First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Odchodzili w oparach wzburzonego upokorzenia, w objęciach niezrozumienia - ale odchodzili, ich półprzezroczyste formy niczym dmuchawce na wietrze rozwiewały się w błyszczącą mgłę, niknąc na zawsze; a wraz z ich spokojem do pomieszczenia powracało ciepło. Zatracające się w przedwczesnej agonii kończyny znów stawały się materialne, skóra owijała mięśnie i kości, przez żyły płynęła zbawienna krew. Zamiast przyglądać się duchom odpływającym w zaświaty, Elyon skupiła spojrzenie na własnych dłoniach, przyglądała się jak znów nabierają zdrowego, zarumienionego koloru; czuła z błogością, jak opuszki dotykały środka dłoni, pajęcze palce ocierały się o siebie. Kto by pomyślał, że już w pierwszym pomieszczeniu kapryśny zamek zdecyduje się postąpić wobec nich tak nieczysto? Być może w swojej naiwności przewidywała, że stojące przed nimi zadania będą łatwiejsze; mniej krwiożercze, mniej ryzykowne.
Hotel jednak bardzo szybko obnażył zębiska.
Odetchnęła w końcu z ulgą, spojrzała na stojącego obok Gabriela - i bez słowa chwyciła jego dłoń w swoją, gdy po raz kolejny musieli przejść przez drzwi. Tym razem prowadziła ona. Pociągnęła za sobą czarodzieja, przekroczyła próg i wprowadziła ich oboje do... Czegoś, na co pozwalała tylko magia. Gdzie jeszcze chwilę temu widoczny był ciągnący się w ciemnościach korytarz o ścianach przypominających twarze płaczących niewiast, teraz królował skąpany w półmroku las. Wysokie drzewa górowały nad ich głowami, sięgały czarnych chmur kłębiących się na szarym niebie; ścieżka natomiast wydawała się przypominać rozmiękczony mech z łatwością uginający się pod podeszwami butów.
- Jeżeli już miałabym wybierać - odezwała się Elyon, półszeptem, - to chyba wolałabym umrzeć właśnie w lesie, niż jadalni zaplątanych w czasie szlachciców. - A moje życzenie być może spełni się już niebawem. To, co uważała za zwykłą, podmokłą ściółkę leśną zaczynało pochłaniać ich kroki; sięgały najpierw pasa, oplatały się wokół talii, wokół ramion, aż sięgnęły gardła. A im bardziej próbowali je zwalczyć, tym mocniejszy stawał się ich uścisk.
Z trudem obróciła głowę, szukała wzrokiem Gabriela. Opleciona czarnym szponem ręka uniosła się, dłoń wyciągnęła w jego kierunku, bezskutecznie próbując go dosięgnąć; słowa ugrzęzły w gardle, gdy roślina oplotła się wokół niego z uwielbieniem, z miłością, pragnąc zamrozić w tchawicy ostatni oddech.
Czy to możliwe?
Na języku czuła smak wspomnień z zajęć zielarstwa - jeżeli tylko mogłaby sobie przypomnieć nazwę i specyfikację zdradliwego gatunku, być może mogłaby wyswobodzić się z objęć sideł, dosięgnąć drzwi malujących się wśród kory pobliskiego drzewa. Dzielił ich od nich tylko kawałek, tylko kawałeczek, kilka kroków - a oni musieli się do nich dostać.

| zielarstwo I, spostrzegawczość II

The member 'Elyon Meadowes' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76

