierów za ciebie, pokazując tylko, gdzie masz się podpisać. I jej z kibicowaniem <3 Aczkolwiek jeśli to wiesz, to od niej, nie ode mnie, ja milczę jak grób i nikomu nie mówię, sorki, zbyt wrażliwy temat :<

ups, zapomniałam odpisać wcześniej, ale  - tuile, biorę wszystko! dalej możemy kultywować listowną tradycję i jeżeli chcesz się umówić na wysyłanie sobie sówek, daj mi znać pmką. coś wymyślimy.