Charlie uśmiechnęła się.
- Mogę panować nad instynktami, bo zachowuję swój ludzki umysł, ale jakaś ich część czasem odzywa się w mojej głowie – przyznała. Będąc kotem odczuwała czasem przemożne pragnienie zapolowania na mysz czy wskakiwania na meble, odczuwała też pociąg do kocimiętki. – Cóż, nie hoduję kocimiętki na swoim kuchennym parapecie wyłącznie do celów alchemicznych – dodała, leciutko się rumieniąc. Wąchanie kocimiętki stanowiło taką małą, grzeszną przyjemność. – W ludzkim ciele również jakoś tak... polubiłam jej zapach.
Animagia była ważną częścią jej życia, choć ostatnio nie miała zbyt wiele czasu na dłuższe kocie przechadzki. Niemniej jednak przebywanie w ciele kota pomagało jej uporządkować myśli, bo wszystko wydawało się wtedy prostsze.
Niestety było całkiem prawdopodobne, że nie znajdą nic ważnego, bo skoro co roku przychodzili tu liczni śmiałkowie, wnętrza mogły być już dawno ograbione ze wszystkiego co mogło mieć wartość. Oprócz czarodziejów pragnących przygód na pewno przychodziło tu wiele ciekawskich dusz lub poszukiwaczy skarbów.
- Warto przynajmniej sprawdzić, choć również obawiam się, że jeśli coś tu było, ktoś mógł to już dawno znaleźć i zabrać – zauważyła.
Co do Very zmarszczyła brwi. Och, chciałaby, żeby tak było, ale nawet jej optymizm i naiwność miały swoje granice.
- Ona jest łamaczem klątw, nie aurorem ani wiedźmim strażnikiem. Nie miewa tajnych misji – odezwała się. Praca łamacza klątw różniła się dość zasadniczo od zawodów, o których wspomniała, a w których tajne misje zapewne miały miejsce. Ale Vera po prostu zdejmowała klątwy z przedmiotów, ludzi i miejsc. – W tym problem, że nic nie zostawiła. Rodzicom również nie, więc nasza matka prawie umiera z niepokoju. Wspominała tylko, że muszą sprawdzić pewne miejsce z grupą łamaczy i aurorów, ale... już nie wróciła. – Może to tam wydarzyło się coś złego? Charlie musiała dowiedzieć się, z kim Vera tam była. Do tej pory ociągała się z wizytą w ministerstwie, bo po przewrocie nie ufała służbom które mogły sprzyjać ich przeciwnikom, nie chciała zwracać na Verę większej uwagi przez wzgląd na przynależność ich obu do Zakonu. Ale zawsze mogła podpytać zaufanych aurorów z Zakonu, czy coś wiedzieli. Ta niepewność była coraz gorsza, choć na początku też się łudziła, że może to misja się przedłużyła, ale w końcu nie mogła dłużej się oszukiwać. Nie w tych czasach. Nie po tym, co spotkało Bena, Hannah, Alexa i innych.
Później ich rozmowę przerwało spotkanie ze zbrojami. Słabowitej, wątłej Charlie nawet nie udało się unieść w obu dłoniach miecza. Kiedy zbroja zamachnęła się na nią, wrzasnęła jeszcze głośniej, pewna że zaraz straci głowę (i to dosłownie) ale na szczęście Poppy udało się obronić, i dzięki temu obie zbroje wywróciły się, nie czyniąc im krzywdy.
Była w takim szoku, że prawie nie odnotowała momentu, kiedy Poppy ścisnęła jej ramię i pociągnęła za sobą w stronę wyjścia. Zmusiła jednak nogi do biegu i pognała za nią do kolejnych drzwi. Nie wiadomo było, co zastaną za nimi, ale... liczyła, że tam będą bezpieczne i żadne zbroje nie będą ich tam ścigać.
Było to jednak krótkie złudzenie, bo ledwie zamknęły się za nimi drzwi, dostrzegły coś w rodzaju ciemnej groty. Było tu przeraźliwie cicho; jedynie echo zatrzaskujących się drzwi rozbrzmiewało przez chwilę w jej głowie, a potem pozostała już tylko cisza. Do momentu, póki nagle nie zmącił ich dźwięk niezliczonej ilości trzepotów, które w tym pomieszczeniu zniekształcały się, brzmiąc niemal jak ludzkie głosy wypowiadające naprawdę okropne rzeczy. A może to tylko działała ich wyobraźnia? W słabym świetle kłębiące się ciała o skórzastych skrzydłach układały się w wykrzywione złowieszczo twarze. Również Charlie się wystraszyła, mocno ściskając dłoń Poppy, tak, że nawzajem prawie miażdżyły sobie palce. Wbiła jednak wzrok w kłębiącą się przed nią masę zwierząt, próbując ocenić, z czym naprawdę miały do czynienia i czy było to niebezpieczne.

| ONMS II (+30), spostrzegawczość I

The member 'Charlene Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'k15' : 6

Uśmiechnął się półgębkiem, gdy usłyszał o teatrze. - Jeśli dożyjemy - odparł jej krótko, chociaż wdarło się w jego głos trochę przekomarzania. Wszak nie czuli się bezpieczni. Nie w takim miejscu jak to, ale udało im się. Jakimś cudem Hotel przesunął ich dalej, mimo że nie podołali poprzedniemu wyzwaniu. Jednak nic dziwnego, skoro na to nie zasługiwali, a przed nimi miały czaić się jeszcze trzy trudne zadania. Czy miało im się udać przejść je wszystkie? Nie zdołał podzielić się swoimi obiekcjami z przyjaciółką, gdy grawitacja zanikła i pociągnęła ich w górę, podnosząc aż ku modelom, które tworzyły poszczególne trajektorie ruchu planet w ich Układzie Słonecznym. I same planety, które z daleka wyglądały niczym pół jaśniejące kule bez większego zastosowania. Na szczęście ani Jayden, ani Roselyn nie byli ignorantami w tej dziedzinie i zanim jeszcze poczuli ucisk w klatkach piersiowych, mieli rozstrzygniętą całą zagadkę. - Dobrze! - rzucił astronom ku towarzyszce ostatnim haustem, lecz najwyraźniej to wyzwanie nie miało w żaden sposób ich karać. Wręcz przeciwnie — wynagrodziło, gdy świetlik ponad ich głowami i ponad Układem Słonecznym rozsunął się, ukazując kolejne drzwi. Przejście, za którym czekało następnie wyzwanie. Jay instynktownie wyciągnął rękę w stronę Roselyn, by się nie rozdzielili i po chwili przeniknęli przez granicę. Tym razem grawitacja działała, jak należy, jednak pomieszczenie było pełne. I nie ludźmi, a krzesłami, stołami, sztućcami, zastawą. - Czy to jadalnia? - spytał Vane, przenosząc pytające spojrzenie na Wright i robiąc krok w przód. Wszystko w pomieszczeniu było zniszczone i zakurzone, jakby nie używano tego przez stulecia. Po chwili jednak wszystko miało nabrać większego sensu. O ile w ogóle o sensie można było tutaj mówić. W ich stronę sunęła zgraja duchów. Jay rozpoznał je od razu, gdyż przyszło mu spotykać się z tymi niematerialnymi nieszczęśnikami w Hogwarcie. Był tylko jeden problem. Ich słowa... Ich słowa zupełnie jakby wciąż żyli. - Przepraszam, ale... - zaczął profesor, wyciągając dłoń w kierunku jednego z przedstawicieli jaśniejących dusz, gdy urwał w pół zdania. Jego palce! Przez chwilę sądził, że się przewidział, lecz nie. Znikał! Obrócił się szybko ku Roselyn i zobaczył, że ona również bladła. Rozpływała się w niematerializmie zupełnie jak on.
- Ależ cieszymy się, że jesteście! Udamy się jutro wszyscy na Pokątną! I czytaliście najnowszego Proroka Codziennego? Co też za bzdury tam pisali! I twierdzili, że Hogwart upadnie w pierwszym roku od istnienia! Niedoczekanie! Istnieje już całe sto! - przekrzykiwały się duchy, śmiejąc się głośno i wymieniając raz po raz uwagi. Zupełnie jakby wszystko było dobrze... A nie było. Jeśli nie zdawali sobie sprawy, że są martwi, oznaczało to, że pochłaniali wszystko, co żywe. Z Roselyn i  Jaydenem na czele.
- Przestańcie, proszę - zaczął, próbując zwrócić na siebie uwagę zjaw. - Hogwart istnieje o wiele dłużej i istnieć wciąż będzie!
- Dobrze mówi! - krzyknął jeden i klepnął profesora w plecy. I czarodziej to poczuł... A więc mieli mniej czasu, niż podejrzewał.
- Jestem profesorem w Hogwarcie i mamy rok pięćdziesiąty szósty. Tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty szósty. A wy tkwicie tu już tak długo... Jesteście duchami i właśnie wysysacie z nas życie. Spójrzcie. Jesteśmy materialni. - Czy miało mu się udać przekonać tę całą gromadę? Na to liczył, bo nie chciał skończyć w ten sposób. Kompletnie nie tak wyobrażał sobie swój koniec.

|retoryka II, brak szlacheckiej etykiety

The member 'Jayden Vane' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 97

Joe tylko stłumił parsknięcie śmiechu, kiedy Maxine obruszyła się na jego ripostę niczym rozjuszona kotka. Tak, tak ją właśnie teraz widział i, nie wiedzieć czemu, uważał to za wyjątkowo urokliwe zjawisko.
Proszę, proszę, do kapelusza też się przyczepiła? Uśmiechnął się półgębkiem niezrażony przekrzywianiem mu nakrycia głowy.
- Ten kapelusz ma bardzo długą i ciekawą historię, która z pewnością by ci się spodobała... ale to opowieść na inną, może trochę mniej deszczową randkę - odparł wesoło, celowo używając właśnie tego słowa. Bo trzeba tu zaznaczyć, że jakby na to nie patrzeć, to Maxine zaprosiła Joe. Na randkę.
Ale dobrze, dobrze, bo ktoś tu chyba powątpiewał w Josephową wiedzą na temat tego miejsca!
Wright lekko zmarszczył brwi i spoważniał trochę. Przytaknął na pytanie czy tu kiedyś był, a na następne zerknął na Maxine. Jak udało mu się wyjść?
- Ledwo - odparł bez chwili namysłu. Zabrzmiało nawet szczerze, choć to wyjątkowo nietypowe, żeby Joe się do czegoś takiego przyznał, zawsze przecież strugał chojraka, a teraz?
- Ale to dawne dzieje - dorzucił - dziś z pewnością pójdzie nam lepiej.
Optymista.
Przemierzali wyjątkowo nieprzyjazny korytarz, a Joe, choć starał się to ukrywać, był czujny przez cały czas i póki co nie  miał w planach robić Maxine durnych żartów. Jeśli miał za to oberwać z łokcia, to może nawet i lepiej.
- To, że ciebie żaden do tej pory nie nawiedził, wcale nie oznacza, że nie mogą tego robić - odpowiedział jeszcze mruknięciem. W sumie chciał powiedzieć to już normalnym głosem... ale zdał sobie sprawę z tego, że i tak szepcze. Dziwna sprawa. Nie zastanawiał się nad tym jednak dłużej, bo dotarli właśnie do drzwi, które Maxine postanowiła jak gdyby nigdy nic otworzyć. Joe mimowolnie się skrzywił, kiedy z taką pewnością siebie postanowiła przekroczyć próg. Nie pozwolił jej tego zrobić pierwszej, ale niedżentelmeńsko bohatersko wkroczył na nieznany teren pierwszy, a upewniwszy się pobieżnie, że w okolicy nie widać nic strasznego, dopiero wtedy wpuścił ją za sobą do... sali balowej? Pomieszczenie było długie i przestronne i chyba dawno temu właśnie tutaj urządzano w hotelu wystawne przyjęcia z tańcami. Bardzo romantycznie... gdyby posadzka nie była popękana, a ściany nie wyglądały, jakby schodziły z nich stare strupy farby.
- Tak wygląda - przytaknął na domysły Maxine uważnie się wokół rozglądając w gotowości. Był w tym hotelu raz i wiedział, był przekonany o tym w stu procentach, że nie było tu ani pół pomieszczenia, w którym nie czekało na zwiedzającego... coś. Tylko czym miało być ich obecne coś?
Powoli ruszył w stronę drugiego końca pomieszczenia, ale w pół kroku zatrzymało go syknięcie Maxine. Odwrócił się i zobaczył... że drzwi przez które tu weszli zniknęły. Ekstra. Skrzywił się malowniczo i ponownie rozejrzał wokół.
- Chodźmy do tamtych - zaproponował wskazując inne drzwi - na drugim końcu sali. Ruszył też w ich stronę pewnym krokiem... choć w miarę zbliżania się do nich zorientował się, że...
- Zaraz... to nie drzwi - mruknął czy to do siebie czy do Maxine - ciężko stwierdzić. Zwolnił za to kroku zbliżając się do obrazu, który wcześniej wziął za drzwi. I to dość paskudnego trzeba przyznać, choć gdyby mu się tak bliżej przyjrzeć... te koszmarne postacie na nim jakby... młodniały? Zrobił jeszcze jeden krok wprzód i kolejny... zmrużył oczy...
- Na litość Merlina, co cię opętało? - wzdrygnął się na niespodziewany wybuch Maxine. To on tu próbuje dociec o co chodzi, a ta... Spojrzał na Harpię i rozdziawił usta.
- Niech mnie tłuczek świśnie - wymamrotał nie potrafiąc od niej oderwać wzroku. To wciąż była ona bez dwóch zdań... ale w błyskawicznym tempie robiła się... no, po prostu stara.
- Nie, no... nie jest najgorzej... W sensie... nie jesteś brzydka... jak na czterdziesto...eee...letnią babkę - spróbował ją pocieszyć trochę rozbawiony jej gwałtowną reakcją. Do śmiechu jednak mu nie było, bo chyba plecy same zaczęły mu się wyginać, a on sam jakby... malał i czuł jak wycieka z niego powoli energia. Koszmarne uczucie.
- Ale co? Że mamy ten obraz pomaziać, żeby tamtych postarzeć? - zapytał, ale posłusznie złapał za pędzel. A że Maxine domalowywała już jednej postaci oczy... (dziwny pomysł), to spróbował zrobić to samo. Choć mistrzem pędzla z pewnością nie był. Był mistrzem DŁUTA. Wszak takie kolorowanki powinny być domeną kobiet, nie?

brak malarstwa, brak zręcznych rąk

The member 'Joseph Wright' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 72

--------------------------------

#2 'k15' : 1

Syknęła cicho, gdy oblała ją parząca, kleista wydzielina z dźgniętej brodawki. Zaczęła machać ręką, by złagodzić ból, wtedy jednak nastąpiła reakcja łańcuchowa, i całe pomieszczenie - czy gdzie oni się tam znajdowali - zaczęło wypełniać się drapiącym w gardło dymem. Temperatura zdawała się rosnąć, czego Maeve miała już dosyć. Mroczki przed oczami, zawroty głowy... Do tego ściany napierające na nich ze wszystkich stron. Czy naprawdę mieli tutaj zginąć, czy była to tylko iluzja, sen na jawie...?
Z cichym jękiem wylądowała na podłożu kolejnej komnaty; powoli, nie bez trudu, wstała z klęczek i powiodła dookoła nieobecnym wzrokiem, spoglądając to na Urquarta, to na leżące między skałami klucze. Dopiero po chwili zorientowała się, że drzwi, które mieli nimi otworzyć, znajdowały się nad nimi, w suficie. - Co to ma znaczyć? - zapytała wyraźnie poddenerwowana, mając już dosyć tych sztuczek i zagrywek starego zamku. I nie czekając na reakcję młodszego kolegi zrobiła krok w kierunku najbliższego klucza. To był błąd; pomieszczenie zaczęło wypełniać się wodą, i to w tak szybkim tempie, że ledwie chwilę później znajdowali się już pod samym sklepieniem, z trudem łapiąc oddech. Spróbowała podchwycić spojrzenie Elphiego, nie mieli wyboru, musieli zanurkować. Wzięła ostatni głęboki oddech i z całej siły odbiła się od sufitu, by skierować się w dół, ku miejscu, gdzie ostatnio widziała klucze. Nie umiała jednak pływać, nie wiedziała więc, czy uda jej się dosięgnąć którykolwiek z nich.

| wytrzymałość fizyczna II, brak pływania

The member 'Maeve Clearwater' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 16

--------------------------------

#2 'k15' : 2

Zdecydowanie szalone... Tak właśnie określiłby swoje doświadczenia z Hotelem Transylwania i chociaż nie było ich przecież zbyt wiele, na pewno należały do niezwykle intensywnych. Czy to w ogóle była prawda, czy jedynie sprawnie wyczarowana iluzja, która stawała się dla umysłu ludzkiego czymś materialnym i rzeczywistym? Nie był specem od białej magii, więc w sumie nie umiał powiedzieć dokładnie, z czym się mierzyli. Jeśli wyjdą z zamku, zamierzał zasypać swoją towarzyszkę gradem pytań na ten temat — czy coś wiedziała? Czy wyczuwała jakieś zmiany? Sam podobno miał jakiś pajęczy zmysł do wykrywania podejrzanych i śledzenia ich, jednak to nie było to samo. Plus w Hotelu Transylwania obowiązywał zakaz czarowania. I tak znaleźli się w czyimś brzuchu... Ale cuchnęło! - O, jasny pigmejski - rzucił znów, gdy przerzuciło ich już do drugiego pomieszczenia. Tego się nie spodziewał! Nagle z dziwnego wnętrza przenieśli się gdzieś indziej i to zupełnie bez żadnego zrozumienia sytuacji. Szaleństwo! Jak? Dlaczego? Urquart próbował pojąć to, co się działo, ale chyba nie potrafił. Albo zwyczajnie nikt nie umiał tego zrozumieć. Maeve jedynie została opryskana jakąś dziwną mazią, której pochodzenia Elphie nie potrafił w żaden sposób przypisać do znanych sobie substancji. Był beznadziejny z eliksirów, ale chyba coś podobnego ochlapało mu buty na trzecim roku... Chyba. Po tej dziwnej klatce przenieśli się do kolejnego, nie tak strasznego na pierwszy rzut oka lokalu. Próbował znaleźć coś, co miało im pomóc znaleźć odpowiedź jak się stąd wydostać i po chwili znalazł klucze! - Widzisz je? - spytał, przenosząc spojrzenie na Maeve. Potwierdziła. Postąpili krok naprzód, gdy nagle znikąd zaczęła pojawiać się woda i zalewać wszystko dokoła. Równocześnie z kluczami... Nie umiał pływać, ale musiał spróbować dosięgnąć chociażby jednego z kluczy. Musiał, żeby wydostać ich z tego szalonego miejsca! Zachciało mu się przygód... Maeve zapewne miała go zabić po wyjściu stąd. Albo co gorsza — ożywi go, gdy Elphie zginie podczas wykonywania jednego z zadań i zabije ponownie.

| wytrzymałość fizyczna III, brak pływania
[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Elphie Urquart' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 87